Ψηφιακός σύντροφος

[Guest]

Όνομα Συγγραφέα: Thodoris
Είδος: Δραματική
Βία; Ναι
Σεξ; Ναι
Αριθμός Λέξεων: 2,300
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Εμπνευσμένο από ένα επεισόδιο της "10ης Εντολής" (25ο επεισόδιο του 2ου κύκλου της σειράς με τίτλο "Εικονική πραγματικότητα")

 

Η Δήμητρα έβλεπε κάθε μέρα τηλεόραση.

Ήταν 32 ετών, χωρίς παιδιά, παντρεμένη έπειτα από προξενιό με τον Θανάση, έναν 45χρονο δημόσιο υπάλληλο του ΙΚΑ.

Έμεναν στο πρώτο όροφο της πολυκατοικίας της μητέρας του, ευγενική της χορηγία ώστε να γλυτώνουν τα χρήματα του ενοικίου.

Η μητέρα του η Βάσω, τους επισκεπτόταν κάθε μέρα, μερικές φορές τους πήγαινε κέικ ή μπισκότα που έφτιαχνε ενώ δεν ήθελε η ίδια να φάει, απλά για να έχει την αφορμή να χτυπήσει το κουδούνι τους και να αυτοπροσκαλεστεί, στρογγυλοκαθίζοντας στον καναπέ και ρωτώντας χίλια δυό πράματα, μη μπορώντας να συγκρατήσει την ανάγκη της για κουτσομπολιό, ίσως σε μία προσπάθεια ψυχαγώγησης της υπαρξιακής μοναξιάς της τρίτης ηλικίας.

Ο Θανάσης μπροστά στη μητέρα του πάντα το έπαιζε καλό παιδί, συνετός και υπάκουος γιος, ενάρετος και ευγενικός: υπόδειγμα του σωστού τζέντλεμαν και πρότυπο συζύγου.

Όταν γυρνούσε σπίτι μετά την δουλειά, χαιρετούσε την μητέρα του φιλώντας την σταυρωτά και αγκαλιάζοντάς την και για όση ώρα βρίσκονταν μαζί, μιλούσε μαζί της σαν η Δήμητρα να μην ήταν εκεί, σαν να μην ήταν παντρεμένος, σαν να μην υπήρχε καν.

Όταν η μητέρα του βαριόταν και έφευγε σιγά σιγά για να πάει να δει καμιά σειρά στην τηλεόραση στη διαπασών, γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι λεπτοί τοίχοι της 2όροφης πολυκατοικίας και η κακή ηχομόνωση δεν θα επέτρεπαν στο ζευγάρι να αφεθεί στην γαλήνη ούτε και σήμερα, μέχρι τουλάχιστον να πάει 11:30 , ώρα που έκλεινε η γριά πεθερά της Δήμητρας την τηλεόραση και πήγαινε να διαβάσει λίγο τα βιβλία της που δανειζόταν από την δημοτική βιβλιοθήκη, ο Θανάσης σταματούσε να χαμογελάει.

Δεν υπήρχε λόγος να υποκρίνεται άλλο τον καλό σύζυγο απλά για χατίρι της μητέρας του.

"Πάω να πηδήξω καμιά 20άρα φοιτήτρια. Όταν γυρίσω να έχεις μαγειρέψει κάτι καλό, αυτά τα σκατά" είπε δείχνοντας τις φακές που έφτιαξε η Δήμητρα, "ούτε άστεγος δεν τα τρώει!"

Η Δήμητρα είχε ήδη ανοίξει την τηλεόραση, ήδη είχε βυθιστεί στον ψηφιακό ουτοπικό κόσμο όπου όποια μίζερη είδηση ή απαισιόδοξη εικόνα δεν της άρεσε, μπορούσε με ένα κλικ του τηλεχειριστηρίου, να κάνει ζάπινγκ και να το αλλάξει.

"Μ...μάλιστά..." ψιθύρισε.

