Rikochet Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Αυτή η ιστορία, που θα ολοκληρωθεί σε τρία μέρη (το μέρος 0, προφανώς, εξαιρείται), θα εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στο Dark Angel. ------------------ Δεν αντέχω να την κοιτάζω άλλο στα μάτια. Αντ’αυτού, επικεντρώνομαι στις κινήσεις της. Συγκεντρώνω τις σκέψεις μου, και τις διαλύω, αφήνοντας το μυαλό μου άδειο απο όλες τις έγνοιεςּ όλες, εκτός απο μία. Αυτή. Κάθε της κίνηση βάζει φωτιά στα αισθητήρια όργανα μουּ νιώθω και το παραμικρό τέντωμα κάθε μυός της, την ελάχιστη σύσπαση κάθε του νεύρου. Οι χημικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό της μου είναι γνωστές ένα δευτερόλεπτο πρωτού συμβούν. Είμαι απόλυτα συντονισμένος μαζί της – προβλέπω κάθε της επίθεση. Χορεύουμεּ η λεπίδα της, προέκταση της ίδιας της ψυχής της, περνάει μέσα απ’τα μόρια του αέρα σαν να μην υπήρχανּ γλυστράει στο χώρο με σχεδόν απόκοσμη χάρηּ πλησιάζει το δέρμα μου, φτάνει τόσο κοντά – μόνο και μόνο για να την αποφύγω χιλιοστά πρωτού με κόψει. Αντίθετα με την αντίπαλο μου, δεν είμαι φανερά οπλισμένος, και δεν επιτίθεμαι. Μόνο της χαμογελάω, και συνεχίζω να χορεύω στο ρυθμό τηςּ όμως, ακόμα και αν δεν φαίνεται, ο χορός οδηγείται απο εμένα. Ο χώρος και ο χρόνος δεν παίζουν πια ρόλο για μας – έχουμε σπάσει τα όρια που μας επέβαλλαν απο τη στιγμή που ο χορός ξεκίνησε. Συντονισμένος ακόμα με το είναι της, και ανάμεσα σε δυο σταυρωτά της χτυπήματα, βρίσκω το χρόνο να την θαυμάσω, για ακόμη μια φορά: τα κόκκινα μαλλιά της, που ανεμίζουν και φουντώνουν σαν τη φλόγα ενός κεριούּ τα καφέ μάτια της, μισόκλειστα απο την προσπάθεια, και φαινομενικά σκληρά – όμως τόσο αθώα, κατα βάθοςּ το λευκό δέρμα της, καλυμμένο με ιδρώτα, που λάμπει κάτω απο το φώς των κεριών που μας πλαισιώνουνּ το σώμα της, λεπτό, γυμνασμένο, σαν τη λεπίδα απαλλαγμένο απο τους περιορισμούς του χώρουּ οι κινήσεις τις, ταχύτατες, αρμονικές, φαινομενικά αυτοσχεδιαστικές αλλά, στην πραγματικότητα, τόσο μελετημένες... Θησαυρός. Έχω ενα θησαυρό μπροστά στα μάτια μου. Και σκοπεύω να τον κάνω δικό μου... Τώρα χορεύουμε στο δικό μου ρυθμό: Παρότι τα χτυπήματα της συνεχίζουν να είναι αστραπιαία, αυτή τη φορά τα αποφεύγω με υπερβολική άνεση, μετατρέποντας τα, απο το θανάσιμο χορό ενός εκπαιδευμένου δολοφόνου, στις αδέξιες κινήσεις ενός κοριτσιού οπλισμένου με κλαδίּ έχει αρχίσει να κουράζεται. Τώρα το χαμόγελο μου συνοδεύεται απο κοφτά ειρωνικα επιφωνήματα. Αρχίζω να ανταποδίδω τις επιθέσεις: ένα αθώο τέντωμα του ποδιού που όμως αποσκοπεί στο να την σωριάσειּ απότομες κινήσεις τις παλάμης και του αγκώνα, που καταλήγουν σε μικρά, κοροϊδευτικά χαστούκια ή χτυπήματα στα πλευρά της. Οργίζεταιּ οι επιθέσεις της γίνονται μανιώδεις και απρόσεκετες. Ευτυχισμένος με τη σκέψη ότι σε λίγο αυτό το θεσπέσιο πετράδι θα γίνει μέρος της συλλογής μου, τη χτυπάω ανάμεσα στη μύτη και το στόμα, προκαλώντας της οξύ πόνο και προσωρινή τύφλωση. Γλυστράω πίσω της, και τυλίγω τα χέρια μου γύρω απο τον πανέμορφο λαιμό της – Αδύνατον! Τώρα το πρόσωπο της είναι στραμμένο προς τα εμένα, και η λεπίδα της έχει πιάσει δουλειά – επάνω μου. Με δυό απότομες σπαθιές μου ανοίγει κοιλιά και λαιμό, και βυθίζομαι σε εναν ύπνο πηχτό, γλυκόπικρο και κόκκινο, καθώς πνίγομαι στο αίμα μου. * Ορισμένες ώρες αργότερα, όταν ο Ιάβριελ αναλογιζόταν το όνειρο του, ρουφώντας το κεχριμπαρένιο υγρό που ανήσυχο στριφογυρνούσε στο μεταλλικό ποτήρι, του φαινόταν όλο και λιγότερο λογικό. Με μια μόνο γυναίκα είχε συναναστραφεί στην ζωή του –την ίδια που θα πήγαινε να βρεί σε μερικές μέρες-, και δεν έμοιαζε