Η εκδίκηση των τριών γουρουνιών

[Guest]

Όνομα Συγγραφέα: Soulgazer
Είδος: Drama/Fantasy
Βία; Λίγη
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2,977
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η συμμετοχή μου για το Εικόνα κι επιτόπου #20

 

 

Τα 3 γουρουνάκια μετά το χτίσιμο των σπιτιών τους για δεύτερη φορά (με τούβλα αυτή τη φορά ώστε κανένας κακός λύκος να μην φυσήξει και τα ισοπεδώσει) κάθισαν να ξαποστάσουν.

Ήταν μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος και διψούσαν πολύ, είχαν κορακιάσει, σαν να ήταν ναυαγοί σε κάποιο ξεχασμένο νησί στον Ειρηνικό ωκεανό και είχαν πάθει αφυδάτωση.

Ο Μιχάλης, ο Γιώργος και ο Άγγελος, αποφάσισαν να πάνε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς τους για να πάρουν κάτι να δροσιστούν και να αναζωογονηθούν,  ένα αναψυκτικό, απλό μεταλλικό νερό ή κάποιο ελαφρύ ηδύποτο.

Ο Γιώργος και ο Άγγελος, βοήθησαν τον Μιχάλη να φορέσει την ανθρώπινη μάσκα και να φορέσει την μακριά μπεζ καμπαρντίνα ώστε να περνάνε απαρατήρητοι ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς να κινούν τις υποψίες.

Ο Μιχάλης φαινόταν ανέκφραστος επειδή η μάσκα ήταν σε μία αιώνια κατάσταση συναισηματικού poker face, ούτε έδειχνε χαρούμενη, ούτε λυπημένη, ούτε τίποτα απολύτως.

Τα γουρουνάκια έβαλαν πάνω από τη μάσκα ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά του ηλίου, ένα πλατύ καπέλο σε στυλ fedora, επίσης μαύρου χρώματος, και φόρεσαν μαύρα δερμάτινα γάντια στη θέση των χεριών.

Τα γουρουνάκια άνέβασαν τον Μιχάλη στους ώμος τους ώστε να φαίνεται ψηλός σαν άνθρωπος.

Κοιτάχτηκαν στοn ολόσωμο καθρέφτη που τους τον είχε κάνει δώρο ο Γουίνι το αρκουδάκι, όταν τον είχαν βοηθήσει να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματά του από τις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Disney©™ (συμπαραγωγή Pixar®™ και Dreamworks®™)  επειδή για κάποιον περίεργο λόγο, τον Κρίστοφερ Ρόμπιν τον πλήρωσαν κανονικά, εώ αυτόν, το Γουρουνάκι, τον Γκαρή, τον Τίγρη, τον Κουκουβάγια και τον Λαγό, τους έδωσαν απλά από μερικά φαγητά (ανάλογα τι έτρωγε ο καθένας, μέλι για τον Γουίνι, καρότα και μαρούλια για τον Γκαρή, κτλπ)  και αυτό ήταν όλο.

Έκαναν διάκριση δηλαδή επειδή ο Κρίστοφερ Ρόμπιν ήταν άνθρωπος ενώ αυτοί ήταν ζώα.

Τα τρία γουρουνάκια επισκέφτηκαν το Γουρουνάκι στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων, με το οποίο είχαν μακρινή συγγένεια, και εκείνο τους εξήγησε την κατάσταση.

Βοήθησαν τους φίλους τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: δημιούργησαν ένα κοστούμι φτιαχμένο από ύφασμα το οποίο επιμέλησαν να βάψουν στο χρώμα της ανθρώπινης επιδερμίδας,  του φόρεσαν κάτι παλιά ρούχα που βρήκαν σε μία εγκαταλελειμμένη σοφίτα που κάποτε ανήκε στη καλή μάγισσα του δάσους, του φόρεσαν το το καπέλο το οποίο πήραν από το σκιάχτρο που φύλασσε την σοδειά των καλαμποκιών ενός αχυρώνα, έβαλαν και στη θέση των χεριών μαύρα δερμάτινα γάντια, και επισκέφτηκαν τα κεντρικά γραφεία της Disney, υποκρινόμενοι τον μεγαλοδικηγόρο.

Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν τους είχε βοηθήσει: ηχογράφησε τις λέξεις που ήθελαν να πουν σε ένα μικρό ηχογραφητήρι το οποίο είχαν πάνω στο άδειο στήθος του ανθρώπου-προσωπείου.

