Roubiliana Posted June 25 Share Posted June 25 Συγγραφέας ; Βιβή Κανάρη Είδος : δυστοπία Σεξ ; πολύ και αρρωστημένο. Βία : αρκετή και αρρωστημένη. Λέξεις ; περίπου 1500 για το συγγραφική παιχνίδι Εικόνα κι επιτόπου #20 - Ατάκα/εικόνα κι επί τόπου - SFF.gr - Επιστημονική Φαντασία, Μυθοπλασία, Τρόμος η μέρα του μπάρμπεκιου.docx η μέρα του μπάρμπεκιου.pdf 5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nick V. Posted July 2 Share Posted July 2 Ναι, το κείμενο, η αφήγηση, η πλοκή, έχει την υπογραφή σου. Πώς να το πω, είναι Βιβή. Όμως, βέβαια, έχω την αίσθηση πως το είδες περισσότερο σαν παιχνίδι, σαν άσκηση, και δεν έβγαλες το κάτι παραπάνω, που το έχεις άλλωστε. Αν είχα να σου προτείνω κάτι, θα ήταν άσχετο από αυτό το κείμενο. Για κάποιο λόγο, εδώ και καιρό, μου έχει κολλήσει ότι πρέπει να κάτσεις και να πιέσεις (με την καλή έννοια), σοβαρά όμως, τον εαυτό σου. Να ψάχνεις πέρα από τις πρώτες σκέψεις σου ή τις εύκολες λύσεις. Όχι πάνω σε μια ιστορία που γράφεις. Γενικά, στην καθημερινότητά σου, όσο μπορείς, να δουλεύεις τη φαντασία σου με το οτιδήποτε που βλέπεις μπροστά σου, κι ας μην γράφεις. Αν το κάνεις, ας πούμε περισσότερο από όσο το κάνεις τώρα, θα φανεί και στα κείμενά σου. Αυτά σου τα γράφω γιατί το πρόβλημά μου είναι ότι παρατηρώ πως κινείσαι σαν πάνω σε συνταγή και σαν να επαναλαμβάνεσαι λιγουλάκι. Δεν είναι κακό αυτό, αλλά ενδεχομένως, στο μέλλον, μπορεί και να σε βαλτώσει (μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια, και να μην σου συμβεί ποτέ, τίποτε από όλα αυτά, κι εγώ απλά να σου γράφω βλακείες). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kriton Posted July 3 Share Posted July 3 (edited) Λοιπόν. Έχουμε και λέμε: Ένας συνδυασμός, α) του δεύτερου σκετς του all you want to know about sex του Γούντυ Άλεν (με τον ψυχιάτρο που ερωτεύεται την προβατίνα του βοσκού που είχε έρθει απελπισμένος στο ιατρείο του επειδή την είχε ερωτευτεί -και ο ψυχιάτρος τον αντιμετώπισε ως ανώμαλο μέχρι που την πάτησε και αυτός) β) της Οργουελικής φάρμας των ζώων γ) του έργου Raw (με την ανθρωποφαγία) με το μιξ μπαχαρικών-Βιβή και έτοιμο το ψητό! Μου άρεσε, δεν θα πω ψέμματα - αλλά θα συμφωνήσω με τον @Nick V. (για μία ακόμη φορά) περί συνταγής και επαναλήψεως. Μου αρέσουν πάντως οι αντιήρωές σου - τους φτιάχνεις καλά. Σκατένιοι αλλά με φοβερή γοητεία. Θα πω ωστόσο ότι η πρωτοπρόσωπη γραφή με χαλάσε σε σημεία, και θα εξηγήσω το γιατί: - Κανείς δεν λέει "ξέρεις, είμαι σάπιος" (το πτυχείο δεν το άξιζα, μόνο να κάνω σεξ ξέρω καλά, κλπ κλπ -ακόμα και αν το νιώθει δεν το ομολογεί στον εαυτό του ότι είναι κωλόπαιδο ή κακομαθημένος ή άχρηστος ή παρακμιακός). Edited July 3 by Kriton 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nick V. Posted July 3 Share Posted July 3 28 minutes ago, Kriton said: Κανείς δεν λέει "ξέρεις, είμαι σάπιος" (το πτυχείο δεν το άξιζα, μόνο να κάνω σεξ ξέρω καλά, κλπ κλπ -ακόμα και αν το νιώθει δεν το ομολογεί στον εαυτό του ότι είναι κωλόπαιδο ή κακομαθημένος ή άχρηστος ή παρακμιακός). Χμ... ε, όχι και κανείς. Εγώ το λέω και το παραλέω μάλιστα. Άσε που το γράφω κιόλας. Δεν είναι λάθος να παραδέχεται κάποιος ότι είναι κωλόπαιδο, κακομαθημένος, άχρηστος, παρακμιακός (μα καλά, εμένα είχες στο μυαλό σου όταν τα έγραφες αυτά;). Το πρώτο βήμα για να αλλάξεις αυτό που είσαι (φτου κακά), είναι να δεις κατάματα την αλήθεια (ξανά μανά φτου κακά). Το αν θα το κάνεις το βήμα, αυτό το μικρό, μεγάλο βηματάκι (προς την ελευθερία), είναι άλλη ιστορία. Βέβαια, στην ουσία δεν αλλάζεις αυτό που είσαι, περισσότερο το σπρώχνεις στον βυθό, για γίνεις και άλλα πράγματα. Αυτό όμως παραμονεύει, και κάποια στιγμή ανύποπτη, εκεί που δεν το περιμένεις, αναδύεται. Και τότε καταλαβαίνεις ότι αν ο εαυτός σου (αυτός που βλέπεις στον καθρέφτη) ήταν άλλος άνθρωπος, θα σε είχε χωρίσει προ πολλού... 