Tattoman Posted November 23, 2010 Share Posted November 23, 2010 και εγώ κάπως έτσι άρχισα...διάβαζα βιβλία και μετά έγραφα κάτι σχεδόν αντιγραφή από το βιβλίο, ξεκείνησαμε κλασική λογοτεχνία επιρεασμένος από τον Όλιβερ Τουίστ που με είχε ξετρελάνει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 23, 2010 Share Posted November 23, 2010 Θα συμβούλευα τους νέους, όταν έχουν μια έμπνευση, πριν ανοίξουν τόπικ ας μπουν στον κόπο να δουν τι άλλο παραπλήσιο υπάρχει. Είναι όμορφο να αναζωογονούνται παλιά τόπικ, για να μαθαίνουν οι καινούργιοι τις απόψεις και των παλιών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted January 5, 2011 Share Posted January 5, 2011 Ανέκαθεν, όσο παλιά θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να διηγούμαι ιστορίες σε φίλους και συμμαθητές. Σαν μικρό αγοράκι έπαιζα με playmobile και στρατιωτάκια και εκεί υλοποιούσα πολλές φορές τις ιστορίες μου. Αργότερα τις υλοποιούσα με φίλους. Όσο περνούσε ο καιρός και οι ιστορίες αρχίσανε να γίνονται πιο σύνθετες έπρεπε να τις σημειώνω και έτσι πέρασα στο να τις γράφω. Τα παιδικά παιχνίδια πέρασαν αλλά μου έμεινε η αγάπη για τις ιστορίες και το να τις εκφράζω γραπτά και από τα δεκατρία μου άρχισα να τις γράφω και να τις φυλάω συστηματικά, αριθμώντας τες και κρατώντας αρχείο. Το γράψιμο έγινε το αγαπημένο μου χόμπι και σιγά σιγά παραμέρισε πολλά άλλα ενδιαφέροντα ως που έφτασε πλέον να είναι τρόπος ζωής. Από τότε που άρχισα να γράφω συστηματικά σταμάτησα μόνο κατά την διάρκεια των πανελληνίων, την πρώτη εξεταστική στη σχολή και στα, λίγα ευτυχώς, διαστήματα που βρέθηκα καθηλωμένος στο κρεβάτι άρρωστος. Έγραφα στο στρατό και σε κάθε ελεύθερη μου στιγμή από εκεί και μετά και συνεχίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
David1778 Posted January 22, 2011 Share Posted January 22, 2011 (edited) Ξεκίνησα με σκοπό να εκτονώσω τις ιδέες που είχαν κάνει κατάληψη στον σκληρό του μυαλού μου και απειλούσαν το σύστημα με πλήρη κατάρρευση. Edited January 25, 2011 by David1778 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheSea IsBurned Posted January 23, 2011 Share Posted January 23, 2011 Όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού νομίζω, μπορεί και πιο παλιά. Τότε διάβασα τους "Άθλιους" του Ουγκό και ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω από το να το διαβάσω απλά. Με τον καιρό ανακάλυψα ότι ήθελα να δημιουργήσω κι εγώ κάτι δικό μου. Νομίζω πάντως ότι δύο πράγματα με ώθησαν να γράψω: Ο πρώτος μου - ανεκπλήρωτος - έρωτας και ο θάνατος κάποιου που πάντα αποτελούσε έμπνευση για μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vinegrete Posted March 22, 2011 Share Posted March 22, 2011 Παιρνω το θαρρος να γραψω και εγω.. Στην εκθεση δεν ημουν ποτε καλη. Μεχρι να αρχισω να γραφω στο PC ειχα παραπονο πως το μολυβι δεν μπορει να αποτυπωσει στο χαρτι τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου, ομως με το πληκτρολογιο τα πραγματα αλλαξαν και πλεον μπορω. Η επιθυμια μου ομως γραψω αρχικα μπορει να φανει αστεια σε πολλους : στην