Τίτλοι

[greenmist]

Ο τίτλος ενός διηγήματος, ή μυθιστορήματος, είναι για μένα ένα από τα βασικά και δομικά στοιχεία. Είναι αυτή η λέξη, ή φράση, που έρχεται στο μυαλό του αναγνώστη σε κομβικά σημεία της πλοκής της ιστορίας. Αν, λοιπόν, ο τίτλος που θα επιλέξω δεν "σχηματίζεται" στο μυαλό των αναγνωστών σε εκείνα τα σημεία, δημιουργείται "επικοινωνιακό" πρόβλημα μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη!

 

Φυσικά, ο συγγραφέας μπορεί να το καθορίσει αυτό επιλέγοντας τον πιο εύστοχο τίτλο για το έργο του, αλλά για να το κάνει σωστά θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στις επιθυμίες του, οι οποίες συχνά του φωνάζουν υποσυνείδητα να χρησιμοποιήσει τίτλους που δεν ταιριάζουν, αλλά τον γοητεύουν και του αρέσουν!

 

Συμπερασματικά, εγώ λειτουργώ ως εξής: έχω την κυρίως πλοκή της ιστορίας στο μυαλό μου και αρχίζω να της δίνω μία υπόσταση με την δημιουργία χαρακτήρων. Όταν όλο αυτό το πρωταρχικό στάδιο πάρει μία πιο ξεκάθαρη μορφή, είμαι σε θέση να γνωρίζω τα κομβικά στοιχεία της ιστορίας, όχι όλα αλλά σίγουρα τα πιο σημαντικά, οπότε οι τίτλοι που ταιριάζουν στην ιστορία έρχονται πιο εύκολα στο μυαλό.

Edited November 12, 2008 by greenmist

[Guest roriconfan]

Μπα, μιας που εγώ παίζω πολύ με λογοπαίγνια και μεταφορές, το όνομα των ιστοριών μου είναι πάντα το κύριο πράγμα που συμβαίνει στην ιστορία. Φυσικά, φροντίζω να μην είναι ολοφάνερο μόνο από το όνομα το τι παίζει. Να έχει μια μυστήρια χροιά σε αυτό για να δελεάζει τον αναγνώστη.

 

Για παράδειγμα το Άβατος Δρόμος είναι μυστήριος τίτλος και δεν προϊδεάζει καθόλου τον αναγνώστη για το τι θα περιμένει.

 

Το ΜΠΕΕΕλλάδα είναι κωμικός και προσπαθεί να τραβήξει μόνο με το αστείο της υπόθεσης.

[wordsmith]

Can a title sell a book?
In 1928 the publisher E Haldeman-Julius was considered to be a literary Henry Ford who had perfected the art of merchandising the world's classics. In the previous 10 years he had sold 100 million copies of his cheap reprints.
He believed that in order to sell a classic piece of literature, it had to have the right title. He believed that the title must have some connection with the three subjects which most appealed to the 'reading masses'.
1. Sex
2. Self-improvement
3. Attacks upon Respectability and Religion.
His motto -- By their titles ye shall sell them.
In 1926 8 000 copies of Victor Hugo's play "Le Roi s'Amuse' were sold. He re-named it 'The Lustful King Enjoys Himself" and 38 000 copies were sold.
Theophile Gautier's "The Golden Fleece" enjoyed huge sales when it was re-titled "The Search for a Blonde Mistress."
Schopenhauer's "Art of Controversy" was a dead duck until Mr Haldeman-Julius published it under "How to Argue Logically." And De Quincy's "Essay on Conversation' sold like hot cakes when re-titled "How to Improve Your conversation."
Always, for obvious reasons, it has been necessary to keep the reader in mind. Any change in title must be validated by the actual contents of the book. The change must serve, not deception, but enlightenment; the change must advance some particular information as to exactly the book's contents. It would never do to re-title Chaucer's Canterbury Tales, for example, unless the title were also to indicate that the tales were still in archaic verse.

He never altered the text in any way -- just the titles.

 

Stella Fitzsimons

[Βελόρεν]

Συνήθως στην αρχή, πριν ακόμη γράψω την πρώτη λέξη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θα αλλάξει δύο με τρεις φορές μέχρι να ολοκληρωθεί το κείμενο.

[wordsmith]

Η πλάκα με τους τίτλους σε νέα επίπεδα:

 

http://www.grammarly.com/blog/2012/nine-ways-to-name-your-first-novel/?utm_source=grammarly&utm_medium=email&utm_campaign=BlogNL&utm_content=NL_111415

[Ιρμάντα]

Λοιπόν.

