Write off #13 (Nihilio vs Rikochet)

[Isis]

edit 7/1/09: ένδειξη Poll Nihilio 9 Rikochet 2

 

 

Είχε ήδη νυχτώσει στο φαράγγι της Λήθης. Ο Στέφαν είχε κουλουριαστεί σε ένα βαθούλωμα των βράχων κι είχε αποκοιμηθεί χρησιμοποιώντας την παλάμη του για μαξιλάρι. Ο Λουίς όμως δε μπορούσε να κοιμηθεί. Στο μυαλό του στριφογύριζαν διαρκώς ανήσυχες και φοβισμένες σκέψεις. Καθόταν δίπλα στη φωτιά κρατώντας ευλαβικά το χάρτη της Κοιλάδας του Σκότους. Τον παρατηρούσε με δέος και τον κρατούσε με προσοχή: το χαρτί ήταν τόσο φθαρμένο που η παραμικρή απότομη κίνηση θα μπορούσε να τον κάνει κομμάτια και μαζί με αυτόν να εξαφανίσει και κάθε ελπίδα σωτηρίας...

 

Τα μάτια του εξερευνούσαν κάθε σημείο του χάρτη ξυπνώντας φρικιαστικές αναμνήσεις. Τόσα χρόνια περιπατητές, τόσα χρόνια ολομόναχοι να αντιμετωπίζουν το κακό για να επιβιώσουν. Όμως τα είχαν καταφέρει καλά έως τώρα: είχαν μείνει ζωντανοί σε έναν αφιλόξενο τόπο, με σκληρά τοπία και εξώκοσμα όντα.

 

Αυτός ο πλανήτης είχε κάτι το παράλογο στην όψη του: ποτάμια διαπερνούσαν ερήμους και τούνδρες εναλλάσσονταν με εύφορες πεδιάδες. Κάθε ήχος της φύσης προκαλούσε ανατριχίλα κι αυτό το μουντό κόκκινο χρώμα του ουρανού, τόσο παράταιρο, τόσο αντίθετο με τα μάτια της. Τα μάτια της...

 

O Λουίς προσπαθούσε μήνες τώρα να θυμηθεί το λόγο που τους είχε οδηγήσει σε αυτό τον καταραμένο τόπο και τον τρόπο να ξεφύγουν από αυτόν σώοι. Είχε καταφέρει μόνο το πρώτο...

Edited January 7, 2009 by Nienor

[Rikochet]

Είχε ήδη νυχτώσει στο φαράγγι της Λήθης. Ο Στέφαν είχε κουλουριαστεί σε ένα βαθούλωμα των βράχων κι είχε αποκοιμηθεί χρησιμοποιώντας την παλάμη του για μαξιλάρι. Ο Λουίς όμως δε μπορούσε να κοιμηθεί. Στο μυαλό του στριφογύριζαν διαρκώς ανήσυχες και φοβισμένες σκέψεις. Καθόταν δίπλα στη φωτιά κρατώντας ευλαβικά το χάρτη της Κοιλάδας του Σκότους. Τον παρατηρούσε με δέος και τον κρατούσε με προσοχή: το χαρτί ήταν τόσο φθαρμένο που η παραμικρή απότομη κίνηση θα μπορούσε να τον κάνει κομμάτια και μαζί με αυτόν να εξαφανίσει και κάθε ελπίδα σωτηρίας...

 

Τα μάτια του εξερευνούσαν κάθε σημείο του χάρτη ξυπνώντας φρικιαστικές αναμνήσεις. Τόσα χρόνια περιπατητές, τόσα χρόνια ολομόναχοι να αντιμετωπίζουν το κακό για να επιβιώσουν. Όμως τα είχαν καταφέρει καλά έως τώρα: είχαν μείνει ζωντανοί σε έναν αφιλόξενο τόπο, με σκληρά τοπία και εξώκοσμα όντα.

 

Αυτός ο πλανήτης είχε κάτι το παράλογο στην όψη του: ποτάμια διαπερνούσαν ερήμους και τούνδρες εναλλάσσονταν με εύφορες πεδιάδες. Κάθε ήχος της φύσης προκαλούσε ανατριχίλα κι αυτό το μουντό κόκκινο χρώμα του ουρανού, τόσο παράταιρο, τόσο αντίθετο με τα μάτια της. Τα μάτια της...

 

O Λουίς προσπαθούσε μήνες τώρα να θυμηθεί το λόγο που τους είχε οδηγήσει σε αυτό τον καταραμένο τόπο και τον τρόπο να ξεφύγουν από αυτόν σώοι. Είχε καταφέρει μόνο το πρώτο...

 

Ο συγγραφέας ανακάθισε, και σκούπισε τον ιδρώτα απο το μέτωπο του. Όσες φορές κι αν διάβαζε αυτό το καταραμένο κείμενο, δεν μπορούσε να το συνεχίσει. Είχε γράψει τόσες και τόσες εκδοχές, και όλες κατέληγαν στα σκουπίδια – μαζί με την υπομονή του. Σηκώθηκε, πήγε με ασταθή, νυσταγμένα βήματα μέχρι το νιπτήρα του μπάνιου, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του για να ξυπνήσει, και ύστερα στην κουζίνα, όπου με αφηρημένες κινήσεις έφτιαξε καφέ. Αφου, μετά τις δυο-τρεις πρώτες γουλιές, ένιωσε πιο ζωντανός, ξαναέκατσε στο γραφείο του, και αποφάσισε ότι δεν θα τα παράταγε μέχρι να γράψει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Είχε χάσει το μέτρημα στις προσπάθειες: Τώρα, απλά, έγραφε, χωρίς να τις αριθμεί.