Γ' δημοτικου, πεθανε το γατακι μου και το πηρα πολυ βαρια. Για μια εβδομαδα εκλαιγα συνεχεια. Τοτε σκεφτηκα να γραψω σε ενα χαρτι πως νιωθω. Μου πηρε δυο σελιδες περιπου αλλα η στεναχωρια η μεγαλη εφυγε απο μενα και περασε στο χαρτι. Ενιωσα ανακουφιση Το κειμενο αυτο το κρατησα για καιρο για να το βλεπω να θυμαμαι. Μεχρι που το βρηκε η μανα μου και το πεταξε (πιστευε πως επρεπε επιτελους να ξεχασω). Μερικα χρονια αργοτερα και στο δημοτικο ακομη, ειχα δει μια ταινια στην τηλεοραση και μου αρεσε τοσο πολυ, που σκεφτηκα να την γραψω σε βιβλιο για να την διαβαζω. Δεν την τελειωσα ποτε, ομως εγραψα περιπου εικοσι σελιδες. Βγηκε αρκετα καλο μπορω να πω (οπως εκρινα απο μονη μου τοτε), το εγραψα σε μορφη μυθιστορηματος. Παρολα αυτα η ικανοτητα μου στον γραπτο λογο, ενιωθα πως παντοτε υστερουσε, μεχρι που αρχισα να γραφω στο PC και βελτιωθηκε αρκετα. Απο τοτε αρχισα να ασχολουμαι συστηματικα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Silvertooth Posted March 28, 2016 Share Posted March 28, 2016 Η πρώτη μου επαφή με την ιστοριοπλασία ήταν οι κούκλες. Ιδίως τα μικρά κουκλάκια (τύπου Shelly) μιας και ήταν και στην ηλικία μου. Κάθε καινούριο που αγοραζόταν είχε το δικό του φλασμπακ και τη δική του περιπέτεια για να εισαχθεί στην κοινότητα (=να υιοθετηθεί σε μία οικογένεια με δύο γονείς, τρεις τέσσερις θείους/ες, και 20 παιδιά (τα περισσότερα υιοθετημένα)). Εξερεύνησαν κόσμους, πάλεψαν κακούς, ερωτοτρόπησαν ασύστολα. Μια φορά το εξάμηνο πήγαιναν και σχολείο. Κάπου στην τετάρτη (ή μήπως πέμπτη?) δημοτικού έγινε η πρώτη γραπτή προσπάθεια μυθιστορήματος/αντιγραφής-του-Χάρρυ-Πόττερ. Έγραψα δύο τετράδια, αλλά δε το ολοκλήρωσα (αν και το αφηγήθηκα όλο στην αδερφή μου). Από αρχές δημοτικού μέχρι και τέλη του γυμνασίου διηγιόμουν ιστορίες στην (μικρότερη κατά τέσσερα χρόνια) αδερφή μου. Οι πρώτες ήταν περιπέτειες μυστηρίου, μετά εξελίχθηκαν σε περιπέτειες φάντασυ, μετά σε φανφίκσιον κινουμένων σχεδίων, όταν δεν είχα έμπνευση της έλεγα βιβλία που είχα διαβάσει με δικά μου λόγια, και μετά ξανά φάντασυ. Τελικά όμως μεγάλωσε και μπήκε στο γυμνάσιο οπότε σιγά σιγά άρχισε να βαριέται να μ' ακούει και το λήξαμε. Άρχισε μάλιστα να φτιάχνει και δικές της ιστορίες. Οι επιρροές από τα άνιμε και τα κινούμενα σχέδια γενικότερα μ' έκαναν σ' όλο το γυμνάσιο/λύκειο να θέλω να φτιάξω κόμιξ. Όταν αυτό άρχισε να φαίνεται αδύνατο κατέληξα ότι και το μυθιστόρημα είναι ένας καλός τρόπος να πεις μια ιστορία. Αν και υπάρχουν πολλά παραδείγματα ταινιών και βιβλίων με ενδιαφέροντες γυναικείους χαρακτήρες, συνειδητοποίησα στην εφηβεία ότι είναι πάντα πολύ λιγότεροι και συνήθως όχι τόσο πολύπλοκοι. Το να δω λοιπόν περισσότερες περιπέτειες με πρωταγωνίστριες ήταν για μένα μια ανάγκη. Και την κάλυψα φτιάχνοντας μόνη μου. Ένας άλλος λόγος που θέλησα να γράψω είναι γιατί ενώ οι ιστορίες είναι το νούμερο ένα χόμπι μου από παιδί, δεν έχω τίποτα χειροπιαστό απ' αυτές. Οι πιο πολλές έχουν χαθεί - ακόμα κι από το μυαλό μου. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
