Η σύντομη ζωή μίας πρωτότυπης φράσης

[Guest]

Όνομα Συγγραφέα: Soulgazer
Είδος:  Υπαρξιακό δράμα
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1,267
Αυτοτελής; Ναι

 

Ήθελε να γράψει μία πρόταση ή φράση 100% πρωτότυπη, κάτι που κανείς και ποτέ δεν είχε ξαναγράψει.

Η ιδέα ότι όλοι κάποτε έγραψαν για όλα και δεν υπάρχει πρωτότυπη ιδέα παρά μόνο επιρροές από ιδέες προγενέστερων συγγραφέων (ο Τόλκιν επηρεάστηκε από τον Λόρδο Ντάνσανι, ο Σαίξπηρ από μεσαιωνικούς μύθους, οι αδερφοί Γκριμ από παραμύθια πλανόδιων παραμυθάδων όπως στις Χίλιες και 1 Νύχτες και στα παραμύθια του Αισώπου, ίσως μόνο η Οδύσσεια, η Ιλιάδα και το Έπος του Γκιλγκαμές  να ήταν εντελώς πρωτότυπα) τον έκανε να ασφυκτιά.

Κάποιος, κάποτε, είχε γράψει κάτι για το οτιδήποτε, από ρομαντικές ιστορίες και ανθολογία διηγημάτων τρόμου μέχρι ποιήκατα χαϊκού και καταγραφή σκόρπιων ιδεών σε μορφή ημερολογίου.

Ξαφνικά άρχισε να πατάει μανιωδώς τα πλήκτρα του υπολογιστή του, χωρίς καν να βλέπει τι γράφει στο κείμενο του Word προγράμματος, χωρίς καν να τον νοιάζει η ορθογραφία, το συντακτικό ή η γραμματική.

"Μία ζέβρα πέρασε παράλληλα από γραμμές διασταύρωσης ενώ ρουφούσε ανάμεικτη γρανίτα φράουλα-μάνγκο από ένα ριγέ κίτρινο-πράσινο καλαμάκι."

Σταμάτησε να πληκτρολογεί και αφέθηκε να κοιτάει τον κέρσορα στο Word που αναβόσβηνε, σαν τα κίτρινα φανάρια στους άδειους επαρχιακούς δρόμους στις 4 το πρωί.

Όσο τυχαία, όσο σουρεαλιστική και παράλογα εκκεντρική και αν ήταν αυτή η πρόταση, ήταν σχεδόν βέβαιο πως ποτέ κανείς δεν είχε συνδυάσει τις λέξεις αυτές με ακριβώς αυτή την χρονική σειρά και σε αυτή την παραλλαγή.

Για να βεβαιωθεί, άνοιξε 2 καρτέλες με 2 διαφορετικά προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης chatGPT και ρώτησε αν υπάρχει σε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο, συλλογή διηγημάτων, δοκίμιο, ημερολόγιο, οτιδήποτε, η φράση αυτή.

Χαμογέλασε θριαμβευτικά όταν και τα 2 προγράμματα τον επιβεβαίωσαν και η κρυφή του ελπίδα για πρωτοτυπία πήρε σάρκα και οστά.

Έγραψε μία απλή ιστορία, μία ημέρα από την ζωή ενός πλούσιου επιχειρηματία, η οποία σε κάποια φάση θα συνεχίζονταν από την οπτική γωνία ενός άστεγου, δηλαδή πρώτα θα περιέγραφε το πως βλέπει τον κόσμο ένας πλούσιος και στη συνέχεια, πως βλέπει τον πλούσιο ένας φτωχός που μένει στο δρόμο.

