[RolePlay] Ιερέας του Πολέμου

[Βάρδος]

Ο Panos είχε μια ιδέα, η οποία συνοψίζεται στο ότι κάποιος από εμάς θα υποστηρίζει μια άποψη την οποία δεν πιστεύει και οι άλλοι θα προσπαθούν να αντικρούσουν τα επιχειρήματά του. Αυτό βοηθάει στο να φτιάξει κανείς έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα που πιστεύει σε άλλα πράγματα από ό,τι ο συγγραφέας.

 

Όλα τα topics που υπάγονται σε αυτή την κατηγορία θα έχουν τη σημείωση [RolePlay] πριν από τον τίτλο τους, γιατί, ουσιαστικά, αυτό είναι: υποδύεσαι ένα ρόλο, κάτι που δεν είσαι. Ωστόσο, τονίζουμε ότι δεν έχει σχέση με τα γνωστά role playing games, για τα οποία μπορείτε να συζητήσετε στο φόρουμ "Παιχνίδια". Επίσης, τονίζουμε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι, και δε θα πρέπει κανείς να περεξηγείται από όσα λέγονται ή να τα παίρνει σοβαρά. (Εννοείται, βέβαια, ότι δεν επιτρέπονται βρισιές και τα παρόμοια.)

 

Αρχίζουμε, λοιπόν, το πρώτο RolePlay.

 

*

 

 

Θεωρείστε ότι είμαι ένας ιερέας που πιστεύει σ'έναν θεό του πολέμου. Το όνομά μου είναι Άντολβαρ. Ψηλός' ξανθά, μακριά μαλλιά' γενειοφόρος. Όχι τόσο επιθετικός όσο άλλους πιστούς του Άνκαραζ (αυτός είναι ο θεός μου).

 

Τώρα, πώς ν'αρχίσω;...

 

Ας αρχίσω με κάτι απλό: Πιστεύω, τέκνα μου, ότι ο πόλεμος είναι η φυσική έξαρση στην όποια πάντοτε φτάνουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Η ειρήνη δεν είναι παρά μια ανακωχή. Ο άνθρωπος σφυρλατείται στον πόλεμο, τότε που ο Κύριός μου αφυπνίζεται και προσφέρει τη χάρη του στους πιστούς του. Και στον πόλεμο όλοι οι αγωνιστές είναι οι πιστοί.

[Rikochet]

Ο πόλεμος προϋποθέτει την απώλεια ανθρώπινων ζωών' τραύματα σε ψυχή και σώμα συνάμα' καταπάτηση της προσωπικής αλλά και της συλλογικής ελευθερίας. Πως μπορεί κάτι τέτοιο να είναι θετικό;

[Nienor]

Πιστεύω, τέκνα μου, ότι ο πόλεμος είναι η φυσική έξαρση στην όποια πάντοτε φτάνουν οι ανθρώπινες κοινωνίες.

 

Η πτώση τους μάλλον, η κοινωνία δεν είναι Φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του. Χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να αναστηθεί η κοινωνία και να φτάσει ο πολιτισμός της εκεί που βρισκόταν πριν από την ισοπέδωση του. Πόσος χαμένος χρόνος! Δε βρίσκεις;

 

Εξάλλου τι κερδίζεις με την εξόντωση πολιτισμών και έμβιων όντων, πέρα από το ικανοποιήσεις την οργή σου; ή την οργή του βάναυσου Θεού σου;

[Eroviana]

Εσύ, Άντολβαρ, επέλεξες ν'ακολουθήσεις αυτή την πίστη, αυτή την οδό του αίματος. Τι έχεις να πεις, όμως, σε όλους εκείνους που δεν το επέλεξαν αλλά εσύ κι οι όμοιοί σου τους πολεμάτε, τους σφάζετε; Με ποιο δικαίωμα τους στερείς το δικό τους δικαίωμα να επιλέξουν;

[Βάρδος]

Ο πόλεμος προϋποθέτει την απώλεια ανθρώπινων ζωών'

<{POST_SNAPBACK}>

 

Οι αδύναμοι πεθαίνουν, για να κάνουν χώρο στους δυνατούς, οι οποίοι θα κάνουν και δυνατά παιδιά. Και ο κόσμος γίνεται καλύτερος.

 

τραύματα σε ψυχή και σώμα συνάμα

 

Ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους, νεαρέ μου.

 

καταπάτηση της προσωπικής αλλά και της συλλογικής ελευθερίας

 

Προσωπική και συλλογική ελευθερία; Ψευδαισθήσεις! Όταν σηκώνεσαι, παίρνεις τα όπλα σου, και τσακίζεις τους αντιπάλους σου, αυτό είναι πραγματική ελευθερία!

 

Η πτώση τους μάλλον, η κοινωνία δεν είναι Φοίνικας που αναγεννάται από τις στάχτες του. Χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να αναστηθεί η κοινωνία και να φτάσει ο πολιτισμός της εκεί που βρισκόταν πριν από την ισοπέδωση του. Πόσος χαμένος χρόνος! Δε βρίσκεις;

 

Ο πόλεμος είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν ρωτάς τον τυφώνα αν πρέπει να περάσει από την πόλη σου. Δε ρωτάς την καταίγιδα γιατί ξεριζώνει τα δέντρα από το δάσος. Δε ρωτάς γιατί το ηφαίστειο εκρήγνειται και σκεπάζει μια πεδιάδα με λάβα.

 

Εξάλλου τι κερδίζεις με την εξόντωση πολιτισμών και έμβιων όντων, πέρα από το ικανοποιήσεις την οργή σου; ή την οργή του βάναυσου Θεού σου;

<{POST_SNAPBACK}>

 

Ο Κύριός μου δεν έχει να κάνει με οργή. Έρχεται όταν είναι η ώρα του να έρθει. Εγώ ακούω το κάλεσμα και ακολουθώ. Όπως και πολλοί αλλοί. Μερικοί, δε, χωρίς να το αντιλαμβάνονται...

 

Εσύ, Άντολβαρ, επέλεξες ν'ακολουθήσεις αυτή την πίστη, αυτή την οδό του αίματος. Τι έχεις να πεις, όμως, σε όλους εκείνους που δεν το επέλεξαν αλλά εσύ κι οι όμοιοί σου τους πολεμάτε, τους σφάζετε; Με ποιο δικαίωμα τους στερείς το δικό τους δικαίωμα να επιλέξουν;

<{POST_SNAPBACK}>

 

Όταν έρχεται η καταιγίδα, είμαι ο ποιμένος τους. Δεν τους καταδιώκω' τους καθοδηγώ. Τους δείχνω πώς να αντιληφτούν καλύτερα τον Κύριό μου, που ξυπνάει εντός τους.

 

 

Τώρα, με κατανοείτε καλύτερα, σίγουρα.

[Atrelegis]

Οι αδύναμοι πεθαίνουν, για να κάνουν χώρο στους δυνατούς, οι οποίοι θα κάνουν  και δυνατά παιδιά. Και ο κόσμος γίνεται καλύτερος.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Διασφαλίζοντας ένα μέλλον στο οποίο έχουν διακριθεί ποίοί; Αυτοί που επικράτησαν μέσα από το απόγειο της ανθρώπινης ανικανότητας να δεχτεί τον συνάνθρωπο; Αφήνοντας στη νέα γενιά απώλεια και ερείπια και προδιάθεση για μια ακόμη καταστροφή; Όσοι απέμειναν από τον πόλεμο δε θα γεννήσουν δυνατά παιδιά, αν δεν έχουν να τα ταΐσουν, να τα εκπαιδεύσουν και να τους μάθουν τους τρόπους της ειρήνης.

 

Ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους, νεαρέ μου.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Ναι, αλλά με τι τίμημα; Τι απομένει από έναν άνθρωπο που έχασε τα πάντα; Μια δυνατή θέληση, αλλά ποιό το νόημα όταν δεν υπάρχει αύριο;

 

Προσωπική και συλλογική ελευθερία; Ψευδαισθήσεις! Όταν σηκώνεσαι, παίρνεις τα όπλα σου, και τσακίζεις τους αντιπάλους σου, αυτό είναι πραγματική ελευθερία!

<{POST_SNAPBACK}>

 

Η πραγματική ελευθερία είνι όταν μπορείς να επικρατήσεις με τον λόγο και να ξέρεις ότι θα γυρίσεις σε ένα σπιτικό και σε ένα μέλλον. Η προσωπική ελευθερία είναι η επιλογή του ανθρώπου να αναλάβει την ευθύνη του, να αποκτήσει συναίσθηση της πράξης του και η συλλογική να δρουν όλοι με βάση την ρποσωπική του βούληση, αλλά σαν ενιαίο και σκεπτόμενο σύνολο, όχι σαν άμυαλους υπηρέτες μαι διοίκησης που τους στέλνει να γίνουν αριθμοί και απώλειες στα κατάστιχα των απωλειών...

 

Ο πόλεμος είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν ρωτάς τον τυφώνα αν πρέπει να περάσει από την πόλη σου. Δε ρωτάς την καταίγιδα γιατί ξεριζώνει τα δέντρα από το δάσος. Δε ρωτάς γιατί το ηφαίστειο εκρήγνειται και σκεπάζει μια πεδιάδα με λάβα.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Ο Τυφώνας και η Καταιγίδα είναι προϊόντα της οργής της Φύσης. Οι άνθρωποι μπορεί να την προακλούν, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να της δώσουν εξήγηση, αιτία, αφορμή ή να επωφεληθούν οι ηγέτες τους. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα από φυσικές καταστροφές ούτε οφείλονται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και φυλετικό μίσος. Ο Πόλεμος είναι το αρχέγονο απόκτημα του ανθρώπου, μια διαρκής υπενθύμιση των λαθών του. Δεν μπορεί αν χαρακτηριστεί φυσικό φαινόμενο, γιατί ακόμη και η πιο βίαιη διαμάχη έχει πίσω της μια λογική συνέχεια, αιτίες σκοπούς, αφορμές, επωφελούμενες ομάδες. Η Φύση χτυπά τον Άνθρωπο, άσχετα με τη Φυλή, τη Θρησκεία, την Υποταγή του. Ο Πόλεμος είναι που κάνει διακρίσεις

 

Ο Κύριός μου δεν έχει να κάνει με οργή. Έρχεται όταν είναι η ώρα του να έρθει. Εγώ ακούω το κάλεσμα και ακολουθώ. Όπως και πολλοί αλλοί. Μερικοί, δε, χωρίς να το αντιλαμβάνονται...

<{POST_SNAPBACK}>

 

Ο Κύριος σου είναι η υλοποίηση της αποτυχίας του ανθρώπου να αποδεχτεί τη συνύπαρξη με το είδος του. Μπορεί αν μην υπάρχει οργήσ τον ίδιο, αλλά η απώλεια δημιουργεί οργή, η έχθρα οδηγεί σε μια κατάρρευση του ήθους του ανθρώπου, ώσπου δεν είσαι τίποτα πια παρά φόβος και μίσος σαν βρεθείς στο πεδίο της μάχης. Εσείς, πριν από όλους θα έπρεπε να το ξέρατε...

 

Όταν έρχεται η καταιγίδα, είμαι ο ποιμένος τους. Δεν τους καταδιώκω' τους καθοδηγώ. Τους δείχνω πώς να αντιληφτούν καλύτερα τον Κύριό μου, που ξυπνάει εντός τους.

Τώρα, με κατανοείτε καλύτερα, σίγουρα.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Είστε ένας ηθικός αυτουργός στο μαζικό έγλημα του ανθρώπινου είδους προς τον εαυτό του. Πρακτικά βοηθάτε τους συανθρώπους σας να αυτομαστιγωθούν με τα λόγια και το έργο σας. Ναι, σας καταλαβαίνω. ΄

Και δεν θα ήθελα να κάνω παρέα μαζί σας...

[Βάρδος]

Διασφαλίζοντας ένα μέλλον στο οποίο έχουν διακριθεί ποίοί; Αυτοί που επικράτησαν μέσα από το απόγειο της ανθρώπινης ανικανότητας να δεχτεί τον συνάνθρωπο; Αφήνοντας στη νέα γενιά απώλεια και ερείπια και προδιάθεση για μια ακόμη καταστροφή; Όσοι απέμειναν από τον πόλεμο δε θα γεννήσουν δυνατά παιδιά, αν δεν έχουν να τα ταΐσουν, να τα εκπαιδεύσουν και να τους μάθουν τους τρόπους της ειρήνης.

 

Η ειρήνη δεν είναι παρά μια ανακωχή. Ο πόλεμος θα έρθει και, όταν έρθει, μόνο ο Κύριός μου μπορεί να προετοιμάσει τους ανθρώπους γι'αυτόν. Όταν οι άνθρωποι ζουν σε περιόδο ειρήνης, πιστεύουν ότι ο πόλεμος ποτέ δε θα έρθει. Χα! Πόσο σφάλουν...

 

Ναι, αλλά με τι τίμημα; Τι απομένει από έναν άνθρωπο που έχασε τα πάντα; Μια δυνατή θέληση, αλλά ποιό το νόημα όταν δεν υπάρχει αύριο;

 

Όσο δυνατή κι αν είναι η καταιγίδα, η ζωή συνεχίζεται. Η περίοδος που η καταιγίδα μάς χτυπά είναι στιγμής δοκιμασίας. Στιγμής για να σφυρηλατηθούν οι άνθρωποι. Είναι ιερή στιγμή!

 

Η πραγματική ελευθερία είνι όταν μπορείς να επικρατήσεις με τον λόγο και να ξέρεις ότι θα γυρίσεις σε ένα σπιτικό και σε ένα μέλλον. Η προσωπική ελευθερία είναι η επιλογή του ανθρώπου να αναλάβει την ευθύνη του, να αποκτήσει συναίσθηση της πράξης του και η συλλογική να δρουν όλοι με βάση την ρποσωπική του βούληση, αλλά σαν ενιαίο και σκεπτόμενο σύνολο, όχι σαν άμυαλους υπηρέτες μαι διοίκησης που τους στέλνει να γίνουν αριθμοί και απώλειες στα κατάστιχα των απωλειών...