Όσο έβαλαν το ηχογραφητήρι να αναπαράγει την απαγγελία (σε ελαφρώς πιο αργή κίνηση για να δίνεται η εντύπωση πως η φωνή του Κρίστοφερ Ρόμπιν δεν ανήκει σε κάποιο ανέμελο παιδάκι αλλά σε σοβαρό άντρα που διεκδικεί το δίκιο του, πιο βαθιά/μπάσα συχνότητα και χαμηλότερης ταχύτητας ώστε να μην τον καταλάβει κάποιος από τους παρευρισκόμενους παραγωγούς και σκηνοθέτες) , έκαναν απειλητικές χειρονομίες, σαν να μιλούσε μεγαλοδικηγόρος ο οποίος θα τους έπαιρνε ό,τι είχαν και δεν είχαν αν δεν έδιναν σε όλους τους φίλους τους τα δεδουλευμένα, δεν θα υποχωρούσε αν δεν συμφωνούσαν οι δικηγόροι του νομικού τμήματος (με συμβόλαια, υπογραφές και όλα, για καλό και για κακό) πως θα έδιναν στα ζώα έναν αξιοπρεπή μισθό.

"Έτσι και αλλιώς" , είπε η αλλαγμένη φωνή του Κρίστοφερ Ρόμπιν, "από αυτά τα ζώα εσείς θησαυρίσατε, δεν θα ξαναπεινάσετε ποτέ σας, ούτε τα παιδιά των παιδιών σας θα  χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ. Βγάλατε δισεκατομμύρια από τις ταινίες κινουμένων σχεδίων, συν όλα τα δικαιώματα για πωλήσεις παιχνιδιών, αφισών, καπέλων, t-shirt, φλιτζανιών, σακιδίων, τετραδίων, κτλπ. Ολόκληρη η Disneyland χρωστάει στα ζώα  την επιτυχία της: τι θα ήταν η Disneyland χωρίς Νέμο, χωρίς Βασιλιά των Λιονταριών, χωρίς Αριστόγατες, χωρίς 101 σκυλιά της Δαλματίας, χωρίς Ντόναλντ Ντακ, Μίκυ Μάους, Λαίδη και Αλήτη, Γκούφυ, Ντάμπο, Μπάμπι, Τομ και Τζέρι, Looney Tunes;  Εμείς... εννοώ... αυτά σας έκαναν αυτό που είστε, δεν νομίζετε πως σας αξίζει να τους ανταποδώσετε την ευτυχία;"

Οι δικηγόροι της Disney συμφώνησαν και οι συνθήκες της ποιότητας ζωής των ζώων άλλαξε δραματικά όμως κάτι είχε παραμείνει ίδιο, ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή τα τρία γουρουνάκια δεν το είχαν συνειδητοποιήσει.

Ντύθηκαν σαν άνθρωπος, με την ίδια ενδυμασία που είχαν πάει ως εκπρόσωποι των δικαιωμάτων των ζώων στα γραφεία της πολυεθνικής εταιρείας και επεξεργάστηκαν το ψηφιακό ηχογραφητήρι ώστε να ανοίξει την καρτέλα με τις ερωτησοαπαντήσεις αλληλεπίδρασης μεταξύ αυτών και των ανθρώπων.

Ο Κρίστοφερ Ρόμπιν είχε ηχογραφήσει σε 2 ολόκληρες ημέρες όλες τις πιθανές λέξεις που θα μπορούσαν να χρειαστούν όταν θα βρίσκονταν ανάμεσα στους ανθρώπος και να αλληλεπιδρούν χωρίς την παραμικρή υποψία: χαιρετισμούς (Καλημέρα / Καλησπέρα / Καλή Συνέχεια/ Ευχαριστώ) , γενικές ερωτήσεις (Πόσο κοστίζει αυτό; Είναι φρέσκο; / Έχετε κάποια προσφορά στα κασέρια; ) όπως και λέξεις αναφώνησης και απόδρασης από αμήχνες στιγμές σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά (Με συγχωρείτε / Πρέπει να φύγω / Αντίο). 

Το ψηφιακό ηχογραφητήρι ήταν σε μέγεθος τσέπης και το είχαν στην εσωτερική τσέπη της καμπαρντίνας τους.

Σε περίπτωση που ρωτούσαν τον Μιχάλη κάτι, ο Άγγελος και ο Γιώργος έψαχναν στο ηχογραφητήρι τα προηχογραφημένα έτοιμα δείγματα και τα έβαζαν να παίξουν από το ηχειάκι το οποίο βρίσκονταν κάτω από τον γιακά της καμπαρντίνας.

Κοιτώντας τους από κοντά, κάποιος παρατηρητικός περαστικός ίσως να διέκρινε μερικές περίεργες λεπτομέρειες που "χτυπούσαν" στο μάτι, όπως μία σχεδόν αψεγαδίαστη επιδερμίδα σαν γυναίκα που έβαλε πολλές στρώσεις μακιγιάζ, ανέκραστα χείλη σαν κούκλα μανεκέν βιτρίνας, τάση να καμπουριάζει καθώς περπατάει, να κουτσαίνει και να αργεί να απαντήσει όταν τον ρωτούν κάτι.

