Ο χαμένος παράδεισος

[brave]

Ανάλαφρο, και ίσως λιγάκι εκνευριστικό, όμως στο τέλος πιστεύω πως γίνεται κατανοητό.

Γράφτηκε σε 3 ώρες περίπου, αλλα προσωπικά δε βλέπω να θέλει περισσότερη επεξεργασία (ή μήπως κάνω λάθος)?

 

 

 

 

Ο Ηλίας πέρασε γρήγορα στο απέναντι πεζοδρόμιο βγαίνοντας από το δημαρχείο της οδού Αθηνάς, πρίν η άσφαλτος ρευστοποιηθεί και γεμίσει πάλι με κροκοδείλους.

Προχωρώντας για το Μοναστηράκι, εκεί που συνήθως βρίσκεται η πλατεία μπροστά στο σταθμό, εμφανίστηκαν οι ορθάνοιχτες πύλες ενώς κάστρου γεμάτο με λυσσασμένα όρκ.

Χάραξε στα χείλη του ένα χαμόγελο ικανοποίησης πολύ καλύτερα από την περασμένη βδομάδα σκέφτηκε.

 

Άναψε το τσιγάρο του, και προχώρησε γνωρίζοντας πως δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αφού σε λίγο το τοπίο θα αλλάξει πάλι.

Και όντως, βγαίνοντας στην οδό Ερμού μπροστά του εμφανίστηκε ένα τεράστιο παζάρι σαν αυτά που είχε δεί στην τηλεόραση πως υπάρχουν στην Αίγυπτο.

Ο Ηλίας χαμογέλασε, και βρήκε θαυμάσια την ιδέα να υπάρχει ένα παζάρι μέσα στο κέντρο της Αθήνας, παρότι η κυβέρνηση είχε βγάλει νόμο πως θα τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα και θάνατο με λιθοβολισμό όποιος αγοράζει κάτι από πλανόδιους πωλητές.

 

Προχώρησε δίπλα στους πάγκους που είχαν τα πιο απίστευτα πράγματα –από σαρκοφάγες αράχνες μέχρι στάχτη από τον τάφο του Τουτανχαμών-

Σε κάποιο πάγκο είδε ένα κομμάτι κυλινδρικό γυαλί.

Το έποιασε στα χέρια του, το επεξεργάστηκε, ύστερα είδε μέσα από αυτό, και είδε τα πάντα να αλλάζουν χρώμα.

Ο κόσμος ολόκληρος μεταβλήθηκε σε ένα απίστευτο πολύχρωμο καλειδοσκόπιο, ενώ ακόμα και οι σκιές εξέπεμπαν το δικό τους φώς.

Όλα ήταν υπέροχα!

 

Ενώ παρατηρούσε ενθουσιασμένος τον κόσμο πολύ πιο όμορφο απ όσο τον γνώριζε μέχρι τότε, ένοιωσε κάτι σαν κάψιμο στο δεξί του χέρι και είδε τον έμπορο με το λεπτό μαστίγιο στα χέρια να στάζει σταγόνες από το αίμα του.

Ο Ηλίας παρατήρησε το χέρι του, και είδε στην βαθιά πληγή να φυτρώνουν μανιτάρια, και μετά να εξαφανίζονται ως δια μαγείας όπως ήταν φυσιολογικό.

Κοίταξε τον έμπορο με απορία, να λέει με ένα δουλοπρεπές χαμόγελο «27.000 δραχμές μόνο για σένα αφέντη, μεγάλη ευκαιρία»

 

Ο Ηλίας πραγματικά ενδιαφερόταν, και έδωσε 8000 που είχε πάνω του στον έμπορο για καπάρο, και βάδισε γρήγορα προς την Turbo Bank για να φέρει και τα υπόλοιπα πριν το τοπίο αλλάξει και το παζάρι φύγει από τη θέση του.

Ούτε καν ασχολήθηκε να κοιτάξει το δεινόσαυρο που εμφανίστηκε στο βάθος στο θησείο, και που έτρωγε μερικούς από το πλήθος που κοίταζε με απορία, (αν και είχε ξαναδεί δεινόσαυρους στο παρελθόν, δεν έπαυε να είναι ένα σπάνιο και εντυπωσιακό θέαμα).

