Ένα Όνειρο στη Σκάλα του!

[Nienor]

Είπα να κάνω ένα άνοιγμα με κάτι παλιό. Τα περισσότερα δεν τα χωνεύω αμα περάσουν 2-3 χρόνια και τα ξαναδιαβάσω όμως αυτό για κάποιον ανεξήγητο λόγο το συμπαθώ! Παρακαλώ να είστε αμείλικτοι μαζί του και ελπίζω να μη σας κουράσω πολύ.

 

 

edit:

Κάνω μια νέα δημοσίευση εδώ με ελάχιστες αλλαγές αλλά αρκετές διορθώσεις. Αν κάποιος δεν το έχει διαβάσει ήδη και είχε υπόψη του να το κάνει, διαβάστε παρακαλώ αυτή τη version. (θα αποδειχτεί καταλληλότερη για την ψυχική σας υγεία φαντάζομαι )

 

Ένα Όνειρο στη σκάλα του!

 

Στις 5:00 το πρωί ακούστηκε το κουδούνι της μεγάλης μεζονέτας. Έξω από την πόρτα δεν στεκόταν κανείς. Ο αέρας φυσούσε και παρέσερνε τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, τις σκέψεις και την αγάπη των ονειροπόλων ψυχών. Ο άνεμος σαν εξπρεσιονιστής μουσικός μετέφερε τους μελαγχολικούς ήχους κάποιας γκρίζας και απόλυτης ατονικότητας. Την πολυφωνία… δημιουργούσαν τα όνειρα.

 

 

Κατέβαινε τα σκαλιά της εσωτερικής σκάλας δύο δυο, νυσταγμένος και με τσίμπλες στα μάτια του ακόμα όταν σκόνταψε επάνω σε κάτι μαλακό και ζεστό. Σκύβοντας και αγγίζοντάς το για να το σηκώσει τινάχτηκε πίσω σαν ηλεκτρισμένος. Είχε σκοντάψει πάνω σε ένα όνειρο!

 

Ποιος διάολος είχε χτυπήσει το κουδούνι του πρωινιάτικα -αξημέρωτα ακόμα- και είχε χώσει έτσι απροκάλυπτα μέσα στο σπίτι του ένα όνειρο;

Έτρεξε στην εξώπορτα, έπιασε το χερούλι να την ανοίξει μα ήταν κλειδωμένη. Ακόμα και ο σύρτης ήταν στη θέση του! Ύστερα έλεγξε την πόρτα της κουζίνας, του υπογείου και ένα ένα όλα τα παράθυρα του σπιτιού. Ήταν όλα όπως τα είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Κλειστά και ασφαλισμένα. Έπειτα έτρεξε στην πόρτα για άλλη μια φόρα, την ξεκλείδωσε βιαστικά και την άνοιξε διάπλατα. Κανείς! Τίποτα πέρα από το ήσυχο ξημέρωμα της γειτονιάς και τον απαλό άνεμο.

Δεν ήταν δυνατό να του συμβαίνει κάτι τέτοιο! Δεν ήταν δυνατό! Όχι σ’ εκείνον! Ποιος ήταν αυτός που νόμισε πως χρειάζεται αυτός όνειρα να ταράζουν την ήρεμη, κυριαρχημένη και … και εν πάση περιπτώσει συγκροτημένη ζωή του;

 

Ξαφνικά μια ιδέα πέρασε από το μυαλό του. Το όνειρο δεν ήταν δικό του, ε, καλά σίγουρα δεν ήταν δικό του, τι σκέψη κι αυτή πρωί πρωί, το όνειρο ήταν κάποιου άλλου που το είχε χάσει και ήταν πιθανό κάπου στο σπίτι του να υπήρχε μια τρύπα από την οποία πέρασε μέσα. Ναι, μάλιστα, αυτή ήταν η λύση του αινίγματος, μία Τρύπα. Μία τρύπα που θα μπορούσε ωραιότατα να βρει και να κλείσει. Στο σπίτι του ήταν η τρύπα όχι στη ζωή του. Τι ιδέα! Μια τρύπα στη ζωή του. Και μάλιστα σε μία τέτοια ζωή σαν τη δικιά του. Αν είναι ποτέ δυνατόν!; Τι σκέψεις ήταν αυτές; Σίγουρα επειδή δεν είχε ξυπνήσει καλά ακόμα. Δεν είχε σημασία. Όπως και να ήταν θα του έδειχνε αυτός του παλιοόνειρου. Θα έβρισκε την τρύπα, θα την έκλεινε, θα το πετούσε έξω και θα αμπάρωνε καλά καλά το σπίτι του.

 

Βάλθηκε να ψάχνει το σπίτι του σπιθαμή προς σπιθαμή να βρει την τρύπα. Έψαξε παντού. Μετακίνησε τους καναπέδες, τις πολυθρόνες, τα τραπέζια, τα κρεβάτια, την ηλεκτρική κουζίνα, κοίταξε σε κάθε μικρή γωνίτσα του πατώματος, έφερε τη μεγάλη σκάλα και έψαξε σχολαστικά όλο το ταβάνι. Τρύπα πουθενά! Όμως από κάπου θα έπρεπε να είχε μπει. Δε μπορεί να είχε εμφανιστεί έτσι μέσα στο σπίτι του από το πουθενά. Κάποιος ήταν υπεύθυνος για αυτόν τον εισβολέα. Το καλύτερο που είχε να κάνει θα ήταν να βρει τον ιδιοκτήτη του και να το επιστρέψει. Ποιος ήταν όμως; Πώς θα τον έβρισκε;

 

Έκατσε σε μια πολυθρόνα βαρύς αφήνοντας το χάος που είχε δημιουργήσει ως είχε. Το σπίτι του ήταν τόσο ακατάστατο όσο ποτέ άλλοτε. Τον ενοχλούσε αυτό υπό κανονικές συνθήκες, ήταν από τη φύση του πολύ τακτικός άνθρωπος. Θα μπορούσε για ώρες να καθαρίζει ένα πολύ μικρό λεκέ σε κάποιο σημείο του χαλιού χωρίς να σκέφτεται τίποτα άλλο. Από τη θέση αυτή και έχοντας γυρισμένη την πλάτη του στη σκάλα προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις του σε μία τάξη.

Είχε δύο βασικά ερωτήματα στα οποία έπρεπε να δώσει από μία λογική απάντηση. Ποιανού ήταν το επιπόλαιο και ακατάστατο αυτό δημιούργημα και πώς βρέθηκε μέσα στο δικό του σπίτι;

 

Για το πρώτο ερώτημα ήδη σχηματιζόταν μία εντύπωση στο μυαλό του. Για το ότι υπήρχε ιδιοκτήτης δε χωρούσε καμιά αμφιβολία. Αυτό το γλυκερά τρομαχτικό και ζεστό, ποταπό … πράγμα αποκλείεται να είχε γεννηθεί από τον ίδιο. Ήταν παραπάνω από γελοίο το να επιμένει να σκέφτεται ότι υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να το είχε γεννήσει ο ίδιος. Σίγουρα ανήκε σε κάποιον που η ιδιοσυγκρασία του θα ήταν το ίδιο γλυκανάλατη και τρυφερά ρομαντική. Ναι, ήταν σίγουρο πως κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Η μόνη σοβαρή και λογική πτυχή στο χαρακτήρα του ανθρώπου που το είχε γεννήσει ήταν πως είχε αποφασίσει να το ξεφορτωθεί -Αν τελικά δεν το είχε χάσει!

 

Αυτό που δεν του άρεσε καθόλου ήταν ότι είχε αποφασίσει να το ξεφορτωθεί στο δικό του σπίτι. Για τι τον είχε περάσει τον ιδιωτικό του χώρο ο εν λόγο κύριος ή η αντιπαθέστατη μαντάμ; Για χωματερή ονείρων όπου ο καθένας πετά ότι δεν χρειάζεται; Στο σημείο αυτό άρχισε να φτάνει σε κάποιο νόημα. Όχι δεν είχαν περάσει το σπίτι του για χωματερή. Αυτός ο ονειροπόλος ή οραματιστής ή τέλος πάντων γλυκανάλατος οποιουδήποτε είδους είχε αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον τέλειο εξολοθρευτή ονείρων. Μα και βέβαια, έτσι είχαν τα πράγματα! Μα πόσο χαζός υπήρξε; Και πώς δεν το σκέφτηκε αμέσως; Ήταν τελικά τόσο απλή η εξήγηση που απορούσε που δεν ήταν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του.