Ο Θανάσης την πλησίασε και την χάιδεψε χτυπώντας την απαλά στο κεφάλι 2 φορές απανωτά, σαν να χάιδευε κάποιο αδέσποτο σκυλί.

"Καλή γυναίκα. Σωστή γυναίκα. Έτσι πρέπει. Βάλε καμιά ταινία να δεις τώρα να σαπίσεις και άλλο το μυαλό σου και όταν θα γυρίσω θα μου κάνεις μασάζ στην πλάτη που έχω πιαστεί. Εντάξει;"

 

"Μ- μάλιστα αφέντη.." ψιθύρισε η Δήμητρα ενώ τα μάτια της προσπαθούσαν να πιαστούν από μία εικόνα κάποιου εξερευνητή σε κάποιο μακρινό νησί, είχε ανάγκη να ξεχάσει την ζωή της κάνοντας αυθυποβολή στον εαυτό της πως αυτό δεν συμβαίνει σε αυτήν, όχι, όχι, δεν είναι αυτή που κάθεται στη πολυθρόνα, αυτή ταξιδεύει σε θαυμαστά μέρη αναζητώντας την επόμενη μεγάλη περιπέτεια, αυτή περνάει καλά, αυτή ζει την ζωή της, αυτή είναι ευτυχισμένη.

Ο Θανάσης πήρε τα κλειδιά, φόρεσε την μπεζ καμπαρντίνα του και έφυγε κλείνοντας με πάταγο την πόρτα πίσω του, σχεδόν με κακία.

Η Δήμητρα κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια ώστε να αφοσιώσει όλη της την προσοχή στην εικόνα μπροστά της, σαν να μην είχαν σημασία τα υπόλοιπα, σαν να ήταν όλα καλά.

Όταν ήταν 38, οι γονείς του γνώρισαν τους γονείς της 25χρονης Δήμητρας, φοιτήτριας πρώτου έτους στο πανεπιστήμιο της νέας πόλης, στο τμήμα Φιλολογίας.

Η Δήμητρα ήταν εσωστρεφής και δεν μιλούσε πολύ, συνέχεια υπερανέλυε στο κεφάλι της τα πάντα πριν έστω σκεφτεί να πιέσει τους μύες του στόματός της και να πιέσει τον αέρα από τα πνευμόνια της ώστε να σχηματιστούν οι λέξεις.

Ο Θανάσης όταν την πρωτογνώρισε γέλασε με τα γυαλιά της μυωπίας της και την φράντζα της.

"Πως είσαι έτσι...καημένη...λογικό να μεσολαβούν οι γονείς σου για να κοινωνικοποιηθείς".

Η Δήμητρα κοίταξε τον Θανάση με λυπημένο βλέμμα αλλά δεν είπε κάτι και μετά κοίταξε αλλού όσο ο Θανάσης συνέχιζε τα πειράγματα.

Μπήκε απότομα στο δωμάτιο η μητέρα της Δήμητρας, η Καλλιόπη, μαζί με την μητέρα του Θανάση.

"Πως τα πάτε εδώ;" ρώτησε η κ. Καλλιόπη, κοιτώντας πότε τον έναν και πότε τον άλλον.

"Μ- μιά χαρά, μαμά" απάντησε διστακτικά η Δήμητρα.

"Είναι καλή κοπέλα" πετάχτηκε ο Θανάσης που εκείνη την στιγμή είχε φορέσει την μάσκα του ευγενικού και είχε πάρει ένα αθώο χαμόγελο, σαν να ήταν η Δήμητρα η πρώτη κοπέλα που έβλεπε στη ζωή του και είχε υπνωτιστεί από την γοητευτική παρουσία της.

"Χαίρομαι, χαίρομαι" αναφώνησε με θαυμασμό η κ. Καλλιόπη.

"Είναι καλά παιδιά και τα δυό τους" παρατήρησε με καμάρι η κ. Βάσω.

