Management RObiN-HoOD Posted September 15, 2005 Management Share Posted September 15, 2005 (edited) Όλοι νομίζουν … Πως ξέρουν να ζουν και πως είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους που περιφέρονται δίπλα τους. Όλοι προχωράνε στην καθημερινότητα και τρέχουν να κρυφτούν πίσω από πρόσωπα δανεικά, ψεύτικα και πλασμένα μόνο από το φόβο και τη δίψα τους. Ποθούν αυτό που δεν έχουν, μα δεν απλώνουν το χέρι τους, ή είναι αργά. Ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Η ζωή μοιάζει με ένα γκρεμό που σκαρφαλώνουμε, πετώντας σκοινιά για να πιαστούν πιο πάνω όχι στους άγριους βράχους, αλλά σε άλλους ανθρώπους και να τους τραβήξουμε όσο μπορούμε, για να ανέβουμε μέχρι να σπάσει το σκοινί και να συνεχίσουμε στο επόμενο. Άλλες φορές γνωρίζουμε τους ανθρώπους αυτούς, άλλες όχι. Άλλες πάλι δεν είναι καν άνθρωποι. Μοιάζουν φαντάσματα, αλλά μέσα στον αγώνα μας να φτάσουμε την κορυφή δεν τα ξεχωρίζουμε. Επιθυμούμε να ζήσουμε το κάθε λεπτό γρήγορα και θετικά. Να αναρριχηθούμε. Πρέπει να σκεφτούμε, όμως, τι γίνεται όταν κάποιους από αυτούς που γαντζώνουμε τους φτάνουμε, σταματάμε και κοιτάμε για λίγο το τοπίο από εκεί ψηλά μαζί τους και μετά συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε μαζί τους από εκεί και πέρα. Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, παρά μόνο στιγμές ευτυχίας. Στιγμές που πολλοί τις γεμίζουν με δηλητήριο και απόκοσμα σχόλια, άδειες λέξεις, σκέψεις χωρίς νόημα και πράξεις που αργότερα μετανιώνουν. Ο κάθε εγώ και κάθε εσύ που προστάζουμε τη ζωή με τις σκέψεις μας οφείλουμε να κατανοήσουμε τους λόγους που πράττουμε στιγμές, ευτυχισμένες ή μη, για να μπορέσουμε να ανοίξουμε την ψυχή μας και να δούμε τι έχει μέσα, από τι σχηματίζεται. Του κάθε ανθρώπου τα συναισθήματα είναι κλειστά κουτάκια, βαλμένα σε μια βιβλιοθήκη το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα πάνω στο άλλο, στοιβαγμένα σε ράφια χωρίς ετικέτες, χωρίς οδηγίες. Είναι οι επιλογές που κάνουν άλλοι, χάρες για μας, να ανοίγουν τα δώρα μας για να τα μοιραζόμαστε. Στιγμές που ανοίγει κανείς δώρα μόνος του είναι οι χειρότερες, διότι δεν έχει κανέναν να τα μοιραστεί. Τότε είναι πιο δυνατά, πιο τρομακτικά και πιο επικίνδυνα. Το παιχνίδι της ζωής είναι επικίνδυνο, γεμάτο δύσκολες ανηφόρες και κουτάκια που πολλές φορές ξεφεύγουν, πέφτουν από τις τσέπες μας χωρίς να το καταλάβουμε. Τότε τα κλέβουν άλλοι και τα ζούνε αντί για εμάς. Τα χαίρονται και τα σπαταλάνε στη θέση μας, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε έρημοι υπαρξιακά. Κουτάκια που ανοίξαμε και γευτήκαμε μα δε πετάξαμε είναι οι αναμνήσεις. Είναι αυτά που κρατάμε και μετά το άνοιγμα, για να μας δίνουν δύναμη να συνεχίσουμε. Κουτιά, καλά κρυμμένα συνήθως, που η γεύση τους δεν αλλοιώνεται με το χρόνο, που όμως μπορεί να μην είναι πάντοτε ευχάριστη. Και αν αναρωτιέστε γιατί κανείς να