 

Οπωσδήποτε ήταν ένας τέλειος εξολοθρευτής ονείρων. Τα όνειρα ήταν για τους χαμένους. Για αυτούς που δεν ήξεραν να κατασκευάζουν στόχους. Ήταν πολύ φυσικό να θέλει κάποιος να ξεφορτωθεί ένα παράσιτο αυτού του συγκεκριμένου τύπου και ήταν βέβαιο πως ο ίδιος θα μπορούσε με κάποιο τρόπο -που η αλήθεια είναι πως δεν τον ήξερε ακόμα- να το ξεφορτωθεί. Αν όμως ο άνθρωπος στον οποίο ανήκε δεν το είχε πετάξει; Αν απλά το είχε χάσει και ενώ αυτός θα το είχε ήδη ξεφορτωθεί ο άνθρωπος αυτός ερχόταν να τον ρωτήσει μήπως το βρήκε; Ποια θα ήταν τότε η θέση του; Ε, λοιπόν ίσα ίσα που θα του είχε κάνει καλό! Καλό που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο από το να τον βοηθήσει απλά να το καταστρέψει. Θα του έτρωγε βέβαια ακόμα περισσότερο από τον πολύτιμο χρόνο του μα αν ήταν να βοηθήσει ένα άτομο που πετούσε στα σύννεφα να προσαρμοστεί σε μία εποχή στόχων και ταχύτητας, αν ήταν να βοηθήσει κάποιον να καταλάβει πως τα όνειρα είναι άχρηστα και η μόνη χρησιμότητα που έχουν είναι να σε βοηθούν να παραμυθιάζεις την προσωπικότητα σου, ε, τότε θα έδινε λίγο από το χρόνο του για καλό σκοπό. Όπως και να το κάνουμε η εποχή των ονείρων και των καλλιτεχνών έχει περάσει προ πολλού. Που ζούμε; Στην Αναγέννηση; Ή μήπως τρώγονται τα όνειρα , η μουσική, τα αγάλματα … και όλες αυτές οι αηδίες;

 

Έχοντας καταλήξει στο λογικότατο συμπέρασμα πως ο εισβολέας αυτός βρισκόταν στο σπίτι του για τον απλούστατο λόγο ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί -και ευτυχώς όχι για ταράξει την ήσυχη ζωή του- αποφάσισε πως έπρεπε να βρει τον κατάλληλο τρόπο για το σκοτώσει. Αποτελούσε και αυτό ένα μείζον πρόβλημα το οποίο έπρεπε να επιλυθεί αμέσως. Είχε μεσημεριάσει σχεδόν και ο ταραξίας βρισκόταν στο σπίτι του από τα ξημερώματα. Έπρεπε να τελειώνει με αυτή την κατάσταση επιτέλους.

Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσώ πως στον σοβαρό και συγκροτημένο ήρωά μας γεννήθηκαν ερωτήματα διαφορετικού και απόλυτα πρακτικού περιεχομένου. Τι μέθοδο ακολουθεί κανείς για να σκοτώσει ένα όνειρο; Και τι ήταν το όνειρο για να το σκοτώσει; Μύγα; Και σάμπως είχε σκοτώσει ποτέ στη ζωή του μύγα; Ενώ λοιπόν εκείνος καθόταν πάνω από μία ώρα κατά τον ίδιο τρόπο στην πολυθρόνα του, κάνοντας τις σκέψεις αυτές, ο εισβολέας ήσυχος και ακίνητος στη θέση που τον άφησε το πρωί, δεν ακουγόταν καν. Ή μήπως όχι; Ε, τα όνειρα εξάλλου δεν έχουν πόδια, δεν κινούνται. Δεν κινούνται; Και τότε πως μπήκε μες στο σπίτι του; Κι αν τα όνειρα έχουν κι άλλες ιδιότητες που δεν τις γνωρίζει αυτός; Κι αν ξέρουν τι σκέφτεσαι; Τόσες ώρες απροκάλυπτα σκεφτόταν πώς να το εξοντώσει. Αν το όνειρο είχε τρόπους να αμυνθεί…

 

Κύματα πανικού άρχισαν σιγά σιγά να σκαρφαλώνουν στο σβέρκο του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο φόβος είχε κυριεύσει το κορμί και τη σκέψη του. Του ήταν αδύνατο να στραφεί να το κοιτάξει και σαν να μη έφτανε αυτό δε μπορούσε ούτε να κουνηθεί, ούτε να φωνάξει, ούτε καν να σκεφτεί. Τον έλουζε σταδιακά κρύος ιδρώτας κι όμως ένιωθε τα μάτια του να καίγονται σαν να είχε πυρετό. Τον σβέρκο του τον διαπερνούσαν παγωμένα ρεύματα που έκαναν τις λίγες τρίχες σε όλο το κορμί του να σηκώνονται σαν μαγνητισμένες. Πάνω από είκοσι χρόνια είχε να τον καταλάβει πανικός. Για την ακρίβεια άλλη μία -και μόνη- φορά είχε αισθανθεί έτσι. Στο τέλος του λυκείου. Όταν είχε ερωτευθεί. Χα, σιγά μην είχε ερωτευθεί αυτά ήταν παραμύθια για να παίζουν και να τριβελίζουν το μυαλό τους τα κοριτσάκια στο λύκειο, άλλο που μάθαμε να μιλάμε έτσι για τη σεξουαλική έλξη. Εν πάση περιπτώσει χάρη σε μια τέτοια κρίση πανικού δε είχε μιλήσει ποτέ στην Όλγα. Όλγα! Πόσα πράγματα και τι συναισθήματα γέμισαν ξαφνικά το μυαλό του φιλήσυχου αυτού ανθρώπου…

 

Η Όλγα ήταν ένα πλάσμα που δεν είχε ουδεμία σχέση με τον κόσμο αυτόν. Ήταν αέρινη. Ανά πάσα στιγμή νόμιζες πως θα πετούσε. Πως θα άνοιγαν κρυμμένα φτερά στους ώμους της και θα έφευγε μια για πάντα από τη γη. Ένα πλάσμα επικίνδυνο από κάθε άποψη που θα μπορούσε να τον έχει παρασύρει σε μία αθέμιτα ελκυστική ζωή, γεμάτη από άχρηστες απολαύσεις και ασυδοσία. Καλά που δεν της μίλησε ποτέ. Φτηνά τη είχε γλιτώσει από τη σαγήνη ενός τέτοιου απόκοσμου πλάσματος. Ναι, είχε πράξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν της είχε πει πως το μόνο πράγμα για το οποίο είχε θελήσει να της μιλήσει και για το λόγο αυτό είχε ζητήσει να τον συναντήσει μεσημεριάτικα στο πάρκο, για κανέναν άλλο, πράγμα που έτεινε να πιστέψει κι ο ίδιος ύστερα από τόσα χρόνια, ήταν για να την γαλουχήσει, να της εξηγήσει τον σωστό τρόπο για να σκέφτεται, να τη βοηθήσει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της και να βάλει στόχους. Στόχους που θα της επέτρεπαν να μεγαλώσει και να ενταχθεί σιγά σιγά στην κοινωνία. Στόχους για το πώς θα αποκτήσει τα απαραίτητα για να ζει αρμονικά μέσα στον καταναλωτικό κόσμο, οι οποίοι στόχοι, θα έπρεπε ταυτόχρονα να αποτελούν και το μοναδικό λόγο για τον οποίο θα ζούσε, αλλιώς δεν θα τους έπιανε ποτέ.

 

Ε, δεν άρμοζε σε δεκαοχτώ χρονών κοπέλα να αεροβατεί με αυτόν τον τρόπο. Άκου δεν ήθελε να ζήσει στην κοινωνία αυτή έτσι όπως την κατάντησαν! Αυτή η κοινωνία υπήρχε. Πώς θα γίνει δηλαδή θα την αλλάξουμε; Και πώς να την αλλάξουμε; Με αγάπη; Χα! να αλλάξουμε την κοινωνία μας με ...αγάπη! Ε, αυτό πια! Τώρα έβλεπε καθαρά πόσο νοήμων είχε υπάρξει που είχε σκεφτεί πριν ενεργήσει. Έβλεπε πόσο κακή επιρροή θα ήταν μια τέτοια γυναίκα δίπλα του. Αν ήταν ποτέ δυνατόν να βρισκόταν μπλεγμένος με μια γυναίκα που πίστευε πως ο κόσμος αλλάζει με αγάπη! Εκείνος ήξερε πολύ καλά πως ο κόσμος -γεωγραφικά τουλάχιστον-άλλαζε με τους σεισμούς, με εκρήξεις ηφαιστείων, με παλιρροιακά κύματα, ακόμα και με βόμβες. Αυτά τα καταλάβαινε! Αλλά με αγάπη; Που ακούστηκε τέτοιο πράγμα;

 

Με τις σκέψεις αυτές η κρίση πανικού του είχε περάσει χωρίς καν να το καταλάβει. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα, ρούφηξε τη μύτη του και σκούπισε με την ανάποδη του χεριού του ένα δάκρυ από το μάτι του. Ασυναίσθητα κατευθυνόταν προς την κουζίνα. Άνοιξε ένα συρτάρι κι έβγαλε από μέσα ένα πακέτο χαρτομάντιλα, φύσηξε τη μύτη του και … Μα τι έκανε; Έκλαιγε; Ε, αυτό πια πήγαινε πολύ. Όχι και να κλαίει μεγάλος άντρας! Να δώσει το χρόνο του, ναι. Να βρει τρόπο να το σκοτώσει, ναι. Να θυμηθεί διάφορα, ναι, αλλά μέχρις εκεί. Όχι και να κλαίει στα καλά καθούμενα χωρίς λόγο και αιτία. Αυτό πια ήταν άνω ποταμών! Ο ταραξίας αυτός είχε καταφέρει πλήρη αποδιοργάνωση στην ευυπόληπτη και τακτοποιημένη ζωή του. Έπρεπε να εξοντωθεί το συντομότερο δυνατό.

