Rikochet Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 Μια μαυροντυμένη γυναίκα, γονατίζει. Τα ρούχα της είναι μουσκεμένα. Στο ένα της χέρι κρατά ενα κομμάτι χαρτί, που τώρα αρχίζει να μουλιάζει και αυτό, καθώς οι σταγόνες της βροχής, η μια μετά την άλλη, συστήνονται πάνω του. Το σώμα της συσπάται απο λυγμούς. Ο αγγελιαφόρος που της έδωσε το γράμμα στέκεται μερικά βήματα πιο πέρα. Ξέρει. Έδωσε την ίδια αναγγελία σε εκατοντάδες άλλες γυναίκες μέχρι τώρα. Στην αρχή, το συναισθηματικό βάρος ήταν αφόρητο. Κόντεψε να τον λυγίσει. Αλλά, τελικά, άντεξε, και το υπέμεινε. Τώρα την κοιτάει ανέκφραστος. Μερικές στιγμές περνούν. Ο αγγελιαφόρος γυρνά την πλάτη και σε λίγο η φιγούρα του χάνεται στη βροχή. Μια μοναχική, περίεργη σταγόνα, έχει στάξει πάνω στο γράμμα. Τόσο περίεργη, που ακολουθεί διαφορετική διαδρομή πάνω στη χάρτινη επιφάνεια απο τις άλλες, ώστε να το διαβάσει. «Άρκεμ Ο. Φέρθ – 3ο Τάγμα – Στρατιώτης – Απεβίωσε» * Σκόνη. Εκκωφαντικός θόρυβος που νομίζεις ότι θα σου τρυπήσει το μυαλό. Σφαίρες. Καυτό μέταλλο που γεμίζει τον αέρα με μια δυσάρεστη, επίσης καυτή οσμή. Αίμα. Πτώματα, στιβαγμένα σε σωρούς. Εκατοντάδες σωροί. Κτίρια διαλυμένα. Στρατιώτες προσπαθούν να επιβιώσουν απο την βροχή του θανάτου. Η απειλή έχει πάψει να είναι μια έννοιαּ έχει προσωποποιηθεί, και τώρα τριγυρνά στο πεδίο της μάχης. Είναι παντού και πουθενά, μια οντότητα που την μια στιγμή είναι δίπλα τους, και τους περιγελά, και μετά χάνεται, για να επιστρέψει με συντρόφους: χοντρές, μεταλλικές σταγόνες που σκίζουν τη σάρκα σου και χώνονται στα σωθικά σου. «Βρέχει» τρεις μέρες τώρα. Δυο στρατιώτες έχουν αποκοπεί απο το τάγμα τους, και στέκονται δίπλα στα ερείπια ενός κτιρίου, που πριν αρχίσει η Βροχή, ήταν σχολείο. Ένας τοίχος έχει μείνει ανέπαφοςּ πάνω του βρίσκονται ζωγραφιές ποτισμένες απο παιδική αθωότητα. Ταιριαστόּ παιδιά είναι και οι δύο στρατιώτες που βρίσκονται εκεί – όχι πάνω απο δεκαπέντε χρόνων. Ο ενας είναι ακουμπισμένος με την πλάτη στον τοίχοּ φτύνει αίμα. Ο άλλος σκυμμένος απο πάνω του. «Θυμάσαι την Μίσλοα; Εκείνο το ωραίο γκομενάκι που γούσταρα για καιρό;» λέει ο τραυματισμένος, με κόπο. Ο σύντροφος του χαμογελά αμυδρά. Σκέφτεται εκείνο το καλοσχηματισμένο σώμα, τον ωραίο κώλο. Πως του άρεσε κι αυτού να τον κοιτά καθώς κουνιόταν ναζιάρικα πέρα-δώθε... Όχι ότι η Μίσλοα η ίδια πήγαινε πίσω. Είχε ενα χαμόγελο που έκανε την καρδιά σου ζελέ. «Αν την θυμάμαι λέει...» απαντά τελικά. «Σκοτώθηκε. Βρήκαμε το πτώμα της μαζί με τον Σιλκρ, σε κάτι χαλάσματα». Σταματά και βήχει. «Τουλάχιστον προλάβαμε να γαμηθούμε, πριν...» Τα μάτια του δακρύζουν. «...