 

Χα-χα-χα! Αυτή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Γιατί, μετά, έρχεται ο πόλεμος, και τα παίρνει όλα από τα χέρια σου. Σαν νερό τρέχουν ανάμεσα από τα δάχτυλά σου. Αλλά, όταν περάσει η καταιγίδα, θα είσαι αρκετά δυνατός να συνεχίσεις. Και σε ποιον θα προσεύχεσαι όταν η καταιγίδα σε χτυπά;

 

Ο Τυφώνας και η Καταιγίδα είναι προϊόντα της οργής της Φύσης. Οι άνθρωποι μπορεί να την προακλούν, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να της δώσουν εξήγηση, αιτία, αφορμή ή να επωφεληθούν οι ηγέτες τους. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα από φυσικές καταστροφές ούτε οφείλονται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και φυλετικό μίσος. Ο Πόλεμος είναι το αρχέγονο απόκτημα του ανθρώπου, μια διαρκής υπενθύμιση των λαθών του. Δεν μπορεί αν χαρακτηριστεί φυσικό φαινόμενο, γιατί ακόμη και η πιο βίαιη διαμάχη έχει πίσω της μια λογική συνέχεια, αιτίες σκοπούς, αφορμές, επωφελούμενες ομάδες. Η Φύση χτυπά τον Άνθρωπο, άσχετα με τη Φυλή, τη Θρησκεία, την Υποταγή του. Ο Πόλεμος είναι που κάνει διακρίσεις

 

Ούτε ο πόλεμος κάνει διακρίσεις. Όλους τους χτυπά, αργά ή γρήγορα. Όσοι πιστεύουν τους εαυτούς τους ασφαλείς βγαίνουν και πιο ζημιωμένοι. Η ανθρώπινη ιστορία το αποδεικνύει, πολλές φορές. Στο τέλος, πάντα οι δυνατοί επιβιώνουν. Πάντα.

 

Ο Κύριος σου είναι η υλοποίηση της αποτυχίας του ανθρώπου να αποδεχτεί τη συνύπαρξη με το είδος του. Μπορεί αν μην υπάρχει οργήσ τον ίδιο, αλλά η απώλεια δημιουργεί οργή, η έχθρα οδηγεί σε μια κατάρρευση του ήθους του ανθρώπου, ώσπου δεν είσαι τίποτα πια παρά φόβος και μίσος σαν βρεθείς στο πεδίο της μάχης. Εσείς, πριν από όλους θα έπρεπε να το ξέρατε...

 

Σφαλείς απίστευτα, καλέ μου άνθρωπε. Ο Κύριός μου δίνει θάρρος, δύναμη, και αντοχή στους άνθρωπους, όταν βρεθούν ανάμεσα στο σφυρί και στο αμόνι. Όταν πρέπει να ξεπεράσουν την ύστατη δοκιμασία. Αλλά πώς μπορείς να κρίνεις όταν δεν έχεις βρεθεί σε θέση που να αναγκαστείς να προσευχηθείς στον Κύριό μου, για τη βοήθειά του;

 

Είστε ένας ηθικός αυτουργός στο μαζικό έγλημα του ανθρώπινου είδους προς τον εαυτό του. Πρακτικά βοηθάτε τους συανθρώπους σας να αυτομαστιγωθούν με τα λόγια και το έργο σας. Ναι, σας καταλαβαίνω. ΄

Και δεν θα ήθελα να κάνω παρέα μαζί σας...

 

Δε χρειάζεται να κάνεις παρέα μαζί μας. Είμαστε οι ποιμένες που οδηγούμε τον άνθρωπο στις δύκολές του στιγμές. Όταν η στιγμή έρθει, τότε και μόνο τότε θα μας κατανοήσεις. Πλήρως. Οι πιο άπιστοι στον καιρό ειρήνης έχει παρατηρηθεί ότι, παραδόξως, εν καιρώ πολέμου γίνονται οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του Κυρίου μου.

[heiron]

"Στο τέλος, πάντα οι δυνατοί επιβιώνουν. Πάντα."

Εδω σφαλλεις Αντολβαρ.Και οι δειλοι επιβιωνουν.Αυτοι που δεν τολμουν η δεν θελουν να πολεμησουν γλιτωνουν και συνεχιζουν τη ζωη τους.Αυτοι που αγαπουν τον πολεμο βρισκουν μονο το θανατο-αργα η γρηγορα.Κι οταν πεθαινουν αφηνουν πισω τους παιδια χωρις πατεραδες και γυναικες χωρις αντρες.

Οταν ο κοσμος παει στον πολεμο καταστρεφεται η ζωη του.Παραταει οχι μονο την οικογενεια αλλα και τη δουλεια του.Το σπιτι μενει χωρις λεφτα,τα χωραφια μενουν ακαλλιεργητα.Υπαρχει ελλειψη αγαθων,πεινα,εκμεταλλευση,...

Ο πολεμος δεν ειναι φυσικο φαινομενο.Βλεπεις τα ζωα να πολεμουν?Ναι,μαλωνουν αλλα δεν πολεμουν!Μονο κατωτερς μορφες ζωης πολεμουν.Ισως να θες να ανηκεις σε αυτες.

Στον πολεμο πρεπει να υπηρετεις τις διαταγες καποιου που δεν διαλεξες να υπηρετεις.Και μαλιστα χωρις οφελος-ειδικα για καποιον που δεν του αρεσει.Δεν ειναι αυτο σκλαβια?Εσυ μπορει να θες να εισαι σκλαβος.

Εγω δεν θελω.

Edited September 17, 2005 by heiron

[Bardoulas©]

στον πόλεμο όλοι οι αγωνιστές είναι οι πιστοί.

 

Ακόμη κι αυτοί που πολεμούν για την ειρήνη, επειδή αναγκάστηκαν; Πολύ εύκολα δε συμβιβάζεται ο Θεός σου; Με πιστούς που αναγκάζονται να προσυλητιστούν; Και που πολεμούν για μια ιδέα αντίθετη στη δική σου;

 

Η ειρήνη δεν είναι παρά μια ανακωχή

 

Η ειρήνη δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που ανήκει ο πόλεμος. Βλέπεις, εγώ πιστεύω πως ο πόλεμος είναι απλώς μια παρένθεση στην ευημερία που προσφέρει η ειρήνη.

 

Ό,τι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους, νεαρέ μου.

 

 

Προσωπική και συλλογική ελευθερία; Ψευδαισθήσεις! Όταν σηκώνεσαι, παίρνεις τα όπλα σου, και τσακίζεις τους αντιπάλους σου, αυτό είναι πραγματική ελευθερία!

 

Ένας ακρωτηριασμένος πως ακριβώς θα νιώσει την ελευθερία σου; Πόσο δυνατός μπόρει να γίνει από κάτι που δεν τον σκότωσε;

 

 

 

 

Όμως, όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα απαντήσεις. Ξέρω πως θα βρεις τρόπο να ξεγλιστρήσεις με επιχειρήματα που αντιτείθονται στην κοινή λογική, μιας και η δική σου λογική (αυτή που πρεσβεύει ο Θεός σου) είναι διαφορετική. Θέλω να σε ρωτήσω και μη βιαστείς να απαντήσεις, θα σου άρεσε, είτε σε εσένα είτε στο Θεό σου, ένας διαρκής πόλεμος; Ένας πόλεμος που θα ξεκινούσε σε όλο τον κόσμο, με πολλά και διαφορετικά μέτωπα, ένας πόλεμος χωρίς συμμαχίες, να μαίνεται μέχρι το τέλος του κόσμου;

[Βάρδος]

Ο Άντολβαρ βαδίζει μέσα στη μεγάλη, πέτρινη αίθουσα. Τα μακριά, ξανθά του μαλλιά κάνουν ανταύγες στο φως των κεριών. Το ιερατικό του ράσο είναι μαύρο, με το σύμβολο του θεού του κεντημένο στο στέρνο, με πορφυρή κλωστή: ένα όρθιο ακτινοβόλο ξίφος. Τα μποτοφορεμένα του πόδια αντηχούν αργά επάνω στο πάτωμα. Γεμίζει μια κούπα με νερωμένο κρασί και πίνει μια γουλιά, για να υγράνει το στόμα του. Ύστερα, στρέφει το καθαρό, γαλανό του βλέμμα προς το μέρος σας. Ακούει τα επιχειρήματά σας, και μιλάει...

 

Εδω σφαλλεις Αντολβαρ.Και οι δειλοι επιβιωνουν.Αυτοι που δεν τολμουν η δεν θελουν να πολεμησουν γλιτωνουν και συνεχιζουν τη ζωη τους.

 

Δεν κερδίζουν, όμως, τίποτα από αυτό. Δεν σφυρηλατούνται. Δεν γίνονται καλύτεροι. Και, όταν έρθει η ώρα να δοκιμαστούν --γιατί η ώρα θα έρθει' πάντα έρχεται--, τότε θα αποτύχουν.

 

Αυτοι που αγαπουν τον πολεμο βρισκουν μονο το θανατο-αργα η γρηγορα.

 

Είναι τιμή να πεθαίνεις στον πόλεμο, μαχόμενος για τα πιστεύω σου! Και πολλές φορές προτιμότερο από έναν αργό θάνατο επάνω σ'ένα κρεβάτι ποτισμένα από τα ίδια σου τα σκατά και κάτουρα.

 

Κι οταν πεθαινουν αφηνουν πισω τους παιδια χωρις πατεραδες και γυναικες χωρις αντρες.

 

Οι οποίοι με τη σειρά τους θα πρέπει να αγωνιστούν. Η ζωή είναι ο Αγωνάς. Αντιμετωπίζεις τον πόνο, αντιμετωπίζεις τον θάνατο, και σφυρηλατήσε, σαν το ατσάλι. Το κρύψιμο δε σε οφελεί. Σε κάνει μαλθακό. Σε κάνει σκουλήκι.

 

Οταν ο κοσμος παει στον πολεμο καταστρεφεται η ζωη του.Παραταει οχι μονο την οικογενεια αλλα και τη δουλεια του.Το σπιτι μενει χωρις λεφτα,τα χωραφια μενουν ακαλλιεργητα.Υπαρχει ελλειψη αγαθων,πεινα,εκμεταλλευση,...

 

Ο πόλεμος έρχεται σαν καταιγίδα. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Είναι η ώρα του θερισμού. Η ώρα τα ξερά να χωριστούν από τα χλωρά. Η ώρα οι αδύναμοι να πεθάνουν για να συνεχίσουν οι δυνατοί. Ο κόσμος έτσι λειτουργεί: καταστροφή, δημιουργία, καταστροφή, δημιουργία. Αέναα.

 

Ο πολεμος δεν ειναι φυσικο φαινομενο.Βλεπεις τα ζωα να πολεμουν?Ναι,μαλωνουν αλλα δεν πολεμουν!Μονο κατωτερς μορφες ζωης πολεμουν.Ισως να θες να ανηκεις σε αυτες.

 

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι είναι κατώτερη ή ανώτερη μορφή ζωής, αλλά ο πόλεμος ήταν πάντοτε μέρος της ζωής τους, και πάντοτε θα είναι. Και τότε, είναι ο Κύριος μου που άρχει, και σ'αυτόν οφείλετε τότε να προσεύχεστε. Ο Κύριός μου δεν είναι άρχοντας της καταστροφής: είναι ο οδηγός σας στους δύσκολους καιρούς. Βρίσκεται μέσα σας, κι όταν τον αναζητήσετε αρκετά, θα τον βρείτε. Και θα θριαμβεύσετε με τη δική του δύναμη, που είναι η δική σας δύναμη!

 

Στον πολεμο πρεπει να υπηρετεις τις διαταγες καποιου που δεν διαλεξες να υπηρετεις.Και μαλιστα χωρις οφελος-ειδικα για καποιον που δεν του αρεσει.Δεν ειναι αυτο σκλαβια?Εσυ μπορει να θες να εισαι σκλαβος.

Εγω δεν θελω.

 

Ο Άνκαραζ ποτέ δεν ήταν θεός της υποταγής, καλέ μου φίλε. Ο σωστός πολεμιστής μάχεται για εκείνο που τον εκφράζει, και μάχεται με πάθος. Αν οι άρχοντές του δεν τον εκφράζουν, γυρίζει και τους σκοτώνει. Κι αυτό είναι απόλυτα υγιές. Δεν είναι παρά μέρος του πολέμου. Του Αιώνιου Αγώνα.

 

Ακόμη κι αυτοί που πολεμούν για την ειρήνη, επειδή αναγκάστηκαν; Πολύ εύκολα δε συμβιβάζεται ο Θεός σου; Με πιστούς που αναγκάζονται να προσυλητιστούν; Και που πολεμούν για μια ιδέα αντίθετη στη δική σου;

 

Πόσο λάθος κάνεις. Πιστεύεις, όπως και πολλοί άλλοι παραπληροφορημένοι, ότι ο Κύριός μου επιθυμεί τον αδιάκοπο πόλεμο που οδηγεί στην καταστροφή των πάντων. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Ο Κύριός μου είναι ο συμπολεμιστής σου, ο συνοδοιπόρος σου στους δύσκολους καιρούς. Από αυτόν παίρνεις τη δύναμή σου, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις. Ακόμα κι αν πολεμάς για την ειρήνη. Ο Κύριός μου δεν είναι κατά της ειρήνης: η ειρήνη είναι το ιδεώδες που κάνει πολλούς να μάχονται, κι αυτό είναι καλό, γιατί, μετά από τη δοκιμάσια της φωτιάς και σιδήρου, βγαίνουν δυνατότεροι.

 

Η ειρήνη δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που ανήκει ο πόλεμος. Βλέπεις, εγώ πιστεύω πως ο πόλεμος είναι απλώς μια παρένθεση στην ευημερία που προσφέρει η ειρήνη.