 

Μπήκε στην τράπεζα, και φυσικά μέσα επικρατούσε το ρουτινιάρικο μοτίβο των τραπεζών. Τα παιδιά δεξιά από την ουρά έκαναν τραμπάλα και στο βάθος ένας κλόουν έκανε τα νούμερά του δίπλα στο γραφείο του διευθυντή, ενώ αριστερά ανάμεσα στα ταμεία μια στριπτιζέζ ολοκλήρωνε και το δικό της σόου.

Αφού πήρε χρήματα από την τράπεζα αφήνοντας ευγενικά το τυπικό φιλοδώρημα στον ταμεία, ο Ηλίας κατευθύνθηκε βιαστικά –σχεδόν τρέχοντας- προς το παζάρι, που για καλή του τύχη υπήρχε ακόμη.

 

Στο σημείο όμως που έπρεπε να είναι ο πάγκος του εμπόρου με το θαυμαστό κρύσταλλο βρισκόταν τώρα ένας άλλος που είχε ένας τυφλός που λογικά πρέπει να ήταν προφήτης –αφού οι περισσότεροι τυφλοί ήταν προφήτες-.

Ο Ηλίας του εξήγησε για ποιον και τι έψαχνε, κι εκείνος του είπε πως εκείνος ήταν πάντα εκεί, από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος.

 

Απογοητευμένος γιατί εκτός ότι έχασε τον έμπορο και το γυάλινο κύλινδρο, έχασε και τις 8000 που είχε δώσει προκαταβολικά, ήταν έτοιμος να φύγει από το παζάρι.

Ο προφήτης τον σταμάτησε προτείνοντάς του να αγοράσει κάτι πολύ καλύτερο από τη δική του πραμάτεια σε πολύ καλές τιμές.

 

Ο πάγκος είχε εκατοντάδων ειδών ναρκωτικά, αρκετά μάλιστα ακυκλοφόρητα και μερικά εντελώς παράνομα.

Ο τυφλός του πρότεινε κάποιους ριτινοειδείς κρυστάλλους, και του είπε πως με ένα και μόνο από αυτούς θα έβλεπε τον κόσμο εντελώς διαφορετικό, και μάλιστα θα κρατούσε για πάντα.

 

Τον διαβεβαίωσε μάλιστα πως δε θα πέθαινε, κατευνάζοντας τους φόβους του, γιατί ο Ηλίας φοβόταν πραγματικά το θάνατο από τότε που είχε πεθάνει πρώτη φορά όταν ήταν 5 χρονών.

Θα έβλεπε απλά τον κόσμο πολύ διαφορετικό απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα.

Ο τρόπος του τυφλού ήταν αρκετά πειστικός, κι έτσι ο Ηλίας δοκίμασε ένα κρύσταλλο.

 

Ο Ηλίας βγήκε από το δημαρχείο της οδού Αθηνάς, όπου είχε πάει να βγάλει ένα πιστοποιητικό γεννήσεως.

Για λίγο πέρασε απ’ το μυαλό του πως θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί καθόλου αφού τελευταία η ζωή του ήταν εντελώς ανιαρή και κοινότυπη, όσο ανιαρός και κοινότυπος ήταν ο κόσμος.

 

Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο μόλις σταμάτησε η ροή των αυτοκινήτων.

Κατευθύνθηκε στο Μοναστηράκι, και ένοιωσε υπερβολικά έντονα πως αυτή τη στιγμή την έχει ξαναζήσει.

 

Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος, στο δρόμο που συνάντησε μια εκκλησία ένοιωσε την ανάγκη να μπει μέσα.

Μπήκε, και εντελώς προσποιητικά άναψε ένα κερί, ενώ το βλέμμα του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από μια εικόνα του Χριστού.

 

Είχε την εντύπωση πως το πρόσωπό του τού θύμιζε κάτι περισσότερο, -ίσως κάποιο μακρινό γνωστό του.

Το μυαλό του είχε κολλήσει ανάμεσα στο πρόσωπο εικόνας και στη διαδρομή που του θύμιζε έντονα πως κάπου την είχε ξαναζήσει σε μια πολύ κρίσιμη φάση της ζωής του.

 

Βλέποντας τα κλειστά μάτια της εικόνας θυμήθηκε!

Κάτι στη διαδρομή του θύμιζε ένα χαμένο –για πάντα- παράδεισο!

