ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ - ταξίδι σε έναν μικρό πλανήτη που κατοικείται από αγάλματα

[Κώστας Πράτης]

Καλησπέρα σας, 

Σας καλωσορίζω σε ένα μικρό κείμενο που έφτιαξα με την βοήθεια ενός φίλου μου όσο σπουδάζαμε στο Πολυτεχνείο. 

Μιλάμε για έναν πλανήτη, εκατοντάδες χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τον δικό μας, ο οποίος όμως κατοικείται από ανθρωπόμορφα αγάλματα... Είναι ένας κόσμος παράξενα πλασμένος, μια απομίμηση του δικού μας, με στοιχεία που δοκιμάζουν το τι είναι εφικτό να υπάρχει στις μακρινότερες σφαίρες της ανθρώπινης φαντασίας. Κιόμως, πώς θα μπορούσε να έχει στοιχεία του δικού μας κόμου;

Αποτελεί ένα λογοτεχνικό πείραμα, ίσως το πρώτο επίσημο λογοτεχνικό πείραμα που κάνω, σε συνεργασία με τον φίλο μου.

Θεωρώ ότι ιστορίες σαν αυτές ανήκουν σε τοπία όπως αυτό το φόρουμ, όπου μπορεί κάποιος να δημοσιεύσει μια ιστορία και να την μοιραστεί με τον κόσμο, με την πιθανότητα να διεγερθεί η φαντασία και τα συναισθήματα κάποιου που θα θελήσει να την διαβάσει. Η δική μου προσωπική εμπειρία με την συγγραφή αυτής της ιστορίας ήταν πως δοκιμάστηκαν οι κάτω του μετρίου συγγαφικές μου ικανότητες αλλά και η φαντασία μου, καθώς έριξα ό,τι ιδέα μπορούσα να  σκεφτώ. Το αποτέλεσμα θα το περιέγραφα ως ένας νοητικός χάρτης των ιδεών μου που προσπάθησα να ζωντανέψω γράφοντας. 

Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε! Καλή ανάγνωση και καλή απόλαυση!

(Θα προσθέσω εδώ ένα κομμάτι και όποιος/όποια θελήσει μπορεί να το κατεβάσει σε αρχείο word)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ 1

 

"45 Πρώτιος, έτος 4522

Η αποστολή στον βάλτο Τύρφος προχώρησε, αλλά με βαρύ αντίτιμο. Υπήρξαν πολλαπλές απώλειες λόγω επιθέσεων των ιθαγενών Τυρφέων. Αν και στην αντεπίθεση υπήρξαν σημαντικές απώλειες και από την αντίπαλη μεριά, μερικά από τα δικά μας όντα παγιδεύτηκαν στο υπέδαφος του έλους.

Απ' ό,τι φαίνεται μεγάλος μέρος της γης εκεί καλύπτεται από μεγάλες βαθειές λίμνες στερεοποιητικού ρευστού που ρουφάει όποιο ον πατήσει σε αυτές. Οι Τυρφέοι το εκμεταλλεύτηκαν και παγίδευσαν πολλά από τα όντα μας στις λίμνες αυτές".

Ο Πρίνος έχει σταθεί απελπισμένος πάνω από την γραπτή αναφορά, αντιλαμβανόμενος την κατάσταση όπου βρίσκεται αυτός και η ομάδα του. Σαν αρχηγός της αποστολής καταγράφει κάθε σημαντική πληροφορία για το τοπίο, το κλίμα και τα όντα της περιοχής που εξερευνάται, καθώς και κάθε πρόοδο ή σφάλμα της αποστολής. Αλλά σε καταστάσεις σαν και αυτή της 45στης Πρωτίου χρειάζεται σαφήνεια και συνέπεια. Το μέλλον του είναι ούτως ή άλλως άγνωστο μέσα στον βάλτο, αλλά γνωρίζει πως όταν (και αν) γυρίσει πίσω στην πατρίδα του θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα λάθη του. Αυτά που κόστισαν πέντε τουλάχιστον όντα.

"Μας έστειλαν εδώ για να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ!" ακούει ο Πρίνος από μακριά, σε κάποιο από τα αντίσκηνα. "Οι αντιδράσεις των υπολοίπων γίνονται πιο έντονες και η ανταρσία κοντοζυγώνει" σκέφτεται ο Πρίνος, "Η υγρασία και η θερμοκρασία κάνει τα πράγματα χειρότερα για τα όντα μας και οι προμήθειες λιγοστεύουν...".