"Δημητρούλα μου, συζήτησα με την κ. Βάσω και είναι σύμφωνη να σε αφήσει να μένεις εδώ μαζί με τον Θανάση ως συγκάτοικοι όσο θα σπουδάζεις στη σχολή. Θα έχεις το σπίτι όλο δικό σου επειδή ο Θανάσης λείπει όλη την μέρα, όπως με πληροφόρησε η κ. Βάσω. Και αργότερα που θα γνωριστείτε καλύτερα, ποιος ξέρει...πολλά μπορούν να αλλάξουν σε σύντομο χρονικό διάστημα..." άφησε να εννοηθεί μία ελπίδα ενώ η ματιά της διασταυρώθηκε με την ματιά της κ. Βάσως.

Είχαν ήδη αποφασίσει για την μοίρα της χωρίς να λάβουν υπόψιν οτιδήποτε πέραν του άτυπου συμβολαίου του προξενιού, θέλοντας να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, να βάλουν τα πράματα σε μία τάξη: η Δήμητρα ως γυναίκα θα αναλάμβανε το νοικοκυριό και ο Θανάσης ως άντρας θα έφερνε τα χρήματα στο σπίτι, θα δούλευε για να συντηρήσει την οικογένεια που μετέπειτα θα δημιουργούσαν.

Όταν έκαναν χειραψία οι 2 μητέρες, η Δήμητρα σκέφτηκε την εικόνα ενός Ισπανού κονκισταδόρου που δίνει σε κάποιον Ινδιάνο μερικές χάντρες και ο Ινδιάνος του δίνει μία πίπα ειρήνης και αυτόματα η Γη των δεύτερων ανήκει στην ιδιοκτησία των πρώτων, σαν να εξαγόρασαν τα ίδια τα βουνά, τα δάση και τα ποτάμια, σαν να έβαλαν μία ταμπέλα "ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ!" στον ίδιο τον ουρανό, στην ίδια την Φύση.

Ο Θανάσης, αφού άφησε η κ. Καλλιόπη τις βαλίσες της Δήμητρας, την αγκάλιασε και την χαιρέτησε, σφραγίζοντας την συμφωνία της εξαγοράς και της αλλαγής ιδιοκτήτη με μία χειραψία με την κ. Βάσω, την τράβηξε στο δωμάτιό του και την έριξε βάναυσα στο κρεβάτι του.

Έβαλε να παίζει δυνατή metal μουσική ώστε να καλύπτει τις κραυγές της Δήμητρας και έβγαλε τα ρούχα του μπροστά της ενώ εκείνη τον κοιτούσε σαστισμένη, ζωγραφίζοντας στο πρόσωπό της ένα μεγάλο ερωτηματικό.

"Τ- τι κάνεις..;" τον ρώτησε φοβισμένη.

Ο Θανάσης την πλησίασε και της έδωσε μία δυνατή ανάποδη σφαλιάρα.

"ΣΚΑΣΕ! ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ! ΟΥΤΕ ΚΙΧ! ΠΛΕΟΝ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΕ ΜΕΝΑ!" ούρλιαξε στο πρόσωπό της ενώ η Δήμητρα κατάπινε το αίμα από ένα δόντι που της έσπασε, σοκαρισμένη σε τέτοιο βαθμό που να μη μπορεί να μιλήσει.

Η Δήμητρα έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να σκεφτεί κάτι ευχάριστο, κάποια ευχάριστη ανάμνηση από την παιδική της ηλικία, όσο ο Θανάσης την βίαζε, όσο έπαιρνε την αθωότητά της και ανταλλάσσοντάς την με βία και αίμα.

Η Δήμητρα πίεσε τον εαυτό της και θυμήθηκε όταν ήταν μικρό κορίτσι και έβλεπε κινούμενα στη τηλεόραση.

Ήταν η μόνη της συντροφιά καθώς στο σχολείο δεν έκανε παρέα με άλλα παιδιά επειδή μερικά από αυτά την κορόϊδευαν που φορούσε γυαλιά και είχε σιδεράκια.

Ήταν η καλύτερη μαθήτρια και το μόνο που της έδιναν ως επιβράβευση οι γονείς της ήταν εισιτήριο για μία ταινία της επιλογής της στον κινηματογράφο, μόνο 1 επιλογή για να διαλέξει.

