The "dead zones"

[Βάρδος]

Στο blog του, ο Matthew Woodring Stover γράφει:

 

 

Everything interesting happens in the dead zone . . .

 

 

 

 

One of my favorite cartoons of all time has a physicist in front of a huge blackboard that is filled with this vast, intricate, insanely complex calculation, checking his work with obvious satisfaction. All the way at the bottom, right in front of the final "=1", there's a parenthetical notation that reads:

 

"Here, a miracle happens."

 

 

 

 

When I plot a novel, most of it is scenes that I can jump into inside my head: it's like opening them on a hard drive, or accessing them on DVD. I touch them, and I'm there. These are easy for me to write, because I'm literally inside the scene and all I have to do is transcribe what happens: what's there, what it looks like, sounds like, smells like, feels like, who does what to whom, whatever.

 

But in between those scenes there are always "dead zones." Places where I know what's supposed to happen, but I can't quite see it. It's only mist. I can't bring it into focus.

 

Now, I can carve that mist into workable shapes. I can make a quality scene out of just about anything. I've done it, and I can do it again. But, y'know . . .

 

I keep discovering those dead zones are there for a reason.

 

Those of you who read the Caine novels know that they tend to be Big Picture stories -- that even though they take place in short periods of time and are focussed on specific incidents and problems, the fundamental interconnectedness of reality in my personal universe means that a story about anything is also a story about Everything . . .

 

When I stare into a dead zone long enough, the mist begins to clear, and son of a bitch, y'know, what I knew was supposed to happen wasn't supposed to happen at all. Or not the way I thought. And the story gets better than I thought it was going to be.

 

Who's in charge here, anyway?

 

Where's Bakker? I need a Derrida expert, because I'm beginning to suspect that the author really is irrelevant.

 

 

 

 

Everything interesting happens in the dead zone . . .

 

 

Εσείς, ως συγγραφείς, τι άποψη έχετε γι'αυτές τις "νεκρές ζώνες"; Τις έχετε ποτέ συναντήσει; Πώς χειρίζεστε το θέμα;

[Nihilio]

Οι νεκρές ζώνες έχουν πάντα το ενδιαφέρον τους (αν κατάλαβα καλά τι εννοεί ο συγγραφέας) επειδή προσφέρουν πάντα μια ιδέα της στιγμής στην υπάρχουσα ιστορία, πολλές φορές που αλλάζει το υπόλοιπο. Γενικά προτιμώ να γράφω έχοντας μια καλή ιδέα του τι θα γίνει στο κεφάλι μου. Αλλά πάντα θα προστεθεί κάτι παραπάνω στο γράψιμο, συχνά αλλάζοντας μεγάλο μέρος της πλοκής.

[Atrelegis]

Oι νεκρές ζώνες είναι περίεργο πράγμα. Καμιά φορά, μπορεί να κοιτάζεις βλακωδώς μια εικόνα και να μη βγαίνει τίποτα και την άλλη BZΙΝΓΚ! Έμπνευση!

Πάντως προσωπικά δεν το έχω περάσει συχνά...

[Μελδόκιος]

Γενικά περιδιαβαίνω κυρίως σε νεκρές ζώνες. Βουτάω μέσα και η ομίχλη φεύγει μονάχα όταν σχηματιστούν οι λέξεις στο χαρτί. Είναι το απολαυστικότερο κομμάτι της συγγραφής, μια εξερεύνηση γεμάτη εκπλήξεις.

[darky]

novel plotting is a bitch!

 

Είναι σα να περπατάς σε ένα λαβύρινθο προσπαθώντας να μην πέσεις σε αδιέξοδο. Τα dead zones είναι σα να περπατάς στο λαβύρινθο και να τον κατασκευάζεις ταυτόχρονα. Wayyyy over our head guys 'n girls. O κος Stover είναι έμπειρος συγγραφέας και για εκείνον όλα είναι απλά. Τα dead zones για εκείνον έχουν ενδιαφέρον. Για όλους τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς είναι εφιάλτης.