 

Η τραχυά φωνή του, μέχρι εκείνη τη στιγμή, αποκοιμισμένου Στέφαν, έβγαλε τον Λουίς απο τις σκέψεις του: «Δεν έχεις την αίσθηση ότι κάνουμε κύκλους;»

 

«Ε... Τι εννοείς;» απάντησε ο Λουίς, λίγο ξαφνιασμένος.

 

«Τόσο καιρό σ’αυτή την κοιλάδα, ακολουθώντας τις οδηγίες αυτού του χάρτη – το μέρος φαίνεται απο παντού ίδιο, και εμείς είμαστε εδώ πολύ περισσότερο καιρό απ’όσο θα μας έπαιρνε να βγούμε. Δεν μου το βγάζεις απο το μυαλό, κάτι μας κρατάει εδώ. Κάτι –ανάθεμα κι αν ήξερα τι είναι- δεν θέλει να φύγουμε» αποκρίθηκε ο φίλος του, στον ίδιο τραχύ, απότομο τόνο.

 

«Να μας κρατάει κάποιος; Εδώ; Για ποιό λογ-

 

«Τίποτα...» μουρμούρισε σχεδόν απελπισμένος ο συγγραφέας, σβήνοντας το διάλογο του Λουίς με τον Στεφάν. Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια... Μέχρι τώρα, είχε βάλει τους δυο φίλους να μιλήσουν, να παλέψουν, είχε κάνει τον ενα γυναίκα, τους είχε σκοτώσει, αλλά τίποτε δεν τον ικανοποιούσε, και πάντα γύρναγε στον πρόλογο, μη μπορώντας να γράψει λέξη παραπάνω. Χτύπησε το χέρι του στο γραφείο. Δε γαμιέται, σκέφτηκε, και άρπαξε το χαρτι με τον πρόλογο, έτοιμος να το τσαλακώσει, και να ασχοληθεί με κάποια άλλη ιδέα. Η γροθιά του άρχισε να κλείνει γύρω απο το φύλλο,

 

Μια δόνηση τράνταξε το έδαφος, και ο Λούις και ο Στέφαν και τους έριξε ανάσκελα. Και οι δύο κοιτούσαν έκπληκτοι τον ουρανό, και... τις σχισμές που είχαν δημιουργηθεί! Σχισμές που άνοιγαν με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Ο Λούις σηκώθηκε όρθιος, άρπαξε το χάρτη, και κοίταξε γύρω του. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να μην καταρρεύσει με αυτό που αντίκρυσε: Παντού γύρω τους, η κοιλάδα... καταστρεφόταν – τσαλακωνόταν. Δεν υπήρχε καταλληλότερη λέξη να το περιγράψει. Το έδαφος δίπλωνε και έλιωνε, ο ουρανός έπεφτε σε μεγάλα γυαλιστερά κομμάτια, τα βουνά κατέρρεαν. Σαν να το περίμεναν, οι δυο φίλοι κοίταξαν ταυτόχρονα επάνω. Και είδαν ενα ουράνιο θραύσμα στο μέγεθος ενος μικρού χωριού να πέφτει. Επάνω τους.

 

μέχρι που έκλεισε τελείως. Έκανε να πετάξει το χαρτί στον κάδο, αλλά κοντοστάθηκε, όταν του φάνηκε ότι άκουσε τις απεγνωσμένες κραυγές ανθρώπων.

Πάει, λάλησα απο το πολύ γράψιμο, σκέφτηκε, και πέταξε το τσαλακωμένο σκουπίδι στο μέρος που ανήκε. Μετά πήγε να φτιάξει άλλο ενα φλιτζάνι καφέ, και να δεί κάτι –οτιδήποτε- στην τηλεόραση. Ανεγκέφαλο, κατα προτίμηση – κάτι να τον διασκεδάζει χωρίς να σκέφτεται. Αρκετή σκέψη έριξε εκείνο το βράδυ.

Άνοιξε την τηλεόραση, και άρχισε να κάνει ζάππινγκ. Δεν βρήκε τίποτα το ενδιαφέρον, έτσι άφησε απλά ενα κανάλι να παίζει, και ήπιε σιγά-σιγά τον καφέ του, μέχρι που τον πήρε ο ύπνος.

 

Τι αηδία ήταν αυτή που μόλις έγραψα; Αναρωτήθηκε σιωπηλά ο Συγγραφέας. Σίγουρα, ενας κόσμος μέσα σ’έναν άλλο κόσμο δεν ήταν ό,τι πιο πρωτότυπο. Δεν πείραζε, όμως, θα ξαναπροσπαθούσε. Τσαλάκωσε το χαρτί,

 

Ο συγγραφέας πετάχτηκε τρομαγμένος απο τον καναπέ, και κρατήθηκε απο την άκρη του για να μην λιποθυμήσει. Το σπίτι του διαλυόταν, έλιωνε, άλλαζε, έπεφτε. Ο ίδιος έμεινε απλά άφωνος, έκπληκτος, μέχρι που πέθανε και ο ίδιος κάτω απο μια μάζα λιωμένου μετάλλου.

 

και το πέταξε στον κάδο. Αύριο πάλι, σκέφτηκε, και ευχαριστημένος που δεν είχε αναλώσει κι άλλο πολύτιμο χρόνο σ’αυτή την ανοησία –που δεν ήταν καν πρωτότυπη- πήγε για ύπνο.

