Ο αόρατος άνθρωπος

[Ypogeio]

Όνομα Συγγραφέα: Νίκος Πολύζος
Είδος: Τρόμου
Βία; Όχι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων: 2488
Αυτοτελής; Ναι
Αρχείο: 

Ο αόρατος άνθρωπος.pdf

[Nick V.]

Spoiler

Η γραφή σου μου άρεσε πολύ (αλλά αυτό μπορώ να πω ότι το περίμενα, μιας και κάθε κείμενο σου που έχεις ανεβάσει στο σφφ είναι καλογραμμένο.) Έχω μια μικρή ένσταση μόνο, για το κομμάτι του τρόμου. Πολλά σημεία της ιστορίας σου μου τράβηξαν την προσοχή, όμως ο τρόμος μου φάνηκε πως ήταν λίγο σε δεύτερη μοίρα (όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλά είπα να σου το αναφέρω).

 

[Ypogeio]

7 hours ago, Nick V. said:

  Hide contents

Η γραφή σου μου άρεσε πολύ (αλλά αυτό μπορώ να πω ότι το περίμενα, μιας και κάθε κείμενο σου που έχεις ανεβάσει στο σφφ είναι καλογραμμένο.) Έχω μια μικρή ένσταση μόνο, για το κομμάτι του τρόμου. Πολλά σημεία της ιστορίας σου μου τράβηξαν την προσοχή, όμως ο τρόμος μου φάνηκε πως ήταν λίγο σε δεύτερη μοίρα (όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλά είπα να σου το αναφέρω).

 

Σ' ευχαριστώ. Συνήθως δυσκολεύομαι να κατηγοριοποιήσω ένα κείμενο, γι' αυτό και το έβαλα στον τρόμο. Ούτε εγώ θα το έλεγα τρόμου, αλλά δεν ξέρω και πώς αλλιώς να το ονομάσω. Οποιαδήποτε συμβουλή απέναντι σε αυτό είναι εννοείται ευπρόσδεκτη. 

[Nick V.]

Spoiler

10 hours ago, Ypogeio said:

Σ' ευχαριστώ. Συνήθως δυσκολεύομαι να κατηγοριοποιήσω ένα κείμενο, γι' αυτό και το έβαλα στον τρόμο. Ούτε εγώ θα το έλεγα τρόμου, αλλά δεν ξέρω και πώς αλλιώς να το ονομάσω. Οποιαδήποτε συμβουλή απέναντι σε αυτό είναι εννοείται ευπρόσδεκτη. 