[trillian]

Υπάρχουν νεκρές ζώνες και υπάρχουν και νεκρές ζωνες...Υπάρχουν οι νεκρές ζώνες μέσα στην ομίχλη, όπου βλέπεις μόνο σκιές και σιγά σιγά το τοπίο ξεκαθαρίζει και οι οποίες είναι πράγματι ενδιαφέρουσες-αν και πολύ pane in the ass βρε παιδι μου -αλλά υπάρχουν και οι τελειώς νεκρές ζώνες όπου δε βλέπεις τίποτα...Πώς να το παλέψεις αυτό?Τι κάνεις όταν μια ιστορία σου πεθαίνει στα χέρια? βέβαια, μπορεί αυτή η τελευταία ζώνη να είναι απλά ότι απομένει απο μια νεκρή ζώνη αν δεν έχεις το κουράγιο να την υπομείνεις...Και ναι, υποθέτω ότι με την κατάλληλη εξάσκηση και φυσικά το ταλέντο, ας μην το ξεχνάμε κι αυτό, μαθαίνεις πώς να κάνεις τις νεκρές ζώνες πιο σύντομες και πώς να τις εκμεταλλεύεσαι κιόλας. Καθότι εγώ τελευταία άρχισα τις προσπάθειες να γράψω, μου φαίνεται ότι βρίσκομαι συνεχως μέσα σ αυτή τη νεκρή-ομιχλώδη ζώνη. Κανένα δαυλό, κανείς?

[Βάρδος]

Οι νεκρές ζώνες (που θα της λέω ομίχλες) είναι ενδιαφέρουσες, και αναπόφευκτες, για μένα τουλάχιστον.

 

Όταν αρχίζω να γράφω μια ιστορία, έχω μπροστά μου μια τεράστια ομίχλη. Εκτός από τα πολύ, πολύ, πολύ βασικά πράγματα, η ομίχλη είναι σχεδόν αδιαμόρφωτη: μια γκρίζα, παλλόμενη μάζα, με ορισμένα μαύρα και άσπρα σημεία. Και ορισμένα διαμορφωμένα σημεία, που δείχνουν χαρακτήρες, τοπία, σκήνες. Καθώς προχωράω την ιστορία, αναγκάζομαι να εξερευνήσω την ομίχλη, και να τη διαμορφώσω. Αλλά όχι μόνο στον εικονικό χρόνο όπου βρίσκεται η ιστορία μου. Αν είμαι σε έναν εικονικό χρόνο Α μέσα στην ιστορία μου, εξερευνώ --με το μυαλό μου, χωρίς να το θέλω ακριβώς-- διάφορους εναλλακτικούς χρόνους Β1, Β2, Β3. Κινούμενος προς τον οριστικό χρόνο Β, έχω απορρίψει, σταδιακά, πολλά από τα εναλλακτικά γεγονότα, φτάνοντας σε ένα και μόνο εικονικό χρόνο, βλέποντας ότι η ιστορία μου, έτσι όπως την έχω ακολουθήσει, με οδηγεί εκεί. Μετά από το χρόνο Β, θα πάω στον Γ, με τον ίδιο τρόπο, και στον Δ, κ.ο.κ.

 

Όσο προχωράω μέσα στην ιστορία, η ομίχλη διαμορφώνεται ολοένα και περισσότερο, όχι μόνο πίσω μου, αλλά και μπροστά μου. Αυτό σημαίνει πως, όταν φτάσω κάπου στη μέση της ιστορίας, ξέρω πάνω-κάτω τι θα γίνει στο τέλος, γιατί έχω διαμορφώσει κάμποσα τέλη στο μυαλό μου. Πηγαίνοντας ολοένα και πιο κοντά στο τέλος, τα εναλλακτικά τέλη απορρίπτονται και μένει μόνο ένα: το Τέλος. Όταν πλησιάζω το Τέλος, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα ομιχλώδη σημεία προς διαμόρφωση. Ξέρω, πια, τι θα γίνει. Και αλίμονο να μην ήξερα' θα τα είχα παίξει.

 

Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές για εμένα είναι όταν είμαι κάπου στη μέση της ομίλχης, διότι τότε ξέρω αρκετά καλά την ιστορία μου, αλλά συγχρόνως έχω και πολλά πράγματα ακόμα να διαμορφώσω. Όταν είμαι στην αρχή, η ομίχλη είναι τόσο πυκνή, που ο εγκέφαλος παίρνει φωτιά. Όταν είμαι στο τέλος, η ομίχλη είναι τόσο πολύ διαμορφωμένη, που ο εγκέφαλος δεν έχει και πολλά πράγματα ακόμα να διαμορφώσει, άρα μειώνεται και η δημιουργικότητα, κάτι που πάντα με τσαντίζει. Μακάρι να μπορούσα να είμαι για πάντα στη μέση της ομίχλης.