Ιππότες(όχι "οι πότες")

[darky]

Γενική συζήτηση επί του θέματος

 

-Τι είδη ιπποτών υπήρξαν ιστορικά πώς ξκίνησε το πράμα κ.ο.κ.

 

-Κάστρα, βαθμοί-τίτλοι ιπποτών

 

-Τι ιππότες έχετε συναντήσει στη φανταστική λογοτεχνία.

 

-Ιπποτικό μυθιστόρημα και οι επιρροές του στη φανταστική λογοτεχνία

 

-Ότι άλλο σχετικό έχετε ευχαρίστηση. Όπως π.χ. για όσους γράφουν πώς το βλέπετε το θέμα συγγραφικά.

[Βάρδος]

Ωραίο θέμα. Απορώ που κανένας δεν έχει ακόμα απαντήσει. Velkion, δεν το είδες αυτό;

 

Θα απαντήσω σε ορισμένα από τα σημεία, ανάλογα με όσα ξέρω.

 

-Τι είδη ιπποτών υπήρξαν ιστορικά πώς ξκίνησε το πράμα κ.ο.κ.

 

Νομίζω ότι ξεκίνησε από τη Γαλλία. Πώς ακριβώς δεν έχω ιδέα. Υποθέτω πως η Εκκλησία χρειαζόταν κάποιους πρόμαχους...;

 

-Κάστρα, βαθμοί-τίτλοι ιπποτών

 

Ιππότης είναι από μόνος του τίτλος ευγενείας. Τώρα, μέσα στα τάγματα σίγουρα υπήρχαν βαθμίδες, όπως μάγιστρος, αρχιμάγιστρος, νομίζω. Πιο γνωστοί είναι οι Ναΐτες Ιππότες, και νομίζω αυτοί είναι που έχουν περισσότερο εμπνεύσει τους συγγραφείς φαντασίας.

 

-Τι ιππότες έχετε συναντήσει στη φανταστική λογοτεχνία.

 

Διαφόρων ειδών. Εκείνοι που δεν μου αρέσουν είναι οι "με τη βούλα" Υπερασπιστές του Καλού. Προτιμώ τους ιππότες περισσότερο όπως τους παρουσιάζει ο Martin (μηχανές θανάτου, ουσιαστικά), ή έστω απλούς υπερασπιστές του βασιλείου.

 

Πάντως, γενικά, σιχαίνομαι τους ιππότες στη φανταστική λογοτεχνία. Προτιμώ να μην υπάρχουν καθόλου. Πιστεύω ότι έχουν θέση μόνο σε μια κοινωνία διαμορφωμένη από το Χριστιανισμό.

 

-Ιπποτικό μυθιστόρημα και οι επιρροές του στη φανταστική λογοτεχνία

 

Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα που είχα διαβάσει και μου άρεσε είναι το "Οι Τεύτονες Ιππότες". Αλλά δε νομίζω ότι έχει επηρεάσει τη φανταστική λογοτεχνία.

 

-Ότι άλλο σχετικό έχετε ευχαρίστηση. Όπως π.χ. για όσους γράφουν πώς το βλέπετε το θέμα συγγραφικά.

 

Ως συγγραφέας, ποτέ δε χρησιμοποιώ ιππότες σε φανταστικούς κόσμους. Γενικά, αποφεύγω πράγματα και τίτλους που θυμίζουν πολύ κάποια συγκεκριμένη αληθινή θρησκεία, όπως ιππότες, δρυίδες, κτλ.

[Eroviana]

Διαφόρων ειδών. Εκείνοι που δεν μου αρέσουν είναι οι "με τη βούλα" Υπερασπιστές του Καλού. Προτιμώ τους ιππότες περισσότερο όπως τους παρουσιάζει ο Martin (μηχανές θανάτου, ουσιαστικά), ή έστω απλούς υπερασπιστές του βασιλείου.

