Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco)

[heiron]

H ολη συζητηση εγινε οταν ημουν διακοπες,μακρια απο διαδικτυο και χαλαρωνα..διαβαζοντας το Εκκρεμες!!!Λοιπον θα συμφωνησω(χμ..αυτο ειναι καπως σπανιο)με τον Βαρδο.Ηταν κουραστικο βιβλιο,ειχε πληθωρα στοιχειων που δεν ηταν απαραιτητα και τα εβαζε χωρις να δενουν στο κειμενο και την πλοκη(ωραια,δικαιολογουνταν αλλα δεν "εναρμονιζοταν").Οι περιγραφες και οι πληροφοριες που εδινε ηταν ομορφα γραμμενες αλλα μου θυμιζε τον χαρακτηρα του που εγραφε στον υπολογιστη ασυναρτησιες αρχικα για εξασκηση και μετα μαλλον για την ομορφια του πραγματος.Σαν να μου ελεγε ο Ουμπερτο "Κοιτα τι ωραια που γραφω!Και χωρις...χερια!".

Περα απο αυτο...οι χαρακτηρες μιλουσαν (σχεδον ολοι) με παρομοιο τροπο(μηπως ετσι μιλαει ο Εκο και δεν ξερει να γραφει αλλους διαλογους?).Αυτο μου φανηκε καπως μη ρεαλιστικο.

Βεβαια μου αρεσαν αρκετα στοιχεια οπως το οτι αρχιζει απο την μεση και οτι ο "ραββινος"..ξερετε τι.Αυτο φανηκε λιγο ξεκαρφωτο αλλα μηπως στη ζωη δεν συμβαινουν ξεκαρφωτα?Και το τελος μου αρεσε αν και σιχαθηκα τις ιστοριες με αυτο το χωριο το ***!

Συνοψιζοντας βρισκω τον Εκο καλο τεχνιτη του λογου αλλα οχι εξαιρετικο συγγραφεα και ουτε βεβαια πορωτικο.Ισως να διαβασω κι αλλο βιβλιο του για πιο ολοκληρωμενη αποψη.Με τον Χερμπερτ δεν τον συγκρινω γιατι..λιγοι συγκρινονται μαζι του!

[Nienna]

Ο Έκο είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και το Εκκρεμές το αγαπημένο μου βιβλίο οπότε καταλαβαίνετε τη γνώμη μου...

 

Ο συγκεκριμένος συλλογισμός (περί των κρετίνων κτλ.) είναι όντως απλός, έξυπνος και κατά βάσην σωστός - εξ'άλλου δεν ισχυρίζεται κανείς πως είναι πανάκεια.

 

Ο Έκο σε γενικές γραμμές δεν περιττολογεί, ίσως να υπεραναλύει ή και να... υπερσυνθέτει αλλά ποτέ δεν το κάνει χωρίς λόγο, όλες οι προτάσεις του έχουν κάτι να πουν, μάλλον καλύτερα όλες οι λέξεις του έχουν κάτι να πουν. Ακόμα και ανάμεσα στις λέξεις, κάτι συμβαίνει. Απλώς πρέπει κανείς να έχει αρκετές γνώσεις πάνω σε διάφορα θέματα για να καταλάβει τι έχει να δώσει ο λόγος του σε σημεία στα οποία φαίνεται περιττός. Δεν απευθύνεται σε όλους πάντως, δεν είναι για όλους. Το μόνο πράγμα που ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί κακό, και το έχουν τα έργα του Έκο, είναι λιγάκι... ναρκισσισμός. Αλλά εγώ λατρεύω τον ναρκισσισμό! Ειδικά στην τέχνη.

 

Τα μυθιστορήματά του δεν στερούνται πλοκής, σίγουρα. Απλώς προσφέρουν κάτι παραπάνω από απλώς πλοκή.

[heiron]

"πράγμα που ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί κακό, και το έχουν τα έργα του Έκο, είναι λιγάκι... ναρκισσισμός."

Ακριβως!Μου θυμιζει ποδοσφαιριστη/μπασκετμπολιστα που κανει φοβερες ντριπλες κτλ,ειναι θεαματικος παικτης αλλα δεν θα τον επαιρνα στην ομαδα μου γιατι υπαρχουν αλλοι που αν και παιζουν πιο απλα ειναι καλυτεροι-πιο ουσιαστικοι παικτες.

