Γράφοντας Best Seller

[Στηβεν]

Εγώ πιστεύω πάλι ότι υπάρχει μια υποτυπώδης συνταγή για best-sellers. Ωστόσο περισσότερα προβλήματα σου προκαλεί παρά σου λύνει. Και συνήθως όλοι την ακολουθούμε. Να πω για αυτούς που λένε ότι γράφω για τον εαυτό μου, δεν ακολουθώ κανόνες κλπ. τότε με γεια σας με χαρά σας αλλά τα διηγήματα/βιβλία κρατήστε τα σπίτι. Είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ συγγραφέας που να θέλει να εκδοθεί και να μην σκέφτεται τα χρήματα. Αποτελούν μεγάλο μέρος όταν θέλεις να βγεις έξω στο κοινό. Και ΟΛΟΙ που θέλουν να εκδοθούν τα γραπτά τους θέλουν να γίνουν best-sellers όσο και να υποστηρίζουν το αντίθετο, καθώς όλοι θέλουμε να μας θαυμάζουν. Όμως μην ξεκινάς το γράψιμο με σκοπό τα λεφτά. Αν το υποστηρίξεις και το δουλέψεις, θα έρθουν και τα χρήματα.

[DinoHajiyorgi]

Έτυχε να παρακολουθήσω αυτή τη συζήτηση και την βρήκα ενδιαφέρουσα. Δεν είναι εύκολο να κατασταλάξω στο ποιος θα μπορούσε να έχει δίκιο, μπορώ όμως να προσθέσω κάποιους προβληματισμούς που με τυραννούν αυτόν τον καιρό.

 

Γράφω γιατί το αγαπώ, σίγουρα γράφω αυτά που θα ήθελα να διαβάζω – άρα γράφω αυτά που αρέσουν πρώτα σε μένα, αλλά είναι επίσης σημαντικό και η αποδοχή του αναγνώστη. Θα έπρεπε να είμαι από πέτρα να μην με πειράξει μια αρνητική κριτική. Δεν μου πέρασε ποτέ από τον νου να πλουτίσω από το γράψιμο, αλλά ναι, θα ήθελα να γνωρίζουν το όνομα μου και να εμπιστεύονται την γραφή μου.

 

Το πρόβλημα μου όμως τελευταία δεν είναι οι αρνητικές κριτικές, αλλά οι θετικές.

 

Όπως ξέρετε όλοι σας, υπάρχουν οι ιδέες που ερωτευόμαστε και αγαπάμε, μας έρχονται όταν ατενίζουμε έναν υπέροχο ορίζοντα, έναν έναστρο ουρανό ή μια συγκλονιστική είδηση στην τηλεόραση. Μας γεννούν ιστορίες που τις κυνηγούμε με πάθος, ιδρώνουμε να τις δουλεύουμε, στάζουμε και λίγο από το αίμα μας στη μαγιά. Αναπτύσσεται σχεδόν μια ιερή σχέση ανάμεσα μας, αυτό το έργο είναι το μωρό μας.

 

Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες ιδέες, αυτές έρχονται από το πουθενά και τσουπ πέφτουν στο κεφάλι σου, σε ενοχλούν σαν το χαλικάκι που μπήκε στο παπούτσι σου, δεν λένε να φύγουν αν δεν τις γράψεις να ησυχάσεις. Και γράφονται στα όρθια, μπαμ και κάτω. Σε λίγες ώρες ή μια ώρα τις έχεις τελειώσει.

 

Και ξαφνικά, η ανταπόκριση στο μπαμ-και-κάτω διήγημα είναι κάτι παραπάνω από θετική. «Αυτό μάλιστα! Μπράβο! Αδημονώ για το επόμενο!» Βγάζεις και το άλλο, αυτό για το οποίο ίδρωσες και μάτωσες και… «εε, καλούτσικο…αλλά όχι σαν το γαμάτο προηγούμενο. Να γράφεις σαν εκείνο, σου πάει πιο πολύ…»

 

Υπάρχουν βέβαια συγγραφείς που από «χαλικάκια στο παπούτσι» έχουν τορβάδες. Τις άλλες, τις μεγάλες ιδέες τις βλέπουν βουνό και τις αποφεύγουν. Τυχερούς να τους πω; Έκαστος στο είδος του; Αν ναι, εδώ υπάρχει και η κρίση ταυτότητας για έναν συγγραφέα.

 

Ανακεφαλαιώνοντας, υπάρχουν ιδέες που για να τις υλοποιήσεις πρέπει να τις κυνηγήσεις, και ιδέες που σου έρχονται από μόνες τους. Στις πρώτες, εξαρτάται από σένα πόσες και πότε θα τις τελειώσεις. Στις δεύτερες, εξαρτάται από εκείνες πότε θα σούρθουν και εδώ είναι μια κατάσταση να περιμένεις να χτυπήσει ο κεραυνός στο ίδιο σημείο ξανά.

 

Δεν είναι λοιπόν μόνο η ταυτότητα που δίνεις στον εαυτό σου, αλλά αυτή που σου δίνουν και οι αναγνώστες σου. (Εδώ σκεφτείτε τον εαυτό σας όχι μόνο σαν συγγραφέα αλλά και σαν αναγνώστη.)

 

Σαν συγγραφέας…what do you do? What do you do?