κρατήσει και τέτοια κουτάκια, τότε βάλτε βαθιά το χέρι στην τσέπη σας και ψάξτε καλά για απαντήσεις. Edited September 20, 2005 by RObiN-HoOD Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 "για να ανέβουμε μέχρι να σπάσει το σκοινί και να συνεχίσουμε στο επόμενο" Έδώ θα πρόσθετα "ή μέχρι να αφήσει ο άλλος το σχοινί από την εξουθένωση και παρασυρθεί κάτω στον γκρεμό" "Επιθυμούμε να ζήσουμε το κάθε λεπτό γρήγορα και θετικά." Τώρα πως γίνεται να τραβάς (=πατάς σε) άλλους ανθρώπους και να ζεις έτσι θετικά δεν ξέρω.. δεν το λέω για σένα. όντως μερικοί νομίζουν ότι έτσι έχουν θετική ζωή "Πρέπει να σκεφτούμε, όμως, τι γίνεται όταν κάποιους από αυτούς που γαντζώνουμε τους φτάνουμε, σταματάμε και κοιτάμε για λίγο το τοπίο από εκεί ψιλά μαζί τους και μετά συνεχίζουμε. " λίγο μπερδεμένη η πρόταση, να σκεφτούμε ίσως τους ανθρώπους αυτούς; ή ποιες είναι οι συνέπειες; "παρά μόνο στιγμές ευτυχίας. Στιγμές που πολλοί τις γεμίζουν με δηλητήριο " Μιλάς για τις ίδιες στιγμές; Ή εννοείς άλλες στιγμές; Βασικά αυτή τη στάση ζωής όντως τη σφετερίζονται πολλοί άνθρωποι, ειδικά στον ιδιωτικό επαγκελματικό χώρο. Άλλα ίσως και στους κοινωνικούς μας κύκλους. Μερικοί μου έχουν πει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εγώ προσπαθώ να μην το βλέπω ως λύση αυτό, και ούτε νομίζω κι εσύ αλλά και άλλοι άνθρωποι. Ελπίζω μόνο να μην είναι ευκαιρία αυτό για να μας φτάσουν και πατήσουν πάνω μας άλλοι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted September 16, 2005 Author Management Share Posted September 16, 2005 "για να ανέβουμε μέχρι να σπάσει το σκοινί και να συνεχίσουμε στο επόμενο"Εδώ θα πρόσθετα "ή μέχρι να αφήσει ο άλλος το σχοινί από την εξουθένωση και παρασυρθεί κάτω στον γκρεμό" Ενδιαφέρον αλλά μιλάς για άλλη διάσταση που δεν θέλω να πιάσω. "Επιθυμούμε να ζήσουμε το κάθε λεπτό γρήγορα και θετικά."Τώρα πως γίνεται να τραβάς (=πατάς σε) άλλους ανθρώπους και να ζεις έτσι θετικά δεν ξέρω.. δεν το λέω για σένα. όντως μερικοί νομίζουν ότι έτσι έχουν θετική ζωή Αν γίνετε λέει; Αλλά είναι θέμα στη φιλοσοφία όχι εδώ. "Πρέπει να σκεφτούμε, όμως, τι γίνεται όταν κάποιους από αυτούς που γαντζώνουμε τους φτάνουμε, σταματάμε και κοιτάμε για λίγο το τοπίο από εκεί ψιλά μαζί τους και μετά συνεχίζουμε. "λίγο μπερδεμένη η πρόταση, να σκεφτούμε ίσως τους ανθρώπους αυτούς; ή ποιες είναι οι συνέπειες; Εδώ πρέπει να δούμε εκτός από την εκμετάλλευση, την συνύπαρξη και τη φιλία. Ίσως τη μικρή σε μήκος δράση μεταξύ των ανθρώπων όσο μπορεί να επιτραπεί από τον περίγυρο και τις εκάστοτε ιδέες και αντιλήψεις. "παρά μόνο στιγμές ευτυχίας. Στιγμές που πολλοί τις γεμίζουν με δηλητήριο "Μιλάς για τις ίδιες στιγμές; Ή εννοείς άλλες στιγμές; Για τις ίδιες στιγμές. Επ’ ευκαιρίας να πω πως προσωπικά βρίσκω σαν τη πιο σημαντική φράση του κειμένου το: «Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, παρά μόνο