Isis Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Σ.Ι. Είδος: Διήγημα - Ψυχογράφημα Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 643 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ξημέρωμα στη θάλασσα της 24ης Ιουλίου 2005 Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου, 3:00 π.μ. Μ’ έχουν προικίσει με το χάρισμα της ενόρασης και τα βράδια, που ο Μορφέας εργάζεται, ξετυλίγω στωικά το κουβάρι των ονείρων μου αναζητώντας σε. Μου υποσχέθηκαν πως αυτή η κατάσταση θα κρατήσει λίγο και πως δε θ’ αργήσω να γυρίσω στην παλιά ήσυχη ζωή μου: μια ζωή γαλήνια που δε θα χρειάζεται πια να τους εξιστορώ τι βλέπω. Με έκλεισαν – για λίγο είπαν – σε ένα λευκό πέτρινο πύργο, όπου τα παράθυρα είναι τόσο ψηλά ώστε η σκέψη δεν τα φτάνει και η απόδραση φαντάζει ακατόρθωτα μακρινή. Με ξυπνούν χαράματα, όμως δεν έχω παράπονο γιατί με βάζουν για ύπνο από νωρίς και δε νιώθω κούραση. Με επισκέπτονται καθημερινά και μου θέτουν χιλιάδες ερωτήσεις περιμένοντας να τους δώσω τις «σωστές» απαντήσεις. Λένε πως κάθε μέρα πάω καλύτερα από την προηγούμενη και πως πλησιάζουν οι μέρες ηρεμίας που τόσο λαχταρώ! Τα μεσημέρια μου φέρνουν στερεά τροφή: μικρά πολύχρωμα κυβάκια που μασιόνται δύσκολα και μυρίζουν απαίσια, όμως κάνουν, λέει, καλό γιατί βοηθούν τη σκέψη. Το απόγευμα καλύπτουν το δέρμα μου με στρογγυλούς επιδέσμους, γεμίζουν τον οισοφάγο μου με υγρά και δένουν τους μύες μου με καλώδια προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν τις απόκρυφες σκέψεις μου και να μοντελοποιήσουν τη συμπεριφορά μου. Τα βλέμματά τους κάθε φορά που συσκέπτονται πάνω από τα ακαταλαβίστικα αποτελέσματα των διαγραμμάτων τους με κάνουν να πιστεύω πως ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν τελικά πότε θα με αφήσουν να φύγω... Παρασκευή, 1 Απριλίου, 2:45 π.μ. Πιο παλιά, αργά το βράδυ, ερχόταν ο Μορφέας και μ’ αγκάλιαζε. Τον κερνούσα τσιγάρο και πιάναμε κουβέντα λίγο πριν μου κάνει την ένεση που με οδηγούσε στα βαθύτερα στάδια του ονείρου. Τον ρωτούσα γιατί με οδηγούσε διαρκώς σε τόσο απόκρυφα μονοπάτια, γιατί μου αποκάλυπτε τέτοιες εξώκοσμες αλήθειες και γιατί δε με άφηνε να ονειρεύομαι απλά καθημερινά πράγματα. Συχνά χαμογελούσε, σπανίως μου απαντούσε: υποθέτω πως όλα τα πράγματα στη γη – υλικά ή μη – έχουν ένα λόγο ύπαρξης, μετά με κρατούσε σφιχτά κι εγώ χανόμουν στην ήρεμη αύρα της ζεστασιάς του. Τώρα πια τους έχω εξοργίσει με το μόνο τρόπο που μπορούσα: έπαψα να κοιμάμαι. Έτσι, το χάρισμά μου έχασε τη διέξοδό του στη γη κι εκείνοι στερούνται των απαντήσεών τους. Δεν είμαι πια σε θέση να γνωρίζω τίποτε παραπάνω απ’ ότι οι «κοινοί θνητοί», αυτοί που αποκαμωμένοι από το φόρτο της ημέρας αφήνουν το κορμί τους να αδειάσει πάνω στα σεντόνια, ονειρευόμενοι αιώνιες διακοπές και μια εξωφρενικά υψηλή αύξηση. Ο Μορφέας πάντως δε με ξέχασε τελείως: έρχεται τα βράδια και τα λέμε. Έπαψε