 

Ή η ειρήνη είναι μια παρένθεση στον Αιώνιο Αγώνα του πολέμου. Πόσο αλληλένδετα είναι...

 

Ένας ακρωτηριασμένος πως ακριβώς θα νιώσει την ελευθερία σου; Πόσο δυνατός μπόρει να γίνει από κάτι που δεν τον σκότωσε;

 

Μέσα του, θα μάθει να αντιμετωπίζει το πρόβλημά του, κι έτσι θα γίνει δυνατότερος. Η δύναμη δε βρίσκεται μόνο στο σώμα. Μην κάνεις αυτό το λάθος. Βρίσκεται και στο πνεύμα. Μάλιστα, ίσως η δύναμη του πνεύματος να είναι η προτιμότερη.

 

Όμως, όλα αυτά δεν χρειάζεται να τα απαντήσεις.

 

Μα είναι χαρά μου να απαντήσω, και να σας δώσω να καταλάβετε τι αντιπροσωπεύει ο Κύριός μου και πού έχετε σφάλλει.

 

Ξέρω πως θα βρεις τρόπο να ξεγλιστρήσεις με επιχειρήματα που αντιτείθονται στην κοινή λογική, μιας και η δική σου λογική (αυτή που πρεσβεύει ο Θεός σου) είναι διαφορετική.

 

Κοινή λογική... Δε χρειάζεσαι την κοινή λογική μόνο ως οδηγό σου. Όταν βρεθείς στη μεγάλη ανάγκη, θα ζητήσεις βοήθεια από την καρδιά σου, όχι από το μυαλό σου.

 

Θέλω να σε ρωτήσω και μη βιαστείς να απαντήσεις, θα σου άρεσε, είτε σε εσένα είτε στο Θεό σου, ένας διαρκής πόλεμος; Ένας πόλεμος που θα ξεκινούσε σε όλο τον κόσμο, με πολλά και διαφορετικά μέτωπα, ένας πόλεμος χωρίς συμμαχίες, να μαίνεται μέχρι το τέλος του κόσμου;

 

Ο Κύριός μου δεν είναι αυτό που νομίζεις, όπως προείπα. Είναι ο οδηγός και συμπολεμιστής σου στις δύσκολες στιγμές του πολέμου. Δεν είναι ο καταστροφέας του κόσμου. Γιατί ο πόλεμος δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Αυτη είναι η φύση του ανθρώπου: μάχεται και αλλάζει, και κάνει ειρήνη, και μάχεται ξανά.

[tec-goblin]

Ούτε ο πόλεμος κάνει διακρίσεις. Όλους τους χτυπά, αργά ή γρήγορα. Όσοι πιστεύουν τους εαυτούς τους ασφαλείς βγαίνουν και πιο ζημιωμένοι. Η ανθρώπινη ιστορία το αποδεικνύει, πολλές φορές. Στο τέλος, πάντα οι δυνατοί επιβιώνουν. Πάντα.

Αν ο πόλεμος ήταν φυσικό φαινόμενο, θα χτυπούσε όλα τα πλάσματα. Όμως, μόνο ένα είδος πιθήκων στην Αφρική και εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πολέμους. Και φυσικά, ποιοι δυνατοί επιβιώνουν; Οι δυνατοί στο να σφάζουν και να επιβιώνουν υπό συνθήκες που κρατούν 5 χρόνια, ενώ είναι άχρηστοι για οτιδήποτε άλλο στην επακόλουθη ειρήνη που θα διαρκέσει 50; Ποιες είναι οι ικανότητες που αναπτύσσονται στον πόλεμο; Να υπερασπίζεσαι μια παράταξη τυφλά; Ο κόσμος έχει αλλάξει - αυτοί που υπερασπίζονται μια παράταξη τυφλά συχνά περιθωριοποιούνται ως αντικοινωνικοί και κολλημένοι. Σύντομα θα έρθει η στιγμή της απαξίωσης κάθε "πολεμικής" αρετής.

 

Δε χρειάζεται να κάνεις παρέα μαζί μας. Είμαστε οι ποιμένες που οδηγούμε τον άνθρωπο στις δύκολές του στιγμές. Όταν η στιγμή έρθει, τότε και μόνο τότε θα μας κατανοήσεις. Πλήρως. Οι πιο άπιστοι στον καιρό ειρήνης έχει παρατηρηθεί ότι, παραδόξως, εν καιρώ πολέμου γίνονται οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του Κυρίου μου.

<{POST_SNAPBACK}>

Προτιμώ να πεθάνω από το να υπηρετήσω τον Κύριό σου. Αλλά τότε, ξέρεις ποιοι θα έχουν επιβιώσει; Όχι οι δυνατότεροι. Οι δωσίλογοι, αυτοί που παράτησαν τα ιδανικά τους για να σφάξουν άλλους στον πόλεμο. Προχωρήστε για μια κοινωνία δωσίλογων.

Εγώ θα παλέψω με το λόγο και ειρηνικές πράξεις για να γίνουν όλο και πιο σπάνιες οι ευκαιρίες να υποστηρίξετε τον Κύριό σας. Και αν θεωρείς ότι αυτό δεν είναι εφικτό, να θυμίσω από πότε έχει να δει η Δυτική και Βόρεια Ευρώπη πόλεμο; Αυτοί οι θύλακες ειρήνης μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

 

Βέβαια, με βλέπεις αυτή τη στιγμή να πολεμώ για τα ιδανικά μου. Όμως δεν πολεμώ με τον τρόπο του θεού σου. Δεν προσεύχομαι σε αυτόν. Δεν θα σκοτώσω για χάρη του. Αν ο θεός σου αγκαλιάσει και τον δικό μου τρόπο αγώνα, τότε δεν είναι πια θεός του Πολέμου. Είναι θεός του Αγώνα. Και αυτό είναι πολύ διαφορετικό.

Edited September 18, 2005 by tec-goblin

[Eroviana]

Σε κάποια σημεία συμφωνούμε, παραδόξως! Όντως ο πόλεμος σε κινητοποιεί, σε δυναμώνει, σου δίνει σκοπό. Η διαρκής ειρήνη σε κάνει μαλθακό, είναι η αλήθεια.

 

Ξέρεις όμως ποιο είναι το πιο τραγικό μας λάθος; Ότι νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, σπουδαίοι άνθρωποι κι εκλεκτοί που ήρθαμε σ'αυτό τον κόσμο για να σώσουμε όλους τους άλλους με αυτοθυσία(μπλιάχ!)

 

Υπάρχουν τόσες μικρές καθημερινές καταστάσεις που δεν τους δίνεις σημασία, που τις θεωρείς ανόητες γιατί στο μυαλό σου έχει καρφωθεί το ανώτερο, το ιδανικό, ο πόλεμος. Κι εγώ προσωπικά, βλέπω τον πόλεμο ως μια δικαιολογία του ανθρώπου για την αδράνειά του. Κρύβει την παρακμή του πολιτισμού του πίσω απ'τις καταστροφές και κατηγορεί άλλους για τη δικιά του σήψη. Ξέρεις βέβαια ότι πάρα πολλές διαμάχες ξεκίνησαν έτσι. Οι αρχές δεν μπορούσαν να φροντίσουν το λαό τους εν καιρώ ειρήνης κι έτσι τους πρόσφεραν τον πόλεμο και το μεγάλο σκοπό να σώσουν την πατρίδα. Ό,τι και να πεις σίγουρα καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ πιο δύσκολο ν'ανταπεξέλθεις σ'έναν ειρηνικό κόσμο. Πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα και ν'αγωνίζεσι, σ'ένα άλλο επίπεδο, πνευματικό όπως είπες κι εσύ. Στον πόλεμο απλά πρέπει να κρατάς ένα όπλο και δεν έχει και πολύ σημασία ποιον θα χτυπήσεις μ'αυτό. Ναι, τον εχθρό, αλλά ποιος είναι αυτός;

 

Νομίζω ότι είσαι απλά ένας φυγόπονος, που δεν αντέχει το βάρος της συνείδησης, που δεν έχει τίποτα να προσφέρει παρά μόνο τον πόλεμο, γιατί μόνο εκεί δεν θα κριθεί για το ποιον του. Ένας δειλός που κρύβεται πίσω από έναν άχρηστο θεό, που στην ουσία είναι μόνο μια διακαιολογία για ν'αναδειχθείς σε κάτι μεγαλύτερο απ'αυτό που είσαι.

 

Θα επανέλθω.

[Βάρδος]

Αν ο πόλεμος ήταν φυσικό φαινόμενο, θα χτυπούσε όλα τα πλάσματα. Όμως, μόνο ένα είδος πιθήκων στην Αφρική και εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πολέμους.

 

Το γεγονός παραμένει ότι κάνουμε πολέμους. Δεν είμαστε πρόβατα, καλώς ή κακώς, φίλε μου. Δε θα αναλύσω κατά πόσο είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από ζώα. Αυτό δεν αποτελεί μέρος του λειτουργήματός μου. Με ενδιαφέρει η αλήθεια, όχι οι άσκοπος φιλοσοφίες.

 

Και φυσικά, ποιοι δυνατοί επιβιώνουν; Οι δυνατοί στο να σφάζουν και να επιβιώνουν υπό συνθήκες που κρατούν 5 χρόνια, ενώ είναι άχρηστοι για οτιδήποτε άλλο στην επακόλουθη ειρήνη που θα διαρκέσει 50;

 

Μα φυσικά και είσαι παραπλανημένος. Μετά από τον πόλεμο, η ανθρωπότητα έχει απαλλαχτεί από ένα μεγάλο μέρος «ξερού χόρτου». Όχι από όλα τα ξερά χόρτα, σίγουρα…

 

Ποιες είναι οι ικανότητες που αναπτύσσονται στον πόλεμο;

 

Ευφυία, δύναμη, αντοχή, στρατηγική, συντροφικότητα, γενναιότητα… και άλλες.

 

Να υπερασπίζεσαι μια παράταξη τυφλά;

 

Αν υπερασπίζεσαι κάποια παράταξη τυφλά, αυτό είναι δικό σου θέμα, όχι του Κυρίου μου. Πάντα έχεις τις επιλογές σου. Χρησιμοποίησέ τες.

 

Ο κόσμος έχει αλλάξει - αυτοί που υπερασπίζονται μια παράταξη τυφλά συχνά περιθωριοποιούνται ως αντικοινωνικοί και κολλημένοι. Σύντομα θα έρθει η στιγμή της απαξίωσης κάθε "πολεμικής" αρετής.

 

Σοβαρά; Ποιος σου λέει αυτά τα ψέματα; Μην αφήνεις τον εαυτό σου να παραπλανηθεί από μια περίοδο ανακωχής.

 

Προτιμώ να πεθάνω από το να υπηρετήσω τον Κύριό σου.

 

Πεθαίνοντας, τον υπηρετείς. Δε χρειάζεται να ξέρεις ότι τον υπηρετείς για να τον έχεις υπηρετήσει.

 

Αλλά τότε, ξέρεις ποιοι θα έχουν επιβιώσει; Όχι οι δυνατότεροι. Οι δωσίλογοι, αυτοί που παράτησαν τα ιδανικά τους για να σφάξουν άλλους στον πόλεμο. Προχωρήστε για μια κοινωνία δωσίλογων.

 

Τα ιδανικά κάθε ανθρώπου βρίσκονται στην ψυχή του. Αν θα προδώσει τον εαυτό του, ή ποιες παρατάξεις θα επιλέξει να υπηρετήσει, είναι καθαρά προσωπικό του θέμα. Δεν έχει καν σχέση με τον Κύριό μου.

 

Εγώ θα παλέψω με το λόγο και ειρηνικές πράξεις για να γίνουν όλο και πιο σπάνιες οι ευκαιρίες να υποστηρίξετε τον Κύριό σας. Και αν θεωρείς ότι αυτό δεν είναι εφικτό, να θυμίσω από πότε έχει να δει η Δυτική και Βόρεια Ευρώπη πόλεμο; Αυτοί οι θύλακες ειρήνης μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.

 

Κατ’αρχήν, δε γνωρίζω ποια είναι αυτή η Ευρώπη στην οποία αναφέρεσαι. Αλλά εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η ειρήνη δημιουργεί πολλές ψευδαισθήσεις στους ανθρώπους. Μία από αυτές είναι και ότι θα κρατήσει για πάντα. Όλα τα καλά πράγματα θα θέλαμε να κρατήσουν για πάντα. Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Και οι αλλαγές έρχονται από τις πιο απροσδόκητες μεριές. Σκέψου μόνο: Σ’αυτή την Ευρώπη που λες δεν υπάρχει καμία σπίθα για ν’ανάψει ποτέ φωτιά;

 

Βέβαια, με βλέπεις αυτή τη στιγμή να πολεμώ για τα ιδανικά μου. Όμως δεν πολεμώ με τον τρόπο του θεού σου. Δεν προσεύχομαι σε αυτόν. Δεν θα σκοτώσω για χάρη του. Αν ο θεός σου αγκαλιάσει και τον δικό μου τρόπο αγώνα, τότε δεν είναι πια θεός του Πολέμου. Είναι θεός του Αγώνα. Και αυτό είναι πολύ διαφορετικό.

 

Η ύστατη μορφή του Αγώνα (που είναι η ζωή) είναι ο πόλεμος. Τα λες, τώρα, αυτά νιώθοντας ασφαλής. Αλλά, αν κάποιος ερχόταν να κάψει την πόλη σου, να σκοτώσει τους δικούς σου, να βιάσει τη γυναίκα σου, ναι, τότε, μετά χαράς θα υπηρετούσες τον Κύριό μου, έστω και χωρίς να το ξέρεις, αποσκοπώντας να φέρεις ειρήνη –άλλη μια περίοδο ανακωχής.

 

Σε κάποια σημεία συμφωνούμε, παραδόξως! Όντως ο πόλεμος σε κινητοποιεί, σε δυναμώνει, σου δίνει σκοπό. Η διαρκής ειρήνη σε κάνει μαλθακό, είναι η αλήθεια.

