Οι τρεις φίλοι

[Eroviana]

Ξέρω ότι δεν ταιριάζει στο ύφος της βιβλιοθήκης, αλλά επειδή προσπαθώ να γράψω μια συλλογή από παραμύθια θα εκτιμούσα τη γνώμη σας. Αν βαριέστε ή δεν σας αρέσουν τα παραμύθια παρακαλώ αγνοείστε το. Thanks!

Οι_τρεις_φίλοι.doc

[LordCeleborn]

Ειναι τοσο μα τοσο γλυκο, υπεροχο Eroviana. Λατρευω τα παραμυθια και αυτο ηταν υπεροχο.

[Sabrathan]

Μου άρεσε πάρα πολύ και με έβαλε σε πολλές σκέψεις όπως πρέπει να κάνει κάθε σωστό παραμύθι.. τελικά, μήπως προτιμότερο είναι να είσαι μαμούχαλο ή έτσι κι έτσι παρά εντελώς ανεξάρτητος? Δεν ζηλεύω καθόλου τον 3ο φίλο μια φορά.

[Elsanor]

Το κατέβασα και το διάβασα, αλλά δεν προλαβαίνω τώρα να γράψω κριτική (έχω αρκετά πραγματάκια να γράψω). Ανάμενε edit της καταχώρησης αργότερα!

Edited August 29, 2005 by Elsanor

[tec-goblin]

To διάβασα και το σχολίασα πάνω σε αυτό - με κάποιες διορθώσεις - στείλε μου σε pm αν είναι το mail σου να σου στείλω το αρχείο..

[Nihilio]

Άρχισε να περπατάει αργά-αργά και ν’ απολαμβάνει αυτό το πανέμορφο τοπίο.  πουλάκια κελαηδούσαν χαρωπά και χαιρετούσαν το μικρό φίλο.

 

Εδώ πιστεύω πρόσεξες το typo που σου ξέφυγε: Είτε πρέπει να κάνεις την τελεία κόμμα ή να γράψεις το Πουλάκια με κεφαλαίο.

 

Μικρό αλλά καθόλου απλό κείμενο. Είναι πολύ πυκνό νοηματικά και αρκετά "μαύρο". Εκφράζει (πιστεύω) τις αρνητικές συνέπειες τριών στάσεων ζωής: της εύκολης λύσης, που όχι μόνο δε διορθώνει κάτι αλλά κάνει τα πράγματα χειρότερα μακροπρόθεσμα (κάτι το οποίο είναι από τα βασικά θέματα του Ντιούν και με άγκιξε περισσότερο), της μέσης λύσης, που σπάνια οδηγεί σε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, και τις αδιαφορίας, που μας κάνει να χάνουμε πράγματα ουσιαστικότατα για όλους.

Φτου, με έχεις κάνει να φιλοσοφώ τώρα, αλλά τουλάχιστον αξίζει τον κόπο.

 

ΥΓ: δε νομίζω ότι είναι παιδικό παραμύθι αυτό. Τα νοήματα είναι αρκετά ενήλικα και καλά κρυμένα, σε βαθμό που ένα παιδί ίσως δυσκολευτεί να καταλάβει. Μάλλον χρειάζεται και κάποιο "επιμύθιο" με το "ηθικό δίδαγμα" του παραμυθιού.

[Eroviana]

Μπράβο βρε Nihilio, αυτά ακριβώς εννοούσα! Δεν ήξερα αν το απέδωσα σωστά. Όσο για τα κρυφά νοήματα, αν είχες δουλέψει με παιδιά ίσως ν' ανυσηχούσες ότι η ιστορία είναι αρκετά απλοϊκή. Θα εκπλαγείς με το πόσα πολλά καταλαβαίνουν! Εξάλλου, δεν τα διαβάζουν μόνα τους σχεδόν ποτέ, και απεχθάνομαι αυτά τα τέλη με τα ηθικά διδάγματα! Θα τους το εξηγήσουν αν χρειαστεί. Άλλωστε αν δεν έχουν απορίες από την ιστορία τότε τους είναι σχεδόν άχρηστη από παιδαγωγική άποψη.

 

Ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια! Μου φτιάξατε τη μέρα

[Rikochet]

Χε, πάρε ενα καλό λόγο και απο μένα.

 

*δίνει ενα θετικό σχόλιο στην Ερωβιάνα, τυλιγμένο σε σελοφάν*

 

Είναι πολύ, πολύ ωραίο. Παραμυθένιο αλλά διόλου απλοϊκό. Το διαβάσαμε μαζί με τον ξάδερφο μου, που είναι σχετικά μικρούλης, και του άρεσε κι αυτού. Συγχαρητήρια Erovi.