να με αγκαλιάζει κι έπαψα να τον κερνάω τσιγάρο – ίσως γι’ αυτό να σταμάτησε και να μου χαμογελάει: μόνο στέκει αμίλητος και με κοιτάζει κατάματα, μ’ ένα παράξενα λαμπερό βλέμμα. Απόψε νύχτωσε νωρίτερα απ’ ότι τις άλλες μέρες. Έβρεχε από το πρωί κι ο αέρας λυσσομανούσε στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα του πύργου. Ξεγλιστρώντας, όπως κάθε βράδυ, από τα δερμάτινα δεσμά μου, γράφω περιμένοντας ξανά το Μορφέα, για να του εξιστορήσω περήφανα το παράξενο κατόρθωμά μου και να τον αποχαιρετήσω. Θα του τα πω όλα και θα χαμογελάσει παράξενα – όπως πάντα – γιατί κατάφερα επιτέλους να βρω την πολυπόθητη διέξοδο στη φυλακή μου. Σε λίγη ώρα θα είμαι ελεύθερη! Παρασκευή, 22 Ιουλίου, 3:10 π.μ. Εκείνη τη νύχτα ο Μορφέας δεν ήρθε. Άντ’ αυτού εμφανίστηκε μετά από κάμποση ώρα ένας μαύρος άγγελος που μ’ αγκάλιασε απρόθυμα. Το άγγιγμά του ήταν κρύο και το βλέμμα του άδειο: σα να μην είχε ψυχή! Δεν πιάσαμε κουβέντα – είχαν τελειώσει και τα τσιγάρα. Άνοιξε, μόνο, τα φτερά του και πετάξαμε μακριά από τον πέτρινο πύργο. Με άφησε σε μια ξένη χώρα με γκρίζα τοπία, ήσυχη σαν τάφο και έρημη σαν την ψυχή σου κι εξαφανίστηκε το ίδιο απρόσμενα όπως είχε έρθει. Εδώ είμαι ξεχασμένη χρόνια τώρα, χωρίς να έχω καταλήξει αν τελικά είναι καλύτερα ή χειρότερα από πριν. Δυο πράγματα, όμως, είναι σίγουρα: ο Μορφέας δε με επισκέπτεται πια κι εγώ έχασα για πάντα το παράξενο χάρισμα που με οδηγούσε σ’ εσένα... Edited September 16, 2005 by Nihilio Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Είναι τρομερά λυπητερό καλή μου, αλλά είναι και πραγματικά πανέμορφο. Μου αρέσει να διαβάσω κείμενα σε στυλ ημερολογίου, είναι πολύ προσωπικά, πολύ άμεσα, συναισθηματικά. Το αδιέξοδο που έπλασες είναι τόσο... τόσο αδιέξοδο, τόσο απόλυτο... Ελπίζω να μη νοιώθεις πραγματικά έτσι αυτή τη στιγμή... Αλλά επίσης ελπίζω να μη σταματήσεις να γράφεις όταν νοιώσεις καλύτερα. Συγχαρητήρια για μια ματιά σε μια πολύ όμορφη ψυχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Τα δακρυα κυλανε σε ροδαλα μαγουλα κατω απο εναν εναστρο ουρανο και η ψυχη καρτερει τον επομενο διαττοντα αστερα που θα προσκυνησει η καρδια θα παρακαλεσουν τα χειλη να δωσουν λυτρωση, μεχρι... μεχρι να κλεισουν τα ματια και να ονειρευτεις ... δυνατα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Πολύς πόνος. Και θλίψη. Overwhelming. Τσακίζει τον αναγνώστη' τουλάχιστον εμένα σχεδόν με τσάκισε. Δεν ξέρω αν τελικά μου άρεσε. Είναι, σίγουρα, γραμμένο πολύ ωραία. Και βγάζει και έντονα συναισθήματα. Πολύ έντονα, μάλλον, και ψυχοπλακωτικά. Δεν ρωτάω "γιατί", απλά ελπίζω να σε ξαναεπισκεφθεί ο Μορφέας... σύντομα. I'll give you strength to continue the fight I'll feed you anger and soft little lies Out of blood hatred grows No place to hide Kill and be killed More than fight to survive I'll be your shining star I'll be your