Στη μέση της ιστορίας και πριν έρθει η πλήρης αντίθεση ανάμεσα στις 2 τελείως διαφορετικές, σχεδόν αντίθετες, οπτικές γωνίες, θα χρησιμοποιούσε την φράση αυτή, για να αναδείξει το πόσο παράλογος φαίνεται ο περίσσος πλούτος, το ακριβό ρολόι και τα ρούχα επώνυμων σχεδιαστών σύμφωνα με τον άκρως μινιμαλιστικό τρόπο ζωής του φτωχού που το μεροκάματο που έβγαζε μεταπουλώντας σκουπίδια που είχαν κάποια αξία (κοινώς, ρακοσυλλέκτης) , του επέτρεπε απλά να επιβιώσει με μπαγιάτικο ψωμί και βρώμικο νερό από τις βρύσες της πλατείας, στο παγκάκι της οποίας κοιμόταν τα βράδια, πάνω σε κάτι χαρτόνια και εφημερίδες.

Μία ζέβρα πέρασε παράλληλα από γραμμές διασταύρωσης ενώ ρουφούσε ανάμεικτη γρανίτα φράουλα-μάνγκο από ένα ριγέ κίτρινο-πράσινο καλαμάκι, σαν να έλεγε με αυτή την αλληγορία: "πόσο γελοία και ματαιόδοξα μοιάζουν όλα αν δεν τα απολαμβάνεις εσύ ο ίδιος, πόσο εκτός χώρου και χρόνου μοιάζουν τα ακριβά ρούχα και τα κάτασπρα δόντια που σχηματίζουν αυτό το καλοταισμένο χαμόγελο του διαβάτη, όταν εσύ δεν έχεις κανέναν λόγο να χαμογελάσεις, εκτός αν κάποτε τύχει και καθίσει δίπλα στο παγκάκι-σπίτι σου, κάποιος περιπλανώμενος εξουθενωμένος μουσικός, ο οποίος θα σου χαρίσει λίγες γλυκόπικρες νότες με το ακορντεόν του, μικρή όαση συμπαράστασης σε μία τσιμεντένια ατέλειωτη έρημος".

Μία ζέβρα.

Διασταυρώσεις του δρόμου.

Μία ανάμεικτη γρανίτα.

Ένα σπαστό ριγέ καλαμάκι. 

Χαμογέλασε στην σκέψη του πως θα αποτυπώνονταν αυτή η τόσο αλλοπρόσαλλη φράση στα μπερδεμένα μυαλά των αναγνωστών της ιστορίας του.

"Σίγουρα κάποτε θα το συζητάνε. Σίγουρα κάποτε θα καθιερωθώ ως αυτός που τους μπέρδεψε, αυτός ο οποίος κατάφερε να τους προβληματίσει με αυτή την αλληγορία σε τέτοιο βαθμό, που θα μείνω γνωστός ως  "κ. Παράδοξος". Σίγουρα δεν θα ξεχαστεί, σίγουρα θα συζητηθεί και θα υπερνικήσει την λήθη, όπως οι λίγοι συγγραφείς που κατάφεραν να ξεχωρίσουν, ο καθένας με τον ιδιαίτερο τρόπο του.". 

Μορφοποίησε (σύμφωνα με τις προσδοκίες των εκδοτικών οίκων, την τάδε γραμματοσειρά, το τάδε μέγεθος γραμμάτων) το κείμενο της ιστορίας του, το αποθήκευσε στο Word , μπήκε στο email του, το επισύναψε ως αρχείο και το έστειλε σε 7-8 μεγάλους εκδοτικούς οίκους και καμιά 20αριά λιγότερα γνωστούς.

Δεν τον ένοιαζε ποιος οίκος (μικρός ή μεγάλος) θα ενέκρινε την ιστορία προς έκδοση, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να εκδοθεί ώστε να διαβαστεί, να συζητηθεί, να προβληματίσει, να κάνει αίσθηση, να γίνει γνωστή κατόπιν της πανίσχυρης αλλά απλής διαφήμισης στόμα-με-στόμα, να τον καλέσουν για συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά κανάλια με πολιτισμικές εκπομπές, ραδιοφωνικούς σταθμούς που ανέλυαν τις καινούριες καλλιτεχνικές τάσεις και κουλτούρες, να γραφτούν δημοσιεύσεις για αυτόν στο διαδίκτυο, να προσκαλεστεί σε λογοτεχνικές ομάδες για να δώσει  ομιλίες στις οποίες θα εξηγεί πλήρως αναλυτικά τον συμβολισμό της ιστορίας του, να, να, να...