Edited August 31, 2005 by brave

[Throgos]

Χμμμμ....σουρρεαλιστικό. Τι εννοεί κάποιος όταν λέει ότι το κείμενό του είναι σουρρεαλιστικό; Ότι γράφει ό,τι του κατέβει; Ότι γράφει άσχετα πράγματα ώστε να φαίνεται ότι τα κατεβάζει από το υποσυνείδητό του;

 

Τέλοσπάντων.

 

Το κείμενό σου είναι πολύ πλούσιο και μ' αρέσει η ειρωνία και η γελοιοποίηση της καθημερινότητας. Οι μεταβολές βέβαια είναι λίγο απότομες, και οι κοφτές προτάσεις δε βοηθούν στο να "χάνεσαι" όλο και πιο βαθιά στο κείμενο - ίσως βέβαια να μην θέλεις κάτι τέτοιο.

 

Γκουντ ουόρκ.

[Nienor]

Βασικά το κείμενο αυτό είναι όντως ένα σουρεαλιστικό κείμενο όχι επειδή ο brave γράφει ότι του κατέβει ή άσχετα πράγματα, εξάλλου δεν είναι καθόλου αυτό ο σουρεαλισμός. Είναι σουρεαλισμός όμως γιατί έχει τη δομή ενός ονείρου. Τα γνωστά και οικεία πράγματα που παρόλο που δεν τα έχεις ξαναδεί είναι απόλυτα φυσικά για έναν ονειρικό χωροχρόνο, τις συνθήκες αυτές που όντας μέσα τους ζεις σε παντελή έλλειψη συναισθημάτων.

 

Το ότι είναι σουρεαλισμός όμως δεν το κάνει απαραίτητα καλή δουλειά αλλά ούτε και εκνευριστικό.

 

brave αν όντως ρωτάς αν θέλει διόρθωμα και η ερώτηση σου δεν είναι ρητορική, εγώ πιστεύω πως θέλει. Αρκετό. Αν η ερώτηση είναι ρητορική, σε παρακαλώ μην διαβάσεις παρακάτω γιατί δεν έχω καμία διάθεση να χαλάσουμε τις καρδιές μας.

 

 

 

Όσον αφορά τις φράσεις και τα ορθογραφικά λάθη δεν θα επιχειρήσω να διορθώσω, όμως θα βάλω κάποιες ενδεικτικά για τις δεις εσύ ξέχωρα από το υπόλοιπο:

 

 

[…]οι ορθάνοιχτες πύλες ενώς κάστρου […]

 

[…]Χάραξε στα χείλη του […]

 

[…]Άναψε το τσιγάρο του, και προχώρησε γνωρίζοντας πως δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αφού σε λίγο το τοπίο θα αλλάξει πάλι[…]

 

[…]παρότι η κυβέρνηση είχε βγάλει νόμο πως θα τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα και θάνατο με λιθοβολισμό όποιος αγοράζει κάτι από πλανόδιους πωλητές.

 

[…]Το έποιασε στα χέρια του, […]το επεξεργάστηκε, ύστερα είδε μέσα από αυτό, και είδε τα πάντα να αλλάζουν χρώμα. [...]

 

[…]Ο κόσμος ολόκληρος μεταβλήθηκε σε ένα απίστευτο πολύχρωμο καλειδοσκόπιο, ενώ ακόμα και οι σκιές εξέπεμπαν το δικό τους φώς[…]

 

[…]και είδε τον έμπορο με το λεπτό μαστίγιο στα χέρια να στάζει σταγόνες από το αίμα του.[…]

 

 

[…]Ο Ηλίας παρατήρησε το χέρι του, και είδε στην βαθιά πληγή να φυτρώνουν μανιτάρια, και μετά να εξαφανίζονται ως δια μαγείας όπως ήταν φυσιολογικό[…]

 

[…]Ο Ηλίας πραγματικά ενδιαφερόταν, και έδωσε 8000 που είχε πάνω του στον έμπορο για καπάρο, και βάδισε γρήγορα προς την Turbo Bank για να φέρει και τα υπόλοιπα πριν το τοπίο αλλάξει και το παζάρι φύγει από τη θέση του[…]

 

[…]θησείο, […]

 

 

[…]Στο σημείο όμως που έπρεπε να είναι ο πάγκος του εμπόρου με το θαυμαστό κρύσταλλο βρισκόταν τώρα ένας άλλος που είχε ένας τυφλός που λογικά πρέπει να ήταν προφήτης –αφού οι περισσότεροι τυφλοί ήταν προφήτες-.