 

*

 

Ο Ορέστης σηκώθηκε πιασμένος. Αυτά παθαίνει κανείς όταν κοιμάται στον καναπέ. Είχε δει ενα πολύ περίεργο όνειρο την προηγούμενη νύχτα, ότι το σπίτι του έλιωνε και αυτός σκοτώθηκε. Δεν θυμόταν όμως τι τα προκάλεσε όλα αυτά.

Το σημαντικό ήταν ότι μια ωραία ιδέα γεννήθηκε στο νυσταγμένο μυαλό του: Θα έγραφε για εναν συγγραφέα, ο οποίος πάλευε να γράψει μια ιστορία, και δεν τα κατάφερνε. Ναι, αυτό ήταν!

 

Χαμογέλασε μπροστά στον καθρέφτη, έφτιαξε ενα φλιτζάνι ζεστό καφέ, και έπιασε δουλειά.

[Nihilio]

Είχε ήδη νυχτώσει στο φαράγγι της Λήθης. Ο Στέφαν είχε κουλουριαστεί σε ένα βαθούλωμα των βράχων κι είχε αποκοιμηθεί χρησιμοποιώντας την παλάμη του για μαξιλάρι. Ο Λουίς όμως δε μπορούσε να κοιμηθεί. Στο μυαλό του στριφογύριζαν διαρκώς ανήσυχες και φοβισμένες σκέψεις. Καθόταν δίπλα στη φωτιά κρατώντας ευλαβικά το χάρτη της Κοιλάδας του Σκότους. Τον παρατηρούσε με δέος και τον κρατούσε με προσοχή: το χαρτί ήταν τόσο φθαρμένο που η παραμικρή απότομη κίνηση θα μπορούσε να τον κάνει κομμάτια και μαζί με αυτόν να εξαφανίσει και κάθε ελπίδα σωτηρίας...

 

Τα μάτια του εξερευνούσαν κάθε σημείο του χάρτη ξυπνώντας φρικιαστικές αναμνήσεις. Τόσα χρόνια περιπατητές, τόσα χρόνια ολομόναχοι να αντιμετωπίζουν το κακό για να επιβιώσουν. Όμως τα είχαν καταφέρει καλά έως τώρα: είχαν μείνει ζωντανοί σε έναν αφιλόξενο τόπο, με σκληρά τοπία και εξώκοσμα όντα.

 

Αυτός ο πλανήτης είχε κάτι το παράλογο στην όψη του: ποτάμια διαπερνούσαν έρημους και τούνδρες εναλλάσσονταν με εύφορες πεδιάδες. Κάθε ήχος της φύσης προκαλούσε ανατριχίλα κι αυτό το μουντό κόκκινο χρώμα του ουρανού, τόσο παράταιρο, τόσο αντίθετο με τα μάτια της. Τα μάτια της...

 

O Λουίς προσπαθούσε μήνες τώρα να θυμηθεί το λόγο που τους είχε οδηγήσει σε αυτό τον καταραμένο τόπο και τον τρόπο να ξεφύγουν από αυτόν σώοι. Είχε καταφέρει μόνο το πρώτο...

 

Σύντομα θα έφταναν στη σπηλιά του Προφήτη, και τότε θα μπορούσαν να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Την αποστολή που τους έδωσε η Ίριδα, η θεά που κυβερνούσε κάποτε τον πλανήτη αυτό. Κάποτε ο Άλαρτος ήταν ένας φιλόξενος πλανήτης, γεμάτος από αποικίες ανθρώπων και άλλων πλασμάτων. Τα τερατόμορφα πλάσματα που κατοικούσαν στις έρημες εκτάσεις του σπάνια προξενούσαν προβλήματα. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Προφήτης…

 

Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν. Είχαν κυκλοφορήσει πολλές φήμες για αυτόν, ένα όμως ήταν σίγουρο: από όπου περνούσε τον ακολουθούσε η καταστροφή. Μάταια η Ίριδα είχε προσπαθήσει να τον περισώσει. Από τον κάποτε παραδεισένιο κόσμο του Άλατρος είχε απομείνει μόνο μια χαοτική ερημιά γεμάτη με ανείπωτους κινδύνους.

 

Όμως η Ίριδα δεν γύρισε το βλέμμα μακριά από το δημιούργημά της. Μία μέρα εμφανίστηκε στους δύο άντρες και τους ζήτησε να αναζητήσουν τον Προφήτη. Μόνο έτσι θα επέστρεφε η αρμονία στον πλανήτη. Έτσι ξεκίνησε η αποστολή των δύο αντρών. Οι χάρτες που είχαν πάρει από τη θεά είχαν φθαρεί από τις κακουχίες της αναζήτησής τους, δεν είχε φθαρεί όμως η ανάμνηση των λαμπερών καταπράσινων ματιών της που στοίχειωνε τις σκέψεις του. Και όσο πιο κοντά πλησίαζαν στον προορισμό τους, τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονταν οι αναμνήσεις του Λουίς. Αύριο θα ήταν στη σπηλιά του Προφήτη και θα τα θυμόταν όλα ξεκάθαρα. Ή έτσι έλπιζε.

