Ο.Γ.Β. ή Το Δώρο της Δανάης

[South of Heaven]

Όνομα Συγγραφέα: Γρηγόρης Φωτιάδης
Είδος: Δυστοπικός αχταρμάς
Βία; Υπονούμενη
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3.279
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια:  Για το συγγραφικό παιχνίδι, Εικόνα κι επιτόπου #20

ΟΓΒ.pdf ΟΓΒ.docx

Edited June 30 by South of Heaven

[Nick V.]

Στα πολύ θετικά, η πολύ έξυπνη γραφή σου. Τραβάει (και τον αναγνώστη, αλλά και τον, ας πούμε, επίδοξο συγγραφέα) και αυτό είναι πολύ καλό όταν το βλέπεις σε ένα κείμενο. Επί της ουσίας, ίσως να ήθελε λίγο χτένισμα ακόμη. Να γίνει λίγο πιο στρωτή η ανάπτυξη, να αναπνεύσει καλύτερα το κείμενο, για να είχε και πιο ηχηρό αποτύπωμα το τέλος. Άλλωστε φαίνεται καθαρά από αυτό που διάβασα ότι μπορείς να το κάνεις. Βέβαια, από ό,τι κατάλαβα, είχες το ένα μάτι στον μπόμπιρα, οπότε εντάξει, είσαι δικαιολογημένος.

Νομίζω πως η συμμετοχή σου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη (πάντα είναι ευχάριστο, νομίζω, για εμάς τα πιο καινούρια μέλη, να βλέπουμε παλαιότερα μέλη να έρχονται να παίξουν ξανά στο σφφ). 

[Kriton]

Πολύ ενδιαφέρουσα (αν και ελαφρώς επιτηδευμένη) χρήση του λόγου με λογοπαίγνια και λεπτή ειρωνία. Μου αρέσει ο τρόπος της γραφής σου. Μου αρέσει πολύ η ατμόσφαιρα που έχεις δημιουργήσει  - πολύ Ολιβερστοουνική, Blade Runner φάση. Αν κάτι έχω να προσάψω είναι ότι ιώθω ότι "κολλάει" λίγο σε κάποιες περιγραφές, σαν να κωλυσιεργεί η πλοκή, σαν να στέκεται υπερβολικά στις περιγραφές. Η συνολική εντύπωσή μου όμως είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλή (και ειδικά με τον γλωσσικό χειρισμό και το χιούμορ).

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα και από μένα!

Είπα να επιστρέψω στην φόρμα κριτικής διηγημάτων εδώ, οπότε...

Πλοκή: Ενδιαφέρουσα, έως πολύ ενδιαφέρουσα, έως συγκινητική.

Χαρακτήρες: Θεωρώ πλεονέκτημα ότι για λίγο νόμιζα πως ο Δήμος δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα. Η Δανάη φυσικά συγκινητική – με έκανε να δακρύσω, κυριολεκτικά. Βέβαια αν υποθέσουμε πω την έτρωγαν δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα συνέβαινε στο παιδί της. Υπάκουσε το μητρικό της ένστικτο, χωρίς να σκεφτεί το παρακάτω.

Περιγραφές / Κοσμοπλασία: Πολύ άρτια αλλά νομίζω πως ασφυκτιούσε σε μικρού βεληνεκούς ιστορία. Δηλαδή έχτισες μία ατμόσφαιρα, ένα σύμπαν blade runner – νομίζω το σχολιάζουν και πιο πάνω – αλλά ήταν υπερβολικά λεπτομερές, βαθύ και κατατοπιστικό για ένα συμβάν σαν αυτό που περιγράφεις. Που έχει βέβαια τη δυναμική του, αλλά θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη πλοκή. Το σύμπαν σου άνετα το υποστήριζε. Είναι σαν να φόρεσες Louboutin για να πας σούπερ μάρκετ – αν πιάνεις το νόημα.

Διάλογοι: Όπως πρέπει, ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω.

Διεκπεραίωση: Δεν ξέρω αν έπρεπε να υπάρχει κάπου στην ιστορία ακριβώς η εικόνα που ενέπνευσε το παιχνίδι. Εδώ μπορούμε να την υποθέσουμε – ίσως, αλλά δίνεται η εντύπωση πως τα λιοντάρια και οι λύκοι είναι οι πρώτης γραμμής ανθρωποφάγοι, όχι τόσο τα αμνοερίφια.

Σε γενικές γραμμές μία ιστορία με πολύ ισχυρό potential.

[Roubiliana]

Τίτλος πολύ ελκυστικός

Κεντρικός χαρακτήρας πολύ ρεαλιστικός

Το δυνατό του σημείο είναι η πρωτότυπη κοσμοπλασια καθώς και ο τρόπος που τελειώνει. Πολύ δυνατή τελευταία πρόταση 

[Cyrano]

Καλή προσπάθεια, ενδιαφέρουσα, έχει προοπτική. Κάποια λαθάκια στο λόγο (ορθογραφικά, λείπουν κάποια κόμματα) αλλά λίγα και τίποτα το τρομερό. Μια συμβουλή μόνο (αν μου επιτρέπεις): έχεις κάποιες έξυπνες φράσεις - δώσε/ενσωμάτωσέ τις στον ήρωά σου ή στη ροή της αφήγησής σου. Καλό είναι σε οποιαδήποτε ιστορία να μην (ξε)προβάλλει το κεφάλι του συγγραφέα. Ο συγγραφέας είναι το ύφος, όχι (και) ο ευφυής σχολιαστής.