Θυμήθηκε πως εύχονταν, όταν μεγαλώσει θα σπούδαζε στο καλύτερο πανεπιστήμιο και κάθε Σαββατοκύριακο θα πήγαινε στον κινηματογράφο και όταν θα αποφοιτούσε θα μετακόμιζε στην Αμερική, στο Χόλλυγουντ συγκεκριμένα, θα περπατούσε στην λεωφόρο εκείνη με τα ονόματα των μεγάλων σταρς χαραγμένα στα πλακάκια, της Μάριλυν Μονρόε, του Μάρλο Μπράντο, της Ρίτα Χέιγουορθ, του Τζον Γουέιν και των άλλων.

Θα ζούσε μέσα στις ταινίες και στις σειρές, θα ήταν η ζωή της σαν σειρά των '50s όπου χαρούμενα πρόσωπα ήταν πάντα ευδιάθετα και το σπίτι μύριζε φρεσκοψημένο κέικ και λιχουδιές και κάθε σπίτι είχε 2 παιδιά και 1 σκύλο Λαμπραντόρ και όλοι είχαν μικροανησυχίες στους τέλειους μικρόκοσμούς τους όπως αν έχουν τα 0,75 σεντς για το παγωτό φράουλα όταν θα περάσει ο παγωτατζής με το βανάκι του ή αν θα βρέξει ώστε να προλάβουν να κουρέψουν με την μηχανή το γρασίδι της αυλής τους.

Κάθε στιγμιότυπο στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων που είχε κάτι το μινιμαλιστικά ένδοξο, κάτι το οποίο θα νοσταλγούσαν οι ίδιοι μερικές δεκαετίες μετά.

Η Δήμητρα όση ώρα την πονούσε ο  Θανάσης φανταζόταν κοκοφοίνικες και μαγιώ τα οποία τύλιγαν μαυρισμένα από τον ήλιο γυμνασμένα κορμιά σαν τις ναυαγοσώστριες στο Baywatch, vintage σπορ αμάξια, κατάλευκα χαμόγελα, γαλάζια μάτια, ξανθά μαλλιά, σερφ και βραδιές γεμάτες πυγολαμπίδες, πυροτεχνήματα, σαμπάνια και την μεγαλειώδη ατμόσφαιρα των πάρτυ του Μεγάλου Γκάτσμπυ.

Ο Θανάσης τέλειωσε και την έκλεισε τα μπούτια σαν να έλεγε "δεν χρειάζεται να είναι άλλο ανοιχτά, με ψυχαγώγησες αρκετά για σήμερα".

Τα πόδια της Δήμητρας είχαν γεμίσει παντού μελανιές όμως τα μάτια της ήταν κολλημένα στο ταβάνι, αρνούμενη να κοιτάξει το σώμα της, αρνούμενη να ασχοληθεί με το ζοφερό παρόν όσο σχεδίαζε το μέλλον της, μέλλον αόριστο που έπαιρνε συνέχεια νέα αναβολή.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Θανάσης την δάμαζε ολοένα και περισσότερο, σαν κάποιο άγριο άλογο.

Ήταν 32 ετών και ένιωθε στην ψυχή λες και ήταν 70, σαν την μητέρα του Θανάση.

Ο Θανάσης την παντρεύτηκε χωρίς αυτή να θυμάται κάτι από εκείνη την μέρα, μέρα σαν όλες τις άλλες με την ίδια κακοποίηση και τον ίδιο βιασμό, μόνη διαφορά ότι ντύθηκε στα λευκά και της πέταξαν ρύζια.

Η μοναδική στιγμή που χαμογέλασε και ξεχάστηκε για λίγο, ήταν κατά την διάρκεια της φωτογραφίας.

Το φλας της φωτογραφικών μηχανών των φωτογράφων την έκανε να νιώσει διάσημη και σημαντική, για λίγο ένιωσε το επίκεντρο της προσοχής όλων των παρευρισκόμενων.