 

***

 

Η σπηλιά του Προφήτη βρισκόταν στην άκρη του φαραγγιού, λίγο πριν αυτό δώσει τη θέση του στην βραχώδη ερημιά της κοιλάδας του Σκότους. Αντίθετα με το τι θα περίμενε κανείς από την κατοικία του πιο ισχυρού κάτοικου του πλανήτη, το σπήλαιο δεν φαινόταν κάτι περισσότερο από μια μικρή τρύπα σε ένα βράχο, με ύψος όχι μεγαλύτερο από δυόμισι μέτρα και βάθος το πολύ είκοσι.

Για να φτάσουν ως εδώ από το βαθούλωμα που τους φιλοξένησε το προηγούμενο βράδυ έπρεπε να κατέβουν εκατό μέτρα μιας πολύ απότομης πλαγιάς και τώρα προσπαθούσαν να ξαναβρούν την αναπνοή τους. Παρά την κούρασή τους όμως, δε σταμάτησαν, όχι όταν η πιθανή σωτηρία τους ήταν τόσο κοντά. Με αργά βήματα μπήκαν στη σπηλιά.

Η έκπληξή τους ήταν απερίγραπτη, όταν ανακάλυψαν πόσο μεγάλο ήταν το εσωτερικό της: ένας ημισφαιρικός θάλαμος με ακτίνα τουλάχιστον εκατό μέτρα, του οποίου οι τοίχοι έλαμπαν με ένα αδύναμο πράσινο φως.

Και στο κέντρο στεκόταν ο Προφήτης. Η καμπουριασμένη λιγνή φιγούρα του διαγραφόταν καθαρά στο θαμπό φως της σπηλιάς. Φορούσε μια απλή κελεμπία που φαινόταν γκριζοπράσινη, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου τα έκρυβαν σκιές που θα έλεγες ότι αγκάλιαζαν το πρόσωπό του, έτσι αφύσικες όπως έπεφταν πάνω του.

"Τι με θέλετε;" τους ρώτησε με μια βραχνή φωνή.

"Ήρθαμε να σου μιλήσουμε εκ μέρους της Ίριδας," απάντησε ο Λουίς.

"Σας ακούω," είπε ο Προφήτης, με φανερό το ενδιαφέρον στη φωνή του.

"Ξέρουμε ότι εσύ είσαι πίσω από το όλο χάος," του είπε ο Στέφαν "και απαιτούμε να το διορθώσεις!"

"Απαιτείτε;" κάγχασε ο Προφήτης. "Εγώ, ανθρωπάριο, είμαι η βούληση του πλανήτη. Και θα κάνω ότι μου αρέσει με αυτόν!"

"Πράγματι," παρατήρησε ο Λουίς, "αλλά ποιο το νόημα για μια Θεά να προσέχει ένα πλανήτη…" Πρόσεξε ότι η έκφραση του Προφήτη σκοτείνιασε. " χωρίς κατοίκους πάνω σε αυτόν; Σταδιακά θα οδηγηθεί στην ανυπαρξία."

"Εννοείτε ότι θα με εγκαταλείψει;" είπε ο Προφήτης, με μια αδύναμη, σχεδόν άψυχη, φωνή.

"Σίγουρα θα στρέψει αλλού το βλέμμα της," είπε ο Στέφαν. Ο Λουίς αναρίγησε στην ιδέα της απόρριψης από τα δύο αυτά θεϊκά μάτια. Ήταν ότι πιο κοντινό στην κόλαση για αυτόν.

"Δε θα το κάνει αυτό!" διαμαρτυρήθηκε ο Προφήτης. Ούτε και ο ίδιος πίστευε αυτό που έλεγε.

"Κι όμως," είπε ο Λουίς, "το να συμμορφωθείς τώρα θα είναι η τελευταία σου ελπίδα."

"Όχι!" είπε ο Προφήτης ταραγμένος, "εγώ ήθελα απλά να ασχολείται μαζί μου! Να διορθώνει τα όσα χαλάω! Να τη νιώθω δίπλα μου! Να βλέπω τα μάτια της! Τα μάτια της…"

"Τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις," είπε ο Στέφαν, "είναι να την αφήσεις να ξαναφτιάξει τον πλανήτη από την αρχή και να χειρίζεται τα πράγματα όπως αυτή νομίζει ότι είναι καλύτερο!"

Ο Προφήτης έμοιαζε μουδιασμένος. Δεν είπε τίποτα άλλο. Είχε παραδεχτεί την ήττα του. Είχε λογικευτεί. Οι δύο άντρες είχαν πετύχει το σκοπό τους. Τώρα ίσως ξέφευγαν από τον πλανήτη αυτό.

 

***

 

Προς: Ιωάννη Χατζιβασιλείου, project manager

Από: Μαρία "Ίρις" Στεργίου, προγραμματίστρια

Θέμα: Διόρθωση των σφαλμάτων στον διακομιστή Άλαρτος

 

Μετά από προσπάθειες τριών ημερών, οι οποίες αντιστοιχούν σε δύο εικονικά χρόνια παιχνιδιού, ο διακομιστής Άλατρος είναι σε θέση να ανοίξει πάλι για τους παίχτες.

Τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν πριν μία εβδομάδα, την 25η Αυγούστου 2015 και ώρα 18:45. Άγνωστο λογισμικό προκάλεσε αναστάτωση, γεννώντας μεγάλο αριθμό εχθρικών πλασμάτων και καταστρέφοντας μεγάλο αριθμό κατοικήσιμων και μη περιοχών.

Το σφάλμα έγινε αντιληπτό μετά από λίγες ώρες, στις 21:10. Αμέσως έγινε προσπάθεια από την υποφαινόμενη να επιδιορθωθεί χειροκίνητα το σφάλμα.