 

Αν τα λόγια μου έχουν κάνει έστω και έναν να συλλογιστεί την αληθινή φύση του Κυρίου μου, τότε αισθάνομαι ικανοποιημένος.

 

Ξέρεις όμως ποιο είναι το πιο τραγικό μας λάθος; Ότι νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, σπουδαίοι άνθρωποι κι εκλεκτοί που ήρθαμε σ'αυτό τον κόσμο για να σώσουμε όλους τους άλλους με αυτοθυσία(μπλιάχ!)

 

Κυρία μου, θα συμφωνήσω απολύτως. Δεν μίλησα ποτέ για αυτοθυσία, αλλά για καθοδήγηση. Η αυτοθυσία είναι κι αυτό προσωπικό θέμα, θα έλεγα, και γίνεται για εξίσου προσωπικούς λόγους. Πολλές φορές, δε, η αυτοθυσία είναι το ίδιο εγωιστική όσο και η προδοσία.

 

Υπάρχουν τόσες μικρές καθημερινές καταστάσεις που δεν τους δίνεις σημασία, που τις θεωρείς ανόητες γιατί στο μυαλό σου έχει καρφωθεί το ανώτερο, το ιδανικό, ο πόλεμος.

 

Επειδή βρίσκομαι εδώ και σας μιλώ για τον Κύριό μου, δε σημαίνει πως δεν έχω τις ίδιες επιθυμίες και τις ίδιες έγνοιες όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αλλά σε μένα έπεσε το βάρος να γνωρίζω λίγα περισσότερα πράγματα για τον Άρχοντα της Μάχης.

 

Κι εγώ προσωπικά, βλέπω τον πόλεμο ως μια δικαιολογία του ανθρώπου για την αδράνειά του. Κρύβει την παρακμή του πολιτισμού του πίσω απ'τις καταστροφές και κατηγορεί άλλους για τη δικιά του σήψη. Ξέρεις βέβαια ότι πάρα πολλές διαμάχες ξεκίνησαν έτσι. Οι αρχές δεν μπορούσαν να φροντίσουν το λαό τους εν καιρώ ειρήνης κι έτσι τους πρόσφεραν τον πόλεμο και το μεγάλο σκοπό να σώσουν την πατρίδα.

 

Αναμφίβολα, αληθεύει αυτό που λες. Δεν κρίνω τα κίνητρα των ανθρώπων• απλά, παρατηρώ ότι ο άνθρωπος πάντοτε εκεί καταλήγει, αργά ή γρήγορα. Και τότε, έχει ανάγκει τον Άνκαραζ, τον Πολέμαρχο. Αν δεν τον είχε ανάγκει, δε θα τον επικαλείτο με τις ίδιες του τις πράξεις. Και --ποιος ξέρει;-- ύστερα από το ξεκαθάρισμα, η παλιά εξουσία μπορεί να πέσει και κάτι καλύτερο να αναδυθεί. Πόσες επαναστάσεις δεν έχουν γίνει για να διωχτούν τυραννικοί δυνάστες; Ο Κύριός μου είναι υπέρ των επαναστάσεων.

 

Ό,τι και να πεις σίγουρα καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ πιο δύσκολο ν'ανταπεξέλθεις σ'έναν ειρηνικό κόσμο. Πρέπει να παλεύεις κάθε μέρα και ν'αγωνίζεσι, σ'ένα άλλο επίπεδο, πνευματικό όπως είπες κι εσύ. Στον πόλεμο απλά πρέπει να κρατάς ένα όπλο και δεν έχει και πολύ σημασία ποιον θα χτυπήσεις μ'αυτό. Ναι, τον εχθρό, αλλά ποιος είναι αυτός;

 

Πιστεύεις, πραγματικά, ότι τόσο απλός είναι ο πόλεμος; Δεν χρειάζεται να χειρίζεσαι μόνο ένα όπλο για ν’αγωνιστείς. Ο σωστός πολεμιστής εξασκεί το σώμα συγχρόνως με το πνεύμα. Αλλά δε διαφωνώ στο ότι και η ειρήνη έχει τους αγώνες της. Ο Αγώνας πάντοτε είναι παρών. Οι ύφεση του Αγώνα είναι η ειρήνη, και η έξαρση είναι ο πόλεμος. Εγώ υπηρετώ τον Άρχοντα της Μάχης, εκείνον που ο άνθρωπος έχει ανάγκη στις δυσκολότερές του ώρες. Και, όταν η ώρα πλησιάζει, ακούω το κάλεσμα από μακριά… αστραπές και μεγάλο βρόντο, και όπλο που κλαγγάζουν, και κραυγές ήττας ή νίκης.

 

Όσο για τον εχθρό, το πρόσωπο του εχθρού δεν είναι ποτέ το ίδιο. Σε κάθε αγώνα ο εχθρός είναι άλλος.

 

Νομίζω ότι είσαι απλά ένας φυγόπονος, που δεν αντέχει το βάρος της συνείδησης, που δεν έχει τίποτα να προσφέρει παρά μόνο τον πόλεμο, γιατί μόνο εκεί δεν θα κριθεί για το ποιον του. Ένας δειλός που κρύβεται πίσω από έναν άχρηστο θεό, που στην ουσία είναι μόνο μια διακαιολογία για ν'αναδειχθείς σε κάτι μεγαλύτερο απ'αυτό που είσαι.

 

Με έχεις παρεξηγήσει, καλή μου κυρία. Είμαι ο πιο ταπεινός των ανθρώπων. Και, όταν έρχεται η ώρα, αγωνίζομαι όπως ο καθένας από εσάς οφείλει να αγωνιστεί. Βρίσκομαι εδώ για να φέρω την εύνοια του Κυρίου μου στην παράταξή σας.

 

Θα επανέλθω.

 

Θα περιμένω, με μεγάλη μου χάρα.

[trillian]

Αγαπητέ Άντολβαρ, διόρθρωσε με αν κάνω λάθος. Πιστεύεις ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης, συνυφασμένος με την ύπαρξη μας και συνεπώς αναπόφευκτος? Ότι όλοι οι πόλεμοι, ασχέτως των λόγων, των ιδανικών και των συνθηκών που αυτοί διεξάγονται, είναι αναπόφευκτοι και μάλιστα μάλλον ευεργετικοί για την ανθρωπότητα?Κάτι σαν την κινητήρια δύναμη της ιστορίας?Κάτι σαν "Ο αγώνας για την ειρήνη οδηγεί πάντα στον πόλεμο"?

Κυρίως, διευκρίνισε μου το εξής. Πιστεύεις σ αυτόν το θεό γιατί τα πράγματα είναι έτσι, ή γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι?(όπως καταλαβαίνεις, έχει διαφορα).

 

Επίσης. Μου φαίνονται πολύ γενικά τα επιχειρήματα σου ότι ο πόλεμος δυναμώνει το πνεύμα, ότι μένουν οι δυνατοί κτλ. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά δε φτάνει αυτό από μόνο του για να χαρακτηριστεί ο πόλεμος γενικά ως ιδέα ως κάτι το ευεργετικό. Ξεκινάς από την παρατήρηση και ανάγεις γενικότητες και αλήθειες, αλλά μπορεί να υπάρχουν και άλλα μονοπάτια, στα οποία ο θεός σου θα είχε λιγότερη ή ίσως και καθόλου παρουσία. Και αν υπάρχουν, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε εκεί αν πιστεύουμε στο θεό σου.

 

 

[Και γενικά μια παρατήρηση. Εφόσον μπαίνει το θέμα της πίστης, είναι πιο δύσκολο να βρεις επιχειρήματα. Με τις πεποιθήσεις, κάτι γίνεται, αλλά με την πίστη...Και απ, ότι βλέπω, η θεωρία σου είναι τοσο "βασικη" που δε μπορείς να διαφωνήσεις. Πάντως, ήδη ο πυρήνας της επιχειρηματολογίας σου Βάρδε, με έχει πείσει ότι ο χαρακτήρας τα πιστεύει όλα αυτά. Όχι και ότι ο πόλεμος είναι καλός, πάντως, ακριβώς γιατί η θεωρία σου είναι τόσο γενική και περιλαμβάνει τα πάντα...)

[Throgos]

Δεν κερδίζουν, όμως, τίποτα από αυτό. Δεν σφυρηλατούνται. Δεν γίνονται καλύτεροι. Και, όταν έρθει η ώρα να δοκιμαστούν --γιατί η ώρα θα έρθει' πάντα έρχεται--, τότε θα αποτύχουν.

 

Η ώρα της δοκιμασίας δεν έρχεται πάντα. Ο άνθρωπος δεν ζει για πάντα, ζει 70 χρόνια, και αν είναι τυχερός, τότε ίσως και να γλιτώσει. Και μπορεί να υποχωρήσει, όντας δειλός, πάρα πολλές φορές, και έτσι να μην δοκιμαστεί. Άρα αυτό σημαίνει ότι δεν επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί αλλά και οι τυχεροί. Μήπως ο θεός σου είναι και θεός της τύχης;

 

Είναι τιμή να πεθαίνεις στον πόλεμο, μαχόμενος για τα πιστεύω σου! Και πολλές φορές προτιμότερο από έναν αργό θάνατο επάνω σ'ένα κρεβάτι ποτισμένα από τα ίδια σου τα σκατά και κάτουρα.

 

Και ποιός είπε ότι στον πόλεμο μάχεσαι για τα πιστεύω σου; Οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται για συμφέροντα, οι στρατιώτες είναι απλά πιόνια στις επιδιώξεις των ισχυρών. Μήπως τελικά αυτός που είναι δυνατός στη μάχη δεν είναι και τόσο ελεύθερος; Μήπως είναι απλά ένα πιόνι που το στέλνουν να πολεμήσει με την ψευδαίσθηση ότι πολεμά για τον εαυτό του;

 

Οι οποίοι με τη σειρά τους θα πρέπει να αγωνιστούν. Η ζωή είναι ο Αγωνάς. Αντιμετωπίζεις τον πόνο, αντιμετωπίζεις τον θάνατο, και σφυρηλατήσε, σαν το ατσάλι. Το κρύψιμο δε σε οφελεί. Σε κάνει μαλθακό. Σε κάνει σκουλήκι.

 

Εδώ δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Όμως δε νομίζω ότι πρέπει να επιδιώκεις τον πόνο ή τον θάνατο. Δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει πεθάνει όλη η οικογένειά του είναι δυνατός; Μάλλον αδύναμος και καταρρακωμένος.

Ο πόλεμος έρχεται σαν καταιγίδα. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Είναι η ώρα του θερισμού. Η ώρα τα ξερά να χωριστούν από τα χλωρά. Η ώρα οι αδύναμοι να πεθάνουν για να συνεχίσουν οι δυνατοί. Ο κόσμος έτσι λειτουργεί: καταστροφή, δημιουργία, καταστροφή, δημιουργία. Αέναα.

 

Ο σκοπός των ανθρώπων, και γενικά όλων των έμβιων όντων είναι να επιβιώσουν από την καταστροφή, όχι να την προκαλέσουν. Και πάλι, δεν γλιτώνουν οι δυνατοί, αλλά και οι τυχεροί. Ίσως μόνο οι τυχεροί.

 

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι είναι κατώτερη ή ανώτερη μορφή ζωής, αλλά ο πόλεμος ήταν πάντοτε μέρος της ζωής τους, και πάντοτε θα είναι. Και τότε, είναι ο Κύριος μου που άρχει, και σ'αυτόν οφείλετε τότε να προσεύχεστε. Ο Κύριός μου δεν είναι άρχοντας της καταστροφής: είναι ο οδηγός σας στους δύσκολους καιρούς. Βρίσκεται μέσα σας, κι όταν τον αναζητήσετε αρκετά, θα τον βρείτε. Και θα θριαμβεύσετε με τη δική του δύναμη, που είναι η δική σας δύναμη!

 

Και τι κατάφεραν οι άνθρωποι με τον πόλεμο από τις απαρχές του χρόνου; Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο; Έμειναν οι δυνατοί και πέθαναν οι αδύνατοι; Πόσο ακόμα θα πρέπει να πολεμούμε για να γίνει κάτι τέτοιο; Ο θεός σου προκαλεί την καταστροφή, προκαλεί τους δύσκολους καιρούς. Και μετά έρχεται να μας βοηθήσει;

 

Ο Άνκαραζ ποτέ δεν ήταν θεός της υποταγής, καλέ μου φίλε. Ο σωστός πολεμιστής μάχεται για εκείνο που τον εκφράζει, και μάχεται με πάθος. Αν οι άρχοντές του δεν τον εκφράζουν, γυρίζει και τους σκοτώνει. Κι αυτό είναι απόλυτα υγιές. Δεν είναι παρά μέρος του πολέμου. Του Αιώνιου Αγώνα.

 

Τι εννοείς δεν τον εκφράζουν; Μήπως ότι δεν ευνοούν τα συμφέροντά του; Αν όλοι σκότωναν αυτούς που δεν εξέφραζαν τα συμφέροντά τους, θα είχαμε διαρκή πόλεμο. Και πράγματι, έχουμε διαρκή πόλεμο. Είναι σωστό να σκοτώνεις κάποιον επειδή σε συμφέρει; Μήπως τελικά ο θεός σου είναι ο θεός του συμφέροντος και του κέρδους;

 

Ο Κύριός μου δεν είναι αυτό που νομίζεις, όπως προείπα. Είναι ο οδηγός και συμπολεμιστής σου στις δύσκολες στιγμές του πολέμου. Δεν είναι ο καταστροφέας του κόσμου. Γιατί ο πόλεμος δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Αυτη είναι η φύση του ανθρώπου: μάχεται και αλλάζει, και κάνει ειρήνη, και μάχεται ξανά.