Και μετά το φλας έσβησε και ξαναέβαλε στο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες κάθε ανάμνηση από τότε, κάθε μέρα και κάθε ώρα της συζυγικής της ζωής.

Ο Θανάσης από ένα σημείο και μετά έπαψε να την βλέπει ως μηχανή του σεξ και πάροχο της προσωπικής τους ηδονής και άρχισε να την βλέπει ως κουζίνα, ως πλυντήριο και ως σφουγγαρίστρα.

Είχε βάλει μερικά κιλά και ο Θανάσης σχολίαζε αποτιμητικά την κυτταρίτιδά της μπροστά της, λες και σχολίαζε μία άψυχη κούκλα μανεκέν σε κάποια βιτρίνα.

Όταν γυρνούσε από την δουλειά, την πλησίαζε με πρόθεση να την αγγίξει κάπου, να ξεχάσει την ημέρα του, όμως τα μαλλια της που σταμάτησε να τα λούζει και το σώμα της που σταμάτησε να το καθαρίζει με σαπούνι και αφρόλουτρο, ανέδιδαν μία άσχημη μυρωδιά.

Η Δήμητρα δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Θανάση οπότε χρησιμοποιούσε την δυσωδία της ως ένα μηχανισμό άμυνας, γνωρίζοντας πως όσο αυτή βρωμούσε σαν γουρούνι στη λάσπη, εκείνος δεν θα την άγγιζε.

Μία μέρα γύρισε σπίτι με 2 σακούλες ψώνια εκ των οποίων η μία ήταν γεμάτη αποσμητικά και κολώνιες.

Την τράβηξε βίαια από την πολυθρόνα της και την ψέκασε παντού με τα αποσμητικά και τα αρώματα, εξαλείφοντας κάθε δυσάρεστη μυρωδιά.

Άρχισε να την βιάζει και εκείνη έβλεπε την τηλεόραση πάνω από τους ώμους του Θανάση ενώ εκείνος ήταν ανάσκελα ριγμένος πάνω της, βγάζοντας ήχους σαν άγριο ζώο.

Εκείνη την ώρα έπαιζε μία ρομαντική νουάρ ταινία του 1942, την Casablanca.

Δάκρυα συγκίνησης έτρεχαν από τα μάτια της όσο την έβλεπε, δάκρυα που ο Θανάσης απέδωσε στον φιλήδονο οργασμό της και πόσο καλά την πηδούσε.

"Σ' αρέσει μωρή; Σ' αρέσει;" ρωτούσε ξανά και ξανά, όσο εκείνη αδύναμα ψιθύριζε  "Ναι...Ναι..." απευθυνόμενη όχι στον ίδιο αλλά στον πρωταγωνιστή της ταινίας που απήυθυνε λόγια αγάπης στην γυναίκα που αγαπούσε, λόγια τρυφερά και ρομαντικά, λόγια που έκαναν πλήρης αντίθεση με το σκηνικό του πολέμο, λόγια που η Δήμητρα δεν άκουσε, άκουγε ή θα άκουγε ποτέ στη ζωή της.

Την ίδια ταινία έβλεπε και η μητέρα του Θανάση, η κ. Βάσω, στον επάνω όροφο.

Η συνδυασμένη ένταση των 2 τηλεοράσεων έδινε την εντύπωση του  Dolby Digital ηχοσυστήματος στους κινηματογράφους.

Απείχε πολύ από το Χόλλυγουντ της Αμερικής όμως για την Δήμητρα ήταν το κοντινότερο σε ευτυχία που μπορούσε να νιώσει.

Την ευτυχία των άλλων, των άψυχων ψηφιακών της φίλων και συντρόφων, του ψηφιακού της ρομάντζου που κλεισμένη στους 4 τοίχους του σπιτιού της δεν θα γνώριζε ποτέ.

Μία ιδέα πέρασε από το μυαλό της  Δήμητρας.