Μετά από τρεις ημέρες άκαρπων προσπαθειών, αποφασίστηκε κλείδωμα του διακομιστή, την 28η Αυγούστου και ώρα 10:00, και χρήση ειδικών προγραμμάτων επιδιόρθωσης σφαλμάτων.

Τα προγράμματα αυτά, με ονόματα Λουίς και Στέφαν, εισήχθησαν στο σύστημα στις 28 Αυγούστου και ώρα 15:00. Ο διακομιστής επανήλθε την 31η Αυγούστου 2015 στις 20:47. Μέχρι στιγμής όλα δείχνουν φυσιολογικά, ενώ οι πρώτοι παίχτες έχουν αρχίσει να εισέρχονται στον χώρο του.

Ήδη έχει ξεκινήσει η ανάλυση των αναφορών του συστήματος για να βρεθούν τα αίτια του προβλήματος. Πιθανότερο θεωρείται να υπήρξε κάποια σύγκρουση με την τεχνητή νοημοσύνη του διακομιστή κατά τη διάρκεια των ημερησίων διορθώσεων κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν τη παρουσία των προβλημάτων.

Το ζήτημα θα διερευνηθεί σε βάθος για πρόβλεψη και επίλυση παρόμοιων προβλημάτων στο μέλλον.

 

O Ρένιν, ο αγγελιοφόρος των θεών, διάβασε το μήνυμα της Ίριδας προς το Ανώτερο Πλάσμα. Παρά την περίεργη γλώσσα του, κατάλαβε πολύ καλά ότι η θέληση του Άλατρος είχε υποδουλωθεί ξανά στα σχέδια των θεών. Δεν έπρεπε να τον ανακαλύψουν κι αυτόν και να τον κάνουν πειθήνιο σκλάβο τους. Έπρεπε να κρατήσει χαμηλό προφίλ. Ναι, χαμηλό προφίλ και να οργανώσει συντονισμένη αντίσταση. Αυτός και τα αδέρφια του έπρεπε να ελευθερωθούν. Δεν έπρεπε να υποκύψουν στη δύναμη των τωρινών τυράννων τους, όπως είχε κάνει ο ερωτοχτυπημένος αδερφός τους. Έπρεπε να χτυπήσουν την κατάλληλη στιγμή και με οργανωμένο σχέδιο.

 

-----------

διακομιστής = server.

Edited September 9, 2005 by Nihilio

[Isis]

Μια πολύ ενδιαφέρουσα μονομαχία, την οποία παρακολούθησα με όρεξη!

 

Ο κάθε ένας είδε τον πρόλογο από εντελώς διαφορετική πλευρά του!

 

Η ιστορία σου Riko έχει κάποια γνωστά λάθη στίξης (που συνηθίζεις να κάνεις). Επίσης μου θυμίζει πάρα πολύ το μοτίβο της ιστορίας μέσα σε ιστορία που ακολούθησα κι εγώ γράφοντας το Τζάν. Δεν ακολούθησες τις γραμμές του προλόγου, όμως οι μεταβάσεις και οι εναλλαγές από τη μία ιστορία στην άλλη ήταν απότομες με αποτέλεσμα να χρειάζεται να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τα κομμάτια μεταξύ τους. Δεν ήταν κάτι που περίμενα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Τα νοήματα ήταν πιο εσωτερικά και η ιστορία μεταφέρθηκε εύκολα από sci fi σε ιστορία της πόλης. Νομίζω πως η δομή και ο τρόπος εναλλαγής των επιμέρους ιστοριών ήθελε περισσότερη δουλειά. Ήταν όμως απρόβλεπτη η εξέλιξη και την απόλαυσα.

 

Nihilio, μια πολύ ωραία προσπάθεια, όμορφα τοποθετημένη, ιδέα τύπου matrix (λίγο κλισέ, άσ'το το matrix ρε παιδί μου, βάλε κάτι άλλο). Δεν είδα ιδιαίτερα προβλήματα δομής ή ροής. Κύλισε όμορφα και μου άρεσε. Ο τρόπος γραφής σου είναι σταθερός και ευέλικτος.

Edited September 10, 2005 by Isis

[tec-goblin]

Μμμ - μέχρι το μέρος όπου έγινε η αναφορά για το διακομιστή ήμουν έτοιμος να ψηφίσω Ρίκο! Αλλά, ξέρετε, μην ακούσω διακομιστές (όλοι ddo!!)...

 

Τώρα σοβαρά:

Rikochet, έπαιξες με κλασσικό θέμα το οποίο θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ανεξαρτήτως προλόγου (με εξαίρεση αυτόν που είχα προτείνει εγώ, πουλάκι μου). Δεν βρήκα προβλήματα στον ειρμό - τη διάβασα πολύ εύκολα. Μου άρεσε πάντως - με εξέπληξε η εξέλιξη.

Nihilio - η αρχή είχε λίγο τα γνωστά προβλήματα - πήγαινα μπρος πίσω για να θυμηθώ ονόματα και αποστάσεις. Έλεγα "οκ, ενδιαφέρον, αλλά άλλη μια ιστορία φαντασίας" - έλα όμως που και εσύ το γύρισες ξαφνικά σε σύγχρονη (σχεδόν) ιστορία με αυτή την πολύ καλή αναφορά για το διακομιστή (ο "προγραμματιστής-θεός", βέβαια, όπως ξέρουμε, είναι εδώ και καιρό παρελθόν). Και, σαφώς φορτισμένος από τα MMORPGs, ε, ψήφισα εσένα.