Όμως από μία απόσταση του έστω 1-1μιση μέτρου, ο τύπος αυτός φαινόταν απλά εκκεντρικός, όχι αφύσικος: πόσοι δεν είναι που χειμώνα-καλοκαίρι θα επισκεπτούν το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς ντυμμένοι σαν τον Αλ Καπόνε στα 1920s με μαύρα γυαλιά ηλίου, fedora πλατύ καπέλο και μαύρα δερμάτινα γάντια;

Υπήρχαν τόσοι άνθρωποι με σπάνιες δερματικές παθήσεις (όπως π.χ. μελαχρωματική ξηροδερμία) που προκαλούν υπερευαισθησία στο ηλιακό φως και είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν παντού έτσι.

Υπάρχουν και αυτοί που ενώ δεν κινδυνεύουν άμεσα ή έμμεσα από τον ήλιο, το κάνουν για να αποφεύγουν τα περίεργα βλέμματα των άλλων, όπως τα άτομα με Αλμπινισμό ή τα εξαιρετικά εσωστρεφή και αντικοινωνικά άτομα.

Τέλος, υπάρχουν και οι άλλες περπτώσεις, να είναι κανείς διάσημος celebrity (φημισμένος ηθοποιός, επαγγελματίας τραγουδιστής, σημαντικός πολιτικός, πρώην πασίγνωστη παρουσιάστρια της οποίας βγήκε σκάνδαλο στη φόρα, οποιοσδήποτε) οπότε καμουφλάρεται ώστε να μην τον αναγνωρίσουν αλλά και για λόγους ασφαλείας.

Στο 2025, υπάρχει τεράστια αποδοχή στο εμφανισιακά διαφορετικό, ούτε body shame γίνεται όσο σε προγενέστερες εποχές, ούτε μπούλινγκ αν κάποιος έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό προσώπου, π.χ  λαγόχειλο ή μονόφρυδο.

Έτσι και αλλιώς, τα γουρουνάκια πήγαιναν και έπαιρναν αυτά τα προϊόντα που χρειάζονταν (έγραφαν λίστες με τα ψώνια από πριν και δεν έχαναν καιρό, πήγαιναν κατευθείαν στα ράφια που ήξεραν ότι θα τα βρουν καθώς είχαν μάθει απ' έξω το μέρος) χωρίς πολλές συναναστροφές και αλληλεπιδράσεις με υπαλλήλους και άλλους πελάτες ή αργόσχολους περαστικούς, δεν έμεναν αρκετό καιρό ακίνητα στην ίδια θέση ώστε να αρχίσουν οι διάφοροι τριγύρω να παρατηρούν την εκκεντρική τους εμφάνιση.

Τα 2 γουρουνάκια που σήκωναν τον Μιχάλη, ο Άγγελος και ο Γιώργος  έβλεπαν να περπατήσουν μέσα από μερικές μικρές τρύπες που είχαν ανοίξει στην βάση της καμπαρντίνας, στο ύψος της κοιλιάς ενός ανθρώπου μέσου αναστήματος.

Ευτυχώς για αυτά, κανείς δεν κοιτάει στο μέρος της κοιλιάς του άλλου.

Ο Γιώργος και ο Άγγελος περπατούσαν μισοσηκωμένοι στα 2 τους πόδια και ο Μιχάλης το μόνο που έκανε (πέρα από το να στέκεται στους ώμους των 2 φίλων του) ήταν να γυρνάει δεξιά-αριστερά την μάσκα ώστε να δίνει την εντύπωση ενός ανύπαρκτου λαιμού και ανύπαρκτων κλειδώσεων.

Φορώντας την μάσκα έβλεπε από το ύψος ενός ενήλικα ανθρώπου μέσου αναστήματος (1,80) και ανάπνεε από τις τρύπες που υπήρχαν στα ρουθούνια της μάσκας.

Αν κάποιο παιδάκι (ή νάνος) πλησίαζε αρκετά τον άνθρωπο αυτόν και τον κοιτούσε από κάτω προς τα πάνω, θα έβλεπε μαύρες μακριές τρίχες να εξέχουν από τα ρουθούνια, τα οποία ήταν μέχρι ένα σημείο στο χρώμα του δέρματος του ανθρώπου και σκούρο ροζ από ένα σημείο και μετά, όμως οι περισσότεροι υπάλληλοι στο σούπερ μάρκετ ήταν μεταξύ 1,60 και 1,90, οπότε η περιφερειακή τους όραση καθιστούσε αδύνατη την αποκάλυψη αυτή.

Τα γουρουνάκια πήγαν στον διάδρομο με τα αναψυκτικά και μετά στον διάδρομο με τα μπισκότα βρώμης & δημητριακών με φρούτα που τους άρεσαν ιδιαίτερα πολύ.

