Sonya Posted September 15, 2005 Share Posted September 15, 2005 (edited) Ο Οκτώβρης κόντευε να τελειώσει. Η βροχή βάραινε τα τελευταία χρυσαφένια φύλλα που 'χανε μείνει στα δέντρα, ο αέρας τραγουδούσε ανάμεσά τους. Πρέπει να κόντευε πανσέληνος, αλλά δε φαινόταν φεγγάρι ανάμεσα απ' τα βαριά σύννεφα. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα καθημερινής. Αυτοκίνητα ελάχιστα, πεζοί ακόμα λιγότεροι. Ο Σηκουάνας έμοιαζε μαύρος, καταθλιπτικός, ολόκληρο το Παρίσι προσπαθούσε στα νερά του να ξεπλύνει αιώνες βρώμας και μαυρίλας. Σήκωσε το βλέμμα προς τον Πύργο του Άιφελ. Θύμιζε σχεδόν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άναψε ένα ακόμα τσιγάρο και περίμενε. Ήταν συνηθισμένος σ' αυτό. Μια ολόκληρη ζωή έμοιαζε να περιμένει κάτι, οτιδήποτε. Ένα τηλεφώνημα που δεν ερχόταν, ένα γράμμα που χανόταν στο ταχυδρομείο, ένα e-mail που στελνόταν σε λάθος διεύθυνση, μια απάντηση σε μια ερώτηση που δεν είχε κάνει, ένα ραντεβού που πάντα τον έστηνε. Ευχήθηκε να είχε μαζί του το μπλοκ και τα μολύβια του, αλλά και πάλι, δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά μ' αυτή τη βροχή. Ανασήκωσε το γιακά του παλτού. Όχι πως έκανε και μεγάλη διαφορά, ήταν ήδη μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Τα μαλλιά του, μακριά και σχεδόν χρυσαφένια, είχαν γίνει δυο τόνους πιο σκούρα και δυο πόντους πιο μακριά απ' το νερό. Αναρωτήθηκε, και όχι για πρώτη φορά, τι τον είχε φέρει μέχρι εκεί, ποια τρέλα τον είχε οδηγήσει να πάει να περιμένει στο Παρίσι, λες κι εκείνη θα ερχόταν εκεί. Προσπάθησε να φανταστεί το πρόσωπό της. Θα ήταν άραγε ξανθιά ή μελαχρινή; Μήπως κοκκινομάλλα; Θα είχε κοντά μαλλιά, μακριά, ίσια, κατσαρά; Ήταν σίγουρος πως θα ήταν όμορφη, αν και με μια αφηρημένη έννοια. Δεν ήθελε να φανταστεί τα μάτια της, ήθελε να του είναι έκπληξη. Ήταν ζωγράφος, από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, η φαντασία του τον οδηγούσε να δημιουργεί όσα πρόσωπα δε γνώριζε ποτέ. Δεν είχε τολμήσει να την ζωγραφίσει απ' τη φαντασία του. Το βλέμμα του πήγε στα πόδια του, εκεί που έσβησε το τσιγάρο του. Ήταν μούσκεμα, παπούτσια και κάλτσες και πέλματα. Υποψιάστηκε ότι είχε το χάλι του. Δεν τον πολυένοιαξε. Κατά τη γνώμη του, πάντα είχε τα χάλια του. Η εμφάνισή του δεν ήταν κάτι για το οποίο υπερηφανευόταν. Δεν πίστευε ότι είχε κάποιο καλό λόγο να κοιτάει τα μούτρα του στον καθρέφτη. Χαμογέλασε. Για κάποιο λόγο το ότι είχε τα χάλια του τον απελευθέρωνε. Δεν είχε απαιτήσεις απ' τον εαυτό του, δεν είχε απαιτήσεις απ' τους άλλους. Δεν πίστευε ότι θα της άρεσε, ακόμα και να ερχόταν. Δεν πίστευε ότι θα ερχόταν. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Η βροχή συνέχιζε απτόητη κι εκείνος περίμενε ακόμα κάτω απ' τη λάμπα. Χαμογέλασε πικρά. Είχε έρθει τόσο μακριά για να την περιμένει και δεν της το είχε πει. Δεν της είχε πει να έρθει. Απλά την περίμενε. Έσβησε το τσιγάρο του, έριξε ένα τελευταίο βλέμμα στον βροχερό ουρανό, στον Πύργο του Άιφελ, στον Σηκουάνα και γύρισε την πλάτη του να φύγει. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι, καλύτερα που δεν της το είχε πει, καλύτερα που δεν θα ερχόταν. Δεν είχε ρισκάρει τίποτα, δεν θα έχανε τίποτα. Άρχισε να βηματίζει, σιγοτραγουδώντας, αλλά σταμάτησε απότομα και το περπάτημα και το τραγούδι, καθώς είδε μια γυναικεία φιγούρα να πλησιάζει, σχεδόν σαν σκιά. Τον πλησίασε, τον έφτασε, σταμάτησε και του χαμογέλασε. "Ήρθα." "Μα δεν σου είχα πει να έρθεις." Τα μάτια της ήταν μαύρα, σαν τα σύννεφα, αλλά ζεστά σαν καλοκαιριάτικη νύχτα. Του χάιδεψε το μάγουλο. "Όχι, δεν μου το είχες πει. Δεν θα μου το έλεγες. Αλλά ήξερα ότι θα με περιμένεις." Edited September 15, 2005 by Sonya Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Amandel Posted September 15, 2005 Share Posted September 15, 2005 Well, έχεις πιάσει πολύ καλά το κλίμα της φθινοπωρινής μελαγχολίας, και τη μελαγχολία αυτού του τυπά. Μας το μεταδίδεις και μας και αυτό είναι πολύ θετικό στοιχείο, γιατί σημαίνει ότι υπάρχουν επαρκείς περιγραφές. Μετά την ανάλυση των ψυχολογικών του και τα hints για την ιστορία που κρύβεται από πίσω, καταλαβαίνουμε βέβαια ότι υπάρχει κάτι αλλά φυσικά η ιστορία πρέπει να συνεχίσει! Οπότε go on, χρειαζόμαστε περισσότερο indeed! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arion_Mandrake Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Me likes.. παραδόξως Θέλω κι εγώ συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 16, 2005 Author Share Posted September 16, 2005 Άλλο; Αν και δεν πήγαινε για άλλο... Περπατούσαν στη βροχή, στη σιωπή. Εκείνη την απολάμβανε, εκείνος ένιωθε ασφαλής μέσα της. Αναμασούσε τις σκέψεις του όσο την περίμενε. "Γιατί ήρθες;" η ερώτηση βγήκε πριν την καταλάβει. Εκείνη γέλασε. "Μα σου είπα, ήξερα ότι θα με περίμενες." "Πώς ήξερες κάτι τέτοιο;" Για λίγο δεν απαντούσε, μόνο συνέχιζε να περπατά. Εκείνος την κοιτούσε, απολαμβάνοντας την εικόνα που δεν είχε τολμήσει να πλάσει και περιμένοντας την απάντησή της. Τα μαλλιά της, βρεγμένα όσο και τα δικά του, μαύρα όπως η νύχτα, κάλυπταν την πλάτη της. Έμοιαζε με μινιατούρα, τόσο μικροσκοπική. Η λογική του τού έλεγε πως ήταν μια απλή, συνηθισμένη κοπέλα, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Αόριστα όμορφη. Του άρεσε η μορφή της, οι αποφασιστικές της κινήσεις, η ποιότητα στην έκφρασή της. Κοιτούσε τον ουρανό, χωρίς να νοιάζεται για τη βροχή που έπεφτε στα μάτια της, χάιδευε ανάμεσα στα δάχτυλά της το νερό. Χαμογελούσε. Η απάντηση ήρθε απρόσμενα, κι ενώ εκείνος είχε ξεχάσει την ερώτηση. "Μου το είπε η βροχή." "Η βροχή;" "Η βροχή μιλάει. Μιλάει, όπως τα βλέμματα, όπως οι σκέψεις. Φτάνει μόνο να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά για να την ακούσεις." Δεν τον έπειθε. Ή, μάλλον, δεν ήξερε αν τον έπειθε. Τον προβλημάτισε. Όπως τα βλέμματα, όπως οι σκέψεις. Φτάνει μόνο να έχεις τ' αυτιά σου ανοιχτά. Κοίταξε μέσα του και του φάνηκε πως κοιτούσε πρώτη φορά μέσα του. Ή μάλλον, πως κοιτούσε από άλλη οπτική γωνία. Για την ακρίβεια, κατάλαβε ότι πάντα κοιτούσε μέσα του, αλλά μόνο μέσα του και μόνο μέσα απ' τα μάτια του. Αυτό που είδε τον προβλημάτισε. Μέσα του, τού φάνηκε πως ήταν γεμάτος