Εκεί που ήθελε να ζει.

[Αθανάσιος]

Όνομα Συγγραφέα: Αθανάσιος Παναγιωτόπουλος
Είδος: Ηρωική φαντασία
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1.222
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το Write Off #98.

Εκεί που ήθελε να ζει.docx Εκεί που ήθελε να ζει.pdf

[Ιρμάντα]

 

Καλησπέρα Αθανάσιε, καλή επιτυχία στο παιχνίδι!

Αρχικά: πολύ ωραία η ιδέα της αντιστοιχίας των συμβόλων των κλειδιών και τα σύμβολα πάνω στις πόρτες και του κβαντικού πολυσύμπαντος, που εξάλλου ήταν και στο νου μου όταν έδωσα την παράγραφο. Δυο παρατηρήσεις που σίγουρα αν έδινες περισσότερο χρόνο ή προσοχή θα τις είχες ήδη εντοπίσει.

1.    Λες κάπου ότι Έπαψε να ανησυχεί για το ποιος του μιλούσε και παρακάτω ο ήρωας σκέφτεται: «Τουλάχιστον τον έκανα να το βουλώσει.» Αυτό είναι σκέψη που περνάει από το μυαλό μας όταν κάτι μας ενοχλεί, όχι όταν δεν μας νοιάζει πια.

2.    Μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα, σχεδόν με ανακούφιση, δέχτηκε το ότι η αγαπημένη του από τα τρυφερά του χρόνια έφυγε με έναν άλλο, έστω και με τον ιππότη. Ήταν σαν η μοναδική του επιθυμία, η επιθυμία της καρδιάς του, να ήταν να σμίξει η αγάπη του από το λύκειο με τη μυθική φιγούρα του Γκάλαχαντ. Ούτε να την διεκδικήσει, ούτε να ξαφνιαστεί, ούτε να ενοχληθεί έστω και λίγο, τίποτα. Το δέχτηκε σαν ευλογία. Αυρόρα φαντάζομαι αναφέρεσαι στην Ωραία Κοιμωμένη.

3.     Μικρή ένσταση στη φράση: αργά, χαρακτηριστικά αργά. Δεν νομίζω να ταιριάζει εδώ.

4.    Θα ήθελα επίσης να έχω λίγα περισσότερα στοιχεία για τον ήρωα. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε, και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι είναι κάποιας ηλικίας. Το περιβάλλον δεν είναι φάντασυ υποθέτω εφόσον το άτομο έχει αναμνήσεις χρόνων λυκείου. Πάντως δείχνει ηλικιωμένος. Εμένα μου φάνηκε ότι περπατούσε χρόνια, μέχρι να γεράσει, αυτό σκέφτηκα πως εννοούσες δηλαδή.

Edited February 23 by Ιρμάντα

[soukelef]

Είχε πλοκή, είχε ανατροπή, είχε χαρακτήρες, είχε και σύνδεση με την αρχική παράγραφο. Πιστεύω με μια δυο σελίδες ακόμη κ λίγη περισσότερη ανάπτυξη θα μπορούσε να γίνει πάρα πολύ καλό το διήγημά σου!

[Αθανάσιος]

Καλησπέρα Αθανάσιε, καλή επιτυχία στο παιχνίδι!

Ειρήνη καλησπέρα ! Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου.

Αρχικά: πολύ ωραία η ιδέα της αντιστοιχίας των συμβόλων των κλειδιών και τα σύμβολα πάνω στις πόρτες και του κβαντικού πολυσύμπαντος, που εξάλλου ήταν και στο νου μου όταν έδωσα την παράγραφο. Δυο παρατηρήσεις που σίγουρα αν έδινες περισσότερο χρόνο ή προσοχή θα τις είχες ήδη εντοπίσει.

Το θέμα του χρόνου. Έμαθα μόλις το Σάββατο το βράδυ για το write off 98. Όλα έγιναν με ταχύτητα αστραπής.

1.    Λες κάπου ότι Έπαψε να ανησυχεί για το ποιος του μιλούσε και παρακάτω ο ήρωας σκέφτεται: «Τουλάχιστον τον έκανα να το βουλώσει.» Αυτό είναι σκέψη που περνάει από το μυαλό μας όταν κάτι μας ενοχλεί, όχι όταν δεν μας νοιάζει πια.