Ξαφνικά, το μάτι του Μιχάλη έπεσε σε έναν υπάλληλο που ήταν διαφορετικά ντυμένος από τους υπόλοιπους υπαλλήλους: φορούσε  μακριά άσπρη ποδιά σαν αυτή των γιατρών, μαύρα γάντια μίας χρήσης και ένα μικρό κόκκινο καπελάκι χωρίς γείσο.

Ο Μιχάλης ψιθύρισε στον Άγγελο και στον Γιώργο να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση που είχε γυρίσει ο ίδιος τον λαιμό-πηδάλιο.

Η περιέργειά του ήταν ακατανίκητη: δεν είχε περάσει ποτέ από εκεί, πάντα αγόραζαν συγκεκριμένα προϊόντα τα οποία βρίσκονταν σε διαδρόμους που δεν εφάπτονταν με αυτόν, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για αυτόν, κάτι που αγνοούσε την ύπαρξή του μιας και δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, διαδίκτυο ή ραδιόφωνο στα σπιτάκια των 3 γουρουνιών και δεν είχαν επαφή με την ανθρώπινη κοινωνία πέρα από τα απολύτως βασικά για την επιβίωσή τους καθώς η ζωή στο δάσος έχει ελλείψεις (και είναι εξαιρετικά σπάνιο το να βρεις πεντανόστικα μπισκότα βρώμης στα δέντρα, συνήθως μόνο στα ράφια του σούπερ μάρκετ φυτρώνουν).

Η ανθρώπινη μαριονέτα πλησίασε  με αργά αλλά σταθερά βήματα προς τον πάγκο του κρεοπώλη.

Ο χασάπης εκείνη την στιγμή έκοβε με τον μπαλτά του την ουρά από ένα γουρούνι και έριχνε στο αλεστικό μηχάνημα τα σπασμένα κόκκαλα που είχε αφαιρέσει με χειρουργική ακρίβεια ώστε να τα κονιορτοποιήσει και να τα σμιλέψει σε αυτό που στη συνέχεια θα πουλιόταν ως κρέας για χάμπουργκερς.

Ο Μιχάλης έβγαλε μία κραυγή φρίκης και απόγνωσης με το που αντίκρυσε αυτό το αποτρόπαιο θέαμα.

"Οϊνκ! Οϊνκ!".

Ο χασάπης γύρισε και κοίταξε απορημένος τον μασκαρεμένο άντρα απέναντί του.

"Μπορώ να σας εξυπηρετήσω σε κάτι;" 

Ο Άγγελος και ο Γιώργος παρακαλούσαν ψιθυριστά τον Μιχάλη να κρατήσει την ψυχραιμία του αλλιώς θα τους προδώσει.

Έβαλαν να παίξει το προηχογραφημένο μήνυμα του Κρίστοφερ Ρόμπιν.

"Με συγχωρείτε!" απάντησε μηχανικά ο άντρας, χωρίς να κουνήσει τα χείλη του, λες και ήταν εγγαστρίμυθος.

Ο χασάπης κούνησε το κεφάλι του.

"Δεν πειράζει κύριε!" μουρμούρισε και συνέχισε την δουλειά του στο μίνι σφαγείο πίσω από το επιμελώς καθαρισμένο πάγκο που γυάλιζε σαν καθρέφτης.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ" ψιθύρισε ο Μιχάλης στους 2 φίλους του οι οποίοι δεν είχαν δει την ίδια φρίκη που αντίκρυσε αυτός καθώς δεν φαινόταν τίποτα από το ύψος τους και τους ήταν αδιανόητος ο τρόμος στην φωνή του Μιχάλη.

Έφυγαν από το σούπερ μάρκετ και όταν πήγαν στο δάσος τους, ο Μιχάλης τους εξήγησε τα πάντα, όσο πιο αναλυτικά και περιγραφικά μπορούσε.

Τα τρία γουρουνάκια πλάνταξαν στο κλάμα και έμειναν έτσι για πολύ ώρα να φωνάζουν "γιατί" στον αέρα και να τους απαντάει η ηχώ τους.

Τους ήταν ανεξήγητο το γιατί ο άνθρωπος να σκοτώνει το είδος τους όταν μπορούσε να ζήσει με τα φρούτα και τα λαχανικά και δεν τα είχε άμεση ανάγκη για την επιβίωσή του, όπως και άλλα είδη, επειδή ο Μιχάλης είδε ξεψυχισμένα κοτόπουλα, ανοιγμένα πρόβατα και ξεκοιλιασμένα ψάρια δίπλα στο πτώμα του δολοφονημένου συνγούρουνού του.

Επίσης, τους ήταν ανεξήγητο το γιατί ενώ ο άνθρωπος είναι πολιτισμένος, συμπεριφέρεται τόσο βάρβαρα στα άλλα είδη.

"Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση! Και πρέπει η εκδίκησή μας να είναι με το ίδιο νόμισμα!".

Τα γουρουνάκια συμφώνησαν μαζί του.

Κατέστρωσαν το σχέδιό τους, όση ώρα μία περαστική καντίνα ανήγγειλε από το μεγάφωνό της  πως έρχονται στη γειτονιά τα καλύτερα λουκάνικα, οι πιο ζουμερές παντσέτες και τα πιο καλομαγειρεμένα σουβλάκια της πόλης, πως είναι ευκαιρία και να τρέξουν όλοι όσοι κάνουν βόλτες στη φύση ή κάμπινγκ να προλάβουν την ευκαιρία να τα δοκιμάσουν όσο είναι ακόμα ζεστά.

Με την βοήθεια του Κρίστοφερ Ρόμπιν, έγραν το κείμενο της αγγελίας τους και το δημοσιοποίησαν στην τοπική εφημερίδα.

"ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΣΤΟ ΔΑΣΑΚΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ 400 ΜΕΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟ  ΠΑΡΑΔΡΟΜΟ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ "Ο ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ"! ΓΙΑ ΑΠΟΨΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, ΔΩΡΕΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΥΜΑΤΑ! ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 12:00 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!" 

 

Από τις 10:00 π.μ. είχε κιόλας μαζευτεί ουρά μισού χιλιομέτρου έξω από το σπιτάκι του Μιχάλη, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο από τα 3 σπιτάκια.

Απ' έξω είχε μία ταμπέλα "ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ" ,  20 τραπέζια και 50 καρέκλες διάσπαρτες στην αυλή.

Κανεί δεν απόρησε πως και ενώ ήταν ολοκαίνουριο εστιατόριο, η ταμπέλα ήταν γραμμένη στο χέρι με πινέλο ή που δεν είχε τιμοκατάλογους πάνω στα τραπέζια ή που ο μοναδικός μάγειρας δεν φορούσε κάποια ποδιά και φορούσε δερμάτινα γάντια με  37°  ζέστη.

Το δωρεάν φαγητό διέλυσε κάθε ομίχλη ανησυχίας και σκεπτικισμού πιο γρήγορα απ' ότι διαλύεται η ζάχαρη που θα πέσει πάνω σε ανοιγμένο μάτι κουζίνας.

Ο μάγειρας ξεπρόβαλλε από το σπιτάκι και άρχισε να παίρνει τις παραγγελίες.

Ενώ είχε κοντά παράθυρα το σπιτάκι που ήταν βαμμένο σε ήπια φραουλί απόχρωση και με πετρόλ κουρτίνες, κανείς από τους πελάτες δεν είδε κάποιον βοηθό κουζίνας ή ψήστη ή λαντζιέρη ενώ ακούγονταν ήχοι από κατσαρολικά και τηγάνια από μέσα.

Τα γουρουνάκια ετοίμαζαν τις παραγγελίες χρησινοποιώντας προϊόντα vegans, φαγητά που έμοιαζαν σαν κρέατα ενώ δεν είχαν παραχθεί από ζώα.

Η κακιά μάγισσα είχε κάποτε εκμυστηρευτεί στον Κρίστοφερ Ρόμπιν πως το δηλητηριασμένο κατακόκκινο ζουμερό μήλο το οποίο έδωσε στην Χιονάτη για να φάει, το είχε βράσει σε μία κατσαρόλα το ζουμί της οποίας αποτελούνταν από Αρσενικό και tetrodotoxin, μία εξαιρετικά επικίνδυνη ουσία για τον άνθρωπο, η οποία παράγεται από το γουρουνόψαρο, είναι άοσμη και άγευστη.

Όταν ο Κρίστοφερ Ρόμπιν το μετέφερε στα γουρουνάκια, εκείνα γέλασαν με το ακούσιο λογοπαίγνιο του ψαριού και της κατάστασής τους: ήταν σχεδόν καρμικό, όχι απλά κωμικό.

Τα φαγητά που ετοίμασαν ήταν όλα πεντανόστιμα και όλοι οι πελάτες έγλειψαν και τα πλαστικά πιατάκια μίας χρήσης για να πάρουν λίγη ακόμα από την επίγευσή τους.

"Χαιρόμαστε που σας άρεσε" τους είπε με ανέκφραστο πρόσωπο ο Μιχάλης.

"Εννοείς...χαίρεσαι...ένας είσαι" πέταξε χαιρέκακα από το βάθος ένας καλοφαγάς που είχε παραγγείλει τριπλή μερίδα. 

"Ναι...σωστά. Χαίρομαι." απάντησε μετά από λίγο ο Μιχάλης.

Ξαφνικά όλοι άρχισαν να κάνουν εμετούς μονομιάς, λες και είχαν συγχρονιστεί οι μεταβολισμοί τους και απορρόφησαν ακριβώς την επαρκή ποσότητα του δηλητήριου της κακιάς μάγισσας.