 

(δεν ξέρω γιατί, αλλά ταυτίστηκα με τον Γιαννάκη... και ΌΧΙ λόγω συνωνυμίας...)

Edited August 29, 2005 by Rikochet

[The Blackcloak]

Πολύ καλό Ερωβιάνα! Αν και στην αρχή φαίνεται παρωχημένα ηθικό- διδακτικό, το τέλος είναι πρωτότυπο κι ενδιαφέρον. Ίσως θα μπορούσες να το κάνεις λιγότερο παιδικό αλλά αυτό εινα δική σου επιλογή.

[Nihilio]

αν είχες δουλέψει με παιδιά ίσως ν' ανυσηχούσες ότι η ιστορία είναι αρκετά απλοϊκή. Θα εκπλαγείς με το πόσα πολλά καταλαβαίνουν

 

Κοίτα, με παιδια δεν έχω δουλέψει, βλέπω όμως φαινόμενα χαζομπαμπά/μαμά/παππού-δισμού που με εκνευρίζουν. Συμφωνώ ότι τα παιδιά είναι έξυπνα και ότι δε πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη τους. Αλλά στην αρχή (ή μάλλον στο τέλος) δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι εννοούσες. Εντάξει, τα 2 πρώτα είναι σαφή, το τρίτο όμως είναι πολύ αμφίρροπο (από την άλλη βέβαια αυτό είναι και το ωραίο του, βάζει το άτομο να σκεφτεί)

[Sabrathan]

Nihi: Αν και όντως πάει ένα βήμα παραπέρα εδώ η Εροβι, -δεν- ξεφεύγει απο το κλασικό τρόπο μετάδωσης νοήματος που υπάρχει σχεδόν σε κάθε παραμύθι. Έχεις διαβάσει πιθανώς έρευνες πάνω στο θέμα. Το 50% των κ λασικών παραμυθιών είναι σκοτεινά εώς φρικαλέα και αρκετά περίπλοκα ως φιλοσοφικά διδάγματα, αν και δεν το θυμόμαστε ακριβώς έτσι όταν μεγαλώσουμε. Υπάρχει λόγος γι'αυτό; ενώ το μυαλό του παιδιού δεν θα συνειδητοποιήσει πλήρως τις αναλογίες της μαυρίλας αυτής στην ζωή του όταν μεγαλώσει, το μυαλό όντως ωριμάζει υποσυνείδητα... "θωρακίζεται" για το "real thing". Μερικοί συγκεκριμένοι συγγραφείς το τονίζουν σε σχεδόν υπερβολικό - για τα ενήλικα μάτια μας - βαθμό το σκοτεινο συναίσθημα (απόγνωση, μοναξιά, λύπη, παράπονο και λοιπά αποτελέσματα κακουχίας).

 

Τέλος πάντων, για άλλη μια φορά, ελπίζω να έχουμε κι άλλα τέτοια threads στο μέλλον.

Edited August 29, 2005 by Sabrathan

[Nihilio]

Για το ότι τα παραμύθια είναι σκοτεινά το ξέρω. Απλά το συγκεκριμένο φέρνει περισσότερο σε παραμυθάκια τύπου Sandman, παρά σε αδερφούς Grimm. Τεσπα, δεν συνεχίζω άλλο, δεν είμαι ο πλέον ειδικός.

[Nienor]

Λοιπόν έχω αρκετά πράγματα να πω και πρέπει να τα οργανώσω για να μην χαθώ

 

Καταρχάς επειδή κι εγώ είμαι σε μια αρκετά παρόμοια φάση -με τα παραμύθια- και συνήθως τα παιδιά θέλω να ακούσω και όχι τους μεγάλους (αφενός είναι πολύ πιο σκληροί κριτές και αφ ετέρου σου λένε αλήθεια και δεν τα ενδιαφέρουν οι πολιτισμένες δικές μας απόψεις) οπότε θα ξεκινήσω με αυτά που μου είπαν τα πιτσιρίκια στα οποία είχα την τιμή να το διαβάσω...

 

Καταρχάς δεν κοιμήθηκαν και δεν βαρέθηκαν.

 

Είχαν άγνωστες λέξεις και σταματούσαμε κάθε λίγο για να μάθουν τι σημαίνει Συνεπαρμένος, Αχανές, Απύθμενα και πολλά άλλα, πράγμα που το θεωρώ εξαιρετικά θετικό.