 

Τότε γιατί λέγεται «Θεός του Πολέμου» και όχι «Θεός του Πολέμου και της Ειρήνης» ή «Θεός της αέναης αλλαγής»;

[Illidan]

Νεαρέ Άντολβαρ ή όπως σε λένε, το βασικό πρόβλημα με τους πολέμους είναι ότι ΠΟΤΕ δεν πολεμούν αυτοί που τους προκαλούν. Οι άτυχοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πολεμούν για τις τσέπες των πολιτικών τους ηγετών. Εκτός αυτού, συμφωνώ με αυτό που λέει ο Θρόγγος, ότι δηλαδή επιβιώνουν και πολλοί τυχεροί, πράμα που δε συνάδει με τη διδασκαλία σου. Κάτι άλλο: Από που και ως που προάγει ο πόλεμος, όπως είναι σήμερα, την επιβίωση του δυνατού; Για παράδειγμα, υπάρχει άνθρωπος που θα φάει βόμβα αερίου καυσίμου (το πιο δυνατό μη πυρηνικό όπλο) στο δόξα πατρί και (δε συζητάω καν την πιθανότητα να επιβιώσει) θα μείνει από αυτόν ό,τιδήποτε;

[Βάρδος]

Αγαπητέ Άντολβαρ, διόρθρωσε με αν κάνω λάθος. Πιστεύεις ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης, συνυφασμένος με την ύπαρξη μας και συνεπώς αναπόφευκτος?

 

Ναι, έτσι είναι.

 

Ότι όλοι οι πόλεμοι, ασχέτως των λόγων, των ιδανικών και των συνθηκών που αυτοί διεξάγονται, είναι αναπόφευκτοι και μάλιστα μάλλον ευεργετικοί για την ανθρωπότητα?

 

Ναι.

 

Κάτι σαν την κινητήρια δύναμη της ιστορίας?

 

Ναι. Αν και δεν είναι μόνο ο πόλεμος η κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

 

Κάτι σαν "Ο αγώνας για την ειρήνη οδηγεί πάντα στον πόλεμο"?

 

Όχι πάντα. Αλλά ο πόλεμος θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Να είστε έτοιμοι γι’αυτόν.

 

Κυρίως, διευκρίνισε μου το εξής. Πιστεύεις σ αυτόν το θεό γιατί τα πράγματα είναι έτσι, ή γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι?(όπως καταλαβαίνεις, έχει διαφορα).

 

Πολλοί με ρώτησαν αν πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Πολλοί αναρωτιούνται αν τα πράγματα δεν είναι καλά έτσι, αλλά θα έπρεπε να αλλάξουν. Κάποιοι, μάλιστα, αναρωτήθηκαν αν είμαστε χειρότεροι από τα ζώα.

 

Δεν με απασχολούν αυτά τα ζητήματα. Με απασχολεί η αλήθεια του πολέμου. Και ο πόλεμος είναι αληθινός, όσο κι αν οι ανακωχές μάς κάνουν να τον παραβλέπουμε.

 

Επίσης. Μου φαίνονται πολύ γενικά τα επιχειρήματα σου ότι ο πόλεμος δυναμώνει το πνεύμα, ότι μένουν οι δυνατοί κτλ. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά δε φτάνει αυτό από μόνο του για να χαρακτηριστεί ο πόλεμος γενικά ως ιδέα ως κάτι το ευεργετικό. Ξεκινάς από την παρατήρηση και ανάγεις γενικότητες και αλήθειες, αλλά μπορεί να υπάρχουν και άλλα μονοπάτια, στα οποία ο θεός σου θα είχε λιγότερη ή ίσως και καθόλου παρουσία. Και αν υπάρχουν, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε εκεί αν πιστεύουμε στο θεό σου.

 

Όπως όλες οι καταστάσεις έτσι και ο πόλεμος, έχει τα υπέρ και τα κατά του. Ο Κύριός μου είναι ο Άρχων της Μάχης. Δεν τον απασχολούν τα άλλα μονοπάτια. Αν αναζητάτε τη δύναμη μέσα από την απάτη και τη ραδιουργία, ίσως θα έπρεπε να μιλήσετε σε έναν ιερέα του Σνάρκαλ. Ο Κύριός μου είναι ο Θεός του Πολέμου. Είναι ο οδηγός σ’εκείνες τις δύσκολες ώρες, μέσα από τις οποίες μπορείτε να γίνετε δυνατόροι. Δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρετε, ασφαλώς. Αλλά αφήστε εμένα να σας βοηθήσω…

 

Η ώρα της δοκιμασίας δεν έρχεται πάντα. Ο άνθρωπος δεν ζει για πάντα, ζει 70 χρόνια, και αν είναι τυχερός, τότε ίσως και να γλιτώσει. Και μπορεί να υποχωρήσει, όντας δειλός, πάρα πολλές φορές, και έτσι να μην δοκιμαστεί. Άρα αυτό σημαίνει ότι δεν επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί αλλά και οι τυχεροί. Μήπως ο θεός σου είναι και θεός της τύχης;

 

Δεν αρνήθηκα ποτέ ότι δεν επιβιώνουν και οι τυχεροί. Αλλά, αν βασίζεσαι μόνο στην Τύχη, σύντομα θα ανακαλύψεις ότι αυτή δεν είναι και τόσο σταθερή κυρά. Η δική σου δύναμη, όμως, είναι κάτι στο οποίο μπορείς πάντα να βασιστείς. Ο σωστός άνθρωπος, και ο σωστός πολεμιστής, επιδιώκει την αυτοβελτίωση, όχι τη διαφυγή. Όταν διαφεύγεις, δεν κερδίζεις τίποτα• ξεγλιστράς τόσο άδειος, όσο όταν άρχισες. Καλύτερα να αγωνιστείς. Κι αν πεθάνεις, γιατί θα πρέπει αυτό να το δεις ως αρνητικό; Τι αξία έχει η ζωή όταν δε μάχεσαι γι’αυτήν; Πεθαίνοντας ηρωικά, θα μπεις στις Αιώνιες Στρατιές• πεθαίνοτας σαν δειλός¸ η ψυχή σου θα χαθεί, για πάντα.

 

Και ποιός είπε ότι στον πόλεμο μάχεσαι για τα πιστεύω σου; Οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται για συμφέροντα, οι στρατιώτες είναι απλά πιόνια στις επιδιώξεις των ισχυρών. Μήπως τελικά αυτός που είναι δυνατός στη μάχη δεν είναι και τόσο ελεύθερος; Μήπως είναι απλά ένα πιόνι που το στέλνουν να πολεμήσει με την ψευδαίσθηση ότι πολεμά για τον εαυτό του;

 

Όπως είπα και σε άλλους, αυτά είναι προσωπικές επιλογές. Δεν περιμένεις φυσικά από έναν θεό να κάνει τις επιλογές σου για σένα. Αυτό θα ήταν σαν να προδίδεις τον εαυτό σου. Θα ήταν πραγματική σκλαβιά. Όσο ζεις αγωνίζεσαι, κι έτσι, έχεις δυνατότητα να επιλέξεις.

 

Εδώ δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Όμως δε νομίζω ότι πρέπει να επιδιώκεις τον πόνο ή τον θάνατο. Δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει πεθάνει όλη η οικογένειά του είναι δυνατός; Μάλλον αδύναμος και καταρρακωμένος.

 

Όχι αν καταφέρει να αντιμετωπίσει το τραύμα του. Ο αδύναμος δε θα τα καταφέρει, και θα χαθεί. Ο δυνατός –ή αυτός που θα γίνει δυνατός-- θα τα καταφέρει.

 

Ο σκοπός των ανθρώπων, και γενικά όλων των έμβιων όντων είναι να επιβιώσουν από την καταστροφή, όχι να την προκαλέσουν. Και πάλι, δεν γλιτώνουν οι δυνατοί, αλλά και οι τυχεροί. Ίσως μόνο οι τυχεροί.

 

Δε βάζεις μυαλό, νεαρέ μου… Ο Κύριός μου δεν είναι άρχοντας της καταστροφής. Και δεν είναι υπέρ των ανθρώπων που διαφεύγουν. Βοηθά εκείνους που αγωνίζονται και γίνονται καλύτεροι μέσα από αυτό.

 

Και τι κατάφεραν οι άνθρωποι με τον πόλεμο από τις απαρχές του χρόνου; Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο; Έμειναν οι δυνατοί και πέθαναν οι αδύνατοι; Πόσο ακόμα θα πρέπει να πολεμούμε για να γίνει κάτι τέτοιο; Ο θεός σου προκαλεί την καταστροφή, προκαλεί τους δύσκολους καιρούς. Και μετά έρχεται να μας βοηθήσει;

 

Σφάλλεις. Δεν είναι καθόλου έτσι. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι που δημιούργησαν τον Κύριό μου. Αν δεν τον επικαλούνταν κάθε τόσο, εκείνος δε θα υπήρχε.

 

Τι εννοείς δεν τον εκφράζουν; Μήπως ότι δεν ευνοούν τα συμφέροντά του; Αν όλοι σκότωναν αυτούς που δεν εξέφραζαν τα συμφέροντά τους, θα είχαμε διαρκή πόλεμο. Και πράγματι, έχουμε διαρκή πόλεμο. Είναι σωστό να σκοτώνεις κάποιον επειδή σε συμφέρει; Μήπως τελικά ο θεός σου είναι ο θεός του συμφέροντος και του κέρδους;

 

Σου ξαναλέω ότι δε με απασχολούν οι λόγοι για τους οποίους μάχονται οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μάχονται για εκατοντάδες λόγους. Άλλος μάχεται για το χρήμα, άλλος για την πατρίδα του, άλλος για ένα ιδανικό… Αλλά όλοι αγωνίζεται. Κι αυτό είναι που έχει σημασία. Άλλοι θα μπορούσες να πεις ότι έχουν «καλά» κίνητρα ή «κακά» κίνητρα (αν θες να γίνουμε τόσο αφελείς, ώστε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως το καλό και το κακό). Αλλά τι σημασία έχει αυτό για τον Κύριό μου; Τι σημασία έχει, όταν ο πόλεμος υφίσταται; Σε ποιον θα στραφείς για καθοδήγησει, όταν πρέπει να πολεμήσεις;

 

Τότε γιατί λέγεται «Θεός του Πολέμου» και όχι «Θεός του Πολέμου και της Ειρήνης» ή «Θεός της αέναης αλλαγής»;

 

Ο Κύριός μου αποδέχεται την ύπαρξη της ειρήνης, όπως και της αλλαγής. Δεν είναι τυφλός, ώστε να πιστεύει ότι αυτά δεν υπάρχουν. Αλλά δεν είναι ούτε θεός της ειρήνης ούτε θεός της αλλαγής. Είναι ο Άρχοντας του Πολέμου.

 

Νεαρέ Άντολβαρ ή όπως σε λένε,

 

Μακάρι να ήμουν ακόμα νεαρός, λέει ο Άντολβαρ, μ’ένα λεπτό μειδίαμα.

 

το βασικό πρόβλημα με τους πολέμους είναι ότι ΠΟΤΕ δεν πολεμούν αυτοί που τους προκαλούν. Οι άτυχοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πολεμούν για τις τσέπες των πολιτικών τους ηγετών.

 

Αρχίζεις να ηθικολογείς. Όπως είπα και παραπάνω, αυτά δεν απασχολούν τον Κύριό μου. Δεν τον απασχολούν οι λόγοι για τους οποίους γίνεται ο πόλεμος. Εξάλλου, εσείς τον επικαλείστε, όταν μάχεστε. Εσείς αρχίζετε τον πόλεμο. Αν πιστεύετε ότι οι ηγέτες σας δε σας εκφράζουν, επαναστατείστε εναντίον τους. Ο Άνκαραζ θα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα από αυτή την τροπή των πραγμάτων.

 

Θα πήγαινες σε άλλο ιερατείο, αγαπητέ, για να παραπονεθείς για τη διαφθορά των αρχόντων; Γιατί έρχεσαι σε μας, τότε;

 

Εκτός αυτού, συμφωνώ με αυτό που λέει ο Θρόγγος, ότι δηλαδή επιβιώνουν και πολλοί τυχεροί, πράμα που δε συνάδει με τη διδασκαλία σου.

 

Κάνεις λάθος. Δεν είπα ποτέ το αντίθετο. Όπως διευκρίνισα και επάνω επιβιώνουν και οι τυχεροί. Αλλά δεν κερδίζουν τίποτα από αυτό. Παραμένουν σκουλήκια πάνω στη γη.

 

Κάτι άλλο: Από που και ως που προάγει ο πόλεμος, όπως είναι σήμερα, την επιβίωση του δυνατού; Για παράδειγμα, υπάρχει άνθρωπος που θα φάει βόμβα αερίου καυσίμου (το πιο δυνατό μη πυρηνικό όπλο) στο δόξα πατρί και (δε συζητάω καν την πιθανότητα να επιβιώσει) θα μείνει από αυτόν ό,τιδήποτε;

 

Αναφέρεσαι σε όπλα που δεν γνωρίζω. Αλλά δεν είναι τα όπλα που κάνουν τον πόλεμο. Ακόμα και ταμπουρωμένος σε ένα οικοδόμημα να είσαι, ενώ σε χτυπάνε από παντού με διαφόρων ειδών βλήματα, ή θα τρελαθείς ή θα αναγκαστείς να γίνεις δυνατότερος και να επιβιώσεις. Κι αν αναγκάστεις να γίνεις και έξυπνος, τότε ίσως να νικήσεις και τους εχθρούς σου…

 

 

 

Bardos says...

 

[Και γενικά μια παρατήρηση. Εφόσον μπαίνει το θέμα της πίστης, είναι πιο δύσκολο να βρεις επιχειρήματα. Με τις πεποιθήσεις, κάτι γίνεται, αλλά με την πίστη...Και απ, ότι βλέπω, η θεωρία σου είναι τοσο "βασικη" που δε μπορείς να διαφωνήσεις.

 

Μην ξεχνάς ότι ο Άντολβαρ είναι ιερέας και, ως εκ τούτου, είναι δογματικός. Αγαπώ την τρέλα του (μόνο λογοτεχνικά, ασφαλως). ;)

 

Πάντως, ήδη ο πυρήνας της επιχειρηματολογίας σου Βάρδε, με έχει πείσει ότι ο χαρακτήρας τα πιστεύει όλα αυτά.