Όσο έκαναν εμετό, πολλοί άρχισαν να χέζονται πάνω τους: το ανοσοποιητικο σύστημα προσπαθεί να βγάλει τις τοξίνες από κάθε πιθανή έξοδος.

Μύξες, διάρροια, εμετοί, αιμορραγία από τα αυτιά.

Ο Γιώργος και ο Άγγελος κατέβασαν τον Μιχάλη από τον αυτοσχέδιο θρόνο του και έβγαλαν την καμπαρντίνα, την μάσκα, τα γάντια και τα γυαλιά.

Ήθελαν να απολαύσουν το θέαμα.

Ο Γιώργος έδειξε με την πατούσα του προς τους ανθρώπους που ταυτόχρονα χέζονταν, ξέρναγαν και έκλαιγαν από τον πόνο μη μπορώντας να κάνουν τίποτα για να γλυτώσουν το μαρτύριό τους.

"Και μετά λένε πως εμείς βρωμάμε! "Βρωμάς σαν γουρούνι" , αυτό δεν λένε συνήθως; Αυτοί είναι που βρωμάνε , και ας πλένονται με σαπούνια και βάζουν σαμπουάν, αποσμητικά και αρώματα, ΑΥΤΟΙ ΒΡΩΜΑΝΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!" φώναζε χαχανιστά ο Άγγελος και γελούσαν και οι άλλοι.

Όταν λιποθύμησε και ο τελευταίος πελάτης, έλεγξαν πως ήταν ακόμα ζωντανοί.

Το δηλητήριο από το γουρουνόψαρο ενδείκνυται για αργά βασανιστήρια: δεν σε σκοτώνει, απλά σε παραλύει, νιώθεις τα πάντα, κάθε πόνο, απλώς δεν μπορείς να αντιδράσεις.

Η εκδίκησή τους θα ήταν αργή και θα την απολάμβαναν χωρίς βιασύνες, όλα ήταν σχεδιασμένα.

Πέρασαν τον κάθε άνθρωπο από μία σούβλα και έκαναν το μεγαλύτερο μπάρμπεκιου στην ιστορία του δάσους.

Ο ήχος της φωτιάς που τσιτσιρίζει πάνω στην σάρκα κάλυπτε το αδύναμο μουρμουρητό της απόγνωσης και απελπισίας των ανθρώπων-κρεάτων.

Πλέον είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι.

Η μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμένου κρέας ήταν ακαταμάχητη: γρήγορα πλησίασαν σαν υπνωτισμένα, όλα τα ζώα του δάσους, μικρά και μεγάλα, είτε ήταν διάσημα από ταινίες κινουμένων σχεδίων και από ντοκιμαντέρ, είτε όχι, δεν είχε σημασία, ήταν όλα ευπρόσδεκτα στο τραπέζι των τριών γουρουνιών.

Όλα έκατσαν τριγύρω στα τραπέζια μπροστά από το φραουλί σπιτάκι του Μιχάλη με τις κουρτίνες σε πετρόλ απόχρωση, ένα χαρούμενο σπιτάκι που αν ο αληθινός κόσμος ήταν όπως στις ταινίες κινουμένων σχεδίων, ίσως και να τελείωναν με happy end όλες οι ιστορίες και να μην υπήρχε η δίψα για βία, το μένος του πολέμου και η μαζική κατανάλωση των αθώων ζωών των ζώων.

Δεν ήταν κατώτετες μορφές ύπαρξεις, ήταν απλά διαφορετικές.

Όπως είθισται στις επίσημες εκδηλώσεις, ο οικοδεσπότης όφειλε να πει δύο λόγια στους καλεσμένους του και να φάει την πρώτη μπουκιά από το φαγητό πριν αρχίσουν οι άλλοι.

Ο Μιχάλης σηκώθηκε και ξερόβηξε.

"Ελπίζω αυτό που κάναμε σήμερα εδώ να συζητηθεί και να προβληματίσει τους ανθρώπους, να μην βιαστούν να μας βάλουν την ταμπέλα των "αδίστακτων δολοφόνων" αλλά να προσπαθήσουν να μας καταλάβουν, να δουν τα πράματα από την δική μας οπτική γωνία. Δεν είναι όλοι σαν αυτούς εδώ" είπε, δείχνοντας τα ροδοκοκκινισμένα, medium rare κρέατα, πάνω στα πλαστικά πιατάκια μίας χρήσης, "πολλοί νιώθουν τον πόνο μας, μας σέβονται και δεν μας βλέπουν ως προϊόντα προς σφαγή-συσκευασία-κατανάλωση. Ελπίζω και εύχομαι, μία μέρα, άνθρωποι και ζώα να μπορούν να συνυπάρχουν και ο ένας να βοηθάει τον άλλον, όπως γίνεται στις ταινίες" είπε δείχνοντας με το κεφάλι του προς τη μεριά που καθόταν το Γουρουνάκι, ο Γκαρή, ο Τίγρης και ο Κουκουβάγιας, "όμως, μέχρι να έρθει εκείνη η πολυπόθητη μέρα της ειρήνης, της συνύπαρξης και του αλληλοσεβασμού και της κατανόησης, ένα μόνο έχω να πω: ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΟΡΕΞΗ!". 