Ο Ηλίας του εξήγησε για ποιον και τι έψαχνε, κι εκείνος του είπε πως εκείνος ήταν πάντα εκεί, από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος. […]

 

[…]Απογοητευμένος γιατί εκτός ότι έχασε τον έμπορο και το γυάλινο κύλινδρο, έχασε και τις 8000 που είχε δώσει προκαταβολικά, ήταν έτοιμος να φύγει από το παζάρι. […]

 

 

[…]Μπήκε, και εντελώς προσποιητικά άναψε ένα κερί, ενώ το βλέμμα του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από μια εικόνα του Χριστού[…]

 

[…]Το μυαλό του είχε κολλήσει ανάμεσα στο πρόσωπο εικόνας και στη διαδρομή που του θύμιζε έντονα πως κάπου την είχε ξαναζήσει σε μια πολύ κρίσιμη φάση της ζωής του. […]

 

 

Να προσθέσω πως έχεις πολλά «και» μετά από κόμματα και τόνους σε μονοσύλλαβες λέξεις.

 

 

 

 

Όσον αφορά τις παραγράφους και τη συνολική δομή δεν μου φαίνεται πως υπάρχουν οπότε δεν έχω κάτι να σχολιάσω επί του θέματος. Απλά θεωρώ πως θα έπρεπε να υπάρχουν. Σουρεαλισμός δεν σημαίνει και ασυδοσία ταυτόχρονα.

 

 

 

 

Επίσης έχω να πω για την ίδια την ιστορία πως δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που γίνεται στο τέλος κατανοητό. Υπάρχει ιστορία; Γιατί αν ναι καταρχάς μου καταρρίπτεις όλη την θεωρία περί του αν είναι σουρεαλιστικό ή όχι. Αν όχι, έχει καλώς, απλώς η τελευταία –ας πούμε- παράγραφος θέλει δουλειά για να μεταμορφωθεί από ασύνδετο μέρος της πλοκής σε «πτώση», σε κλείσιμο ή τουλάχιστον σε κορύφωση.

 

 

 

 

Γενικά πιστεύω πως το κείμενο έχει φαντασία και ζωντάνια. Έχει καλά στοιχεία στα σημεία που φαίνεται πως γράφεις για κάτι που το ξέρεις και που πραγματικά το επεξεργάζεσαι με τον τρόπο των ονείρων. Για παράδειγμα το σημείο με το δεινόσαυρο –άσχετα με τις λέξεις που χρησιμοποιείς και το ατόνιστο σύνολο της έκφρασης- είναι πλασμένο καλά. Σε αφήνει να νιώσεις διαισθητικά πως αυτό που η λογική σου αρνείται είναι απόλυτα φυσιολογικό. Θα ήθελα να ήταν και το υπόλοιπο κείμενο έτσι.

 

Ο σουρεαλισμός είναι δύσκολος και θέλει πολύ δουλειά. Προτού να το διαβάσω περίμενα πως θα είναι κάτι από αυτά που ονομάζουμε «σουρεάλ» χρησιμοποιώντας τη λέξη καταχρηστικά εφόσον δεν έχουμε καλύτερη για να τα υποτιτλίσουμε. Δεν ήταν έτσι και χάρηκα πολύ γι αυτό. Μου έδωσες τη διάθεση για παρατηρήσεις.

 

 

Ελπίζω να μη σε κούρασα και να βοήθησα έστω και λίγο.

[brave]

Ευχαριστώ για την κριτκή και τις προτάσεις,

όντως ήταν μια δουλειά "μια κι έξω" (κάτι που συνηθίζω),

θα σταθώ λιγάκι στο σημείο της "απότομης προσγείωσης" που μάλον δεν είναι και τόσο κατανοητό.. Απλά και στην "πραγματική" καθημερινότητα πιστεύω πως η προσγείωση είναι κάπως έτσι... όχι εντυπωσιακή (τουλάχιστο για τον περισσότερο κόσμο) αλλά ούτε και καταστροφικά τραγική... απλά κάτι πεθαίνει και σπάει, και απο τον "κόσμο του παραμυθιού" μπαίνει κάποιος στον "κόσμο των μεγάλων" .