 

 

Όχι και ότι ο πόλεμος είναι καλός, πάντως, ακριβώς γιατί η θεωρία σου είναι τόσο γενική και περιλαμβάνει τα πάντα...)

 

Εννοείται. Αν σε είχε πείσει ότι ο πόλεμος είναι καλός, θα έπρεπε να αυτοκτονήσω τώρα, για το κακό που προκάλεσα.

[Bardoulas©]

Το τέλος του πόλεμου το γνωρίζουν μόνο οι νεκροί, όπως είχε πει και ο Πλάτωνας. Πόσο δίκιο είχε. Πιστεύεις σε ένα Θεό που χαίρεται να βλέπει πιστούς του να πεθαίνουν, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν δυνατοί να επιβιώσουν. Αν συναντηθούμε ποτέ ως νεκροί, (και δεδομένου ότι έχεις πεθάνει στη μάχη), θα ήθελα πραγματικά να μάθω αν έχεις αναθεωρήσει τις απόψεις σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο, μη θέλωντας να γίνω κουραστικός και, όπως και πριν, θα ήθελα να σκεφτείς καλά πριν απαντήσεις: Τι είναι για τον Άνκαραζ θέωση; Η μήπως δεν υπάρχουν τέτοιες ουτοπικές έννοιες;

 

 

 

OOC: Πάντως βλέπω πως το κόλπο είναι να απαντάς όπως οι πολιτικοί: Με επιχειρήματα που βασίζονται σε σοφιστείες και σε αοριστολογίες. Και επειδή η ιστορία δίνει γερά "πατήματα" για τον πόλεμο, αποδεικνύεσαι πολύ εύκολα σωστός.

[Nienor]

Πολλοί με ρώτησαν αν πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Πολλοί αναρωτιούνται αν τα πράγματα δεν είναι καλά έτσι, αλλά θα έπρεπε να αλλάξουν. Κάποιοι, μάλιστα, αναρωτήθηκαν αν είμαστε χειρότεροι από τα ζώα.

 

Δεν με απασχολούν αυτά τα ζητήματα. Με απασχολεί η αλήθεια του πολέμου. Και ο πόλεμος είναι αληθινός, όσο κι αν οι ανακωχές μάς κάνουν να τον παραβλέπουμε

 

Δεν σας απασχολούν σκόπιμα; Το ιερατείο σας λοιπόν εθελοτυφλεί επάνω σε μείζων θέματα όπως είναι τα πολλαπλά «γιατί» του κόσμου αυτού; Δεν αναρωτιέστε και δεν αμφισβητείτε τα όσα προκαλούν την Μάχη, τον Αγώνα; Ω! Θα ήταν τόσο απλό, τόσο εύκολο το να ακολουθείτε την πορεία που σας διδάσκει ο Άρχοντας σας με κλειστά μάτια! Όμως όχι, δεν είναι έτσι θαρρώ. Στοχάζεστε. Αυτό δείχνουν οι προηγούμενες απαντήσεις σας, Άντολβαρ. Άρα αναρωτιέστε. Δεν υπάρχει στοχασμός που να μη γεννά ερωτήματα. Τολμώ να πω πως οι υπεκφυγές δεν είναι του στυλ σας, οπότε θα με ενδιέφερε μελλοντικά να ακούσω για τους στοχασμούς σας επάνω στη δομή του ανθρώπου -που πολεμάει- σε αντιδιαστολή με εκείνη των αγαθών όντων που επιβιώνουν όπως τους υπαγορεύει η φύση τους –χωρίς πολιτισμό και χωρίς πόλεμο.

 

 

Σφάλλεις. Δεν είναι καθόλου έτσι. Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι που δημιούργησαν τον Κύριό μου. Αν δεν τον επικαλούνταν κάθε τόσο, εκείνος δε θα υπήρχε.

 

Δίχως το ανθρώπινο μυαλό, αγαπητέ, δεν υπάρχει πόλεμος! Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Ο πόλεμος είναι δημιούργημα του ανθρώπου και τον Θεό σας τον δημιούργησε η ανάγκη για επιβολή. Η λαιμαργία και η ασυδοσία του ανθρώπινου είδους! Η ακατάπαυστη επιθυμία που τον διακατέχει για το «έχειν», η τιμή που εσφαλμένα πιστεύει πως του αποδίδει το «φαίνεσθαι». Αλήθεια, πως αισθάνεσται που υπηρετείται έναν Κύριο τον οποίο δημιούργησαν τα ...επιτρέψτε μου να πω...αρνητικά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας; Μήπως αυτό τον υποβιβάζει; Μήπως εύκολα θα μπορούσε να κατέβει από το βάθρο που στέκεται αν οι άνθρωποι έπαυαν να είναι επιφανειακοί; Αν χρησιμοποιούσαν τη σκέψη τους; Αν έβλεπαν όπως κι εσείς άλλωστε

 

Σου ξαναλέω ότι δε με απασχολούν οι λόγοι για τους οποίους μάχονται οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μάχονται για εκατοντάδες λόγους. Άλλος μάχεται για το χρήμα, άλλος για την πατρίδα του, άλλος για ένα ιδανικό… Αλλά όλοι αγωνίζεται. Κι αυτό είναι που έχει σημασία. Άλλοι θα μπορούσες να πεις ότι έχουν «καλά» κίνητρα ή «κακά» κίνητρα (αν θες να γίνουμε τόσο αφελείς, ώστε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως το καλό και το κακό). Αλλά τι σημασία έχει αυτό για τον Κύριό μου; Τι σημασία έχει, όταν ο πόλεμος υφίσταται; Σε ποιον θα στραφείς για καθοδήγησει, όταν πρέπει να πολεμήσεις;

 

 

πως αυτό που κάνουν δεν έχει Πραγματικό Λόγο ύπαρξης; Πως είναι ένα καπρίτσιο των «δυνατών» ή της μοίρας;

 

 

 

Αρχίζεις να ηθικολογείς. Όπως είπα και παραπάνω, αυτά δεν απασχολούν τον Κύριό μου. Δεν τον απασχολούν οι λόγοι για τους οποίους γίνεται ο πόλεμος. Εξάλλου, εσείς τον επικαλείστε, όταν μάχεστε. Εσείς αρχίζετε τον πόλεμο. Αν πιστεύετε ότι οι ηγέτες σας δε σας εκφράζουν, επαναστατείστε εναντίον τους. Ο Άνκαραζ θα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα από αυτή την τροπή των πραγμάτων.

 

Θα πήγαινες σε άλλο ιερατείο, αγαπητέ, για να παραπονεθείς για τη διαφθορά των αρχόντων; Γιατί έρχεσαι σε μας, τότε;

 

Συμφωνώ μαζί σου, μέγα ιερέα, ο Άνκαραζ δεν μπορεί να νοιάζεται για το λόγο που πολεμάνε οι άνθρωποι. Εσείς εξάλλου πολεμάτε για τη χαρά της μάχης, για τη δύναμη, τη συντροφικότητα και το αναπόφευκτο του ρου της ιστορίας. Εάν όμως αφυπνίζαμε την τέχνη της σκέψης μας ως προς τις αιτίες και τις συνέπειες του πολέμου τότε θα διαφωνούσες μαζί μου ως προς την ύπαρξη σκοπιμότητας και καταστροφής προερχόμενης από αυτόν; Όχι, βέβαια, δεν το πιστεύω. Θα διαφωνούσες ως προς το γεγονός ότι η σκοπιμότητα αφορά άλλα πράγματα από τα πιστεύω του Θεού σου; Ακόμα θα διαφωνούσες με το γεγονός ότι άτομα υψηλού κύρους χρησιμοποιούν το όνομα Του -χωρίς να συμμετέχουν οι ίδιοι στο μυστήριο της μάχης- αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις δικές τους σκοπιμότητες;

 

Και εφόσον θα συμφωνούσες, απάντησε μου και σε ένα δεύτερο ερώτημα. Πως επιτρέπει ο Άρχον του Πολέμου στους κοινούς θνητούς να ψεύδονται στο Όνομά Του; Πως αφήνει το ιερατείο του να εξαπατάται από τις ραδιουργίες των ηγεμόνων που έχουν ως μοναδικό τους σκοπό ολοένα μεγαλύτερη δόξα; Και πως Ανέχεται ο Άνκαραζ όλους εκείνους τους «βασιλίσκους» που γίνονται ήρωες στο όνομα Του χωρίς να έχουν γευτεί τη δόξα Του;

[tec-goblin]

Εννοείται. Αν σε είχε πείσει ότι ο πόλεμος είναι καλός, θα έπρεπε να αυτοκτονήσω τώρα, για το κακό που προκάλεσα.

<{POST_SNAPBACK}>

 

Θα προτιμούσα να βασιζόσουν στον πραγματικό κόσμο και να προσπαθούσες πραγματικά να μας πείσεις (αλλά τότε το θέμα θα ήταν στη φιλοσοφία, έτσι;). Τέλος πάντων, το θέμα τουλάχιστον μού ανοίγει το δρόμο να κάνω rp σε άλλο thread κατά του θανάτου.

[Βάρδος]

Το τέλος του πόλεμου το γνωρίζουν μόνο οι νεκροί, όπως είχε πει και ο Πλάτωνας. Πόσο δίκιο είχε.

 

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Πλάτωνας, αλλά έχει άδικο. Τον γνωρίζουν και οι νεκροί. Κι όσοι από τους νεκρούς έχουν βρεθεί μέσα στις Αιώνιες Στρατιές είναι οι πιο τιμημένοι και τυχεροί απ’όλους.

 

Πιστεύεις σε ένα Θεό που χαίρεται να βλέπει πιστούς του να πεθαίνουν, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν δυνατοί να επιβιώσουν.

 

Όχι. Πιστεύω σε έναν θεό που χαίρεται να βλέπει τους ανθρώπους να επιβιώνουν μέσα από τον πόλεμο και, έτσι, να αυτοβελτιώνονται. Όσοι αποτύχουν, απέτυχαν… Ίσως να είναι σκληρό, αλλά είσαι σαν τη ζωή. Ο Κύριός μου δεν κρύβεται πίσω από τα ψέματα που κρύβονται άλλοι θεοί. Ο Άνκαραζ λέει στους πιστούς του: Αγωνιστείτε! Και, αν αποδειχτείτε αρκετά δυνατοί, θα θριαμβεύσετε!

 

Αν συναντηθούμε ποτέ ως νεκροί, (και δεδομένου ότι έχεις πεθάνει στη μάχη), θα ήθελα πραγματικά να μάθω αν έχεις αναθεωρήσει τις απόψεις σου.

 

Ασφαλώς και όχι. Έχοντας περάσει από τους Πολέμους της Φεν εν Ρωθ, έχω δει όσα χρειαζόταν να δω, έχω δει όσα χρειαζόταν να μου δείξει ο Κύριός μου. Και δε χρειάζομαι τίποτα παραπάνω. Θα είναι χαρά μου να δώσω τη ζωή μου γι’αυτόν στον πόλεμο. Ξέρω ότι ήδη με περιμένει μια θέση ανάμεσα στις Αιώνιες Στρατιές. Και μπορεί να περιμένει κι εσένα… αν αποδειχτείς αρκετά δυνατός.

 

Θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο, μη θέλωντας να γίνω κουραστικός και, όπως και πριν, θα ήθελα να σκεφτείς καλά πριν απαντήσεις: Τι είναι για τον Άνκαραζ θέωση; Η μήπως δεν υπάρχουν τέτοιες ουτοπικές έννοιες;

 

Χα! Τίποτα δεν είναι πολύ ουτοπιστικό για να είναι πραγματικό. Και είναι πολλοί εκείνοι που μέσα στη μάχη έχουν γίνει ένα με τον Πολέμαρχο. Κι όταν τους βλέπεις να αγωνίζονται είναι, πραγματικά, τρομερό θέαμα. Ιερό και τρομαχτικό, συγχρόνως.

 

OOC: Πάντως βλέπω πως το κόλπο είναι να απαντάς όπως οι πολιτικοί: Με επιχειρήματα που βασίζονται σε σοφιστείες και σε αοριστολογίες. Και επειδή η ιστορία δίνει γερά "πατήματα" για τον πόλεμο, αποδεικνύεσαι πολύ εύκολα σωστός.

 

Κάνεις μεγάλο λάθος. Σου λέω μόνο την αλήθεια. Μην βάζεις παρωπίδες, καλέ μου φίλε.

 

Δεν σας απασχολούν σκόπιμα; Το ιερατείο σας λοιπόν εθελοτυφλεί επάνω σε μείζων θέματα όπως είναι τα πολλαπλά «γιατί» του κόσμου αυτού; Δεν αναρωτιέστε και δεν αμφισβητείτε τα όσα προκαλούν την Μάχη, τον Αγώνα;

 

Δεν είναι αυτό το λειτούργημά μας. Το λειτούργημά μας είναι να είμαστε οδηγοί του ανθρώπου μέσα στον πόλεμο. Τα πώς και τα γιατί δεν αλλάζουν το αληθινό.

 

Ω! Θα ήταν τόσο απλό, τόσο εύκολο το να ακολουθείτε την πορεία που σας διδάσκει ο Άρχοντας σας με κλειστά μάτια! Όμως όχι, δεν είναι έτσι θαρρώ. Στοχάζεστε. Αυτό δείχνουν οι προηγούμενες απαντήσεις σας, Άντολβαρ. Άρα αναρωτιέστε. Δεν υπάρχει στοχασμός που να μη γεννά ερωτήματα.

 

Τα ερωτήματα που αφορούν τον Κύριό μας τα έχουμε ήδη λύσει, κυρία μου. Αν δεν τα είχαμε λύσει, δε θα ήμασταν ο κλήρος του.