Θα σου πω αυτό που έχω καταλάβει εγώ, χωρίς να λέω ότι αυτό που έχω καταλάβει είναι και το σωστό:
Όταν βλέπεις στην τηλεόραση μπάλα (κι αν δεν έχεις τηλεόραση, ή αν δεν βλέπεις μπάλα, ας πούμε ότι έχει χαζοκούτι και βλέπει ο γείτονάς σου, από το απέναντι μπαλκόνι, και βλέπεις και ακούς κι εσύ, μαζί με όλο το τετράγωνο), πώς καταλαβαίνεις ότι είναι ποδόσφαιρο κι όχι μπάσκετ κι όχι τένις κι όχι, ας πούμε, χόκεϊ επί πάγου (και ακόμα περισσότερο, πως το καταλαβαίνεις αν δεν έχει ήχο, ή αν δεν έχει εικόνα κι ακούς μόνο τον ήχο;) Απ' το σχήμα και το μέγεθος και το χρώμα της μπάλας; Από τον αριθμό των παικτών και από αυτά που φοράνε; Από την ορολογία που χρησιμοποιεί αυτός που έχουν βάλει να κάνει την περιγραφή τού αγώνα και γκαρίζει όλη την ώρα; Από το μέγεθος και το σχήμα του αγωνιστικού χώρου; Απο τον τρόπο που παίζουν οι παίκτες; Από τα καλόπαιδα στην κερκίδα; Κάτι από όλα αυτά ή και όλα, σωστά; (χμ, εντάξει, εκτός από τα καλόπαιδα στην κερκίδα, αυτοί είναι οι "αναγνώστες", που λέμε, και μπορεί, ενίοτε, να μην ξέρουν και τι βλέπουν. Τώρα, βέβαια, να τα λέμε κι αυτά, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν φάει τη μπάλα με τις κουτάλες και δεν θα ψαρώσουν με το πρώτο τυχαίο ανάποδο ψαλιδάκι που θα σκάσει μύτη στο παρκέ -ή στο γρασίδι;-). Αν λοιπόν μπορείς να ξεχωρίσεις με μια ματιά ποιο άθλημα είναι ποιο, τότε είσαι, ας πούμε, γνώστης του αθλήματος. Αν σου φαίνονται όλα ίδια και δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο όνομα να δώσεις στο κάθε ένα, τότε, συνήθως, δεν γνωρίζεις από αθλήματα. Αν γνωρίζεις, και παρ' όλα αυτά βάζεις μέσα στο ποδόσφαιρο μπάλες του μπάσκετ και καλάθια και ρακέτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τότε μάλλον κανείς πειράματα μέχρι να βγάλεις νέο άθλημα (αν δεν σε πετάξουν πρώτα έξω αυτοί που είναι στην κερκίδα και έχουν έρθει να δουν κάτι συγκεκριμένο, γιατί έτσι γουστάρουν κι αυτοί, και θέλουν να βγάλουν το άχτι τους).
Αυτο που θέλω να πω με όλα αυτά τα περίεργα είναι ότι όταν γράφεις μια ιστορία, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάνεις κάποιες επιλογές. Αν δεν εστιάζεις στα σημεία που κάνουν χαρακτηριστικό ένα είδος, τότε, πολύ απλά, γράφεις μια ιστορία (το οποίο είναι πολύ καλό, φυσικά, από μόνο του.) Σε αυτή την περίπτωση, δεν χρειάζεσαι τις "ταμπέλες". Αν η πρόσθεσή σου όμως εξ αρχής είναι, ας πούμε, να γράψεις τρόμο, τότε εστιάζεις στα χαρακτηριστικά που το κάνουν σαν είδος να ξεχωρίζει από τα άλλα. 
Έκανες κάτι λάθος στην ιστορία σου; Όχι. Απλά, στην δική μου ανάγνωση, μου φάνηκε πως το στοιχείο του τρόμου υστερούσε κάπως σε σχέση με όλα τα άλλα τα σημεία που μου τράβηξαν την προσοχή (π.χ. το χιούμορ στη γραφή σου με τράβηξε περισσότερο από όλα και με πήγαινε άλλου).
Οπότε, τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά που σου γράφω; Βασικά τίποτα. Μπορεί απλά να είμαι ένας τύπος στην κερκίδα που δεν ξέρει από τρόμο (που, μεταξύ μας, δεν ξέρω και πολλά από κανένα είδος. Ερασιτεχνικά γράφω, με ό,τι καταλαβαίνω, σωστό ή λάθος, διαβάζοντας από εδώ κι από εκεί). Συνεπώς, αν δεν σε συγκινούν οι "ταμπέλες", γράφε για ο,τι γουστάρεις και όπως γουστάρεις (σου ξανά λέω, αν δεν το είπα ξεκάθαρα, η ιστορία σου μου άρεσε, ανεξάρτητα από το είδος στο οποίο ανήκει). Αν σε συγκινούν οι "ταμπέλες" και θες να γράψεις για ένα συγκεκριμένο είδος, τότε μελέτησε το όσο δεν πάει ή όσο σου επιτρέπουν οι αντοχές σου και μετά η ταμπέλα θα βγαίνει από μόνη της και θα μπαίνει στη θέση της (εντάξει, ας πούμε ότι θα συμβαίνει τις περισσότερες φορές, ή, έστω, αρκετές, αν όχι πάνω από τις μισές. Δεν είναι κι εύκολο να γράψεις λογοτεχνία είδους). Από κει και πέρα, για καλύτερες και σωστότερες συμβουλές, θα πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον που κατέχει καλύτερα από μένα τα θέματα αυτά. (Η @Ιρμάνταγια παράδειγμα συνήθως κρύβει στις τσέπες της άρθρα που φωτίζουν τέτοια σημεία. Όλο και κάποιο θα έχει γράψει που σίγουρα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή για να το αναφέρω. Αλλά και να μην έχει, ευκαιρία να γράψει ένα και να μας διαφωτίσει όλους.)

 

[Ypogeio]

12 hours ago, Nick V. said:

  Hide contents

Θα σου πω αυτό που έχω καταλάβει εγώ, χωρίς να λέω ότι αυτό που έχω καταλάβει είναι και το σωστό:
Όταν βλέπεις στην τηλεόραση μπάλα (κι αν δεν έχεις τηλεόραση, ή αν δεν βλέπεις μπάλα, ας πούμε ότι έχει χαζοκούτι και βλέπει ο γείτονάς σου, από το απέναντι μπαλκόνι, και βλέπεις και ακούς κι εσύ, μαζί με όλο το τετράγωνο), πώς καταλαβαίνεις ότι είναι ποδόσφαιρο κι όχι μπάσκετ κι όχι τένις κι όχι, ας πούμε, χόκεϊ επί πάγου (και ακόμα περισσότερο, πως το καταλαβαίνεις αν δεν έχει ήχο, ή αν δεν έχει εικόνα κι ακούς μόνο τον ήχο;) Απ' το σχήμα και το μέγεθος και το χρώμα της μπάλας; Από τον αριθμό των παικτών και από αυτά που φοράνε; Από την ορολογία που χρησιμοποιεί αυτός που έχουν βάλει να κάνει την περιγραφή τού αγώνα και γκαρίζει όλη την ώρα; Από το μέγεθος και το σχήμα του αγωνιστικού χώρου; Απο τον τρόπο που παίζουν οι παίκτες; Από τα καλόπαιδα στην κερκίδα; Κάτι από όλα αυτά ή και όλα, σωστά; (χμ, εντάξει, εκτός από τα καλόπαιδα στην κερκίδα, αυτοί είναι οι "αναγνώστες", που λέμε, και μπορεί, ενίοτε, να μην ξέρουν και τι βλέπουν. Τώρα, βέβαια, να τα λέμε κι αυτά, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν φάει τη μπάλα με τις κουτάλες και δεν θα ψαρώσουν με το πρώτο τυχαίο ανάποδο ψαλιδάκι που θα σκάσει μύτη στο παρκέ -ή στο γρασίδι;-). Αν λοιπόν μπορείς να ξεχωρίσεις με μια ματιά ποιο άθλημα είναι ποιο, τότε είσαι, ας πούμε, γνώστης του αθλήματος. Αν σου φαίνονται όλα ίδια και δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο όνομα να δώσεις στο κάθε ένα, τότε, συνήθως, δεν γνωρίζεις από αθλήματα. Αν γνωρίζεις, και παρ' όλα αυτά βάζεις μέσα στο ποδόσφαιρο μπάλες του μπάσκετ και καλάθια και ρακέτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τότε μάλλον κανείς πειράματα μέχρι να βγάλεις νέο άθλημα (αν δεν σε πετάξουν πρώτα έξω αυτοί που είναι στην κερκίδα και έχουν έρθει να δουν κάτι συγκεκριμένο, γιατί έτσι γουστάρουν κι αυτοί, και θέλουν να βγάλουν το άχτι τους).
Αυτο που θέλω να πω με όλα αυτά τα περίεργα είναι ότι όταν γράφεις μια ιστορία, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάνεις κάποιες επιλογές. Αν δεν εστιάζεις στα σημεία που κάνουν χαρακτηριστικό ένα είδος, τότε, πολύ απλά, γράφεις μια ιστορία (το οποίο είναι πολύ καλό, φυσικά, από μόνο του.) Σε αυτή την περίπτωση, δεν χρειάζεσαι τις "ταμπέλες". Αν η πρόσθεσή σου όμως εξ αρχής είναι, ας πούμε, να γράψεις τρόμο, τότε εστιάζεις στα χαρακτηριστικά που το κάνουν σαν είδος να ξεχωρίζει από τα άλλα. 
Έκανες κάτι λάθος στην ιστορία σου; Όχι. Απλά, στην δική μου ανάγνωση, μου φάνηκε πως το στοιχείο του τρόμου υστερούσε κάπως σε σχέση με όλα τα άλλα τα σημεία που μου τράβηξαν την προσοχή (π.χ. το χιούμορ στη γραφή σου με τράβηξε περισσότερο από όλα και με πήγαινε άλλου).
Οπότε, τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά που σου γράφω; Βασικά τίποτα. Μπορεί απλά να είμαι ένας τύπος στην κερκίδα που δεν ξέρει από τρόμο (που, μεταξύ μας, δεν ξέρω και πολλά από κανένα είδος. Ερασιτεχνικά γράφω, με ό,τι καταλαβαίνω, σωστό ή λάθος, διαβάζοντας από εδώ κι από εκεί). Συνεπώς, αν δεν σε συγκινούν οι "ταμπέλες", γράφε για ο,τι γουστάρεις και όπως γουστάρεις (σου ξανά λέω, αν δεν το είπα ξεκάθαρα, η ιστορία σου μου άρεσε, ανεξάρτητα από το είδος στο οποίο ανήκει). Αν σε συγκινούν οι "ταμπέλες" και θες να γράψεις για ένα συγκεκριμένο είδος, τότε μελέτησε το όσο δεν πάει ή όσο σου επιτρέπουν οι αντοχές σου και μετά η ταμπέλα θα βγαίνει από μόνη της και θα μπαίνει στη θέση της (εντάξει, ας πούμε ότι θα συμβαίνει τις περισσότερες φορές, ή, έστω, αρκετές, αν όχι πάνω από τις μισές. Δεν είναι κι εύκολο να γράψεις λογοτεχνία είδους). Από κει και πέρα, για καλύτερες και σωστότερες συμβουλές, θα πρέπει να απευθυνθείς σε κάποιον που κατέχει καλύτερα από μένα τα θέματα αυτά. (Η @Ιρμάνταγια παράδειγμα συνήθως κρύβει στις τσέπες της άρθρα που φωτίζουν τέτοια σημεία. Όλο και κάποιο θα έχει γράψει που σίγουρα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή για να το αναφέρω. Αλλά και να μην έχει, ευκαιρία να γράψει ένα και να μας διαφωτίσει όλους.)

