Αντικείμενα

[Rikochet]

...στις ιστορίες σας. Σας αρέσει, γενικά, να τα περιγράφετε; Να τους δίνετε προσωπικότητα; Περίεργες δυνάμεις; Να επικεντρώνεστε γύρω τους; Ίσως και να δείχνετε μια ιστορία μέσα απο τα "μάτια" τους;

 

Συζητήστε!

Edited September 12, 2005 by Rikochet

[Nihilio]

Ανάλογα με την ιστορία. Σπάνια τα προσωποποιώ, ποτέ δε ξέρεις όμως. Επίσης δε νομίζω να έχω δώσει ποτέ οπτική γωνία με παρατηρητή κάτι το άψυχο. Να τα περιγράφω δε τρελαίνομαι, αλλά γενικά δεν είμαι και πολύ των περιγραφών. Τώρα για περίεργες δυνάμεις, ναι, σε μερικά αντικείμενα δίνω, αλλά όχι συχνά.

[northerain]

Πιστεύω οτι είναι ενδιαφέρον να χρησιμοποιούμε κάποια αντικείμενα ως σημαντικά είτε λόγω δύναμης/ιδιότητας είτε συναισθηματικών λόγων στην λογοτεχνία. Η αντίδραση των χαρακτήρων απέναντι σε ένα αντικείμενο λέει πολλά για τους χαρακτήρες...αλλα και το αντικείμενο.

[Βάρδος]

Εμένα μ'αρέσουν τα αντικείμενα που χρησιμοποιούνται ως props: δηλαδή, για να δώσουν ένα ύφος. Πχ, ένας χαρακτήρας μπορεί να έχει μαζί του το σπαθί του πατέρα του, ή ένα φυλακτό το οποίο βρήκε τυχαία στην έρημο και πιστεύει ότι του φέρνει γούρι. Νομίζω ότι αυτού του είδους τα αντικείμενα δίνουν έναν διαφορετικό τόνο στην ιστορία, αλλά και στο χαρακτήρα που τα έχει, χωρίς να χρειάζεται να φτάσω σε υπερβολές που, προσωπικά, δε μου αρέσουν και τόσο (μαγικές δυνάμεις, όπλα που μιλάνε, κτλ).

[Throgos]

Τα αντικείμενα είναι πολύ χρήσιμα. Συνδέουν τους χαρακτήρες μεταξύ τους, λειτουργούν ως ώθηση στην πλοκή και μπορούν να είναι και κεντρικά "πρόσωπα" μιας ιστορίας. Επίσης είναι ωραίο να χρησιμοποιείς ένα αντικείμενο κατά κόρον σε μια ιστορία και να μην το περιγράφεις καθόλου - δημιουργεί ένα μυστήριο γύρω από αυτό το οποίο εξάπτει την φαντασία. Χειροπιαστό παράδειγμα: το ιερό δισκοπότηρο.

[Διγέλαδος]

Ναι και σε μένα τα αντικείμενα είναι καταλυτικά για την εξέλιξη της πλοκής. Τα αντικείμενα είναι οι σιωπηλοί μου σταρς δηλαδή αλλά ποτέ δεν τα έχω προσωποιήσει και δεν νομίζω να το κάνω.. δεν ξέρω γιατί.. εκτός κι αν το βάλει σαν άσκηση ο Bardos! (χμμ δείνω ιδέα για την άσκηση 16?) Πάντως θα μπορούσα να κοιτάξω και να γράψω από την όψη ενός αντικειμένου φτάνει να είναι οργανικό. Δηλαδή ένα δέντρο ή κάτι τέτοιο. Φτάνει να ξέρω ότι έχει ζωή.

[Isis]

Εμένα σε αντίθεση με το Βάρδο (περιέργως ) μου αρέσει να προσωποποιώ αντικείμενα και να τα χρησιμοποιώ για να τονίσω χαρακτηριστικά της ιστορίας. Συνδέω πολύ συχνά τα αντικείμενα με το πρόσωπο και δίνω σε αυτά κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο του χαρακτήρα του.

 

Για παράδειγμα αν ένας χαρακτήρας διψά για εκδίκηση, δίνω μια πολύ σκληρή και αμείλικτη περιγραφή-προσωποποίηση του σπαθιού του. Παίρνω, έτσι, την εικόνα ενός παραμυθιού που λίγα πράγματα μπορούν να αποκλειστούν από το να συμβούν! Και μετά απλά παίζω με τη μαγεία και με το φανταστικό.

 

Για μένα τα αντικείμενα κρύβουν μέσα τους τις επιθυμίες και κομμάτια της ψυχής εκείνων που τα επέλεξαν. Το πιστεύω στη ζωή και το τηρώ στις ιστορίες μου είτε άμεσα (αντικείμενα που μιλάνε) είτε έμμεσα (αντικείμενα που επηρεάζουν το χαρκτήρα όπως π.χ. γούρι κλπ).

 

[Deodonus]

Τα αντικείμενα γενικά έχουν πλάκα και δίνουν άλλο στυλ. Καθώς όμως οι περιγραφές δεν είναι το forte μου, τα αφίνω στην ησυχία τους μέχρι την στιγμή που θα χρειαστεί να τα αναλύσω περαιτέρω.

 

Αυτά...

[Atrelegis]

Εγώ πάλι τα χρησιμοποιώ για βοηθήματα στη μάχη, αναφορές σε αναμνήσεις, καμιά φορά παρομοιώσεις ή εμπόδια. Δεν μπορώ να έχω έναν συγκεκριμένο ρόλο προτού αποφασίσω πόσο σημαντικά είναι ή ποιό είναι το θέμα τους...