Τα ζώα άρχισαν να τον χειροκροτάνε ξέφρενα και να σφυρίζουν επιδοκιμαστικά.

Ο Μιχάλης έκοψε με ένα μαχαίρι την γλώσσα του χασάπη που είχε δει στο σούπερ μάρκετ ο οποίος ήταν ένας από τους πελάτες των εγκαινίων.

Την δάγκωσε και ξερόγλειψε τα χείλη του.

"Έχει πολύ καλύτερη γεύση από τα μπισκότα βρώμης και τα δημητριακά με αποξηραμένα φρούτα!" σχολίασε μεγαλόφωνα στον Γιώργο και στον Άγγελο που καθόταν δίπλα του.

Τα τρία γουρουνάκια γέλασαν και άρχισαν να συζητάνε με τα άλλα ζώα του δάσους για πράματα πιο σημαντικά και σπουδαία από τους ανθρώπους-καταναλωτές, πράματα θαυμαστά και μαγικά, που οι άνθρωποι μπορούν μόνο να τα φανταστούν για λίγο, όσο βλέπουν ταινίες κινουμένων σχεδίων ή ακούνε παραμύθια, πριν χάσουν το ενδιαφέρον τους και τον ρομαντισμό τους και συνεχίσουν την ημέρα τους συμπεριφερόμενοι ως οι απόλυτοι άρχοντες αυτής της Γης, μολύνοντας και ρυπαίνοντας την Μητέρα Φύση, οδηγώντας τον ίδιο τον πολιτισμό τους αλλά και τα υπόλοιπα είδη προς τον αναπόφευκτο αφανισμό...

[Roubiliana]

Αυτό είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον fairy tale retold. Αν έχω να κάνω κάποια πρόταση βελτίωσης, ίσως να έλειπε αυτό με τον κινηματογράφο. Κόβει τη ροή σε ένα διασκεδαστικότατο διήγημα. 

[Nick V.]

Αυτό το κείμενο δείχνει, νομίζω, ξεκάθαρα, ότι πρέπει να πέρασες πολύ ευχάριστα τον χρόνο σου, να διασκέδασες, γράφοντας το (κι αυτό περνάει στον αναγνώστη). Ίσως να παρασύρθηκες λιγάκι, και, αν μου επιτρέπεις, να έγινες λίγο πιο φλύαρος απ' ό,τι έπρεπε, σε κάποια σημεία. Όμως, διασκέδαση και φλυαρία πάνε μαζί, νομίζω. Το κάνω κι εγώ αρκετά στα κείμενά μου.

Θα ήταν καλύτερο το κείμενο αν είχες ακολουθήσει μια λίγο πιο συμβατική, ή πιο σφιχτή δομή και, ίσως, μια λιγότερο φλύαρη αφήγηση; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά νομίζω πως αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Γλωσσικά πάντως, αν το θες, φαίνεται πως έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, μια και η γραφή σου ρέει αρκετά αβίαστα, άρα μπορείς εύκολα να την ρυθμίσεις. Όπως είναι επίσης ξεκάθαρο ότι γνωρίζεις από "αφαίρεση", φαίνεται κι αυτό σε αρκετά από τα ποιήματα που ανεβάζεις.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, γράφε για ό,τι σε ευχαριστεί, και όπως σε ευχαριστεί.

Edited July 2 by Nick V.

[Kriton]

Μάλλον με πρόλαβε ο @Nick V.. Το κείμενο έχει ωραίο σαρκαστικό χιούμορ και είναι έξυπνο πολύ. Θεωρώ ότι θα ήθελε λίγη δουλίτσα στο κομμάτι της αφαίρεσης. Γίνεται υπερβολικά περιγραφικό και μπαίνει σε λεπτομέρειες / εξηγήσεις. Αυτό ειναι εις βάρος της ροής. Ωστόσο δεν πάυει να είναι πολύ διασκεδαστικό και αξιόλογο. 

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα και από μένα.

