Γράφοντας Best Seller

[Nienor]

Βρήκα αυτό! Ξεφυλλίστε το έχει κάποιο ενδιαφέρον!

 

 

 

Γράφοντας Best Seller

[Βάρδος]

Βασικά, ο τύπος λίγο αρτηριοσκληρωτικός μού φαίνεται, αν και συμφωνώ με τα περισσότερα απ'όσα λέει. Πάντως, ορισμένα τα βρίσκω λίγο "Ε; Και τι μας το λες;" Ας πούμε, με αυτά που γράφει στην αρχή, προσπαθεί να μας εξηγήσει ποιος δεν είναι πραγματικός συγγραφέας. Αλλά δεν είναι αυτό πασιφανές; Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί από αυτούς που μας περιγράφει έχουν εκδόσει βιβλία τους, τα οποία κυκλοφορούν ευρέως. Χρειάζεται να μιλήσω για το Πατρόων Γένος, για παράδειγμα; Και δεν είναι μόνο αυτό, φυσικά.

 

Με τα υπόλοιπα που λέει συμφωνώ. Είναι εκείνο που πάντα λένε όλοι: Για να είσαι συγγραφέας, πρέπει να κάνεις ένα πολύ βασικό πραγμά: να γράφεις. Αν δεν κάτσεις να γράψεις, όσο και να το στριφογυρίζεις στο μυαλό, δε γίνεται τίποτα.

 

Εδώ, όμως, διαφωνώ κάθετα.

 

Ακόμη λιγότεροι/ες ξεγεννούν το έμβρυο που επώαζαν τόσον καιρό κι αρχίζουν να του ψιθυρίζουν τα πρώτα λόγια. Δίνουν περιγραφική υπόσταση στο χώρο και τολμούν κι εμφυσούν πνοή ζώσα στους ήρωες που κυοφορούσαν στη φαντασία τους γεμίζοντας αρκετές αράδες και σελίδες με πρόζα και διαλόγους. Μόνο που στην πορεία ανακαλύπτουν ότι το λεξιλόγιο που προόριζαν για τον νεοσσό είναι τόσο φτωχό

που εξαντλείται γρήγορα και γρήγορα αρχίζει να επαναλαμβάνεται, να λιμνάζει και να βαλτώνει, τόσο όσο και το μυαλό του συγγραφέα που στα μισά της γραφής θα θυμίζει ολοένα και περισσότερο την Κωπαϊδα ενώ θα έπρεπε να θυμίζει τον Βουραϊκό.

 

Φαίνεται να είναι από τους ανθρώπους που νόμιζουν πως το περίπλοκο λεξιλόγιο και οι πολλές φανφάρες είναι "λογοτεχνία". Έλεος. Σαφώς και το θεωρώ γελοίο. Επιπλέον, δεν μπορώ να καταλάβω το πραγματικό νόημα σε αυτό που θέλει να πει. Φυσικό είναι, όταν γράφει κανείς ένα μυθιστόρημα, να επαναλαμβάνονται κάποιες λέξεις. Είναι δυνατόν σε κάθε σελίδα να χρησιμοποιούνται και τελείως διαφορετικές λέξεις; Προφανώς, εννοεί πως ο συγγραφέας είναι καλό να έχει πλούσιο λεξιλόγιο (πράγμα με το οποίο συμφωνώ), αλλά, νομίζω, το τραβάει στα άκρα.

 

Κι αυτό εδώ--

 

Γιατί ένα μυθιστόρημα γράφεται πριν γραφτεί. Κι αυτό δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Αναλύεται, σχεδιάζεται, δομείται και γράφεται κομμάτι κομμάτι στο μυαλό του συγγραφέα πριν ακόμη βάλει ο ίδιος την πρώτη λέξη στο χαρτί. Αυτό δεν είναι συνθήκη ικανή, είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ…

 

--το βρίσκω απλά λάθος. Ναι μεν χρειάζεται να έχει κάποιος σχεδιάσει μερικά πράγματα στο μυαλό του, αλλά ένα μυθιστόρημα δεν υπάρχει αν πρώτα δεν το γράψεις. Μπορεί να έχεις μια γενική εικόνα, αλλά αυτό είναι όλο. Πρέπει να αρχίσεις να γράφεις, προκειμένου να διαμορφωθεί κάτι και να γίνει στέρεο, συμπαγές. Αν αυτός ο άνθρωπος γράφει, απορώ πώς είναι δυνατόν να το βλέπει έτσι το πράγμα. Τέλος πάντων... υπάρχουν διαφόρων ειδών απόψεις, υποθέτω...

 

Υπάρχουν δυο είδη νέων συγγραφέων...

 

Στο πρώτο είδος ανήκουν αυτοί που είναι εκ φύσεως χαρισματικοί μυθοπλάστες και λύνουν όλα τα προβλήματα και τα ζητήματα των σχεδιασμών και της δομής πολύ γρήγορα. Συλλαμβάνουν και στήνουν εύκολα ένα μυθιστόρημα και το ολοκληρώνουν υποδειγματικά.

 

Στη δεύτερη ανήκουν οι συγγραφείς που είναι πιο ταλαντούχοι. Είναι εκπληκτικοί στο διάλογο και στις περιγραφές, μοναδικοί στη δημιουργία ηρώων και τα γραφτά τους είναι απολαυστικά. Αλλά συνήθως δυσκολεύονται πολύ στο στήσιμο και στη δομή του έργου.

