gothicbutterfly Posted August 21, 2005 Share Posted August 21, 2005 Έκλεισα τα μάτια μου, απ'το φοβο-δεν αντέχω την αλήθεια.. με πληγώνει, με κάνει να δακρύζω, μου τρυπάει τη ψυχή! Πάλι μόνη.. Κι εσύ που είσαι? Εσύ που με κρατούσες στη αγκαλιά σου να κλάψω.. Κοιτάω τον Ουρανό. Οι αναμνήσεις με γυρίζουν πίσω... Ψάχνω μιαν απάντηση να βρω στο δικό μου "γιατί". Μάταια,ολα μάταια... Το Φεγγάρι λάμπει το ίδιο μα δεν είναι πια το ίδιο! Τιποτα! Άφησα τη καρδιά μου πίσω, στα χέρια σου-την κρατούσες όταν σ'αποχαιρετούσα. Και τώρα αποκοιμήθηκα.. Στο Όνειρό μου ξύπνησα. Άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα δίπλα μου να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά... Είσαι πάλι δίπλα μου.. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό μου-δάκρυ ζωής. Κι εσύ το φιλάς..το φυλάς.. και τώρα ο 'Ηλιος φωτίζει το Όνειρο μου. Όχι μόνη πια.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted August 21, 2005 Share Posted August 21, 2005 Έκλεισα τα μάτια μου, απ'το φοβο-δεν αντέχω την αλήθεια.. με πληγώνει, με κάνει να δακρύζω, μου τρυπάει τη ψυχή! Πάλι μόνη.. Κι εσύ που είσαι? Εσύ που με κρατούσες στη αγκαλιά σου να κλάψω.. Κλείσε τα μάτια από φόβο, και τότε θα θυμάσαι. Άνοιξε τα μάτια με κουράγιο, και τότε θα ξεχάσεις. Ποιό από τα δύο, αλήθεια, είναι το χειρότερο, ποιό πονάει περισσότερο; Πάντως δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να κλάψεις από μία αγκαλιά, από μία συκεκριμένη αγκαλιά, έστω. Κοιτάω τον Ουρανό. Οι αναμνήσεις με γυρίζουν πίσω... Ψάχνω μιαν απάντηση να βρω στο δικό μου "γιατί". Μάταια,ολα μάταια... Το Φεγγάρι λάμπει το ίδιο μα δεν είναι πια το ίδιο! Τιποτα! Άφησα τη καρδιά μου πίσω, στα χέρια σου-την κρατούσες όταν σ'αποχαιρετούσα. Και όταν χάνεσαι, δεν υπάρχουν απαντήσεις στα γιατί σου, και τίποτα δεν είναι το ίδιο πια... ούτε το φεγγάρι, που είναι πάντα εκεί τις νύχτες, το φεγγάρι που τα βλέπει όλα και μιλάει μόνο όταν το κοιτάμε. Ακόμα και αυτός ο άλλοτε σύμμαχος μάς θυμίζει. Και μας πονάει. Αφήνουμε πάντα ένα κομμάτι μας πίσω, ας το αφήσουμε περισσότερο στον άνθρωπό μας και λιγότερο στο μέρος όπου χωρίσαμε... Και τώρα αποκοιμήθηκα.. Στο Όνειρό μου ξύπνησα. Άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα δίπλα μου να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά... Είσαι πάλι δίπλα μου.. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό μου-δάκρυ ζωής. Κι εσύ το φιλάς..το φυλάς.. και τώρα ο 'Ηλιος φωτίζει το Όνειρο μου. Όχι μόνη πια.. Και μετά από τα δάκρυα, πίνω στην επανασύνδεση! Συναντιόμαστε με τον άνθρωπό μας και πάλι, και επιστρέφουμε το κομμάτι που αφήσαμε ο καθένας στον άλλο, εμπλουτισμένο με κάτι τόσο δικό μας. Στον αποχωρισμό το είχες πάρει, και στη συνέχεια το επιστρέφεις αλλαγμένο, ώστε ένα μέρος του να ζει πάντα μέσα στον άλλο, να έχουμε αλλάξει για πάντα και οι δύο, να είμαστε περισσότερο κοντά από αυτό που μπορεί να φανεί! Να κάτι για το οποίο αξίζει να ζεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gothicbutterfly Posted August 21, 2005 Author Share Posted August 21, 2005 Els...είναι τοσο συγκινήτικα και ομορφα τα σχόλιά σου που θα έπρεπε να τα ποστάρεις χώρια σαν ξεχωριστό δημιούργημα. Ευχαριστώ πολύ που στόλισες έτσι ωραία το ποίημά μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 21, 2005 Share Posted August 21, 2005 Συμφωνώ, els... έγραψες... Αν και παρέλειψες στην επανασύνδεση το γεγονός ότι είναι φανταστική (μόνο στο όνειρο) στο πρωτότυπο. Αλλάζει το νόημα αυτό - το πρωτότυπο μού φαινόταν πιο απαισιόδοξο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted August 21, 2005 Share Posted August 21, 2005 (edited) Ναι, επίτηδες το έκανα. Η επανασύνδεση είναι ό,τι καλύτερο για να το λήξει, διαφορετικά έχουμε μείνει στα παραπάνω, δυστυχώς... Edited August 21, 2005 by Elsanor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 22, 2005 Share Posted August 22, 2005 Το σχόλιο του Elsanor με κάλυψε... Τι να πει κανείς μετά από αυτό; Πραγματικά αυτό το καλοκαίρι έδωσε αμέτρητη χαρά και πόνο σχεδόν σε όλους μας εδώ μέσα, κι ο έρωτας ήταν - είναι - πρωταγωνιστής... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted August 22, 2005 Share Posted August 22, 2005 Σιωπη, υπαρχει και αυτη. Ψυχης σιωπη Μια αγγαλια πικρη που σε τυλιγει και σε βυθιζει ξανα και ξανα, μια ακομα μιση αναπνοη και παλι, να μην μπορεις να "πεις" Δεν εχεις "τι..." Και παλι σιωπη. Καποια μερα, Ισως η ζωη να σου δωσει Τον πονο και την χαρα μιας νεας γεννεσης Μεσα απο την οδυνη γεννιεται και παλι, σπαει την σιωπη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gothicbutterfly Posted August 24, 2005 Author Share Posted August 24, 2005 Ναι,η σιωπή και ένα κενό.οπού χάνεται η ματιά σου στο πέραν του σκοταδιού την άβυσσο..είναι ό,τι μένει..όταν όλα τελειώνουν και μονο οι αναμνήσεις σου κρατάνε συντροφιά,μακριά,απ'όλους και απ'όλα,μόνος με τη καρδιά στο χέρι... Πονάει τόσο..μα είναι η αλήθεια.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.