Περί μεμψιμοιρίας

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος: προς το παραμύθι
Βία; όχι
Σεξ; όχι
Αριθμός Λέξεων: 450 (βαριά βαριά)
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: -

Περί μεμψιμοιρίας

Ήταν μια ωραία πρωία, εκείνη την ημέρα που έχασα τα κλειδιά της μηχανής μου. «Μα πού στο καλό τα έβαλα;» αναρωτήθηκα πολλές φορές. Φυσικά, δεν πήρα καμία απάντηση. Έτσι, μια και δεν τα βρήκα πουθενά τα ρημάδια, αποφάσισα να πάω στη δουλειά μου με τα πόδια.

Εδώ, τώρα, μόνο όποιος μένει στην ίδια πόλη μ’ εμένανε μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει το να πηγαίνει κανείς στη δουλειά του με τα πόδια. Γιατί, πού είναι το περίεργο; θα με ρωτήσετε. Άμα είναι κοντά η δουλειά σου, γιατί όχι; Γιατί, φίλοι μου καλοί, φίλοι μου όμορφοι και ωραίοι, το πρόβλημα στην περίπτωση μας δεν είναι η απόσταση. Το πρόβλημα είναι ότι στον δρόμο, ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων και στις δουλειές τους, στέκει μπάστακας ένας φοβερός και τρομερός δράκος· δράκος άγριος, στραβοδόντης, τριχωτός και ξεπουπουλιασμένος.

Τώρα, βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο δράκος αυτός θα ήταν σε όλα του φυσιολογικός, και κανείς δεν θα του έδινε σημασία, αν δεν είχε το χούι να τρώει όσους ανθρώπους πάνε στη δουλειά τους με τα πόδια. Και πώς πάει τότε κάποιος, καλέ, στην δουλειά του χωρίς όχημα; Έλα μου ντε. Δύσκολο; Ακατόρθωτο; Φυσικά, αν δεν θέλεις να γίνει μεζές. Παρ’ όλα αυτά, εγώ αποφάσισα εκείνη την ημέρα να το τολμήσω. Άλλωστε τι είχα να χάσω; Τι;

«Για πού το ‘βαλες εσύ, μικροσκοπικό ανθρωπάκι;» με ρώτησε όταν έμπηξε το τεράστιο ματάκι του απάνω μου. Μα τι ματάκι είχε, βρε παιδιά; Πανέμορφο! Αλλά πώς στο καλό με είδε και με πρόσεξε, εμένανε, μια σταλιά ανθρωπάκι; 

«Πάω στη δουλειά μου!» τού φώναξα κι εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου (δράκος-δράκος, άλλα να μη νομίσει ότι τον φοβόμαστε κιόλα.)

«Χα!» κάγχασε εκείνος. «Μα πού ζεις εσύ; Δεν το ξέρεις ότι τρώω όσους ανθρώπους πάνε στη δουλειά τους με τα πόδια;»

Κοίταξα κατάματα το θηριωδώς θηριώδες θηρίο, στο ένα του μάτι, αυτό που με κοιτούσε, και είπα με το νου μου να πρωτοτυπήσω, και να του απαντήσω με στίχο. Του έκλεισα, λοιπόν, κι εγώ πονηρά το ένα μου το ματάκι και του ‘πα:

κάλλιο δράκος να με φάει
κι ο εργοδότης μου να σκάει
από το να με μαδάει
ας τον να μοιρολογάει

Ο Δράκος χαμήλωσε την κεφάλα του, για να με κοιτάξει καλύτερα. «Τα λες ωραία, για τόσο δα μικρούλης,» μου είπε στο τέλος. «Θα σου την χαρίσω την ζωή. Έτσι, για να δω τι θα γίνει.»

«Ε, τότε κι εγώ, για την πλάκα της υπόθεσης, θα πάω στη δουλειά μου,» του απάντησα.

«Ω, τι θα ‘λεγες τότε να σε πάω εγώ πετώντας;» αναφώνησε εκείνος και παιχνίδισε τα φτερά του. 

Από εκείνη την ημέρα έπαψε να τρώει ανθρώπους κι εγώ πάω στην δουλειά μου πετώντας.