 

Πάντως, γενικά, σιχαίνομαι τους ιππότες στη φανταστική λογοτεχνία. Προτιμώ να μην υπάρχουν καθόλου. Πιστεύω ότι έχουν θέση μόνο σε μια κοινωνία διαμορφωμένη από το Χριστιανισμό.

 

Και έχεις απόλυτο δίκιο γιατί, απ'όσο γνωρίζω, έτσι ξεκίνησαν. Προστάτες θρησκειών, ένα "σώμα" άβουλων όντων που ακολουθούν διαταγές και τις εκτελούν με στρατιωτική πειθαρχία.

 

Δες και στο attachment κάποιες πληροφορίες που συγκέντρωσα απ'το Διαδίκτυο για τους Ναΐτες.

Ναϊτες.doc

[Sabrathan]

Δεν ξεκίνησαν έτσι, αν και αυτή είναι προφανώς η πρώτη "σοβαρη" μορφή που πήραν.

 

Complete Paladin's Handbook, by TSR. Inc:

 

"The Roots of the Paladin

 

The life of the historical knight was less romantic than fictional accounts would have us believe. The word cniht was first used to describe the sons of French peasants who arrived in England following the Norman conquest in 1066. Crude in manner and appearance, the cniht soldiers attracted attention because of their expensive armor and horsemanship, a skill held in high regard. Despite these advantages, the cniht were still second-class citizens, a notch above peasants but decidedly inferior to the aristocracy.

 

With feudalism the status of the cniht (eventually Anglicized to knights) improved dramatically. The feudal era began when wealthy lords gave small pieces of land to groups of peasants in exchange for their labor, and struggling land-owners signed over their property to a lord in return for protection. The relationship was secured by a bond of honor and a clear understanding of their mutual responsibilities. In time, all parties in feudal relationships became part of the nobility, and feudal offers were extended only to those of acceptable stature.

 

As a lord's holdings grew, so did his need for skilled warriors to defend against foreign invaders. Knights made ideal candidates. In the feudal tradition, lords secured their services by offering them property, grand estates including much farmland, many buildings, and even the peasants who provided the labor. As the knights acquired wealth, they also gained prestige, becoming a distinct and honored social class that was usually restricted to the sons of aristocrats.

 

The status of the knights solidified in the 11th century when the church, prompted by self-interest and a genuine desire to promote order in an increasingly anarchic society, gave its official sanction. Knighthood was declared a sacred calling, and the ordainment of new knights became a holy ritual. With this new accreditation came new responsibilities, formally defined in the code of chivalry, a set of principles based on religious ideals. While continuing in the lower ranks of the privileged class, the knight now symbolized the highest standards of moral behavior and was admired by peasants and royalty alike.

 

Though the knight commanded respect, he was rarely envied. His life was dangerous and brutal, marked by incessant confrontations and the constant threat of humiliation. Rather than adventuring for honor or pleasure, most engaged in a constant struggle for income, desperately seeking any and all opportunities to earn an honest living. The rigid chivalric code, which made abstract principles of loyalty more important than life itself, resulted in a death sentence for most knights. Few lived beyond age 30. Those who survived often spent their remaining years penniless and broken, depending on the charity of a society that had all but forgotten them."

 

Είναι λάθος να θεωρήσει κανείς τους ιππότες μόνο σύμβολα πίστεως του Χριστιανισμού ή άλλων θρησκειών. Αν, υποθετικά, δεν υπήρξε ποτέ θρησκεία στον κόσμο μας, τότε λογικά θα υπήρχε πάλι μια ανάλογη κάστα η οποία θα ακολουθούσε μόνο ηθικούς κώδικες, χωρίς το "ιερό" στοιχείο.

