Rikochet Posted August 26, 2005 Share Posted August 26, 2005 We came with the storm We shall leave when all Are ash and dirt and stone We came on our memories Riding hard – our elegant steeds Did not tire, did not falter We are come to witness We are come to pass (Let us pass!) I am here, and you are here, And though we’re one We are solemn winters – detached… We remember – The liquid, feverish glass You poured on our skins And we remember the substance – Not our skin, not anymore. Hence, Every caress is cold Every touch denied By our own “flesh” So we are come Through this colorless fabric To exact… Retribution. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 26, 2005 Share Posted August 26, 2005 Αν έχεις το Θεό σου Ρίκο... Είσαι και παραγωγικός, και καλός, και αυτή τη φορά ανατριχιαστικά τρομακτικός καθώς αγγίζεις την μεγαλύτερη φοβία μου, αυτήν για τα καυτά υγρά. Έχω τρομερή φοβία με ότι καίει γενικά, αλλά αν είναι υγρό, εκεί μπορεί να με πιάσουν και σπασμοί απ' το φόβο. Είναι τόσο καλογραμμένο, ξανά έχω να πω καλά σχόλια για τη σύνταξή σου, είναι ωραίο το ότι την παίζεις στα δάχτυλα, μια είναι 'καθως πρέπει' μια αντιστρέφεται, αντιδρά, σπάει σε κομματάκια, πολλά μικρά κομματάκια που μαζί δίνουν την ιδέα μιας πρότασης... Ιμπρεσιονιστικά θα έλεγα. Ιμπρεσσιονιστικά κομματάκια. Συγχαρητήρια για άλλο ένα όμορφο ποίημα. Ξέρεις έπαψες να περιορίζεσαι σε τραγούδια πια. Εδώ και καιρό. Συγχαρητήρια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 14, 2005 Share Posted November 14, 2005 Χμ, δεν ξέρω, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να με αγγίζει ε; Το μόνο που ένιωσα διαβάζοντάς το και αυτή τη φορά ήταν ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί ανάμεσα σε εμένα και αυτό που προσπαθείς να πεις. Είχες μια ωραία ιδέα που μπορεί να γίνει άνετα ένα σκοτεινό δηίγημα φαντασίας, αλλά μέσα σε στίχους χάνει μεγάλο μέρος της δύναμής του. Στα μάτια μου μοιάζει ξερό, άρυθμο, άμήχανο. Προσπαθεί να είναι σκοτεινό, αλλά μόνο σκοτάδι δεν υπάρχει, μόνο η παγωνιά του γυαλιού. Σίγουρα μπορείς και καλύτερα, έχεις και ταλέντο και ιδέες, απλά έχω την αίσθηση ότι εδώ σε πρόδοσε το μέσο που χρησιμοποιήσες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 15, 2005 Share Posted November 15, 2005 Θα έλεγα ότι κάπου θα συμφωνήσω με το Μηδενικό από πιο πάνω: έχει δύναμη η βάση του, αλλά μοιάζει να το έβαλες στη γυάλα (sorry for the pun). Δάμασε λίγο το ύφος και θα το βελτιώσεις ασύστολα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted November 21, 2005 Share Posted November 21, 2005 And though we’re one We are solemn winters – detached… Πραγματικα αλλη μια πολυ καλη δουλεια καλε μου Riko. Πολυ "ευγενικο" structure, γρηγορο, μπορει να μην δημιουργει τις εικονες που μας εχεις συνηθισει μα παλι δινει μια πολυ καλη αισθηση γεματη συναισθηματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted August 18, 2011 Share Posted August 18, 2011 Α θα συμφωνησω με την νιεννα. Ειναι πολυ καλο! Επιβλητικο, σκληρο, καυστικο, σου προκαλει μια μορφη δεους καθως το διαβαζεις και φανταζεσαι να καλπαζουν αγρια. Ηρθαν με την καταιγιδα φερνουν την καταστροφη και εκεινος ο στιχος με το λιωμενο γυαλι με αφησε με το στομα ανοιχτο. Πολυ παραστατικος, δεν υπαρχει περιπτωση να το διαβασεις και να μην σου δημιουργησει την εικονα στο μυαλο. Τοσο απλα. Ασε που μετα απο αρκετο καιρο διαβαζω ενα ποιημα που ειναι φαντασυ χωρις καμμια προσπαθεια, μονο με την αυρα που εκπεμπει. Ουτε μαγοι, ουτε τζινι, ουτε μαγεμενες πολιτειες, απλα φαντασυ και τρομαχτικα ονειρικο. Μου εχει λειψει η φαντασυ ποιηση πολυ. Με αυτο το ποιηματα καταλαβα ποσο πολυ. Ευγε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.