 

Χμ. Νομίζω ότι ο σωστότερος διαχωρισμός είναι ανάμεσα σε Παραμυθάδες και Λογοτέχνες. Ο παραμυθάς αρχίζει γιατί του αρέσει να λέει ιστορίες. (Εγώ, ας πούμε, άρχισα ως παραμυθάς.) Ο λογοτέχνης αρχίζει γιατί του αρέσει ο λόγος, οι λέξεις, οι προτάσεις, κτλ. Το θέμα είναι πως, αν αρχίσεις σαν παραμυθάς, θα πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς και τη γλώσσα, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Αν, αντιστρόφως, αρχίσεις σαν λογοτέχνης θα πρέπει να μάθεις να στήνεις μια ιστορία, γιατί ποιος θέλει να διαβάζει μόνο πρόζα, όσο καλογραμμένη κι αν είναι;

 

Over and out.

[darky]

Συμφωνώ σχεδόν απόλυτα(οξυυυυυυυυυυμωρο) με το άρθρο. Εκτός από τον τίτλο. Το best seller πρέπει να το κυνηγήσεις για να το πετύχεις. Ότι λέει για το συγγραφέα είναι σωστά, αλλά αυτή δεν είναι μια μονόδρομη σχέση. Υπάρχει και αυτό το ζώο ο αναγνώστης. Χειραγωγίσιμο ζώο, ναι, αλλά πρέπει να είσαι έξυπνος και διαισθητικός ώστε να καταλάβεις τι του αρέσει.

 

Βέβαια εσύ θα πεις την ιστορία που έχεις να πεις, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και ίσως να γράψεις το επόμενο cult βιβλίο, αλλά όχι best seller. Ναι, εντάξει, το SFF είναι cult, αλλά και πάλι γιατί να μη στοχεύσεις ψηλότερα;

 

Στο best seller πρέπει να χτυπήσεις τον αναγνώστη εκεί που πονάει και να τον χαϊδέψεις εκεί που του αρέσει. Όχι να αποσπασεις απλά, αλλά να εγκλωβίσεις την προσοχή του.

[Βάρδος]

Έχεις δίκιο. Αλλά αυτή είναι μια συνταγή για να γράψεις κάτι όπως ο Κώδικας ΝταΒίτζι. Προσωπικά, δε με ελκύει ούτε να το διαβάζω κάτι τέτοιο. Και ότι είμαι clut το παραδέχομαι. Όμως, του κερατά, όλα τα καλά λογοτεχνικά έργα είναι, στην πραγματικότητα, cult, ακόμα κι ο Dickens κι ο Hemmingway.

 

Βέβαια, αν κάποιος σήμερα έγραφε σαν τον Dickens, θα γινόταν best-seller; Μάλλον όχι. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι θα ήταν κακή λογοτεχνία; Μάλλον όχι, επίσης.

 

Δεν ξέρω, ρε γαμώτο, δε μπορώ να βάλω ποτέ στερεότυπα στη ζωή μου. Μου αρέσουν τα μη-συμβατικά πράγματα. Ας πούμε, το Light, του Harisson, εν μέρει το λάτρεψα γιατί ήταν τόσο μη-συμβατικό.

 

Πάντως, αυτά που γράφει το άρθρο δε νομίζω ότι είναι συνταγή για να γράψεις ένα best-seller, παρότι αυτό που γράφει τον τίτλο.

[Nienor]

Βασικά, ο τύπος λίγο αρτηριοσκληρωτικός μού φαίνεται, αν και συμφωνώ με τα περισσότερα απ'όσα λέει.

 

Χεχε, ναι δεν είναι λιγάκι;

 

 

Γενικά τα κείμενα του είναι γραμμένα με βάση αυτά που λέει. Αυτό βρήκα ενδιαφέρον στις σελίδες του κι όχι το θέμα τους τόσο. Το πως δηλαδή κάποιος μπορεί ουσιαστικά να μην λέει σχεδόν τίποτα, ή τουλάχιστον τίποτα πρωτότυπο που να μην έχεις ξανακούσει ή διαβάσει κι όμως να το λέει έτσι που να σε κάνει να θέλεις να το διαβάσεις μέχρι το τέλος. Έχει την πλάκα του θα έλεγα.

 

Κι αυτό εδώ--

 

 

QUOTE

Γιατί ένα μυθιστόρημα γράφεται πριν γραφτεί. Κι αυτό δεν είναι σχήμα οξύμωρο. Αναλύεται, σχεδιάζεται, δομείται και γράφεται κομμάτι κομμάτι στο μυαλό του συγγραφέα πριν ακόμη βάλει ο ίδιος την πρώτη λέξη στο χαρτί. Αυτό δεν είναι συνθήκη ικανή, είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ…

 

 

--το βρίσκω απλά λάθος. Ναι μεν χρειάζεται να έχει κάποιος σχεδιάσει μερικά πράγματα στο μυαλό του, αλλά ένα μυθιστόρημα δεν υπάρχει αν πρώτα δεν το γράψεις. Μπορεί να έχεις μια γενική εικόνα, αλλά αυτό είναι όλο. Πρέπει να αρχίσεις να γράφεις, προκειμένου να διαμορφωθεί κάτι και να γίνει στέρεο, συμπαγές. Αν αυτός ο άνθρωπος γράφει, απορώ πώς είναι δυνατόν να το βλέπει έτσι το πράγμα. Τέλος πάντων... υπάρχουν διαφόρων ειδών απόψεις, υποθέτω...

 

 

Αυτό βασικά δεν είναι δικιά του άποψη, είναι αναμασημένη τροφή από Πόε ο οποίος στη Φιλοσοφία της Σύνθεσης που λέει:

 

Τίποτα δεν είναι πιο ξεκάθαρο από το ότι κάθε πλοκή αντάξια του ονόματός της, πρέπει πρώτα να έχει υποστεί την επεξεργασία που οδηγεί στη λύση της πριν καν η πένα αγγίξει το χαρτί. Γιατί μόνον όταν έχουμε τη λύση διαρκώς μπροστά μας μπορούμε να δώσουμε σε μια πλοκή τον απαραίτητο αέρα της λογικής συνέπειας, ή της αιτιότητας, κάνοντας τα επεισόδια, και ιδιαίτερα τον τόνο σε όλα τα σημεία, να τείνουν προς την εξέλιξη της πρόθεσης του συγγραφέα.