Edited September 15, 2005 by Sabrathan

[Mort13]

Πάντως, γενικά, σιχαίνομαι τους ιππότες στη φανταστική λογοτεχνία. Προτιμώ να μην υπάρχουν καθόλου. Πιστεύω ότι έχουν θέση μόνο σε μια κοινωνία διαμορφωμένη από το Χριστιανισμό.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Όχι απαραίτητα όμως, όπως έδειξε ο Martin μπορούν να δρουν στο όνομα οποιασδήποτε θρησκείας ως "υπερασπιστές του λαού". Αλλά και στην πραγματικότητα ιππότες υπήρχαν και σε μη χριστιανικές θρησκείες, πχ ο Σαλαντίν για τους μωαμεθανούς ή ακόμα και οι σαμουράι με τον κώδικα τιμής τους (Bushido) θα μπορούσαν άνετα να θεωρηθούν ως ιππότες.

[Sabrathan]

Ακριβώς.

[Isis]

Γενική συζήτηση επί του θέματος

-Τι είδη ιπποτών υπήρξαν ιστορικά πώς ξκίνησε το πράμα κ.ο.κ.

-Κάστρα, βαθμοί-τίτλοι ιπποτών

<{POST_SNAPBACK}>

 

Λοιπόν, περί ιστορικών ιπποτών και ιστορίας:

 

A knight, in ancient and medieval history, is a noble who did military service as a mounted warrior.

 

The Knight in Ancient History

 

In ancient history, as in Athens and Rome, the knight was a noble of the second class who in military service had to furnish his own mount and equipment. In Roman society, the knights (Latin equites) ranked below the senatorial class and above ordinary citizens. A knight forfeited his status if the assessed value of his fortune sank below 400,000 sesterces.

 

The Knight in Medieval History

 

In medieval history, the knight was an armed and mounted warrior belonging to the nobility. The incessant private warfare that characterized medieval times brought about a permanent military class, and by the 10th cent. the institution of knighthood was well established. The knight was essentially a military officer, although with the growth of feudalism the term tended to denote the holder of not only a position in the ranks of nobility but also in the ranks of landholders. The knight generally held his lands by military tenure; thus knight service was a military service, usually 40 days a year, normally expected by an overlord in exchange for each fief held by a knight. All military service was measured in terms of knight service, and a vassal might owe any number of knight services.

 

Although all nobles of military age were necessarily knights, knighthood had to be earned through some exploit involving the use of arms. In the late Middle Ages the son of a noble would serve first as page, then as squire, before being made a knight. Knighthood was conferred by the overlord with the accolade (a blow, usually with the flat of the sword, on the neck or shoulder); in the later period of feudalism, the ceremony was preceded by the religious ceremony of a vigil before an altar. A knight fighting under another's banner was called a knight bachelor; a knight fighting under his own banner was a knight banneret. Knights were ordinarily accompanied in battle by personal attendants (squires and pages) and by vassals (see yeoman) and servants.

 

After c.1100 military tenure was generally subject to the law of primogeniture, which resulted in a class of landless knights; at the time of the Crusades those landless knights formed the great military orders of knighthood, which were religious as well as military bodies. Important among these were the Knights Templars, Knights Hospitalers, Teutonic Knights, Livonian Brothers of the Sword, Knights of Calatrava, and Knights of Aviz.

 

Secular orders, patterned loosely on the religious ones, but not limited to landless knights, also grew up, principally as honorary establishments by the kings or great nobles. Examples in England were the Order of the Garter and in Burgundy the Order of the Golden Fleece. The most important of these orders have survived and many more have been added (e.g., the orders of the Bath, of Victoria, and of the British Empire in Great Britain and the Legion of Honor in France; see decorations, civil and military).

 

Since the Middle Ages

 

As the feudal system disintegrated, knight service was with growing frequency commuted into cash payments. In England the payment was known as scutage. Many landowners found the duties of knighthood too onerous for their meager resources and contented themselves with the rank of squire. This was particularly true in England, where gentlemen landowners are still termed squires. The military value of a cavalry consisting of heavily armored knights lessened with the rise of the infantry, artillery, and mercenary armies. In Germany, where the institution of knighthood persisted somewhat longer than in Britain and France, knighthood in its feudal meaning may be said to have come to an end in the early 16th cent. with the defeat of Franz von Sickingen.

