Συγχώρα με

[Αθανάσιος]

Όνομα Συγγραφέα: Αθανάσιος
Είδος: Ιστορία της πόλης
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1.553
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Συμμετοχή στο συγγραφικό παιχνίδι Εικόνα κι επιτόπου #20

Συγχώρα με.docx Συγχώρα με.pdf

Edited June 26 by Αθανάσιος

[Nick V.]

Νομίζω πως σε αυτό το συγγραφικό παιχνίδι είχες την πιο φωτεινή ιδέα από όλους μας. Όπως το είπες κι εσύ, συγκρατήθηκες, έμεινες στο φως, είχες θετικές σκέψεις. Κι αυτό για μένα είναι κάτι που εκτιμώ πολύ σε κάποιον που γράφει, μια και το σκοτάδι, είναι συνήθως, θα έλεγα, μια εύκολη λύση (ειδικά σαν αντίδραση, σε ένα τέτοιο δύσκολο θέμα).

Το μόνο που θα είχα να σου προτείνω είναι: show, don't tell. Η ιστορία σου βασίζεται στο tell. Κι όμως, θα μπορούσε να ήταν όλη μόνο show. Πολύ μεγαλύτερη σε έκταση, βέβαια, αλλά νομίζω πως θα άξιζε τον κόπο, αν σε ενδιαφέρει, να δοκιμάσεις να την ξαναγράψεις, έστω, σαν άσκηση, έτσι, για να δεις πού θα σε πάει. Με το σκεπτικό, δηλαδή, του να δώσεις την ευκαιρία στον αναγνώστη να βιώνει την ιστορία, σαν να βρίσκεται μέσα της. Τώρα αυτά, βέβαια, είναι περισσότερο δική μου λοξά, μιας και δεν μου αρέσει το πολύ tell. Πάντως, σου το αναφέρω, γιατί έχεις δείξει ότι μπορείς να το βάλεις στην άκρη. 

[Kriton]

Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ ευρηματική η προσέγγισή σου - πραγματικά πολύ έξυπνη και με εντυπωσίασε η ιστορία. Αν κάτι έχω να πω ως ψεγάδι (σημαντικό ωστόσο) είναι πως  αντί για αυτή την ντοκιμαντερίστικη αφήγηση (πραγματικά μου θυμίζει παρουσίαση ντοκιμαντέρ), θα προτιμούσα μια προσέγγιση πιο έμεση, πιο λογοτεχνική. Δηλαδή το έθιμο, αντί να αναλύεται α,β,γ, να προκύπτει μέσα από εξιστόρηση γεγονότων (πραγμάτων που έγιναν - όπως π.χ. παρουσιάζεται στο τέλος η γνωριμία πατέρα μητέρα).

[Roubiliana]

Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους. Ναι είναι μια φωτεινή ιστορία και μια πρωτότυπη ιδεα, ναι, ήθελε μια λιγότερο tell προσέγγιση. Θα προσθέσω πως είχε μια μεγάλη κ περιττή εισαγωγή. Μπορούσε να ξεκινάει με το η πόλη μου είναι όπως οι άλλες. 

[Ιρμάντα]

Πλοκή: Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι οδοιπορικό, ένα άρθρο σε ταξιδιωτικό έντυπο, ή μία ηθογραφία, αν ήταν γραμμένη με περισσότερα «παραδοσιακά» στοιχεία. Όχι όμως ακριβώς διήγημα. Η ιδέα όμως μου άρεσε πολύ, με έπειθε για υπαρκτό έθιμο σχεδόν.

Χαρακτήρες: Δεν υπάρχουν ακριβώς χαρακτήρες εδώ. Όσοι υπάρχουν είναι μάλλον υποστηρικτικοί της περιγραφής σου.

Περιγραφές / Κοσμοπλασία: Αν το δω σαν ηθογραφία θα μπορούσα να προτείνω να γίνεις ακόμη πιο περιγραφικός, να χρησιμοποιήσεις τοπωνύμια, έστω και φανταστικών / ανύπαρκτων τόπων, να εισάγεις περισσότερο θρησκευτικό στοιχείο -είναι των Βαΐων, οπότε, τί σχέση έχει αυτό το τελετουργικό με την Εκκλησία; Περνάει ιερέας και ευλογεί με βάγια τις ψησταριές; Ή, τι περιέχει ακριβώς το ζυμάρι; Κανέλλα για οικογενειακές διαφωνίες, βασιλικό για οικονομικές; Παραδείγματα δίνω.

Διάλογοι: Διεκπεραιωτικοί, όπως και οι χαρακτήρες. Δεν αφορά σε πρόσωπα η ιστορία σου έτσι κι αλλιώς.

Τίτλος: Ακριβής.

Διεκπεραίωση: Είσαι ακριβώς στο θέμα της εικόνας. Θα ήθελα να το δω γραμμένο σαν αμιγώς ηθογραφία, μακάρι και με ντοπιολαλιά δηλαδή. Μου φάνηκε ενδιαφέρον ασυνήθιστο και σίγουρα είναι ασυνήθιστη η ερμηνεία της εικόνας. Αντέστρεψες την ανθρωποφαγία σε κάτι θετικό. Μπράβο για αυτό.  

Καλή επιτυχία Αθανάσιε!

[Αθανάσιος]

Ευχαριστώ πολύ όσους έδωσαν την ψήφο τους στην ιστορία μου. Στην τελική κατάταξη δεν πήγε καλά. Δεν πειράζει. Νιώθω πολύ ωραία για αυτό που έγραψα. Ευχαριστώ, επίσης, για τα σχόλιά σας.