από άδεια πράγματα. Άδειες σκέψεις, άδεια συναισθήματα. Γεμάτος, γιατί υπήρχαν. Άδεια, γιατί δεν υπήρχαν άλλοι μέσα τους. Μόνο ο εαυτός του. Ο άσχημος εαυτός του. "Είσαι όμορφος" την άκουσε να λέει και σταμάτησε να περπατά. Σταμάτησε κι εκείνη μπροστά του και τον κοίταξε, με τη βροχή να θολώνει την εικόνα του. "Όμορφος;" "Κοιτάς εσένα μέσα από σένα. Κοίτα εσένα μέσα από μένα." Την κοίταξε στα μάτια και τρόμαξε. Δεν ήθελε να δει αυτό που εκείνη έβλεπε. Θα έπρεπε να τολμήσει και δεν ήθελε. Θα έπρεπε να βγει απ' τον εαυτό του και την ασφάλεια που του παρείχε, θα έπρεπε να ρισκάρει και, ίσως, να χάσει. Πισωπάτησε. Την κοίταξε για λίγες ακόμα στιγμές, είδε στο βλέμμα της όχι απογοήτευση, μα μια υποψία θλίψης. Της γύρισε την πλάτη κι άρχισε να περπατά προς τα πίσω. "Ανρί" την άκουσε να τον καλεί. Σταμάτησε, μα δεν γύρισε. Έμεινε να κοιτά το δρόμο, τη βροχή που έπεφτε στο νερό, σιωπηλή στ' αυτιά του. "Θα σε περιμένω" του είπε. Συνέχισε να περπατά, κοιτώντας το δρόμο του Παρισιού που ξεπλενόταν. Τα φώτα χάριζαν αστραφτερά διαμάντια στο νερό. Τα παπούτσια του πλατσούριζαν σκορπώντας τα διαμάντια. Ήταν καλύτερα έτσι. Δεν είχε κερδίσει τίποτα, δεν είχε χάσει τίποτα. Έφτανε μόνο να ξεχάσει, να την ξεχάσει και όλα θα ήταν όπως πριν, αυτός θα ήταν όπως πριν. Περπατούσε ακόμα, όταν ένα αμυδρό φως σήμανε τον επικείμενο ερχομό της ανατολής. Ήδη ένιωθε καλύτερα. Η βροχή είχε γίνει ψιχάλισμα. Κοίταξε ψηλά και τίναξε από πάνω του τη νύχτα. Μέχρι που χαμογέλασε κιόλας. Ξανάρχισε να περπατά, ακόυγοντας τις τελευταίες σταγόνες να πέφτουν. Μέσα απ' αυτές ξεχώρισε έναν ψίθυρο. Θα σε περιμένω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Taliesin Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Πολύ ωραίο κείμενο (το πρώτο). Όχι μόνο γι' αυτά που έγραψες αλλα και γι' αυτά που επίτηδες δεν έγραψες. Οπότε πιστεύω η συνέχεια αφαιρεί παρα προσθέτει στην αξία του πρώτου κειμένου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
LordCeleborn Posted September 19, 2005 Share Posted September 19, 2005 Απο λιγο εως εντελως "καμμενο" ... πρεπει να παω να μαζεψω τις συναψεις μου. Ωραια εμπειρια αλλα ειναι οπως το σεξ, πρεπει να το παιρνεις σε μικρες ποσοτητες (lol kidding) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Αυτή η ιστορία έχει κάτι από σένα... Λάθος. Έχει πολύ από σένα. But I guess you already knew that... and I guess you wouldn't open your soul's door now, not for the world - not for me at least. Είναι πολύ καλογραμμένο. Μου φαίνεται πολύ αληθινό επίσης, συναισθήματα που αν και ίσως περάστηκαν από φίλτρα (απαλά) είναι όλα μα όλα εκεί... Το έχω ξαναπεί, όχι σε σένα, αλλά το έχω ξαναπεί. Τις περισσότερες φορές βλέπω πιο πολλά από σένα σε αυτά που γράφεις, διαβάζεις, τραγουδάς, παρά σε σένα την ίδια όταν είμαστε κοντά. Αν και... νομίζω πως είναι θέμα επιλογής, άμυνας... Ήταν καλύτερα έτσι. Δεν είχε κερδίσει τίποτα, δεν είχε χάσει τίποτα. Έφτανε μόνο να ξεχάσει, να την ξεχάσει και όλα θα ήταν όπως πριν, αυτός θα ήταν όπως πριν. Κοίταξε ψηλά και τίναξε από πάνω του τη νύχτα. Μέχρι που χαμογέλασε κιόλας. Άμυνες, άμυνες, φόβος, άμυνες. Κι όλα αυτά δοσμένα τόσο όμορφα... Τελικά τίποτα δεν μπορεί να θάψει την ομορφιά, νομίζω. Συγχαρητήρια για την ιστορία σου, μ'έκανες να νοιώσω γι άλλη μια φορά, κι αυτό είναι το νόημα της τέχνης, imho. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Ε, αφού σ'τα είπα από κοντά, ας τα πω κι εδώ... Πολύ καλό, πολύ συγκινητικό, με κάνει να εξοργίζομαι με κάποιες συμπεριφορές (και με τον εαυτό μου). Στην αρχή μου φαινόταν ότι το δεύτερο μέρος γράφτηκε για να γραφτεί - αλλά καθώς προχωρούσε με κέρδισε. Δεν ξέρω τι από τα δύο προτιμώ - το ένα κομμάτι μου προτιμά το happy end (μόνο το 1ο μέρος) - το άλλο καταλαβαίνει περισσότερα με το 2ο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Το πρώτο μέρος είναι λυρικότατο και εξαιρετικό. Το δεύτερο μου φάνηκε λίγο σαν γραμμένο επειδή σου ζητούσαν συνέχεια. Μπορούσε και να μην υπάρχει, δεν ήταν όμως άσχημο. Απλά όχι τόσο καλό όσο το πρώτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Τα μαλλιά του, μακριά και σχεδόν χρυσαφένια, είχαν γίνει δυο τόνους πιο σκούρα και δυο πόντους πιο μακριά απ' το νερό. Λίγο περίεργο αυτό το σημείο. Ντάξει να σκούρυναν, αλλά να μάκρυναν κιόλας; Να μου πεις ποιητική άδεια είναι αυτή... Το κείμενό σου είναι σε ένα πολύ καλό επίπεδο, αρκετά ποιητικό και με εξαίσια ατμόσφαιρα. Νομίζω πως το δεύτερο μέρος θα ήθελε λίγο περισσότερη ανάπτυξη, γιατί ο χαρακτήρας σου πολύ απότομα αρνείται την γυναίκα. Δεν εξηγείς εκτενέστερα τους λόγους, μοιάζει σαν να του ήρθε μια φλασιά και να θυμήθηκε πως δε θέλει να δει τον εαυτό του. Ίσως έπρεπε να το παρουσιάσεις πιο ομαλά, να δείχνει πρώτα τις αμφιβολίες του, τον φόβο του και μετά την άρνησή του. Και τα δύο κομμάτια είναι εξίσου καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 21, 2005 Author Share Posted September 21, 2005 Αταλάντη, καλή μου, ο καθένας έχει τον τρόπο του να δείχνει τα κομμάτια του ή να σε παραπέμπει στα σημεία που κρύβονται. Δε θα μ' άρεσε να είμαι κι ανοιχτό βιβλίο... Θρόγκε, τα μαλλιά μάκρυναν απ' το βάρος του νερού. Τα μαλλιά τα δικά μου που είναι λίγο σπαστά παίνρουν 5 πόντους μήκος στο λούσιμο. μοιάζει σαν να του ήρθε μια φλασιά και να θυμήθηκε πως δε θέλει να δει τον εαυτό του. Ναι, αυτό ακριβώς έγινε. Όπως πολλές αποφάσεις, πάρθηκε από ένα φλασάκι. Απλά αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arion_Mandrake Posted September 23, 2005 Share Posted September 23, 2005 Λίγο περίεργο αυτό το σημείο. Ντάξει να σκούρυναν, αλλά να μάκρυναν κιόλας; Να μου πεις ποιητική άδεια είναι αυτή... Μάλλον αγαπητέ δεν έχεις μεγάλη σχέση με τρίχες^^ - Me likes! Δεν πρόκειται να μπω στον κόπο να συγκρίνω, μου αρέσει ως σύνολο και ο λόγος είναι ότι θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ -όπως σου είπα αλλά το ξέχασες- ή μάλλον, θα μπορούσα να το έχω βιώσει, εννοώντας ότι το χαριτωμένο σου διηγηματάκι είναι ρεαλιστικότατο και γραμμένο έτσι ώστε να μην έχω όρεξη να ψάχνω για ορθογραφικά λάθη και ατέλειες γενικότερα.. Θα διαφωνήσω με τη Nienna βέβαια και με την