A rainy night...

[Sonya]

Δε σχολιάζω καν Ορφέα... Αντ' αυτού, συνεχίζω την ιστορία.

 

"Εγώ... δεν ξέρω να λέω ιστορίες, κι αυτή για το τόξο την άκουσα... Αλλά, αν θέλετε, μπορώ να σας πω μια περιπέτεια που είχα κάποτε στο δάσος..."

 

Ο Σόλμαν σχεδόν τραύλιζε, είχε κοκκινίσει και κοιτούσε δειλά την Αλιέβαρ, περιμένοντας έναν καλό λόγο απ' τα χειλάκια της για να συνεχίσει. Η Σόνυα, μ' ένα πονηρό μειδίαμα κι ένα αντίστοιχο βλέμμα, περίμενε την αντίδραση της ευγενικής ξωτικούλας. Η δρυίδισσα χαμογέλασε, αλλά, πριν προλάβει ν' ανοίξει το στόμα της, ακούστηκε μια φωνή μέσα απ' το πανδοχείο.

 

"Αν θέλετε ιστορίες για δάση, να σας πω εγώ μία. Τα δάση είναι το σπίτι μου."

 

Και οι τέσσερις γύρισαν ταυτόχρονα το βλέμμα τους προς την πηγή της φωνής. Σε ένα άλλο τραπέζι καθόταν ο ομιλιτής, ένα ξωτικό, με μακριά, ξανθά μαλλιά πιασμένα σε μισή κοτσίδα, με μικρότερα κοτσιδάκια δίπλα απ' τ' αυτιά του, ρούχα απ' τα πιο φίνα υλικά, ένα πεντακάθαρο, σκαλιστό τόξο στο τραπέζι δίπλα του, συνοδευόμενο από μια εξαίσια, δερμάτινη φαρέτρα κι ένα καλογυαλισμένο, σκαλιστό σπαθί. Το ξωτικό σηκώθηκε με απαλές κινήσεις και βημάτισε προς το μέρος τους.

 

"Για όνομα της Ταϊμόρα," σκέφτηκε η Σόνυα, "άντρας είναι αυτός ή γκόμενα;"

 

Το ξωτικό έκανε μια μικρή υπόκλιση στην Αλιέβαρ και μόνο σ' αυτή.

 

"Επιτρέψτε μου να συστηθώ, ομόφυλη. Είμαι ο Γκλορντέλφιν, απ' το Χάι Φόρεστ, πολεμιστής. Μπορώ να μοιραστώ την εξαίσια συντροφιά σας;"

 

Η Αλιέβαρ του έκανε ένα νόημα κι εκείνος, στραβοκοιτάζοντας, μυρίζοντας τον Σόλμαν, τον έσπρωξε όχι και τοσο διακριτικά κι έκατσε δίπλα στην ομόφυλή του. Η Σόνυα έκρυψε τα γέλια της στο μπουκάλι με την μπύρα και σ' ένα νόημα στον ταβερνιάρη για ένα ακόμα μπουκάλι.

 

"Λοιπόν, για πες μας, Γκλορ...τέλοσπάντων, ποιά είναι η ιστορία για την οποία διέκοψες τον Σόλμαν;" ρώτησε η κλέφτρα.

"Γκλορντέλφιν ονομάζομαι! Αλλά δεν έχω απαιτήσεις από εσάς τους ανθρώπους να καταλάβετε την υψηλή σοφία των ονομάτων των ξωτικών..."

"Ναι, ναι, ξέρω... για να σας ονοματίσουν, κοιτάζουν τ' αστέρια, τα λουλούδια και τα καιρικά φαινόμενα. Αν όλα αυτά μαζί δεν αποδώσουν, σας δίνουν ένα μακρυνάρι που εσείς και μόνο μπορείτε να προφέρετε και κανείς, υμών συμπεριλαμβανομένων, να καταλάβει." του απάντησε στη γλώσσα του.

 

Ο Γκλορντέλφιν κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.

 

"Άνθρωποι... μικρές, σύντομες και βιαστικές ζωές... Γι αυτό και απευθύνθηκα στην ομόφυλή μου, γνωρίζοντας ότι αυτή καταλαβαίνει."

 

Η Σόνυα ανασήκωσε το φρύδι της και γέλασε.

 

"Τι λες, ρε μάπα, που όσα κάνουμε εμείς σε 50 χρόνια, δεν τα κάνετε εσείς σε τρεις ζωές; Για να βγάλετε γκόμενα, περιμένετε μέχρι ν' ανθίσουν τα βερύκοκα! Γι αυτό κι οι περισσότερες τη βρίσκουν με ανθρώπους."

 

Ο Γκλορντέλφιν κοκκίνησε.