 

 

Εγώ με αυτό συμφωνώ. Και μαζί του συμφωνώ γενικώς δηλαδή. Δεν είναι περίεργα αυτά που λέει, είναι κομμάτια από την Ποιητική του Αριστοτέλη, σε ελεύθερη μετάφραση, και διάφορα άλλα γνωστά πράγματα. Όμως το στυλ του, αυτό του τύπου εκείνου το «ακούστε με κατέχω την αλήθεια» είναι κάτι το οποίο όπου το πετυχαίνω γελάω πάντα μαζί του.

[Βάρδος]

Αυτό βασικά δεν είναι δικιά του άποψη, είναι αναμασημένη τροφή από Πόε ο οποίος στη Φιλοσοφία της Σύνθεσης που λέει:

 

Ο Πόε, όμως, δεν είναι μυθιστοριογράφος' ποιητής ήταν, κατά κύριο λόγο. Έχει μια λογική αυτό που λέει (και το έχω ακούσει κι από άλλους), αλλά πραγματικά είναι παρά πολλοί οι συγγραφείς που λένε πως μια ιστορία δεν έχει καμία σχέση με έναν απλό σκελετό πλοκής. Ακόμα κι αν νομίζεις ότι τον έχεις φτιάξει τέλειο, πάλι θα σου τύχουν περιπτώσεις που θα σε βάλουν να αλλάξεις πορεία, να προσθέσεις, ή να αφαιρέσεις. Εκτός αν τον ακολουθείς τυφλά, αγνοώντας τι σου λένε οι χαρακτήρες σου ή πού φαίνεται να σε οδηγεί η πραγματική κατάσταση. Πράγμα το οποίο είναι, κατά πρώτον, βαρετό για το συγγραφέα. Ως εκ τούτου, δε θα είναι βαρετό και για τον αναγνώστη; Έχω διαβάσει μυθιστορήματα που σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι γραμμένα έτσι: Σημείο ένα: γίνεται το τάδε. Σημείο δύο: γίνεται το τάδε. Σημείο τρία, κοκ. Συνήθως, έχω την αίσθηση ότι κάτι λείπει ανάμεσα σε αυτά τα σημεία. Απλά διαβάζεις τι γίνεται παρακάτω: δεν υπάρχουν ενδιάμεσες σκηνές, δεν υπάρχει πολύ ανάπτυξη χαρακτήρων, δεν υπάρχουν σκηνές που είναι απλά... διασκεδαστικές, χωρίς να προωθούν την ιστορία.

[Βάρδος]

Τώρα, είδα και κάτι άλλα που έχει γράψει, με τα οποία τυχαίνει να συμφωνώ πλήρως.

[Nienor]

“Υπάρχουν μονάχα τρεις κανόνες για να γράψεις εκφραστική πρόζα και ζωντανούς διαλόγους. Δυστυχώς κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι…”

 

ΣΩΜΕΡΣΕΤ ΜΩΜ

 

 

Γιατί μ'αυτό διαφωνείς;

 

Εγώ όπως είπα και παραπάνω σε όλα συμφωνώ μαζί του, έπαιξα όλο το παιχνίδι του κανονικά μέχρι που έφτασα και διάβασα και την εισαγωγή του. Ε, και τα ξανασκέφτηκα και τα ξαναδιάβασα...αμα είχα διαβάσει μόνο αυτά που λέει μάλλον θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο, αλλά μετά την εισαγωγή ...ε, δε θέλω πια. Όχι γιατί είναι κακή, αλλά είναι κάπως, ή μάλλον λίγο δήθεν. Γενικά όλα αυτά που γράφει μέσα είναι αρκετά σωστά -κατά τη γνώμη μου πάντα- αλλά με χαλάει τρομερά το στυλ του Ελληνάρα που χρησιμοποιεί για να τα πει.

 

 

Ο Πόε, όμως, δεν είναι μυθιστοριογράφος' ποιητής ήταν, κατά κύριο λόγο.

 

Μυθιστοριογράφος όντως δεν είναι, αλλά δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρη για την ταμπέλα του ποιητή. Είναι συνάμα κι από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους που έχουν περάσει.

 

Επίσης αυτό είναι μόνο μία παράγραφος από τη Φιλοσοφία της Σύνθεσης. Δεν μπορώ να την περάσω εδώ ολόκληρη, αλλά τα όσα λες -στην παράγραφο που ακολουθεί- μάλλον συμφωνούν ως προς το γενικό κλίμα αυτών που περιγράφει παρά διαφωνούν.

 

 

 

Βέβαια εσύ θα πεις την ιστορία που έχεις να πεις, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Και ίσως να γράψεις το επόμενο cult βιβλίο, αλλά όχι best seller. Ναι, εντάξει, το SFF είναι cult, αλλά και πάλι γιατί να μη στοχεύσεις ψηλότερα;

 

 

Αυτό πάλι τώρα το είδα... γιατί cult? Ενδιαφέρον μου φαίνεται, σαν άποψη, αλλά γιατί?

Edited October 1, 2005 by Nienor

[Βάρδος]

“Υπάρχουν μονάχα τρεις κανόνες για να γράψεις εκφραστική πρόζα και ζωντανούς διαλόγους. Δυστυχώς κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι…”

 

ΣΩΜΕΡΣΕΤ ΜΩΜ

 

Γιατί μ'αυτό διαφωνείς;

 

True. Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω.

 

 

Άσχετο με τα υπόλοιπα: Οι συγκεκριμένες ιστοσελίδες μού έκαναν πρόβλημα στο Firefox. Έπρεπε να τις ανοίξω με τον Explorer. Το λέω για όσους έχουν το ίδιο πρόβλημα μ'εμένα και δεν μπορούν να πατήσουν τα linx στ'αριστερά.

