Rikochet Posted August 28, 2005 Share Posted August 28, 2005 "Έλα μπροστά, Κομματιασμένε, και τραγούδησε μας τον πόνο σου" «Με τιμάς, Άρχοντα Η όψη σου είν’ευγενικήּ Όμως το βλέμμα σου, Πάνω στις σάρκινες χαρακιές Στου λεπρού το δέρμα, Έτσι όπως ταξιδεύει, Με γεμίζει ντροπή. Ντροπή, ναι, Είναι η αδερφή μου! Κι η Σήψη, Σύζηγος αγαπημένη – Ανάθεμα κι αν μπορω, Απο την αγκαλιά της να ξεφύγω... Με διώχνουν, όπου πάωּ Λογικό, σίγουρα... ...σαν τη λογική που κρύβουν Στις ψυχές τους – Πίστεψε με, άρχοντα, Δεν θες να κοιτάξεις μέσα τους. Να τραγουδήσω τον πόνο μου, λες Σαν τάχα νά ‘μαι κάποιος βάρδος – Είμαι το φρικιό, το τέρας, Είμαι η ασχήμια της ψυχής σας προσωποποιημένη, Ξέρω τον Πόνο, είναι πατέρας μου, Βγήκα απ’αυτόν και τώρα ζει μέσα μου Ούτε μέσα μου θες να κοιτάξεις Το Κενό μπορεί να σε τρομάξει – Είμαι άδειος, άρχοντα! Οι ελπίδες και τα όνειρα ξεράθηκαν και έπεσανּ Ναι, ήταν το δέρμα μου, η φορεσιά μου Και τώρα έμεινα γυμνός (Γιατί;!) Και ντρέπομαι, γιατί η γύμνια μου είναι άσχημη Το Κενό είναι το παιδί, το μονάκριβο παιδί μου. Ποιός ταΐζει το παιδί, άρχοντα; Εγώ! Με τι τον ταΐζω, λες; Με τρώει – Πεθαίνω – Είμαι άραγε νόστιμος; - Τρελαίνομαι – Ψάχνω για άερα – Δεν μπορώ – Δεν αναπνέω – Αντίο, άρχοντα» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted August 28, 2005 Share Posted August 28, 2005 Extensivelly surrealistic with a very tight bond in maddness. I feel the pain and deeper I crawl since I see in him a part of me. Beutiful *tears* thank you my friend. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gothicbutterfly Posted August 29, 2005 Share Posted August 29, 2005 Δημητράκι,τι σ'έχει πιάσει και απαντάς τελευταία στα ποιήματα στα αγγλικά? Έτσι από περιέργια ρωτάω.... Ρίκο sorry για το σπαμ...και όσο για το ποίημα , θα το ξαναδιαβάσω μερικές φορές ακόμα και μέτα θα το σχολιάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted August 29, 2005 Share Posted August 29, 2005 Εξαιρετικό. Ειδικά το παρακάτω κομμάτι με τρέλανε... Τα "περάσματα", η σύνδεση της μιας στροφής με την άλλη, σε ένα ενιαίο σύνολο είναι τεχνικά άρτια. Κάνεις djiing με τις λέξεις... "«Με τιμάς, Άρχοντα Η όψη σου είν’ευγενικήּ Όμως το βλέμμα σου, Πάνω στις σάρκινες χαρακιές Στου λεπρού το δέρμα, Έτσι όπως ταξιδεύει, Με γεμίζει ντροπή. Ντροπή, ναι, Είναι η αδερφή μου!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
gothicbutterfly Posted August 29, 2005 Share Posted August 29, 2005 Εκφράζεις τόσο ωραία τον πόνο που απλά σε σοκάρει το πόσο ειλικρινές ακούγονται αυτές οι κουβέντες: Ντροπή, ναι,Είναι η αδερφή μου! Κι η Σήψη, Σύζηγος αγαπημένη Ανάθεμα κι αν μπορω, Απο την αγκαλιά της να ξεφύγω... ... Ξέρω τον Πόνο, είναι πατέρας μου, Βγήκα απ’αυτόν και τώρα ζει μέσα μου ... Το Κενό είναι το παιδί, το μονάκριβο παιδί μου. Μα είναι τόσο σοκαριστικά ωραίο που δεν ξέρω τι να πω: Ούτε μέσα μου θες να κοιτάξειςΤο Κενό μπορεί να σε τρομάξει – Είμαι άδειος, άρχοντα! Συγκλονιστικό και σου κόβει την ανάσα: Πεθαίνω –... Τρελαίνομαι – Ψάχνω για άερα – Δεν μπορώ – Δεν αναπνέω – ΄Απλά ΥΠΕΡΟΧΟ!! Να τραγουδήσω τον πόνο μου, λεςΣαν τάχα νά ‘μαι κάποιος βάρδος – Είμαι το φρικιό, το τέρας, Είμαι η ασχήμια της ψυχής σας προσωποποιημένη, Είσαι γεννημένος ποιητής για μένα! Χαίρομαι και ευχαριστιέμαι κάθε φορά τα ποίηματα σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted August 31, 2005 Share Posted August 31, 2005 Και πάλι αλλαγή ρεπερτορίου, και πάλι πετυχημένο αποτέλεσμα. Πολύ εμπνευσμένο ποίημα, πρωτότυπο, με δυνατές, τραγικές εικόνες και εκπληκτικούς συμβολισμούς (αδερφή - πατέρας - παιδί). Ο αυτοσαρκαστικός, πονεμένος τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο, ο απερίγραπτος πόνος που τον κάνει ορατό η σκληρότητα μερικών στίχων - όλα αυτά με εντυπωσιάζουν. Συνέχισε να γράφεις, έτσι, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.