Βασικά όταν το έγραφα προσπαθούσα να εκφράσω την αναμνηση μιας δικής μου προσγείωσης που με είχε στοιχειώσει, αλλα τελικά ίσως είναι καλό κειμενάκι για ένα επιπλέον ρετουσάρισμα...

 

Απ όι βλέπω απο τις επισημάνσεις έχω (ξανα) κάνει αρκετά ορθογραφικά.....

Το περίεργο είναι πως είχα χρησιμοποιήσει το M$ Office! σίγουρα αφού την ιστοριούλα την είχα γράψει στο lap.... μάλλον επιβάλεται κανα update....

Edited September 11, 2005 by brave

[Nienor]

Απλά και στην "πραγματική" καθημερινότητα πιστεύω πως η προσγείωση είναι κάπως έτσι... όχι εντυπωσιακή (τουλάχιστο για τον περισσότερο κόσμο)  αλλά ούτε και καταστροφικά τραγική... απλά κάτι πεθαίνει και σπάει, και απο τον "κόσμο  του παραμυθιού" μπαίνει κάποιος στον "κόσμο των μεγάλων" .

 

Ναι, όπως το λες. Έτσι έχουν τα πράγματα και συμφωνώ απολύτως. Δεν ενοούσα να την κάνεις πιο κάπως -εντυπωσιακή, τραγική, μελοδραματική, ό,τι- αυτό που έλεγα ήταν ότι πρέπει να τα καταλαβαίνουμε από την αφήγηση αυτά κι όχι από την επεξηγηση από κάτω.

 

τελικά ίσως είναι καλό κειμενάκι για ένα επιπλέον ρετουσάρισμα...

 

Ε, και προφανώς είναι!!

 

Απ όι βλέπω απο τις επισημάνσεις έχω (ξανα) κάνει αρκετά ορθογραφικά.....

Το περίεργο είναι πως είχα χρησιμοποιήσει το M$ Office! σίγουρα αφού την ιστοριούλα την είχα γράψει στο lap.... μάλλον επιβάλεται κανα update....

 

Οι επισημάνσεις αφορούν περισσότερο τις φράσεις που πρέπει να διαβαστούν δύο και τρεις φορές για να καταλάβεις το νόημα τους και λιγότερο τα όποια ορθογραφικά. Συγνώμη που δεν τις διορθώνω, όμως δεν θεωρώ τον εαυτό μου κατάλληλο για αυτό.

 

Γράφε να το ευχαριστιόμαστε!

[heiron]

Εμενα "με" αρεσε.Εννοειτε οτι το εκτιμω στα πλαισια της γραφης του(δηλαδη στα πλαισια του "Ανάλαφρο, και ίσως λιγάκι εκνευριστικό" και το οτι γραφτηκε γρηγορα).

Τωρα,οσο για τα λαθη...Για τα ορθογραφικα δε χρειαζεται να αναφερθω (καλα,το "ενώς" πως δεν στο κοκκινησε?!?).Για τα υπολοιπα παω πασο-δε με χαλασαν τοσο.

Ενα ελαττωμα ειναι οτι επαναλαμβανεις το ονομα-Ηλίας.Αφου δεν υπαρχει αλλος ηρωας νομιζω οτι δεν χρειαζεται.Παντως αν και λες οτι φτιαχνει στο τελος εγω θα ελεγα οτι το καλυτερο σημειο του ειναι η αναπαντεχη πρωτη προταση!

Οπως και να εχει,ξερω οτι δεν εισαι αποκλειστικα του "σουρρεαλ" αλλα σου αρεσει πολυ και η "hard sf"! ;)

[Guest]

On 8/31/2005 at 4:12 AM, brave said:

Ανάλαφρο, και ίσως λιγάκι εκνευριστικό, όμως στο τέλος πιστεύω πως γίνεται κατανοητό.

Γράφτηκε σε 3 ώρες περίπου, αλλα προσωπικά δε βλέπω να θέλει περισσότερη επεξεργασία (ή μήπως κάνω λάθος)?

 

 

 

 

Ο Ηλίας πέρασε γρήγορα στο απέναντι πεζοδρόμιο βγαίνοντας από το δημαρχείο της οδού Αθηνάς, πρίν η άσφαλτος ρευστοποιηθεί και γεμίσει πάλι με κροκοδείλους.