 

Δεν κατάλαβαν γιατί ο Κωστάκης έπεσε στο ποτάμι -πιο συγκεκριμένα η μικρή (αφού μου πήρε το κείμενο και το κοίταξε αρκετή ώρα με το πολύ σοβαρό ύφος της) μου είπε πως "είχε μέσα μια καλομοίρα (νεράιδα κακιά, τοπική έκφραση από Ικαρία) και του έκανε μάγια για να πέσει μέσα" κι αφού και ο μικρός ικανοποιήθηκε από την εξήγηση της δεν ασχοληθήκαμε άλλο με το ζήτημα το θεώρησαν λήξαν.

 

Η ιστορία με το Γιωργάκη νομίζω πως λειτούργησε ωραιότατα γιατί πέρασαν από όλες τις φάσεις που υποθέτω πως θα έπρεπε να περάσουν. Πρώτα θύμωσαν μαζί του και μετά τον λυπήθηκαν -υπήρξε και μία παρατήρηση για την ελαφίνα που τον κοίταζε από πάνω "καλά του κάνει"- και μετά χάρηκαν που βρήκε το φίλο του.

 

Το πιο ενδιαφέρων στην όλη υπόθεση ήταν όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία του Γιαννάκη. Όταν έφτασα εκεί που λες για την καραμέλα λεμόνι, ο μικρός -που σημειωτέον είναι μόλις 5 χρονών- άρχισε να γελάει και όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε ότι "αυτός δεν θα τους βρει τους άλλους"! Όταν κατάφερα να ξεπεράσω το πρώτο σοκ και τον ρώτησα πάλι γιατί, μου είπε ότι θέλει καινούργιους φίλους γιατί αυτοί δεν του φέρονται καλά. Δεν θα το σχολιάσω άλλο, ανατριχιάζω αρκετές φορές με τις απόψεις τους και των δυονών, αυτή ήταν μία από αυτές.

 

Το τέλος τα ξένισε λιγάκι και τα δύο. Ήθελαν να μάθουν διάφορα πράγματα μετά "αν έφτασαν σπίτι τους" και "πως κατάφεραν να βγουν από κει που μπήκαν" και γενικώς τους ήταν λίγο δύσκολο να αποδεχτούν ότι δεν είχε άλλο μετά κι ότι όντως ήταν η τελευταία σελίδα αυτή που τους διάβασα.

 

Γενικά περάσαμε ωραία διαβάζοντας το, σ' ευχαριστούμε πολύ γι αυτό, δεν θα παραθέσω δικά μου σχόλια όπως είχα σκοπό να κάνω γιατί τώρα που έκατσα κι έβαλα τα δικά τους σε μία σειρά μου φαίνονται περιττά.

 

Θα θελα να διαβάσω κι άλλα παραμύθια σου!!!

[Eroviana]

Αυτή είναι η καλύτερη κριτική που δέχτηκα ποτέ! Είναι όντως οι δυσκολότεροι κριτές και γι' αυτό ίσως να δίσταζα να το περάσω απ'την επικριτική ματιά τους. Σ'ευχαριστώ Nienor, δεν φαντάζεσαι τι σημαίνει αυτό για μένα!

 

Πω,πω! Σα να πήρα χριστουγεννιάτικα δώρο νοιώθω

[Arachnida]

Poly omorfo opws panta.

[Διγέλαδος]

Τα παιδιά όταν διαβάζουν ένα παραμύθι δεν θέλουν να ξέρουν ότι αυτό που θα διαβάσουν ειναι διδακτικό, γενικά δεν τους αρέσει να τους λένε τι να κάνουν ή τι θα συμβεί αν κάνουν κάτι. Γι' αυτό πολλά παραμύθια βάζουν έναν αγαπημένο ήρωα σε περιπέτειες ώστε να περάσουν κάποια μηνύματα στο παιδί γράφωντας με συμβολισμούς και παιδικές παραβολές.

 

Η αρχή που έκανες με το ότι είναι τρεις φίλοι που ψάχνουν τους εαυτούς τους δεν μπορεί να απευθυνθεί πιστεύω τόσο πολύ σε παιδιά. Τα παιδιά δεν κάνουν αναζήτηση του εαυτού τους, δεν νομίζω ακόμα να ξέρουν τι είναι αυτό, απλώς συνέχεια ρουφάνε ότι υπάρχει γύρω τους και φαντάζονται πράγματα. Έτσι τα μπερδεύεις λιγάκι. Δηλαδή αυτό που εννοώ είναι ότι ίσως δεν χρειαζόταν να γράψεις στην αρχή την φράση: "Δεν ήξεραν όμως ότι αυτό το κάτι ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός." Νομίζω πως αυτό περνάει υποσυνείδητα στο μυαλό τους καθώς εξελίσσεται η ιστορία. Ή αν θέλεις γράψτο στο τέλος.