[Eroviana]

Είναι απ'τις πιο αγαπημένες μου τεχνικές, η προσωποποίηση δηλαδή. Μ'αρέσει να σκέφτομαι πώς θα σκεφτόταν ένα αντικείμενό μου για μένα, τον κάτοχό του. Επίσης, μ'αρέσει να αφηγούμαι μέσα από αντικείμενα, γιατί πρέπει να διατηρήσεις το ύφος ανάλογα με το "υλικό" του αντικειμένου. Και επειδή πάντα δένομαι συναισθηματικά με τα πράγματά μου, τα θεωρώ και σημαντικό κομμάτι σε μια ιστορία. Όσο για τις δυνάμεις, για μένα εννοείται ότι κρύβουν δυνάμεις μέσα τους, μόνο και μόνο αν σκεφτείς ότι αγαπήθηκαν από κάποιον ή τα μίσησαν. Πού πάνε αυτά τα συναισθήματα; Μα στο αντικείμενο φυσικά!

[RaspK]

Τ' αντικείμενα «γράφουν» σε μια ιστορία· πάρτε για παράδειγμα το Σκοτεινό Μοναχό του Lovecraft, με το κουτάκι, ή το Ασημένιο Κλειδί του ιδίου, πάλι το κουτάκι, αλλά και το εν λόγω κλειδί. Δίνουν ένα βάθος πολύ σημαντικό, όπως το χρώμα, η υφή και η οσμή μας μιλάνε για τον κόσμο γύρω μας.

[Atrelegis]

Και ο Πόε έχει σε μεγάλη εκτίμηση στις ιστορίες του τα αντικείμενα. Λόγου χάρη στα Ματογυάλια, αλλά και στη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου, τα πάντα αποκτούν μια υπερβατική, μεγαλύτερη σημασία από τον συμβολισμό τους.

[Nienor]

Στις ιστορίες που έχουν ως άξονα τους ένα αντικείμενο, το αντικείμενο αυτό έχει πάντοτε προσωπικότητα, οπότε παύει να είναι αντικείμενο και γίνεται υποκείμενο. Μ' αρέσουν πολύ αυτές οι ιστορίες.

 

Γενικά η χρήση τους μέσα στις ιστορίες μου φαίνεται απαραίτητη. Δεν νομίζω πως υπάρχει ιστορία χωρίς αντικείμενα μέσα της. Εδώ, θεωρητικώς, δεν υπάρχει πρόταση χωρίς αντικείμενο μέσα της.

 

Μ’ αρέσουν πολύ οι περιγραφές τους μέσα από τα μάτια του ήρωα. Βάζοντας δηλαδή στο παιχνίδι πχ. ένα κηροπήγιο κι αφήνοντας τον ήρωα σου να περιμένει κάποιον υψηλό άρχοντα αρκετή ώρα, σε έναν προθάλαμο παρέα μόνο με το κηροπήγιο είναι ένας τρόπος για να γνωρίσεις τον ήρωα στον αναγνώστη σου. Δεν εννοώ κάτι του στυλ «βάλ’ τον να το κοιτάει και να σκέφτεται, οπότε να στα πει» εννοώ πιο πολύ τις κινήσεις του απέναντι στο κηροπήγιο.

 

Για παράδειγμα αν βάλεις έναν ήρωα να θυμώνει επειδή ο Άρχοντας τελικά δεν θα τον δεχτεί και εκείνος δεν θα καταφέρει ποτέ να του πει για τη συνομωσία που έχει αποκαλύψει, αντί για τις σκέψεις του ήρωα ή την έκφραση του προσώπου του ή τη γνώμη του υπηρέτη, μπορεί απλώς να πετάξει κάτω το κηροπήγιο και να το σπάσει. Αν αυτό γίνει καλά! τεχνικά μπορεί να κάνει τρία πράγματα τουλάχιστον. (1) Να σου έχει πει πως ο ήρωας είναι αγανακτισμένος, (2) Να σου αλλάξει τη σκηνή με fade out (μαύρη αμόρσα) ώστε να μην χρειαστεί να περιγράψεις όλα τα βαρετά που έκανε μετά κατεβαίνοντας τη σκάλα κτλ και (3) Να σε πείσει (υποσυνείδητα) για την απελπισία που αισθάνεται ο ήρωας. «Από το φως στο σκοτάδι», να σε κάνει να την αισθανθείς.

 

 

Μ’ αρέσει να παίζω με τα αντικείμενα γενικά. Θεωρώ ότι αν κάποια στιγμή καταφέρεις να τα κατέχεις και να τα βάζεις να χορεύουν για σένα, είναι αξιοζήλευτο εργαλείο.

[RaspK]

Και ο Πόε έχει σε μεγάλη εκτίμηση στις ιστορίες του τα αντικείμενα. Λόγου χάρη στα Ματογυάλια, αλλά και στη Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου, τα πάντα αποκτούν μια υπερβατική, μεγαλύτερη σημασία από τον συμβολισμό τους.

<{POST_SNAPBACK}>

Έχεις διαβάσει «Το Βαρελάκι του Αμοντιγιάδο»;

[Atrelegis]

Ω Ναι! Επίσης καταπληκτική ιστορία, αν και πιο πολύ επέμενε στην ψυχολογική αγωνία, παρά στα αντικείμενα. Άλλο ωραία ήταν το William Wilson, με την έμφαση που δίνει μέσω των αντικειμένων (ειδικά το παλτό) στις ομοιότητες των δύο χαρακτήρων!