 

"Τα ξωτικά είναι ανώτερη φυλή. Οι σαρκικές απολαύσεις περιμένουν τη συναισθηματική ωρίμανση! Δεν είμαστε σαν εσάς που βιάζεστε για όλα, γιατί δεν έχετε το περιθώριο να περιμένετε! Άνθρωποι..."

 

Ο Μπέρντον είχε αφοσιωθεί στο φαγητό του, αδιαφορώντας παγερά για τη συζήτηση, ενώ ο Σόλμαν έδειχνε σχεδόν να μην καταλαβαίνει τι λεγόταν. Το βλέμμα του ήταν χαμένο και θολό κι έξυνε το αξύριστο πηγούνι του, μην τολμώντας να παρέμβει. Η Αλιέβαρ, ηρεμότερη απ' όλους, θέλησε να κατευνάσει τα πνεύματα.

 

"Παρακαλώ... η καθεμιά φυλή έχει χαρίσματα και ελαττώματα. Δεν υπάρχει λόγος να διαφωνείτε. Έχετε και οι δύο δίκιο και άδικο. Παρακαλώ, Σόνυα, Γκλορντέλφιν..."

 

Το ξωτικό έκανε μια χειρονομία θλιμμένης ανωτερότητας και συγκατάνευσης. Σταύρωσε τα πόδια του και παρήγγειλε με πόζα ένα ποτήρι ξωτικό κρασί. Η απάντηση που έλαβε απ' τον ταβερνιάρη ήταν αποστομωτική.

 

"Τι'ν τούτο; Έχω κρασί απ' το κελάρι, αν σου κάνει."

Ο Γκλορντέλφιν έμοιαζε να σιχαίνεται μέχρι και τον αέρα που ανάσαινε. Αναστέναξε και γύρισε προς την Αλιέβαρ.

"Με συγχωρείτε, αγαπητή, έχετε δίκιο... Ας συνεχίσω με την ιστορία μου.

"Ηγούμαι μιας ομάδας που αποτελείται από τέσσερα μέλη. Η Σαλντίν είναι μια ομόφυλη κληρικός του Κορέλλον, ο Τέμαλαν ένα ημιξωτικό, ρέιντζερ, κι ο Ιόναρ ένας άνθρωπος, μάγος."

 

Η Σόνυα τον κοίταξε καχύποπτα. Απ' την πείρα της στα μονομάτια του Φαερούν, οι πολεμιστές δεν ηγούνταν ποτέ, όταν υπήρχαν μάγοι ή κληρικοί στην ομάδα. Απλά έκαναν τη βρωμοδουλειά. Κάτι μέσα της γέλαγε με την εθελοτυφλία του Γκλορ-ό,τι. Τον άφησε να συνεχίσει.

 

"Πάντα, βεβαίως, είμαι πρόθυμος να θυσιαστώ για τους συντρόφους μου, σκοτώνοντας όλα τα κακά πλάσματα αυτού του κόσμου! Κανένα βρωμερό ορκ ή άθλιο γκόμπλιν δε γλυτώνει απ' τα βέλη και τη λεπίδα μου!

Μια μέρα, εκεί που αμέριμνοι βηματίζαμε, ο Τέμαλαν, που ιχνηλατούσε μπροστά, μας έκανε νοημα να σταματήσουμε. "Ίχνη. Μάλλον πρόκειται για έττιν. Τρία ή τέσσερα." Δεν είχε προλάβει να τελειώσει την φράση του κι είχα κατέβει απ' το άλογο μ' ένα έτοιμο βέλος στο τόξο μου! "Πού;!" αναφώνησα. Οι σύντροφοί μου γύρισαν και με κοίταξαν, μην πιστεύοντας την ανδρεία και το θάρρος μου. Εκείνοι θα προτιμούσαν να αποφύγουν τη μάχη ή να στήσουν ενένδρα, αλλά εγώ δεν φοβήθηκα και, ακολουθώντας τα ίχνη, κυνήγησα μαινόμενος στα τέρατα!"

 

Ο Γκλορντέλφιν έκανε μια παύση κι έβγαλε ένα μαντιλάκι από μια εσωτερική τσέπη. Πήρε μια βαθειά ανάσα με τα ρουθούνια του κολλημένα στο απαλό ύφασμα.

 

"Τι'ν'αυτό;" γάβγισε ο Μπέρντον.

"Ω! Αυτό... Αυτό είναι ένα μαντιλάκι, ποτισμένο με το άρωμα απ' τα λουλούδια του τόπου μου... το έχω πάντα μαζί μου... πριν από τη μάχη, βυθίζομαι στις αναμνήσεις και τις μυρωδιές και παίρνω θάρρος για τον κίνδυνο."

"Τι;; Παίρνεις θάρρος από χορτάρια;"

"Δεν είναι χορτάρια, άξεστε! Είναι τα πιο εκλεκτά άνθη!"