 

Στο ταξίδι του πρώτου φίλου, όταν τον βάζεις να πηδήξει μέσα στα νερά, με παραξένεψες, τι τον έκανε να βουτήξει μέσα, αφού ήταν τρομακτικά, σκοτεινά κ.α.; Ένα παιδί ειδικά δεν θα τον έκανε χωρίς ένα κίνητρο, ένα δέλεαρ. Θα μπορούσες να μπεις ότι πρόσεξε κάτι μέσα που το ήθελε πολύ ή κάτι τέτοιο. Επίσης εκεί που γράφεις για τις ρουφήχτες, ίσως θα έπρεπε να πεις μόλις πέρασε τις ρουφήχτες τότε άρχισε ένα ρεύμα δυνατό να τον παρασέρνει. Γιατί έτσι όπως το έχεις κάπως μπλέκεται το ρεύμα με τις ρουφήχτρες (είμαι κάπως αυστηρός ε;)

 

Η δεύτερη ιστορία μου αρέσε πάρα πολύ. Αλλά αναλογικά αρκετά μεγαλύτερη από την πρώτη. Ίσως κάπως αν την μεγάλωνες την πρώτη ιστορία;

 

Η τρίτη επίσης πολύ σωστή. Κάτι λείπει μάλλον από τον επίλογο. Μια παραπάνω πρόταση για τα 2 παιδιά; Τελικά τι αποφασίσανε να κάνουνε αργότερα; Αποφασίσανε να τον βγάλουν κανονικά από την παρέα; Ή βγήκα εκτός θέματος.

 

Πάντως το παραμύθι είναι πολύ γλυκό και περιγράφει πολύ καλά πώς μπορεί να είναι μια παρέα με κολλητάρια. Επίσης πολύ καλοί και οι συμβολισμοί με τα νερά για το τρόπο ζωής και το πως θα επακολουθήσει για αυτούς δηλαδή. Περιμένω κι άλλα!!!

Edited August 31, 2005 by twocows

[Nienor]

Eroviana, να σε καλά και να μη διστάζεις! Είναι πάντα το ομορφότερο πράγμα να δέχεσαι την κριτική των άμεσα ενδιαφερομένων κάθε πράγματος.

 

Ακόμα πιο όμορφο είναι να το διαβάσεις μόνη σου σε παιδιά, πάντα χωρίς να προσπαθείς να τους εξηγήσεις τι είναι αυτά που τους λες. Εκτός του ότι περνάς καλά -κι εσύ κι εκείνα μαζί- βλέπεις με την πρώτη όλα όσα συμβαίνουν στο πρόσωπό τους που οφείλονται σε αυτό που δημιούργησες! Είναι πραγματικά πολύ ωραίο πράγμα!

[Sonya]

Ερωβιάνα μου, το παραμυθάκι σου είναι πολύ συγκινητικό και αντιπροσωπεύει (απ' όσο μπορώ να θυμηθώ) τις περισσότερες τριάδες φίλων της παιδικής ηλικίας (αρχηγός-μεσαίος-θύμα), όπως επίσης και τις αντιδράσεις των παιδιών (δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης, αναζητούν τον εαυτό τους μέσα από τον κόσμο, παρασύρονται απ' την περιπέτεια χωρίς αίσθηση του κινδύνου, αλλά πάντα αναζητούν την ασφάλεια των οικείων προσώπων όταν ο κίνδυνος έρχεται).

 

Θα ήθελα πολύ να διαβάσω ένα πιο τελικό τέλος, όπως π.χ. τι συνέβη τελικά όταν όντως οι τρεις φίλοι συναντήθηκαν ξανά στο χωριό, πώς επηρρέασε το ταξίδι τους τον χαρακτήρα του καθενός προσωπικά, καθώς και τη συμπεριφορά του ενός προς τους άλλους δύο, αλλά πιστεύω πως για ένα παιδί που θα το διαβάσει είναι καλύτερο όχι να έχει σερβιρισμένο στο πιάτο το τέλος, αλλά να κάτσει να αναλογιστεί τί θα έκανε το ίδιο στη θέση του καθενός απ' τους φίλους και να διαμοφώσει την προσωπική του άποψη για το ουσιαστικό τέλος της ιστορίας.

 

Μπορώ σχεδόν να σε φανταστώ να το διαβάζεις με τη γλυκιά σου φωνούλα σε μια αρμαθιά γοητευμένα πιτσιρίκια που μετά θα σε ζαλίζουν με τις ερωτήσεις και τις απορίες τους... Συμβουλή μου: να το διαβάσεις σε όσα περισσότερα παιδιά μπορείς.