στιγμές ευτυχίας». Νομίζω αποκαλύπτει πολλά, τουλάχιστον για την σημερινή εποχή όχι μόνο σαν συνθήκες αλλά και σαν συλλογική ιδεολογία. Βασικά αυτή τη στάση ζωής όντως τη σφετερίζονται πολλοί άνθρωποι, ειδικά στον ιδιωτικό επαγγελματικό χώρο. Άλλα ίσως και στους κοινωνικούς μας κύκλους. Μερικοί μου έχουν πει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εγώ προσπαθώ να μην το βλέπω ως λύση αυτό, και ούτε νομίζω κι εσύ αλλά και άλλοι άνθρωποι. Ελπίζω μόνο να μην είναι ευκαιρία αυτό για να μας φτάσουν και πατήσουν πάνω μας άλλοι... Τυπικά και μόνο αναφέρω ότι επειδή γράφω τα κείμενα αυτά δεν σημαίνει ότι τα συμμερίζομαι. Νομίζω εξυπακούεται. Ευχαριστώ για τα σχόλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Τυπικά και μόνο αναφέρω ότι επειδή γράφω τα κείμενα αυτά δεν σημαίνει ότι τα συμμερίζομαι. Νομίζω εξυπακούεται. <{POST_SNAPBACK}> Δεν πρόλαβα ακόμα να διαβάσω το κείμενο όμως διάβασα αυτό το σχόλιό σου και...διαφωνώ! Μέσα στα κείμενα γράφεις κάτι δικό σου. Κάτι που πιστεύεις, που σε εκφράζει, που φιλτράρει την ψυχή σου και ορίζει τις σκέψεις σου! Εγώ, τουλάχιστον, συμφωνώ με όλα όσα γράφω στα κείμενά μου! Δε μπορώ παρά να τα συμμερίζομαι! Γιατί είναι δημιουργήματα της ψυχής μου! Δε μπορώ να γράψω (και να υποστηρίξω) σε κείμενό μου κάτι με το οποίο διαφωνώ! Μου φαίνεται αδιανόητο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Panos Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Θα ήθελα να σχολιάσω πάνω σε αυτό το δοκίμιο. Πριν όμως, θα επιθυμούσα να μάθω κάτι....Robin, για ποιο λόγο το έγραψες? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted September 16, 2005 Author Management Share Posted September 16, 2005 Όταν μπαίνω σε mode απόσταξης, το βρυσάκι του μυαλού μου βγάζει κάτι τέτοια περίεργα. Επίσης, όταν είμαι κάτω από πίεση ή άγχος ή ακόμα και αναπολώ άλλα μέρη μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας τότε ένα κράμα αλήθειας και ψέματος αναδύεται. Αυτή είναι η πιο συγκεκριμένη απάντηση που μπορώ να σου δώσω αυτή τη στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Panos Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Αυτό φαντάστηκα και γω. Το ονομάζω ψυχογράφημα. Πολύ καλογραμμένο. Φυσικά αντιλαμβάνεσαι ότι η Isis έχει δίκιο. Αποκλείεται να είναι "ψεύτικο". Θεωρώ ότι το εννοείς και σίγουρα το ασπάζεσαι. Και γιατί όχι? Μπορεί να είσαι πιο λυρικός από το μέσο κάτοικο αυτού του πλανήτη, αλλά μη νομίζεις ότι αυτές, οι ίδιες, σκέψεις δε βασάνισαν (και βασανίζουν) την πλειονότητα μας. Θα συνεχίσω με μία δεύτερη ερώτηση: γιατί το postαρες? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Θα συνεχίσω με μία δεύτερη ερώτηση: γιατί το postαρες? <{POST_SNAPBACK}> Κάν'τες βρε καμάρι μου όλες τις ερωτήσεις μαζί! Το παιχνίδι των 10 ερωτήσεων παίζουμε στις κριτικές κειμένων; Πάρ'του συνέντευξη άμα θες! Έχω αγωνία να δω πού θα καταλήξεις! Δε μπορώ να περιμένω... (joke) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Panos Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 (edited) Τι, και να γράψω καμμιά μπαρούφα? Αντε, να την πω τη βλακεία μου. Robin, μη με πάρεις τις μετρητοίς. Δεν σε ξέρω. Κειμενογραφικά είσαι εντάξη. Μ΄αρέσει και το θέμα. Όμως φίλε μου, εγώ διαβάζω μία κραυγή. Μία έκκληση για κατανόηση ή και βοήθεια. Πέρα δηλαδή από τις παρατηρήσεις-σωστές ή λάθος, δεν έχει σημασία διότι είναι βγαλμένο από μέσα-διαφαίνεται ένας βαθύς πόνος. Τώρα πάλι, ίσως γι' αυτό να μου άρεσε. Διότι είναι αυθεντικό. Δεν αντέχω όμως, θα το πω. Είναι αρκετά κοινό ως θέμα (όχι ως τρόπος παρουσίασης, αυτό ήταν καλό!). Και επειδή είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζεις αυτό, γι' αυτό πιστεύω ότι είχες την πραγματική ανάγκη να το κοινοποιήσεις σε ανθρώπους οι οποίοι σε καταλαβαίνουν Από την άλλη βέβαια, μπορεί να είσαι τόσο ικανός συγγραφέας, που να μπορείς σε ανύποπτες στιγμές να περνάς το συναίσθημα που επιθυμείς, χωρίς να είναι αληθινό. Και φυσικά, μπορεί να κάνω στα πάντα λάθος. Edited September 16, 2005 by Panos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted September 16, 2005 Author Management Share Posted September 16, 2005 [...]Θα συνεχίσω με μία δεύτερη ερώτηση: γιατί το postαρες? Γιατί οι σκέψεις που μας βασανίζουν είναι οι σκέψεις που ζούμε και οι αλήθειες, όπως και τα ψέματα χορεύουν μέσα μας, σε ένα ταγκό δίχως σταμάτημα. Που να ξέρω πως η κάθε λέξη το κάθε συναίσθημα μεταφράζεται στη πραγματικότητα του καθ’ ενός; Σίγουρα οι αποχρώσεις είναι άπειρες αν και η θεωρίες υποστηρίζουν ότι τείνουν. Θέλω να δω ποια η γνώμη σας και η αντίδρασή σας, όπως δηλαδή με όλα τα κείμενα άλλωστε που δημοσιεύει κανείς. Δεν είμαι εδώ για να διαχέω τη σοφία του κόσμου, ούτε σκοπεύω να φτάσω εκεί, όμως οι σκέψεις είναι δυνατές και σε ένα χαρτί χωρίς τέλος βρίσκεις άνεση στον αέρα που θα τις περάσει μπροστά από πολλά πρόσωπα. (το ξέρω ότι έχω ξεφύγει αλλά έτσι μου αρέσει…και για τους περίεργος, δεν τρέχει κάτι, είμαι καλά!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Λοιπόν. Κατ'αρχήν, ποστάρω την κριτική αυτή στο τόπικ μετά από προτροπή του ίδιου του Στέφανου (προς μεγάλη τιμή του, κατά την άποψή μου). Ό,τι είπαμε, το είπαμε πιο πριν online στο MSN (Τα λέω αυτά γιατί ίσως θεωρηθώ κακεντρεχής ή πικρόχολος). Εξυπακούεται ότι τα παρακάτω είναι προσωπικές μου απόψεις κι όχι κάποια συμπαντική αλήθεια. Στέφανε: Αυτό το "ψυχογράφημα" (ας το πούμε έτσι), δε νομίζω πως μπορούσε να έχει θέση πουθενά αλλού εκτός από το ημερολόγιό σου. Ο λόγος είναι φοβερά στυλιζαρισμένος, ενώ οι προτάσεις βαριές και πολλές λέξεις εξεζητημένες χωρίς λόγο. Το ότι το τέλειωσα κι έπρεπε να το ξαναδιαβάσω άλλες δυο φορές για να καταλάβω *περίπου* τι θέλει να πει, είναι πολύ κακό σημάδι. Θεωρώ ότι γράφτηκε "αυτόματα" (χωρίς προηγούμενο σχεδιασμό ή κάποιου είδους σκελετό) και γι'αυτό δεν ξεκινάει από πουθενά, δεν οδηγεί πουθενά και δεν έχει να πει τίποτε καινούριο, ενώ συνεχώς αναμασάει τα ίδια. Το ότι δεν είναι διήγημα (και δεν έχει πλοκή) δε σημαίνει πως δε χρειάζεται σχεδιασμό. Στο κάτω κάτω της γραφής, πραγματικά ελάχιστοι συγγραφείς γράφουν καλά αυτόματα. Δυο φράσεις που μου χτύπησαν πολύ άσχημα στ'αυτιά (ή μάτια, τέλος πάντων): "απόκοσμα σχόλια" και "πράττουμε στιγμές". Αυτό το'χω κάνει κι εγώ παλιότερα. Ένας που με κριτίκαρε μου είπε: "I see here the writings of a no-good writer trying to sound like a good writer". Αυτό είναι το τίμημα του να προσπαθεί κανείς να γράψει εξεζητημένα, ενώ με απλό λόγο μπορεί το ίδιο καλά (και μάλλον καλύτερα) να πετύχει το στόχο του. Αναφορικά με το περιεχόμενο, θεωρώ προσωπικά ότι δεν είχε τίποτε καινούριο να μου πει. Ίσως να είχε αν ήμουν έφηβος σε υπαρξιακές αναζητήσεις (όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό). Αυτό που εισέπραξα εγώ προσωπικά, ήταν διάχυτη απαισιοδοξία για τη ζωή κάποιου που προχωράει στην ενήλικη ζωή, με την εφηβεία όχι πολύ πίσω του, και απογοήτευση. Το έχω δει αλλού και μάλιστα πολύ καλύτερο. Θα μου έμοιαζε περισσότερο σαν teen-angst κείμενο. Έχοντάς το διαβάσει, θεωρώ προσωπικά ότι δεν κέρδισα το παραμικρό, ενώ αντίθετα έχασα το χρόνο μου. Και νομίζω πως κανένας συγγραφέας δε θέλει το κοινό του να εισπράττει κάτι τέτοιο απ'την ανάγνωση του έργου του. Κατευθύνσεις- Αν αποφασίσεις να γράψεις κάτι παρόμοιο, Στέφανε, (γιατί δε θεωρώ ότι το εν λόγω κείμενο σώνεται), κατά την άποψή μου πρέπει να προσέξεις τα εξής: 1) Μη γράφεις στυλιζαρισμένα και βαρύγδουπα. Γράφε απλά και κατανοητά. 2) Προσχεδίασε ό,τι είναι να γράψεις. Βασικό αυτό. 3) Προσπάθησε να πρωτοτυπείς (δε νομίζω πως είχες την εντύπωση ότι αυτό το κείμενο είναι πρωτότυπο). Προσπάθησε να είσαι πιο ουδέτερος στο συναίσθημα που βγάζεις, γιατί αποξενώνεις τον αναγνώστη σου με την πολλή απογοήτευση. Άσε τον να αισθανθεί μόνος του ό'τι είναι να αισθανθεί: μην εκβιάζεις την αντίδρασή του στο ψυχολογικό επίπεδο. Ν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Εγώ πάλι νομίζω πως καταλαβαίνω γιατί πράγμα μιλάς χωρίς να είναι απαραίτητη η δεύτερη ανάγνωση. Επίσης δεν θεωρώ πως οι σκέψεις του καθενός μας ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στο ημερολόγιο μας, ειδάλλως θα ήμουν σε φρενοκομείο, είμαι σίγουρη γι αυτό. Από την άλλη πάλι σε το φαίνεται σαν να γράφτηκε αυτόματα μάλλον συμφωνώ κι εγώ. Θα μπορούσες να το περάσεις κάνα δυο χέρια χτένισμα πριν να το ποστάρεις, καθαρά για τις φράσεις και τις λέξεις που επαναλαμβάνονται και όχι για την πρωτοτυπία ή μη του. Όμως υπάρχει μια παράγραφος την οποία θεώρησα λίγο παρεξηγημένη διαβάζοντας τις κριτικές. Η ζωή μοιάζει με ένα γκρεμό που σκαρφαλώνουμε, πετώντας σκοινιά για να πιαστούν πιο πάνω όχι