πριν τη στρατολόγηση», καταλήγει. Η φωνή του έχει σπάσει. «Δεν την αγαπούσα, βέβαια, αλλά... ξέρεις τώρα, ρε συ Τρότ, πώς είναι αυτά...» «Ξέρω... Τουλάχιστον... Πέθανε ακαριαία, έτσι; Δεν υπέφερε;» «Έτσι νομίζω». «Ευτυχώς...» Χαμογελούν και οι δύο. Το χαμόγελο δεν σβήνει ακόμα και όταν η Βροχή πέφτει επάνω τους. Μόνο όταν το πρόσωπο τους δεν θυμίζει πια οτιδήποτε ανθρώπινο, μόνο τότε το χαμόγελο χάνεται. * Ένα όπλο με την κάννη λίγα εκατοστά πέρα απο το μάτι του Σίλκρ, που δεν σταματά να ανοιγοκλείνει σπασμωδικά. Ένας άντρας με κουρέλια να ετοιμάζεται να πιέσει τη σκανδάλη. Μια προσευχή που ξεφεύγει απ’τα δόντια του, καθώς και ενα τρεμουλιαστό «συγνώμη», προτού το δάχτυλο διανύσει τα μοιραία χιλιοστά. Ενα πτώμα στο χιόνι. Ενα κόκκινο ρυάκι να χρωματίζει το μουντό άσπρο. Ο άντρας με τα κουρέλια συνεχίζει να πυροβολεί το πτώμα, ξανά και ξανά, και σε κάθε σφαίρα που μπήγεται στην νεκρή σάρκα, ξεστομίζει και κάτι: «Μια για τους άντρες που πήρες στο λαιμό σου!» «Μια για τα γυναικόπαιδα που έσφαξες!» «Μια για την λιποταξία!» «Μια για τον Φέρθ!» «Τον Τζάστρα!» «Τον Τρότ!» «Τον Άρντεν!» Πολλά ρυάκια αίματος χρωματίζουν το μουντό άσπρο. «...και μια για εμένα, που σκότωσες και δεν πέθανα...» Ενας τελευταίος πυροβολισμός και λυγμοί, δάκρυα, σφιγμένοι μύες. Και ένας άντρας με κουρέλια, χωρίς ψυχή, που προσεύχεται ενώ ξέρει ότι δεν πρόκειται να ακουστεί. * Ενας ολόκληρος στρατός αντιστέκεται, ενώ σφαγιάζεται απο τα αντίπαλα πυρά. Δεν οπισθοχωρεί. Δεν θρηνεί για τους πεσμένους. Μόνο συνεχίζει προς τα εμπρός. Κάθε στρατιώτη, λίγες στιγμές προτού πέσει νεκρός, στοιχειώνουν μνήμες, πιο ζωντανές και απο τότε που τις έζησε. Κάποιος βλέπει τη μάνα του να μαγειρεύει το αγαπημένο του φαγητόּ άλλος θυμάται τον πατέρα του να τον παίρνει αγκαλιάּ άλλος τα ατέλειωτα παιχνίδια με τα αδέρφια τουּ ενας θυμάται την παρέα που τον συντρόφευε καθ’όλη την διάρκεια της εφηβείας του: τώρα την βλέπει να σκοτώνεται, και ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ξέρει ότι είναι θέμα χρόνου μέχρι να τους ακολουθήσει. Μια πόλη που γίνεται πεδίο μάχης. Μια συσσώρευση αναμνήσεων που καταστρέφεται σε δευτερόλεπτα. Πράκτορες της Λήθης παρακολουθούν και τρίβουν ολόχαροι τα χέρια τους, γιατί ξέρουν ότι αυτοί είναι οι τελικοί νικητές. Κάθε τοίχος, πεζοδρόμιο, δρόμος, ό,τι έχει απομείνει απο κτίρια, ό,τι έχει απομείνει απο την πόλη, κραυγάζει σιωπηλά. Διαμαρτύρεται. Δεν φτιάχτηκε για να λερωθεί με αίμα. Με το αίμα των ανθρώπων που την έφτιαξαν και που ζούσαν εκεί. Η πόλη δεν φτιάχτηκε για να αντικρύσει, ανήμπορη, μια τέτοια σφαγή. Τώρα δεν έχει μείνει κανένας ζωντανός. Η πόλη κλαίει, και τα δάκρυα της είναι ποτισμένα με σκόνη και αίμα. Η πόλη θρηνεί τους πεσμένους. * Σε ενα καταφύγιο, το τελευταίο που έχει μείνει για τα γυναικόπαιδα και τους άρχοντες της πόλης. Μαυροντυμένες γυναίκες και μπερδεμένα παιδιά, μαζεμένα σε ενα κύκλο. Στο κέντρο, μια μικρή τρύπα στο έδαφος, και