 

Εγώ όπως είπα και παραπάνω σε όλα συμφωνώ μαζί του, έπαιξα όλο το παιχνίδι του κανονικά μέχρι που έφτασα και διάβασα και την εισαγωγή του. Ε, και τα ξανασκέφτηκα και τα ξαναδιάβασα...αμα είχα διαβάσει μόνο αυτά που λέει μάλλον θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο, αλλά μετά την εισαγωγή ...ε, δε θέλω πια. Όχι γιατί είναι κακή, αλλά είναι κάπως, ή μάλλον λίγο δήθεν. Γενικά όλα αυτά που γράφει μέσα είναι αρκετά σωστά -κατά τη γνώμη μου πάντα- αλλά με χαλάει τρομερά το στυλ του Ελληνάρα που χρησιμοποιεί για να τα πει.

 

Αυτό δεν το έχω διαβάσει' τώρα, όμως, με βάζεις σε πειρασμό. Μια ματιά που του έριξα ένα πράγμα μού έκανε κακή εντύπωση, πάντως: δεν βάζει κόμμα πριν από τα ρήματα διαλόγου --κάτι που πάντα με ενοχλεί όταν το βλέπω.

 

Αυτό πάλι τώρα το είδα... γιατί cult? Ενδιαφέρον μου φαίνεται, σαν άποψη, αλλά γιατί?

 

Πιστεύω πως ο darky εννοεί ότι έχουν μικρό, πολύ συγκεκριμένο κοινό.

[darky]

Αυτό εννοώ.

 

Για να γράψεις bestt-seller πρέπει να είσαι λίγο πονηρός(με την καλή έννοια). Όπως αναφέρω παραπάνω θα γράψεις τη δική σου ιστορία και θα πεις αυτά που εσύ θες να πεις. Συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να κάνεις ποτέ υποχωρήσεις εδώ.

 

Αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν. Αναφέρω μερικά που μπορεί στην εκτέλεση και να μην είναι σωστά, όμως η ιδέα έχω την εντύπωση ότι είναι γενικά καλή. Και πάντα με γνώμονα το SFF είδος.

-Εύπεπτο αφηγηματικό στυλ.

Για αρχή δεν πρέπει να είναι ουδέτερο και βαρετό αλλά αυτό ήδη το ξέρετε. Θα πρέπει να πεις την ιστορία με ενδιαφέρον τρόπο, όχι όμως και όπως θα έλεγες το τελυταίο κουτσομπολιό που έμαθες -όχι με τόσο ενδιαφέρον. Λίγο ανέμελο ίσως, αλλά όχι και τρία πουλάκια κάθονταν. Έξυπνο αλλα όχι και να πρέπει να είσαι στη Mensa για να καταλάβεις τι λέει. Να αποφεύγονται οι ακρότητες και οι ακραίες περιγραφές και φυσικά ο αφηγητής να μη βρίζει ακατάσχετα(ακόμα και αν οι ήρωες το κάνουν στους διαλόγους). Στην αρχή του κειμένου μην αρχίζεις να αναλύεις ότι κουφές ιδέες και απόψεις έχεις. Ακόμα ο αναγνώστης δε σε γνωρίζει. Ίσως αργότερα. Όπως αργότερα μπορείς για μία φορά να κάνεις λίγο ως πολύ ότι θες. Μια φορά συγχωρείται(άντε δυο) και ίσως και να είναι επιβεβλημένο για πιάσεις και του ομοϊδεάτες σου.

-Ξεκάθαρη πλοκή.

Είπαμε η ιστορία δεν αλλάζει, αλλά... η πλοκή πρέπει να είναι απλή και με ανατροπές. Όχι πολύ-πλοκη γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ορμούν στο κείμενο και το διαβάζουν βιαστικά και με ανατροπές γιατί σε όλους αρέσουν οι ανατροπές.

-Προσιτοί χαρακτήρες.

Πρέπει να μοιάζουν με τους ανθρώπους της εποχής σου λίγο. Ανεξάρτητα αν γράφεις για παλιότερη η μελλοντική εποχή. Αν γράφεις horror/bizzare καλύτερα να διαδραματίζεται η ιστορία σε εποχή κοντινή στη δική σου.

-Αν δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους, τουλάχιστον μην προσβάλεις κανένα.

Αυτό θέλει να γράψεις βιβλίο για κάθε πρίπτωση. Μερικά παραδείγματα. Αν γράψεις επιστημονική φαντασία να εξηγείς απλά τα πράματα, αλλά και σε σημεία να γίνεσαι απόλυτα εξειδικευμένος για να μη χάσεις τη βάση σου(μια ή δυο φορές). Στη μυθοπλασία να αποφεύγεις τα ποτ πουρί μύθων. Καλύτερα να γράψεις τα δικά σου γιατί υπάρχουν εκεί έξω και άνθρωποι που ξέρουν από μυθολογία. π.χ. μη γράψεις για μινόταυρους σε ένα κόσμο όπου η μινωική Κρήτη δεν υπάρχει. Μπορείς να αποφύγεις πολλά πράγματα αλλάζοντας λίγο ονόματα. Στις ιστορίες τρόμου βάλε και λίγο μυστήριο και λίγο απόκοσμο σε περίπτωση που κάποιοι δεν τρομάξουν.

-Θίξε όσο μπορείς προκλητικά θέματα.

Θρησκεία, σεξ, βία... Φυσικά προκάλεσέ τους άγρια αλλά με κομψό τρόπο. Αν είναι να φτάσεις σε ακρότητες μια ή δύο φορές και ποτέ στην αρχή.

-Άν γράψεις ελληνικά(καλά να πάθεις).