στους άγριους βράχους, αλλά σε άλλους ανθρώπους και να τους τραβήξουμε όσο μπορούμε, για να ανέβουμε μέχρι να σπάσει το σκοινί και να συνεχίσουμε στο επόμενο. Άλλες φορές γνωρίζουμε τους ανθρώπους αυτούς, άλλες όχι. Άλλες πάλι δεν είναι καν άνθρωποι. Μοιάζουν φαντάσματα, αλλά μέσα στον αγώνα μας να φτάσουμε την κορυφή δεν τα ξεχωρίζουμε. Επιθυμούμε να ζήσουμε το κάθε λεπτό γρήγορα και θετικά. Να αναρριχηθούμε. Πρέπει να σκεφτούμε, όμως, τι γίνεται όταν κάποιους από αυτούς που γαντζώνουμε τους φτάνουμε, σταματάμε και κοιτάμε για λίγο το τοπίο από εκεί ψιλά μαζί τους και μετά συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε μαζί τους από εκεί και πέρα. Καταρχάς το ψιλά σημαίνει λεπτά. Νομίζω πως εννοείς ψηλά, αν και είναι άσχετο με αυτό που θέλω να πω. Δεν νομίζω πως αυτή η παράγραφος μιλάει για τους ανθρώπους που πατάνε επί πτωμάτων για να φτάσουν στην κορυφή. Νομίζω πως μιλάει για εκείνη την άλλη περίπτωση που όλοι λίγο πολύ βιώνουμε. Την αναγκαιότητα του να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που θα σε στηρίξουν και την κατάρα του να καταλαβαίνεις πως αυτό δεν γίνεται ποτέ. Το ιδανικό του να βρεις ένα τουλάχιστον άνθρωπο στη ζωή σου με τον οποίο θα μπορέσεις να πορευτείς μαζί και την πίκρα της γνώσης του εφήμερου μιας τέτοιας σχέσης μιας και οι άνθρωποι αλλάζουν. Τελικά δε μ' άρεσε το κείμενο. Με μελαγχόλησε και σε μισώ γι αυτό Πέρα από το χαβαλέ, θεωρώ πως το να μοιράζεσαι αυτές τις σκέψεις είναι τουλάχιστον υγιές -αν όχι απαραίτητο- για όλους μας και σίγουρα πολύ πιο γόνιμο σαν συζήτηση από πολλές άλλες που έχουμε κάνει στη βιβλιοθήκη. Αν και δεν νομίζω πως στην πραγματικότητα είναι συζήτηση βιβλιοθήκης. Ταύτα.... Υ.Γ. mistseeker sorry που διαφωνώ εντόνως με τα περί ημερολόγιου, απλά άγγιξες ευαίσθητη χορδή κι έπρεπε να το πω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted September 16, 2005 Share Posted September 16, 2005 Υ.Γ. mistseeker sorry που διαφωνώ εντόνως με τα περί ημερολόγιου, απλά άγγιξες ευαίσθητη χορδή κι έπρεπε να το πω. <{POST_SNAPBACK}> Καταλαβαίνω, νομίζω, τι θες να πεις. Δεν ήταν ο σκοπός μου να προσβάλλω το Στέφανο, φυσικά. Απλά ήθελα να τονίσω πως κατά την άποψή μου αυτές οι σκέψεις, έτσι όπως διατυπώθηκαν, δεν είχαν τίποτε καινούριο να προσφέρουν σε έναν συνηθισμένο (ούτε τελείως "αρχάριο", ούτε πολύ "ψαγμένο") αναγνώστη. Στο κάτω κάτω, όλα όσα γράφουμε, δεν είναι υποχρεωτικό ότι πρέπει και να δημοσιεύονται. Πολλές φορές μπορεί να έχουμε την ανάγκη να γράψουμε για τον εαυτό μας και μόνο. Αυτό το κείμενο μου έδωσε αυτή ακριβώς την εντύπωση: πως καλύτερο θα ήταν να είχε μείνει αδημοσίευτο. Πρώτον γιατί ήταν πολύ προχειρογραμμένο, και δεύτερο γιατί θεωρώ ότι ελάχιστα είχε να προσφέρει. Το συγκεκριμένο κομμάτι έτσι κι αλλιώς, πάντως, θα μπορούσα να το φανταστώ να λειτουργεί καλύτερα ως τμήμα προσωπικού ημερολογίου παρά ως