Γράφοντας με ή χωρίς έμπνευση.

[darky]

1. Η έμπνευση;

Όπως βιώνω εγώ την έμπνευση είναι μερικές φορτισμένες εικόνες μέσα στο κεφάλι μου. Κάθομαι και τις σημειώνω είτε ως σκηνή κάποιας ιστορίας, είτε ως μερικοί διάλογοι και μερικές περιγραφές χαρακτήρων ή και εντελώς συνειρμικά με τρόπο που μόνο εγώ καταλαβαίνω.

 

2. Τι κάνετε με αυτό το υλικό;

Εγώ είτε φτιάχνω μια πλοκή και κάποιο υπόβαθρο και ξεκινάω το γράψιμο είτε ξεκινάω το γράψιμο και όπου με βγάλει.

 

Είναι δυνατό να παραλήψει κανείς το πρώτο βήμα; Να ξεκινήσει δηλαδή τα προσχέδια και τις πληροφορίες χωρίς έμπνευση; Ή ακόμα και να πιάσει κατυθείαν την ιστορία;

 

Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση; Αν ναι είναι το αποτέλεσμα κατώτερο, ίδιο, (ανώτερο!) από όταν έχεις έμπνευση; Είναι "νόμιμο" κάτι τέτοιο;

 

Απ' την άλλη τι έχετε να πείτε όταν παραλείπεται το δεύτερο βήμα(όχι αιώνια αλλά για αρκετό καιρό); Επιζεί η έμπνευση όταν δεν γράψεις τίποτα(και πάλι για αρκετό καιρό); Μήπως υπάρχει για σας κάποιος χρόνος ωρίμανσης για την έμπνευση που σας έρχεται πριν βάλετε οτιδήποτε στο "χαρτί"; Να τη δουλέψετε δηλαδή εσωτερικά και να δείτε αν αξίζει τίποτα αυτή η έμπνευση πριν σπαταλήσετε το χρόνο σας μαζί της.

 

Ότι άλλο μπορείτε να σκεφτήτε.

[Nihilio]

1. H έμπνευση για εμένα είναι ο πυρήνας μιας ιστορίας, μια εικόνα, ένας χαρακτήρας, μια αρχή, ένα τέλος

 

2. Για αρχή το καλιεργώ μέσα στο μυαλό μου, μέχρι να νιώσω έτοιμο να το γράψω. Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτο το "έτοιμος" ήταν μερικά λεπτά μέχρι και ένας χρόνος. Συνήθως όμως είναι μία βδομάδα με ένας μήνας

Το να γράψω χωρίς έμπνευση το έχω κάνει και δεν είμαι περίφανος για το αποτέλεσμα. Αν δεν υπάρχει έμπνευση καλύτερα να γράψεις κάτι άλλο μέχρι να σου έρθει.

[Βάρδος]

1. Η έμπνευση;

Όπως βιώνω εγώ την έμπνευση είναι μερικές φορτισμένες εικόνες μέσα στο κεφάλι μου.

 

Ακριβώς αυτό συμβαίνει και σε μένα. Πρώτα έρχεται η εικόνα. Μετά, αν πω "Χμ, ενδιαφέρον!", συνεχίζω να "σκαλίζω" την εικόνα μέσα στο κεφάλι μου, ώστε, συνειρμικά, να βγάλω άλλες εικόνες και καταστάσεις που συνδέονται με την πρώτη, όχι απαραίτητα σε ευθύγραμμη χρονική σειρά.

 

Αλλά, βέβαια, η έμπνευση δεν είναι και η ιστορία. Πολλές φορές, αλλιώς το σκέφτομαι κι αλλιώς βγαίνει στο χαρτί, γιατί...

 

2. Τι κάνετε με αυτό το υλικό;

Εγώ είτε φτιάχνω μια πλοκή και κάποιο υπόβαθρο και ξεκινάω το γράψιμο είτε ξεκινάω το γράψιμο και όπου με βγάλει.

 

...πρέπει να βάλεις κάποια πράγματα σε μια σειρά. Κι όταν φτιάχνεις πραγματικά μια ιστορία, πρέπει να συνδέεται με μια λογική, οπότε κάποιες φλασιές που σου έχουν έρθει, όταν έκανες brainstorning, απλά απορρίπτονται. Είναι όπως ένα παιχνίδι με κάρτες. Πετάς ό,τι κάρτα σού κατέβει και, μετά, τις κοιτάς... και τις ξανακοιτάς, ώσπου απορρίπτεις μερικές και κρατάς τις σωστές κάρτες.

 

Είναι δυνατό να παραλήψει κανείς το πρώτο βήμα; Να ξεκινήσει δηλαδή τα προσχέδια και τις πληροφορίες χωρίς έμπνευση; Ή ακόμα και να πιάσει κατυθείαν την ιστορία;

 

Δε νομίζω ότι είναι δυνατόν να γράψεις κάτι χωρίς να περάσεις από το πρώτο στάδιο. Απλά μπορεί κάποιες φορές να αναγκάσεις τον εαυτό σου να περάσει από το πρώτο στάδιο. Αυτό το έκανα όταν έγραφα την Αναζήτηση της Βασίλισσας Ζηράθα. Μου ζήτησαν να γράψω κάτι, και έπρεπε να γράψω κάτι. Άρχισα να κάνω brainstorming, και ένα πρωινό που βάδιζα στο δρόμο, πατώντας ξερά, φθινοπωρινά φύλλα, μου ήρθε η φλασιά: μια γυναίκα που βαδίζει σε μια παλιά νεκρόπολη, πατώντας ξερά, φθινοπωρινά φύλλα και φορώντας ένα μακρύ, μαύρο γάντι στο ένα χέρι. Τι θα μπορούσε να κάνει εκεί; Σκέφτηκα και το επέκτεινα.

