darky Posted February 7, 2005 Share Posted February 7, 2005 Στην τύχη τελείως. Οι εκθέσεις μου ήταν ΓΤΠ. Μισούσα τη γραμματική το συντακτικό τα κείμενα και τις εκθέσεις και μου άρεσαν τα μαθηματικά. Σε ένα παράλληλο σύμπαν δεν ασχολούμαι με το θέμα και δε διαβάζω καν βιβλία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Esteldor Posted February 9, 2005 Share Posted February 9, 2005 Απο την αρχη των ημερων μου ως βιβλιοφαγου μου αρεζαν () τα φανταστικα βιβλια -τα βιβλια αυτα ηταν και φαντασιας και φανταστικα- Σιλμαριλλιον, Αρχοντας των Δακτυλιδιων, Ο Αλχημιστης... και θελησα να μοιασω σε αυτους τους θνητους που ειχαν την εμπνευση και την υπομονη για να γραφουν και περισσοτερο να επινοουν καινουργιους κοσμους γιατι ειχαν συνηδητοποιησει οτι ο κοσμος μας ηταν ενα ματσο χαλια. Ετσι εγω ενας Αριος ακολουθησα και πατησα τα βηματα αυτων των μεγαλων δημιουργων αν και εχω καποιες ελλειψεις οσο αναφορα την υπομονη που λεγαμε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 Θα ήθελα να δω τις απαντήσεις και των "νεότερων" μελών. Αν θέλετε βέβαια B) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 (@Eroviana: Ήδη έχουν απαντήσει κάμποσα νέα μέλη: King Volsung, Throgos, Asgaroth, Esteldor) Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έφτιαχνα διάφορες ιστοριούλες, ή στιχάκια και τέτοια. Επίσης, στο σχολείο (δημοτικό), έκανα τούμπες όποτε το θέμα ήταν ελεύθερο, και έγραφα κάτι παρακμιακά science-fiction-ειδή. Θυμάμαι, η πρώτη μου ολοκληρωμένη ιστορία (=με αρχή, μέση και τέλος), εκτός απο αυτές που έγραφα στις εκθέσεις, ήταν αφότου διάβασα το Χόμπιτ, δηλαδή συνέπεσε με την πρώτη μου επαφή με το φανταστικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 Από μικρή είχα την τάση να απομνημονεύω πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις (ακόμα και ατάκες από ταινίες) και να τις αναπαράγω μετά από καιρό, γιατί μου άρεσε (κι ακόμα μου αρέσει) να διατηρώ μια σύνδεση με το παρελθόν. Το πρώτο γραπτό κείμενο που έχω (ακόμα) είναι μια (εικονογραφημένη παρακαλώ ) ιστορία που έφτιαξα όταν ήμουν στην Τετάρτη δημοτικού με τίτλο "Οι περιπέτειες του Μπίνο", με ήρωα ένα χρυσόψαρο που ζούσε στον ωκεανό και το κυνηγούσε ένας καρχαρίας! Ήταν, μάλιστα, κάτι σα βιογραφία, γιατί τελείωσε όταν τελείωσε και το τετράδιο στο οποίο το έγραφα-ζωγράφιζα, οπότε και ο ήρωας πεθαίνει σε...βαθιά γεράματα! Οι, δε, προσπάθειες του καρχαρία για να το αφανήσει είχαν πάντοτε αντίστοιχη τύχη με εκείνη του Koyote που κυνηγούσε το Roadrunner! Από τότε και μέχρι το γυμνάσιο κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο (έχω παραπάνω από 5 διαφορετικά τετράδια), ενώ έγραφα ποίηση σχεδόν αποκλειστικά. Με τα πεζά ασχολήθηκα από το λύκειο κι έπειτα, μέχρι και τώρα... Όσο για τη σχέση μου με το φαναστικό ξεκίνησε με Tolkien... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 Τελικά από ότι βλέπω πολλοί από μας βρήκαν έμπνευση και θέλησαν να επιχειρήσουν να γράψουν κάτι αφού διάβασαν Tokien. Ήταν φοβερός ο άτιμος! Η έμπνευση η ίδια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 Ξεκίνησα από ημερολόγιο στα 10 μου, στα 12 έγραψα μια μικρή ιστορία (την έκαψα, οπότε δεν μπορώ να την ποστάρω) και από τα 14 άρχισα συστηματικό γράψιμο, πάντα φαντασία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted June 14, 2005 Share Posted June 14, 2005 πΡωτη ιστορια, καπου πρωτη γυμνασιου για ενα παιδακι που πηγε διακοπεσ, πρωτη "αξια" ιστορια, ο πρωτοσ χαρακτηρας στο DnD. λεγομενοσ ---> Balidor !!! Καποτε 8α γραπσς στο PC το story του !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted June 16, 2005 Share Posted June 16, 2005 Ξεκίνησα να φτιάχνω ιστορίες πολλή πολλή μικρός, κάπου στα πέντε μου χρόνια. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, ποτέ δεν κατάφερα να τις πώ σωστά. Όταν έγγραφα τότε, μόλις διαβάζανε τι έγγραφα, μου βάζανε ένα χέρι απο εδώ (πειραιάς) ως την θεσσαλονική. Μαντέψτε τι έγινε; Έπαψα να τις γράφω. Για τα επόμενα κάπου 14 χρόνια όλες οι ιστορίες μένανε στο κεφάλι μου, χωρίς να υποθούνε, και εγώ ήμουνα στην lala land. Ώταν πέρασα πανεπηστίμιο, άρχισα να σχολούμαι με rpg, και τότε άρχισαν να βγαίνουν οι ιστορίες απο μέσα. Και ναι Tolkien διάβασα όταν ήμουν γέρος (20 χρωνών). Ακόμα και σήμερα βέβαια έχω ένα μικρό πρόβλημα. Οι γονείς μου διαφωνούν με το να γράφω ιστορίες, καθώς είναι χάσιμο χρόνου, και ονειροβατώ χωρίς λόγο. Μαντέψτε που τους γράφω τώρα που μεγάλωσα; (Μα στις ιστορίες μου φυσικά!!! ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted June 16, 2005 Share Posted June 16, 2005 Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ότι τρελαινόμουν για παραμύθια. Συγκεκριμένα η μητέρα μου αναγκαζόταν αν παίρνει συνέχεια βιβλία να μου διαβάζει και μερικές φορές προσέθετα άλλα στοιχεία με βάση τις εικόνες. Τρελαινόμουν για τη μυθολογία αλλά με μπέρδευε κατά καιρούς (4 χρονών) Όταν μεγάλωνα, δεν ασχολούμουν τόσο πολύ, αλλά είχε διαβάει ντάνες από βιβλία και η συγγραφή με γοήτευε. Θυμάμαι ότι η μάνα μου ένα καλοκαίρι είχα ανησυχήσει κι μου έκρυβε τα βιβλία για να βγαίνω έξω να παίζω! Μετά, ήρθαν τα anime! Τα Δυτικά κινούμενα σχέδια μου έδιναν ιδέες, αλλά τα γιγάντια ρομπότ και οι μάγοι με ξετρέλαναν! Περνούσα ώρες καθώς φανταζόμουν μάχες και διαλόγους μεταξύ τους, ώσπου ανακάλυψε αυτό εδώ το site. Έτυχε να έχω παίξει το Final Fantasy VII. Πέρασα κάπου στα πένμτε χρόνια γράφοντας διαρκώς fanfics, ξεκινώντας από τυπικές παραλλαγές του τύπου Aftermath, με αποκορύφωμα το πιο τρελό μου megamix πόνημα, το Apocalypse, Pt II. Αν το βρείτε στο site και αντέξετε μέσα από τις 400 (ω ναι!) σελίδες του, μπράβο σας. Πειραματιζόμενος, διάβασα τον Άρχοντα, που αν και μου άρεσε δε με τρέλανε. Προτιμούσα τον Πόλεμο των Άστρων, ώσπου μετά από μία διαφήμιση, κάθισα να διαβάσω τον Έλρικ. ΠΟΡΩΣΗ! Ξαφνικά αντιλαμβανόμουν πόσο πολύ αγαπούσα τη Φανταστική λογτεχνία! Όσα έγραψα πρώτα ήταν καθαρά στο ύφος του Moorcock, βελτιώνοντας την όποια ικανότητά μου.¨ Έπαιξε D&D, ξενέρωσα τη ζωή μου με τη μαγεία του (μετά από τον Έρικ τι να κλάσει η fireball) αλλά άρχισα να ανπτύσσω τις ιστορίες του. Κουλούτσικες, ακόμη και σήμερα, αλλά τις γουστάρω τρελά. ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ: www.sff.gr. Ι λαβ δις φόρουμ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anomanter Posted June 29, 2005 Share Posted June 29, 2005 Άρχισα να γράφω στο γυμνάσιο, ημερολόγιο φυσικά. Τα κίνητρα μου δεν ήταν και τόσο ευοίωνα, έγραφα από πλήξη κι από ρομαντική μοναξιά. Όταν μεγαλώνεις σε χωριό το χειμώνα δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις. Είχα και την παλιά εκείνη ιδέα πως είναι σπουδαία αυτά που γράφω... Άρχισα να γράφω σοβαρά στα ιδιαίτερα της έκθεσης, στην τρίτη λυκείου. Τότε έμαθα πως οι λέξεις έχουν τη δικιά τους δύναμη. Πήρα αυτά που γράφω στα σοβαρά πριν από 6 - 7 μήνες, όταν κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να γράφω σπουδαία πράγματα για να γράψω κάτι καλό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest OldOne Posted April 18, 2006 Share Posted April 18, 2006 (edited) Hmoun mikros,htan ena vradyno opos ola,siniditopoiisa oti to to xarti kai o stylos eixan idiotites peran ths sxolikhs pragmatikotitas. p.s To an htan stylos einai amfilegomeno. edit:heh,akoma exw kapou kataxwniasmeno ekeino to prwto keimeno.Apooso thimame toulaxiston. Edited April 18, 2006 by OldOne Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted April 24, 2006 Share Posted April 24, 2006 Στα 16, όταν πήγα για πρώτη φορά στην Πάτρα να μείνω με τον αδερφό μου λίγες μέρες που σπούδαζε εκεί, όλοι με αντιμετώπιζαν σαν "η μικρή του Αντώνη" (έχουμε και πέντε χρόνια διαφορά) κι ένιωθα πολύ εκτός κλίματος και με το παράπονο, κυρίως γιατί αυτός που πρώτος και καλύτερος με φώναζε "μικρή" και μου συμπεριφερόταν ανάλογα ήταν ο αδερφός μου. Την τελευταία Κυριακή της αποκριάς, λοιπόν, κι ενώ γινόταν στην Πάτρα το έλα να δεις να δούμε, εγώ, αντί να χαίρομαι απεριόριστα με το χαμό, ήμουν σκατά. Ο μοναδικός απ' τους φίλους του αδερφού μου που δεν με φώναζε "μικρή" αλλά κανονικά Χριστίνα, ο Πέτρος, μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα στο λιμάνι και με ρώτησε γιατί είμαι έτσι. Του είπα τον πόνο μου χαρτί και καλαμάρι. Μου είπε να προσπαθήσω να καταλάβω τον αδερφό μου κι εγώ του απάντησα ότι είναι πιο εύκολο να καταλάβει αυτός εμένα, αφού έχει υπάρξει δεκαεξάχρονος, παρά εγώ αυτόν, αφού με χωρίζουν πέντε χρόνια απ' τα εικοσιένα. "Χριστίνα, είσαι έξυπνο κορίτσι. Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις έναν τρόπο να μπεις για λίγο στα παπούτσια του αδερφού σου. Για την ακρίβεια, θα περιμένω του χρόνου να ξανάρθεις και να τον έχεις βρει." Τη επόμενη χρονιά κατέβηκα στην Πάτρα με το πρώτο μου διήγημα με τίτλο "στο τρίτο έτος"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BunnyDee Posted April 24, 2006 Share Posted April 24, 2006 Οταν ημουν 3 χρονων μου εμαθε ο πατερας μου να γραφω ελληνικα, η μητερα μου το αγγλικο αλφαβητο και αρχισα να διαβαζω κιολας. Μετα κατα την 1η-2α δημοτικου εγραφα ιστοριουλες και ποιηματακια που με εβαζε η γιαγια μου να της τα διαβαζω "with expression" και γενικα