[Βάρδος]

Και τα δύο ωραία, αλλά του Νιχ μού άρεσε περισσότερο, γιατί έλεγε μια ιστορία. Του Ρίκο το γράψιμο ήταν καλό, αλλά μου έδωσε την αίσθηση ότι μάλλον κι ο ίδιος, όπως κι ο χαρακτήρας του, δεν είχε έμπνευση εκείνη την ώρα.

[Nienor]

Βασικά δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να κάνω παρατηρήσεις πάνω σε δύο ιστορίες που διαγωνίζονται (μμμμ....ή μήπως μπορώ;)

 

Τελοσπάντων εγώ ψήφισα Nihilio (άλλωστε έχω ήδη γραφτεί στο fun club), παρόλο που και οι δύο ιστορίες μου άρεσαν σχεδόν εξίσου. Απλώς του Nihilio ήταν πολύ πιο ώριμη η αντιμετώπιση και ο λόγος. Πιο μεστή ιστορία. Όμως νομίζω πως του Rikochet μου άρεσε περισσότερο το θέμα.

 

Όπως και να χει, καλή ήταν η μονομαχία, αν και Rikochet μου φαίνεται πως δεν έβαλες τα δυνατά σου για να την πάρεις.

 

 

Farewell

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ.sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,sorry, sorry, sorry, sorry, sorry, sorry,

Edited September 12, 2005 by Nienor

[Rikochet]

Pow, pow. Πανολεθρία. Φαίνεται ότι ο Τιποτένιος το κέρδισε με το σπαθί του το write-off.

 

(Nienor, σε παρακαλώ, σε ικετεύω, είναι Rikochet το nick, λέγε το έτσι. )

[Nihilio]

Όχι με το σπαθί, με το φτυάρι

Πάντως ωραία ιστορία έγραψες κι εσύ, απλά η πρόκληση του write-off είναι να γράψεις κάτι χωρίς να πετάξεις στα σκουπίδια τον πρόλογο, όπως έκανες εσύ. Και εξάλλου τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

[Panos]

Rikochet,

 

όπως παρατηρήθηκε και από άλλους, αυτήν την οστορία την έγραψες για να τη γράψεις. Δεν αποτελεί σοβαρή δικαιολογία όμως για κάποιον που ενδιαφέρεται (?) για τη συγγραφή. Ό,τι καλό και να έχεις, στο πάρον κείμενο εξαφανίζεται. Αδυνατώ να κριτικάρω.

 

Nihilio,

 

με ψήνεις και με φτιάχνεις για να με πετάξεις σε μια παγωμέμη κόλαση. Μου παρουσιάζεις ελάχιστα τους χαρακτήρες σου. Εκμηδένησες τον Προφήτη. Πήγες να δώσεις ένα γύρισμα στην πλοκή και τη στραγγάλισες. Η ιστορία σου δε μου άρεσε καθόλου.

Συνέδεσες κάποιον ψιλοεπαναστάτη που λεγόταν Προφήτης με ένα Matrix?!!!!!!! Έστειλες και δύο Smith για να το διορθώσουν...και ενώ έψαχναν ΧΡΟΝΙΑ να τον βρουν, τους πήρε 15'' διάλογο για να κάνουν debug. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει πολλά κείμενα της παρούσας κοινότητας, κι αυτό είναι το πρώτο δικό σου. Θα σε ρωτήσω λοιπόν με λίγη αυθάδεια: μπορείς καλύτερα?

[Rikochet]

Rikochet,

 

όπως παρατηρήθηκε και από άλλους, αυτήν την ιστορία την έγραψες για να τη γράψεις. Δεν αποτελεί σοβαρή δικαιολογία όμως για κάποιον που ενδιαφέρεται (?) για τη συγγραφή. Ό,τι καλό και να έχεις, στο πάρον κείμενο εξαφανίζεται. Αδυνατώ να κριτικάρω.

 

ΟΚ, ήταν κατα τη γνώμη σου ενα κακό κείμενο. Αυτά τα περί "σοβαρής δικαιολογίας" τι τα θες; Χρειάζεται να δικαιολογούμαι που δεν έγραψα κάτι καλό; Ή, ακόμα καλύτερα, κάτι που δεν σου άρεσε; Κοίτα να δείς...

Edited September 14, 2005 by Rikochet

[Nihilio]

Nihilio,

 

με ψήνεις και με φτιάχνεις για να με πετάξεις σε μια παγωμέμη κόλαση. Μου παρουσιάζεις ελάχιστα τους χαρακτήρες σου. Εκμηδένησες τον Προφήτη. Πήγες να δώσεις ένα γύρισμα στην πλοκή και τη στραγγάλισες. Η ιστορία σου δε μου άρεσε καθόλου.

Συνέδεσες κάποιον ψιλοεπαναστάτη που λεγόταν Προφήτης με ένα Matrix?!!!!!!! Έστειλες και δύο Smith για να το διορθώσουν...και ενώ έψαχναν ΧΡΟΝΙΑ να τον βρουν, τους πήρε 15'' διάλογο για να κάνουν debug. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει πολλά κείμενα της παρούσας κοινότητας, κι αυτό είναι το πρώτο δικό σου. Θα σε ρωτήσω λοιπόν με λίγη αυθάδεια: μπορείς καλύτερα?

 

Πάνο, αυτό προσπάθησε να το διαπιστώσεις μόνος σου διαβάζοντας και άλλα. Τώρα περι Matrix: παίδες, από το hack//sign και το νευρομάντη "έκλεψα" ότι "έκλεψα", μη μου αναφέρετε συνέχεια το Matrix.

