Στο τέλος της ημέρας

[Guest]

Όνομα Συγγραφέα: Soulgazer
Είδος: Δράμα
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 507
Αυτοτελής; Ναι

Στο τέλος της ημέρας γίνεται ο ψυχικός απολογισμός.

Λόγια ανείπωτα, φράσεις μισοτελειωμένες, συναισθήματα ανέκφραστα.

Στο τέλος της ημέρας, εκμηδενίζονται οι ανησυχίες της: πλέον ανήκει στο παρελθόν, στα χρονοντούλαπα της ιστορίας όπου κανείς και τίποτα δεν μπορεί να επεξεργαστεί ή αναιρέσει.

Η επόμενη μέρα είναι ακόμα αβέβαιη και όλα είναι πιθανά: μπορείς να καταλήξεις άστεγος στο δρόμο, μπορεί και να κερδίσεις το λαχείο και να αλλάξει η ζωή σου.

Το τέλος της ημέρας είναι ο επίλογος ενός κεφαλαίου που βιαστικά θα προσπεράσουμε όταν μελλοντικά η νοσταλγία θα μας κάνει να το επισκεφτούμε.

Εκτός από τις αξιοσημείωτες ημέρες, τις σπάνιες εκείνες ημέρες όπου όλα πήγαν όπως τα ελπίζαμε και η προσωρινή ευτυχία υπερνίκησε την δυστυχία.

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.

Πολλά τα αφήνεις στη μέση να αιωρούνται ανάμεσα στο "τι ίσως θα μπορούσε να συμβεί αν έπαιρνα μία διαφορετική απόφαση" και στο "δεν πειράζει, ίσως αύριο να είναι μία διαφορετική ημέρα και οι ίδιες ευκαιρίες-συγκυρίες να ξαναπαρουσιαστούν".

Απειροελάχιστες λεπτομέρειες-θραύσματα του Χρόνου, υλικό ονειροπόλησης και στοχασμού.

Στο τέλος της ημέρας, είσαι ζωντανός, κατάφερες να επιβιώσεις για μία ακόμα ημέρα σε αυτόν τον δυστοπικό κόσμο.

Στο τέλος της ημέρας ξεχνάς την κυρία που σε πάτησε κατά λάθος στο λεωφορείο ή τον παιδί που βρισκόταν μπροστά σου στο πάγκο της κατάψυξης του περιπτέρου και πήρε την τελευταία συσκευασία από το αγαπημένο σου παγωτό.

Στο τέλος της ημέρας ξεχνάς την γκρίνια του αφεντικού σου και τα παράπονα του συναδέλφου σου.

Στο τέλος της ημέρας επιστρέφεις σπίτι σου, βγάζεις τα παπούτσια σου τα οποία έχουν 2 μικρές λάβες αντί για σόλες και αγκάθια αντί για πάτους, μπαίνεις μέσα στη μπανιέρα και αφήνεσαι στους ατμούς ενός χλιαρού μπάνιου.

Αναζωογόνηση, safe zone, θαλπωρή: το προσωπικό σου βασίλειο δεν έχει άλλους βασιλιάδες και οι τσιμεντένιοι δράκοι έχουν πάρει ρεπό για το υπόλοιπο της ημέρας, θα τους αντιμετωπίσεις αύριο πάλι.

Βάζεις δυνατά την αγαπημένη σου μουσική (ή φοράς πρώτα τα  ακουστικά αν είναι απαγορευμένη η ώρα) , παίρνεις ένα τετράδιο και κάνεις μουτζούρες με ένα μαύρο μαρκαδόρο, σφίγγεις ένα μαξιλάρι μέχρι να πονέσουν τα χέρια σου, ή ρίχνεις μερικές γροθιές στον αέρα.

Δεν έχει σημασία, κανείς δεν έχει σημασία, είσαι πλέον ελεύθερος στην παγωμένη χώρα της μοναξιάς.

Εδώ δεν υπάρχει φόβος, άγχος ή βιασύνη, εδώ κανείς δεν θα απαιτήσει ποτέ τίποτα από εσένα.

Παίρνεις μερικές βαθιές ανάσες, πολύ βαθιές, τόσο βαθιές που νιώθεις πως υπεραέριζεσαι, σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει.

Αφήνεις τον αέρα να βγει, αέρας καυτός που εσωκλείει μέσα του όλη την πίεση που συσσώρευσες ολόκληρη την ημέρα, όπως τα καταπιεσμένα αέρια που δραπετεύουν από τους υπονόμους της Νέας Υόρκης χαρίζοντας ανακούφιση στους υπόγειους σταθμούς του μετρό.

Ξαπλώνεις και κλείνεις τα μάτια σου.

Αφήνεσαι στο Τίποτα και στο Πουθενά, σε έναν κόσμο που όλα κυλάνε αργά και αρμονικά, σαν τον υδάτινο κόσμο όπου κανένα χάος δεν μπορεί να διαταράξει την  αραιή γαλήνη.

Ο παλιόφιλός σου, ο ύπνος, έρχεται να σε καθησυχάσει και να σου ψιθυρίσει όσα λόγια ποθούσες να ακούσεις και κανείς δεν θέλησε να στα πει.

Η φαντασία σε ανυψώνει πάνω από γκρίζες πολιτείες.

Το τέλος της ημέρας σηματοδοτεί την αρχή της επόμενης, σε μία ατέλειωτη λούπα.