"Ποιόν θα πεις άξεστο, ρε φλώρε; Πολεμιστής είσαι εσύ ή ράφτρα;"

"Δε σου επιτρέπω, νάνε! Αλλά, τι περιμένω να καταλάβεις... Πώς να νοιώσεις τις εξαίσιες οσμές των λουλουδιών εσύ που ζεις μέσα στις λειχήνες των σπηλέων!"

 

Ο Μπέρντον θ' απαντούσε, αν μπορούσε να καταλάβει το λεξιλόγιο του ξωτικού. Αδυνατώντας, όμως, να παρακολουθήσει τόσο σύνθετες λέξεις, περιορίστηκε να κοκκινήσει, να μουγκρίσει και να γυρίσει στο πιάτο του, μουρμουρίζοντας για φλώρους, ξωτικά και ράφτρες. Η Σόνυα είχε επίσης κοκκινήσει στην προσπάθειά της να μη γελάσει. Είχε σκύψει το κεφάλι και έπνιγε τα χαχανητά σ' ένα δικό της μαντίλι, προφανώς μη αρωματισμένο. Ο Σόλμαν συνέχιζε ν' ακούει και να κοιτάει μην καταλαβαίνοντας. Μέχρι κι η Αλιέβαρ είχε πάρει μια δύσπιστη έκφραση, αδυνατώντας ν' αποφασίσει αν θα πρέπει να πει την πραγματική της γνώμη, ή να σεβαστεί την... ιδιοτροπία του ομόφυλού της, χωρίς να τον προσβάλλει. Ο Γλορντέλφιν συνέχισε.

 

"Όπως τώρα, έτσι και τότε, σ' αυτή τη στιγμή πριν από τη μάχη, οσφράνθηκα για λίγο το μαντίλι μου και το θάρρος ξεχείλισε μέσα μου. Εντόπισα τα έττιν, με τους συντρόφους μου να ακολουθούν τα βήματά μου, και άρχισα να τους ρίχνω μια βροχή από βέλη. Βεβαίως, η Σαλντίν κι ο Ιόναρ έμειναν πιο πίσω κάνοντας τα μαγικά τους, ενώ ο Τέμαλαν ήρθε στο πλάι μου κι άρχισε και κείνος να τα χτυπάει με το τόξο του. Σύντομα, όμως, μας πλησίασαν και τότε βγήκαν οι λεπίδες απ' τα θηκάρια τους! Με το σπαθί μου ρίχτηκα πάνω τους, δέχτηκα τα απανωτά τους χτυπήματα και τους τα ανταπέδωσα. Ο Τέμαλαν κοντεψε να χάσει τη ζωή του από ένα χτύπημα κι η Σαλντίν τραυματίστηκε άσχημα προσπαθώντας να τον σώσει, αλλά στο τέλος βγήκα νικητής και σωστός στην απόφασή μου να τα κυνηγήσω. Για ακομα μια φορά, η ομάδα μου είχε ξεκληρίσει μια ομάδα από σατανικά όντα του Φαερούν και, ήρεμος που είχα κάνει το καθήκον μου, τους οδήγησα έξω απ' το δάσος."

 

Ο Γκλορντέλφιν τελείωσε και κοίταξε γύρω του θριαμβευτικά. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Όλοι τον κοιτούσαν δύσπιστα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Μπέρντον για το μαντήλι, ο Σόλμαν γενικά, η Αλιέβαρ μην ξέροντας τι να πει που να είναι αλήθεια και να μην προσβάλλει κι η Σόνυα παραιτημένη από κάθε προσπάθεια να συλλάβει το μέγεθος ηλιθιότητας του συγκεκριμένου όντος. Πήρε βαθειά ανάσα, αποφασισμένη να τον βρίσει, άλλαξε γνώμη στην πορεία (και μόνο η σκέψη την κούρασε, σήκωσε το μπουκάλι της, πέταξε ένα "γεια μας!" και το άδειασε μονορούφι.

Edited October 26, 2005 by Sonya

[month]

Και όποιος πει για την ανωτερότητα των ξωτικών, να σκεφτεί αυτην την ιστορία.

Εχμμμ, δεν το εννοούσα, δεν ξεκινάω καβγά νάνων ξωτικών εδώ. Πάντος ωραία ιστοριούλα. Ως τώρα μου αρέσει. Ελπίζω να συνεχίσει το ίδιο καλά.

 

Α ναι, και μην ζηλεύεις την Βανδή για τους κοιλιακούς της. Ας είναι καλά ο πρωσοπικός γυμναστής, και τα πρωσοπικά χαπάκια που πέρνει για την εμφάνισή της!!!!

Edited October 27, 2005 by month