καθωσπρέπουσα μετριοφροσύνη σου, δε βλέπω σημάδια του -και καλά- ντροπαλούλη και γλυκούλη χαρακτήρα σου σε κανέναν από τους χαρακτήρες, για την ακρίβεια είσαι τόσο ψωνάρα που μόνο με τη σιγουριά της γκόμενας του διηγήματος θα μπορούσες να ταυτιστείς και ουχί με τον καρμοίρη Ανρί που θα θύμιζε κάποιον πρώην ή νυν γκόμενό σου (καλή ώρα:Ρ) Ο άγρυπνος και εξαντλημένος άντρας σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 25, 2005 Share Posted September 25, 2005 "Όχι στα σήκουελς" κατηγορηματικά και δαγκωτό Δεν τις χρειαζόμαστε σε τίποτα τις περαιτέρω εξηγήσεις, είναι πλήρες νοηματικά το πρώτο κομμάτι και η εξήγηση του δεύτερου μάλλον το χαλάει παρά το συμπληρώνει παρόλο που είναι καλογραμμένο κι αυτό. Είναι μικρό και περιεκτικό αλλά το παίρνει για κάνα δυο τρία χέρια χτένισμα. Μια εικόνα, ένα συναίσθημα και μια ερώτηση. Θα μπορούσε να γίνει τέλειο. Όσον αφορά το ζουμί του ... ω!...είναι πολύ ανατριχιαστικό. Είναι μια συμπεριφορά που όλοι πάνω κάτω την έχουμε βιώσει ή δει γύρω μας. Δεν οφείλεται στην ντροπή αλλά (κι εδώ συμφωνώ με τη Νιέννα) είναι άμυνα. Άμυνα όχι σε αυτό που φοβάσαι μα σε αυτό που πιστεύεις πως θα σε φοβίσει. Σε αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις διαφορετικός και στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να είναι αποδεκτός και κατανοητός από τους υπόλοιπους. Κοινωνική άμυνα θα έλεγα. Το κατάλαβα (ίσως κακώς για μένα) και μ'άρεσε πολύ! Υ.Γ. Τώρα μετά από αυτό περιμένεις να πιστέψω τα περί διευθυντή συναισθημάτων και τα τοιαύτα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 26, 2005 Author Share Posted September 26, 2005 Το ότι περιγράφω κάποιες συμπεριφορές και αντιδράσεις σε μια κατάσταση, ΔΕΝ σημαίνει επ' ουδενί ότι ταυτίζομαι με κάποιον απ' τους χαρακτήρες. Δεν είμαι η "γκόμενα του διηγήματος" και σίγουρα δεν είμαι ο Ανρί. Είμαι εξ' ίσου διαφορετική κι απ' τους δύο, έχω κομμάτια κι απ' τους δύο. Όπως οι περισσότεροι, φαντάζομαι... Κιάρα, το διευθυντιλίκι συναισθημάτων συνεπάγεται ακριβώς την αναγνώριση συμπεριφορών και τη δυνατότητα κατανόησής τους, όσα χιλιόμετρα κι αν απέχουν απ' τις δικές μου. Διαχειρίστηκα συναισθήματα που μπορούσα να βιώσω χωρίς να είναι δικά μου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γκέγκε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted September 16, 2008 Share Posted September 16, 2008 Τελικά πόσο δίκαιο έχουν αυτοί που λένε "περί ορέξεως..." Εμένα πάλι μου άρεσε πιο πολύ το δεύτερο κομμάτι. Δεν μου φάνηκε καθόλου προχειρογραμμένο . Ηταν θα έλεγα η αποκάλυψη. Πόσοι από μας προσμένουμε κάτι για να γίνουμε ευτυχισμένοι και όταν αυτό τελικά έρχεται δεν αντέχουμε την ευτυχία; Όμορφο διήγημα γεμάτο συναισθήματα που όλοι λίγο πολύ έχουμε αισθανθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 16, 2008 Author Share Posted September 16, 2008 Πού το ξέθαψες αυτό, βρε Μαράκι; Παίζει να 'ναι και το πρώτο-δεύτερο κείμενό μου εδώ μέσα... Ευχαριστώ που το ανακάλυψες, πάντως, και που το διάβασες και σχολίασες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted September 16, 2008 Share Posted September 16, 2008 Καταρχάς μου άρεσε πολύ ο τίτλος του και μετά με συνεπήρε το διήγημα. Εχει πολύ ωραία κομμάτια όπως π.