Το κεφάλι του βούιζε από την επιθυμία για αναγνώριση, σαν να ήταν κουμπαράς γουρουνάκι και μέσα κάποιος έριξε πολλά χάλκινα κέρματα με αποτέλεσμα η αντήχηση να συνεχίζεται για πολύ ώρα ακόμα.

Έκανε τα βήματα που μπορούσε να κάνει και μετά απλά περίμενε.

Κοιτούσε τουλάχιστον 10 φορές κάθε ώρα αν του απάντησαν κάποιο email του.

Μετά από 1 βδομάδα, ο χρόνος που αφιέρωνε στο να κοιτάει για τυχόν νεότερες εξελίξεις μειώθηκε στο μισό.

Μετά από 1 μήνα, κοιτούσε μόνο μία φορά και αυτό μέρα πάρα μέρα.

Μετά από 6 μήνες, είχε σταματήσει να κοιτάει και είχε σχεδόν ξεχάσει κάθε του ελπίδα για έκδοση της ιστορίας του.

Μετά από 1 χρόνο, μπήκε στο email του να δει την ημερομηνία που έπρεπε να επιστρέψει τα βιβλία που δανειζόταν από την δημοτική βιβλιοθήκη της γειτονιάς του και όπως έπεσε το βλέμμα του πάνω στα εισερχόμενα της αλληλογραφίας του, με την περιφερειακή του όραση μπορούσε να δει κάτι στον φάκελο με την "Ανεπιθύμητη" αλληλογραφία.

Το περιεχόμενο του μηνύματος που στάλθηκε στην "Ανεπιθύμητη" αλληλογραφία, τόνωσε την επιθυμία του και ανέστησε τον ξεχασμένο του ενθουσιασμό.

Ένας από τους μικρότερους εκδοτικούς οίκους στους οποίους είχε στείλει την ιστορία του (ο μικρότερος από τους 20 λιγότερα γνωστούς, τα κεντρικά γραφεία του οποίου βρίσκονταν σε ένα κακοφωτισμένο διαμερισματάκι σε μία κατά τα άλλα εγκαταλελειμμένη παλιά  πολυκατοικία σε κάποια κακόφημη περιοχή της πόλης όπου έμενε) του είχε απαντήσει θετικά.

Θα προχωρούσαν στην έκδοση της ιστορίας του και θα την συμπεριελάμβαναν μέσα σε μία συλλογή διηγημάτων από άγνωστους συγγραφείς.

Θα ήταν η 10η από τις 10 ιστορίες της συλλογής.

Εκείνος χάρηκε με όλο αυτό.

Σκέφτηκε πως η ιστορία του θα διαβάζονταν τελευταία μετά από άλλες 9 οι οποίες θα ήταν σίγουρα λιγότερο καλές και καθόλου πρωτότυπες σε σχέση με την δική του, ιστορίες απλές και καθημερινές, σαν να διαβάζεις μελοδραματικές σαπουνόπερες στα Βίπερ ή σαν να βλέπεις Μεξικάνικες σαπουνόπερες το μεσημέρι στην τηλεόραση: κάτι που απλά κάνεις για να περάσει η ώρα σου αλλά δεν σε συγκινεί, δεν σου αφήνει κάποιο βαθύτερο συναίσθημα ώστε να κάτσεις μετά να το φιλοσοφήσεις, δεν ταρακουνάει το Είναι σου, δεν αλλάζει τον τρόπο που καταλαβαίνεις τον κόσμο και την ζωή.

Απλά αδιάφορες ιστοριούλες γεμάτες κλισέ, προβλεπόμενα cliffhangers - plot twists και μπανάλ χαρακτήρες.

Μέτρια μετριότητα.

Η ιστορία του εκδόθηκε και πέρασε πολλές ημέρες διαβάζοντας τα σχόλια και τις αντιδράσεις των αναγνωστών του στα social media.

Κανείς δεν σχολίασε την πρωτότυπη φράση, την πρόταση αυτή που ποτέ κανείς σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία δεν είχε γράψει ακριβώς έτσι.