ούτε στο ελάχιστο με την ονειρική του αντίπαλο. Ποιά, τότε; αναρωτήθηκε σιωπηλά. Ρούφηξε ακόμα λίγο απο το υγρό, και έπαιξε με αυτό στο στόμα του – λάτρευε την αίσθηση, αυτή την κρύα, δροσιστική αίσθηση, που άφηνε καθώς στριφογύριζε στη γλώσσα του, τα εσωτερικά τοιχώματα του στόματος του και τον ουρανίσκο του. Μήπως ήταν σταλμένη απο τον Πατέρα; Έδιωξε αμέσως την απίθανη αυτή σκέψη. Ο Πατέρας είχε να επικοινωνήσει μαζί του – με τον Ιάβριελ, και το τάγμα στο οποίο ανήκε, κοντά στα δέκα χιλιάδες χρόνια. Γιατί να το κάνει τώρα, και μάλιστα σε ενα απλό Στρατιώτη; Ενοχλημένος, τύλιξε τα μακρυά, σταχτιά δάχτυλα του, γύρω απο τη λαβή του σπαθιού που ήταν ακουμπισμένο στον τοίχο δίπλα του. Ανακουφίστηκε, κάπως. Τελείωσε το ποτό του, και έκρυψε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του, περνώντας τα δάχτυλα μέσα απο τα σκουρόγκριζα μαλλιά του. Πόσο απλά μοιάζουν όλα όταν είσαι μέσα στη μάχη... Επίθεση - Απόκρουση - Ελιγμός, Αντεπίθεση - Απόκρουση - Ελιγμός – τώρα μπορούσε σχεδόν να ακούσει την κλαγγή των όπλων – απλά βήματα σε ένα κάθε άλλο παρά απλό χορό, που όλοι μας, κάποτε, θα αναγκαστούμε να χορέψουμε, στρατιώτες ή μη. Αλλά όχι αυτός. Όχι πιά. Αρκετά είχε χορέψει στις ατέρμονες μάχες μεταξύ των Θυελλομετώπων και του Έξω, προσπαθώντας, μαζί με τους υπόλοιπους του τάγματος του, να το εμποδίσουν να τους ξεπεράσειּ αρκετό αίμα είχε χύσειּ αρκετό θάνατο είχε αγκαλιάσει. Όχι πιά. Το σπαθί θα έμπαινε οριστικά στο θηκάρι του, και οι ευθύνες που συνεπάγεται μπορούν να πάνε να γαμηθούν. Ανακάθισε δυσφορώντας. Ακόμα και τώρα, που θεωρούσε πως δεν ήταν πια δέσμιος των καθηκόντων του, ένιωθε άβολα να βλαστημάει αυτά που υπηρετούσε εδώ και χίλια χρόνια. Βέβαια, η συνήθεια ήταν κάτι το ισχυρό, και πρώτος απ’όλους, το ήξερε ο Ιάβριελ. Βγήκε στο μπαλκόνι, και ατένισε το τίποτα. Τέντωσε τα μουδιασμένα απο την ακινησία φτερά του, και μπαίνοντας ξανά μέσα, ξάπλωσε στο λιτό κρεβάτι του. Όχι άλλα όνειρα, ελπίζω. Και ενώ ο άγγελος γλυστρούσε σε εναν ύπνο δίχως όνειρα, το Τίποτα, ενοχλημένο απο την αδιάκριτη ματιά του Ιάβριελ, αναδευόταν εκνευρισμένο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 5, 2005 Share Posted August 5, 2005 Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να δω πώς εξελίσσεται στην υπόλοιπη ιστορία. Θα ήταν ωραίο κάθε κεφάλαιο να είναι και ένα τραγούδι των VNV. Αirships, Standing, Joy, Darkangel περίπου με αυτή τη σειρά; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 7, 2005 Share Posted August 7, 2005 Μα πραγματικά γράφεις πολύ και καλά αυτές τις ημέρες! Ειδικά το όνειρο με ενθουσίασε, με κατενθουσίασε, έχω που έχω έναν έρωτα (μεγάλο) με τις λεπίδες, και τις κοκκινομάλλες, και τις μάχες και τα παιχνίδια δύναμης... Αχ αχ, και ήταν και πρωτότυπο σαν σύνολο imho... Μπράβο καλέ μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted August 9, 2005 Share Posted August 9, 2005 νιώθω και το παραμικρό τέντωμα κάθε μυός της Η γενική εδώ ακούγεται λίγο άσχημα. Μήπως να το έκανες "του κάθε μυ της; την ελάχιστη σύσπαση κάθε του νεύρου. Τα νεύρα δε συσπώνται. Θα μπορούσες να πεις για τον ηλεκτρισμό που τα διαρρέει. Οι μύες συσπώνται. Πέρα από τις τιποτενιές μου από πάνω, έγραψες (μετά από καιρό) ένα αρκετά καλό πεζό, και για αυτό σου αξίζουν συγχαρητήρια. Συνέχισε έτσι και με τα υπόλοιπα μέρη, γιατί αυτό από μόνο του δε λεει και πολλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted August 10, 2005 Share Posted August 10, 2005 Ο μυς του μυ / μυός τον μυ Οι μύες / μυς των μυών τους μύες / μυς Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.