Νατάσα

[Somniator]

Όνομα Συγγραφέα: Somniator
Είδος: Θρίλερ μυστηρίου
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αυτοτελής; Όχι (συνεχίζεται σε volumes)

 

Όταν ο ιδιωτικός ερευνητής Χάρης και η συνεργάτρια-βοηθός  του, η Δήμητρα, διέρρηξαν την πόρτα του διαμερίσματος του Ιγνάτιου, αντίκρυσαν ένα χάος.

Το σαλόνι του ήταν γεμάτο ανακατεμένα ρούχα, υπήρχαν λεκέδες από φαγητά παντού και υπήρχε μία μεταλλική μυρωδιά στον αέρα, μυρωδιά η οποία ήταν οικεία και εύκολα αναγνωρίσιμη στους δύο ντετέκτιβς: αίμα το οποίο έχει ξεραθεί πάνω στα έπιπλα.

Ο Χάρης ήταν 42 ετών και ασχολούνταν εδώ και 2 δεκαετίες με την σκηνή του εγκλήματος και την έρευνα αγνοούμενων προσώπων.

Συνέχιζε την μακριά παράδοση της οικογένειάς του, μέλη της οποίας υπήρξαν αστυνόμοι, ερευνητές και ψυχολόγοι -πολύτιμοι συνεργάτες των profilers γνωστών serial killers που απασχόλησαν την Αμερική την δεκαετία του '60.

Είχε γνωρίσει την 26χρονη πλέον Δήμητρα πριν 2 χρόνια όταν είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον της σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για την συμμετοχή της στο κλείσιμο πολλών ανεξιχνίαστων υποθέσεων που παρέμεναν σε κάποιο ράφι στο αρχείο της αστυνομίας όπου δεν είχε η ίδια πρόσβαση.

Ήταν σίγουρη πως θα μπορούσε να χρησιμεύσουν οι γνώσεις της στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το έμφυτο χάρισμα της διαίσθησης που είχε -της έλειπε μόνο η πρόσβαση στα αρχεία τα οποία ήταν γραμμένα είτε στο χέρι είτε σε γραφομηχανή και δεν υπήρχε κάποιο αντίγραφό τους σε κανένα από τα 3 διαδίκτυα, το visible web, το deep web και το dark net, καθιστόντας τα απρόσιτα σε οποιονδήποτε δεν είχε επίσημη ταυτότητα για την εξακρίβωση στοιχείων κατά την προσπάθεια πρόσβασης στο σύστημα των αρχείων.

Ο Ιγνάτιος δεν είχε πάει στην δουλειά του, στην Εθνική Τράπεζα,  εδώ και 2 βδομάδες.

Δεν ήταν παντρεμένος, ούτε είχε κάποιο δεσμό.

Οι μοναδικοί άνθρωποι που πρόσεξαν (χωρίς να ενδιαφερθούν περαιτέρω για οποιοδήποτε νεότερο) για την εξαφάνισή του ήταν ο προιστάμενός του στην τράπεζα και ένας από τους πελάτες ο οποίος είχε ανάγκη την έγκριση του Ιγνάτιου για την διεκπαιρέωση του πληρεξούσιου της κληρονομιάς που του άφησε ο πατέρας του.

Ο Ιγνάτιος ήταν κλειστός σαν άνθρωπος, παιρνόντας την ημέρα του στο διαδίκτυο.

Τα ελάχιστα πράματα που τον ενδιέφεραν, (προς έκπληξη της Δήμητρας όταν χάκαρε τον υπολογιστή του και κατέβασε ένα αρχείο με την συνολική διαδικτυακή δραστηριότητά του) ήταν οι θεωρίες συνωμοσίας και οι παλιές ασπρόμαυρες ταινίες.

Όταν η Δήμητρα διάβασε μερικά από τα posts του σε συνωμοσιολογικά forums όπως το AboveTopSecret και το DenyIgnorance, παρατήρησε πως είχαν όλα κλειδωθεί από τον admin, παρ' όλο που δεν είχε γράψει βρισιές ή κάτι απαγορευμένο σύμφωνα με την πολιτική των forums ή την διαδικτυακή ευγενής αμίλλα.

Δεν είχε βρίσει, απειλήσει ή κοροϊδέψει κανέναν άλλον χρήστη, και τα posts του διακατέχονταν από έναν σεβασμό προς όποιον και αν τα διάβαζε, αρχίζοντας κάθε post του με την ίδια εισαγωγή:

 

"I don't know who is going to read this post, nor i care what is your opinion about my conclusions. I post my thoughts in case of my disappearance and for thuth's sake; you are free to accept, dismiss or make fun of."

 

Ο Χάρης πλησίασε με αργά αλλά σταθερά βήματα την πηγή της δυσωδίας ενώ η Δήμητρα μη μπορώντας να αντέξει την διαβρωτική μυρωδιά της αποσύνθεσης και της κλεισούρας, έτρεξε και έκανε εμετό σε ένα καλάθι των αχρήστων που υπήρχε σε μία γωνία.