shadow_play Posted August 15, 2016 Share Posted August 15, 2016 (edited) Έχω πιάσει πάτο, επαγγελματικά, οικονομικά, σωματικά, ηθικά, ψυχολογικά. Στα καινούρια λεξικά δίπλα στο λήμμα "άφραγκος" έχει τη φωτογραφία μου και στο "αποτυχημένος" το όνομά μου, χωρίς άλλα σχόλια. Χρωστάω σε οποιοδήποτε μιλάει ελληνικά ή θα ήθελε να μιλάει ελληνικά. Κρύβομαι από τον κόσμο. Όλο τον κόσμο. Υποστήριξη από πουθενά. Μόνο κατηγορίες. Κατηγορίες πως "εγώ φταίω για όλα", πως "θα μπορούσα να έχω άλλη εξέλιξη", πως "πήγα χαμένος στη ζωή". Πως πρέπει "να αλλάξω, πριν να είναι πολύ αργά". Μοναδική μου περιουσία ένα μικρό αυτοκινητάκι, συνήθως χωρίς βενζίνη, που το κάνω συχνά σπίτι μου και αναγκάζομαι να κοιμάμαι εκεί. Και ένα παλιό laptop, με τέτοιες βλάβες ώστε η οθόνη να δείχνει τα πάντα βυσσινί. Μόνο βυσσινί. Φτάνει στα αυτιά μου η είδηση για κάποια καινούρια επαγγελματική ευκαιρία. Μια μικρή ελπίδα. Βγαίνω στο σιδηροδρομικό σταθμό και καταφέρνω μετά κόπων και βασάνων να μαζέψω από τους περαστικούς τα 4 ευλογημένα ευρώ που θέλουν τα ΕΛΤΑ για να στείλω την αίτησή μου στο αντίστοιχο Υπουργείο στην Αθήνα. Αναμονή και κατήφεια στο μικρό αυτοκινητάκι. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκομαι. Καλύτερα, κατά μία έννοια. Έχει πλάκα να βγάλουν κανένα silver alert και να με ψάχνει η Νικολούλη. Γούστο θα είχε. Τελικά δεν ασχολείται κανείς μαζί μου. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Κάποια στιγμή βγαίνουν επιτέλους τα αποτελέσματα. Πρώτος σε μόρια. Αναμενόμενο, με Master και Διδακτορικό. Σιγά μη βρίσκανε καλύτερο. Επιτέλους, ένας καλός μισθός. Να καλύψουμε κάποια από τα χρέη βρε αδελφέ και να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Λίγο πριν την πολυπόθητη "πρώτη μέρα στη δουλειά", προκηρύσσονται ξαφνικά Εθνικές Εκλογές. Δεν βγάζουν ΠτΔ, λέει. Μάλιστα. Όλοι οι διορισμοί παγώνουν, μέχρι νεωτέρας. Σοκ και δέος. Επιστροφή στο μικρό αυτοκινητάκι-σπίτι. Έχει πιο κάτω από εδώ? Κι όμως, έχει. Χειμώνας. Κακός χειμώνας. Θεόκρυο. Κάποιο πρωινό, ένα χέρι χτυπάει το τζάμι του συνοδηγού. Ένας ιερέας που περνάει από εκεί κάθε πρωί και με βλέπει να ξυπνάω στο μικρό αυτοκινητάκι. Υπάρχει Θεός, τελικά. Μετακόμιση στο μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιείται σαν "Φιλοξενείο" μιας ορεινής ενορίας, κάτι σαν Στέγη Απόρων, έστω για λίγες εβδομάδες. Τουλάχιστον, έχει ζέστη. Και φαγητό, Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή από το συσσίτιο της Εκκλησίας. Τις υπόλοιπες μέρες μένω νηστικός. Επίσης, έχει πρίζα και ηλεκτρικό ρεύμα. Επιτέλους, θα φορτίσω το παλιό μου laptop. Αυτό που δείχνει τα πάντα βυσσινί. Οι διορισμοί ακόμα παγωμένοι. Υπάρχει πιο κάτω από εδώ? Πιθανόν να υπάρχει. Έφτασε Τσικνοπέμπτη. Όλοι ψήνουν, χορεύουν, διασκεδάζουν. Δεν έχω φάει απολύτως τίποτα από τη Δευτέρα, οπότε και οι κυρίες του συσσιτίου μου έφεραν το τελευταίο κεσεδάκι φαγητό. Ίσως θα μπορούσα να χτυπήσω κάποια πόρτα, να βάλω κάτι στο στόμα μου. Άστο καλύτερα. Το χιόνι πέφτει πυκνό, ο βαρύτερος χειμώνας των τελευταίων χρόνων. Βγαίνω και μαζεύω μισοκαπνισμένες γόπες μέσα από το χιόνι. Κάποια στιγμή θα στεγνώσουν. Τότε θα τις καπνίσω. Ο ιερέας με ειδοποιεί πως σύντομα πρέπει να φεύγω, περιμένουν κι άλλοι ταλαίπωροι να φιλοξενηθούν. Με διώχνει ακόμα και η Εκκλησία, λοιπόν. Τρομερό. Έχει πιο κάτω από εδώ? Δύσκολα. Κι αυτοί οι διορισμοί δεν λένε να ξεκολλήσουν. Σύντομα θα χάσω το όποιο κουράγιο μου απέμεινε. Το νοιώθω. Μέσα μου έχω οργή. Πολλή οργή. Με ποιον ακριβώς είμαι οργισμένος? Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Το σκέφτομαι ενώ οι γόπες αρχίζουν να στεγνώνουν. Ανοίγω το βυσσινί word. Διάβολε, δεν μπορώ να δω τίποτα. Η οργή μου ξεχειλίζει. Αρχίζω να γράφω, βυσσινί γράμματα σε βυσσινί φόντο. Τρέλα. Τα δάχτυλά μου τρέχουν πιο γρήγορα από τις σκέψεις μου, λες και η ιστορία, οι χαρακτήρες, η πλοκή είναι εκεί από καιρό. Ξαφνικά σαστίζω. Μα, τι είναι αυτά που γράφω? Είναι δυνατόν η ιστορία αυτή να κρύβει ένα κομμάτι του εαυτού μου? Μπορεί. Ίσως, πάντοτε οι ιστορίες που γράφουμε να αποκαλύπτουν ένα μέρος του εαυτού μας. Κάτι που είμαστε ή που θα θέλαμε να είμαστε. Όμορφο ή άσχημο. Λαμπερό ή σκοτεινό. Είμαι πολύ αδύναμος για να χαθώ σε φιλοσοφικές σκέψεις. Τουλάχιστον ξημερώνει Παρασκευή. Ημέρα συσσιτίου. Τελικά, καταλήγω πως πάντα έχει και πιο κάτω. Ποτέ δεν ξέρεις. Οι γόπες στέγνωσαν. Ελπίζω να μην κολλήσω τίποτα, αν τις καπνίσω. Τίποτα ανίατο, τουλάχιστον. 500 σελίδες σε 2 εβδομάδες, κάπου εκεί έφτασα στα όριά μου. Μέχρι επιτέλους να καταλαγιάσει η οργή μέσα μου. Και να λιώσει το χιόνι. Οι διορισμοί ξεπάγωσαν, Μάρτιο μήνα. Περίμενα αυτή τη μέρα 6 μήνες. Επιτέλους, θα νοικιάσω σπίτι. Γίνομαι άνθρωπος και πάλι. Ο καιρός περνάει γρήγορα. Έφτασε ήδη η επόμενη χρονιά. Κάποια πράγματα στη ζωή μου διορθώθηκαν, κάποια όχι. Ακόμα το παλεύω. Έχω περάσει και χειρότερα, πολύ χειρότερα. Αγοράζω καινούριο laptop. Με χρώματα. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω με "εκείνο" το μυθιστόρημα. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού και της ψυχής μου εκεί μέσα, χωρίς αμφιβολία. Ένα κομμάτι που δεν γνώριζα πως έχω και ίσως κάπου κάπου να με τρομάζει. Έχω συμφιλιωθεί πια με αυτήν την παραδοχή. Τελικά τολμώ και το δίνω να το διαβάσει μια φίλη που εμπιστεύομαι την κρίση της. Η πρώτη μου δειλή προσπάθεια να ακούσω τη γνώμη κάποιου, τώρα που τα πράγματα καταλάγιασαν και όλα παίρνουν και πάλι το δρόμο τους. "Συγκλονιστικό!" μου λέει το επόμενο πρωί. "Προφανώς, αν σκεφτείς υπό ποιες συνθήκες γράφτηκε", συλλογίζομαι. Παίρνει την πρωτοβουλία και το στέλνει σε κάποιους εκδοτικούς. Από τους μεγάλους. Λίγες οι πιθανότητες. Γνωστό το τι διαβάζει το περίφημο "ελληνικό αναγνωστικό κοινό", αν υφίσταται κάτι τέτοιο δηλαδή και δεν αποτελεί θρύλο σαν το Ρομπέν των Δασών. Δύο μέρες μετά, έρχεται το πρώτο τηλεφώνημα για συμβόλαιο και έκδοση. Μέσα στην εβδομάδα, τα τηλεφωνήματα γίνονται τρία. Οκ, κατάλαβα, η ιστορία θα πουλήσει. Βρε λες? Γιατί όχι. Το πραγματικό μου ταξίδι στον κόσμο μόλις άρχισε. Edited August 15, 2016 by shadow_play 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted August 15, 2016 Share Posted August 15, 2016 Η ιστορία από μόνη της είναι σαν μυθιστόρημα. Βγήκε λοιπόν κάτι καλό από όλη την ταλαιπωρία. Καλότυχο το μυθιστόρημα! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