Οι βάλτοι του Βορρά είναι από τις πιο επικίνδυνες και, κατ' επέκταση, τις πιο άγνωστες και μυστηριώδεις περιοχές για τους Μάρμους. Το μαλακό έδαφος και οι μαύρες λίμνες είναι μεγάλες παγίδες για τα βαριά σώματα των Μάρμων. Αν και πιο γεροδεμένοι, λείοι, οι Μάρμοι αντιμετωπίζουν αρκετά από τα προβλήματα όσων έχουν σώματα από πέτρωμα. Ο μαρμαρίτης, γαλαζοπράσινο γυαλιστερό πέτρωμα και κύριο συστατικό των σωμάτων των Μάρμων, είναι βαρύς και ευαίσθητος στην υψηλή υγρασία. Γι'αυτό και είχαν αναγκαστεί παλαιότερα να ζήσουν στις ξηρές περιοχές του πλανήτη. Αλλά μετά την εφεύρεση του μονωτικού ελαστικού υμενίου φτιαγμένο από υλικά της γης (κυρίως  ενώσεις γιαλινίου), οι Μάρμοι μπόρεσαν να επεκταθούν προς τα βουνά και την θάλασσα. Αρκούσε να φοράνε τις ειδικές στολές φτιαγμένες από γυαλίνιο, ελαστικές, ημιδιάφανες και με έναν αμυδρό κίτρινο χρωματισμό.

Μετά την δημιουργία των πρώτων στολών γυαλινίου οι εξερευνήσεις έγιναν συνήθεια των Μάρμων. Από εκεί όπου υποχωρούσε το πορτοκαλόχρωμο έδαφος και έδινε την θέση του στους ασημένιους ωκεανούς μέχρι τα καφέ βουνά Μαρόμι της Ανατολής, οι Μάρμοι επεκτάθηκαν και έφτιαξαν οικισμούς. Οι βάλτοι ήταν ο επόμενος στόχος της μάστιγας των εξερευνήσεων. Σε όλη την έκταση των βάλτων έχουν αναπτυχθεί γιγάντιοι και με διακλαδώσεις πορώδεις κύλινδροι από αβυσσίτη, μια ιώδη ουσία που υπερδιογκώνεται σε κατάλληλες συνθήκες υγρασίας. Τέτοιους αβύσκους συναντάει κανείς πριν μπει στην περιοχή, με τους μεγαλύτερους να ψηλώνουν πιο βαθειά στους βάλτους, μέσα στις λίμνες όπου πλέον κοιμούνται μερικοί από τους εξερευνητές του Πρίνου. 

"Τα πράγματα χειροτερεύουν, αλλά η επιθετικότητα των Τυρφέων δείχνει ότι πλησιάζουμε κάτι σημαντικό. Τι να είναι αυτό που κρύβουν άραγε;" συλλογίζεται ο Πρίνος ξαπλωμένος στο αντίσκηνο. "Μάλλον ήρθε η ώρα μας να φεύγουμε από δω" σκέφτηκε και βγήκε κατευθείαν από την γυαλινική σκηνή του. Ούτως ή άλλως, είχε έρθει η ώρα του Συμβουλίου. Και όπως περίμενε, κανένας δεν έφερε αντίρρηση στην πρόταση της υποχώρησης. Αμέσως η ομάδα ξεκίνησε την διαδικασία και μέσα σε λίγες στιγμές ήταν έτοιμη. 

"Λοιπόν, θα ακολουθήσουμε τον δρόμο πάνω από το φαράγγι για να γυρίσουμε. Πρέπει να έχουμε όμως το νου μας για πιθανή βροχόπτωση" τόνισε η χαρτογράφος Φίρβος, επιφανής επιστήμονας των Μάρμων και εξερευνήτρια με τεράστιο αριθμό αποστολών, δείχνοντας την πορεία πάνω στον χάρτη. "Υπάρχει επίσης υψηλή πιθανότητα να μας επιτεθούν Ερημίτες όσο είμαστε δίπλα στους αμμόλοφους. Θα πατήσουμε σε απαγορευμένα εδάφη, αλλά αυτή είναι η καλύτερή μας επιλογή. Οι προμήθειες είναι περιορισμένες αλλά ο χρόνος που μας κερδίζει αυτή η παράκαμψη θα μας βοηθήσει. Γι'αυτό λοιπόν θα χρειαστούν μανδύες καμουφλάζ και τα υποδήματα μεγάλης επιφάνειας." Η εμπειρία και οι γνώσεις της είναι αδιαμφισβήτητες και το θάρρος μαζί με την αναλυτική της σκέψη την κάνουν την καταλληλότερη για την θέση της.