Προχωρώντας για το Μοναστηράκι, εκεί που συνήθως βρίσκεται η πλατεία μπροστά στο σταθμό, εμφανίστηκαν οι ορθάνοιχτες πύλες ενώς κάστρου γεμάτο με λυσσασμένα όρκ.

Χάραξε στα χείλη του ένα χαμόγελο ικανοποίησης πολύ καλύτερα από την περασμένη βδομάδα σκέφτηκε.

 

Άναψε το τσιγάρο του, και προχώρησε γνωρίζοντας πως δεν έχει να φοβηθεί τίποτα αφού σε λίγο το τοπίο θα αλλάξει πάλι.

Και όντως, βγαίνοντας στην οδό Ερμού μπροστά του εμφανίστηκε ένα τεράστιο παζάρι σαν αυτά που είχε δεί στην τηλεόραση πως υπάρχουν στην Αίγυπτο.

Ο Ηλίας χαμογέλασε, και βρήκε θαυμάσια την ιδέα να υπάρχει ένα παζάρι μέσα στο κέντρο της Αθήνας, παρότι η κυβέρνηση είχε βγάλει νόμο πως θα τιμωρείται με δημόσιο μαστίγωμα και θάνατο με λιθοβολισμό όποιος αγοράζει κάτι από πλανόδιους πωλητές.

 

Προχώρησε δίπλα στους πάγκους που είχαν τα πιο απίστευτα πράγματα –από σαρκοφάγες αράχνες μέχρι στάχτη από τον τάφο του Τουτανχαμών-

Σε κάποιο πάγκο είδε ένα κομμάτι κυλινδρικό γυαλί.

Το έποιασε στα χέρια του, το επεξεργάστηκε, ύστερα είδε μέσα από αυτό, και είδε τα πάντα να αλλάζουν χρώμα.

Ο κόσμος ολόκληρος μεταβλήθηκε σε ένα απίστευτο πολύχρωμο καλειδοσκόπιο, ενώ ακόμα και οι σκιές εξέπεμπαν το δικό τους φώς.

Όλα ήταν υπέροχα!

 

Ενώ παρατηρούσε ενθουσιασμένος τον κόσμο πολύ πιο όμορφο απ όσο τον γνώριζε μέχρι τότε, ένοιωσε κάτι σαν κάψιμο στο δεξί του χέρι και είδε τον έμπορο με το λεπτό μαστίγιο στα χέρια να στάζει σταγόνες από το αίμα του.

Ο Ηλίας παρατήρησε το χέρι του, και είδε στην βαθιά πληγή να φυτρώνουν μανιτάρια, και μετά να εξαφανίζονται ως δια μαγείας όπως ήταν φυσιολογικό.

Κοίταξε τον έμπορο με απορία, να λέει με ένα δουλοπρεπές χαμόγελο «27.000 δραχμές μόνο για σένα αφέντη, μεγάλη ευκαιρία»

 

Ο Ηλίας πραγματικά ενδιαφερόταν, και έδωσε 8000 που είχε πάνω του στον έμπορο για καπάρο, και βάδισε γρήγορα προς την Turbo Bank για να φέρει και τα υπόλοιπα πριν το τοπίο αλλάξει και το παζάρι φύγει από τη θέση του.

Ούτε καν ασχολήθηκε να κοιτάξει το δεινόσαυρο που εμφανίστηκε στο βάθος στο θησείο, και που έτρωγε μερικούς από το πλήθος που κοίταζε με απορία, (αν και είχε ξαναδεί δεινόσαυρους στο παρελθόν, δεν έπαυε να είναι ένα σπάνιο και εντυπωσιακό θέαμα).

 

Μπήκε στην τράπεζα, και φυσικά μέσα επικρατούσε το ρουτινιάρικο μοτίβο των τραπεζών. Τα παιδιά δεξιά από την ουρά έκαναν τραμπάλα και στο βάθος ένας κλόουν έκανε τα νούμερά του δίπλα στο γραφείο του διευθυντή, ενώ αριστερά ανάμεσα στα ταμεία μια στριπτιζέζ ολοκλήρωνε και το δικό της σόου.