 

The title knight (Ger. Ritter, Fr. chevalier) was later used as a noble title in Germany and France. In the French hierarchy of nobles the title chevalier was borne by a younger son of a duke, marquis, or count. In modern Britain, knighthood is not a title of nobility, but is conferred by the royal sovereign (upon recommendation of the government) on commoners and nobles alike for civil or military achievements. A knight is addressed with the title Sir (e.g., Sir John); a woman, if knighted in her own right, is addressed as Dame.

 

Πηγή:

G. Duby, The Chivalrous Society (1978).

 

~~~~~~

 

Knights

 

Although the roots of the word knight are connected to the Old English cniht, meaning page boy, or simply boy, or Dutch and German Knecht, or servant, the ideas of knighthood are argued by many to be tied to the Roman equites (see esquire). While a knight was the servant of The Crown and of God he was also very often a wealthy junior nobleman.

 

However, the unmistakable figure of a Knight from Sassanid Persia brings in another theory as well. The visual relationship seen here is not entirely accidental, since medieval chivalry absorbed many Persian traditions in the course of the Perso-Byzantine wars. For example, Ammianus Marcellinus, a Roman general and historian, who served in the army of Constantius II in Gaul and Persia, fought against the Persians under Julian the Apostate and took part in the retreat of his successor, Jovian. He describes the Persian knight as:

 

"All their companies clad in iron, and all parts of their bodies were covered with thick plates, so fitted that the stiff joints conformed with those of their limbs; and forms of the human faces were so skillfully fitted to their heads, that since their entire bodies were covered with metal, arrows that fell upon them could lodge only where they could see a little through tiny openings opposite the pupil of the eye, or where through the tips of their noses they were able to get a little breath."

 

"The Persians opposed us serried bands of mail-clad horsemen in such close order that the gleam of moving bodies covered with closely fitting plates of iron dazzled the eyes of those who looked upon them, while the whole throng of horses was protected by coverings of leather."

 

The knight depicted in the Persian relief here is also thought to be of royal nobility as well.

 

During the middle ages, the term knight referred to a mounted and armoured soldier. Originally, knights were warriors on horse-back, but the title became increasingly connected to nobility and social status, most likely because of the cost of equipping oneself in the cavalry. Knighthood eventually became a formal title bestowed on those noblemen trained for active war duty. At the beginning of the knight’s history, horsed soldiers were not so important in war; instead, foot soldiers were the main fighting force in all North European armies. Later, as invaders kept attacking the lands that the Roman Empire had, until recently, occupied, the knight became more and more important in obtaining victory. One of the reasons being that the invading armies had cavalry (mounted troops) and the northern European foot soldiers found it increasingly difficult to maneuver against their superior foes; as a result, knights were greatly needed in battle, and the knights in shining armor that we keep in mind today were born.

 

Knighthood and the Feudal system

 

Knighthood was closely connected with the feudal system. Originating largely in what later became known as France, this was a social organisation in which warfare and the protection of the common people became the specialised skill of a select group. Instead of having them paid in cash — of which everyone, even the monarch, was short — they were paid in land. These rather extensive pieces of land were the fiefs. Though a fief did not have to be land — it could be any payment — it is generally thought of as the land that the knights were given as payment for service to the king. The knights were economically supported by peasants who worked to produce food and ideologically supported by the contemporary church.

 