Τα σχόλιά μου:

Spoiler

Πλοκή: Η ιδέα είναι καλή. Το κομμάτι με τον κινηματογράφο με πέταξε έξω γιατί στην ουσία δεν προσέθετε κάτι. Αν είχαμε απλά τα 3 γουρουνάκια να εκδικούνται τους ανθρώπους με τη βοήθεια της κακιάς μάγισσας η ιστορία δεν θα έχανε κάτι, ίσως γινόταν και πιο αποτελεσματική γιατί με το θέμα του κινηματογράφου μοιάζει να είναι ελαφρά κομμένη στα δύο. Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι ποια είναι η κεντρική σου υπόθεση – η διεκδίκηση μισθών; Η εκδίκηση των ζώων; Το πρώτο ζητούμενο τίθεται ως χτίσιμο του κόσμου σου, ίσως, αλλά μάλλον ξόδεψες πολύ χρόνο σε αυτό.

Χαρακτήρες: Θα είχε γέλιο να τους είχες ονομάσει: Μιχάλη, Σταμάτη, Άγγελο, θα γιόρταζαν και την ίδια μέρα. Προσωπικά, θα ξαναδούλευα λίγο τους χαρακτήρες. Έχει σχέση και με το παραπάνω σχόλιο, ότι κάπως δεν νιώθει κανείς ποιο είναι το ζητούμενό τους μέχρι το τέλος. Και έχω μία βασική απορία: πραγματικά το κρέας για μπέργκερ προκύπτει από κονιορτοποιημένα οστά γουρουνιών; Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει εύκολα κάποιος στο χασάπικο του σουπερ μάρκετ;

Περιγραφές / Κοσμοπλασία: Σαν fairy tale retold είναι ωραία η ιδέα, η περιγραφή της μεταμφίεσης και όλου του στρατηγήματος με τον Κρίστοφερ Ρόμπιν μου φάνηκε κάπως απλοϊκή αλλά επειδή είναι παραμύθι μπορώ να το προσπεράσω. Όπως και τη λέξη ηχογραφητήρι. Μοιάζει με το πώς θα αποκαλούσε ένα παιδί ένα αντικείμενο, όχι ένας ενήλικας. Επίσης η μεταμφίεση είναι εντελώς παιδική. Είναι αυτό που κάνουν τα ανιψάκια του Ντόναλντ για να μπουν στο σινεμά χωρίς το θείο τους. Πάλι, η εκδίκηση των ζώων είναι τρομερά ενήλικη και καθόλου, μα καθόλου παιδική. Κάποιες περιγραφές για αλμπίνους και δερματικές παθήσεις δεν ξέρω αν προσέθεταν κάτι στην ιστορία ή την ατμόσφαιρα. Και δεν ξέρω αν η Disneyland έχει σχέση με Looney Tunes – νομίζω Warner ήταν - ή Τομ και Τζέρι.

Διάλογοι: Λίγο επιτηδευμένοι. Αλλά μου άρεσε που τα γουρουνάκια δεν φοβούνται να πουν «κακά λόγια» προς το τέλος.

Τίτλος: To the point.

Διεκπεραίωση: Είσαι πολύ κοντά στο θέμα της εικόνας. Η ιστορία μου δίνει την εντύπωση ότι δεν την ξαναπέρασες ιδιαίτερα εφόσον την έγραψες, έχουν ξεφύγει ορθογραφικά και μικρά λαθάκια εδώ και εκεί. Ωστόσο η ιδέα έχει δυναμική και αν την έβλεπες πάλι, πιο επικεντρωμένος στον κεντρικό σου άξονα, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά καλό.

Καλή επιτυχία στο παιχνίδι!

[Guest]

On 7/6/2025 at 4:39 PM, Ιρμάντα said:

Και έχω μία βασική απορία: πραγματικά το κρέας για μπέργκερ προκύπτει από κονιορτοποιημένα οστά γουρουνιών; Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει εύκολα κάποιος στο χασάπικο του σουπερ μάρκετ;

Δυστυχώς ναι (όχι μόνο γουρουνιών, αλλά από κάθε ζώο, επίσης όλα τα μέρη που δεν τα πουλάνε ξεχωριστά και "μένουν", τα πετάνε όλα μαζί και τα αλέθουν, δεν πάει τίποτα χαμένο, βγάζουν χρήματα από παντού).

Υπάρχουν πολλά που δεν λένε (ποιος θα έτρωγε μπεργκερ αν ήξερε το πως παράγονται; ) και μαθαίνεις μόνο ή 1) έχεις εργαστεί ως βοηθός κρεοπώλη ή 2) έχεις δει πολλά ντοκιμαντέρ πέρι animal liberation/veganism (τα οποία ασφαλώς έχουν μέσα προπαγάνδα όμως σε ό,τι αφορά τα στοιχεία που παραθέτουν είναι εξακριβωμένα).

 

Δεν το βλέπεις εύκολα επειδή έχουν δωματιάκι όπου κονιορτοποιούν τα κόκκαλα, όμως για χάρη της ιστορίας, το τοποθέτησα σε εμφανή θέα ώστε να το προσέξει ο Μιχάλης.  

Edited July 9 by Guest