Κωμωδία

[Rikochet]

Man goes to doctor. Says he's depressed. Says life seems harsh and cruel. Says he feels all alone in a threatening world, where what lies ahead is vague and uncertain. Doctor says "Treatment is simple. Great clown Pagliacci is in town tonight. Go and see him. That should pick you up". Man bursts into tears.

Says, "But doctor..."

"I am Pagliacci."

 

Good joke. Everybody laugh.

 

Roll on snare drum

Curtains.

 

-----------------

 

Αν κάποτε σε ήξερα,

Όχι πια.

Το χαμόγελο της Εκδίκησης,

Σβήνει ξανά.

 

Θλίψη και καθήκον,

Φλερτάρουν γλυκά.

Το χαμόγελο σου,

Σβήνει ξανά.

 

Σαν νά ‘θελες να γίνουν όλ’αυτά...

 

Κι αν πήρανε οι δρόμοι μας,

Άσχημη τροπή

Η πρόποση θα γίνει.

Και το γλυκό κρασί –

 

-που τόσο έντονα, αίμα μου θυμίζει –

 

Αίμα, στο τέλος,

Θα βρεθεί

Στα χείλη, στο ποτήρι σου,

Και το χαμόγελο

Θά ‘χει πια χαθεί.

 

Μόνον εγώ, άραγε, βλέπω το αστείο;

Μόνον εγώ, και μια φλόγα μεσ’το κρύο

Μόνος θα μείνω εδώ έξω να γελάω

Τις ώρες που έχασα,

Πίσω να ζητάω.

 

Τ’ανέκδοτο που είπες δεν τελειώνει

Πριν το γέλιο να ξεσπάσει – να χαθεί

Μάταια μιλάς – το γέλιο, λεν’, σκοτώνει

Τώρα είσαι μόνη κι αντικρύζεις την Αυγή

 

Μόνο εγώ, άραγε, γελώ με το αστείο;

Σαν ένας κλόουν ξεχασμένος απ’του Χρόνου την οργή

Μεθυσμένος, ξεχασμένος κι απ’το κρύο

Τώρα είμαι μόνος κι αντικρύζω την αυγή

 

Δεν τελειώνει η αιώνια κωμωδία

Πριν το κοινό γελάσει, πριν η κουρτίνα να συρθεί

Κωμωδός στ’Ουρανού την παρωδία

Την καρδιά, το γέλιο, μου σκίζει σαν σπαθί

 

(Εγώ χαμένος στην κόψη ενος στομωμένου σπαθιού

Να προσπαθώ να γελάσω – τι να πείς...

Εσύ ταξιδεύεις στις σελίδες ενος παραμυθιού

Που το τέλος, κι αν μαντέψεις, δεν θα βρείς...)

Edited August 8, 2005 by Rikochet

[tec-goblin]

Μμμ... πολύ καλό. Ειδικά η εισαγωγή. Στο ποίημα ίσως θα βοηθούσε κάποιους στίχους να μην τους ξεκινάς με κεφαλαία (αυτούς που είναι ίδια πρόταση με τον προηγούμενο) - με μπερδεύουν και αναγκάζομαι να πηγαίνω μπρος-πίσω.

[Sabrathan]

Riko, I'm hi-jacking your thread for a minute, hope you don't mind but it seems to fit in nicely.

 

Prophecy comes and tall tales go

white fields of iron loom ahead

Rings to my ears, irony's hoax

whether it'd work, or stone would break

 

Is it a lie or truthful glare?

Awareness lingers on the edge

But you're the one who seeks to rise

Who flirts with death

With witless mirth

Going in circles, as if cursed

 

Your steps tread empty, lost in the mist

And while your eyes are free to see

You are buried below, interred so deep

Compromise, take, conform, accept

Be all that you never felt like being

And in the end, trust in the world

Embrace it in coils of shallow graves

 

In the end, I find out, not very late...

..that this is you. So very you.

 

(Wow, έγραψα στο άσχετο ποίημα στην δουλεία )

Edited August 9, 2005 by Sabrathan

[gothicbutterfly]

Εμενα δεν μου αρεσαν οι πρωτες μικρες στροφες.Αλλα στη συνεχεια το σωζεις.Γενικα αυτη η αυστηρη ομοιοκαταληξια με κανει να νοιωθω σαν να ειμαι σε κλουβι.Δοκιμασε κατι ελευθερο.Το ιδιο λαθος κανω κι εγω εγκλοβιζοντας την εμπνευση.

Νοηματικα καλο.Αλλα τεχνικα νομιζω οτι μπορεις και καλυτερα.

Keep writing!

 

 

Edit :Sabrathan,μιλαω για τον Ρικο.Για να ειμαι τυπικα σωστη νομιζω οτι θα επρεπε να το ποσταρεις σε ειδικο τοπικιο για να το σχολιασω.

Edited August 11, 2005 by gothicbutterfly

[Sabrathan]

Αυτό τώρα πήγαινε στον Riko ή σε μένα Γοτθική Πεταλούδα?

[Nienna]

Μου άρεσε απίστευτα η εισαγωγή, απίστευτα. Είναι άψογη, απλά.

 

Το υπόλοιπο νομίζω πως σκοντάφτει σε μερικά σημεία και σε άλλα σημεία είναι πολύ καλό και δυνατό. Πάντως έχει ενδιαφέρον θέμα, το προσεγιζεις και πολύ καλά, είναι όμορφο.

 

Sabrathan γιατί δεν ποστάρεις το ποίημα κανονικά στη βιβλιοθήκη να το σχολιάσουμε κιόλας;