guide Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Απλά πανέμορφο· οι εικόνες προσομοιάζουν σε ρευστότητα τη LeGuin και διατηρούν έναν ξεκάθαρα μη ονειρικό, αλλά λίγο θωλό, σαν από λαδοπαστέλ αποτυπωμένο πίνακα, μια σειρά εικόνων ακαθόριστη μέσα στην καθαρότητά της... Με δυο λόγια, είναι θαυμάσιο. Δε νομίζω ότι υπάρχει ψεγάδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted July 24, 2005 Share Posted July 24, 2005 Μου φαίνεται πολύ προσωπικό, εγώ προσωπικά θα το είχα μάλλον κρατήσει για μένα. Αλλά πάλι ποτέ δε ξέρεις. Οι εικόνες είναι ονειρικές και βαθιά συμβολικές και παραπέμπουν σε εκείνη τη συζήτηση περί ονείρων που είχαμε το βράδυ στο πάρτυ του Έλσανορ. Ίσως μερικές φορές, όταν τα όνειρα σου κλέβουν την πραγματικότητα είναι καλύτερο να ξεχνάς, φαίνεται να είναι το νόημα. Το τέλος περιέχει αυτό που εγώ θεωρώ πιο λυπητερό και ταυτόχρονα πιο ελκυστικο σε μια ιστορία. Ένα χάρισμα που δεν αξιοποιήθηκε, έχασε το δρόμο του ή τελικά αδρανοποιήθηκε, ενώ είχε όλες τις άλλες πιθανότητες όλο τον κόσμο ανοιχτό, μπροστά του . Στο συγκεκριμένο βέβαια υπάρχει και το θέμα τις πίεσης από το περιβάλλον και τη "λογική" καθημερινότητα, το οποίο μου είναι επίσης πολύ προσφιλές. Σε γενικές γραμμές πολύ καλογραμμένο, ειλικρινές και ρευστό. Keep up the good work. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Απο τα κείμενα που ο καθε ένας μπορεί να τα δεί απο τη δική του προσωπική θέση αντίληψης.... Ίσως χωρίς ιδιέταιρο λόγο, αλλα αρκετά έντονα, νοιώθω πως θα το τοποθετούσα σαν ένα αρχικό κεφάλαιο-εισαγωγή στη ΣΕΛΕΦΑΙΣ του Λαβκραφτ. Το γιατί? χμμμ δεν είμαι σίγουρος..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted July 25, 2005 Share Posted July 25, 2005 Kαι μένα μου θύμησε κάποιες "αισθήσεις" που μου προκάλεσε το Σελεφαίς, αλλά ίσως λόγω του ονόματος Μορφέας να το συνδύασα και με το ομώνυμο, και εκπληκτικό, κόμικ. Σίγουρα θα ήταν μια υπέροχη ιστορία εκεί. Είναι πράγματι λυπητερό αλλά για κάποιο λόγο δεν το βρήκα απελπιστικό. Η γραφή πράγματι ρέει, σαν σε όνειρο, και η κατάσταση της ομιλούσας και μόνο προκαλεί συγκίνηση. Δεν είδα κάποιο σημείο, τεχνικά μιλώντας, που να μην "λειτουργεί" ή να είναι παράταιρο. Αντίθετα μου άρεσε η ιδέα ενός "εσωτερικού νοητικού" ημερολογίου. Θα ήθελα πολύ να διάβαζα τη 'συνέχεια". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 9, 2005 Share Posted August 9, 2005 Η κραυγή από τα χείλη ενός ατόμου που ο κόσμος μας κατάφερε να πνίξει το παιδί που κρύβει μέσα του. Και για να είμαστε πιστοί στη μόδα που θέλει τραγούδια να γίνονται γραπτά, ονόμασε το Slaying the dreamer Είναι πολύ καλογραμμένο. Όμως το θέμα είναι, πιστεύω, πολύ χρησιμοποιημένο, όπως και η προσέγγιση σε αυτό. Απολαυστικότατο, αλλά του λείπει ένα άγγιγμα πρωτοτυπίας. Συνέχισε να δημοσιεύεις και όχι να κρατάς τα γραπτά σου σε συρτάρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.