αυτός που κάποτε ήταν δήμαρχος. Στο χέρι του κρατάει μερικά μαραμένα λουλούδιαּ είναι θαύμα που κατάφερε να βρεί ακόμα και αυτά. Όσες γυναίκες-μανάδες τα αντικρύζουν κλαίνε ακόμα πιο γοερά. Για τις ψυχές που γέννησαν, και που τώρα είναι χαμένες. Τα παιδιά είναι μπερδεμέναּ δεν ξέρουν γιατί είναι εκεί, τι να νιώσουν, τι να κάνουν. Απλά παρατηρούν. Ο δήμαρχος κλαίει και αυτός. Για τους νεκρούς, για τον πόλεμο που χάθηκε, για την σφαγή που ξέρει ότι θα ακολουθήσει και εκεί. Ξεροβήχει, και με μιας όποια μουρμουρητά ακούγονταν έχουν πάψει, και εκατοντάδες ζευγάρια μάτια είναι στραμμένα επάνω του. Αυτός, με αργές κινήσεις, υψώνει τα λουλούδια πάνω απο την τρύπα. Τα αφήνει να πέσουν μέσα. «Απόψε...» καταφέρνει να πει, «Απόψε τιμούμε τους πεσμένους». Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 «Θυμάσαι την Μίσλοα; Εκείνο το ωραίο γκομενάκι που γούσταρα για καιρό;» λέει ο τραυματισμένος, με κόπο. Ο σύντροφος του χαμογελά αμυδρά. Σκέφτεται εκείνο το καλοσχηματισμένο σώμα, τον ωραίο κώλο. Πως του άρεσε κι αυτού να τον κοιτά καθώς κουνιόταν ναζιάρικα πέρα-δώθε... Όχι ότι η Μίσλοα η ίδια πήγαινε πίσω. Είχε ενα χαμόγελο που έκανε την καρδιά σου ζελέ. «Αν την θυμάμαι λέει...» απαντά τελικά. «Σκοτώθηκε. Βρήκαμε το πτώμα της μαζί με τον Σιλκρ, σε κάτι χαλάσματα». Σταματά και βήχει. «Τουλάχιστον προλάβαμε να γαμηθούμε, πριν...» Τα μάτια του δακρύζουν. «...πριν τη στρατολόγηση», καταλήγει. Η φωνή του έχει σπάσει. «Δεν την αγαπούσα, βέβαια, αλλά... ξέρεις τώρα, ρε συ Τρότ, πώς είναι αυτά...» Ειναι πολυ ωμα αυτα, οχι πως ειναι λαθος μιας και ειναι μια συζητηση μεταξυ ανθρωπων που δεν εχουν τιποτα πια να χασουν... αλλα θα μπορουσες νομιζω να κανεισ τον τραυματισμενο λιγο περισσοτερο ρομαντικο μιας και μπορει να πεθανει απο στιγμη σε στιγμη. Ξερεις... να σκεφτεται τα ομορφα μεταξενια της μαλλια... και αλλα τετοια οχι οτι "προλαβανε να γ******" Φιλικα, Εστελδοριος Υ.Γ. κατα τα αλλα με καλυψες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 Gia mena pali apo ta kalytera shmeia auto to sygekrimeno, ta pio sygkinhtika. Me ligo retousarisma (oxi sto 'gamhsa', genika) tha vgazei akoma kalytera tetoies skhnes sto mellon. To ypoloipo argotera. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 (edited) Όμορφα, Ρικκς... Αν και δεν έχω πολλή ψυχή για σχόλια τώρα, όμορφα. Αρχίζει να μ'αρέσει πραγματικά το ύφος σου - βασικά νομίζω πάντα μ'αρέσει στα πεζά σου... Keep up (as if you weren't to...) Edit: Estel, εισέπραξες ότι αυτό σκεφτόταν; Εγώ κατάλαβα πως απλώς δεν ήθελε να το πει, να το παραδεχτεί, αλλά η σκέψη του ήταν μάλλον εκεί, στα ασημένια μαλλιά... Edited August 19, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted August 19, 2005 Author Share Posted August 19, 2005 Αν και δεν