shadow_play Posted August 15, 2016 Share Posted August 15, 2016 (edited) Η ιστορία από μόνη της είναι σαν μυθιστόρημα. Βγήκε λοιπόν κάτι καλό από όλη την ταλαιπωρία. Καλότυχο το μυθιστόρημα! Ευχαριστώ πολύ! Το μόνο πρόβλημα είναι πως για να ξαναγράψω κάτι της προκοπής πρέπει πρώτα να απολυθώ, να πεινάσω, να ξαναπιάσω πάτο και να οργισθώ σφοδρά. Τώρα που είμαι χορτάτος μου βγαίνουν όλα γλυκανάλατα... Edited August 15, 2016 by shadow_play Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted August 15, 2016 Share Posted August 15, 2016 Το μόνο πρόβλημα είναι πως για να ξαναγράψω κάτι της προκοπής πρέπει πρώτα να απολυθώ, να πεινάσω, να ξαναπιάσω πιάτο και να οργισθώ σφοδρά. Τώρα που είμαι χορτάτος μου βγαίνουν όλα γλυκανάλατα... Σαν πολύ γρήγορα να ξεχνάς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
shadow_play Posted August 15, 2016 Share Posted August 15, 2016 Το μόνο πρόβλημα είναι πως για να ξαναγράψω κάτι της προκοπής πρέπει πρώτα να απολυθώ, να πεινάσω, να ξαναπιάσω πιάτο και να οργισθώ σφοδρά. Τώρα που είμαι χορτάτος μου βγαίνουν όλα γλυκανάλατα... Σαν πολύ γρήγορα να ξεχνάς. Ναι, προτιμώ να κρατώ τα θετικά κάθε κατάστασης. Έμαθα πολλά από αυτήν την εμπειρία και την άτυχη περίοδο της ζωής μου. Ευτυχώς κράτησε λίγο, αλλά άφησε πίσω σημάδια και καταστάσεις που δύσκολα διορθώνονται πια. Κυρίως στον τομέα σχέσεων πολλών χρόνων (φιλικών, συγγενικών κλπ) που γκρεμίστηκαν συθέμελα τότε που ήμουν "κάτω" και δεν έχω πλέον καμία διάθεση ή κουράγιο (ή το θάρρος...) να αποκαταστήσω τώρα που είμαι και πάλι "πάνω". Σ' εκείνο το μυθιστόρημα πάντως τους σκότωσα όλους, με τον πιο φριχτό τρόπο . Όσο πιο συμπαθητικός προς τον αναγνώστη ήταν ο κάθε χαρακτήρας που έστηνα για αρκετές σελίδες με επιμέλεια, τόσο πιο σαδιστικά και αναπάντεχα τον "σκότωνα" κάποια στιγμή. Αν μπορούσα μάλιστα, θα αφάνιζα ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, στο βιβλίο αλλά και στην πραγματικότητα . Γιατί έτσι ένιωθα εκείνες τις μέρες. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω αν μπορεί να μου βγει ένας αντίστοιχα "βίαιος" και μοχθηρός τρόπος γραφής, έχει γαληνέψει κάπως η ψυχή μου τώρα. Ίσως βγει κάτι πιο επαγγελματικό αν προσπαθήσω να γράψω κάτι άλλο στο ίδιο στυλ, αλλά φοβάμαι μήπως φανεί πιο "ψεύτικο" στα μάτια του αναγνώστη, σε σχέση με το προηγούμενο. Πάντως, σίγουρα θα βγει κάτι πολύ διαφορετικό. Καλύτερο ή χειρότερο δεν ξέρω, αλλά σίγουρα διαφορετικό. Αυτό πιστεύω. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Starbuck Posted October 20, 2019 Share Posted October 20, 2019 Άρχισα να γράφω για τον ίδιο λόγο που άρχισα να διαβάζω: ο πραγματικός κόσμος δεν μου είναι αρκετός. Καθώς τον παρατηρώ, με όλες τις ομορφιές και τα ελαττώματά του, έχω την ανάγκη να τον αναπαραστήσω ξανά, να τον δω και να τον δείξω πίσω από τα δικά μου μάτια αλλά και έξω από αυτά, να βγω από τον εαυτό μου και να ξαναμπώ διαφορετική. Ακούω σ' ένα μόνιμο εσωτερικό καμπανάκι που μου λέει πως έχω κάτι να πω. Όταν γράφω γίνομαι όλοι οι χαρακτήρες μου, ο κόσμος μου, γίνομαι αναγνώστης, πομπός και ταυτόχρονα δέκτης. Τα βιβλία είναι οι αιώνιοι φίλοι μου, ταξίδια στον χωροχρόνο ( νομίζω ο Sagan το έχει πει αυτό). Το να γράφω μοιάζει μερικές φορές και με απλή αίσθηση καθήκοντος, ότι πρέπει να ανταποδώσω την χάρη, να μοιάσω σε αυτές και αυτούς που τόσο θαύμασα και για τους οποίους τρέφω μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Η συγγραφή είναι για μένα η υπαρκτή, η πραγματική μαγεία. Σου μαθαίνει, όπως και η ανάγνωση, να ζεις έξω από τον εαυτό σου, σαν κάποιος άλλος, σαν κάποια άλλη, σαν κάτι άλλο. Και κατά τη γνώμη μου, αυτή η απλή τέχνη της ενσυναίσθησης, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται ο κόσμος για να γίνει καλύτερος. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted October 20, 2019 Share Posted October 20, 2019 Πολύ όμορφη διατύπωση. Συμφωνώ τόσο πολύ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βασίλης Posted December 8, 2019 Share Posted December 8, 2019 Πως ξεκίνησα; Έ θα φανεί λίγο φανταστική η ιστορία μου, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινή! Απ' ότι διαβάζω τρεις σελίδες τώρα, οι περισσότεροι αν όχι όλοι, ξεκίνησαν αμέσως μόλις έκοψαν τα...Pampers. Εγώ τουναντίον ξεκίνησα στα...42 μου και μάλιστα εντελώς τυχαία. Πάντα είχα έντονη την αίσθηση του χιούμορ χωρίς να γίνομαι γελοίος και αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η έξυπνη σάτιρα. (Βάλτε το σε παρένθεση για αργότερα αυτό.) Ζούσα με την οικογένειά μου στη Γερμανία τότε. Μια μέρα, ένας συνάδελφος μου έδειξε κάτι φωτογραφίες από το ταξίδι του στη Νορβηγία με επίκεντρο το ψάρεμα στον Ατλαντικό, όπως επίσης και την άγρια ομορφιά των περιοχών των φιόρδ. Αυτό ήταν! Μου κόλλησε το μικρόβιο και το βράδυ ανακοίνωσα στην γυναίκα μου πως θα πάω για ψάρεμα στην Νορβηγία. Η γυναίκα μου όταν μπόρεσε να κλείσει το στόμα της, με ρώτησε αν είμαι καλά στα μυαλά μου. Όταν είδε ότι μιλούσα σοβαρά με ρώτησε αν μπορούσαμε να πάμε οικογενειακώς εκεί. Φυσικά και μπορούσαμε, και μια και τα παιδιά σε δυο βδομάδες θα είχαν τις φθινοπωρινές διακοπές τους, το ίδιο βράδυ ακόμη οργάνωσα το ταξίδι. Περιττό να σας πω φίλοι μου πως από ψάρεμα είχα τόση ιδέα, όση η μάνα μου από αστροφυσική! Δεν είχα πιάσει καλάμι στη ζωή μου, ούτε γνώριζα τα τεχνικά δεδομένα ψαρέματος στα βαθιά φιόρδ της Νορβηγίας. Άσε που από βάρκες το μόνο που γνώριζα ήταν πως πρέπει να μπεις μέσα για να μην ...βουλιάξεις στο νερό. Σ' αυτό το ταξίδι, ότι θα μπορούσε να πάει στραβά, πήγε! Όταν γυρίσαμε, αποφασισμένος να ξαναπάω για...ψάρεμα στη Νορβηγία, έψαξα και βρήκα ένα ανάλογο φόρουμ, όπου τα μέλη αντάλλασσαν εμπειρίες και πληροφορίες. Κάποιος άνοιξε ένα καινούριο νήμα με τίτλο ¨Πότε ήταν η πρώτη σας φορά στην Νορβηγία .