King_Volsung Posted July 27, 2005 Share Posted July 27, 2005 Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πινέλο. Η ζωή πάνω του ήταν πολύ βαρετή και μονότονη. Υπήρχε ποικιλία βέβαια ανάμεσα στους κατοίκους του: μπορούσες να συναντήσεις εκεί τρίχες διαφορετικού μήκους – από πολύ μικρές έως πολύ μεγάλες. Τότε γιατί ήταν όλα τόσο βαρετά; Γιατί ήταν όλες τους τοποθετημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν μια μύτη, ιδιαίτερα χρήσιμη για τον ζωγράφο. Υπήρχε μια αρμονία που έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθεί και αυτό ακριβώς ήταν ο λόγος που η ζωή πάνω στο πινέλο ήταν τόσο βαρετή. Εκτός από βαρετή, ήταν και κουραστική. Οι τρίχες έπρεπε να στέκονται ακίνητες για να μην χαλάσει μύτη και επίσης, κάθε φορά που ο ζωγράφος ήθελε να ζωγραφίσει κάτι, ακολουθούσε η ίδια διαδικασία, η ίδια ρουτίνα. Βούτηγμα στη μπογιά, άπλωμα της μπογιάς στο χαρτί, ξέπλυμα στο νερό, σκούπισμα. Μπογιά, χαρτί, ξέπλυμα, σκούπισμα. Μπογιά, χαρτί, ξέπλυμα, σκούπισμαμπογιάχαρτίξέπλυμασκούπισμαμπογιάχαρτί… Ξανά και ξανά και ξανά. Και σε όλη αυτή τη μαρτυρική και επίπονη διαδικασία, οι τρίχες στο πινέλο έπρεπε να είναι συγκεντρωμένες στη δουλειά τους και να μην χωρίζουν ποτέֹ να είναι πάντα ενωμένες. Και έτσι ζούσαν για πολύ καιρό, ώσπου μια φορά, μια νεαρή και μικρή τρίχα στην άκρη της δέσμης, αποφάσισε να φύγει. Δεν άντεχε άλλο αυτήν την μίζερη ζωή – δεν μιλούσε σε κανέναν, δεν της μιλούσε κανένας και ήταν και αυτή η δουλειά… ανυπόφορη! Οι άλλοι γύρω της φαίνονταν κενοί, απρόσωποι, ενώ η ίδια ήθελε να ζήσει! Κι έπειτα, είχε δει τον έξω κόσμο και επιθυμούσε να τον εξερευνήσει. Έτσι, εντελώς απογοητευμένη από την ως τώρα ζωή της, έγειρε όσο μπορούσε, μέχρι που έσπασε. Αυτό ήταν! Τώρα δεν θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στις άλλες, γιατί είχε σπάσει, και μάλιστα κοντά στη βάση! Θα ζούσε μόνη της, ευτυχισμένη! Το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας την πλημμύρισε. Αλίμονο όμως! Δεν ήξερε τι της επιφύλασσε η μοίρα. Ο ζωγράφος, φανερά ενοχλημένος από αυτήν την αταξία της – ήθελε όλα να είναι στην εντέλεια - , πήρε το μικρό ψαλιδάκι και προσεχτικά την έκοψε από την ρίζα. Η επαναστατημένη τρίχα κατέληξε μετά από μια μακριά πτώση στο πάτωμα, νεκρή. Και η ζωή στο πινέλο συνέχισε να κυλάει με τους ίδιους, γνωστούς, βαρετούς και αργούς ρυθμούς. Και μετά ήταν πάλι η μπογιά, το χαρτί, το ξέπλυμα, το σκούπισμα. Μπογιά, χαρτί, ξέπλυμα, σκούπισμαμπογιάχαρτίξέπλυμασκούπισμαμπογιάχαρτί… ---------------------- είδατε τι κάνει η παρέα με τον Μελδόκιο και το πολύ βάψιμο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μελδόκιος Posted July 27, 2005 Share Posted July 27, 2005 Χαχαχα! Πολύ εύθυμη ιστοριούλα Αγαπώ τις τρίχες! σκούπισμαμπογιάχαρτίξέπλυμασκούπισμαμπογιάχαρτί… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted July 27, 2005 Share Posted July 27, 2005 Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστοριούλα σου. Θυμίζει τον κόσμο.. όπως είναι για τους πολλούς. Χαίρομαι που η φαντασία μου δίνει λύσεις εκτός ρουτίνας αλλά και εκτός θανάτου, κι εύχομαι καλή τύχη στα υπόλοιπα πινέλα... και τρίχες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted July 27, 2005 Share Posted July 27, 2005 Ανάλαφρα υπέροχη και κρυφά συναισθηματική! Η ομορφιά της απλότητας: Good! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted July 27, 2005 Share Posted July 27, 2005 Χα! πλάκα είχε. Πρόσεξε, όμως, γιατί κάνεις κατάχρηση του θαυμαστικού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 21, 2006 Share Posted February 21, 2006 Μια αρκετά απλή "παραβολή" θα μπορούσε να πει κανείς που αντικατοπτρίζει πολύ καλά την ανάγκη και τις συνέπειες της διαφορετικότητας και που τραβά (για το 15-θήμερο αυτό) τα φώτα του προβολέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted February 21, 2006 Share Posted February 21, 2006 Οι τριχες!Χαχαχα... Ωραιο,αν και... ΣΠΟΙΛΕΡ Θα προτιμουσα η τριχα να κολλουσε πανω στον πινακα η κατι τετοιο.Εσπασε και δεν επεσε?Στα καλα καθουμενα?Και μετα απο το πατωμα που βρεθηκε;Αφηνεις μια καταπληκτικη περιπετεια στη μεση... Επισης περναει καποια νοηματα αλληγορικα.Ετσι ειναι πολυ καλυτερα απο "φορα παρτιδα". "- , " παυλα και κομμα δε νομιζω να χρησιμοποιουνται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted February 21, 2006 Share Posted February 21, 2006 "- , " παυλα και κομμα δε νομιζω να χρησιμοποιουνται. Υπάρχουν δύο σχολές. Σύμφωνα με τη μία σχολή, δεν χρησιμοποιούνται. Σύμφωνα με την άλλη, χρησιμοποιούνται όταν οι παύλες μπαίνουν παρενθετικά. Δηλαδή, όταν κλείνουν ανάμεσά τους μια πρόταση όπως οι παρενθέσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted May 7, 2006 Share Posted May 7, 2006 Δεν καταλαβαίνω γιατί άρεσε τόσο. Καλογραμένο, είχε κάτι να πεί, αλλά δείχνει να νικά η τάξη πάνω στην αναρχία και στην βούληση ελευθερίας. Και δεν δείχνει και καμία συνειδητοποίηση, του τι μπορεί να γίνει αν κρεμάσει η τρίχα, έτσι ώστε να υπάρχει ουσιαστική επιλογή. Συγγνώμη Βολσουνγκ, δεν μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 11, 2006 Share Posted May 11, 2006 Τα πολλά θαυμαστικά είναι όντως κουραστικά. Οι παύλες είναι περίεργη υπόθεση, επειδή, βάσει προτυποποίησης, ένα κόμμα κλίνει την πρώτη παύλα και δε χρειάζεται δεύτερη, αφού, αν υπάρχουν πολλές επεξηγήσεις με τη χρήση πολλαπλών δευτερευουσών προτάσεων, κακώς έβαλες παύλα ή μπορείς να κλείσεις τις υπόλοιπες δευτερεύουσες προτάσεις σε παρένθεση, που είναι και το συντακτικά ορθότερο. Επειδή, όμως, συχνά επαναστατούμε στα καθιερωμένα, πολλοί γράφουν πρώτα μια παύλα κλεισίματος και προσθέτουν κόμμα αμέσως μετά. Ως προς το ίδιο το παραμύθι, με βρίσκει εξ ίσου διάφωνο όσο και σύμφωνο. Με αγγίζει, αλλά και με ξενίζει. Θα ήθελα να υπάρχει κάτι για την τρίχα. Πόσοι έχετε διαβάσει τη Μικρή Γοργόνα; Δε νομίζω ότι διαφέρει τόσο, πέραν της απλότητας. Και οι τρίχες έχουν ψυχή!! Οι τρίχες του πινέλου μερικές φορές σπάζουν όπως και στα μαλλιά μας, χωρίς να φύγουν, και τις ψαλιδίζουμε για να μην κάνουν άσχετες γραμμές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted July 2, 2009 Share Posted July 2, 2009 Μια ακόμα "παράξενη" ιστορία, μια τέχνη που σιγά-σιγά χάνεται στο παρελθόν του sff... Υπερβολικά μινιμαλιστική για τα γούστα μου. Αλλά όσο χρειάζεται μικρή, για να τη διαβάσω πίνοντας τον πρωϊνό καφέ μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.