Στη συνέχεια άνοιξε τα παράθυρα και άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες ενώ βήχοντας με σπασμούς.

Ο Χάρης γύρισε και την κοίταξε χαμογελόντας, θυμούμενος την δικιά του πρώτη μέρα σε κάποια σκηνή εγκλήματος και τις φυσιολογικές αντιδράσεις κάποιου μη συνηθισμένου που πλέον ήταν αδύνατον να νιώσει.

"Γίνεται πιο εύκολο όσο περισσότερο το συνηθίζεις, μην ανησυχείς" είπε στην Δήμητρα η οποία χωρίς να τον κοιτάξει του έκανε μία χειρονομία.

Ο Ιγνάτιος ήταν σκυμμένος μπρούμυτα πάνω σε μία γραφομηχανή, σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Ο Χάρης τον έπιασε από το κεφάλι με τα ειδικά γάντια που φορούσε για να μην αφήσει κάποιο δαχτυλικό αποτύπωμα και δυσκολέψει την δουλειά των αστυνομικών που θα κατέκλυζαν το διαμέρισμα μετά την ανώνυμη κλήση που θα δεχόταν από κάποιο καρτοτηλέφωνο.

Ήταν νεκρός από άγνωστα αίτια, το πιθανότερο ήταν η καρδιακή ανακοπή καθώς δεν υπήρχαν ορατά σημάδια κάποιου αυτοτραυματισμού ή άδεια κουτάκια από χάπια που συνήθως βρίσκονταν κοντά στους αυτόχειρες.

Η Δήμητρα προχώρησε προς το μέρος του Χάρη παρατηρώντας από κοντά την σκηνή της εξακρίβωσης των πρώτων στοιχείων, όπως ακριβώς έκαναν οι αγαπημένοι της ερευνητές σε σειρές όπως το CSI, το Law & Order, το Dexter και το Without a trace.

Ήταν από την μία σοκαρισμένη από την θέα του θανάτου όμως από την άλλη ενθουσιασμένη, γνωρίζοντας πως θα βοηθούσε στην εξιχνίαση του μυστηρίου.

Ήξερε πως ο προιστάμενος του Ιγνάτιου είχε δώσει στον Χάρη μία προκαταβολή των 10,000€ για να καλύψει κάθε έξοδο για την ταυτοποίηση και εξακρίβωση της εξαφάνισης του Ιγνάτιου επειδή ήταν γνωστό στην τράπεζα πως ο πελάτης που αφορούσε η διαθήκη της κληρονομιάς είχε γνωριμίες των οποίων το κύρος και η επιρροή θα προκαλούσαν αναστάτωση στους μεγαλομέτοχους αν μαθευόταν πως ο υπεύθυνος μίας τέτοιας υπόθεσης είχε εξαφανιστεί λίγο πριν την διευθετήσει.

Αν και ήταν άγνωστο το όνομα του κληρονόμου στην Δήμητρα, είχε καταφέρει να χακάρει το CCTV της τράπεζας την τελευταία ημέρα που συναντήθηκε ο Ιγνάτιος με τον πελάτη και κατάφερε να ταυτοποιήσει την εν μέρει ταυτότητα του εικονιζόμενου: κάποιος ο οποίος συνεργαζόταν με τον πρόσφατα δολοφονημένο ιδιοκτήτη μίας μεγάλης εφημερίδας.

Φιγουράριζε σε πολλές φωτογραφίες με τον ιδιοκτήτη, σε διάφορα γκαλά και φιλανθρωπίες, χωρίς όμως να μπορεί να βρει περισσότερα στοιχεία για τον ίδιο.

Η ίδια δεν ήθελε να εμπλακεί στη συγκεκριμένη υπόθεση για τα χρήματα ή για την δόξα: ήθελε να πάρει μέρος στην επίλυση ενός μυστηρίου, να δει πως είναι από κοντά το να ζεις την δράση και το  αντίστοιχο σασπένς των αστυνομικών βιβλίων της Αγκάθα Κρίστι, του Ραίημοντ Τσάντλερ και  της Πατρίσια Χάισμιθ που διάβαζε μικρή.

Διατηρούσε ένα blog στο οποίο κατέγραφε τις σκέψεις της γύρω από το μυστήριο και το έγκλημα οπότε όλη αυτή η εμπειρία θα της έδινε νέο υλικό, ίσως και να δημοσίευε κάποτε τα όσα θα μάθαινε σε κάποιο βιβλίο, αφού πρώτα άλλαζε τα ονόματα, τις ημερομηνίες και τις τοποθεσίες, όπως αρμόζει ο ηθικός κώδικας της δημοσιογραφίας πέρι απορρήτου.