[Δημήτρης]

Μόλις τελείωσα το Όνομα του Ρόδου και τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα. Είμαι 50-50 ανάμεσα στο αν μου άρεσε ή όχι. Αν πάντως έπρεπε να διαλέξω κάτι, μάλλον στο δεύτερο θα κατέληγα. Το βιβλίο ήταν ωραίο αλλά όπως ήδη ειπώθηκε πιο πάνω, εντρυφούσε πάρα πολύ στη φιλοσοφία και είχε πολλές αναφορές σε εκκλησιαστικές ιστορικές περιόδους. Αυτά τα δύο δεν με κουράζουν αν τα διαβάζω σ' ένα φιλοσοφικό δοκίμιο ή σ' ένα ιστορικό βιβλίο (που δηλαδή και πάλι με κουράζουν, η φιλοσοφία και η ιστορία δεν είναι το φόρτε μου), ούτε ακόμη και αν τα διαβάζω σ΄ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Με κουράζουν όμως όταν τα διαβάζω στο τελευταίο και επαναλαμβάνονται συνέχεια. Να υπάρχουν αραιά και που ok, αλλά ο Έκο το κάνει συνέχεια. Σε κάθε δέκα σελίδες υπόθεσης, βάζει άλλες τόσες από τα προαναφερθέν. Στο τέλος (στο όνειρο του μαθητευομένου μοναχού) πήδαγα σελίδες. Σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θα τον χαρακτήριζα ως κακό συγγραφέα, εξάλλου σίγουρα θα ξαναπιάσω κάτι δικό του στο μέλλον. Απλά θα έλεγα ότι δεν με ενθουσιάζει ο τρόπος γραφής του. Στα συν του βιβλίου θα βάλω την σαγηνευτική προσωπικότητα του Γουλιέλμου και την υπόθεση αυτή καθεαυτή, να γίνονται δηλαδή φόνοι όχι σε κάποιο οίκο ανοχής ή σε καμία απομακρυσμένη έπαυλη, αλλά σε ένα μοναστήρι. Τι ποιο ωραίο από αυτό;

 

Επίσης κάτι άλλο που μου άρεσε πολύ, μα πάρα πολύ, είναι το ότι το βιβλίο ξεκινά με τον κεντρικό χαρακτήρα, ηλικιωμένο πλέον να λέει ότι

δεν ξέρει που είναι ο δάσκαλος του, ότι τον έχει χάσει και ότι άκουσε πως πέθανε πριν από μερικά χρόνια από επιδημία χολέρας. Να λέει δηλαδή ότι μετά το τέλος της περιπέτειας τους δεν έμειναν μαζί

. Είναι πολύ ωραίο όταν δίνεται μία τέτοια λυπητερή νότα στα βιβλία, γιατί στα μάτια μου φαίνονται πιο αληθοφανή.

 

Κλείνω λέγοντας ότι στην προκειμένη περίπτωση πήγα ενάντια στις αρχές μου, είδα δηλαδή πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Όμως ευτυχώς ήμουν αρκετά μικρός όταν συνέβη το πρώτο και δεν θυμόμουν πιος ήταν ο δολοφόνος. Διαφορετικά θα ξενέρωνα απίστευτα.

 

 

[Cassandra Gotha]

Ξαναδιάβασα, έπειτα από πολλά χρόνια, το Εκκρεμές του Φουκώ. Το χάρηκα, αλλά με κούρασε κιόλας. Όπως το θυμόμουν, από την 400στή σελίδα -περίπου- και μετά, κάνει μια κοιλιά... αμάν τι ήταν αυτό, σπηλιά, όχι κοιλιά. Γύρω στις 250-300 σελίδες, ολόκληρο βιβλίο! Για να απογειωθεί ξαφνικά, 100κάτι σελίδες πριν το τέλος. Παράξενο βιβλίο (τουλάχιστον). Δεν μπορώ να καυχηθώ ότι το κατάλαβα τελείως, (δεν είμαι σίγουρη ότι ο Έκο το είχε καταλάβει τελείως), αλλά μου έδωσε πολλά.