Αυτός που του μίλησε, η άγνωστη αυτή φωνή που του τάραξε την ανησυχία της νέας του κατάστασης ήταν η φωνή του Γκάλαχαντ. Να τον βοηθήσει προσπαθούσε, όπως τον βοήθησε με τη χρήση του κλειδιού. Δεν φαίνεται εύκολα ποιός είναι. Σε αυτή την ιστορία έκανα κάτι που μου ειπώθηκε ως σχόλιο στην προηγούμενη ιστορία μου «Παιχνίδι για Λίγους» : να εξηγώ λιγότερα και να δίνω στην πλοκή περισσότερα. Τελικά εδώ, ίσως, να μη λειτούργησε τόσο καλά.

2.    Μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα, σχεδόν με ανακούφιση, δέχτηκε το ότι η αγαπημένη του από τα τρυφερά του χρόνια έφυγε με έναν άλλο, έστω και με τον ιππότη. Ήταν σαν η μοναδική του επιθυμία, η επιθυμία της καρδιάς του, να ήταν να σμίξει η αγάπη του από το λύκειο με τη μυθική φιγούρα του Γκάλαχαντ. Ούτε να την διεκδικήσει, ούτε να ξαφνιαστεί, ούτε να ενοχληθεί έστω και λίγο, τίποτα. Το δέχτηκε σαν ευλογία. Αυρόρα φαντάζομαι αναφέρεσαι στην Ωραία Κοιμωμένη.

Ο Γκάλαχαντ (νόθος γιος του Λάνσελοτ και την Πριγκίπισας Ελέιν), είναι ιππότης της στρογγυλής τραπέζης και τέρας ηθικής, αγνότητας και γενναιότητας. Η Αουρόρα είναι η αδελφή του Ήλιου και της Σελήνης κατά τη μυθολογία των Ελλήνων ή η θεότητα της Αυγής κατά την αντίστοιχη ρωμαϊκή. Στη δική μου περίπτωση είναι και οι δύο ήρωες πολεμιστές σε ένα παιχνίδι που παίζω και από εκεί πήρα τα ονόματά τους. Ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας μου, είδε τα δύο σημαντικότερα πρόσωπα της παιδικής του ηλικίας να ενώνονται με πάθος και ένιωσε την ασφάλεια όταν ο Γκάλαχαντ του είπε ότι θα τον προστατεύουν. Ο ίδιος έχοντας συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί το περασμένο της ηλικίας του, δεν προβάλει αντίσταση στη χαρά της ένωσης των δύο σημαινόντων προσώπων. Αυτή η ένωση ήταν η τελική κλοτσιά που τον οδήγησε να αποφασίσει να μείνει εκεί για πάντα. Στον παράδεισο των αναμνήσεών του. Εκεί που το σώμα του ξαναέγινε παιδικό, εκεί που όλα είναι όμορφα.

3.     Μικρή ένσταση στη φράση: αργά, χαρακτηριστικά αργά. Δεν νομίζω να ταιριάζει εδώ.

Είναι φράση φρένο στην ταχύτητα της εξέλιξης, της ροής αν θέλεις. Θέλω εκεί να αρχίσει ο χρόνος να κυλάει διαφορετικά. Τέχνασμα είναι, ήθελα να δώσει αυτό που είχα κατά νου.

4.    Θα ήθελα επίσης να έχω λίγα περισσότερα στοιχεία για τον ήρωα. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε, και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι είναι κάποιας ηλικίας. Το περιβάλλον δεν είναι φάντασυ υποθέτω εφόσον το άτομο έχει αναμνήσεις χρόνων λυκείου. Πάντως δείχνει ηλικιωμένος. Εμένα μου φάνηκε ότι περπατούσε χρόνια, μέχρι να γεράσει, αυτό σκέφτηκα πως εννοούσες δηλαδή.

Οι πόρτες είναι το σύνολο των παιδικών του αναμνήσεων. Προσοχή : Οι χαρούμενες παιδικές του αναμνήσεις. Εκεί εστίασα. Ως ιδέα δεν θεώρησα τόσο σημαντικό το ποιος είναι, πως τον λένε και από πού κρατάει η σκούφια του, όσο σημαντικό να δώσω το πώς ένιωσε και την προσπάθειά του να καταλάβει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει. Τι είδε και τι ήταν αυτό που τον έκανε να πάρει την απόφαση να μείνει.

Edited February 24 by Αθανάσιος

[Roubiliana]

Ωραία, συναισθηματική ιστορία, με τον ηλικιωμένο να ξαναβρίσκει τους ήρωες και τους έρωτες των εφηβικών του χρόνων και να ξεκινάει για νέες περιπέτειες.