αρχισα να εχω αναγκη να γραφω. Φυσικα εκανα το "λαθος" και συγκρινα αυτα που εγραφα εγω μ αυτα που διαβαζα και μ αρεσαν. Και θα αργησω πολυ μαλλον να "αλλαξω και γω τον κοσμο". Αλλα το εχω παρει εδω και πολυ καιρο αποφαση οτι δε μπορω παρα να γραφω, ο,τι θελησω και ο,τι θεωρησω οτι προσφερει κατι στο συμπαν και σ αυτους που θελω να μιλησω. Κατι σαν επιλεκτικο messiah syndrome. Βλακειες. Απλα οπως αλλοι ειναι καλοι στην ιατρικη η εχουν ωραια φωνη, η ωραια φατσα και γινονται μοντελα. η καθαριζουν καλα το σπιτι σου και γινονται καθαριστριες, εγω αυτο μπορω / θελω να κανω, κι εκει επενδυω την ενεργεια μου. Ο καθενας ο,τι μπορει κανει σ αυτον τον κοσμο, κι απλα θελω καποτε να το κανω αρκετα καλα ωστε να νοιωθω οτι δεν κοροιδευω ουτε αυτους που με διαβαζουν ουτε αυτους που με πληρωνουν, αλλα να τους δινω κατι σε ανταλλαγμα που να τους αλλαζει τη ζωη, εστω και για λιγο. Καποτε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 25, 2006 Share Posted April 25, 2006 Γουελ,με εμενα δεν συνεβησαν τοσο εξαιρετικα πραγματα,ουτε μου ετοιμαζαν το Νομπελ λογοτεχνιας απο τα 7... Οταν ημουν πολυ μικρος ειχα γραψει δυο αθλιες παιδικες ιστοριουλες με περιπετειες στην Αφρικη και στην Αμερικη.Με σαφαρι και ινδιανους αντιστοιχα.Ειχα ζωγραφισει και εξωφυλλο! Παρομοια προσπαθεια,αλλα πιο ωριμη και πετυχημενη ηταν μια εκθεση για το φροντιστηριο Αγγλικων.Ειχε φαντασυ περιεχομενο ουτως η αλλως...Παλι εκανα εξωφυλλο(ενα καστρο με νεραιδες). Βεβαια στα παιδικα μου χρονια μπορει να θεωρηθει υποτυπωδη συγγραφικη προσπαθεια η δημιουργια του κοσμου που ειχα φτιαξει με τα στρατιωτακια,τα πλεημομπιλ κτλ.Ειχαν πλανητες,συμμαχιες,πολιτευματα...Ειχα φτιαξει κατι καρτες με στοιχεια του καθε πολιτισμου και οι μαχες που εκανα ειχαν ιστορικη συνεχεια.Μαλιστα οταν σταματησα να παιζω εκανα μια σουπερ μαχη οπου πηραν μερος ολα τα παιχνιδια του ειδους και γεμισα 2 δωματια στο σπιτι.Μιλαμε για μαχη,οχι αστεια(με στρατηγικα πλανα,εφεδρειες κτλ). Μεγαλωσα σιγα σιγα και δεν ασχοληθηκα.Στα 18 διαβασα κι εγω αρχοντα και μου ηρθε μια ιδεα για μεγαλη ιστορια αλλα δεν εγραψα τιποτα.Καπου στο 2ο ετος μου ειπε ο κολλητος μου να γραψω τιποτα μιας και μου αρεσουν αυτα(αυτος δεν διαβαζει τιποτα).Ειχα μια εμπνευση για το "ΚτΠΝ" και μια εισαγωγη για μια μεγαλη ιστορια(Τα κοσμικα ποταμια-διαστημικη οπερα). Τα χρονια περνουσαν και το μονο που ειχα γραψει ηταν μια συνεχεια για τα κοσμικα ποταμια.Αλλα πριν απο κανα 2 χρονια ειπα να γραψω κι αλλες ιστοριες κι ετσι αρχισα καποια διηγηματα. Μετα βρηκα και το σφφ και ειπα αφου υπαρχουν καποιοι που θα διαβασουν τις χαζομαρες που γραφω,ας γραψω κι αλλες... Η συνεχεια ειναι γνωστη αφου με ανεχεστε καιρο τωρα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 (edited) Έκτη Δημοτικού. Ένας φίλος μου έγραφε μια ιστορία Επιστημονικής Φαντασίας (σε στυλ Γκαλάκτικα) και οι δυο μας τη διαβάζαμε στα διαλείμματα σε συμμαθητές μας. Μια μέρα έλειψε. Και την επόμενη. Ο λαός περίμενε στο cliffhanger. Ανέλαβα εγώ. Bang! Και κόλλησα. Μετά άρχισα (στα 12 μου πάντα) ένα τεράστιο μυθιστόρημα που δεν τέλειωσε ποτέ. Στα 15 μου, στην Τρίτη Γυμνασίου, την ώρα των θρησκευτικών, μου ήρθε μια ιδέα για ένα μικρό διήγημα (ακόμα δεν ήξερα ούτε τον όρο) θεολογικού περιεχομένου και σατυρικού ύφους. Ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή. Η στιγμή που γλίστρησα. Ακόμα πέφτω. Edited February 6, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 Ήμουν 7 χρονών και πρώτη φορά μπήκα σε ουφάδικο. Αμέσως λάτρεψα τα βιντεοπαιχνίδια αν και σπάνια έπαιζα σε coin-op. Τόσο πολύ μου αρέσανε τα μπαρμπαδέλια σε παιχνίδια όπως Snow Bros και Mario Bros που συνεχώς τα σκίτσαρα σε τετράδια. Και σιγά, σιγά, άρχιζα να κάνω κομιξάκια με αυτά. Και σιγά, σιγά, πιο πολύ με γέμιζε να γράφω ιστορίες για αυτά, παρά να τα σχεδιάζω. Και σιγά, σιγά, άρχιζα να φτιάχνω δικές μου ιστορίες γιατί αυτές που μέχρι τότε διάβαζα ή έβλεπα μου φαίνονταν όλο και περισσότερο αφελείς. ...Και εδώ είμαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
constantinos Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 Εγώ ξεκίνησα με τη ζωγραφική από πιτσιρίκι και κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι δεν μπορούσα να εκφραστώ με την έκταση και τη σαφήνεια που ήθελα. Έτσι στα δεκαεφτά ξεκίνησα το γράψιμο αλλά το παράτησα για δυο χρόνια. Απογοητεύτηκα γιατί (συνηθισμένος από τη ζωγραφική που μπορούσα να αρχίζω και να τελειώνω κάτι μέσα σε μια μέρα) μου κακοφάνηκε που δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο με το γράψιμο. Στα 19 έφαγα μια τρελή ήτα με τους κολλητούς μου. Είχα πολύ ωραία παρέα τότε αλλά προέκυψε ίντριγκα και διαλύθηκε η παρέα με άσχημο τρόπο κι εγώ αποφάσισα να βγάλω το άχτι μου για ολόκληρη τη ντόπια κοινωνία γράφοντας ένα μυθιστόρημα τρόμου. Έτσι κόλλησα. Κατάφερα και το τελείωσα μετά από αλλεπάλληλα σβησίματα και ξαναγραψίματα αλλά ποτέ δε με ικανοποίησε. Το έχω κλειδωμένο στα συρτάρια μου. Κάτι σα μνημείο. Πάντως από τότε και σιγά, σιγά κόλλησα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 Ξεκίνησα κι εγώ με ζωγραφική, δηλαδή με κόμιξ. Από πολύ μικρή. Έκανα έτσι αρκετές ιστορίες. Αλλά και το γράψιμο μου άρεσε, το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η έκθεση και από το δημοτικό ως και τώρα δεν έχω σταματήσει να γράφω ημερολόγιο. Στο δημοτικό είχα γράψει ένα θεατρικό για να το παίξουμε με τους φίλους μου μπροστά στους γονείς μας. Έτσι κάποια μέρα που έφτιαχνα ένα κόμιξ, κατάλαβα ότι πλέον αυτά που ζωγραφίζω δεν αποτυπώνουν τις εικόνες που υπάρχουν μέσα στο μυαλό μου. Και ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα όταν ήμουν β' Λυκείου. Δεν το τελείωσα ποτέ αν και έφτασα τις 150 σελίδες... Στην αρχή μου την έσπασε που δεν μπόρεσα να το τελειώσω κι έτσι ξαναγύρισα στα κόμιξ για να βγάλω ακριβώς το ίδιο συμπέρασμα ένα χρόνο αργότερα. Και τότε, δύο χρόνια πριν ξεκίνησα να γράφω και κόλλησα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 Για την ιστορία, το πρώτο μου ποίημα το έγραψα στο κυτί μιας κούκλας στην τρίτη δημοτικού. Θυμάμαι ακόμη και την ποιότητα του φωτός που έμπαινε από