Αφού πήρε χρήματα από την τράπεζα αφήνοντας ευγενικά το τυπικό φιλοδώρημα στον ταμεία, ο Ηλίας κατευθύνθηκε βιαστικά –σχεδόν τρέχοντας- προς το παζάρι, που για καλή του τύχη υπήρχε ακόμη.

 

Στο σημείο όμως που έπρεπε να είναι ο πάγκος του εμπόρου με το θαυμαστό κρύσταλλο βρισκόταν τώρα ένας άλλος που είχε ένας τυφλός που λογικά πρέπει να ήταν προφήτης –αφού οι περισσότεροι τυφλοί ήταν προφήτες-.

Ο Ηλίας του εξήγησε για ποιον και τι έψαχνε, κι εκείνος του είπε πως εκείνος ήταν πάντα εκεί, από τότε που γεννήθηκε ο κόσμος.

 

Απογοητευμένος γιατί εκτός ότι έχασε τον έμπορο και το γυάλινο κύλινδρο, έχασε και τις 8000 που είχε δώσει προκαταβολικά, ήταν έτοιμος να φύγει από το παζάρι.

Ο προφήτης τον σταμάτησε προτείνοντάς του να αγοράσει κάτι πολύ καλύτερο από τη δική του πραμάτεια σε πολύ καλές τιμές.

 

Ο πάγκος είχε εκατοντάδων ειδών ναρκωτικά, αρκετά μάλιστα ακυκλοφόρητα και μερικά εντελώς παράνομα.

Ο τυφλός του πρότεινε κάποιους ριτινοειδείς κρυστάλλους, και του είπε πως με ένα και μόνο από αυτούς θα έβλεπε τον κόσμο εντελώς διαφορετικό, και μάλιστα θα κρατούσε για πάντα.

 

Τον διαβεβαίωσε μάλιστα πως δε θα πέθαινε, κατευνάζοντας τους φόβους του, γιατί ο Ηλίας φοβόταν πραγματικά το θάνατο από τότε που είχε πεθάνει πρώτη φορά όταν ήταν 5 χρονών.

Θα έβλεπε απλά τον κόσμο πολύ διαφορετικό απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα.

Ο τρόπος του τυφλού ήταν αρκετά πειστικός, κι έτσι ο Ηλίας δοκίμασε ένα κρύσταλλο.

 

Ο Ηλίας βγήκε από το δημαρχείο της οδού Αθηνάς, όπου είχε πάει να βγάλει ένα πιστοποιητικό γεννήσεως.

Για λίγο πέρασε απ’ το μυαλό του πως θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί καθόλου αφού τελευταία η ζωή του ήταν εντελώς ανιαρή και κοινότυπη, όσο ανιαρός και κοινότυπος ήταν ο κόσμος.

 

Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο μόλις σταμάτησε η ροή των αυτοκινήτων.

Κατευθύνθηκε στο Μοναστηράκι, και ένοιωσε υπερβολικά έντονα πως αυτή τη στιγμή την έχει ξαναζήσει.

 

Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος, στο δρόμο που συνάντησε μια εκκλησία ένοιωσε την ανάγκη να μπει μέσα.

Μπήκε, και εντελώς προσποιητικά άναψε ένα κερί, ενώ το βλέμμα του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από μια εικόνα του Χριστού.

 

Είχε την εντύπωση πως το πρόσωπό του τού θύμιζε κάτι περισσότερο, -ίσως κάποιο μακρινό γνωστό του.

Το μυαλό του είχε κολλήσει ανάμεσα στο πρόσωπο εικόνας και στη διαδρομή που του θύμιζε έντονα πως κάπου την είχε ξαναζήσει σε μια πολύ κρίσιμη φάση της ζωής του.

 

Βλέποντας τα κλειστά μάτια της εικόνας θυμήθηκε!

Κάτι στη διαδρομή του θύμιζε ένα χαμένο –για πάντα- παράδεισο!

Υπάρχει Ελληνική ταινία του  2000 με τίτλο "Χαμένος Παράδεισος" , καμία σχέση βέβαια με την ιστορία απλά μου άρεσε ο τίτλος!!

 

ΥΣ  - και προφανώς και Τζον Μίλτον,  Paradise Lost  

 

Πολύ ωραίο διήγημα, σουρεαλιστικό όπως έγραψαν και οι άλλοι.