Όταν πρωτοείδα την εικόνα, σχημάτισα την εντύπωση ότι αποτελεί μομφή στην κρεατοφαγία γενικά. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Δεν απεικονίζει ένα τεράστιο γουρουνάκι που έχει τυλίξει έναν πωλητή hot-dog της Νέας Υόρκης σε μακρόστενο ψωμάκι και του απλώνει μουστάρδα, ούτε ένα γιγάντιο κοτόπουλο που κόβει με την ξύστρα του γύρου έναν σουβλατζή και τον σερβίρει με ντομάτα, κρεμμύδι, τζατζίκι και πατάτες. Όχι, το συγκεκριμένο εικονίδιο εκφράζει, ξεκάθαρα, χλευασμό προς το πασχαλινό έθιμο. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχα την επιθυμία να μην σκοτεινιάσω την ιστορία μου. Στη συνέχεια η παράσταση της εικόνας με ιντρίγκαρε. Σκέφθηκα, επιπρόσθετα, κάτι άλλο. Πως θα μπορούσα, άραγε, να «γυρίσω», να αντιστρέψω τα δεδομένα και να συνθέσω μια ιστορία από την οποία, επικεντρώνοντας στην περίοδο του Πάσχα, να πηγάζει φως και Αγάπη; Με ποιόν τρόπο θα κατόρθωνα να γράψω κάτι στο οποίο να υπογραμμίζονται, η Ταπείνωση και η Συγχώρεση (πυλώνες της πίστεως) και να υποβαθμίζονται ο εγωισμός και η έπαρση; H ιστορία μου δεν έχει φυσικά πρόσωπα. Σωστό το σχόλιο που γράψατε. Αλλού εστιάζει. Θα τολμήσω να πω ότι η αντιστοίχηση στο τρίπτυχο: ο ήρωας, ο κακός και η όμορφη κοπέλα, εδώ είναι η Συγχώρεση (περιλαμβάνοντας και την ταπείνωση), ο εγωισμός και η Ειρήνη. 

Στην εισαγωγή αφενός ξεκαθαρίζεται η χρονική περίοδος στην οποία το έθιμο λαμβάνει χώρα, ενώ αφετέρου δίνονται στοιχεία, έντονα θρησκευτικού χαρακτήρα, ως έναρξη του οπλοστασίου των αντιμέτρων ενάντια στο χλευαστικό νόημα της εικόνας. Από την εισαγωγή, δηλαδή, ξεκινά η αντιστροφή των όρων και όχι μόνο από την περιγραφή του εθίμου, που ακολουθεί. 

Πάμε τώρα στο έθιμο. Η απόδοσή του έγινε μέσω περιγραφής αντί πλοκής, όχι μόνο για θέμα έκτασης κειμένου. Στην περιγραφή, θεωρώ, ότι μπορώ να το ξεκοκαλίσω, κυριολεκτικά, τονίζοντας τα σημεία που πιστεύω ότι πρέπει να υπογραμμιστούν. Αν διάλεγα να το αναδείξω μέσα από πλοκή, σίγουρα θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον στον αναγνώστη, αλλά τίθεται ο παράγοντας προσωπική ερμηνεία. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα έβγαιναν, με τον τρόπο που ήθελα, τα φωτεινά στοιχεία του εθίμου που σκιαγραφώ, να μεγεθύνω, να φωνάξω αν θέλετε. Ήθελα να υπογραμμίσω ότι το σημαντικό δεν είναι το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που το κάνουν (έπαρση), το σημαντικό είναι ότι λαμβάνει χώρα (ταπεινά και ανώνυμα). Σημασία έχει η πράξη και όχι το όνομα εκείνων που εμπλέκονται σε αυτήν.

Τα σημεία της εικόνας που με δυσκόλεψαν περισσότερο είναι οι μάσκες των προβάτων και το «κρέας». Αναφορικά με το δεύτερο (και απαντώντας στο σχετικό σχόλιο) σκέφθηκα να προσθέσω κάποιο ιδιαίτερο συστατικό στη ζύμη του τσουρεκιού, αλλά δεν κατάφερα να βρω κάτι… Σίγουρα θα έδινε ένα όμορφο επιπλέον στοιχείο, αλλά δε μου βγήκε δυστυχώς. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στα Βάγια και στο ψάρι, υλικά που δεν ταίριαζαν να χρησιμοποιήσω.

Στο τρίτο κομμάτι της ιστορίας είναι ο διάλογος. Έδωσε ζωντάνια στο κείμενο και από τη μονοτονία της περιγραφής περνάμε σε κάτι ζωντανό. Εδώ, επιπρόσθετα, εισάγετε, ως σπαρταριστό στοιχείο, το βίωμα. Μέσα από τα λόγια πατέρα-παιδιού δίνω την τελευταία πινελιά στη μάχη μου ενάντια στο νόημα της εικόνας. Το έθιμο δεν είναι μια ανούσια τυπικότητα. Είναι ουσιαστικό φάρμακο στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Ένα άλλο μήνυμα που περνάω είναι ότι παντού υπάρχει ομορφιά. Σε έναν άθλιο κουβά με χώμα, μπορούμε να φυτέψουμε ένα λουλούδι που να ανθήσει υπέροχα.

Σας ζάλισα. Σταματώ.