 

Ακριβής η αναλογία! Το να στοχεύω σε ένα είδος και να καταφέρνω να μένω "εντός θέματος" είναι κάτι που θα ήθελα να δουλέψω, και είμαι σίγουρος, ότι εδώ στο σφφ θα βρω άπειρες ασκήσεις πάνω σε αυτό. Ο μοναδικός μου φόβος με το να εστιάσω στον τρόμο ας πούμε, είναι μην γίνω κόπιας άλλων πατέρων του τρόμου, επειδή πολύ απλά με έχουν επηρεάσει, όπως συμβαίνει σε όλους τους συγγραφείς. Από την άλλη, το να αποκτήσει ο συγγραφέας δικιά του φωνή και να μην αναπαράγει έστω και δεξιοτεχνικά άλλους θέλει δουλειά και χρόνια! 

[Nick V.]

Spoiler

3 hours ago, Ypogeio said:

Ο μοναδικός μου φόβος με το να εστιάσω στον τρόμο ας πούμε, είναι μην γίνω κόπιας άλλων πατέρων του τρόμου, επειδή πολύ απλά με έχουν επηρεάσει, όπως συμβαίνει σε όλους τους συγγραφείς. Από την άλλη, το να αποκτήσει ο συγγραφέας δικιά του φωνή και να μην αναπαράγει έστω και δεξιοτεχνικά άλλους θέλει δουλειά και χρόνια! 

Σωστό όλο αυτό, συμφωνώ, και, όπως το λες, δύσκολο. Αν μου επιτρέπεις όμως, μια μικρή παρατήρηση, αν και πάλι θα εκφέρω προσωπική γνώμη που δεν είναι απαραίτητα και σωστή. Η προσωπική σου φωνή έχει να κάνει, πιστεύω, περισσότερο με το τι θες ή τι έχεις να πεις. Αν έχεις ένα μύνημα να περάσεις, αν σε τρώει κάτι και θες να το πεις με μια ιστορία. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω πως το είδος είναι ένα όχημα για να φτάσεις πιο εύκολα εκεί που θες. Και, ναι, ενδεχομένως, τα κλειδιά του οχήματος να σου τα δώσει ο συγγραφέας που σε έχει επηρεάσει, άλλα, αν πράγματι έχεις κάτι να πεις, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό, θα διαφοροποιηθείς από την επιρροή του (το αν θα έχει κάποια αξία αυτό το δικό σου είναι άλλη ιστορία. Όπως και να έχει όμως, όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε που σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον έχει μέσα του το στοιχείο της μοναδικότητας).

Από την άλλη, βέβαια, όταν ξεκινάς απλά να γράψεις ένα είδος, οποιαδήποτε είδος, χωρίς να υπάρχει στη μέση αυτό το κάτι, το δικό σου κάτι, τότε είναι πιο εύκολο να σου έρχονται στο μυαλό ιδέες-κοπιες, και αυτό είναι νομίζω αρκετά λογικό να συμβαίνει.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι με τις επιρροές μας θα πρέπει να μπαίνουμε σε ένα είδους διάλογο, να αντλούμε εκείνα τα τεχνικά στοιχεία που θα χρειαστούμε ώστε να αποδώσουμε, ας πούμε, πιο σωστά, αυτο που έχουμε κατά νου. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί όταν ψάχνουν να βρουν τη φωνή ενός ρόλου. Σαφώς έχουν τις επιρροές τους από τους δασκάλους τους, ή τους ηθοποιούς που δίδαξαν με το παίξιμο τους το πως πρέπει να παίζεται ένας συγκεκριμένος ρόλος, όμως στην τελική θα πρέπει να κοιτάξουν μέσα τους για να δώσουν και την δική τους αλήθεια στον ρόλο. (Το αν θα είναι καλύτεροι ή χειρότεροι έχει νομίζω μικρή σημασία σε αυτή τη διαδικασία. Άλλωστε ο δρόμος είναι αμφίδρομος. Από το χειρότερο μπορείς να πας στο καλύτερο, όπως και από το καλύτερο μπορείς να πας στο χειρότερο).

Το ξέρω, με όλα τα παραπάνω μπουρδολογώ (πάντα το κάνω) και σε κουράζω όσο δεν πάει (κι αυτό πάντα το κάνω), άλλα, είπα να σου γράψω το πως βλέπω τα πράγματα πάνω σε αυτό το θέμα μιας και με προβληματίζει κι εμένα. Κράτα μόνο ό,τι θεωρείς πως θα σου φανεί χρήσιμο.