 

Πριν να βγει από την κουζίνα μετέφερε τον κάδο των απορριμμάτων στη θέση του, πέταξε μέσα το χαρτάκι με τις μύξες κι από ένα άλλο συρτάρι διάλεξε ένα μαχαίρι που θεωρούσε πως κόβει καλά. Είχε αποφασίσει να δοκιμάσει να το σκοτώσει με τον τρόπο που είχε δει στις ταινίες και αφού δεν είχε όπλο ή παγοκόφτη για να το κάνει θα επιχειρούσε με το μαχαίρι. Αν μη τι άλλο ήταν κάποια μέθοδος με την οποία μπορούσε να ξεκινήσει. Κατευθύνθηκε προς τη σκάλα με σταθερό βήμα μα όταν έφτασε σχετικά κοντά πάγωσε στη θέση του! Αν το όνειρο ήταν ον; Αν πονούσε όταν θα το τρυπούσε με το μαχαίρι; Αν μάτωνε; Ή αν ακόμη χειρότερα μπορούσε να μιλήσει και τον παρακαλούσε να μην το κάνει; Τότε πως θα το χτυπούσε; Δε θα μπορούσε με κανένα τρόπο να το σκοτώσει. Ω, γιατί να συμβαίνει σε αυτόν; Γιατί να μην το είχαν πετάξει σε ένα άλλο σπίτι που να ξέρουν τι να το κάνουν; Που να ξέρουν τουλάχιστον από τι ακριβώς αποτελείται. Αν ρωτούσε κάποιον; Και τι θα ρωτούσε δηλαδή; Από τι υλικό είναι φτιαγμένα τα όνειρα; Μπορούσε όμως να το κοιτάξει στο ερμηνευτικό λεξικό. Ναι, αυτό μπορούσε να το κάνει.

 

Άφησε το μαχαίρι επάνω στην ξύλινη εταζέρα του, –που για πρώτη φορά συνάντησε στο δρόμο του ανάμεσα στην κουζίνα και τη βιβλιοθήκη- πήρε το βιβλίο στα χέρια του και το άνοιξε στο όμικρον. Οι κύριοι Τεγόπουλος – Φυτράκης έλεγαν: «όνειρο(το) ουσ. … μετάφ.

 

Τζίφος! Για το τι πράγμα ήταν η κουβέντα. Ποιος θα μπορούσε να του πει από τι ήταν; Μα εάν κάποιος μπορούσε να του πει από τι υλικό ήταν ενδεχομένως να ήξερε να του πει και πως θα το ξεφορτωνόταν. Ποιος όμως; Κυριακή σήμερα. Οι συνάδελφοι του μια Κυριακή είχαν κι εκείνοι για ξεκούραση δεν μπορούσε αυτός στα καλά του καθουμένου να τους ταράξει με κάτι τέτοιο. Εξάλλου μπορεί να τον παρεξηγούσαν, να νόμιζαν πως είναι δικό του. Όχι ήταν κακή ιδέα. Εάν το έλεγε σε κάποιον φίλο; Είχε μια φορά έναν φίλο! Είχε μια φορά ένα φίλο. Μα είχαν να μιλήσουν… Ω, μπορεί να πήγαιναν και πέντε χρόνια. Και έξι μπορεί! Μα ήταν δυνατό να πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από τότε που για τελευταία φορά πήγε σινεμά; Τι απαίσιο μέρος! Απορούσε με τον εαυτό του που κάποτε πήγαινε κι εκείνος, παρέα με όλους εκείνους τους τύπους με τα πατατάκια και τα αναψυκτικά που μασάνε σε όλη την ταινία σαν λυμασμένοι. Άσε που σε τι χρειάζονται οι ταινίες; Γιατί δηλαδή να είσαι για δύο ώρες αλλού; Τι είχε ο τόπος ο δικός σου; Μωρέ έχει, αλλά αυτόν έχουμε κι εξάλλου δεν έχει και των αλλονών τα δικά του; Γιατί να ζεις για λίγο με τα προβλήματα των αλλονών και να πληρώνεις κι όλας για αυτό; Του Μανόλη όμως του άρεσε. Πάντα του άρεσε το σινεμά, από παιδί που ήταν ακόμα, γι αυτό πήγαινε κι αυτός για το Μανόλη. Α, ρε Μανόλη! Έξι χρόνια! Μα κι εκείνος όμως τον είχε φέρει στα όριά του την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί. Άκου διακοπές χειμωνιάτικα! Άκου να πάρει κι άδεια για να κάνει διακοπές; Κι όχι μόνο του τα είχε πει σοβαρά όλα αυτά μα τον είχε πιέσει κι όλα, σαν να ‘ταν μωρό παιδί. Α, ρε, Μανόλη! Α, όχι, δε μπορούσε να πάρει το Μανόλη. Αυτός ίσως και να ήθελε να το κρατήσει. Ενδεχομένως να του έκανε κακό αν τον έπαιρνε. Έπρεπε να τον ξεχάσει το Μανόλη και να σκεφτεί τι θα έκανε με αυτό το κατασκεύασμα γιατί θα νυχτωνόταν μαζί του. Α, ρε, Μανόλη!

 

Κουνούσε αρνητικά το κεφάλι του για να διώξει τη σκέψη του Μανόλη, μάταια όμως αφού μια εικόνα είχε ήδη σχηματιστεί στο μυαλό του. Μια καλοκαιρινή μέρα, ένα ή δύο χρόνια πριν να τελειώσουν το σχολείο, είχαν ξεκινήσει, λέει να πάνε για μπάνιο με τα πόδια, από την Κοκκινιά ως τη Πειραϊκή. Είχαν φτάσει, κατακουρασμένοι, είχαν βουτήξει στο νερό για λίγο μα πολύ γρήγορα είχαν βρεθεί ξαπλωμένοι στα βραχάκια με τον ήλιο -ντάλα μεσημέρι- να καίει από πάνω τους κι αυτοί να κοιμούνται του καλού καιρού. Το απόγευμα είχαν ξυπνήσει με πορφυρές ανταύγειες σε όλη την πλάτη τους, πεινασμένοι σα λύκοι, ήξεραν πως οι μανάδες τους θα είχαν ανησυχήσει και οι πλάτες τους πονούσαν φριχτά. Και τότε ήταν που «είχε δει» για πρώτη φορά την Όλγα. Την είχε ξαναδεί δηλαδή πολλές φορές όμως ήταν η πρώτη φορά που πρόσεξε την Όλγα. Φορούσε ένα γαλανό μαντήλι γύρω από τη μέση της, είχε τα μαλλιά της λιτά, γελούσε μαζί τους και κρατούσε στο χεράκι της μια ενυδατική κρέμα. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα τον είχε κάνει να την ερωτευτεί -ούτε καν ο ήλιος που τη φώτιζε από πίσω μεταμορφώνοντας τη σε πρωινό λουλούδι αμυγδαλιάς- εάν δεν μύριζε όπως μύριζε. Αρμύρα και καλλυντική κρέμα! Ούτε η μαμά του δεν μύριζε τόσο πολύ όμορφα. Για λίγο είχε μείνει να την κοιτάζει σαν χαζός ενώ εκείνη είχε βάλει το αλαβάστρινο χεράκι της μπροστά στο στόμα της προσπαθώντας να πνίξει τα γέλια που ανέβαιναν σα χείμαρρος από το στομάχι της. Τότε εκείνος είχε εξοργιστεί μαζί της! Είχε αρχίσει να της φωνάζει ότι δεν σεβόταν το πάθημα τους και ότι δεν μπορούσε να καταλάβει πως πονούσαν και δεν μπορούσαν να έχουν κι αυτήν πάνω από το κεφάλι τους να γελάει ... και όσο εκείνη ζητούσε συγγνώμη και εξηγούσε πως είχε έρθει να τους δώσει την κρέμα της γιατί τους είχε δει από το σπίτι της να καίγονται στον ήλιο, τόσο εκείνος γινόταν έξαλλος και της έλεγε πως δεν την είχαν ανάγκη, μέχρι που τελικά την είχε κάνει ράκος και την είχε διώξει.

 

Στο δρόμο της επιστροφής ήταν φουρκισμένος και δεν είχε βγάλει μιλιά από το στόμα του. Αλλά και ο Μανόλης του είχε πει μόνο μια κουβέντα κι αυτή λίγο πριν να φτάσουνε, όταν ο άλλος –ο φούρκας- τον είχε ρωτήσει γιατί χασκογελούσε ο Μανόλης είχε απαντήσει δυο λέξεις μόνον «κακή αρχή». Δύο λέξεις που τις θυμόταν ακόμη πειραγμένος. Τον είχε βρίσει φυσικά και εκείνον, μα ο Μανόλης μόλις που είχε υψώσει τη φωνή του, τον είχε παρατήσει και είχε φύγει γελώντας. Το βράδυ, όταν τον πασάλειβε η μάνα του με γιαούρτια, η Όλγα δεν έφευγε από το μυαλό του. Είχε περάσει την επόμενη εβδομάδα σα χαμένο και τα επόμενα δύο χρόνια με μοναδικό του σκοπό να δημιουργήσει πιο στενές σχέσεις με εκείνο το κορίτσι. Δεν της ζήτησε συγγνώμη ποτέ, τον είχε συγχωρέσει από μόνη της για εκείνη την ημέρα. Και είχε κλάψει πολύ στο παγκάκι εκείνο το καταραμένο μεσημέρι που σαν ηλίθιος δεν της είχε πει τίποτα. Ούτε για αυτό δεν της ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Ήξερε πως και αυτό θα του το είχε συγχωρέσει από μόνη της. Δύο χρόνια αναμονή και τόσα δάκρυα για πάρτη του τα είχε συγχωρήσει. Α, ρε, Όλγα!