Μην γράψεις πολύ ελληνικά. Στο SFF το κοινό έχει εκπαιδευτεί να διαβάζει ξένη λογοτεχνία. Ας ξενοφέρνεις λίγο(εκτός και αν θες να γράψεις το πρώτο αμιγώς ελληνικό SFF κείμενο -καλά να πάθεις). Στη μυθοπλασία η πρώτη σου δουλειά είναι να βρεις ελληνικά ονόματα για το κάθε τι. Προτιμάς εύκολα αναγνωρίσιμες λέξεις και εν ανάγκη καταφεύγεις στη λεξιπλασία. Ο μύθος δεν πρέπει αν πηδάει τους ελληνικούς μύθους. Κατά τα άλλα στην Ελλάδα έχουμε μια άποψη για το σεξ που τη θεωρούμε μοναδική, οπότε κάτι θα πρέπει να βρεις και για τα αρχαία χρόνια. Και άλλα επίσης πράγματα που είναι ελληνικά(όπως π.χ. fantasy σκυλάδικα αντί για καπηλειά).

Στην επιστημονική φαντασία δεν μπορείς να παρουσιάσεις μια μελλοντική Ελλάδα όπου όλα είναι μέλι γάλα. Κάτι στραβό θα έχει. Και παρόλλο που θα είναι τεχνολογικά ανεπτυγμένη θα είναι λιγότερο τεχνολογικά ανεπτυγμένη από άλλες χώρες. Και μη τυχόν και πααλείψεις να γράψεις για τη μελλοντική εκκλησία και το σεξ στο μέλλον γιατί τη πάμησες. Και το πως διασκεδάζει ο έλληνας στο μέλλον είναι ενδιαφερον(υπάρχει άραγε ο δημόσιος υπάλληλος στο μέλλον?).

Όσο για τον τρόμο έχεις την ευκαιρία να αποτυπώσεις πιστά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα(τυχερέ).

 

Αυτά για το πώς νομίζω ότι θα πουλούσε καλύτερα η φανταστική λογοτεχνία. Τα ίσως και τα μάλλον παραλείφθηκαν γιατί είναι άχρηστες λέξεις.

[Nienor]

Για να γράψεις bestt-seller πρέπει να είσαι λίγο πονηρός(με την καλή έννοια). Όπως αναφέρω παραπάνω θα γράψεις τη δική σου ιστορία και θα πεις αυτά που εσύ θες να πεις. Συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να κάνεις ποτέ υποχωρήσεις εδώ.

 

Προσωπικά δεν πιστεύω πως υπάρχει συνταγή. Ούτε και είμαι απολύτως σίγουρη πως τα καλύτερα βιβλία έγιναν Best Seller ή πως αυτά που έγιναν είναι από τα καλύτερα, από αυτά που έχουν να προσφέρουν περισσότερο. Επίσης νομίζω πως ο τύπος μιλάει για τη συγγραφή γενικά και όχι για το αν αυτό που θα γράψεις θα γίνει best seller ή όχι.

 

Και λέω δεν υπάρχει συνταγή γιατί τα βιβλία που συνήθως έρχονται πρώτα στις πωλήσεις είναι αυτά που για κάποιο λόγο γίνονται της μόδας. Και μιλώντας για μόδα («ένα είδος ασχήμιας τόσο αφόρητο, που πρέπει να το αλλάζουμε κάθε έξι μήνες» όπως λέει ο Ουάιλντ) εγώ θα σου πω για τη διαφήμιση. Όσο περισσότερα λεφτά υπάρχουν για να σπαταληθούν επάνω σε αυτή, ε, τόσο πιο κοντά στο best seller είσαι.

 

-Εύπεπτο αφηγηματικό στυλ.

Για αρχή δεν πρέπει να είναι ουδέτερο και βαρετό αλλά αυτό ήδη το ξέρετε. Θα πρέπει να πεις την ιστορία με ενδιαφέρον τρόπο, όχι όμως και όπως θα έλεγες το τελυταίο κουτσομπολιό που έμαθες -όχι με τόσο ενδιαφέρον. Λίγο ανέμελο ίσως, αλλά όχι και τρία πουλάκια κάθονταν. Έξυπνο αλλα όχι και να πρέπει να είσαι στη Mensa για να καταλάβεις τι λέει. Να αποφεύγονται οι ακρότητες και οι ακραίες περιγραφές και φυσικά ο αφηγητής να μη βρίζει ακατάσχετα(ακόμα και αν οι ήρωες το κάνουν στους διαλόγους). Στην αρχή του κειμένου μην αρχίζεις να αναλύεις ότι κουφές ιδέες και απόψεις έχεις. Ακόμα ο αναγνώστης δε σε γνωρίζει. Ίσως αργότερα. Όπως αργότερα μπορείς για μία φορά να κάνεις λίγο ως πολύ ότι θες. Μια φορά συγχωρείται(άντε δυο) και ίσως και να είναι επιβεβλημένο για πιάσεις και του ομοϊδεάτες σου.

 

Εδώ γενικά συμφωνώ μαζί σου, αν και δεν καταλαβαίνω ακριβώς αυτό το περί κούφιων ιδεών, συμφωνώ όμως σαν αναγνώστης. Δεν ξέρω αν θα τα σκεφτόμουν όλα αυτά ποτέ όταν θα ξεκινούσα να γράφω, είναι μάλλον λίγο αυτονόητο ότι πρέπει να συμβαίνουν για να θελήσει κάποιος να διαβάσει αυτά που έγραψες.

 

Επίσης τι σημαίνει άραγε το «λίγο ανέμελο αλλά όχι τρία πουλάκια κάθονταν» σαν αφηγηματικό στυλ;

 

Πρέπει να μοιάζουν με τους ανθρώπους της εποχής σου λίγο. Ανεξάρτητα αν γράφεις για παλιότερη η μελλοντική εποχή. Αν γράφεις horror/bizzare καλύτερα να διαδραματίζεται η ιστορία σε εποχή κοντινή στη δική σου.