Η αστειότερη περίπτωση έμπνευσης τίτλου για μένα ήταν όταν είχα διαβάσει στραβά μία επιγραφή καταστήματος που έγραφε "Ξύλινα πατώματα." Αυτό μου καρφώθηκε στο μυαλό ως "Ξύλινα μάτια" το οποίο έκανα τίτλο σε ένα διήγημα.

Κατά τα άλλα, τίποτα σπουδαίο: στίχοι τραγουδιών, όνειρα, ξανά στίχοι τραγουδιών, ατάκες σκόρπιες, καμιά φορά και λογοπαίγνια.... Συχνά ο τίτλος έρχεται πρώτα και γύρω του χτίζεται η ίδια η ιστορία. Πέφτει σαν το σπόρο.

[SymphonyX13]

Άλλοτε ο τίτλος προυπάρχει της ιστορίας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις γεννιέται από την ίδια την ιστορία, όπως σε δύο από αυτές που έγραψα πάνω σε προλόγους για write-off. Tόσο η "Φλόγα στα μάτια της" όσο και το "Πάλι άργησες..." υπήρχαν αυτούσιες σαν προτάσεις στους προλόγους και ήταν οι βασικοί πυλώνες των ιστοριών.

[wordsmith]

Εγώ απλώς θέλω (και σε άλλων κείμενα) ο τίτλος να είναι φράση-λέξη που να υπάρχει μέσα στο κείμενο, το αντίθετο από αυτό που κάνει ο Ηφαιστίωνας-aScannerDarkly. Κατά τα άλλα δυσκολεύομαι με τους τίτλους. Ύστατο καταφύγιο είναι το να βάζω κάποιο όνομα των χαρακτήρων για τίτλο.

[Ιρμάντα]

Εγώ απλώς θέλω (και σε άλλων κείμενα) ο τίτλος να είναι φράση-λέξη που να υπάρχει μέσα στο κείμενο, το αντίθετο από αυτό που κάνει ο Ηφαιστίωνας-aScannerDarkly. Κατά τα άλλα δυσκολεύομαι με τους τίτλους. Ύστατο καταφύγιο είναι το να βάζω κάποιο όνομα των χαρακτήρων για τίτλο.

Ψιλο-ιδανική περίπτωση είναι αυτό. Φράση κλειδί, που και να έχει σχέση και να μην προδίδει. Και συμφωνώ πως το όνομα είναι η τελευταία, αν και εύκολη/ πολυφορεμένη και σαφώς μη προτιμότερη λύση.

[SymphonyX13]

Ερώτηση; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας τίτλος σε βιβλίο; Ποιον ξεχωρίζετε; Εμένα ο πιο αγαπημένος μου τίτλος, αλλά και πολύ καλό επίσης βιβλίο είναι το "Dark Rivers Of The Heart" του Dean R. Koontz.... Yπέροχος τίτλος!

[WILLIAM]

Έχω πρόβλημα με τους τίτλους. Δυσκολεύομαι να βρω και γι' αυτό τους αφήνω για το τέλος ή αν μου έρθει κάτι στο μυαλό κατά τη συγγραφή. 

Στο Δάκρυ έφτασα στην 913 σελίδα για να τον σκεφθώ. Πολύ σπάνια ήξερα τον τίτλο πριν καν αρχίσω να γράφω.

[alkinem]

Και για μένα οι τίτλοι είναι συνήθως μεγάλο ζόρι.

Πολλές φορές, ακόμα κι όταν έχω ολοκληρώσει την ιστορία,  δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ταιριαστό για τίτλο. Πετάω κάτι που νομίζω ότι ίσως να "κολλάει" και σκέφτομαι: πού θα πάει, θα βρω κάτι καλύτερο...

Είναι ελάχιστες οι φορές που ήξερα από την αρχή τον κατάλληλο τίτλο.

[Ιρμάντα]

Ερώτηση; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας τίτλος σε βιβλίο; Ποιον ξεχωρίζετε; Εμένα ο πιο αγαπημένος μου τίτλος, αλλά και πολύ καλό επίσης βιβλίο είναι το "Dark Rivers Of The Heart" του Dean R. Koontz.... Yπέροχος τίτλος!

Θα αναφερθώ όχι στον πιο ελκυστικό, αλλά σε έναν από τους πιο ευφυέστερους τίτλους βιβλίων που έχω συναντήσει:

The End of Mister-Y.