Την επόμενη μέρα, ημέρα Σάββατο όπου ο Θανάσης δεν δούλευε και θα την περνούσε με τους φίλους του στις χαρτοπαικτικές λέσχες, στα μπαρ, στα μπιλιαρδάδικα, στα ναργιλάδικα και στα μπουρδέλα, την επόμενη μέρα και για μία έστω μέρα, θα ζούσε, θα ένιωθε ζωντανή.

Περίμενε να ξημερώσει Σάββατο που ο Θανάσης πήγαινε για πρωινό περπάτημα και μετά έφευγε κατευθείαν για τις ακολασίες του, περνώνας όλη την μέρα ξοδεύοντας χρήματα και γυρνώντας αργά το βράδυ μεθυσμένος όπου συνήθως την βίαζε.

Ήταν η μεγάλη μέρα σήμερα και δεν μπορούσε να κλείσει μάτι, στριφογυρνούσε στα μαξιλάρια της από την υπερένταση, ενώ ο Θανάσης δίπλα της ροχάλιζε δυνατά.

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά, αδυσώπητα αργά όμως κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο πάει μόνο προς τα μπρος και αυτή η ιδέα της έδινε κουράγιο.

Έκανε πως κοιμόταν και όταν ο Θανάσης έφυγε, χωρίς να πει κάτι, έστω μία "Καλημέρα" , πέταξε από πάνω της την κουβέρτα και έτρεξε στο βιντεοκλαμπάδικο της γειτονιάς της.

Νοίκιασε 7 ρομαντικές ταινίες: 2 της δεκαετίας του 1950, 2 της δεκαετίας του 1960, 2 της δεκαετίας του 1970 και την αγαπημένη της σύγχρονη: το The Notebook του 2004.

Θα τις έβλεπε ώρες με την σειρά, θα τις έβλεπε όλες για να πάρει κουράγιο.

Είχε όλη την ημέρα δική της, δεν θα την ενοχλούσε κανείς.

Η κ. Βάσω δεν ήταν πάνω, είχε πάει εκδρομή με το ΚΑΠΗ.

Σήμερα θα ζούσε, έστω μέσα από τις ζωές των άλλων, έστω για κάποιες ώρες, έστω και έτσι.

Άνοιξε το DVD player και έβαλε να τις βλέπει.

Το βράδυ γύρισε μεθυσμένος ο  Θανάσης. 

Την βρήκε καθισμένη στη πολυθρόνα απέναντι από την τηλεόραση με κομμένες τις φλέβες της.

Στην οθόνη της τηλεόρασης είχε σχηματίσει μία καρδούλα με το αίμα της.

Όταν την βρήκε, έπαιζαν οι τίτλοι τέλους του The Notebook, της τελευταίας από τις 7 ταινίες.

Ο Θανάσης την κοίταξε και έμεινε κόκκαλο: αν και νεκρή, ήταν η πρώτη φορά απ' όσο θυμόταν την Δήμητρα που την είδε με το χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της.

[Christinalexiou]

Δεν έχω δει το επεισόδιο που σε ενέπνευσε, οπότε ήταν σοκαριστικη όλη η ιστορία... 

 

[Guest]

33 minutes ago, Christinalexiou said:

Δεν έχω δει το επεισόδιο που σε ενέπνευσε, οπότε ήταν σοκαριστικη όλη η ιστορία... 

 

Spoiler

Αυτό είναι:

https://m.youtube.com/watch?v=py0Yn0Ynnno

 

Απλά είναι παραλλαγή της βασικής ιδέας. Στο επεισόδιο η γυναίκα είναι θύτης ενώ σε αυτό είναι θύμα.

Edited April 21 by Thodoris

[Christinalexiou]

Επέλεξες την αλλαγή ρόλων για να μην ταυτιστεί η ιστορία με το συγκεκριμένο επεισόδιο ή επειδή είναι πιο προβλεπόμενη η κακοποίηση από άντρα - θύτη; 

[Guest]

5 minutes ago, Christinalexiou said:

Επέλεξες την αλλαγή ρόλων για να μην ταυτιστεί η ιστορία με το συγκεκριμένο επεισόδιο ή επειδή είναι πιο προβλεπόμενη η κακοποίηση από άντρα - θύτη; 

Νομίζω μία μίξη αυτών των 2.