 

Αριστερά είναι το φαράγγι, ένας γκρεμός και μετά ένα υπερηψωμένο κομμάτι γης, και στα δεξιά οι αμμόλοφοι ακίνητοι, με τον άνεμο να παρασέρνει την σκόνη και να την ρίχνει στους μανδύες καμουφλάζ. Εδώ και δύο μέρες η προσπέλαση της ερήμου γίνεται χωρίς αναταραχές. Ο Πρίνος βαδίζει δίπλα στον γκρεμό και χαζεύει το βαθύ φαράγγι Θυραμάτι και τα τοιχώματά του, απορροφημένος από τα παράξενα σχήματα και τους ήχους του ανέμου. Ήταν σαν το φαράγγι, έτσι όπως άλλαζε η ροή του ανέμου καθώς αυτός περνούσε από μέσα του, να ήθελε να στείλει κάποιο μήνυμα, μια προειδοποίηση. Είχε ακούσει ιστορίες όπου Ερημίτες συνομιλούσαν με τα φαράγγια για να τους βοηθήσουν να διαβούν τους αμμόλοφους. Έλεγαν πως λόγω της όρασής τους και της ισχυρής ακοής τους μπορούσαν να προβλέψουν πότε θα φυσήξει βοριάς και πότε θα έρθουν σύννεφα από την θάλασσα γεμάτα βροχή. Έμοιαζαν σχεδόν σαν γίγαντες κολλημένοι στο έδαφος, σοφοί παρατηρητές που γνώριζαν την έρημο όσο κανένα άλλο ον. Μαζί με τις σκέψεις που είχαν κατακλύσει τον Πρίνο ήρθε και η ανησυχία ότι ριψοκινδυνεύουν ακόμη μια φορά, όπως στον βάλτο, περνώντας μέσα από την απαγορευμένη περιοχή. Μέσα στην ομάδα είχαν αναλάβει μερικοί να έχουν το νου τους ώστε αν εμφανιστούν Ερημίτες να ενημερώσουν τους υπόλοιπους και να χρησιμοποιήσουν τους μανδύες καμουφλάζ.

Το ταξίδι συνέχιζε μέσα στην έρημο. Ο Πρίνος εξακολουθούσε να ακούει τον αέρα που περνούσε μέσα στο φαράγγι, και κάποια στιγμή από το Θυραμάτι βγήκε ένα ψιλό σφύριγμα σαν αυλός. Σαν να ήταν υπνωτισμένος, ο Πρίνος έστριψε το κεφάλι του προς τα δεξιά για να δει τους Ερημίτες που εμφανίστηκαν πίσω από έναν αμμόλοφο. Αμέσως, με κομμένη την ανάσα του, σπρώχνει τους διπλανούς του προς τα κάτω για να πέσουν και να καλυφθούν με τους μανδύες. Όλη η ομάδα κοκκάλωσε επιτόπου και εξαφανίστηκε κάτω από τους μανδύες, προσπαθώντας να δουν από τις τρύπες που είχαν πάνω αν πλησιάζουν οι Ερημίτες. Στέκονταν στην κορυφή ενός αμμόλοφου στα δυτικά, σκιές μπροστά στο φωτεινό φεγγάρι που έλαμπε μαζί με τον ήλιο και έκαναν την καφεκίτρινη άμμο να λαμπυρίζει. 