 

Το κεφάλι του όλη αυτή την ώρα που περνούσαν οι εικόνες από τα αθώα εκείνα καλοκαίρια, είχε κρυφτεί εντελώς μέσα στα χέρια του, η μύτη του ακουμπούσε στο εσωτερικό του αγκώνα του όπου το μανίκι ήταν μούσκεμα. Ο υπόλοιπος ήταν ανακούρκουδα μαζεμένος επάνω στην καρέκλα. Τα πόδια του είχαν πιαστεί και τα κούνησε ελαφρά, σηκώνοντας όμως το πρόσωπό του από εκεί που ήτανε και ενώ μία μύξα τραβήχτηκε -μισή στη μύτη και μισή στο μανίκι του- είδε πως μπροστά του ήταν το κομό με τον καθρέφτη. Τι διάολο έκανε εκεί το κομό; Δεν είχε καμιά δουλειά εκεί το κομό! Και τότε θυμήθηκε τι δουλειά είχε εκεί το κομό, θυμήθηκε και ότι όλη την ημέρα ασχολιόταν με τον εισβολέα και πέρασαν από μπροστά του καρέ καρέ τα στιγμιότυπα της ημέρας ενώ σκούπιζε ξανά και ξανά τη μούρη του προσπαθώντας ίσως να τη γδάρει!

«Είχε σκοντάψει πάνω σε ένα όνειρο… ένα όνειρο στη σκάλα του....μέσα στο ίδιο του το σπίτι...ποιος το έβαλε εκεί… κάπου στο σπίτι του υπήρχε μια τρύπα από την οποία είχε περάσει μέσα… Μια τρύπα στη ζωή του… να βρει τον ιδιοκτήτη του και να το επιστρέψει …μια τρύπα στη ζωή του... Οπωσδήποτε ήταν ένας τέλειος εξολοθρευτής ονείρων… έπρεπε να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να το σκοτώσει… ήταν εξολοθρευτής... να το σκοτώσει... ο πανικός... μία μόνο φορά είχε αισθανθεί τον πανικό... Όταν ερωτεύτηκε… Ένα πλάσμα επικίνδυνο ... Τα αλαβάστρινα χεράκια της...Αυτή η κοινωνία υπάρχει. ...Και πώς θα την αλλάξουμε δηλαδή; Με αγάπη; Μα τι έκανε; Έκλαιγε; Ε, αυτό πια πήγαινε πολύ… θα το επιχειρούσε με μαχαίρι… Από τι υλικό είναι φτιαγμένα τα όνειρα;...ας τον βοηθούσε κάποιος...μα τι του συνέβαινε;»

 

Από τι υλικό ήταν φτιαγμένα τα όνειρα; Τα όνειρα ήταν φτιαγμένα από αγάπη! Να το λοιπόν που το ήξερε και μόνος του. Σηκώθηκε από τη πολυθρόνα και στάθηκε όρθιος μπροστά στον καθρέφτη. Ήτανε χάλια, τα μάτια του κόκκινα, η μύτη του έσταζε ακόμα, το βλέμμα του κουρασμένο και η περηφάνια του καταρρακωμένη. Εξοργίστηκε! Κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ. Αν ήταν ποτέ δυνατό! Ε, για το όνομα της Παναγίας τι πράγματα ήταν αυτά;! Πήγε σχεδόν τρέχοντας στην κουζίνα άρπαξε μια σακούλα σκουπιδιών και συνέχισε φουρκισμένος για τη σκάλα. Το άρπαξε -τι ωραίο και μαλακό που ήταν- ε, όχι και πάλι όχι και βγήκε από την πόρτα χωρίς καν να πάρει μαζί τα κλειδιά του, έφτασε στον ντενεκέ της γωνίας και … και τον άνοιξε… και κοίταξε τη σακούλα του… και με μία εκπληκτική έκρηξη θάρρους πέταξε τη σακούλα μέσα.

 

Έκλεισε τον ντενεκέ ασθμαίνοντας άγρια και αφού κοίταξε γύρω του να δει αν ήταν κανείς κοντά, γύρισε σπίτι του, χώθηκε μέσα, κλείδωσε και διπλομαντάλωσε την πόρτα πίσω του. Η ώρα ήταν εννιά το βράδυ της Κυριακής. Θα ταχτοποιούσε το σπίτι του και μετά θα ξάπλωνε να κοιμηθεί. Τι μέρα! Έπιασε αμέσως δουλειά. Το πρώτο που έβαλε στη θέση του ήταν το κομό. Μια χοντρή ακίδα μπήκε στο χέρι του και κραύγασε. Το παράτησε αμέσως και πήγε στο μπάνιο να τη βγάλει. Εμ, βέβαια το ξύλο κάποτε παλιώνει, θέλει συντήρηση κύριε, τι να σου κάνει από μόνο του; Και άμα θες να έχεις κομό πρέπει να τα συντηρείς λίγο που και που, γιατί τα κομό είναι συνήθως φτιαγμένα από ξύλο. Και τα όνειρα είναι συνήθως φτιαγμένα από αγάπη! Κι άμα τη θες την αγάπη πρέπει κι αυτήν να τη συντηρείς λίγο που και που. Ε; ... ε;

 

Παράτησε τα μπαμπάκια, τα οινοπνεύματα και τα τσιμπιδάκια και έτρεξε κάτω, άνοιξε την πόρτα –πράγμα που του πήρε λίγη ώρα και λίγα σιχτιρίσματα- και βγήκε στο δρόμο με τη μία παντόφλα του, άνοιξε τον κάδο και -ω! δόξα τη χάρη Του- ήταν εκεί. Αναποδογύρισε τον κάδο, το πήρε στην αγκαλιά του βγάζοντας το μαλακά από τη σακούλα και γύρισε σπίτι του. Άφησε τα έπιπλα ως είχαν στο άλλοτε επιμελώς ταχτοποιημένο σαλόνι του, ανέβηκε επάνω έσπρωξε το κομοδίνο μόνο δίπλα στο κρεβάτι του και τοποθέτησε το όνειρο εκεί. Ήταν δικό του και δεν θα του έπαιρνε κανείς. Το κοιτούσε μέχρι που τον πήρε ο ύπνος. Ίσως αύριο να έπαιρνε την Όλγα τηλέφωνο... ή ίσως το Μανόλη…

Edited September 12, 2005 by Nihilio

[LordCeleborn]

Πολυ περιγραφικο και ισως καποιες απο τις λεξεις να μην ταιριαζουν στην ροη του κειμενου. Ομως μου αρεσε η Ιστορια και ο τροπος που την παρουσιαζεις, Μπραβο σου.

[Nihilio]

Πολύ ωραία ιστορία, αρκετά σουρεαλιστική, απεικονίζει όμως πολύ καλά της ταραχή του ήρωα. Οι περιγραφές ήταν πολλές μεν, αλλά ταιριαζαν με το κλίμα που ήθελες να δώσεις.

 

2-3 σημεία που με παραξένεψαν λίγο:

 

Την πολυφωνία, δημιουργούσαν τα όνειρα

πιστεύω ότι να έβαζες Την πολυφωνία, τη δημιουργούσαν, θα ακουγόταν πολύ καλύτερο.

 

να την εξηγήσει τον σωστό τρόπο για να σκέφτεται,

Βορειοελλαδίτης είναι ο ήρωας; Αν ναι, γιατί δε γράφει παντού την αλλά της; Μάλλον σου έχει ξεφύγει εδώ ένα τυπογραφικό λάθος.

[Βάρδος]

Την πολυφωνία, δημιουργούσαν τα όνειρα

 

Το βασικό εδώ είναι ότι δεν θέλει κόμμα, γιατί ποτέ δεν χωρίζεις το υποκείμενο από το ρήμα.

[Isis]

Πολύ ωραία η ιδέα της ιστορίας, εξαιρετικό το κεντρικό νόημα και βαθειά ανθρώπινο το (αγαπημένο μου) δίδαγμα.

 

Η ιστορία, όμως, χάνει πολύ από διάφορα εκφραστικά, συντακτικά και γραμματικά λάθη, ενώ είναι γραμμένη με έναν τρόπο που δεν της επιτρέπει να αναδειχθεί. Σου παραθέτω ενδεικτικά ορισμένα σχόλια:

 

...Όμως από κάπου θα πρέπει να είχε μπει...

...Η μόνη σοβαρή και λογική πτυχή στο χαρακτήρα του ανθρώπου που το γέννησε ήταν σίγουρα πως αποφάσισε να το ξεφορτωθεί. Αν τελικά δεν το έχασε....

 

Σε όλο το μήκος του κειμένου υπάρχει ένα διαρκές πρόβλημα στη χρήση των χρόνων των ρημάτων. Και αυτό αποδυναμώνει την ιστορία και το χρονικά πολυδιάστατο χαρακτήρα της. Μην ξεχνάς πως γράφεις σε τρίτο ενικό και αυτό σε αναγκάζει - ουσιαστικά - να είσαι αυστηρότερη με τη χρήση των χρόνων ώστε να μη μπερδεύεται ο αναγνώστης με το τι προηγήθηκε ποιανού. Παρ' ότι μερικές φορές το λάθος δε βγάζει μάτι, άλλες φορές ενοχλεί κιόλας!