 

Τολμώ να πω πως οι υπεκφυγές δεν είναι του στυλ σας, οπότε θα με ενδιέφερε μελλοντικά να ακούσω για τους στοχασμούς σας επάνω στη δομή του ανθρώπου -που πολεμάει- σε αντιδιαστολή με εκείνη των αγαθών όντων που επιβιώνουν όπως τους υπαγορεύει η φύση τους –χωρίς πολιτισμό και χωρίς πόλεμο.

 

Τα ζώα είναι ζωά, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Αυτή είναι η αλήθεια. Εμάς μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του ανθρώπου μέσα στον πόλεμο.

 

Δίχως το ανθρώπινο μυαλό, αγαπητέ, δεν υπάρχει πόλεμος! Συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Ο πόλεμος είναι δημιούργημα του ανθρώπου και τον Θεό σας τον δημιούργησε η ανάγκη για επιβολή. Η λαιμαργία και η ασυδοσία του ανθρώπινου είδους! Η ακατάπαυστη επιθυμία που τον διακατέχει για το «έχειν», η τιμή που εσφαλμένα πιστεύει πως του αποδίδει το «φαίνεσθαι».

 

Λες τη μισή αλήθεια. Ο Κύριός μας είναι και η αγανάκτηση του σκλάβου ενάντια στον δυνάστη του, είναι και η επιθυμία του πολεμιστή να υπερασπιστεί την πατρίδα του, και πολλά αλλά. Δεν υπάρχει ποτέ μία πλευρά ενός νομίσματος.

 

Αλήθεια, πως αισθάνεσται που υπηρετείται έναν Κύριο τον οποίο δημιούργησαν τα ...επιτρέψτε μου να πω...αρνητικά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας; Μήπως αυτό τον υποβιβάζει; Μήπως εύκολα θα μπορούσε να κατέβει από το βάθρο που στέκεται αν οι άνθρωποι έπαυαν να είναι επιφανειακοί; Αν χρησιμοποιούσαν τη σκέψη τους; Αν έβλεπαν όπως κι εσείς άλλωστε

πως αυτό που κάνουν δεν έχει Πραγματικό Λόγο ύπαρξης; Πως είναι ένα καπρίτσιο των «δυνατών» ή της μοίρας;

 

Υπηρετούμε έναν θεό που βοηθάει τον άνθρωπο στις δύσκολες ώρες του πολέμου. Αυτό είναι αρκετό για να μας κάνει υπερήφανους. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι που φέρνει τον πόλεμο. Και τι θα γινόταν αν κάποτε, θεωρητικά, σταματούσε να φέρνει τον πόλεμο; Τότε, πλέον, δε θα είχε ανάγκη τον Κύριό μας, ούτε εμάς. Κι εμείς θ’ακούγαμε τον Άνκαραζ να μας λέει ότι η ανθρωπότητα δε μας χρειάζεται, πλέον, και με χαρά θα εγκαταλείπαμε το λειτούργημά μας, γνωρίζοντας ότι εκπληρώσαμε την αποστολή μας, όσο ο άνθρωπος μας είχε ανάγκη.

 

Αλλά αυτή η ημέρα ποτέ δε θα έρθει, όπως έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές.

 

Συμφωνώ μαζί σου, μέγα ιερέα, ο Άνκαραζ δεν μπορεί να νοιάζεται για το λόγο που πολεμάνε οι άνθρωποι. Εσείς εξάλλου πολεμάτε για τη χαρά της μάχης, για τη δύναμη, τη συντροφικότητα και το αναπόφευκτο του ρου της ιστορίας. Εάν όμως αφυπνίζαμε την τέχνη της σκέψης μας ως προς τις αιτίες και τις συνέπειες του πολέμου τότε θα διαφωνούσες μαζί μου ως προς την ύπαρξη σκοπιμότητας και καταστροφής προερχόμενης από αυτόν; Όχι, βέβαια, δεν το πιστεύω. Θα διαφωνούσες ως προς το γεγονός ότι η σκοπιμότητα αφορά άλλα πράγματα από τα πιστεύω του Θεού σου; Ακόμα θα διαφωνούσες με το γεγονός ότι άτομα υψηλού κύρους χρησιμοποιούν το όνομα Του -χωρίς να συμμετέχουν οι ίδιοι στο μυστήριο της μάχης- αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις δικές τους σκοπιμότητες;

 

Πάντοτε υπάρχει διαφθορά• δεν μπορείς να το αποφύγεις. Και πάντοτε υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι άνθρωποι. Πάντοτε υπάρχουν θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, είτε στην πόλεμο είτε στην ειρήνη. Και υπάρχουν και, κατά καιρούς, διάφοροι φιλόσοφοι που προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο να δει τα «λάθη» του –ή αυτά που εκείνοι θεωρούν λάθη-- και να πάψει να πράττει έτσι ή αλλιώς. Παρά τις προσπάθειές τους, το αποτέλεσμα ποτέ δεν είναι αυτό που θα ήθελαν. Έτσι, εμείς δεν είμαστε ουτοπιστές φιλόσοφοι. Είμαστε αρωγοί και συμπολεμιστές.

 

Και εφόσον θα συμφωνούσες, απάντησε μου και σε ένα δεύτερο ερώτημα. Πως επιτρέπει ο Άρχον του Πολέμου στους κοινούς θνητούς να ψεύδονται στο Όνομά Του; Πως αφήνει το ιερατείο του να εξαπατάται από τις ραδιουργίες των ηγεμόνων που έχουν ως μοναδικό τους σκοπό ολοένα μεγαλύτερη δόξα; Και πως Ανέχεται ο Άνκαραζ όλους εκείνους τους «βασιλίσκους» που γίνονται ήρωες στο όνομα Του χωρίς να έχουν γευτεί τη δόξα Του;

 

Ο Πολέμαρχος δεν είναι μαζί σου σε κάθε σου βήμα. Έχεις μυαλό και μπορείς να δράσεις ανάλογα. Εσύ επικαλείσαι τον Άνκαραζ, δεν επικαλείται αυτός εσένα. Δε θα κατεβεί να σε κατακρίνει. Πρέπει εσύ να κατανοήσεις τη φύση του και να τον πλησιάσεις, όπως συμβαίνει με όλους τους θεούς. Μονάχα στα παραμύθια ο θεός θα κατεβεί για να σε βάλει στη θέση σου.

 

 

Θα προτιμούσα να βασιζόσουν στον πραγματικό κόσμο και να προσπαθούσες πραγματικά να μας πείσεις (αλλά τότε το θέμα θα ήταν στη φιλοσοφία, έτσι;).

<{POST_SNAPBACK}>

 

Δεν έχω τρελαθεί ακόμα. Όχι τελείως.

[Panos]

Ο απεχθέστατος αυτός ιερέας είναι πνιγμένος στην απλοϊκή πίστη του και μας απαντά καθήμενος σε μόνο μία από τις άπειρες πλευρές του διαμαντιού που ονομάζεται ζωή.

 

Ίσως όλα αυτά που αναφέρεις, γέρο, να ισχύουν, αλλά πλανάσαι. Διότι δε μας μιλάς για τον πόλεμο αλλά για τη μάχη. Ο πόλεμος είναι πολυεπίπεδος.

 

Τον πίστευα το Θεό σου. Τον επικαλούμουν συνέχεια στη μάχη για δύναμη και βοήθεια. Και εκείνος πάντα μου απαντούσε, καθώς επέζησα. Θριάμβεψα. Έγινα δυνατότερος, ναι. Έτοιμος για τα πάντα. Ο φόβος πια μου ήταν φίλος που με βοηθούσε σε κάθε στιγμή. Δράση ήταν το όνομά μου και θάνατος ο τίτλος μου.

 

Γυρνώντας στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου ανακάλυψα ότι ενώ στη μάχη ήμουν ένα με το Θεό μου, στη ζωή με είχε εγκαταλείψει. Ο ίδιος πόλεμος που με πήρα μακριά από την οικογένειά μου, μου πήρε και την ίδια την οικογένεια.

 

Που ήμουν εγώ?

 

Για ποιον πολέμαγα? Για το θεό σου?

 

Που ήταν ο Θεός «μου»?

 

Ό,τι διδαχές παίρνει κάποιος από τον πόλεμο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ.

 

Δε φτάνει να είμαι ο δυνατότερος. Δε φτάνει να ξέρω να σφάζω. Δε φτάνει να αντέχω στις κακουχίες και την πείνα.

 

Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Δε θέλω να σφάζω τα παιδιά κάποιου άλλου.

 

Το πέρασα το «σχολείο» του θεού σου, γέρο. Το πέρασα με άριστα. Δεν τελειώνει όμως…Μέχρι πότε θα πρέπει να πονάω, γέρο?

 

Και μη μου αναλύσεις τις χαρές και τα αγαθά που θα απολαύσω όταν βρεθώ δίπλα στο θεό σου. ΤΩΡΑ ζω. Πως ζητάς από μένα να υπακούσω κατά τη διάρκεια της μοναδικής (απ’ όσο ξέρω) ζωής μου αλλά να ανταμειφθώ μετά το τέλος της?

 

Σε απαρνιέμαι.

 

Όχι διότι μου έκανες κακό, αλλά γιατί είσαι ο θεός της «χαμένης ζωής».

 

Σφάξε, πήδα, λιώσε…όσο θες. Ο πόλεμος όμως αγγίζει και ζωές που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΕΣ για αυτό το «σχολείο».

 

Αθώες ψυχές. Και μην τολμήσεις να μου πεις ότι δεν υπάρχουν αθώοι.

 

Όλοι είμαστε αθώοι στα νεανικά μας χρόνια. ΌΛΟΙ.

 

Τα παιδιά ρε αλήτη. Τα παιδιά. Πως βλέπει ο θεός σου τα παιδιά? Παράπλευρες απώλειες? Ή μήπως εν δυνάμει πολεμιστές?

 

Πως ακριβώς περιμένει ο θεός σου να αναπτυχθούν, όταν ψοφάνε στα 5 ή στα 4 χρόνια της ζωής τους?

 

Το σφυρί και το αμόνι φτιάχνουν σπαθιά. Για βάλε ένα λουλούδι ανάμεσά τους και πες μου τι θα βγει…Πως θα ζήσεις χωρίς το λουλούδι, γέρο? Χωρίς τον αρχιτέκτονα, τον αρτίστα, το φούρναρη?

 

Πως θα βγει το λουλούδι κάτω από το ζυγό του πολέμου? Ή νεκρό ή (αν είναι αρκετά δυνατό σύμφωνα με το θεό σου) πολεμιστής.

 

Επιτρέπεται να ΜΗ γίνω πολεμιστής? Έχω τελικά την επιλογή?

 

Δε μου δίνει επιλογή ο θεός σου, παπά. Με θέλει πολεμιστή. Ευτυχώς που ο θεός σου είναι κατώτερος άλλων. Δε θα με χάσει από πιστό όμως.

 

Θα συνεχίσω να σφάζω, να βιάζω και να κλέβω. Χωρίς γυναίκα και παιδιά, θα είμαι ελεύθερος. Αυτό εννοούσες?

 

Να ξέρεις όμως γέρο, αυτή τη φορά ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ.

 

Ο Άνκαραζ.

 

Εσύ.

 

Είσαι έτοιμος να αντικρίσεις από κοντά το ξερό και άδειο επίπεδο του Θεό σου? ακούγεται ό μεταλικός ήχος του ξεσπαθώματος

[Βάρδος]

Ο απεχθέστατος αυτός ιερέας είναι πνιγμένος στην απλοϊκή πίστη του και μας απαντά καθήμενος σε μόνο μία από τις άπειρες πλευρές του διαμαντιού που ονομάζεται ζωή.

 

Ασφαλώς και σας μιλάω για μία πλευρά. Πώς σου δόθηκε διαφορετική εντύπωση;

 

Ίσως όλα αυτά που αναφέρεις, γέρο, να ισχύουν, αλλά πλανάσαι. Διότι δε μας μιλάς για τον πόλεμο αλλά για τη μάχη. Ο πόλεμος είναι πολυεπίπεδος.

 

Δεν ξέρω από πού έρχεσαι, αλλά στα δικά μου μέρη ένας άνθρωπος στα τριάντα του δεν είναι «γέρας». Κατά τα άλλα, δεν υποστήριξα πως ο πόλεμος δεν είναι πολυεπίπεδος. Δεν με παρακολουθείς τόσο καλά όσο θα μπορούσες, είμαι σίγουρος.

 

Τον πίστευα το Θεό σου. Τον επικαλούμουν συνέχεια στη μάχη για δύναμη και βοήθεια. Και εκείνος πάντα μου απαντούσε, καθώς επέζησα. Θριάμβεψα. Έγινα δυνατότερος, ναι. Έτοιμος για τα πάντα. Ο φόβος πια μου ήταν φίλος που με βοηθούσε σε κάθε στιγμή. Δράση ήταν το όνομά μου και θάνατος ο τίτλος μου.

 

Γιατί, τότε, παρατηρώ το ψέμα στα λόγια σου; Αλλά ας θεωρήσω πως σφάλλω, πως λες αλήθεια. Ωραία όλα αυτά που λες, ως τώρα…

 

Γυρνώντας στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου ανακάλυψα ότι ενώ στη μάχη ήμουν ένα με το Θεό μου, στη ζωή με είχε εγκαταλείψει. Ο ίδιος πόλεμος που με πήρα μακριά από την οικογένειά μου, μου πήρε και την ίδια την οικογένεια.

 

Δείξε θάρρος, τέκνον μου. Μέσα από τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες δοκιμάζεσαι.

 

Που ήμουν εγώ?

 

Αυτό εσύ πρέπει να το απαντήσεις.

 

Για ποιον πολέμαγα? Για το θεό σου?

 

Κι αυτό επίσης.

 

Που ήταν ο Θεός «μου»?

 

Κι αυτό.

 

Δεν είναι αξιοπερίεργο, τελικά, πώς ο άνθρωπος πάντα θέλει να φορτώνει τις προσωπικές του αποτυχίες σε κάποια αόρατη δύναμη; Ο Κύριός μου δεν έρχεται σε σένα. Εσύ πρέπει να ψάξεις να τον βρεις, όπως και κάθε άλλο θεό.