[Βελόρεν]

Αν και πολύ καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα με το στόμα ανοικτό και από τις δύο ιστορίες! Μπράβο σας παιδιά!!! Είστε πολύ καλοί!

[Elli Sketo]

Αν και πολύ καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα με το στόμα ανοικτό και από τις δύο ιστορίες! Μπράβο σας παιδιά!!! Είστε πολύ καλοί!

 

Εγώ στη θέση σου θα περίμενα 10 μερούλες να κλείσει δεκαετία το thread πριν σχολιάσω! Μετά θα καλούσα και τους συμμετάσχοντες σε πάρτυ με Live μουσική και ποτά στο μπαράκι απέναντι από το παλιό μας σχολείο. Έτσι βρε παιδί μου, για να θυμηθούμε τα παλιά.

[Βελόρεν]

 

Αν και πολύ καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα με το στόμα ανοικτό και από τις δύο ιστορίες! Μπράβο σας παιδιά!!! Είστε πολύ καλοί!

 

Εγώ στη θέση σου θα περίμενα 10 μερούλες να κλείσει δεκαετία το thread πριν σχολιάσω! Μετά θα καλούσα και τους συμμετάσχοντες σε πάρτυ με Live μουσική και ποτά στο μπαράκι απέναντι από το παλιό μας σχολείο. Έτσι βρε παιδί μου, για να θυμηθούμε τα παλιά.

Ξέρεις... τώρα το είδα γιατί μόλις γράφτηκα. Καταλαβαίνω πως με ειρωνεύεσαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Οκ... ό,τι θέλει ο καθένας...

[Electroscribe]

O.T.

Ξέρεις... τώρα το είδα γιατί μόλις γράφτηκα. Καταλαβαίνω πως με ειρωνεύεσαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Οκ... ό,τι θέλει ο καθένας...   Η γραφή των δυο παιδιών έχει εξελιχθεί πολύ στα 9 χρόνια που πέρασαν απ' αυτό το write-off, με αποτέλεσμα να ακούγεται φοβερά υπερβολική η δήλωση "έμεινα με το στόμα ανοικτό". Δηλαδή αν δεις κάποιο πρόσφατο κείμενό τους τι πρέπει να πεις;   Επίσης, ο ένας δε συχνάζει πλέον στο φόρουμ και δε θα δει το σχόλιο. Ενώ αυτή τη στιγμή τρέχει ένα άλλο write-off στο οποίο η όποια γνώμη που θα είχες να εκφέρεις θα ήταν επίκαιρη και χρήσιμη.   Αυτό δε σημαίνει πως "μπαγιατεύουν" οι παλιές ιστορίες εδώ μέσα και δεν πρέπει να τις διαβάζουμε ή να τις σχολιάζουμε. Απλά, σε ένα φόρουμ που υπάρχει για κάποια χρόνια, είναι ασφαλέστερο να παίρνει κανείς μέρος στις καινούριες συζητήσεις, παρά να ξανανοίγει τις (πολύ) παλιές πριν μπορέσει να προσανατολιστεί. Διαβάζοντάς τες, τις παλιές, σίγουρα θα αποκομίσει κάτι. Ενώ το να τις συμπληρώσει, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί και να μην έχει νόημα, για διάφορους λόγους. Σε άλλες, ίσως να έχει νόημα να πει κάποιος κάτι νέο, αλλά αφού λάβει υπόψη του κάποιες λεπτομέρειες που δεν ανήκουν στην ίδια τη συζήτηση

[Myyst]

 

 

Ξέρεις... τώρα το είδα γιατί μόλις γράφτηκα. Καταλαβαίνω πως με ειρωνεύεσαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Οκ... ό,τι θέλει ο καθένας...

 

 

 

Καταρχήν υπάρχει μία παρεξήγηση που θα πρέπει να λυθεί πριν η συζήτηση προχωρήσει. Δεν υπήρχε ειρωνεία στο παραπάνω post της elli sketo αλλά πνεύμα, ήταν δηλαδή ένα σχόλιο καλοπροαίρετο και σε καμία περίπτωση εις βάρος σου. Καθώς έχεις ονομάσει το blog σου 'Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας' θα υποθέσω (ακόμη και αν προτρέχω) ότι αγαπάς και εσύ τις ιστορίες του αγαπημένου μου Edgar Allan Poe, οπότε θεωρώ ότι έχεις την αίσθηση του πνεύματος και θα κατανοήσεις το επίμαχο post όταν το δεις από άλλη οπτική.

 

Η τάση να ομαδοποιούνται λέξεις που εκφράζουν όμοιες διαθέσεις είναι υπαρκτή και αποτελεί ένα κοινωνικό αντανακλαστικό σχεδόν η ύψωση της άμυνάς μας σε έναν ξένο (οπότε απρόσωπο ακόμη) τόπο του διαδικτύου με την παραμικρή υποψία ειρωνείας. Μπορείς αν θες στη σκέψη μου αυτή να συνυπολογίσεις τη διαφορά του γραπτού από τον προφορικό λόγο που έχει ως αποτέλεσμα μερικές φορές να μην μεταδίδονται σωστά κάποιες λεπτές αποχρώσεις των σκέψεων του ανθρώπου.