 

Αν και είχα δει μία ταινία πολύ παλιά με παρόμοια πλοκή (Benny's Video του 1992) αλλά και πρόσφατα είδα μία αρκετά αξιόλογη ταινία θρίλερ με σασπένς (Rent-A-Pal του 2020).

 

Γενικά σαν θεματολογία μου αρέσει, εννοώ πόσο η τεχνολογία κάνει ζημιά σε πολλά πράματα -μεταξύ των οποίων και οι διαπροσωπικές σχέσεις- παρ' όλο τα όποια καλά της.

[Christinalexiou]

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η σχέση της Δήμητρας με την τεχνολογία - έστω στην πιο συνηθισμένη πλέον μορφή της, την τηλεόραση - ήταν διέξοδος, όμως, για την κοπέλα, όχι εμπόδιο, έτσι δεν είναι; 

[Guest]

Just now, Christinalexiou said:

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η σχέση της Δήμητρας με την τεχνολογία - έστω στην πιο συνηθισμένη πλέον μορφή της, την τηλεόραση - ήταν διέξοδος, όμως, για την κοπέλα, όχι εμπόδιο, έτσι δεν είναι; 

Εμπόδιο και διέξοδος μαζί.

Διέξοδος επειδή ξεχνιόταν από την μίζερη συζυγική ζωή της αλλά και εμπόδιο στο να ζήσει, γι αυτό και στο τέλος επέλεξε να δει 7 ταινίες σερί, ένιωθε πως δεν ήταν εφικτό να δραπετεύσει μακριά από τον Θανάση, πως δεν ήταν ικανή να φύγει από το σπίτι τότε που έλειπε.

7 χρόνια συζυγικής ζωής και 7 ταινίες, δεν το έβαλα τυχαία αυτό τον αριθμό.

Σαν να έλεγα πως "7 χρόνια συμβιβασμού σε οδηγούν στην απόλυτη πειθαρχία" ή κάτι τέτοιο.

Υπάρχει και φαινόμενο στη ψυχολογία, όταν δένεσαι τόσο συναισθηματικά με τον κακοποιητή σου που δεν μπορείς να τον αποχωριστείς.

 

(παρόμοιο με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης αλλά δεν είναι αυτό, κάπως αλλιώς λέγεται)

[Christinalexiou]

Θα μπορούσα να αποδεχτώ απολύτως την σκέψη αυτή αν η ηρωίδα έμπαινε στην κακοποιητικη σχέση εν αγνοία της. Η Δήμητρα, όμως, δεν ένιωσε ποτέ το φλερτ, ούτε τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας της με τον Θανάση. 

[Guest]

Ο Θανάσης -κακοποιητής δεν άφησε ευκαιρία στην Δήμητρα-θύμα κακοποίησης για οτιδήποτε το στοργικό ή τρυφερό.

 

Από την πρώτη μέρα γνωριμίας τους ξεκαθάρισαν οι ρόλοι τους: ο ένας να αποφασίζει/διατάζει και ο άλλος να εκτελεί/υπακούει.

Από την μητέρα της ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα, εκείνη την πέταξε στο "στόμα του λύκου".

 

Εξάλλου και στο επεισόδιο εξελίσσεται κάπως έτσι.


Δεν ήταν βέβαια ακριβώς εν αγνοία της αλλά υπήρχαν όλα τα  σημάδια, απλά εθελοτυφλούσε να τα δει ξεκάθαρα (η μητέρα της, επειδή η ίδια δεν μπορούσε να αντιδράσει από το σοκ)

 

Edited April 21 by Thodoris

[Guest]

Δηλαδή όπως αποφάσισε για την Δήμητρα η μητέρα της με ποιον θα μείνει, έτσι αποφάσιζε ο Θανάσης μετά.

 

Ήταν 2 κακοποιητές απλά ο ένας ήταν απλά αδιάφορος ενώ ο άλλος τοξικός.