Sometimes these knights were the noble themselves and sometimes men they hired, because noblemen were disinclined or unable to fight. In times of war or national disorder the monarch would typically call all the knights together to do their annual service of fighting. This could be against internal threats to the nation or in defensive and offensive wars against other nations.

 

As time went by, monarchs began to prefer standing (permanent) armies because they could be used for longer periods of time, were more professional and were generally more loyal; partly because those noblemen who were themselves knights, or who sent knights to fight, were prone to use the monarch's dependency on their resources to manipulate him. This move from knights to standing armies had two important outcomes: the regular payment of "scutage" to monarchs by noblemen (a money payment instead of actually going to fight as a knight) which would strengthen the concept and practice of taxation, and a general decrease in military discipline in knights, who became more interested in their country estates and chivalric pursuits, including art and sport.

 

Originally, knighthood could be bestowed on a man by any knight, but it was generally considered prestigious to be dubbed knight by the hand of a monarch or royalty; the monarch eventually acquired the exclusive right to confer knighthoods. By about the late 13th century, partly in conjunction with the focus on courtly behavior, a code of conduct and uniformity of dress for knights began to evolve. Knights were eligible to wear a white belt and golden spurs as signs of their status. Moreover, knights were also required to swear allegiance — either to a liege lord or to a military order.

 

Knights had servants: pages and squires.

 

Rules of conduct

 

A knight was to follow a strict set of rules of conduct. The ideals of knighthood were the Knightly Virtues; the code to which they were nominally sworn was that of chivalry, although this was more often true in troubadours' romances than in reality. These codes were largely propagated by the Church – the original knights were little more than unruly warriors. The Church promoted the ideals of chivalry, with arguable success, in an attempt to transform them into warriors for Christianity, the protectors of society. These idealized rules were observed more in the breach than in practice. A knight often fought with a shield and a sword.

 

Honours: modern use

 

Knighthoods are still issued in:

 

* The United Kingdom (see British honours system) and some Commonwealth countries;

* Most European countries, such as The Netherlands (see below).

* Malaysia — see Malay titles;

* Thailand;

* The Holy See — see [1] (http://www.chivalricorders.org/vatican/main2.htm).

 

Presumably there are other monarchies that also follow the practice. Modern knighthoods are typically awarded in recognition for services rendered to society, services which are no longer necessarily martial in nature. The musician Elton John, for example, is entitled to call himself Sir Elton. The female equivalent is a Dame.

 

Accompanying the title is the given name, and optionally the surname. So, Elton John may be called Sir Elton or Sir Elton John, but never Sir John. Similarly, actress Judi Dench D.B.E. may be addressed as Dame Judi or Dame Judi Dench, but never Dame Dench. Wives of knights, however, are entitled to the honorific "Lady" before their husband's surname. Thus Sir Paul McCartney's wife is styled Lady McCartney, not Lady Paul McCartney or Lady Heather McCartney. The style Dame Heather McCartney could be used; however, this style is largely archaic and is only used in the most formal of documents.

 

Dutch Knighthoods

 

Knighthoods in the Netherlands are issued in two orders, the Order of the Netherlands Lion, which is the older, and the Order of Orange-Nassau (in Dutch these are the Orde van de Nederlandse Leeuw and the Orde van Oranje–Nassau.

 

The order of the Netherlands Lion has three ranks: Knight Greatcross (Ridder Grootkruis), Commander (Commandeur), and Knight (Ridder). This order was created in 1815.

 

The order of Orange–Nassau has six ranks: Knight Greatcross, Greatofficer (Grootofficier), Commandeur, Officer (Officier), Knight, and Member (Lid). This order was created in 1892, and the ranks were introduced in 1996.

 

Πηγή: Wikipedia

 