¨ Σας θυμίζει κάτι αυτό; Έγραψα λοιπόν κι εγώ την ιστορία μου σε στυλ αυτοσάτιρας και ανάφερα όλα όσα είχαν πάει στραβά, κάπως σαν ευθυμογράφημα. Έγινε το έλα να δεις! Είχε τόσο μεγάλη απήχηση, που εκατοντάδες μέλη ζητούσαν επίμονα και το δεύτερο μέρος της ιστορίας. Τους έγραψα λοιπόν και κάτι ακόμη, που και αυτό γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μετά από παρακλήσεις των μελών άρχισα να γράφω ευθυμογραφήματα και σατιρικές ιστοριούλες για χάρη των μελών αφού τους διασκέδαζε. Οι ιστορίες αυτές είχαν συνήθως σχέση με Νορβηγία ή ψάρεμα. Μια μέρα έλαβα ένα προσωπικό μήνυμα από ένα μέλος του φόρουμ που γνώριζα από διάφορες συζητήσεις, αλλά δεν γνώριζα την ιδιότητά του. Κοντολογίς μου ανάφερε πως γράφει για το μεγαλύτερο γερμανικό περιοδικό με σχέση το ψάρεμα, και ότι οι συντάκτες πρόσεξαν την μεγάλη αποδοχή των γραπτών μου από τα μέλη, και μου πρότειναν συνεργασία. Για ενάμιση χρόνο, είχα δική μου σελίδα στο περιοδικό, ώσπου κάποια στιγμή μου ανακοίνωσαν πως λόγω έλλειψης χώρου, ( το φούλαραν στις διαφημίσεις) θα έπρεπε ( προς το παρόν, είπαν χε χε) να διακόψουμε την συνεργασία μας. Ήταν πολύ ωραίο για να είναι παντοτινό...Εμένα όμως μου είχε κολλήσει το μικρόβιο της γραφής, και συνέχισα να γράφω, έτσι, για μένα. Αυτή τη στιγμή, το σύνολο των ιστοριών μου ( 320 σελίδες ) βρίσκεται σ' έναν εκδοτικό οίκο στη Γερμανία προς αξιολόγηση. Άντε να δούμε τι θα δούμε. Πέρα απ' αυτό, πάντα ήθελα να γράψω και ένα μυθιστόρημα, αλλά οι πολλές υποχρεώσεις δεν μου άφηναν χρόνο για κάτι τέτοιο. Τώρα που επαναπατρίστηκα, ξεκίνησα επιτέλους να γράφω το πολυπόθητο ιστορικό μυθιστόρημα, και έχω ήδη 250 σελίδες, αλλά όπως το βλέπω θα μου πάρει άλλες τόσες. Αυτή ήταν η ιστορία μου με ανάμεικτα συναισθήματα στην διάρκεια. Η ικανοποίηση της μεγάλης αποδοχής, μετά η χαρά της δημοσίευσης και τέλος το πικρό ποτήρι της άρνησης. ΥΓ. Κάποια στιγμή ίσως μεταφράσω μια από τις ιστορίες μου και την βάλω εδώ στο φόρουμ ( αν μου επιτραπεί βέβαια, γιατί είναι εκτός θέματος του φόρουμ.) ΥΓ2. Φαντάζομαι πως θα είναι δύσκολο αυτό με την μετάφραση αν δεν είναι κάποιος μεταφραστής... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted December 9, 2019 Share Posted December 9, 2019 Καλώς μας ήρθες κατ' αρχάς. Αν μη τι άλλο έχεις μια διαφορετική αρχή και μάλιστα σε ένα είδος που εγώ το θεωρώ το δυσκολότερο και το μόνο που ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Καλή τύχη με τα εκδοτικά σχέδια και με το μυθιστόρημα. Τα ιστορικά μου αρέσουν αν θες πες μας για την υπόθεση. Όσο για το φόρουμ, έχουμε και μια βιβλιοθήκη με ιστοριες που δεν είναι φάντασι ή επιστημονική φαντασία ή τρόμος. Μπορείς εκεί να ανεβάσεις κάποια ιστορία. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βασίλης Posted December 10, 2019 Share Posted December 10, 2019 Ευχαριστώ και καλώς σας βρήκα! Πολύ ευχαρίστως να ανεβάσω κάτι δικό μου μόλις το μεταφράσω, όπως επίσης και από το ιστορικό μυθιστόρημα μόλις μάθω πως να δημιουργώ ...pdf! Ίσως μπορείς να βοηθήσεις μ' ένα προσωπικό μήνυμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βασίλης Posted December 10, 2019 Share Posted December 10, 2019 WILLIAM φαντάζομαι πως αναφέρεσαι