Ο τίτλος έχει τριπλή σημασία.

1. Το τέλος του Κυρίου Υ. Ο Κύριος Υ είναι ο τίτλος ενός καταραμένου βιβλίου που αναζητά η ηρωίδα, και του οποίου (καταραμένου βιβλίου) η υπόθεση είναι ακριβώς αυτή, δηλαδή πώς "χάθηκε" , πώς "κατέληξε" ο Κύριος Υ.

2. Το τέλος του μυστηρίου. The End of Mi(y)stery. Σίγουρα το βιβλίο προτείνει το τέλος κάθε μυστηρίου. Από το πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος μέχρι το πώς θα μπορούσε να ξαναφτιαχτεί από την αρχή, ακομη και αν όλα κατέρρεαν.

3. Το τέλος του mister-why. Και πάλι υπονοείται η απάντηση σε κάθε ερώτημα, φιλοσοφικό, θεογνωστικό, ανθρωπολογικό.

Το βιβλίο είναι γραμμένο από την Scarlett Thomas, το είδος του κυμαίνεται στα όρια του cult urban fantasy και το συστήνω ανεπιφύλακτα. (Μεταφράστηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, για τους μη αγγλομαθείς.) Δεν λέω άλλα γιατί απαντώντας σε μία απλή ερώτηση του Δημήτρη κατέληξα να κάνω διαφήμιση.

Πάντως ναι, θεωρώ ότι ο τίτλος εδώ είναι από τους πιο επιτυχημένους.

[MadnJim]

Πάντα αρχίζω με τον τίτλο (πλην μίας και μοναδικής εξαίρεσης πριν λίγο καιρό). Δεν προβληματίζομαι ιδιαίτερα, συνήθως έρχονται αμέσως από μόνοι τους, μικρές φράσεις ή και μόνο μία λέξη, και φωτογραφίζουν την ιδέα που θέλω να γράψω. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να λειτουργούν και ως μπούσουλας, σαν οδηγός για το κείμενο. Όπως και να 'χει, δεν με δυσκολεύει καθόλου να βρω τίτλο.

[Βασίλης]

Κατά την γνώμη μου, ο τίτλος είναι από τα σημαντικότερα πράγματα σ' ένα μυθιστόρημα, διότι είναι το πρώτο πράγμα που προσέχει ο αναγνώστης σ' ένα βιβλίο. Το δεύτερο είναι το οπισθόφυλλο, εξ ίσου σημαντικό. Η εικονογράφηση του εξώφυλλου επίσης σημαντική.

Επίσης θα πρέπει να προϊδεάζει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο. Θα πρέπει δηλαδή να του φωνάζει πως δεν πρόκειται για π.χ. αισθηματικό, ιστορικό κλπ μυθιστόρημα, αλλά για πχ αστυνομικό.

Αν ο τίτλος είναι '' Ο άνδρας των ονείρων μου'' και είναι μια περιπέτεια με γκάγκστερ, δεν είναι μόνο παραπλανητικό, μα και απαράδεκτο ( εκτός αν αυτός ο άνδρας είναι ο Αλ Καπόνε).

Ο τίτλος πρέπει να είναι χτυπητός μεν, αλλά ουσιώδης και μη παραπλανητικός. Επίσης να λέει κάτι, όχι κάτι σαν '' Το ουράνιο τόξο στον γαλάζιο θόλο ''. Βιβλία με τέτοιο τίτλο ούτε που τα πιάνω στο χέρι μου

Το παν είναι να κάνεις τον αναγνώστη να πάρει το βιβλίο στα χέρια του, να το περιεργαστεί, να το ξεφυλλίσει, να του ρίξει μια ματιά τέλος πάντων.

Πόσες φορές δεν έχουμε προσπεράσει βιβλία που ο τίτλος τους δεν έλεγε τίποτα; Εγώ τουλάχιστον πολλές φορές. Γι' αυτό, στην επιλογή του τίτλου, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν συγγραφείς, αλλά σαν αναγνώστες.

Τίτλοι που το μόνο που επιδιώκουν είναι να φαντάζουν ωραίοι, αλλά είναι τελείως ντάουν σε ότι αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, στην δικιά μου βιβλιοθήκη τουλάχιστον, δύσκολα θα βρεις!

Τώρα αν τον βρήκε ο συγγραφέας στην αρχή, μέση ή τέλος του βιβλίου, αυτό είναι τελείως αδιάφορο.