το παράθυρο εκείνη τη μέρα, και το ότι φορούσα (μπλιαχ) ροζ πιτζάμες. Νομίζω ότι το έκανα γιατί ζήλευα τον πατε΄ρα μου που ήξερα ότι έγραφε κάποια ποιήματα κι αυτός. Δεν το ξανασκέφτηκα παρά δύο χρόνια αργότερα, το 1987. Με το που γυρίσαμε από τις καλοκαιρινές διακοπές, με την "κολλητή" μου αποφασίσαμε ότι το ΕΠΟΣ της κατάκτησής του Ευρωπαικού Κυπέλου στο Μπάσκετ έπρεπε να απαθανατιστεί στο χαρτί και γράψαμε μέσα στη σχολική χρονιά (εγώ δηλαδή, γιατί εκείνη είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, που την είχε μυήσει στο σκίτσο και το μόνο της άρεσε να διαβάζει ήταν Χ-Μen-η πρώτη γενιά-) ένα κείμενο τριών 80φλλων τετραδίων "Διεθνές", με τίτλο Ευρωμπάσκετ 3088. Και στο καπάκι ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση κι είδαμε Κάπτεν Χάρλοκ. Ε, κι αυτό έπρεπε να απαθανατιστεί. Και μετά Aeon Flux στο MTV και παει λέγοντας. Παραδόξως όμως, fan-fic δεν έχω γράψει ποτέ μου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted February 6, 2009 Share Posted February 6, 2009 2005, καλοκαίρι, έξω να σκάει ο τζίτζικάς και εγώ να βρίσκω ένα πολύ όμορφο τετραδιάκι με γκράφιτι μια νεράιδα... από κει και μετά κόλλησα... σε εκείνο το τετράδιο (πολύπαθο) τέλειωσα την πρώτη μου ιστορία... οπότε μετά... έψαχνα τετράδια που να με εμπνέει το εξωφυλλό τους... αυτά και αν έχουν περάσει τα πάνδεινα.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 7, 2009 Share Posted February 7, 2009 Αν και μέχρι τότε είχα ξεκινήσει να γράφω διάφορες ιστορίες, επιρεασμένος κυρίως από τη μυθολογία και την ιστορία της Τρίτης και της Τετάρτης Δημοτικού, η πρώτη ιστορία που θυμάμαι να γράφω με περισσότερο ενθουσιασμό ήταν ένα θαλασσινό ταξίδι μιας παρέας τεσσάρων παιδιών. Πρέπει να ήταν αρκετά χαζή ιστορία καθώς θυμάμαι να την έχω φουσκώσει με χίλιες δυο περιπέτειες. Ίσως από τότε με τραβούσε το αχανές άπειρο, η όρεξη για περιπέτεια, συγκινήσεις και ατελείωτα ταξίδια (ακόμα και άσκοπα!) Στη Δευτέρα Γυμνασίου ο φιλόλογος με είχε βάλει να παρουσιάσω στην ταξη μια άλλη ιστορία που είχα ολοκληρώσει (στην αρχή περιληπτικά, έπειτα ξεκίνησα να τη δουλεύω από την αρχή). Ήταν ένα (κλασσικότατο σενάριο) ταξίδι μιας άλλης παρέας παιδιών στο χρόνο. Στην αρχή φοβόμουν ότι η τάξη θα γελούσε αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη τους άρεσε. Στην Τρίτη Γυμνασίου παρουσίασα το περιεχόμενο μιας άλλη ιστορίας την οποία την έγραφα σε ένα χοντρό τετράδιο που έχασα δίνοντας το σε κάποιον. Ήταν η ιστορία του Άνθρωπου-Λαγού, ενός δειλού αγοριού που έγινε προστάτης της πόλης του. Ο φιλόλογος θυμάμαι τότε να βάζει εργασία για την επόμενη εβδομάδα το εξής θέμα στην έκθεση: Ο Ήρωας. Και μετά ακολούθησαν πολλά και διάφορα, η πρώτη κύρια εκδήλωση με το φάντασι, τον τρόμο και τη γοτθική κουλτούρα, οι τρελές ιστορίες που με κρατούσαν μονίμως αφηρημένο. Και όλο έλεγα ότι θα μεγαλώσω... Πάντως ο φιλόλογος ήταν από τους λίγους ανθρώπους μου με πήραν στα σοβαρά και τον ευχαριστώ για αυτό. Τότε δεν μπορούσα να το κατλάβω, το θεωρούσα δεδομένο να ενισχύει ο ένας τη δουλειά