στην σάτιρα όταν μιλάς για βαθμό δυσκολίας. Δεν ξέρω, εμένα μου βγαίνει εύκολα να σου πω, το ιστορικό μυθιστόρημα μου είναι κατά πολλά δυσκολότερο Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι όντως δύσκολο διότι παρ' όλο που είναι μυθοπλασία, πρέπει κανείς να ακολουθεί πιστά χρονολογικά δρώμενα, κοινωνικές δομές, γεγονότα, επίκαιρα πρόσωπα κλπ. Πολύ δύσκολο αυτό, κι εγώ έχω πιάσει τον εαυτό μου νάχει κάνει μερικά ¨στραβοπατήματα¨, παρ' όλο που πρόσεχα πάρα πολύ, και είμαι σίγουρος πως μετά, στην διόρθωση, σίγουρα θα εμφανιστούν κι άλλα. Αλλά, κατά την γνώμη μου, το Άλφα και το Ωμέγα σ' ένα τέτοιο έργο είναι έρευνα, έρευνα και πάλι έρευνα. Χρειάστηκα τουλάχιστον ένα εξάμηνο να συγκεντρώσω όλα τα στοιχεία που χρειαζόμουν για το ξεκίνημα, και μπορώ να πω πως ακόμα και τώρα ψάχνομαι. Το μυθιστόρημά μου ήθελα να έχει πολλά ιστορικά στοιχεία, ήθη και έθιμα της τότε εποχής, τον τρόπο ζωής των ανθρώπων τότε, και η πλοκή εξελίσσεται από την Μεσοποταμία μέχρι και την Ιωνία. Συμπεριλαμβάνει πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας, διάφορους λαούς, τα χαρακτηριστικά τους, ρίχνοντας φως στις σκοτεινές και άγνωστες ( στους πολλούς ) πτυχές της ζωής και της κουλτούρας τους. Από την άλλη, η δράση και η μεγάλη προσπάθεια του ήρωα μου για επιβίωση, ο τεράστιος αγώνας που κάνει ενάντια σε εχθρούς, και τα ανελέητα στοιχεία της φύσης, είναι το αλατοπίπερο στην ιστορία μου. Αυτά – κατά την γνώμη μου – θα κάνουν τον αναγνώστη φίλο του είδους, να μην θέλει να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Το επιδιώκω και εύχομαι να το καταφέρω. Μια μικρή περίληψη του περιεχομένου Το ότι οι Μύριοι του Ξενοφώντα μετά τον θάνατο του Κύρου και την διάλυση του στρατού του στα Κούναξα βρέθηκαν χωρίς εργοδότη, περικυκλωμένοι από εχθρούς μέσα στη καρδιά της περσικής αυτοκρατορίας, είναι γνωστό. Το ότι οι Πέρσες κάλεσαν για συμβούλιο όλους τους στρατηγούς των Μυρίων και με δόλιο τρόπο τους σκότωσαν, αφήνοντας σχεδόν ακέφαλο τον στρατό των 10000 Ελλήνων μισθοφόρων, είναι επίσης γνωστό. Εδώ ξεκινά η δική μου ιστορία. Ο ήρωας μου, ένας Αρκάδας λοχαγός και υπασπιστής του Αρκάδα στρατηγού Αγία, καταφέρνει στην συμπλοκή της παγίδας να σκοτώσει τον μοναδικό ανιψιό του αρχιστράτηγου των Περσών Τισσαφέρνη. Αιχμαλωτίζεται, αλλά καταφέρνει να δραπετεύσει και να χαθεί γυμνός, χωρίς τροφή και όπλα, στις απάτητες βουνοκορφές του Ταύρου. Με μόνα εφόδια την σιδερένια θέληση του, τις απίστευτες πολεμικές του ικανότητες και το πλεονέκτημα της βουνίσιας καταγωγής του, προχωρεί πολεμώντας Θεούς( την φύση) και ανθρώπους, με σκοπό να φτάσει στην Ιωνία που ήταν ελληνική αποικία. Ο δρόμος όμως είναι πολύ μακρύς και οι κίνδυνοι παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Θα τα καταφέρει άραγε; Ευχαριστώ και καλώς σας βρήκα! Πολύ ευχαρίστως να ανεβάσω κάτι δικό μου μόλις το μεταφράσω, όπως επίσης και από το ιστορικό μυθιστόρημα μόλις μάθω πως να δημιουργώ ...pdf! Ίσως μπορείς να βοηθήσεις μ' ένα προσωπικό μήνυμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.