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted July 6 Share Posted July 6 (edited) Καλησπέρα Βιβή! Πλοκή: Εμένα μου άρεσε και γέλασα. Ήταν ρηχό και απολαυστικό, σαν γεύμα fast food. Θα ήθελα να ξέρω γιατί αποφάσισε να τον κεράσει – να κεραστούνε – τη φόρμουλα. Θεωρώ πως ήταν ένα είδος εκδίκησης αλλά δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο. Αποφάσισε να μην σκέφτεται ούτε η ίδια; Ήθελε να νιώσει όπως η υποδεέστερη από αυτούς τάξη; Εκδίκηση θα σήμαινε μάλλον να ζωοποιήσει μόνον τον «αγαπημένο» της. Οπότε ίσως το σημείο αυτό να είναι για μένα το πιο ασαφές. Χαρακτήρες: Επιστρέφουμε στο πιο πάνω σχόλιο. Με έπεισαν οι χαρακτήρες στο πλαίσιό τους. Και η ηρωίδα διέθετε μια γοητευτική ρηχότητα, τη λάτρεψα. Περιγραφές / Κοσμοπλασία: Όση έπρεπε. Δεν υπερέβαλες στην κοσμοπλασία εις βάρος της πλοκής. Με λίγες κουβέντες μας τοποθετείς στο χώρο και τον χρόνο. Διάλογοι: Υποστηρικτικοί. Φυσικοί. Τίτλος: Ναι, αλλά θα μπορούσες και καλύτερα. Διεκπεραίωση: Αυτό ίσως ήταν το πιο δυνατό σου σημείο. Πήρες την εικόνα και την έκανες ιστορία, με έξυπνο τρόπο, κάπως χιουμοριστικό, κάπως τρομακτικό. Δεν ξέρω δηλαδή αν στο τέλος είχα ψυχαγωγηθεί, ή ενοχληθεί – με την καλή έννοια -. Πέτυχες περίπου η εικόνα που δόθηκε να είναι σαν εικονογράφηση της ιστορίας σου και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό αυτό. Edited July 6 by Ιρμάντα 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Roubiliana Posted July 13 Author Share Posted July 13 Ευχαριστώ ολ@ για τα σχόλια. Το διήγημα το έγραψα σε ένα πρωινό, ακολούθησα την έμπνευση της στιγμής και πραγματικά το απόλαυσα. Επηρεάστηκα από το maddadam trilogy της Atwood, μια δυστοπία με αδιάκοπα γενετικά πειράματα κι είπα να σκεφτώ κι εγώ τα δικά μου. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted July 26 Share Posted July 26 Βλέπω πράγματα που θέλω να δω; Ίσως. Στην πρώτη ανάγνωση είχα την εντύπωση της Ιρμάντα – στην τρίτη, δεν το διάβαζα ως κάτι απολαυστικό και ρηχό, αλλά ως απολαυστικό κι ειρωνικό. Είναι αλήθεια βέβαια ότι τα επιπόλαια στοιχεία στίξης (κι ορθογραφίας) δικαιώνουν την Ιρμάντα, αλλά το κείμενο έχει δυναμική/προοπτικές {π.χ. “Το αποτρόπαιο, το πραγματικά αποτρόπαιο δεν είναι οι σούβλες. Είναι πως η φόρμουλα δεν πετυχαίνει πάντα. Έχουμε και μεταλλάξεις που κατά καιρούς κακοφορμίζουν. Πολλές φορές τα αποτυχημένα αυτά δείγματα είναι ανίκανα να εργαστούν ή ακόμα και να επιβιώσουν. Κι άλλες, απλά χαλάνε την ομοιομορφία. Μια τέλεια κοινωνία δεν έχει χώρο για ποικιλία.” μπορεί να γίνει: “Το αποτρόπαιο - το πραγματικά αποτρόπαιο - δεν είναι οι σούβλες. Απλά η φόρμουλα δεν πετυχαίνει πάντα. Υπάρχουν μεταλλάξεις που κατά καιρούς κακοφορμίζουν· αποτυχημένα δείγματα, ανίκανα να εργαστούν ή ακόμα και να επιβιώσουν. Άλλα, απλά χαλάνε την ομοιομορφία. Σε μια τέλεια κοινωνία, δεν υπάρχει χώρος για ποικιλία.”}. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το ύφος {και το editing} σε αυτές τις ιστορίες, είναι το παν. Αν θες η ειρωνεία σου και τα εννοιολογικά ‘κλεισίματα του ματιού’ να είναι subtle, οφείλεις να ακριβολογείς. Από που βγάζω το συμπέρασμα ότι η ιστορία σου είναι πολύ πιο βαθιά απ’ ό,τι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση; Από τη δήλωση της αφηγήτριας ότι έχει σπουδάσει ψυχολογία. Την πιστεύω και ψάχνω νοήματα ‘ανάμεσα στις γραμμές’ (και τα βρίσκω). Αλλά πάλι, μπορεί να είναι μια επιφανειακή χαζιοβιόλα και να κάνω λάθος . 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.