 

Τι εννοώ: Χρησιμοποιείς κυρίως Αόριστο (και ανά περιπτώσεις Ενεστώτα) για να δηλώσεις τόσο γεγονότα τα οποία συνέβησαν σε μια δεδομένη στιγμή στο παρελθόν όσο και γεγονότα που προηγήθηκαν! Αυτό δεν είναι σωστό, δεδομένου πως για αυτό το σκοπό υπάρχει ο Υπερσυντέλικος: είναι ο αντίστοιχος του Παρακείμενου στο παρελθόν, με τη διαφορά ότι - σχεδόν πάντοτε - πρέπει να υπάρχει η συνάρτηση προτερόχρονου με υστερόχρονο ρήμα. Συγκεκριμένα ο Υπερσυντέλικος φανερώνει πως κάτι είχε συντελεστεί (ολοκληρωθεί) στο απώτερο παρελθόν, πριν κάτι άλλο γίνει στο κοντινότερο παρελθόν

 

Σε αυτή την περίπτωση τα σωστά θα ήταν:

 

"Όμως, από κάπου θα έπρεπε να είχε μπει!"

 

"Η μόνη σοβαρή και λογική πτυχή στο χαρακτήρα του ανθρώπου που το είχε γεννήσει, ήταν σίγουρα πως αποφάσισε να το ξεφορτωθεί - Αν τελικά δεν τον είχε χάσει!"

 

Στην παραπάνω διόρθωση σου παραθέτω και ένα παράδειγμα στίξης, ώστε να τονίζονται σωστά τα σημεία της πρότασης. Για να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τις αρχές της τοποθέτησης των σημείων στίξης, δοκίμασε να απαγγείλεις το κείμενό σου και να χρωματίσεις τη φωνή σου κατάλληλα όπου απαιτείται.

 

ο καθένας πετά ότι δεν χρειάζεται.

 

Το γνωστό θέμα με το -ν- και το πού μπαίνει και πού όχι. Εδώ, για παράδειγμα δε χρειάζεται γιατί προηγείται λέξης που αρχίζει από -χ-.

 

είχε αναγνωρίσει στον ίδιο τον τέλειο εξολοθρευτή ονείρων.

 

Καλύτερα: στον εαυτό του, αντί στον ίδιο. Οι οριστικές αντωνυμίες - αν δε χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν έμφαση - δημιουργούν στο κείμενο έντονη ασάφεια.

 

Μα τι χαζός υπήρξε;

 

Καλύτερα: πόσο χαζός υπήρξε. Το -τι- είναι ερωτηματική αντωνυμία. Συχνά χρησιμοποιείται αντί της ποσοτικής αντωνυμίας -ποσο- όταν συντάσσεται με επιφώνημα για να εκφραστεί ένα συναίσθημα και συνήθως (αν και όχι πάντα) με επίρρημα (βλ.Τι όμορφος κόσμος!). Στην προκείμενη περίπτωση (πέραν του ότι είναι και γραμματικά λάθος) ακούγεται και παράξενα

 

Για αυτούς που δεν ήξεραν να φτιάχνουν στόχους.

 

Καλύτερα: να βάζουν-θέτουν στόχους, δεδομένου πως ο στόχος τίθεται, δε δημιουργείται βάσει συνταγής, ούτε κατασκευάζεται.

 

Ήταν πολύ φυσικό να θέλει κάποιος να ξεφορτωθεί ένα παρείσακτο αυτού του συγκεκριμένου τύπου

 

Καλύτερα: αντί για παρείσακτο, ένα παράσιτο.

 

Ε, λοιπόν ίσα ίσα που θα του έκανε καλό!

 

Υπερσυντέλικος, καλύτερα: θα του είχε κάνει καλό (αν σε διευκολύνει, σκέψου την αντίστοιχη χρήση του if στα αγγλικά: If he did this...he would have done that (και όχι if he did this...he would do that...δεδομένου πως ο ήρωάς σου πιστεύει πως έχει δίκιο και αναφέρεται σε ένα γεγονός που - αυτή τη χρονική στιγμή - δε γνωρίζει πως δε θα συντελεστεί)

 

Ένας πανικός άρχισε αργά να του τρυπάει το στομάχι.

 

Ένας πανικός προσωπικά; καλύτερα: μια αίσθηση πανικού

 

ένιωθε το σώμα και τα μάτια του να καίγονται με τον τρόπο που υποφέρουν όταν έχεις πυρετό.

 

Συνήθως όταν έχεις πυρετό δε νιώθεις να καίγεσαι, έχεις ρίγη

 

"Πώς θα γίνει δηλαδή θα την αλλάξουμε; Και πώς θα την αλλάξουμε δηλαδή;"

 

Υπερβολική η επανάληψη ή λάθος που σου ξέφυγε.

 

Εκείνος ήξερε πολύ καλά πως ο κόσμος, γεωγραφικά τουλάχιστον, άλλαζε με τους σεισμούς, με εκρήξεις ηφαιστείων, παλιρροιακά κύματα, ακόμα και με βόμβες, αυτά τα καταλάβαινε.

 

Θέμα στη στίξη: μετά το και με βόμβες χρειαζόταν άνω τελεία (και, γενικά, δεν υπάρχει μόνο το κόμμα!)

 

"Εκείνος ήξερε πολύ καλά πως ο κόσμος - γεωγραφικά τουλάχιστον - άλλαζε με τους σεισμούς, με εκρήξεις ηφαιστείων, με παλιρροιακά κύματα, ακόμα και με βόμβες· αυτά τα καταλάβαινε!"

 

"Είχε μια φορά έναν φίλο! Είχε μια φορά ένα φίλο."

 

Προφανώς σου ξέφυγε. Αν, πάλι, το έγραψες για να δηλώσεις μια σκέψη-αναπόληση και για να τονίσεις πως μόνο μία φορά είχε τον ένα και μοναδικό φίλο, θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιήσεις Italics στη δεύτερη πρόταση και σημεία στίξης (όπως κόμματα και αποσιωπητικά).

 

Ελπίζω να μη σε κούρασα αφάνταστα! Μου άρεσε, όμως, τόσο πολύ η ιδέα σου και με ξένισε τόσο ο τρόπος που την απέδωσες, που ξεκίνησα με όρεξη να διορθώνω! Τα τεχνικά είναι εύκολα, οι καλές ιδέες είναι που σπανίζουν!

 

Keep it up!

 

Edited August 30, 2005 by Isis

[Nienor]

Σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε μαζί του και για τις παρατηρήσεις σας.

 

Λόρδε σε ευχαριστώ πολύ.

 

Βορειοελλαδίτης είναι ο ήρωας; Αν ναι, γιατί δε γράφει παντού την αλλά της; Μάλλον σου έχει ξεφύγει εδώ ένα τυπογραφικό λάθος.

 

χεχε! όχι απλώς μου ξέφυγε, αν και δεν έχει καμιά σημασία από που είναι στην πραγματικότητα. Αν ήξερα να χειριστώ το ιδίωμα της Βορείου Ελλάδας, τότε ίσως και να ήταν από κει.

 

Το βασικό εδώ είναι ότι δεν θέλει κόμμα, γιατί ποτέ δεν χωρίζεις το υποκείμενο από το ρήμα.

 

Ναι, συμφωνώ δεν θέλει. Απλώς θα ήθελα να διαβαστεί με παύση ανάμεσα στην πολυφωνία και τα όνειρα και δεν ξέρω πως το κάνεις αυτό.

 

Isis για άλλη μια φορά σ' ευχαριστώ (σε έχω πήξει στα ευχαριστώ σήμερα αλλά πως αλλιώς να το πω ρε παιδί μου, αισθάνομαι πάρα πολύ καλά για όλο αυτό που έκατσες κι έκανες, πραγματικά πάρα πολύ καλά) και προφανώς και δε με κούρασες καθόλου (αν είναι δυνατόν να έκατσες να ασχοληθείς με κάτι που το πόσταρα για αυτόν ακριβώς το λόγο και να με κούραζες, θα ήμουνα τουλάχιστον τρελή). Λοιπόν δεν θα κάτσω να σχολιάσω αυτά που μου είπες, γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα, απλώς θα προσπαθήσω να τα εφαρμόσω και θα το ξαναποστάρω. Εννοείται πως έχεις δίκιο σε όσα λες, προσωπικά τουλάχιστον τα βρίσκω σωστά. Ένα πραγματάκι θα αγνοήσω μόνο το

 

QUOTE

Για αυτούς που δεν ήξεραν να φτιάχνουν στόχους.

 

 

Καλύτερα: να βάζουν-θέτουν στόχους, δεδομένου πως ο στόχος τίθεται, δε δημιουργείται βάσει συνταγής, ούτε κατασκευάζεται.

 

κι αυτό γιατί μπήκε έτσι για αυτόν ακριβώς το λόγο. Για να φαίνεται σαν κάτι κατασκευασμένο κάτι που έγινε -ακριβώς- βάση συνταγής που προέρχεται από τον τρόπο ζωής μας. Δεν μιλάω -προφανώς- για εκείνον τον ευγενή στόχο που θα βοηθήσει ή θα φτιάξει τα πράγματα αν επιτευχθεί, μιλάω για αυτόν τον εγωιστικό που περιγράφεις.

 

Ευχαριστώ και πάλι!

 

Υ.Γ. και μόλις παρατήρησα πως italic διόρθωσα μόνο στην αρχή....τα υπόλοιπα που δεν ήρθαν από το word απλώς τα αγνόησα

[Βάρδος]

Ναι, συμφωνώ  δεν θέλει. Απλώς θα ήθελα να διαβαστεί με παύση ανάμεσα στην πολυφωνία και τα όνειρα και δεν ξέρω πως το κάνεις αυτό. 