 

Γιατί; Όχι, ίσα ίσα που οι καλύτερες τέτοιες ιστορίες, πιστεύω πως είναι αυτές που δεν έχει καμία σημασία το πότε και που διαδραματίζονται. Ακριβώς για αυτό, επειδή μπορεί να συμβαίνουν οπουδήποτε. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρη για τι πράγμα μιλάς ακριβώς όταν λες εκκεντρικός τρόμος σε ιστορίες, όμως αυτό δεν είναι θέμα αισθητικής τόσο, όσο τεχνικής.

 

 

-Άν γράψεις ελληνικά(καλά να πάθεις).

Μην γράψεις πολύ ελληνικά. Στο SFF το κοινό έχει εκπαιδευτεί να διαβάζει ξένη λογοτεχνία. Ας ξενοφέρνεις λίγο(εκτός και αν θες να γράψεις το πρώτο αμιγώς ελληνικό SFF κείμενο -καλά να πάθεις). .

 

Κι εδώ διαφωνώ. Τα ελληνικά είναι μία πολύ ωραία γλώσσα με πλούτο μοναδικό. Επίσης μέσα σε αυτό το κοινό υπάρχει ένα μεγάλο μέρος που ψάχνει καλές μεταφράσεις με το τουφέκι. Δηλαδή αν έχεις συνηθίσει να τρως σε φαστ φουντ δε μπορείς να φας μουσακά γιατί είναι φτιαγμένος με μεράκι;

 

Άσχετα με το τι είναι συνηθισμένος ο άλλος να κάνει και τι όχι, από τι στιγμή που αυτή είναι η μητρική σου γλώσσα σε αυτή είναι καλό να γράφεις. Αν το συζητούσαμε αυτό για τη Γαλλική γλώσσα και όχι για την Ελληνική, θα προέτρεπες τον κόσμο αντί για Γαλλικά να γράφει Αγγλικά; Μάλλον όχι. Το ίδιο πράγμα είναι.

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ.

Αυτά για το πώς νομίζω ότι θα πουλούσε καλύτερα η φανταστική λογοτεχνία. Τα ίσως και τα μάλλον παραλείφθηκαν γιατί είναι άχρηστες λέξεις.

 

Δεν είναι άχρηστες, είναι λέξεις που δηλώνουν πως αναρωτιέσαι ακόμα για αυτό που μιλάς. Καλό είναι να αναρωτιέσαι, έστω κι αν δε μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για τίποτα.

[Naroualis]

Ψάχνωντας στο δίκτυο βρήκα αυτό

 

http://www.sitemaker.gr/bestseller/page_GREEK_1.htm

 

 

 

Δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει, ούτε συμφωνώ σε κάθε τι που λέει, αλλά είναι μια καλή αρχή για τους νέους και μια ακόμη καλύτερη υπενθύμηση γι' αυτούς που γράφουν καιρό. Στην πρώτη ευκαιρία θα το ξεκοκκαλίσω και θα κάνω τα ανάλογα σχόλια.

[northerain]

'Εκανα merge τα δύο τόπικς, μιας και μιλάνε για το ίδιο λίνκ. Thanks Niennor!

[Naroualis]

Ουπς! Δεν είχα δει το τόπικ της Νίενορ... Υπόσχομαι την επόμενη φορά να ψάχνω πιο προσεκτικά τα τοπικς...

[Nienor]

Naroualis, δεν όφειλες να το έχεις δει, μη ζητάς συγγνώμη. Γιαυτό δεν είμαστε εδώ?

 

Στο θέμα τώρα, υποθέτω πως είναι του ίδιου του κυρίου Παπαθεωδώρου, όμως μπορεί να κάνω και λάθος. Πάντως σαν κείμενο και σαν γραφή (τώρα που του ξαναέριξα και μια ματιά) συνεχίζω να πιστεύω πως έχει κάποιο ενδιαφέρον κι αξίζει τον κόπο να το διαβάσει κανείς έστω και ενημερωτικά. Όχι επειδή οι συμβουλές του είναι ακριβώς αυτό που λέμε χρήσιμες, νομίζω πως δεν είναι και τόσο τελικά, αφορούν κυρίως πράγματα που γνωρίζεις απλά είναι μαζεμένα μέσα σε μια σελίδα. Περισσότερο λέω πως αξίζει τον κόπο γιατί αντικατοπρίζει τη μία πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας ως προς τους συγγραφείς. Υπάρχει κι εκείνη η άλλη, την οποία "βρίζει".

[Χειμώνας]

Δεν μπορώ να καταλάβω, αυτο το κόλλημα με το να γράψει κάποιος, best-seller. Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Είσαι συγγραφέας, γράφεις καλά;Αν είσαι και τυχερός, κάποια στιγμή, μπορεί να γίνει και αυτό. Το να καθίσεις να ξεζουμίσεις το μυαλό σου με το να βρείς τον τρόπο να κάνεις το βιβλίο σου "εμπορικό", είναι απαράδεκτο. Μ'αυτόν τον τρόπο χάνεται όλη η μαγεία, όλη η ομορφιά του γραψίματος. Μας έχουνε τρελάνει, με τον σωστό τρόπο γραφής, με σεμηνάρια γραφής και κολοκύθια τούμπανα. Ανθρωποι που ασχολούνται μ'αυτό το θέμα για μένα είναι απαράδεκτοι. άνθρωποι, που γράφουν, όχι γιατί έχουν κάτι να πούν, ή γιατί το έχουν ανάγκη, απλός δεν πρέπει να γράφουν. άς ασχοληθούν με άλλα πράγματα, ας πάνε στο fame-story, ας πούμε. Εκεί θα καταφέρουν αυτό που ποθούν, να γίνουν φίρμες. Βέβαια, το να γράφεις, είναι ποιό σοφιστικέ, ποιό "κάπως". Τώρα αυτός ο κύριος, τι θέλει να πεί;Το θέμα είναι αν έχει δίκιο;Αν δίνει σωστές οδηγίες,manual, για πετυχημένη συγγραφή best-seller;Αν είναι έτσι παιδιά, θα βγάλει και η microsoft,πρόγραμμα συγγραφής. Θα λές στο πρόγραμμα, την ιδέα σου, θα του λές πόσες λέξεις θέλεις να είναι, σε ποιό είδος θέλεις να ανήκει και σε ένα τέταρτο, θα έχεις έτοιμο το καλογραμμένο σου βιβλίο. Το μοναδικό που θα είχε να κάνει ο "συγγραφέας", θα ήταν να έχει και το ανάλογο look, τεράστιο κασκόλ στο λαιμό, στρογγυλα γυαλιά κλπ. Τι ωραία!