του άλλου. Τώρα που μεγάλωσα, βλέποντας πόσο ανόητους μας θεωρούν οι "εκπρόσωποι του πνεύματος" και φίλοι της λογοτεχνίας, κατάλαβα πόσο σπουδαία ήταν η προσφορά του. Πριν δύο χρόνια έτυχε να μοιράσω διαφημιστικά έξω από το παλιό μου Γυμνάσιο. Εκεί είδα και πάλι το φιλόλογο μας και τον ρώτησα αν με θυμόταν. Μου έκανε εντύπωση ότι μετά από χρόνια θυμόταν το ονοματεπώνυμο μου και τον Άνθρωπο-Λαγό. Εκείνη τη ιστορία την είχα ξεχάσει. Εκείνος όχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 7, 2009 Share Posted February 7, 2009 Ξεκίνησα στην έκτη δημοτικού, όταν μια μέρα η κολλητή μου μού είπε ότι είχε αρχίσει να σκέφτεται μια ιστορία με δυο ορφανά κοριτσάκια. (Ήταν 1974 και μας μας υποχρέωναν ακόμα οι γονείς μας να διαβάζουμε τα κλασικά αναγνώσματα του τύπου : Αι δυο Ορφαναί) Έτσι αποφασίσαμε να αναλάβουμε η καθεμιά από έναν ρόλο και να τον κουβεντιάζουμε κάθε μέρα, προχωρώντας την ιστορία. Παρόλο που δεν γράψαμε ποτέ την ιστορία στο χαρτί, την ολοκληρώσαμε μέσα σε ένα μήνα περίπου, προσθέτοντας καθημερινά επεισόδια στα διαλείμματα και όχι μόνο. Με τη φίλη μου χαθήκαμε στο Γυμνάσιο. Ξέρω μόνο ότι εκείνη έγινε φιλόλογος, αλλά σε μένα, παρά τις θετικές μου σπουδές, έμεινε το χούι. Ξεκίνησα να γράφω πραγματικά με χαρτί και μολύβι το καλοκαίρι που είχα τελειώσει τη Δευτέρα Γυμνασίου. Επηρασμένη από το Σταρ Τρεκ και το Διάστημα 1999 έγραψα ένα μυθιστόρημα για μια βάση στον Κρόνο το έτος 2050. Από κει και πέρα, δεν σταμάτησα παρά μόνο μεταξύ 1985-88 που είχα πολλή δουλειά στο μεταπτυχιακό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted November 23, 2010 Share Posted November 23, 2010 (edited) Πώς αρχίσατε να γράφετε; Τι σας παρακίνησε; Ήταν κάποιο πρόσωπο, κάποιος συγγραφέας, ένα μουσικό κομμάτι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας; Πώς, τέλος πάντων, γεννήθηκε μέσα σας αυτή η ανάγκη, μιας και δεν νομίζω να ξύπνησε κανείς ένα πρωί και να είπε:΄΄από σήμερα θα αρχίσω να γράφω΄΄. Για να καταλάβετε πώς το ρωτάω, εγώ μέχρι τα 19 μου έγραφα μόνο εκθέσεις και κάποτε έπεσε στα χέρια μου ένας τόμος με διηγήματα του Πόε. Αυτά που διάβασα άγγιξαν πτυχές του εαυτού μου που ήθελα να τις εκφράσω και μόνος μου, να διηγηθώ τις δικές μου ιστορίες και να εκφράσω τα δικά μου σώψυχα. Εσείς; Edited November 23, 2010 by Stanley Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheHunter-Writer Posted November 23, 2010 Share Posted November 23, 2010 Στην τρίτη δημοτικού διάβασα το πρώτο μου βιβλιό: το 'Ταξίδι στο Κέντρο της Γης' του Βερν. Την επόμενη κιόλας μέρα πήρα ένα τετράδιο και άρχισα να γράφω- κοιτώντας το εκ τον υστέρων συνειδητοποίησα ότι ήταν κατά 90 τοις εκατό αντιγραφή από το έργο του Βερν, ωστόσο από τότε άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία ασταμάτητα και πάντα προσπαθούσα να γράφω, κυρίως στο ίδιο στυλ με το βιβλίο που είχε κάνει εντύπωση πιο πρόσφατα. Γέμισα πολλές σελίδες με ιδέες που 'εκλεβα' από άλλα βιβλία, ώσπου κάποια στιγμή απλά βρήκα δικές μου ίδεες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.