<{POST_SNAPBACK}>

 

Μπορείς να βάλεις αποσιωπητικά (...). Περνάει το νόημά σου καλύτερα.

 

Την πολυφωνία... δημιουργούσαν τα όνειρα.

 

 

Ή, μια παύλα (--). Αν και αυτό δίνει πολύ ένταση στο λόγο.

 

Την πολυφωνία -- δημιουργούσαν τα όνειρα.

 

 

Τέσ'πα', δεν το έχω διαβάσει και το κείμενό σου. Όταν το διαβάσω, θα γράψω και περισσότερα.

 

Keep writing.

[Nienor]

Καταρχάς, Βάρδε σ' ευχαριστώ για την πληροφορία! (Τώρα συνειδητοποίησα πως δεν είχα απαντήσει.)

Edited September 12, 2005 by Nihilio

[Nihilio]

Η νέα έκδοση της ιστορίας αντικατέστησε την παλιά. Από ότι κατάλαβα αυτό θα ήθελες κι εσύ.

[heiron]

Χμ...αλλο ενα κειμενο που δειχνει πως η σημερινη εποχη και ο συγχρονος τροπος ζωης αποξενωνουν και διαβρωνουν τους ανθρωπους αλλα υπαρχουν καποιοι καλοι και μπλα μπλα μπλα....

 

Παρα το οτι τα εχω παρει με αυτο το κλισε η ιστορια σου μου αρεσε.Κυριως λογω του "ονειρου"!Χα,χειροπιαστο ονειρο!Μωρε μπραβο!Και βεβαια ο ηρωας που δεν ειναι ο κλα-σσ-ικος(Νιεννικη εκδοχη) καλος και ευαισθητος ανθρωπος.Και το τελος ωραια δοσμενο.

Λαθακια υπηρχαν αλλα οκ.Επισης,δε μου αρεσε τοσο το παιδικοενθουσιωδες υφος.Ξρεις με θαυμαστικα και τα λοιπα.Αλλα ειχε φαση,οφειλω να ομολογησω.

 

Περιμενουμε κι αλλο.Αντε,εχουν περασει μηνες!

[Nienna]

Χμμμ...

Σαν θέμα με αγγίζει, έχει ίδιες βάσεις με τον Ονειρευτή μου, επεξεργάζεται μια πλευρά του ίδιου θέματος. Είναι το "ξύπνα!" θέμα. Είναι κάτι που νοιώθω την ανάγκη να το διοχετεύσω στα αυτιά χιλιάδων ανθρώπων, να το προβάλλω σε αόρατες γιγαντοοθόνες, να ακουστεί σε κρυμμένα μαγικά μεγάφωνα... Να μην το πάρουν είδηση αλλά να το ακούν, να το βλέπουν, να το εισπνέουν...

 

Χάνει όμως γιατί μας τα δίνει όλα μασημένα, έτοιμα. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα, να φανταστούμε τίποτα. Υπάρχει συνεχής ροή πληροφοριών, καθόλου αφαίρεση - και πιστεύω πως σε αυτό το θέμα ταιριάζει η αφαίρεση, η φαντασία, οι συνειρμοί χωρίς "λογοκρισία". Δεν χρειαζόταν να είναι γραμμικό, δεν χρειαζόταν να μας τα ξεκαθαρίζει όλα. Μας λέει, μας λέει, μας λέει. Αν δεν μας έλεγε τόσα πολλά θα το είχα λατρέψει.

 

Μικ!

 

[Nienor]

Ευχαριστώ πολύ, που το διαβάσατε και ασχοληθήκατε

 

Αυτά που λέτε περί παιδικουενθιώδες ύφους και γραμμικής αφήγησης τα είδα κι εγώ στην τελευταία διόρθωση, αλλά επειδή το κείμενο είναι από από τα πρώτα που ολοκλήρωσα ποτέ (σχεδόν του 95 - 97, κάπου ανάμεσα) δεν ήθελα να το αλλάξω εντελώς. Κυρίως για το θέμα του το συμπαθώ κι εγώ.

 

heiron, έχω μια ερώτηση: που λέω για την καλοσύνη μέσα στην ιστορία; τι εννοείς "υπάρχουν και κάποιοι καλοί";

 

 

Επίσης, θα βάλω σύντομα άλλο, καθότι έπεσες στην περίπτωση που σκεφτόμουνα να διορθώσω ένα και να το βάλω

[heiron]

Δεν αναφερεις την καλοσυνη αλλα μιλας για παρομοια πραγματα.Θελω να πω οτι δειχνεις την επελαση μιας αποξενωσης-αλλοτριωσης,μιας ελλειψης ευαισθησιας,ευγενιας,ρομαντισμου...

Οι "καλοι" ειναι ο φιλος και η Ολγα.Αυτοι που πανε να τον ξυπνησουν να τον κανουν να ονειρευτει.Να γινει ανθρωπος κι οχι ζωο-η μαλλον...μηχανη.

 

Αντε,διορθωσε το αλλο και βαλ'το!

"δεν ήθελα να το αλλάξω εντελώς"

Το ιδιο αισθανομαι κι εγω για κειμενα μου.

[King_Volsung]

Εντάξει, τι να πω τώρα...

 

 

 

 

 

Σίγουρα δεν είναι και ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά είναι πολύ όμορφα δοσμένο.

Το βασικό σουρρεαλιστικό στοιχείο (το χειροπιαστό όνειρο) το αγάπησα! Σκέψου να βάλεις και άλλα τέτοια στοιχεία (όπως και έκανες π.χ. με την τρύπα), που να μην παίζουν και κανέναν ιδιαίτερο ρόλο, αλλά να υπάρχουν σαν λεπτομέρειες, έτσι για μόστρα. Θα έχει μια πιο σουρρεαλιστική/ονειρική/παραμυθική αισθητική.

 

Για την γραφή:

Χάνει όμως γιατί μας τα δίνει όλα μασημένα, έτοιμα. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα, να φανταστούμε τίποτα. Υπάρχει συνεχής ροή πληροφοριών, καθόλου αφαίρεση - και πιστεύω πως σε αυτό το θέμα ταιριάζει η αφαίρεση, η φαντασία, οι συνειρμοί χωρίς "λογοκρισία". Δεν χρειαζόταν να είναι γραμμικό, δεν χρειαζόταν να μας τα ξεκαθαρίζει όλα. Μας λέει, μας λέει, μας λέει. Αν δεν μας έλεγε τόσα πολλά θα το είχα λατρέψει.

λέει η Nienna αλλά εγώ διαφωνώ!

Αυτή η "συνεχής ροή πληροφοριών", αν γίνει σωστά, έχει φοβερά αποτελέσματα αλλά αλλάζει τελείως το στυλ. Αν, όπως λέει η Nienna, έγραφες λιγότερα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Δεν λέω ότι θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, απλά διαφορετικό. Εξαρτάται σε τι κοινό απευθύνεσαι, ποιος θέλεις να είναι ο αναγνώστης του και όχι τόσο από το θέμα που διαπραγματεύεσαι. Το νόημα μπορείς να το περάσεις με ένα σωρό διαφορετικαούς τρόπους. Από κει και πέρα είναι λίγο θέμα αισθητικής. Εγώ θα έλεγα πως η γραφή του τείνει αρκετά προς το παιδικό (=για παιδιά) και δεν το βρίσκω καθόλου κακό. Ίσα ίσα, είναι και το (δεύτερο) αγαπημένο στυλ μου!

 

Η ροή ήταν πολύ καλή, αν και σε μερικά σημεία λίγο δυσκόλευε. Ένα από αυτά τα σημεία, και αυτό που μου έκατσε περισσότερο άσχημα στο μάτι:

Ναι, είχε πράξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν της είχε πει πως το μόνο πράγμα για το οποίο είχε θελήσει να της μιλήσει και για το λόγο αυτό είχε ζητήσει να τον συναντήσει μεσημεριάτικα στο πάρκο, για κανέναν άλλο, πράγμα που έτεινε να πιστέψει κι ο ίδιος ύστερα από τόσα χρόνια, ήταν για να την γαλουχήσει, να της εξηγήσει τον σωστό τρόπο για να σκέφτεται, να τη βοηθήσει να αποφασίσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της και να βάλει στόχους.

είναι πολύ μεγάλη πρόταση!!! Κόψ'την σε μικρότερες για να είναι πιο ευνόητο! (χστ χστ )

 

Ορθογραφικά, συντακτικά και λοιπά λάθη δε πρόσεξα, μάλλον γιατί ήμουν πολύ απορρηφημένος από την ιστορία.

 

 

 

Δεύτερη ιστορία σου που διαβάζω και σε θαυμάζω! Ανέβασε κι άλλα!

[DinoHajiyorgi]

Κιάρα,

 

Μου άρεσε πολύ, αλλά με ξάφνιασε η αντίδραση μου για το τέλος. Εγώ ο Mister Happy End ήθελα στο τέλος να βρει τον κάδο άδειο! Να χάσει την τελευταία ευκαιρία του γιατί δεν του άξιζε. Γιατί με εξόργισε η ηλιθιότητα του. (Η σκηνή από τα Κάλαντα Χριστουγέννων του Ντίκενς, όπου ο Σκρουτζ βλέπει στο παρελθόν τον εαυτό του να διώχνει την μοναδική κοπέλα που τον αγάπησε, να φωνάζει άδικα στον νεότερο του εαυτό "Τρέχα πίσω της ηλίθιε" μου ξεσχίζει πάντα τα σωθικά. Εδώ όμως, δεν ήρθε ποτέ στιγμή να τον λυπηθώ τον ήρωα σου. Είχα ανάγκη ίσως να κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέπτη πρώτα, να έβλεπε γεράματα, να αντιλαμβανόταν το λάθος του, να παρακαλούσε πρώτα ίσως να μην είναι αργά...)