Οι αναγνώστες του προσπέρασαν βιαστικά την ζέβρα που πέρασε παράλληλα από γραμμές διασταύρωσης ενώ ρουφούσε ανάμεικτη γρανίτα φράουλα-μάνγκο από ένα ριγέ κίτρινο-πράσινο καλαμάκι, μη δίνοντας την ελάχιστη προσοχή, σαν να βρίσκονταν σε κάποιο λεωφορείο και κάποιος διπλανός τους μιλούσε μόνος του σε μία ακαταλαβίστικη γλώσσα, ένα συνονθύλευμα από ασυναρτησίες χωρίς κανένα νόημα, χωρίς καμία σειρά, χωρίς κανένα συμπέρασμα.

Ο συγγραφέας δεν ξανάγραψε ποτέ κάποια ιστορία με κύριο σκοπό να έχει μέσα κάποια πρωτότυπη λέξη, φράση, πρόταση ή σκέψη.

Ο συγγραφέας σύντομα αφέθηκε στην μετριότητα και κάποτε έγινε ένας γνωστός μεν άλλα χωρίς διακρίσεις ή αναγνωρίσεις δε, συγγραφέας, του οποίου τα βιβλία ήταν προβλεπόμενα, κλισέ και γεμάτα από μπανάλ χαρακτήρες.

Edited July 9 by Guest

[Cyrano]

 

Είναι κάποια κείμενα που με δυσκολεύουν πραγματικά, διότι είναι αμφίσημα από την αρχή έως το τέλος τους. Δε μπορώ ν’ αποφασίσω αν ο συγγραφέας τους είναι νέος και κάπως αφελής (τίποτα κακό σε αυτό – ο νεότερος εαυτός μου προσυπογράφει με ενθουσιασμό) ή αν με δουλεύει κανονικά κι ειρωνεύεται υποδόρια (κι είμαι άνθρωπος που εκτιμά αφάνταστα την ειρωνεία).

Σε κάθε περίπτωση αυτά τα κείμενα με εκνευρίζουν μεν, από την άλλη έχουν τη γοητεία να με βάζουν σε σκέψη – κι αυτό είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα της λογοτεχνίας, σωστά;

    Προσωπικά ‘ποντάρω’ στο “νέος κι αφελής” κι αυτό το εκμαιεύω/μαντεύω από το κάπως ατημέλητο ύφος της γραφής. Επίσης η βασική ιδέα θέλει λίγο δουλίτσα. Η ‘πρωτότυπη φράση’ αποτελείται από 19 λέξεις. Ακόμη κι αν είχαμε να διαλέξουμε από χίλιες ή δύο χιλιάδες μόνο λέξεις στη γλώσσα μας, το να φτιάξουμε μια πρωτότυπη φράση 19 λέξεων δε θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο: πρόκειται για έναν αριθμό (εντάξει, υπάρχουν κι οι γραμματικοί περιορισμοί που δεν είναι όμως πολλοί) που συνοδεύεται από καμιά εξηνταριά μηδενικά. {Fun fact: υπάρχουν (κυρίως ποιητικοί) διαγωνισμοί που επιδιώκουν ακριβώς αυτό. Και μάλιστα οι φράσεις τους δεν είναι καν ρεαλιστικές εικόνες. Μια αγαπημένη μου (ούτε που θυμάμαι που την είχα διαβάσει) είναι “Το κίτρινο μίσος κλώτσησε το μάλλινο ποδήλατο”.}

    Φλυαρώ... Το διήγημα όμως έχει στον πυρήνα του κάτι που μου αρέσει. Κάτι υπάρχει εδώ, που μπορείς ν’ αναπτύξεις με λίγο περισσότερο βάθος και συνάφεια. Η πρωτότυπη φράση, ο πλούσιος κι ο φτωχός, ο συγκερασμός πρωτοτυπίας και της κοινής ανθρώπινης συνθήκης… Έχεις κάτι εδώ, νομίζω αξίζει να το ψάξεις και το εκλεπτύνεις περισσότερο.

Edited September 20 by Cyrano