Deodonus Posted September 29, 2005 Share Posted September 29, 2005 Στην υγρή έρημο μιας ανοιξιάτικης μπόρας λιτανεύω την εικόνα της ραγισμένης μου καρδιάς και ο νοτιάς σμίγει τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου κρύβοντας από τα μάτια μου τον έναστρο ουρανό Περπατώ στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής σου αναζητώντας το απαλό άγγιγμα των χεριών σου. Αλλά εσύ, κρύβεσαι πίσω από την αδιαπέραστη ομίχλη, σηκώνεις ψηλά το ματωμένο σου μαχαίρι παθιασμένα και το μπήγεις βαθιά στην διψασμένη μου καρδιά. Μια σταγόνα αίμα έκατσε στο δροσερό πέταλο ενός λουλουδιού Και πάνω της φάνηκε θολή μια ακτίνα του πρωινού ήλιου Απορημένος υψώνω το βλέμμα μου ψάχνοντας να βρω πιο σύννεφο του ουρανού λύγισε ακούγοντας τον πόνο μου. Από τα ελάχηστα ποιήματά μου που έκατσα και το δούλεψα για κάνα-δυο μέρες. Είναι δύο χρονών και το βρίκα όπως έκανα την μετακόμηση. (Το πέρασα και από το Word για να μην με φάτε πάλι για την ορθογραφία.... ) Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted September 29, 2005 Share Posted September 29, 2005 Ω! Μου αρέσει! Μου αρέσει πολύ Θοδωρή! Είναι όμορφο, έχει έξυπνη εικόνα, ειδικά στο τέλος (το σύννεφο που λυγίζει), είναι συναισθηματικό... Τα μόνα πράγματα που δεν μου αρέσουν είναι οι λέξεις 'παθιασμένα' και 'διψασμένη καρδιά'. Θα μπορούσες να πεις ακριβώς το ίδιο πράγμα με λιγότερο συνηθισμένο τρόπο, μιας και το υπόλοιπο του ποιήματος δεν είναι τετριμμένο, συνηθισμένο. Μερικές μινιατούρες σου είχαν βέβαια περισσότερη δύναμη, αλλά αυτό είναι ίδιον του μινιμαλισμού by default, αν κανείς τον κάνει καλά. Συνέχισε να γράφεις, να μας δείχνεις τι γράφεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.