Μπορεί να σας φαίνεται αστείο αυτό που λέω, αλλά σκεφτήτε με τα ψώνια που κυκλοφορούν, γύρω μας, πόσο θα πούλαγε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Τέλος πάντων, για να μην σας κουράζω, θεωρώ απαράδεκτο, κάποιος να γράφει, για να γίνει γνωστός, για να πουλήσει. Το να θές να εκδοθείς, είναι λογικό, μιας και θέλεις να μοιραστείς, αυτά που έχεις μέσα σου, με κόσμο που θα σε καταλάβει οκ. Όμως αν θέλεις να γίνεις, "μεγάλος" συγγραφέας, ακολουθόντας οδηγίες, τότε, κάτι κάνεις λάθος.

[Oberon]

Xειμώνα, αν και καταλαβαίνω τι λες και συμφωνώ με τα περισσότερα, και όντως αισθάνομαι και γω απέχθεια με "συνταγές" για best sellers κλπ, ας μην τα τσουβαλιάζουμε όλα.

Άλλο είναι η αναζήτηση μιας συνταγής και άλλο το να μάθει κάποιος να γράφει "επαγγελματικά" και "σωστά", να γίνει καλός συγγραφέας δηλαδή. Η δε δουλειά που γίνεται στα εργαστήρια συγγραφής, ειδικά όταν πρόκειται για πιο εξεδικευμένα λογοτεχνικά είδη όπως η φανταστική λογοτεχνία, συχνά είναι πάρα μα πάρα πολύ επιβοηθητική!

Edited January 30, 2007 by Dain

[Arachnida]

Έστω και σαν μέθοδο αυτοτιμωρίας, οφείλω να το ομολογήσω. Εγώ είμαι όλα αυτά που περιγράφει ο Χειμώνας από πάνω. Είμαι αθεράπευτα φιλόδοξος και βάζω τα λεφτά και την αναγώριση πάνω από την τέχνη. Δεν είμαι αυτός που θέλει να κάνει τέχνη για την τέχνη- όχι δεν είμαι καθόλου αυτός. Κάθε μέρα που περνάει σκέφτομαι πως θα γράψω ένα best seller και αυτή η ιδέα με κεντάει ξανά και ξανά, ίσως έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε νεύρωση.

Πάντως το μόνο που γνωρίζω για την ώρα είναι το πρώτο συστατικό που χρειάζεται. Ατελείωτο και χωρίς ντροπή marketing.

[Naroualis]

Το θέμα για μένα είναι ότι, ο κ. Παπαθεοδώρου ΔΕΝ μιλάει για το πώς γράφουμε ένα best seller αλλά για το πώς γράφουμε σαν άνθρωποι γενικώς. Δηλαδή, ρίχνοντας μια ματιά, μπορεί να ξεκινάει με αυτήν την επικεφαλίδα, αλλά καταλήγει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) να δίνει απλές οδηγίες για το πώς να αποφύγει κανείς μεγάλες πατάτες.

 

Εντάξει ίσως το ψειρίζει λίγο περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, ειδικά όταν μιλάει για το πόσες μέρες-μήνες-χρόνια πρέπει να σχεδιάζουμε τον κεντρικό μας ήρωα. Προσωπικά μου φτάνει να ξέρω πώς τον/την λένε, για να σου πώς ακόμη και το πώς κόβει τα νύχια του και δε χρειάζεται να ξέρω κάθε γαργαλημένο λεπτό της μίζερης ζωούλας του για να σου διηγηθώ την ιστορία του.

 

Όμως κάποιες από τις υποδείξεις του (διότι δεν έχει ύφος συμβουλής, αλλά υπόδειξης) είναι πραγματικά για να μας ανοίξουν τα μάτια, ειδικά σε ανθρώπους που το παλεύουν από μόνοι τους, όπως εγώ, που μέχρι πρόσφατα ήμουν χωρίς βοήθεια και χωρίς κάποιον στο φιλικό/οικογενειακό/εγγύτερο περιβάλλον που να ξέρει να σχολιάσει και να κρίνει ένα κείμενό μου.

 

Και για να μην παρεξηγιόμαστε, δεν τον υποστηρίζω. Απλά θα ήθελα να δείξω ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν ρίχνωντας μια ματιά στις απόψεις του, ακόμη κι αν είναι κάθετα εναντίον τους και στο τέλος τις απορρίψουν. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα τις απορρίψω στο τέλος ή όχι.

[Oberon]

Συμφωνώ Naroualis. Ούτε και γω, διαβάζοντας το κείμενο του κ. Παπαθεοδώρου πιστεύω πως προσπαθεί να δώσει κάποια "συνταγή" ή κάτι ανάλογο. Αν και είναι πολύ μικρό το κείμενο για να πω πως ψειρίζει κάτι, οι παρατηρήσεις του πιστεύω πως έχουν αξία.

Εκτός αν κάποιος είναι τόσο απίστευτα ταλαντούχος που μπορεί να γράψει το αριστούργημα του αιώνα με την πρώτη, οι υπόλοιποι από μας μόνο όφελος μπορούμε να έχουμε από την επικοινωνία με άλλους δόκιμους συγγραφείς και από σωστά και αληθινά οργανωμένα σεμινάρια κλπ.