~~~~~~

 

Άλλα σχετικά θέματα προς αναζήτηση:

 

Camelot

Ιπποσύνη

Paladins

Ritter

Σταυροφορίες

Ιππότες του Ναού

Μεσαιωνικά όπλα

 

~~~~~~

-Τι ιππότες έχετε συναντήσει στη φανταστική λογοτεχνία.

-Ιπποτικό μυθιστόρημα και οι επιρροές του στη φανταστική λογοτεχνία

<{POST_SNAPBACK}>

Δύο είναι (κατά τη γνώμη μου) οι πιο γνωστοί λογοτεχνικοί ιππότες που έχουν επηρεάσει έντονα το αναγνωστικό κοινό αλλά και την όλη ιδέα του φανταστικού ιππότη. Ο Δον Κιχώτης (που επαναλαμβάνει ότι έχει ως πρότυπο ιπποσύνης τον μυθικό Αμαντίς ντε Γκάουλα, ήρωα του πρώτου ισπανικού ιπποτικού μυθιστορήματος του 14ου αιώνα) και ο Ιβανόης (η εποχή των Σταυροφοριών, των φονικών μαχών και του ρομαντικού έρωτα-ο Ιβανόης είναι ένας ιππότης που συμβολίζει όλα αυτά και ζει για όλα αυτά).

[Βάρδος]

Όχι απαραίτητα όμως, όπως έδειξε ο Martin μπορούν να δρουν στο όνομα οποιασδήποτε θρησκείας ως "υπερασπιστές του λαού". Αλλά και στην πραγματικότητα ιππότες υπήρχαν και σε μη χριστιανικές θρησκείες, πχ ο Σαλαντίν για τους μωαμεθανούς ή ακόμα και οι σαμουράι με τον κώδικα τιμής τους (Bushido) θα μπορούσαν άνετα να θεωρηθούν ως ιππότες.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Ναι, εννοείται, πολεμιστές αφιερωμένοι σε θρησκείες μπορεί να υπάρξουν, και δεν έχω πρόβλημα μ'αυτούς. Απλά, προσωπικά, δε μ'αρέσουν οι ιππότες που παίρνονται κατευθείαν από την αληθινή ιστορία και τους αλλάζουν μόνο το όνομα.

[darky]

Λογοτεχνικά ενδιαφέρον σχήμα είναι ο επίορκος ιππότης. Ακόμα παραπέρα υπάρχει και η εντελώς φανταστική εκδοχή του σκοτεινού ιππότη ή αντι-ιππότη.

[Isis]

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα ξεχωριστό θέμα, όμως νομίζω πως θα ήταν υπερβολή!

 

Θα ήθελα να επαναφέρω το εν λόγω θέμα και να γίνουν κάποιες προσθήκες σε αυτό, με σχετική Ιπποτική βιβλιογραφία σε ιστορικά μυθιστορήματα αλλά και καθαρά σε ιστορικά κείμενα.

 

Να αναφέρουμε δηλαδή συγκεκριμένους τίτλους ιστορικών μυθιστορημάτων ή ιστορικών κειμένων (ρεαλιστικών, όχι φανταστικών) στα οποία γίνονται αναφορές ή δίνονται συγκεκριμένες και κατά το δυνατόν πλήρεις πληροφορίες σχετικά με τους Μεσαιωνικούς ιππότες, τα τάγματα κλπ...

 

Εγώ, πέρα από τον Δον Κιχώτη και τον Ιβανόη (από μυθιστορία) και το Iacobus της Matilde Asensi που πρόσφατα διάβασα δυστυχώς δεν έχω άλλες αναφορές. Τι έχετε να προτείνετε;

[LORIEN]

Ιππότες συνανταμε και στα παραμύθια. Ο Ιππότης που θα σώσει την πριγκήππισα κτλ. Το πιο πιθανόν είναι όμως οτι πρώτα υπήρξαν στην ιστορία και ύστερα μπήκαν και στον κόσμο των παραμυθιών.

 

Ιππότης γενικά ήταν αυτός που είχε την εύνοια του βασιλειά , θαραλέος , πιστός στον Βασιλειά και στο δόγμα, ακόμα και ωραίος και ως συνήθως γένους αρσενικού.

 