Ξαφνικά οι ταξιδιώτες ένιωσαν το έδαφος να σείεται και είδαν την άμμο λίγες δεκάδες μέτρα μπροστά τους να τρεμοπαίζει. Σε μια στιγμή, τρία γιγάντια σωληνοειδή σώματα ξεπρόβαλαν δέκα μέτρα από αυτήν και άρχισαν να λικνίζονται σαν γήινα φίδια, με το μισό τους σώμα ακόμα μέσα στην άμμο. Οι εκφράσεις των Μάρμων κάτω από τους μανδύες θα μπορούσαν να είναι μόνο έκπληξης και τρόμου, ειδικά όταν άρχισαν τα "φίδια" να ψάχνουν όλη την περιοχή κοντά τους. Όταν πλησίασαν τους κρυμμένους ταξιδιώτες τα "φίδια", σαν να αισθάνθηκαν την παρουσία τους,  φύτρωσαν μέσα από τα ακόμα καλυμμένα με άμμο κεφάλια τους δαγκάνες. Ο Πρίνος με γουρλωμένα μάτια έβλεπε αυτό το απόκοσμο για εκείνον θέαμα, ενώ τα πλάσματα πλησίαζαν τα κεφάλια τους προς το μέρος τους. Ένιωθε σαν να κοίταζε κατευθείαν στα μάτια ένα από τα αόμματα πλάσματα που είχε πλησιάσει περισσότερο εκείνον, σαν οι κινήσεις του και οι δαγκάνες του να τον είχαν μαγέψει. "Φωνή δώσε μου σκέψη, το σώμα να φυλάξω" ικέτευε ψιθυριστά. "Σαέεεετ!" ακούστηκε από μακριά και τα "φίδια" βούλιαξαν μέσα στην άμμο. Οι Μάρμοι μπορούσαν να δουν βουναλάκια άμμου να κατευθύνονται προς τους Ερημίτες, που είχαν στρίψει ήδη την πλάτη τους και απομακρύνονταν από το φαράγγι. Όταν ήταν σίγουροι πως ήταν ασφαλείς, οι ταξιδιώτες έσπασαν το καμουφλάζ τους. Ο Πρίνος κοίταξε με τρομαγμένο βλέμμα την Φίρβος, σαν να ζούσε ακόμα το πολύ πρόσφατο παρελθόν του. Η Φίρβος με γουρλωμένα μάτια απάντησε στο βλέμμα του με ένα γνέψιμο. Έπρεπε να συνεχίσουν... 

PROMITHEAS.docx

[B MOVIES]

Ωραιο ειναι το διαβασα εχει εναν απλο τροπο να σε βαζει στην ατμοσφαιρα του αλλα πιστευω οτι αυτο ειναι που πρεπει να κοιταξεις λιγο, δηλαδη το κειμενο πρεπει να εχει μια δυναμηκοτητα και να ειναι ποιο περιγραφικο μου δημιουργει εικονες αλλα πρεπει να ξερεις  οτι στις περισσοτερες σκηνες δρασης πρεπει να χρωματισεις ποιο πολυ την γλωσσα σου, αν προσπαθησεις να επεκτηνεις την ιστορια πιστευω θα επιανε αυτο και καποιος θανατος λιγο ανορθοδοξος θα του εδινε πολυ!

[Cyrano]

Κατέβασα το αρχείο, το διάβασα, σέβομαι την προσπάθειά σας, αλλά...

"Ένας άνεμος πέρασε μέσα από τα δέντρα, ξαφνιάζοντας τον Ερμή με το μεταλλικό σφύριγμά του. Επιμένει λίγο με το σακίδιο και τελικά βρίσκει με τα δάχτυλά του το σχήμα του φακού. Σιγά σιγά τον τράβηξε από την λαβή του και βάλθηκε να βρει τους διακόπτες του μέσα στο σκοτάδι."

    Παραθέτω τρεις προτάσεις από την ιστορία σας. Λυπάμαι αν φανώ υπερβολικά αυστηρός (ελπίζω όχι κακόβουλος) αλλά κατά τη γνώμη μου, αυτό δε συνιστά όχι λογοτεχνία, αλλά ούτε καν σωστά ελληνικά. 

   Δεν κρίνω τις ιδέες, ούτε την ιστορία ή το θέμα της - μόνο τη χρήση της γλώσσας. 

[Nick V.]

Χμμ... νομίζω πως σε αυτό το κείμενο έκανες πολλά από τα πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουμε όλοι εμείς οι αρχάριοι, όταν προσπαθούμε να γράψουμε μια ιστορία που να μπορεί να την διαβάσει και κάποιος άλλος πέρα από εμάς που την γράψαμε.

Είχες πραγματικά πολλές ιδέες, σε βαθμό που δεν αφήνεις σχεδόν πουθενά το κείμενο να αναπνεύσει. Γλωσσικά, υπάρχουν κάποια θεματάκια, όμως προσωπικά τα προσπερνάω. Όσο περισσότερο διαβάζεις και γράφεις, θα βελτιώνεσαι. Παρόλα αυτά μπορώ να καταλάβω τι περίπου ήθελες να κάνεις, οπότε, σαν πρώτη προσπάθεια, αυτό που διάβασα μου άρεσε.