 

Απλά με εξόργισε ο χαρακτήρας του. Όταν το "κάνουν" στον εαυτό τους, τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται στην καλύτερη περίπτωση τον οίκτο μας, στην χειρότερη περίπτωση την αδιαφορία μας. Όταν όμως το "κάνουν" στους άλλους, στους διπλανούς τους, τότε είναι εγκληματίες και τους έχουμε γνωρίσει όλοι μας. Δεν είναι τρολ, δεν είναι δράκοι, είναι πέρα για πέρα αληθινοί.

 

Ήταν όμως όμορφο ανάγνωσμα.

[Guest Dune]

Έκλεισε τον ντενεκέ ασθμαίνοντας άγρια και αφού κοίταξε γύρω του να δει αν ήταν κανείς κοντά, γύρισε σπίτι του, χώθηκε μέσα, κλείδωσε και διπλομαντάλωσε την πόρτα πίσω του. Η ώρα ήταν εννιά το βράδυ της Κυριακής. Θα ταχτοποιούσε το σπίτι του και μετά θα ξάπλωνε να κοιμηθεί. Τι μέρα! Έπιασε αμέσως δουλειά. Το πρώτο που έβαλε στη θέση του ήταν το κομό. Μια χοντρή ακίδα μπήκε στο χέρι του και κραύγασε. Το παράτησε αμέσως και πήγε στο μπάνιο να τη βγάλει. Εμ, βέβαια το ξύλο κάποτε παλιώνει, θέλει συντήρηση κύριε, τι να σου κάνει από μόνο του; Και άμα θες να έχεις κομό πρέπει να τα συντηρείς λίγο που και που, γιατί τα κομό είναι συνήθως φτιαγμένα από ξύλο. Και τα όνειρα είναι συνήθως φτιαγμένα από αγάπη! Κι άμα τη θες την αγάπη πρέπει κι αυτήν να τη συντηρείς λίγο που και που. Ε; ... ε;

 

Παράτησε τα μπαμπάκια, τα οινοπνεύματα και τα τσιμπιδάκια και έτρεξε κάτω, άνοιξε την πόρτα –πράγμα που του πήρε λίγη ώρα και λίγα σιχτιρίσματα- και βγήκε στο δρόμο με τη μία παντόφλα του, άνοιξε τον κάδο και -ω! δόξα τη χάρη Του- ήταν εκεί. Αναποδογύρισε τον κάδο, το πήρε στην αγκαλιά του βγάζοντας το μαλακά από τη σακούλα και γύρισε σπίτι του. Άφησε τα έπιπλα ως είχαν στο άλλοτε επιμελώς ταχτοποιημένο σαλόνι του, ανέβηκε επάνω έσπρωξε το κομοδίνο μόνο δίπλα στο κρεβάτι του και τοποθέτησε το όνειρο εκεί. Ήταν δικό του και δεν θα του έπαιρνε κανείς. Το κοιτούσε μέχρι που τον πήρε ο ύπνος. Ίσως αύριο να έπαιρνε την Όλγα τηλέφωνο... ή ίσως το Μανόλη…

 

 

Μου άρεσε το θέμα. Μου άρεσε επίσης η συναισθηματική επεξεργασία. Η υπαρξιακή αναζήτηση, το καβούρντισμα της ψυχής του στην ανησυχία. Το αργό ξύπνημα του υποσυνείδητου. Πάνω απ'όλα βέβαια μόυ άρεσε η άποψη "τα όνειρα είναι φτιαγμένα από αγάπη". Σταγόνα σε έναν ωκεανό .... απο καυτή άμμο να ακούς τέτοια σήμερα. Που όλοι έγιναν σαν τον τύπο του διηγήματος. Μου άρεσε επίσης το στύλ γραφής όμως αυτό το έχω ξαναπεί, στην κριτική μου στο διήγημα Μαίου.

 

Αυτό που έχω να παρατηρήσω τώρα, σαν αυστηρή κριτική αυτου του διηγήματος είναι το εξής. Πιστεύω ότι αφού πρόκειται για αγωνία, για ψήσιμο ψυχής θα ήταν καλύτερο ν θερμοκρασία να ανέβαινε λιγο πιο γρήγορα. Για να προκαλεσει και σε μάς περισσότερο άγχος. Δίνεις διαλλείματα στην αγωνία με στοιχεία (αρκετά) που θα μπορούσαν να λείπουν ή επαναλαμβάνονται. Το δεύτερο που θέλω να παρατηρήσω είναι για το τέλος που παραθέτω και στα κουότ. Μετά από τέτοιο αριστοτεχνικο χειρισμό, μετά πόυ τον φέρνεις πρόσωπο με πρόσωπο με τη συνείδησή του (που μέχρι τότε κοιμάται) ξυπνάει από το τρύπημα της αγκίθας; Ενταξει είναι ενα σόκ, που μπορείς να πείς ότι κάνει το κλίκ, όμως δεν κολλάει με τον τρόπο που το χειρίζεσαι έως τότε. Δηλαδή κάπου φαίνεται σαν να κουράστηκες και να ήθελες να το κλείσεις όπως όπως. Πιστεύω δηλαδή ότι ίσως πρόσθετε στο πολυ δυνατό θέμα, και στο καλό γράψιμο, ενα rewrite οπου ο όγκος της κλιμάκωσης θα μειωνόταν δραστικά, και ο όγκος αντίστοιχα της κρίσης και λυσης θα μεγάλωνε λιγάκι.

 

Τέλος, για την λύση με την αγκίθα, αν κρίνω από τα συναισθήματα που βλέπω, και τον τρόπο που τα χειρίζεσαι, νομίζω ότι μπορείς να βρείς και να χειριστείς πολύ πιό δυνατές αφορμές για να τον εξωθήσεις πέρα από τα όρια του, στο επίπεδο των συναισθημάτων και των σκέψεών του. Και η λύση μπορεί να γίνει πολύ πιό μεταφυσική κάνοντας ταυτόχρονα μία επιστροφή σε μία διαφορετικη πραγματικότητα για τον ήρωα.

 

Μου άρεσε πολυ. Θα χαρώ να διαβάσω ένα αρκετά συντομότερο rewrite που πιστεύω ότι μπορεί να βγεί συγκλονιστικό.

Edited August 8, 2007 by Dune

[Nienor]

Βρε βρε

Που το θυμηθήκατε αυτό?

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τις προτάσεις σας. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει rewrite σε αυτό το κείμενο. Πιστεύω πως έχω τελειώσει μαζί του. Είναι παλιό, σκονισμένο ήδη για τρίτη φορά και έχει φύγει από τα χέρια του δημιουργού του (που λέει κι ο Σιδηρόπουλος) έχει αποκτήσει δική του ταυτότητα κτλ. Μου είναι ελαφρώς ξένο πλέον και δεν είχα σκοπό να το ξαναπιάσω, αν το κάνω πάντως θα τα σκεφτώ αυτά που λέτε, ιδιαίτερα αυτό που μου λες για το τέλος Ντίνο, είναι κάτι που ίσως δε μπορούσα να δω. Και να σκεφτείς ότι είναι η μανοδική φορά που τελειώνω με καλό τέλος ... τσκ τσκ τσκ

[Guest Dune]

Βρε βρε

Που το θυμηθήκατε αυτό?

 

Το δίάβαζε ο Ντίνος έτσι έκανα κλίκ κι εγώ να δώ τί είναι

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει rewrite σε αυτό το κείμενο. Πιστεύω πως έχω τελειώσει μαζί του. .........Μου είναι ελαφρώς ξένο πλέον.......

 

Κρίμα, γιατί δίνει μία πολύ όμορφη εικονα για σενα

[Naroualis]

Και να σκεφτείς ότι είναι η μανοδική φορά που τελειώνω με καλό τέλος ... τσκ τσκ τσκ

 

Κοριτσάκι μου, καλό τέλος είναι ένα τέλος που σε ολοκληρώνει και που μοιάζει πραγματικό, σύμφωνο με τη νόρμα του κόσμου. Το Όνειρό σου ήταν το πρώτο κείμενό σου που είχα διαβάσει, εκείνο με το οποίο σε ξεχώρισα. Δεν τολμούσα τόσον καιρό να σου γράψω τίποτε για να μην χάσω τη γεύση του, την ομορφιά του και το λυρισμό του. Δεν είναι κακό που τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν δεύετρη ευκαιρία, άλλωστε η κάθαρση έρχεται πολλές φορές με τον πόνο και την προσπάθεια που θα δώσεις σ΄αυτήν σου τη δεύτερη ευκαιρία. Και να ομολογήσω, πολλές φορές ανακάλυψα κι εγώ το όνειρό μου έξω από την πόρτα μου και το πέταξα στα σκουπίδια, μάλιστα τα πρώτα όνειρά μου να γίνω συγγραφέας εκεί κατέληξαν. Από τότε δεν έχω ξαναπετάξει τίποτα, ακόμη κι αν ήταν γραμμένο σε χαρτοπετσέτα, ακόμη κι αν το έχω ξαναγράψει δεκαπέντε φορές και τό 'χω πια καλύτερα δωσμένο.