[Χειμώνας]

Δεν πιστεύω, πως κανένας, κανένας όμως, δεν μπορεί να γράψει, χωρίς να δουλέψει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Για εμένα, ένας καλός τρόπος, είναι να διαβάζεις. Δεν διαφωνώ με τα σεμηνάρια, αρκεί να γίνονται με σκοπό να δώσουν κάτι. Να γεμίσουν κεφάλια, όχι να αδειάσουν τσέπες. Επίσης είναι πολύ σημαντικό, να γνωρίζεις, να συνομιλείς, να παρακολουθείς, αν δεν γίνεται αλλιώς, συγγραφείς. Αλλά και πάλι κατά επιλογή. Δεν πάει να πεί πως αν κάποιος, έχει εκδόσει δύο, τρεία, τέσσερα βιβλία, έχει να μας προσφέρει κάτι σημαντικό.

Τώρα για τον Κύριο Παπαθεοδώρου, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά δεν μου αρέσει το στύλ του, μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά μου κάνει ξερόλας. Για τα best-seller, θα πω στον φίλο Arachnida, πως σε καλό δρόμο είναι όντως, οι δημόσιες σχέσεις, κάνουν ένα βιβλίο να πουλήσει, το κάνουν εμπορικό. Όμως δεν κάνουν εσένα καλύτερο συγγραφέα. Πράγμα που σημαίνει, ότι δεν μπορείς να γράψεις καλό βιβλίο, άρα δεν μπορεί να γίνει best-seller. Φαύλος κύκλος. Θα μου πείτε, μόνο τα καλά βιβλία πουλάνε. Όχι, αλλά τα καλά βιβλία, πουλάνε για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν διάρκεια, γινονται best-seller.Έκτος και γράφεις, αισθηματικές νουβέλες, οπότε, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο εκτός από διαφήμηση. Θα προτίνω, να αφήσεις αυτή την ιδέα που έχεις στο μυαλό, σου, μιας και όπως λες, σου "τρώει" πολύ χρόνο και να στρωθείς στο διάβασμα,σε καλά σεμηνάρια, οργανωμένα και σωστά, όπως πολύ σωστά τονίζει ο Dain.

Πω πω...κι εγώ ξερόλας μου κάνω!

[Arachnida]

Για τα best-seller, θα πω στον φίλο Arachnida, πως σε καλό δρόμο είναι όντως, οι δημόσιες σχέσεις, κάνουν ένα βιβλίο να πουλήσει, το κάνουν εμπορικό. Όμως δεν κάνουν εσένα καλύτερο συγγραφέα. Πράγμα που σημαίνει, ότι δεν μπορείς να γράψεις καλό βιβλίο, άρα δεν μπορεί να γίνει best-seller. Φαύλος κύκλος. Θα μου πείτε, μόνο τα καλά βιβλία πουλάνε. Όχι, αλλά τα καλά βιβλία, πουλάνε για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν διάρκεια, γινονται best-seller.

Νομίζω πως ένα μέτριο βιβλίο με πολύ καλό και έξυπνο marketing γίνεται εύκολα best seller (ή ευπώλητο τέλος πάντων). Μέγιστο παράδειγμα το Eragon, είναι πλέον από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα στην παγκόσμια λογοτεχνία. Η οικογένεια του Paolini είχε τα μέσα και τα λεφτά να τον προωθήσει και έφτασε εκεί που έφτασε.

Δεν πιστεύω όμως ότι απαραίτητα ένα καλό βιβλίο θα καταφέρει να γίνει επιτυχημένο. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες η τύχη του.

Επίσης θα προτιμούσα να είχα τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις στον κόσμο, παρά να είμαι ο καλύτερος συγγραφέας. Και σίγουρα μόνο το ένα από τα δύο επιδέχεται βελτίωση από ένα σημείο και μετά. Σωστά;

[Χειμώνας]

Προτιμάς δηλαδή, να γράψεις ένα μέτριο βιβλίο και να πουλήσει, παρά ένα αριστούργημα;

Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω. Είναι νομίζω μεγάλη δυστηχία, να ξέρεις ότι είσαι μέτριος αλλά εμπορικός. Από την άλλη, αν κάποτε, κάποιος από εμάς καταφέρει να γράψει κάτι πραγματικά καλό, σίγουρα δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Είναι σαν να "πλακωθείς" με κάποιον και να τον νικήσεις, γιατί πάτησε σε χαλίκια και γλύστρησε...

[odesseo]

Είναι νομίζω μεγάλη δυστηχία, να ξέρεις ότι είσαι μέτριος αλλά εμπορικός.

Φίλε Χειμώνα, νομίζω ότι η δυστυχία που υποπτεύεσαι δεν ταλαιπωρεί τον εμπορικό (μέτριο ή εκπληκτικό ή ατάλαντο). Επίσης, δεν ταλαιπωρεί τον μέτριο που αγνοεί τη μετριότητά του, ούτε φυσικά τον ατάλαντο.

 

Από την άλλη, αν κάποτε, κάποιος από εμάς καταφέρει να γράψει κάτι πραγματικά καλό, σίγουρα δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Είναι σαν να "πλακωθείς" με κάποιον και να τον νικήσεις, γιατί πάτησε σε χαλίκια και γλύστρησε...

 

Αν γράψεις κάτι πραγματικά καλό και ευχαριστηθείς πολύ, τότε μην ρισκάρεις να τρέξεις στους εκδότες με το πόνημα παραμάσχαλα. Εκτός αν γράφεις ΚΑΙ για την καταξίωση, την αναγνώριση, που φυσικά μεταφράζονται και σε χρήματα.

 

 

Με εκτίμηση

[Χειμώνας]

AMHN...