Συνολικά, όμως, νομίζω πως ήταν κάπως φιλόδοξο το όλο εγχείρημα. Θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου και σε κάτι πιο απλό. Δηλαδή, μια μόνο κεντρική ιδέα για μια μικρή ιστορία,  π.χ. μέχρι 1k με 2k λέξεις, με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος.

Παράδειγμα (εντάξει, δεν λέω ότι το παρακάτω κειμενάκι είναι σωστό, τεχνικά ή οτιδήποτε, αλλά με βοηθά στο να εξηγήσω λίγο πιο ξεκάθαρα αυτό που θέλω να σου πω):

Spoiler

Σήμερα το πρωί, ο κύριος Γιώργος κατέβηκε τα σκαλάκια της πολυκατοικίας ανασαίνοντας βαριά. Η μικρή Σοφία, που καθόταν στο πεζοδρόμιο, μπροστά στην είσοδο, τον χαιρέτησε, όμως εκείνος δεν της απάντησε. Ήταν σαν να μην την άκουσε.

Στον δρόμο για το νεκροταφείο, ο ήλιος τον έκαιγε αφόρητα. Όμως εκείνος, άνδρας ψημένος μες στο λιποπυρί από τα μικράτα του, δεν γόγγυσε ούτε για μια στιγμή. Το 'χε σαν τάμα άλλωστε. Τούτο το δρομολόγιο, να το 'καμε πάντοτε περπατώντας.

Έβαλε φρέσκο νερό, στο βάζο με τα λουλούδια, στον τάφο της κόρης του. Κι έπειτα έμεινε εκεί, να στέκει όρθιος, και να κοίτα σαν χαμένος το μάρμαρο. 

Ήταν το χέρι της κόρης του, που φύτρωσε, λιωμένο και κοκάλινο, μέσα από το μάρμαρο, που τον έπιασε από τον καρπό και τον πόνεσε. Όταν είδε να φυτρώνει μπροστά του και το κεφάλι της, σκελετωμένο κι αυτό, δάκρυσε. Δεν είχε μιλιά να μιλήσει. Μόνο κοίταζε.

Με το άλλο της χέρι, η κόρη του, ξεδιάλεξε ένα από τα λουλούδια που ήτανε μέσα στο βάζο και το ρίξε μπρος στα πόδια του. 

"Τι δεν έκαμα;" είπε εκείνος όταν γύρισε και το κοίταξε. Από πάντα, κάθε φορά που ήθελε η κόρη του να του θυμίσει κάτι που δεν είχε κάνει, όλο και κάτι έβρισκε και το έριχνε μπρος στα πόδια του. Μέχρι να θυμηθεί.

Στο δρόμο για το σπίτι, δεν έβλεπε που πατούσε, μόνο σκεφτότανε. 

"Καλημέγα," του είπε ξανά η μικρή Σοφία μόλις τον πρόσεξε.

Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. "Καλημέρα," της είπε κι έσκυψε δίπλα της. Να της δώσει το τριαντάφυλλο που κρατούσε στο χέρι του.

"Α, τι όμογφο που 'ναι! Ευχαγιστώ πολύ κύγιε Γιώγο," του αποκρίθηκε.

Εκείνος, σηκώθηκε ν' ανέβει τις σκάλες, μα κοντοστάθηκε, γύρισε, την κοίταξε κι είπε: "Κι αν δεν σου λέω και καμιά φορά  καλημέρα, συμπάθα με. Δεν μιλώ πια συχνά με ανθρώπους, πνίγομαι, ξεχνιέμαι και χάνομαι."

"Δεν πειγάζει. Θα σας λέω εγώ πάντοτε," του 'πε εκείνη και του χαμογέλασε.

Πάντως , αν θες τη γνώμη μου, θα σε βοηθούσε και ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής (αν δεν έχεις παρακολουθήσει κάποιο). Αν δεν "αντέχεις" τα σεμινάρια, τότε θα πρέπει να διαβάσεις πολύ λογοτεχνία. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να διαβάσεις πολύ λογοτεχνία (αν δεν το κάνεις ήδη, δηλαδή. Όποιο είδος σου αρέσει).

Αυτά και να με συγχωρείς για το σεντόνι.