Είν'τα κρίν'αυτά

[Orpheus]

βασικά... )]

 

Είν' τα κρίν' αυτά που ανθούν μπουμπούκια μες στον κόρφο σου,

Τα ρόδ' αυτά στα χείλη, τα σμαράγδια, τα ζαφείρια που φωτούν στα μάτια σου,

Είν' η κίνησή σου μες στα γκρίζ' άχρωμα πλήθη,

οι μάσκες που ποτέ σου δε φοράς - δεν έχει ανάγκη

τόσο όμορφος κανείς κάτι να κρύψει -

Είν' τα δάκτυλά σου αυτά, τα απαλά βλαστάρια,

οι ρίζες σου βαθειά μες στον αιθέρα,

ή -δεν ξέρω-

Είναι η φωνή σου αυτή, το φως που παντού γύρω σου προβάλλει,

ή κάτι αδιόρατο, αόρατο, άυλο,

Που κάνουν όντως αυτό το πρώτο φιλί

μέτρο για όλα τ' άλλα,

κατώτερα.

 

*

 

Ένα ποίημα που ανέβηκε μετά από λανθασμένη απόφασή μου στο Ε.Π..

Αναφορά ('tribute') στην ταινία Hearts in Atlantis, στους τρεις τελευταίους στίχους.

 

*

 

Οι Μούσες μαζί σας,

-Ορφέας

Edited September 19, 2005 by RObiN-HoOD

[Nienna]

Προσπαθείς άραγε ν'αγγίξεις κάτι που έχεις ξαναγγίξει; Ή απέλπισμένος όντας προσπαθείς να δημιουργήσεις κάτι που νομίζεις πως ποτέ δεν είχες; Μάλλον το πρώτο. Για μένα φυσικά τα πράγματα είναι διαφορετικά...

 

Το ποίημα με άγγιξε με παραπάνω από έναν τρόπους, είναι πολύ δεμένο, είναι ένα ολοκληρωμένο δημιούργημα με αξιοθαύμαστη συνοχή - το ζηλεύω καμιά φορά αυτο σε ποιήματα των άλλων, ακόμα και σε κάποια δικά μου που πιστεύω πως δεν θα ξαναρθούν, όχι με την ίδια μορφή. Είναι που τα δικά μου τρέχουν πολύ γρήγορα και μ'αφήνουν - ίσως - πίσω. Αλλά, χμμ... όχι. Απλώς μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό το δέσιμο, I cut the non-vain crap! Ψώνιο ήμουν, ψώνιο παραμένω, μην ανησυχείς για τις κρίσεις μετριοφροσύνης.

 

Φταίει και η ταινία... είναι συχνά στο μυαλό μου, μαζί με άλλα θαύματα των ανθρώπων. Των ανθρώπων...

Edited September 19, 2005 by Nienna

[LordCeleborn]

Εκληκτικη δουλεια Ορφεα, εαν και πιστευω οτι καπου δεν συγκρατησες καλα το νοημα στο Hearts in Atlantis. Μπορω να καταλαβω την σκοπια σου ομως. Πολυ ομορφα δοσμενο και πολυ καλα συνταγμενο.

[Orpheus]

To ξαναδιάβασα, και έχεις δίκιο. Το ποίημα δεν ήταν όλο tribute, just the line (ουσιαστικά δανείστηκα την έκφραση και την έκανα ό,τι ήθελα )

 

Να είστε καλά, σας ευχαριστώ!

 

 

Oι Μούσες μαζί σας

[Nienor]

Μου θυμίζεις κάτι εδώ Ορφέα, κάτι που έχω ζήσει στις ομορφότερες των στιγμών. Είναι λαμπερό και διαυγές. Θα μπορούσε να είναι η γνωριμία μας με εκείνο το αιθέριο πλάσμα, στην αρχή ενός μυθιστορήματος, που θα πάθει κάτι πολύ κακό στο τέλος. Μοιάζει σαν να μιλάς για τη Σίβυλλα ή τη Λούθιεν από την οπτική του γέρου βάρδου που τις παρατηρεί. Δεν είναι ερωτικό γιατί η σάρκα δε συμμετέχει σε αυτό, δε νιώθεις το φιλί, δεν το ζεις μα το ονειρεύεσαι και ερωτεύεσαι την ιδέα του πρώτου φιλιού και την εικόνα της γυναίκας, όχι την ίδια.

 

Είναι όμορφο!