μ'αρέσει να δίνω τέτοιου είδους επεξηγήσεις: Ο τύπος δεν την αγαπούσε. Δεν ήταν ρομαντικός. Απλά τη γούσταρε. Και η σκέψη ότι πρόλαβαν να κάνουν έρωτα προτού αυτός στρατολογηθεί και εκείνη σκοτωθεί, όσο νά 'ναι, τον ανακούφιζε. Αρχικά σκεφτόμουν αντί για "να γαμηθούμε" να γράψω "να κάνουμε έρωτα". Αλλά σιγά μην μιλούσε έτσι ενας δεκαπεντάχρονος που σε λίγο θα πεθάνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 Χμμμ... ναι, γενικά καλύτερα άφηνε τον καθένα να πιστέψει ό,τι θέλει. Αν δεν έγραψες κάτι μέσα, ή αν δεν το βλέπει κάποιος, σημαίνει ότι ή πρέπει να το αλλάξεις, ή κάποιος απ'τους δύο - εσύ ή ο αναγνώστης - δεν ήθελε να είναι έτσι, δεν ήθελε να το δει. Οπότε όχι, μη δίνεις τέτοιες επεξηγήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 Άσ'τον άνθρωπο να δώσει επεξηγήσεις - μια χαρά μου φάνηκε. Λίγο υπερβολικό βέβαια το ότι θα σφάζονταν όλοι στην πόλη (γενικά δεν συμβαίνει αυτό - δηλαδή συμβαίνει κατά καιρούς, αλλά είναι έγκλημα πολέμου). Οι αναφορές στο Praise the Fallen των VNV εμφανείς. Άκου κι άλλλους VNV - γράφεις γαμάτα όταν τους ακούς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 Edit: Estel, εισέπραξες ότι αυτό σκεφτόταν; Εγώ κατάλαβα πως απλώς δεν ήθελε να το πει, να το παραδεχτεί, αλλά η σκέψη του ήταν μάλλον εκεί, στα ασημένια μαλλιά... <{POST_SNAPBACK}> Ψυχή, πως φαίνεται πως είσαι εσύ... Εσυ. ----- Ρίκο και πάλι αλλάζεις θέμα, αυτή τη φορά αγγίζεις τον πόλεμο που είναι ένα θέμα δύσκολο - μάλλον γιατί δεν τον έχουμε ουσιαστικά ζήσει, δεν τον έχουμε νοιώσει στο πετσί μας... Ο τρόπος που το προσεγγίζεις είναι πολύ ενδιαφέρων, είναι σπασμένος σε κομμάτια, fragmented, πράγμα που μ' αρέσει πολύ. Υπάρχει μια αμεσότητα σε αυτά τα κομμάτια... Επίσης είναι καλογραμμένο, προσεγμένο. Τώρα για την υπόθεση με την κοπελιά και τον δεκαπεντάχρονο... Σίγουρα υπάρχουν δεκαπεντάχρονοι που θα σκέφτονταν τα ασημένια μαλλιά... και άλλοι που θα σκέφτονταν κάτι άλλο - αν και όταν πεθαίνει κανείς αν δεν τον έχει διαποτίσει η κυνικότητα μέχρι το κόκκαλο, είναι πιο ρομαντικός, νομίζω. Νομίζω. Πάντως θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Θα μπορούσε, απλά κι εγώ κατάλαβα πως δεν ήταν πραγματικά κυνικός, πως απλά κρυβόταν κάτω από ένα 'σκληρό' πέπλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sabrathan Posted August 19, 2005 Share Posted August 19, 2005 'H isws otan pethainei kaneis einai 100% alh8inos kai katalavainei pws o romantismos einai anousios, kai isws se auth thn periptwsh kati pseutiko kai ypokritiko. Pantws to sygekrimeno atomo den fanhke na ksexwrizei metaksy erwta kai sex, alla akoma kai to 2o, prin fygeis apo auton ton kosmo einai kati pou isws se kanei na klapseis pou to xaneis... etsi den einai? ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted August 30, 2005 Share Posted August 30, 2005 Αντί για πεσμένους πες πεσόντες. Παρόλα αύτά το λάτρεψα το κείμενο ρε συ! Ten thumbs up! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted August 30, 2005 Share Posted August 30, 2005 Είναι ανατριχιαστικό. Πολύ ανατριχιαστικό. Και όμορφα δουλεμένο. Όμως τι λέει? Απλώς περιγράφει τη φρίκη του πολέμου? Διαβάζοντας το αισθανόμουν πως προσπαθείς να πεις και κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορώ να το διακρίνω κι όμως το βλέπω πως είναι εκεί. Αν ίσως μιλούσαμε για το στρατό των νικητών και συνέβαιναν τα ίδια πράγματα (εντάξει η πόλη δεν θα περίμενε την καταστροφή της) θα έλεγες πως ήττα είναι ο πόλεμος και στις δύο περιπτώσεις. Τώρα που είναι γραμμένο από την πλευρά των ηττημένων δεν καταλαβαίνω τι έχει πίσω του κρυμμένο. Ίσως να έπρεπε να έχω διαβάσει και κάτι άλλο δικό σου πριν για να καταλάβω, αλλά κάτι δε μου πάει καλά στο νόημα που αφήνει πίσω του. Φιλικά πάντα και χωρίς παρεξήγηση, πάω να ανακαλύψω και τα προηγούμενα δικά σου να δω τι χάνω!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted August 31, 2005 Share Posted August 31, 2005 Ιδιαίτερα συγκινητικό! Αποδίδει εξαιρετικά το νόημα και την εικόνα της φρίκης του πολέμου και τον τρόπο που διαμορφώνονται οι σχέσεις μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο! Κάποιες παρατηρήσεις: Το κλασικό θέμα με το ν, το πού μπαίνει και πού όχι, διάχυτο μέσα στο κείμενο! τη μια στιγμη είναι δίπλα τους...και μετά Καλύτερα: τη μια στιγμήείναι δίπλα τους ...την άλλη... Η λέξη Βροχή που χρησιμοποιείται με άλλο νόημα, καλύτερα να μπει σε εισαγωγικά (το αν θα βάλεις κεφαλαία είναι άλλο θέμα) δεν υπέφερε; Καλύτερα να γίνει "δεν υπέφερε..." με αποσιωπητικά δηλαδή, ώστε να φανεί συγκρατημένη η ερώτηση, υπό την έννοια μελαγχολικής απορίας. Είναι λεπτό θέμα για να το ρωτήσεις έτσι απλά. Μερικά ορθογραφικούλια όπως συγνώμη (συγγνώμη) και κάννη (κάνη) απλά σου ξέφυγαν. Δε βάζουμε κόμμα πριν από το και μια για...μια για... Καλύτερα αυτή για...αυτή για...(η δεικτική αντωνυμία δίνει περισσότερη ένταση στα απωθημένα του άνδρα) Δεν φτιάχτηκε για να λερωθεί με αίμα. Με το αίμα των ανθρώπων που την έφτιαξαν και που ζούσαν εκεί. Καλύτερα μία πρόταση: "Δεν φτιάχτηκε για να λερωθεί με το αίμα των ανθρώπων που την έφτιαξαν και που ζούσαν εκεί" ή "Δεν φτιάχτηκε για να λερωθεί με αίμα: το αίμα των ανθρώπων που την έφτιαξαν και που ζούσαν εκεί!" Όσες γυναίκες-μανάδες τα αντικρύζουν κλαίνε ακόμα πιο γοερά. Πολυ δημοσιογραφικός ο χωρισμός με παύλα: καλύτερα να χωριστεί με και ή με ή. Πέραν του ότι είναι μια καταπληκτική ιστορία, θα μπορούσες να τη συνεχίσεις. Το έχεις μέσα σου το μεγάλο κείμενο: φαίνεται! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted September 1, 2005 Share Posted September 1, 2005 Οι σκηνές δίνουν εντύπωση WW1, πάρα πολύ καλό το κείμενο, αλλα ίσως ήταν ακόμη καλύτερο αν ήσουν λιγάκι σκληρότερος και πιό ωμός/κυνικός όταν δείχνεις τα συναισθήματα των στρατιωτών. Απλά η προσωπική μου άποψη είναι πως ενώ υπάρχει ικανοποιητική σκληρότητα στην ιστορία, θα μπορούσε να υπάρχει πολύ πιο έντονη σκληρότητα στους πρωταγωνιστές της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted September 1, 2005 Share Posted September 1, 2005 Αποδίδεις ωραία τη φρίκη του πολέμου, αλλά ήδη το είπαμε πολλακίς σ'αυτό τόπικ, και τυχαίνει να συμφωνώ. Το κείμενο, όμως, θα βελτιωνόταν αν δεν έκανες συνεχώς κοφτές προτάσεις και πολλές, πολλές προτάσεις χωρίς ρήμα. Φυσικά έχουν κι αυτές οι δύο τεχνικές τη χρήση τους (ένα αποτέλεσμα που προκαλεί σοκ, στην περίπτωση των κοφτών προτάσεων' και ένα αποτέλεσμα ροής και αμεσότητας, στην περίπτωση των προτάσεων άνευ ρήματος). Αλλά όλα έχουν το νόημά τους όταν κάνουν τη διαφορά. Αν έβαζες θαυμαστικό στο τέλος κάθε πρότασης, τότε η τελεία θα ήταν το θαυμαστικό σου και το θαυμαστικό η τελεία, αν με καταλαβαίνεις. Επομένως, θα πρότεινα μια πιο στρωτή γραφή με ορισμένα σημεία να τονίζονται. Μια μαυροντυμένη γυναίκα, γονατίζει. Τουφεκίζω το κόμμα. καθώς οι σταγόνες της βροχής, η μια μετά την άλλη, συστήνονται πάνω του Παρατραβηγμένο, οι σταγόνες να συστήνονται. Φαίνεται αστείο. Ωστόσο, το επόμενο, με την "περίεργη" σταγόνα, το έχεις πετύχει καλά: εκεί έχει, όντως, νόημα να παίξεις σουρεαλιστικά' εδώ είναι απλά άσκοπο. «Βρέχει» τρεις μέρες τώρα. Τουφεκίζω τα εισαγωγικά. Ναι, βρέχει' απλά, δε βρέχει νερό. Ο σύντροφος του χαμογελά αμυδρά. Σκέφτεται εκείνο το καλοσχηματισμένο σώμα, τον ωραίο κώλο. Πως του άρεσε κι αυτού να τον κοιτά καθώς κουνιόταν ναζιάρικα πέρα-δώθε... Όχι ότι η Μίσλοα η ίδια πήγαινε πίσω. Είχε ενα χαμόγελο που έκανε την καρδιά σου ζελέ. Η Μίσλοα η ίδια δεν είναι και ο κώλος της; Άλλο πλάσμα η Μίσλοα άλλο πλάσμα ο κώλος της; (Μη γελάτε, κωλόπαιδα.) Λογικά, η Μίσλοα είναι και ο κώλος της (εκτός αν θες να είσαι απίστευτα σουρεαλιστής). Οπότε, μάλλον, στη δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε να αναφέρεσαι στο πρόσωπό της. Μόνο όταν το πρόσωπο τους δεν θυμίζει πια οτιδήποτε ανθρώπινο, μόνο τότε το χαμόγελο χάνεται. Κλωτσάω το οτιδήποτε, που δεν έχει θέσει εκεί, και βάζω στην καρέκλα του το τίποτα. «Μια για τους άντρες που πήρες στο λαιμό σου!» «Μια για τα γυναικόπαιδα που έσφαξες!» «Μια για την λιποταξία!» «Μια για τον Φέρθ!» «Τον Τζάστρα!» «Τον Τρότ!» «Τον Άρντεν!» Το σωστό είναι να κλείνεις τα εισαγωγικά μία φορά, όταν μιλά το ίδιο πρόσωπο, ακόμα κι αν αλλάζεις πράγραφο. Έτσι: «Μια για τους άντρες που πήρες στο λαιμό σου! »Μια για τα γυναικόπαιδα που έσφαξες! »Μια για την