[Sabrathan]

Chris, μάλλον δεν υπήρχε κάποιο τέτοιο "normal" τέλος... εγώ πάντως το εξέλαβα ως άκρως μεταφορικό το story και ειδικά το τέλος (πχ. ο 3ος φίλος μάλλον δεν ξανασχολήθηκε με τους άλλους στο μέλλον).

[Nienna]

Είναι καλογραμμένο, όπως είναι όλα τα δικά σου κείμενα, αν και μερικά σημεία με ξενίζουν - συνήθως με κάνεις να νοιώθω πως βρισκόμαστε σε μια εποχή παλιότερη από τη δική μας και σε περιβάλλον αγροτικό, και σε μερικά άλλα σημεία η αίσθηση αυτή χάνεται, όπως π.χ. όταν αναφέρεις το 'χαρτί υγείας' ως τέτοιο. Δεν νομίζω να μιλούσε κανείς τότε για 'χαρτί υγείας', κι ακόμα και αν είναι τοποθετημένο τελικά στη σύγχρονη εποχή δεν ταιριάζει αυτός ο τρόπος αναφοράς σ' αυτό, σ' ένα χωριό του σήμερα πόσοι ζωο/γαιοκτήμονες λένε 'χαρτί υγείας';

 

Μου άρεσε πολύ το ύφος, πάντως. Δεν πιστεύω πως τα παιδάκια χρειάζονται μασημένη τροφή, πίστεύω όμως πως χρειάζονται κάποιο σταθερό έδαφος. Μέχρι το τέλος, η ιστορία παρέχει αυτό το σταθερό έδαφος. Οι συμβολισμοί είναι καθαροί χωρίς να είναι παιδαριώδεις, οι περιγραφές είναι μαγικές, παραμυθένιες, χωρίς να είναι απλοϊκές κτλ. Στο τέλος όμως αφήνεις τους πάντες μετέωρους [και μένα που δεν είμαι παιδάκι], και προσθέτεις πολύ αργά έναν άλλον παράγοντα, αυτόν της ανεξαρτησίας, για τον οποίο δεν είχες μιλήσει καθόλου πριν. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω πως αυτό το τέλος δεν δουλεύει καλά για τη συγκεκριμένη ιστορία.

 

Πάντως το ενδιαφέρον καταφέρνει να το κρατήσει το παραμύθι σου, δεν νομίζω πως θα βαριόταν κανένα παιδί δηλαδή. Απλώς αυτό το τέλος είναι λίγο σα να τραβάς το χαλί κάτω απ' τα πόδια του αναγνώστη [χωρίς όμως να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για τον οποίον το κάνεις αυτό, χωρίς αυτό το σπάσιμο της ισορροπίας να είναι εφέ, τέχνασμα].

[Eroviana]

Πριν τρεις μέρες μου είπαν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Απ'ότι φαίνεται κανείς δεν αποδέχεται το τέλος ως τέλος. Θα δω...ίσως συνεχίσω με μια δεύτερη ιστοριούλα. Ευχαριστώ πάντως!

[tetartos]

Οφείλω να ομολογήσω ότι έπαθα ένα πατατράκ διαβάζοντας το "τέλος"! Έψαχνα πού χάθηκε το υπόλοιπο κείμενο!

 

Μου άρεσε πολύ και το στυλ σου και οι περιγραφές. Περισσότερο από όλα μου άρεσαν οι αιτίες που διάλεξε κάθε παιδί το δρόμο, πολύ σωστές από ψυχολογικής άποψης! Μερικά στοιχεία, όπως το ποτάμι, έχουν συμβολισμό που δεν είναι αρκετά σαφής, ώστε να γίνει κατανοητός, ούτε αρκετά ασαφής, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να διαλέξει ελεύθερα τι θα σημαίνουν γι' αυτόν. Επίσης, αυτό που με παραξένεψε είναι ότι, πέραν της επιλογής των δρόμων, οι πρωταγωνιστές δεν πήραν καμία άλλη (ξεκάθαρη) απόφαση, δεν αντιμετώπισαν καμία έσωτερική σύγκρουση που να σχετίζεται με το αποτέλεσμα της πορείας τους. Τέλος, το τρίτο παιδάκι δεν έχει συνεπή χαρακτήρα: τα "θύματα" της παρέας συνήθως είναι τα πιο εξαρτημένα άτομα. Και στο κάτω-κάτω, αυτοί τον περίμεναν...

 

Πώς πάνε τα υπόλοιπα παραμυθάκια; Πάω στοίχημα ότι τα παιδιά τα λάτρεψαν!