γραπτό για γενικότερο προβληματισμό. Ίσως, απλούστερα διατυπωμένο και πιο καθαρογραμμένο, να μπορούσε να αποτελέσει και καλή αφετηρία για αντιπαράθεση απόψεων. Εν κατακλείδι, θεωρώ πως ο καθένας μας πρέπει να προσέχει τι απ'τα γραπτά του δίνει σε άλλους για ανάγνωση (τι, δηλαδή, εκθέτει σε κριτική --αναπόφευκτα--) και τι κρατάει για τον εαυτό του. Αν το κάναμε όλοι μας, νομίζω πως δε θα κατακλυζόμαστε από κείμενα μέτριας ή κακής ποιότητας, ή κείμενα που πάσχουν από έλλειψη πρωτοτυπίας ή ουσίας, πράγμα που αποτελεί και κατάρα του ίντερνετ. Ν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Εγώ σαν να διαφωνώ λιγάκι με όλους... ----- Κατ'αρχήν Στέφανε το ίδιο το κείμενο υποδυκνείει - αν όχι αποδυκνείει - πως είσαι ήδη beyond that. Αυτά δεν είναι πράγματα που σκέφτηκες τώρα δα, νομίζω, αλοίμονο αν μόνο τώρα τα είχες πρωτοσκεφτεί εξ'άλλου. Το τανγκό, η αλήθεια/ψέμα και διάφορα άλλα μικρά πραγματάκια που ανέφερες τα λεν όλα, όλα όσα θα ήθελε κανείς να ξέρει για την προέλευση του κειμένου και για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε. Για όσους δεν θα καταλάβουν το κείμενο θα είναι απλά κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι πάντα κάτι διαφορετικό για τον καθένα, οπότε ας το πάρει κανείς όπως νομίζει το γραπτό σου, ας το νοιώσει μέσω του εαυτού του. Ο λόγος σου εδώ μου αρέσει. Δεν τον θεωρώ πομπώδη ούτε δύσκολο. Συλλογισμοί είναι. Δεν μπορεί κανείς να καταγράφει σοβαρούς συλλογισμούς γράφοντας 'απλότερα' από όσο σκέφτεται. Κάπου κάτι θα χαθεί αν κανείς επιδιώξει να απλοποιήσει κάτι που ήρθε στο μυαλό του σύνθετο... Θα σου πω μόνον πως είναι απλούστατα όσο ειλικρινές ή όσο ψευδες θέλεις εσύ να είναι, κι αυτό αλλάζει, ή μπορεί κάλλιστα να αλλάξει κάθε στιγμή. Βλέπω μέσα σε αυτό μια ρευστότητα, μια προσωπικότητα προσαρμοστική, έναν χαμαιλέοντα ίσως. Μπορεί να έχω και μυωπία φυσικά... δεν το αποκλείουμε αυτό βέβαια... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted September 20, 2005 Share Posted September 20, 2005 Μου άρεσε αυτό το κείμενο. Ήταν απλοί συλλογισμοί οι οποίοι εκφράζουν μια ψυχολογική κατάσταση (την οποία περνάνε συχνά οι έφηβοι, κι εγώ, ως ένας, το γνωρίζω πολύ καλά ), πολύ καλά δοσμένοι, οι οποίοι δεν ξεφεύγουν απ' το κεντρικό θέμα. Επειδή αποτελείται από συναισθήματα, δεν μπορώ να το κρίνω, πέρα από το να πω ότι γράφεις στρωτά και κατανοητά. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ποίημα - φαίνεται μάλιστα σαν τη νοηματική απόδοση ενός ποιήματος. Δεν είναι άχρηστο να δημοσιεύεις τα κείμενά σου, όποια κι αν είναι αυτά, γιατί κάθε ένα αποτελεί μια έκφραση και μια γνώμη πάνω στον κόσμο, η οποία προσφέρει στον καθένα. Ακόμα κι αν είναι εντελώς κακογραμμένη, γεμάτη κλισέ ή αποτυχημένη γενικά - όχι ότι αυτό το κείμενο ανταποκρίνεται σ' αυτά τα χαρακτηριστικά, προς θεού Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.