χ. "Μιλάει, όπως τα βλέμματα, όπως οι σκέψεις. Φτάνει μόνο να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά για να την ακούσεις." αλλά και αυτό "Όμορφος;" "Κοιτάς εσένα μέσα από σένα. Κοίτα εσένα μέσα από μένα." Μου άρεσε γιατί να το κρύψουμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 16, 2008 Share Posted September 16, 2008 "Όχι στα σήκουελς" κατηγορηματικά και δαγκωτό Ναι, ναι! Και πάλι ναι! Μη λυγίζεις στις πιέσεις(των αφάνταστων). Το πρώτο κομμάτι ήταν εξαίσιο. Δεν ήθελα να μου πεις άλλο. Θα το συνέχιζα μόνος μου, και θα ήταν εσαεί ευμετάβλητο, ανάλογα με το πως ένιωθα εκάστοτε φορά. Έγραψες τη συνέχεια και μου ακύρωσες την φαντασία, το όποιο μου συναίσθημα. Έκανες και κάτι περισσότερο. Μου μαύρισες την ψυχή. Τα παιδάκια μπορεί να φωνάζουν για γαριδάκια. Μη δίνεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 16, 2008 Author Share Posted September 16, 2008 Ναι, ναι! Και πάλι ναι! Μη λυγίζεις στις πιέσεις(των αφάνταστων). Το πρώτο κομμάτι ήταν εξαίσιο. Δεν ήθελα να μου πεις άλλο. Θα το συνέχιζα μόνος μου, και θα ήταν εσαεί ευμετάβλητο, ανάλογα με το πως ένιωθα εκάστοτε φορά. Έγραψες τη συνέχεια και μου ακύρωσες την φαντασία, το όποιο μου συναίσθημα. Έκανες και κάτι περισσότερο. Μου μαύρισες την ψυχή. Τα παιδάκια μπορεί να φωνάζουν για γαριδάκια. Μη δίνεις! Οκ, επειδή οι απόψεις διίστανται, την επόμενη φορά που θα μου ζητάνε σήκουελ (και θα έχω έμπνευση να το γράψω κιόλας) θα το στέλνω με πμ σ' όσους το είχαν ζητήσει κι έτσι θα είναι όλοι ικανοποιημένοι. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted November 1, 2011 Share Posted November 1, 2011 (edited) Χριστινα μου μπραβο σου..... Με αγγιξε παρα πολυ η ιστορια σου..... Ισως γιατι εχω ζησει μια παρομοια ιστορια....Ισως γιατι μεσα απο τις λεξεις σου μου θυμισες παλιες σκεψεις και καταστασεις που ξερω οτι δε θα ξεχασω ποτε... Και αν αναρωτιεσαι που ξετρυπωσα την ιστορια σου, θα σου πω οτι το αποσπασμα που παρεθεσε η mariposa σε ενα αλλο τοπικ: "Όμορφος;""Κοιτάς εσένα μέσα από σένα. Κοίτα εσένα μέσα από μένα." με εκανε να θελω να τη διαβασω ολοκληρη. Μια (προσωπικη) ενσταση μονο : Θα προτιμουσα να μην υπηρχε το "Μα δε σου ειχα πει να ερθεις" απο τη πλερα του Ανρι. Πιστευω πως ακυρωνει καπως την αναμονη, τις σκεψεις και την αγωνια του μεχρι να ερθει η κοπελα (παρολο που οντως δε της εχει πει οτι θα τη περιμενει) . Να ΄σαι καλα και να συνεχισεις το ομορφο γραψιμο σου.... Edited November 1, 2011 by BlackCatGirl Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted November 1, 2011 Author Share Posted November 1, 2011 Αχ, αυτό το κείμενο πάλι... Ευχαριστώ, Βάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted November 23, 2011 Share Posted November 23, 2011 Πολύ καλό! Σύντομο μα πλήρες εικόνων. Λιτό στη γλώσσα μα μεστό από ιδέες. Μια μικρή ψυχολογική πραγματεία, θα έλεγα. Εύγε! Σ' ευχαριστώ πολύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.