[Nienor]

Λοιπόν οκ, το ξαναδιάβασα. Δεν έπαιζε να ασχολείστε εσείς μαζί του κι εγώ να μη θυμάμαι καν το συναίσθημα του. Και δε μου είναι ξένο. Ίσα ίσα, θυμάμαι και σχεδόν κάθε λεπτομεριούλα του γιατί υπάρχει εκεί.

 

Καταρχάς να σας πω (για άλλη μια φορά) πως την πρώτη γραφή αυτού του κειμένου την έκανε ένα κοριτσάκι το πολύ 17 χρονών. Ίσως μικρότερο. Σαφώς και το γνωρίζω εκείνο το κοριτσάκι, όμως πολλά από τα πράγματα που εκείνο τα έβλεπε με έναν συγκεκριμένο τρόπο πλέον έχουν περάσει από χιλιάδες φίλτρα και τα αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ντίνο μου, νομίζω πως το τέλος δεν είναι ένα από αυτά. Ο ήρωας που έχω φτιάξει εδώ όφειλε να είναι ένας από αυτούς τους καημένους ήρωες που μόνο τον οίκτο σου προκαλούν. Το αν τα κατάφερα ή όχι είναι μια άλλη ιστορία, πάντως αυτό είναι που ήθελα να κάνω. Είναι για μένα (και ήταν σχεδόν το ίδιο αν και ίσως δεν είχα ακριβώς τον τρόπο για να το εκφράσω) ο άνθρωπος εκείνος που έχει χάσει όλη τη ζωή του επειδή αντιστάθηκε σε ένα ηλιόβγαλμα και δεν το κοίταξε ποτέ στα μάτια. Αυτός που ζει ανάμεσά μας νομίζοντας πως η ζωή είναι "ευθύνη" και τίποτα άλλο, στην πλάνη του. Είναι δυστυχής. Δεν έχει κάνει κακό στους άλλους, δεν είναι εκείνο το γομάρι που πατάει επί πτωμάτων για να ανέλθει ο ίδιος, είναι απλά ένας ακόμα καταπιεσμένος ανθρωπάκος που ζει μόνος ανάμεσα σε μόνους. Λέω κάπου πως δεν έχει σκοτώσει ούτε μύγα και είναι μια από τις αρχικές φράσεις του κειμένου που έχει μείνει μέσα. Τώρα πια δεν πιστεύω πως ένας τέτοιος άνθρωπος είναι άμοιρος ευθυνών. Φυσικά και κουβαλάει χιλιάδες ευθύνες, προτίστως προς τον εαυτό του κι ύστερα προς τους άλλους. Όμως ακόμα και τώρα δεν είναι αυτός που θα κατηγορούσα. Είναι εκείνοι που ευθύνονται για το ότι αυτός ο άνθρωπος είναι έτσι. Εκείνοι οι σκεπτόμενοι (που σαφώς όπως το βλέπω είναι μακριά του) που κάνουν τα ίδια πράγματα χωρίς να ζουν στην άγνοια όπως αυτός. Γιαυτό και στο τέλος έχει την ευκαιρία του, επειδή είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τη χρειάζονται τη βοήθεια και έστω στο χαρτί μου μπορώ να τους την παρέχω, την αξίζουν δεν την αξίζουν -μου είναι αδιάφορο.

 

Dune, δεν είναι η αγκίθρα που τον ξυπνάει, ούτε στο ελάχιστο. Είναι η σκέψη του όπως είναι και σε όλο το υπόλοιπο. Ενδεχομένως η σκηνή να το αποδυναμώνει, όμως ακόμα και τώρα δε μπορώ να το δω. Είναι όπως λέω και προηγουμένως, που έχει φύγει από τα χέρια μου, παρόλο που δε μου είναι ξένο, έχω τελειώσει μαζί του. Η άποψη "τα όνειρα είναι φτιαγμένα από αγάπη" είναι κι αυτή από την αρχή εκεί. Χαίρομαι που την βρίσκετε όμορφη.

 

Ευθυμία μου, ούτε κι εγώ, δεν πετάω τίποτα πια. Ξέρεις κοπελιά, σαν εκείνες τις γριές που μαζεύουν τα πάντα και τελικά ζουν μαζί με ένα σωρό άχρηστα και δε χωράνε στο ίδιο τους το σπίτι. Έτσι θα καταντήσουμε, αλλά δε με νοιάζει για να είμαι ειλικρινής. Σούταρα κι εγώ κάτι εκείνη την εποχή, ίσως πολύ κοντά σε αυτό που σούταρες εσύ και κάπως έτσι γεννήθηκε το όλο. Και ναι, έχεις δίκιο. Δεν το ξανάκανα, ούτε και θα το ξανακάνω.

 

Άλλο ένα πραγματάκι που θα μπορούσα να σας πω για αυτό το κείμενο είναι πως είναι μέρος τριλογίας (να την πω τώρα? ). Ήταν πακετάκι μαζί με άλλα δύο στα οποία στο ένα ο ήρωας είναι ένας παππούς που ξυπνάει μια μέρα από τις φωνές της γριάς του και βρίσκει στο κωμοδίνο του τον έρωτα και στο άλλο μια κοπελιά που γυρνάει από κλαμπ τα ξημερώματα και βρίσκει στο σαλόνι της την αρρώστια στρογγυλοκαθισμένη να την περιμένει. Δε νομίζω πως θα ασχοληθώ μαζί τους ποτέ ξανά, αλλά έχουν την πλάκα τους κι εκείνα κι είναι της ίδιας εποχής.

 

Το λοιπόν, πρώτη φορά τραβάω τέτοια ανάλυση σε δικό μου κείμενο

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και για την ανάγνωση αλλά κυρίως σας ευχαριστώ που μου το θυμήσατε. Με αυτό το κειμενάκι ερωτεύτηκα και το σφφ εκτός από όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι πριν από αυτό ήταν απλή συμπάθεια, από κει και μετά ήταν έρωτας μάλλον. Δε θα το ξαναγράψω παρόλο που του βρίσκω και μόνη μου πάρα πάρα πολλά σημεία που θα άλλαζα, όχι, όχι μόνο σημεία, ολόκληρο ίσως και κυρίως από άποψη δομής. Δε μπορώ να το δουλέψω πλέον όμως αυτό κείμενο. Σας ευχαριστώ και πάλι.

[Adinol Doy]

Θα 'θελα να κάνω κι εγώ κάποιο σχόλιο, μολονότι έχει περάσει αρκετός καιρός που δημοσιεύτηκε το διήγημα (ελπίζω να μου το συγχωρήσετε, πάντως, μια και είμαι σχετικά νέος στο φόρουμ).

 

Τα περισσότερα από τα σχόλια που έγιναν αφορούν όχι στην ιστορία αυτή καθεαυτή, αλλά στην εικόνα της (ορθογραφία, σημεία στίξης, κλπ.) - πράγματα, δηλαδή, που ανήκουν στην επιμέλεια ενός κειμένου και όχι στη δημιουργία της. Φυσικά, καλό είναι ένας συγγραφέας να γνωρίζει και να χειρίζεται σε καλό βαθμό τη γραφή της γλώσσας, αν όχι απόλυτα· κι η αγαπημένη Nienor δείχνει ότι εν πολλοίς την κατέχει. Όλα τ' άλλα σχόλια είναι επουσιώδη.

 

Στα ουσιώδη τώρα: προσωπικά μου άρεσε τρομερά το διήγημα, το οποίο, αν και αλληγορικό (και, γενικώς, απεχθάνομαι τις αλληγορίες - ιδίως, μάλιστα, όταν είναι οφθαλμοφανείς), με συγκίνησε βαθιά. Το χτίσιμό του θεωρώ ότι είναι σωστό, με τη μία παράγραφο να έπεται της προηγουμένης, δεν αφήνει κενά ούτε στο χαρακτήρα ούτε στην ίδια την ιστορία και έχει μια καθόλα σωστά δομημένη κορύφωση. Η γλώσσα είναι πειθαρχημένη και άκρως λογοτεχνική, επιτηδευμένη ίσως ώστε να δημιουργεί την εντύπωση κάποιας παιδικής/νεανικής αφέλειας, που, παρ'όλ'αυτά, δε με ενόχλησε ούτε παρεμπόδισε την απρόσκοπτη ανάγνωση του κειμένου. Διάβασα το διήγημα με εξαιρετικό ενδιαφέρον και μπορώ να πω πως δε με χάλασε τίποτε και πως το βρήκα καίριο και ουσιαστικό.

 

Με δυο λόγια, το θεωρώ ένα μικρό λογοτεχνικό στολίδι.

 

Συγχαρητήρια, Nienor

[DinoHajiyorgi]

Ένα άξιο διήγημα που το περίμενα στο best story poll αλλά δυστυχώς έμεινε απ'έξω. Επ'ευκαιρία λοιπόν του κάνω ένα bump για να το γνωρίσουν και αυτό νέοι φορουμίτες.

[Cassandra Gotha]

Ευχαριστώ την δεκαεπτάχρονη Κιάρα.

 

Και θέλω να πω κάτι ακόμα:

Σε κάποιον που δείχνει τέτοιο τεράστιο θάρρος αξίζει η δεύτερη ευκαιρία. Πολλοί αναγνωρίζουν ότι είναι άθλιοι, αλλά δεν κάνουν τίποτα να το αλλάξουν. Ψάχνουν μόνο τρόπους να δικαιολογηθούν. Αυτός εδώ ξεπέρασε τον εαυτό του, και μπράβο του!