 

Ό,τι διδαχές παίρνει κάποιος από τον πόλεμο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ.

 

Για εσένα σίγουρα δεν ήταν. Αλλά και γενικότερα ποτέ καμία διδαχή δεν είναι αρκετή. Δεν υπάρχει το μαγικό ξόρκι που θα σε κάνει σοφό και θα σε μάθει πώς να ζεις τη ζωή σου δια μαγείας. Υπάρχουν πράγματα που σε βελτιώνουν και πράγματα που σε κάνουν μαλθακό ή χειρότερο, αυτό είναι όλο.

 

Δε φτάνει να είμαι ο δυνατότερος. Δε φτάνει να ξέρω να σφάζω. Δε φτάνει να αντέχω στις κακουχίες και την πείνα.

 

Πολύ σωστά μιλάς. Τίποτα απά αυτά δε φτάνει.

 

Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Δε θέλω να σφάζω τα παιδιά κάποιου άλλου.

 

Κανένας δε σε εμποδίζει να ακολουθήσεις το δικό σου δρόμο.

 

Το πέρασα το «σχολείο» του θεού σου, γέρο. Το πέρασα με άριστα. Δεν τελειώνει όμως…Μέχρι πότε θα πρέπει να πονάω, γέρο?

 

Μέχρι να μάθεις να μην πονάς.

 

Και μη μου αναλύσεις τις χαρές και τα αγαθά που θα απολαύσω όταν βρεθώ δίπλα στο θεό σου. ΤΩΡΑ ζω. Πως ζητάς από μένα να υπακούσω κατά τη διάρκεια της μοναδικής (απ’ όσο ξέρω) ζωής μου αλλά να ανταμειφθώ μετά το τέλος της?

 

Αυτή είναι αληθινή ερώτηση; Αν ναι, μόνο εσύ ξέρεις την απάντηση. Γιατί εγώ δε σου ζήτησα να υπακούσεις σε τίποτα ή σε κάποιον.

 

Σε απαρνιέμαι.

 

Ή έτσι νομίζεις…

 

Όχι διότι μου έκανες κακό, αλλά γιατί είσαι ο θεός της «χαμένης ζωής».

 

Κι άλλες «φιλοφρονήσεις»; Υπάρχει πολλή οργή μέσα. Δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος μόνο με την οργή.

 

Σφάξε, πήδα, λιώσε…όσο θες. Ο πόλεμος όμως αγγίζει και ζωές που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΕΣ για αυτό το «σχολείο».

 

Δυστυχώς. Γι’αυτό βρίσκονται εδώ οι οδηγοί: για να βοηθήσουν τους λιγότερο δυνατούς να επιβιώσουν.

 

Αθώες ψυχές. Και μην τολμήσεις να μου πεις ότι δεν υπάρχουν αθώοι.

 

Αντιθέτως, όλοι αθώοι είμαστε.

 

Όλοι είμαστε αθώοι στα νεανικά μας χρόνια. ΌΛΟΙ.

 

Αλλά μετά μεγαλώνουν. Όσοι έχουμε τη δύναμη να μεγαλώσουμε.

 

Τα παιδιά ρε αλήτη. Τα παιδιά. Πως βλέπει ο θεός σου τα παιδιά? Παράπλευρες απώλειες? Ή μήπως εν δυνάμει πολεμιστές?

 

Ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Δική σου δουλειά είναι να τα προστατέψεις, για να προστατέψουν κι αυτά εσένα, όταν γεράσεις.

 

Πως ακριβώς περιμένει ο θεός σου να αναπτυχθούν, όταν ψοφάνε στα 5 ή στα 4 χρόνια της ζωής τους?

 

Κάνε, λοιπόν, κάτι γι’αυτό. Προστάτεψέ τα. Να ένας πόλεμος για σένα. Ο Άνκαραζ είναι μαζί σου.

 

Το σφυρί και το αμόνι φτιάχνουν σπαθιά. Για βάλε ένα λουλούδι ανάμεσά τους και πες μου τι θα βγει…Πως θα ζήσεις χωρίς το λουλούδι, γέρο? Χωρίς τον αρχιτέκτονα, τον αρτίστα, το φούρναρη?

 

Τι είσαι; Ποιητής ή τρελός και μιλάς για λουλούδια και αμόνια; Ο Κύριός μου δεν είναι εναντίον κανένας επαγγέλματος. Ειρήνη – πόλεμος – ειρήνη – πόλεμος – ειρήνη… Χρειάζονται άνθρωποι για όλες τις περιόδους. Ο δικός μου θεός είναι ο θεός του πολέμου. Είναι για εκείνες τις στιγμές που τον έχεις ανάγκη. Απλά, φρόντισε μετά να μην τον ξεχνάς.

 

Πως θα βγει το λουλούδι κάτω από το ζυγό του πολέμου? Ή νεκρό ή (αν είναι αρκετά δυνατό σύμφωνα με το θεό σου) πολεμιστής.

 

Στον πόλεμο, πρέπει να αγωνιστείς, αλλιώς πεθαίνεις. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά και στην ειρήνη, μη νομίζεις ότι ισχύει κάτι το πολύ διαφορετικό…

 

Επιτρέπεται να ΜΗ γίνω πολεμιστής? Έχω τελικά την επιλογή?

 

Πάντα έχεις επιλογή.

 

Δε μου δίνει επιλογή ο θεός σου, παπά. Με θέλει πολεμιστή. Ευτυχώς που ο θεός σου είναι κατώτερος άλλων. Δε θα με χάσει από πιστό όμως.

 

Μα, λαθεύεις. Ο θεός μου δε σε αναγκάζει. Εσύ τον καλείς, όταν τον έχεις ανάγκη.

 

Θα συνεχίσω να σφάζω, να βιάζω και να κλέβω. Χωρίς γυναίκα και παιδιά, θα είμαι ελεύθερος. Αυτό εννοούσες?

 

Όχι.

 

Να ξέρεις όμως γέρο, αυτή τη φορά ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ.

 

…

 

 

Ο Άνκαραζ.

 

Εσύ.

 

Είσαι έτοιμος να αντικρίσεις από κοντά το ξερό και άδειο επίπεδο του Θεό σου? ακούγεται ό μεταλικός ήχος του ξεσπαθώματος

 

Και στο τέλος, τον υπηρέτησες…

[Bardoulas©]

Ο ίδιος ο Αχιλλέας, ο βασιλιάς του πολέμου, ο απόλυτος μαχητής, ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να πολεμά (στον τόπο μου τουλάχιστον), είπε πως θα γινόταν υπηρέτης ακόμα και του πιο ταπεινού βοσκού, αρκεί να ήταν ζωντανός. Ο Θεός σου λες πως είναι ο Θεός του πολέμου. Σιγά το σπουδαίο. Αφού ο ίδιος λες πως ο πόλεμος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, τότε ποια η σπουδαιότητά του. Για ποιό λόγο να τον ακολουθήσω; Ξέρεις, κι εγώ είμαι Θεός. Είμαι ο Θεός ενός άλλου φυσικού φαινομένου, της ομίχλης. Όλοι οι πιστοί μου με λατρεύουν επειδή μπορούν να χαθούν μέσα στην ομίχλη. Με κάνει σπουδαίο; Μάλλον όχι.

Δεν με πείθεις επειδή δεν απαντάς στα ερωτήματα. Απλώς λες αυτά που θες να πεις, αυτά που χρειάζονται να ειπωθούν από το Θεό σου για να μαζέψει πιστούς. Και οι πιστοί του είναι οι πιο αδύναμοι. Είναι άνθρωποι που νομίζουν πως με ον πόλεμο θα γίνουν δυνατότεροι αν επιβιώσουν. Το ίδιο πιστεύουν και αυτοί που ναρκώνουν το σώμα τους με ουσίες. Επειδή ο δικός σου Θεός ναρκώνει το πνεύμα, δεν τον κάνει λιγότερο ναρκωτικό. Δοκίμασε λοιπόν να προσυλητίσεις κόσμο. Αυτό είναι δείγμα αδυναμίας του Θεού σου. Γιατί αν ήταν πραγματικά δυνατός, δε θα χρειαζόταν να προσυλητίσεις κανένα. Αν ήταν όντως φυσικό φαινόμενο και όλοι τον ακολουθούσαν όταν έφτανε η ώρα της μάχης, δε θα χρειαζόταν άτομα σαν κι εσένα. Τελάληδες της πίστης. Άτομα που φάσκουν κι αντιφάσκουν για να μαζέψουν πρόβατα, άβουλα όντα μόνο για να μεγαλώσουν τη δύναμή τους. Δεν έχω σπαθιά, δεν έχω όπλα. Έχω μόνο μυαλό και το χρησιμοποιώ για να κρίνω τους σοφούς από τους σοφιστές. Κι εσύ αγαπητέ ακόλουθε του Άνκαραζ, αν και θαυμάζω και σέβομαι τη δύναμη της πίστης σου, είσαι σοφιστής.

[Βάρδος]

Ο ίδιος ο Αχιλλέας, ο βασιλιάς του πολέμου, ο απόλυτος μαχητής, ο άνθρωπος που γεννήθηκε για να πολεμά (στον τόπο μου τουλάχιστον), είπε πως θα γινόταν υπηρέτης ακόμα και του πιο ταπεινού βοσκού, αρκεί να ήταν ζωντανός.

 

Αυτό δεν αντίκειται στον Κύριό μου. Ίσα-ίσα που πιστεύω ότι ο αυτός ο Αχιλλέας που λες θα μπορούσε να είναι μεγάλος υπηρέτης του Πολέμαρχου.

 

Ο Θεός σου λες πως είναι ο Θεός του πολέμου. Σιγά το σπουδαίο. Αφού ο ίδιος λες πως ο πόλεμος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, τότε ποια η σπουδαιότητά του. Για ποιό λόγο να τον ακολουθήσω;

 

Για να επιβιώσεις. Εξάλλου, εσύ ο ίδιος θα τον καλέσεις όταν έχεις την ανάγκη του. Όταν το αισθανθείς.

 

Ξέρεις, κι εγώ είμαι Θεός. Είμαι ο Θεός ενός άλλου φυσικού φαινομένου, της ομίχλης. Όλοι οι πιστοί μου με λατρεύουν επειδή μπορούν να χαθούν μέσα στην ομίχλη. Με κάνει σπουδαίο; Μάλλον όχι.

 

Βλέπεις, λοιπόν, που παραλογήζεσαι; Είναι ύβρις να θεωρείς τον εαυτό σου θεό. Ο θεός δεν έχει σάρκα και οστά. Ο θεός δεν έρχεται να σου μιλήσει. Είναι κάτι που εκπορεύεται από μέσα σου. Έχεις ακόμα πολλά βήματα να κάνεις μέχρι να κατανοήσεις τον οποιοδήποτε θεό, νομίζω. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

 

Δεν με πείθεις επειδή δεν απαντάς στα ερωτήματα. Απλώς λες αυτά που θες να πεις, αυτά που χρειάζονται να ειπωθούν από το Θεό σου για να μαζέψει πιστούς. Και οι πιστοί του είναι οι πιο αδύναμοι. Είναι άνθρωποι που νομίζουν πως με ον πόλεμο θα γίνουν δυνατότεροι αν επιβιώσουν.

 

Κάνεις μεγάλος λάθος. Οι ιερείς του θεού μου είναι οδηγοί των υπόλοιπων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες του πολέμου. Αν πιστεύεις ότι είσαι τόσο δυνατός ώστε να μη χρειάζεσαι κανένα στήριγμα στον πόλεμο, τότε σημαίνει ότι έχεις βρει ήδη το στήριγμα, κι αυτό δεν είναι παρά ο Κύριός μου, όποια μορφή κι αν παίρνει για σένα.

 

Το ίδιο πιστεύουν και αυτοί που ναρκώνουν το σώμα τους με ουσίες. Επειδή ο δικός σου Θεός ναρκώνει το πνεύμα, δεν τον κάνει λιγότερο ναρκωτικό.

 

Αυτό που λες είναι αναληθές. Ο Άνκαραζ δε ναρκώνει τις αισθήσεις. Τις οξύνει.

 

Δοκίμασε λοιπόν να προσυλητίσεις κόσμο. Αυτό είναι δείγμα αδυναμίας του Θεού σου. Γιατί αν ήταν πραγματικά δυνατός, δε θα χρειαζόταν να προσυλητίσεις κανένα. Αν ήταν όντως φυσικό φαινόμενο και όλοι τον ακολουθούσαν όταν έφτανε η ώρα της μάχης, δε θα χρειαζόταν άτομα σαν κι εσένα. Τελάληδες της πίστης. Άτομα που φάσκουν κι αντιφάσκουν για να μαζέψουν πρόβατα, άβουλα όντα μόνο για να μεγαλώσουν τη δύναμή τους.

 

Δεν καταλαβαίνεις... Δεν προσπαθώ να σε προσυλητίσω. Δε χρειάζεται. Εσύ ο ίδιος επικαλείσαι τον Κύριό μου, όταν τον έχεις ανάγκη. Ο δικός μου σκοπός είναι μόνο να σε καθοδηγήσω. Είμαι ο αρωγός σου, όχι ο δάσκαλός σου.

 

Δεν έχω σπαθιά, δεν έχω όπλα. Έχω μόνο μυαλό και το χρησιμοποιώ για να κρίνω τους σοφούς από τους σοφιστές. Κι εσύ αγαπητέ ακόλουθε του Άνκαραζ, αν και θαυμάζω και σέβομαι τη δύναμη της πίστης σου, είσαι σοφιστής.

 

Όποιος πιστεύει τον εαυτό του γνώστη των πάντων δεν είναι παρά ανόητος. Εγώ σου μιλώ για την αλήθεια του Κυρίου μου. Οι σοφιστίες είναι δικές σου, όπως αυτή με τον "θεό της ομίχλης", οι οποίες αποτελούν και ύβρι μάλιστα.