 

Ως προς το ξαναάνοιγμα του παλιού topic, καθώς είχες κάτι καινούριο να γράψεις για αυτές τις δύο ιστορίες, συνεισφέρει θετικά στο forum. Αφού 61 write-offs μετά, εσένα σ' άρεσαν αρκετά τα δύο διηγήματα του 13ου write-off που έγινε 10 χρόνια (παρά 10 ημέρες) παλιότερα, ώστε να θελήσεις να αφήσεις ένα σχόλιο για αυτά, είναι χρήσιμο για τον έναν από τους δύο συγγραφείς που συμμετέχει ακόμη στο forum, όπως και για τα υπόλοιπα μέλη του. Για παράδειγμα εγώ δεν έχω διαβάσει αυτά τα δύο διηγήματα και το σχόλιο σου μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. (Επίσης υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα ο άλλος συγγραφέας να επιστρέψει και να διαβάσει και αυτός το σχόλιο σου.)

Edited August 22, 2014 by Myyst

[Nihilio]

Την ιστορια αυτη ειχα ξεχασει οτι την ειχα γραψει...

Την ιστορια αυτη ειχα ξεχασει οτι την ειχα γραψει...

[Βελόρεν]

 

 

 

Ξέρεις... τώρα το είδα γιατί μόλις γράφτηκα. Καταλαβαίνω πως με ειρωνεύεσαι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Οκ... ό,τι θέλει ο καθένας...

 

 

 

Καταρχήν υπάρχει μία παρεξήγηση που θα πρέπει να λυθεί πριν η συζήτηση προχωρήσει. Δεν υπήρχε ειρωνεία στο παραπάνω post της elli sketo αλλά πνεύμα, ήταν δηλαδή ένα σχόλιο καλοπροαίρετο και σε καμία περίπτωση εις βάρος σου. Καθώς έχεις ονομάσει το blog σου 'Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας' θα υποθέσω (ακόμη και αν προτρέχω) ότι αγαπάς και εσύ τις ιστορίες του αγαπημένου μου Edgar Allan Poe, οπότε θεωρώ ότι έχεις την αίσθηση του πνεύματος και θα κατανοήσεις το επίμαχο post όταν το δεις από άλλη οπτική.

 

Η τάση να ομαδοποιούνται λέξεις που εκφράζουν όμοιες διαθέσεις είναι υπαρκτή και αποτελεί ένα κοινωνικό αντανακλαστικό σχεδόν η ύψωση της άμυνάς μας σε έναν ξένο (οπότε απρόσωπο ακόμη) τόπο του διαδικτύου με την παραμικρή υποψία ειρωνείας. Μπορείς αν θες στη σκέψη μου αυτή να συνυπολογίσεις τη διαφορά του γραπτού από τον προφορικό λόγο που έχει ως αποτέλεσμα μερικές φορές να μην μεταδίδονται σωστά κάποιες λεπτές αποχρώσεις των σκέψεων του ανθρώπου.

 

Ως προς το ξαναάνοιγμα του παλιού topic, καθώς είχες κάτι καινούριο να γράψεις για αυτές τις δύο ιστορίες, συνεισφέρει θετικά στο forum. Αφού 61 write-offs μετά, εσένα σ' άρεσαν αρκετά τα δύο διηγήματα του 13ου write-off που έγινε 10 χρόνια (παρά 10 ημέρες) παλιότερα, ώστε να θελήσεις να αφήσεις ένα σχόλιο για αυτά, είναι χρήσιμο για τον έναν από τους δύο συγγραφείς που συμμετέχει ακόμη στο forum, όπως και για τα υπόλοιπα μέλη του. Για παράδειγμα εγώ δεν έχω διαβάσει αυτά τα δύο διηγήματα και το σχόλιο σου μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. (Επίσης υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα ο άλλος συγγραφέας να επιστρέψει και να διαβάσει και αυτός το σχόλιο σου.)

 

Αγαπητέ μου Στέφανε... καταλαβαίνω την επιθυμία σου, ίσως, να προλάβεις μία παρεξήγηση η οποία πολύ πιθανόν να εξελιχτεί σε μία ανταλλαγή προσβολών και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κατανοητό μα δεν έχω σκοπό να έρθω σε αντιπαράθεση με κανέναν. Αλλά σε παρακαλώ πολύ... είμαι τριάντα πέντε χρονών... επέτρεψέ μου να γνωρίζω πότε κάποιος με ειρωνεύεται και πότε όχι.

Τώρα σε ό,τι αφορά τα κείμενα... τα είδα, μου άρεσαν, τα σχολίασα. Αν δεν σας αρέσει αυτό και δεν θεωρεί η κοινότητά σας πως πρέπει πλέον να δίνεται προσοχή στα κείμενα που έχουν κλείσει 1, 2, 5, 10, 100 χρόνια... τότε απλά διαγράψτε τα.+-

Δεν έχω καμία πρόθεση, σου υπενθυμίζω και πάλι, να γίνω δυσάρεστος σε κανέναν. Βλέπω όμως πως το γεγονός πως υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δείχνουν να μην σέβονται τα υπόλοιπα μέλη του φόρουμ, δεν λείπει ούτε από εδώ.

Τώρα, για να απαντήσω στον Electroscribe σχετικά με την βελτίωση των δύο παιδιών ή του ενός, μιας και ο άλλος δεν συμμετέχει πια, το μόνο που έχω να πω είναι: Με γειά τους με χαρά τους. Αν τους διαβάσω τώρα και μου αρέσουν θα τους το πω. Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά ακόμη προς τι όλο "αυτό".

Καλή σας συνέχεια κύριοι!