Όταν ο Χάρης σήκωσε το κεφάλι του Ιγνάτιου από την γραφομηχανή, παρατήρησε πως μερικά πλήκτρα είχαν σκαλώσει μεταξύ τους, σαν να προσπάθησε κάποιος να γράψει ένα μεγάλο γράμμα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, πατώντας τα πλήκτρα τόσο γρήγορα που δεν προλάβαιναν να ανεβοκατέβουν σωστά, μπλοκάροντας τον μηχανισμό της γραφομηχανής.

Ακούμπησε το άψυχο κορμί του Ιγνάτιου σε έναν καναπέ και πλησίασε την μικρή δερμάτινη βαλίτσα που είχε φέρει μαζί του.

Έβγαλε από μέσα ένα μικρό δοχείο με μία άσπρη σκόνη που έμοιαζε σαν σταχτόνερο.

Το κορίτσι που διάβαζε αστυνομικά περιοδικά και βιβλία με ντετέκτιβς και ακόμα κατοικούσε κάπου μέσα στην Δήμητρα αναφώνησε και ο Χάρης γύρισε και της έριξε ένα πατρικό χαμόγελο.

"Ναι, καλά κατάλαβες. Αυτή η σκόνη θα μας δείξει τυχόν αποτυπώματα καθώς και τι ακούμπησε τελευταία φορά το θύμα".

Πλησίασε το γραφείο με την γραφομηχανή και έριξε λίγη από την σκόνη πάνω της.

Τα γράμματα Ν,Α,Τ,Σ είχαν πατηθεί τελευταία φορά.

Η Δήμητρα έβγαλε ένα μίνι-λάπτοπ το οποίο χρησιμοποιούσε όταν ήταν εκτός σπιτιού.

Άνοιξε μία εφαρμογή για την δημιουργία λέξεων με αυτά τα γράμματα, σε κάθε δυνατή παραλλαγή.

340 αποτελέσματα.

Ο Χάρης έβγαλε από την τσέπη της μαύρης καμπαρντίνας του μία ταμπακιέρα και άρχισε να στρίβει ένα τσιγάρο όση ώρα η Δήμητρα του διάβαζε τις πιθανές λέξεις με αυτά τα γράμματα.

"Δήμητρα...." της απήυθηνε τον λόγο χωρίς να την κοιτάει, αφοσιωμένος στο στρίψιμο του τσιγάρου του.

"...ο κανόνας είναι να σκέφτεσαι λογικά, απλά και μεθοδικά. Αν εσύ ήσουν αυτός και πρόκειται να γράψεις ένα γράμμα, το τελευταίο ίσως γράμμα προτού πεθάνεις...τι θα έγραφες;"

Η Δήμητρα έμεινε να τον κοιτάει αμήχανα, μη ξέροντας τι να πει, προσπαθόντας να συσχετίσει τα όσα είχε διαβάσει στα αστυνομικά μυθιστορήματα με όσα συνέβαιναν εκείνη την στιγμή.

"Θα...θα..." μουρμούριζε προσπαθόντας να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις της.

Ο Χάρης τελειώνοντας το στρίψιμο του τσιγάρου του, ανάβοντάς το και βάζοντας την ταμπακιέρα στην εσωτερική τσέπη της καμπαρντίνας του, συμππήρωσε την φράση που είχε κολλήσει σε κάποιο ράφι στην νοητική βιβλιοθήκη της Δήμητρας:

 

"Θα ξεκινούσες γράφοντας ένα όνομα, το όνομα του παραλήπτη για τον οποίον απευθύνεται ένα τόσο σημαντικό γράμμα, ένα γράμμα ζήτημα ζωής και θανάτου".

"Σωστά!" αναφώνησε η Δήμητρα νιώθοντας αρχάρια σε κάτι το οποίο νόμιζε πως θα ήταν εξπερ απλά με το να βλέπει ταινίες με ντετέκτιβς.

"Το γράμμα απευθύνεται σε κάποια Νατάσα... ή στον Σατανά".

"Στον Σατανά?!" αναφώνησε με ανατριχίλα η Δήμητρα.

"Το όνομα "Νατάσα" είναι το ανάποδο του "Σατανά". Δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο είχε σκοπό να γράψει αλλά οι δημοσιέυσεις που έκανε στα συνωμοσιολογικά forums αφορούσαν μυστικές κοινωνίες και έχεις επανειλημμένα μιλήσει για την πιθανότητα του να είναι παρανοϊκός, να έχει την ψευδαίσθηση πως τον κυνηγάει μία πανίσχυρη οργάνωση και για την πεποίθησή του ότι παρακολουθείτε στενά από κάποια ομάδα που υμνεί τον Σατανά, είτε Σατανιστές είτε υποστηρικτές-χορηγοί Σατανιστικών ομάδων".

Η Δήμητρα έπιασε σφιχτά τον σταυρό που είχε περασμένο στο λαιμό της και έκλεισε για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της.

"Ας ελπίσουμε ότι ισχύει η πρώτη θεωρία και το γράμμα απευθύνεται σε κάποια Νατάσα...." ψιθύρισε.

 

 

[Τέλος 1ου  volume]