Ode

[Rikochet]

Prelude

 

1st Part:

 

[*Splash*

...so I follow the sea...

Ten thousand litres of water under me]

 

Now I breathe,

Now I swim,

Not in grief,

I won't dream.

 

Event horizon,

Grey and grim,

Eyes open,

I won't dream.

 

Fish around,

I jest;

Devouring the head,

I spit the rest.

 

Final hour,

My eyes gleam,

The water blackens,

I won't dream.

 

2nd Part:

 

She still can't draw breath

Cannot draw breath

 

So she slides

In her swamp of insecurity

Her precious swamp - her beloved insecurity

 

She won't grab no hand,

No matter how extended,

She'll accept no embrace,

No matter how warm.

 

Oh se tries to grab the butterfly

While her fucking fun-parade

Hits the wall of false resistance

Wall which grimly Sorrow made

 

I.

 

Do these lights,

Amuse you so much?

Does this idiotic apathy,

Your soul touch?

 

Go, then,

Most precious of fools

Dance as there's no tomorrow

You'll see yourself

The sun will wane, as grey as ever,

On the morrow.

 

"You look perfect!"

If you weren't so hollow,

I'd do more than just compliment you,

But, no,

Our lady-in-distress,

Wants to be more than perfect!

 

I hope you choke in your bile,

Then look in your damned mirror:

 

"You're such a perfect... corpse!"

 

II.

 

These distant cries,

I hear from time to time,

Are, surely, worth heeding

...aren't they?...

 

'till I reach a conclusion

They shall devour me;

Hence,

I close my eyes,

Close my mind,

Close my heart,

Close my soul,

Lock my essence.

 

Then,

I reach this precious,

Much-desired conclusion:

 

I Care Not.

 

Epilogue

 

My sun is off,

Once more.

 

Yet, I do not grieve,

Nor weep,

(though I'll shed some tears).

 

I observe my surroundings:

Sentiments seem hollow,

As I;

 

Lights neither shine, nor fade;

Beauty won't fascinate me;

Night won't smile;

Friends won't laugh;

 

One of the things I did, though:

I finally dreamt:

Not of horrors,

Not of fair visions;

 

I dreamt of several shades of grey,

And, amidst those shades,

It occured to me that I saw you.

 

I won't believe,

Nor embrace such a thought;

Not after the Wounding;

 

Not anymore.

 

--The End--

[Oberon]

Mια όμορφη μπαλάντα, που φωνάζει για μουσική, για κιθάρα, για αρμόνιο στο βάθος, για γυναικεία (ή και αντρική) φωνή. Θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι σε στυλ Lorrena McKennitt ίσως.

[Βάρδος]

Ωραίο, αλλά βγάζει πολλή πικρία και οργή. Ελπίζω, τουλάχιστον, να είναι καθαρτικό.

[Rikochet]

Ελπίζω, τουλάχιστον, να είναι καθαρτικό.

 

Όσο δεν φαντάζεσαι.

[Nienna]

Σου το είπα και από πιο 'κοντά' πως είναι εκπληκτικό. Είναι από τα καλύτερα που έχεις γράψει. Είναι μεστό, ολοκληρωμένο, ενιαίο και με μέρη πολύ πολύ καλά χωρισμένα, ακριβώς εκεί που χρειάζεται, που το νόημα το απαιτεί. Η επιλογή λέξεων και αυτή αλλάζει από μέρος σε μέρος, και αλλάζει ακριβώς όπως θα έπρεπε να αλλάζει... Το τέλος δε είναι μεγαλειώδες, ειδικά οι δύο προτελευταίες στροφές.

 

Είχα ένα προαίσθημα πως θα είναι κάτι πολύ καλό πριν κάνω κλικ στο post... δίκιο είχα! Είναι πιο ώριμο από τα άλλα Rikochet, κάτι άλλαξε μέσα σου - νομίζω. Ακόμα και η πικρία δεν έχει ακριβώς την ίδια γεύση... Η μάλλον έχει πολλές διαφορετικές πια, έμαθες να ξεχωρίζεις παραπάνω από μια χροιά πικρίας, θλίψης... σαν να μην κολλάει η βελόνα πια, σαν να συνεχίζει ο δίσκος να παίζει ακόμα κι αν η μουσική δεν είναι αυτή που θα 'θελες να ναι... η μάλλον αυτή που θα ήθελες να ήθελες να είναι. Ελπίζω να βγάζω νόημα. Πραγματικά συγχαρητήρια, με εντυπωσίασες.