Οι Ιππότες του Ναού όπως αρχικά τους έλεγαν πριν να ονομαστούν Να ίτες , ξεκίνησαν για να προστατέψουν τους Αγίους Τόπους και τους θυσαυρούς των Αγιών Τόπων. Πίστευαν στο Άγιο Δισκοπότηρο και πάντα η δραστηριότητά τους ήταν γύρω από πολέμους στο όνομα της θρησκείας με απώτερο σκοπό την προστασία των Αγιών τόπων , δηλώνοντας όμως πίστη στον βασιλειά τους.

 

Στα Τάγματα που ακολούθησαν πάντα στις ιεραρχικές πυραμίδες υπήρχαν Ιππότες , ακόμα και τώρα στους Τέκτονες υπάρχουν τέτοιες Ιεραρχικές πυραμίδες .

 

Όπως επίσης και στην Αγγλία το σερ δηλώνει ιπποτικό όρο.

 

Συνάντησα Ιππότες σε όλες τις ιστορίες σχετικά με το Αγιο Γκράαλ , που δεν είναι τίποτα αλλο παρα το Αγιο δισκοπότηρο.

 

[Nargathrod]

Οι Πάλαντινς οι ιεροί ιππότες. Το όνομα τους παρμένο από τον Παλατινό λόφο της επταλόφου Ρώμης. Χρησιμοποιήθηκαν στον μεσαίωνα από τον Καρλομάγνο και τους Πάπες στις σταυροφορίες.

 

Γνωστοί και στην φανταστική λογοτεχνία.

 

Το φως μου δίνει δύναμη και η δύναμη μου είναι το φως. = Κλασσική ατάκα πάλαντιν!

 

Μια πολλή καλή ταινία με ιππότες αγάπη και έρωτα είναι το Arn the knight templar. Σουηδική παραγωγή, ευρωπαικός κινηματογράφος. Μια άλλη οπτική γωνία για τις σταυροφορίες.

[Kon]

Χωρις να εχω διαβασει πολλα ιστορικα στοιχεια φανταζομαι οτι ενας ιπποτης πρεπει να εχει 1)πανοπλια, 2)εκπαιδευση 3)αλογο (?).

Αυτα συνεπαγονται και ενα καποιο υψηλο εισοδημα, για την αγορα, και απο την αλλη για να εκπληρωνονται οι συνθηκες διαβιωσης ωστε να εξασφαλιζεται ο απαιτουμενος ελευθερος χρονος για την εκπαιδευση.

Φερνοντας στο μυαλο τη μεσαιωνικη περιοδο, μαλλον ενα ασφαλες συμπερασμα ειναι οτι οι ιπποτες δεν ηταν τιποτα παραπανω απο ανθρωπους με εγγυα ιδιοκτησια, που τους εξασφαλιζε ενα εισοδημα, και η πολεμικη τους ικανοτητα δεν ηταν τιποτα αλλο περα απο την αναγκη να υπερασπιστουν αυτο τους το εισοδημα. Το οτι ετσι υπερασπιζονταν τους αγροτες που δουλευαν στα κτηματα τους δεν ειναι παρα ενα παραπλευρο αποτελεσμα, απο οπου και μαλλον ελκει την καταγωγη της η ηθικη του ιπποτικου μυθιστορηματος. Μιλαμε μαλλον για μια εξουσιαστικη μορφη που περιβαλεται απο το μυθο διοτι, παρ'ολο που οι πραξεις εχουν ως στοχο την διατηρηση του προσωπικου status quo, φανταζουν πραξεις καλοσυνης, αυταπαρνησης κτλ.

Ολα αυτα γινονται μαλλον υπο την εξουσια καποιου υπερτοπικου αρχοντα (με απλα λογια εχουμε βαρωνο Αττικης και ιπποτη Ηλιουπολης, Πειραια κτλ.) με στοχο την μεγαλυτερη συγκεντρωση δυναμης και αντιμετωπιση απειλων. Τα θρησκευτικα ταγματα δεν αποτελουν τιποτα παραπανω απο την αναδειξη αλλων (και αλληλοσυγκρουωμενων) εξουσιαστικων μορφων υπο την εννοια της επιδιωξης της μεγιστοποιησης του ωφελους, λαμβανοντας υποψη και την πολιτικη δυναμη της Εκκλησιας, η οποια στη δεδομενη περιοδο δεν πρεπει να αντιμετωπιζεται ως μια αμιγως θρησκευτικη αλλα κυριως ως πολιτικη/(υπερ)κρατικη οντοτητα.

Αυτα, και με καθε επιφυλαξη, δεδομενης της ιστορικης μου αγνοιας.