στον βωμό του θνήσκοντος θεού

[Nick V.]

Όνομα Συγγραφέα: Nick V.
Είδος ποιήματος: χμ, προς το πεζό
Αριθμός Στίχων: αυτή τη φορά, λέξεις. (το προσπάθησα, να βγάλω κάτι διαφορετικό, άλλα ήθελε να μείνει πεζό.)

στον βωμό του θνήσκοντος θεού

Αρκετές μέρες αργότερα, ό,τι απέμεινε απ' το θαλασσοδαρμένο μα κι αθάνατο σώμα του θνήσκοντος θεού, ξεβράστηκε στις ακτές της μεγάλης νεκρόπολης.

Κι έτυχε, τότε, σ' εκείνο το σημείο, εκείνη τη στιγμή, μπρος στον γκρεμισμένο θεό, να περπατά ένα αγόρι αφιερωμένο σ' εκείνον.

Με τα μικρά δακτυλάκια του, έσκυψε κι έδιωξε απ' τα κλειστά μα και κουρασμένα θεϊκά μάτια την αλμύρα της θάλασσας. Κι έπειτα, κρατώντας μες στα χεράκια του, του θεού το χέρι, το δεξί, πότισε και με τα δάκρυά του το αγέραστο πρόσωπό.

Και ήταν τότε που ο θνήσκων θεός ξύπνησε, απ’ τον βαθύ λήθαργό του, κι άνοιξε τα μάτια του. 

Κι έτσι, για πρώτη φορά του, τ' αγόρι, αγνάντεψε μέσα σ’ ολόλαμπρους ουρανούς, σ’ αστραφτερούς και πυρακτωμένους ήλιους, σε καταπράσινους ολάνθιστους τόπους, σ’ απέραντες θάλασσες, γαλανές και γαλήνιες. Μα δεν αγνάντεψε τίποτε παραπάνω, πέρα απ' αυτό που καθρέφτιζε μέσα στα θεϊκά μάτια το δικό του το βλέμμα.

Άπλωσε τότε ο θεός τα δικά του τα δάκτυλα, να σκουπίσει του αγοριού τα μάτια, κι είπε: "κι αν στην μεγάλη νεκρόπολη βρέθηκα, όπως κι αν βρέθηκα, όσο κι αν το θέλω, να νεκρωθώ, μου είναι αδύνατο. Γι' αυτόν τον λόγο, και μόνο γι' αυτόν, δεν θα 'πρεπε να κλαις."

Στα λόγια του θεού, τ' αγόρι απάντησε έτσι: "έκλαψα, γιατί βλέποντάς σε, ένα με την άμμο, ασάλευτο, νόμισα πως η ίδια μου η ζωή έχασε το νόημά της."

Τι κι αν ο θεός, ο ίδιος, πίστευε πως η δική του η ζωή ήταν που δεν είχε νόημα, πως ο ίδιος δεν είχε σκοπό κανέναν, η απάντηση του αγοριού τον συντάραξε.

Στάθηκε όρθιος στα πόδια του. Κι ύστερα υψώθηκε κι αιωρήθηκε πάνω απ' τ' αγόρι, και μίλησε πάλι, κι είπε: "δεν θα ήταν σωστό, έτσι δεν είναι; Το δικό μου το βάρος, στους δικούς σου τους ώμους, να τ' αφήσω να το σηκώσεις; Ακόμα κι αν ο λόγος μου είναι άδειος για μένα τον ίδιο, το βάρος αυτό, είναι φτιαγμένο για τις δικές μου τις πλάτες."

Τ' αγόρι έμεινε να κοιτά τον θεό μέχρι που χάθηκε απ' το βλέμμα του, ψηλά, στους ουρανούς. Κι ύστερα γύρισε και κοίταξε πίσω του, στη νεκρόπολη, κοίταξε το ναό του θεού στη χάρη του οποίου ήταν αφιερωμένο. Χαμογέλασε, και βάδισε κατά κει.

[Guest]

1 hour ago, Nick V. said:

νεκρόπολη

Μόνο και μόνο που χρησιμοποίησες αυτή την λέξη, έχεις το θαυμασμό μου (πέρασα το όριο των πόσων αντιδράσεων μπορώ να βάλω ημερησίως, μόλις μου επιτραπεί θα είναι το πρώτο πράμα που θα κάνω -μόλις έγινε- ) , ξεκάθαρα λέξη που εσωκλείει μέσα της ολόκληρη γκόθικ ατμόσφαιρα! Επίσης, μία από τις αγαπημένες μου λέξεις, όπως και η λέξη "ονειροφαντασία" που αυτόματα όταν την διαβάζω κάπου (επειδή σπάνια θα την ακούσεις, αντίθετα με την πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη "ονειροπόληση" ) για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σκέφτομαι την ταινία του Terry Gilliam "The Adventures of Baron Munchausen" (1988), εκείνη την σκηνή με το αερόστατο συγκεκριμένα, κατ' εμέ, η προσωποποίηση της φαντασίας (έγραψα και ποιηματάκι προς τιμή του μεγάλου παραμυθά, λογικά θα το διάβασες ήδη επειδή έβαλες like ).

 

Μου άρεσε επίσης που έδειξες ένα θνητό πρόσωπο μιάς θεότητας, κάτι που αν και δεν σαπίζει και δεν ματώνει, μπορεί

1 hour ago, Nick V. said:

όσο κι αν το θέλω, να νεκρωθώ, μου είναι αδύνατο.

να νιώσει ζήλια και φθόνο για τους θνητούς καθώς η αθανασία δεν συνεπάγεται μόνο την αιώνια απόλαυση, χαρά και ευδαιμονία αλλά και την λύπη και την μοναξιά.

Edited March 31 by Thodoris

[Guest]

1 hour ago, Nick V. said:

Είδος ποιήματος: χμ, προς το πεζό
Αριθμός Στίχων: αυτή τη φορά, λέξεις. (το προσπάθησα, να βγάλω κάτι διαφορετικό, άλλα ήθελε να μείνει πεζό.)

Επίσης, ψιλοάσχετη με το ίδιο το ποίημα παρατήρηση, αλλά λατρεύω και εκτιμώ αφάνταστα (λίγο περίεργο να χρησιμοποιώ στερητικό στη λέξη της "φαντασίας" σε σχόλιο πάνω σε φανταστική ιστορία Oh, well.. ) αυτό που παρατηρήσα πως κάνεις και δεν δέχεσαι/συμβιβάζεσαι να βάλεις σε "ετικέτες" *** (με κάθε σεβασμό προς τους διαχειριστές που προφανώς το ζητούν για λόγους σωστής αρχειοθέτησης-ταξινόμησης) τα ποιήματά σου, έχει κάτι από σάτυρα της ποπ κουλτούρας α λα Άντι Γουόρχολ όλο αυτό, σε στυλ να μην δέχεσαι να βάλεις την τέχνη σου σε "καλούπια" , να ειρωνεύεσαι ακριβως αυτό, την κονσερβοποίηση/βιομηχανοποίηση της τέχνης ως προς μαζική κατανάλωση.

 

~ Δεν ξέρω αν το κάνεις εκούσια ή όχι, πάντως εμένα μου αρέσει αρκετά ~

 

*** Εννοώ π.χ. συνήθως περιγράφουν με μία λέξη το είδος (π.χ. Δραματικό ή Φαντασί) και με έναν αριθμό τις συνολικές λέξεις.

Edited March 31 by Thodoris