λιποταξία! »Μια για τον Φέρθ! »Τον Τζάστρα! »Τον Τρότ! »Τον Άρντεν!» ενας θυμάται την παρέα που τον συντρόφευε καθ’όλη την διάρκεια της εφηβείας του: τώρα την βλέπει να σκοτώνεται, και ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα Βλέπει να σκοτώνεται η παρέα του ή η εφηβία του; Όσες γυναίκες-μανάδες τα αντικρύζουν κλαίνε ακόμα πιο γοερά Υπήρχε περίπτωση να είναι "άντρες-μανάδες"; Όχι. Άρα, οι γυναίκες τουφεκίζονται. Επίσης, οι νεκροί στο πεδίο της μάχης δεν λέγονται "πεσμένοι": λέγονται "πεσόντες" (αυτό που στα αγγλικά λένε "fallen"). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 1, 2005 Share Posted September 1, 2005 "Ο σύντροφος του χαμογελά αμυδρά. Σκέφτεται εκείνο το καλοσχηματισμένο σώμα, τον ωραίο κώλο. Πως του άρεσε κι αυτού να τον κοιτά καθώς κουνιόταν ναζιάρικα πέρα-δώθε... Όχι ότι η Μίσλοα η ίδια πήγαινε πίσω. Είχε ενα χαμόγελο που έκανε την καρδιά σου ζελέ. Η Μίσλοα η ίδια δεν είναι και ο κώλος της; Άλλο πλάσμα η Μίσλοα άλλο πλάσμα ο κώλος της; (Μη γελάτε, κωλόπαιδα.) Λογικά, η Μίσλοα είναι και ο κώλος της (εκτός αν θες να είσαι απίστευτα σουρεαλιστής). Οπότε, μάλλον, στη δεύτερη περίπτωση θα έπρεπε να αναφέρεσαι στο πρόσωπό της." Αλλο η κοπελα αλλο ο κωλος της.Απο πολλες κοπελες θυμαμαι το οπισθοφυλλο αλλα οχι το προωπο ουτε καν το ονομα τους! Τωρα στο κειμενο...Βασικα απο λαθη με προλαβαν οι προποσταροντες.Να πω τι "με" αρεσε? Οι "κοφτες" σκηνες.Μια προταση,μια εικονα.Αλλη προταση,αλλη εικονα.Κια η ιστορια ξετυλιγεται.Σε γκριζο και κοκκινο φοντο.(Τουλαχιστον στο μυαλο μου,δε ξερω για σενα Ρικο) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted September 2, 2005 Share Posted September 2, 2005 Αλλο η κοπελα αλλο ο κωλος της.Απο πολλες κοπελες θυμαμαι το οπισθοφυλλο αλλα οχι το προωπο ουτε καν το ονομα τους! <{POST_SNAPBACK}> Damn you, boy. Εδώ μιλάμε για τη δομή μιας πρότασης, όχι για τον κύριο Φρόυντ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted September 2, 2005 Author Share Posted September 2, 2005 Ανεκτίμητα τα σχόλια σου, μπάρμπα-Βάρδε. Αν και... το κείμενο μάτωσε άσχημα, με τόσους τουφεκισμούς. Σουροτύρι το κατάντησες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted September 2, 2005 Share Posted September 2, 2005 Έχεις δει τις κριτικές του στα δικά μου; Καλα, εδώ που τα λέμε τον αμάζευτο έχουν, αλλά αυτό το κείμενο είναι πραγματικά όμορφο! Άμα το διορθώσεις λίγο, θα το βάλω στα highlights στον Υπολογιστή μου! Συνέχισε τον καλό αγώνα σαχίμπ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted September 2, 2005 Share Posted September 2, 2005 Ο πόλεμός μου είναι ειρηνικού χαρακτήρα, πιτσιΡίκε. Έτσι δεν έλεγε ο Ράμσφελντ για τον πόλεμο στο Ιράκ; Εγώ το λέω και το εννοώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.