 

Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση; Αν ναι είναι το αποτέλεσμα κατώτερο, ίδιο, (ανώτερο!) από όταν έχεις έμπνευση; Είναι "νόμιμο" κάτι τέτοιο;

 

Όπως λέω και παραπάνω, όχι, δε νομίζω ότι είναι δυνατόν. Όπως και να το κάνεις, θα αναγκαστείς να βάλεις τον εαυτό σου να εμπνευστεί κάτι.

 

Απ' την άλλη τι έχετε να πείτε όταν παραλείπεται το δεύτερο βήμα(όχι αιώνια αλλά για αρκετό καιρό); Επιζεί η έμπνευση όταν δεν γράψεις τίποτα(και πάλι για αρκετό καιρό); Μήπως υπάρχει για σας κάποιος χρόνος ωρίμανσης για την έμπνευση που σας έρχεται πριν βάλετε οτιδήποτε στο "χαρτί"; Να τη δουλέψετε δηλαδή εσωτερικά και να δείτε αν αξίζει τίποτα αυτή η έμπνευση πριν σπαταλήσετε το χρόνο σας μαζί της.

 

Όπως και στην πραγματική ζωή, κάτι που απλά το σκέφτομαι και δεν το κάνω, στο τέλος το ξεχνάω και πάω σε κάτι άλλο. Έτσι είμαι και στο γράψιμο. Θα μου έρθει μια άλλη ιδέα και θα γράψω γι'αυτήν. Βασικά, ποτέ δεν μου τελειώνουν οι ιδέες, οπότε οι παλιές πετιούνται συνήθως.

[Nienor]

1. Η έμπνευση;

Όπως βιώνω εγώ την έμπνευση είναι μερικές φορτισμένες εικόνες μέσα στο κεφάλι μου. Κάθομαι και τις σημειώνω είτε ως σκηνή κάποιας ιστορίας, είτε ως μερικοί διάλογοι και μερικές περιγραφές χαρακτήρων ή και εντελώς συνειρμικά με τρόπο που μόνο εγώ καταλαβαίνω.

 

Εγώ συνήθως αυτά δεν τα γράφω, τα αφήνω να φύγουν. Είναι το πρώτο ξεκαθάρισμα που κάνω με τις ιδέες μου. Αυτές που αξίζουν τον κόπο θα ξανάρθουν, όσες όχι, αέρα στα πανιά τους.

 

 

Είναι δυνατό να παραλήψει κανείς το πρώτο βήμα; Να ξεκινήσει δηλαδή τα προσχέδια και τις πληροφορίες χωρίς έμπνευση; Ή ακόμα και να πιάσει κατυθείαν την ιστορία;

 

Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση; Αν ναι είναι το αποτέλεσμα κατώτερο, ίδιο, (ανώτερο!) από όταν έχεις έμπνευση; Είναι "νόμιμο" κάτι τέτοιο;

 

Καλύτερα νομίζω να γίνει έτσι γιατί δουλεύεις πιο οργανωμένα. Σίγουρα έχουν προηγηθεί οι ιδέες γιατί χωρίς αυτές δεν έχεις και κάτι για να βάλεις στο χαρτί. Απλά προτιμώ, όταν θα κάτσω να γράψω κάτι, να μην είμαι σ'αυτή τη φάση. Όταν είμαι σε εκείνη την κατάσταση που συνέχεια το κεφάλι μου κατεβάζει ιδέες δε μπορώ να οργανώσω τίποτα, δε μπαίνει ποτέ στη σειρά να γίνει ιστορία. Καλύτερα δουλεύω όταν δεν έχω και τη φαντασία μου να με παρενοχλεί, τόσα άλλα προβλήματα έχεις να αντιμετοπίσεις εκείνη την ώρα, δεν είναι αρκετά;

[Legion]

Θα διαφωνήσω με την άποψη της Nienor. Απλά πιστεύω ότι όπως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ένα σπίτι, έτσι και όλες οι σκέψεις πρέπει να έχουν ένα χαρτί.

Ακόμα και το πιο άχρηστο βιβλίο έχει μια σελίδα που αξίζει να σωθεί

 

Η οργάνωση στη συγγραφή ίσως βοηθάει... Μα είναι απαραίτητη? Εγώ πιστεύω πως όχι. Γιατί οι ιδέες πρέπει να αποτυπώνονται στο χαρτί όσο γίνεται αυτούσιες. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, λένε, και νομίζω ότι το ρητό έχει τη θέση του και εδώ.

 

Με την άδεια του topic starter να επεκτείνω λίγο την ερώτηση: Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση;

Δεν νιώθετε μερικές φορές σαν οι λέξεις να γράφονται μόνες τους στο χαρτί? Έχετε νιώσει ποτέ χαμένοι αφού ολοκληρώσετε ένα έργο, σαν να ξυπνήσατε και να βρήκατε τον εαυτό σας μπροστά από ένα τελειωμένο έργο, χωρίς καμία ανάμνηση του ότι το γράψατε? Σαν το στυλό να κουνούσε το χέρι σας και όχι το αντίθετο?

 

Αυτό σε μένα συμβαίνει πολλές φορές. Και είναι αυτό νομίζω που αναφέρεται ως "συγγραφή δίχως έμπνευση"...

[Sonya]

Συνήθως, η έμπνευση είναι είτε μια εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, είτε ένα πολύ επίμονο συναίσθημα, είτε ένα φλασάκι που τρώω για άγνωστο λόγο, είτε ένα όνειρο που είδα.

 

Άπαξ και την νοιώσω, τρέμει το χέρι μου. Πρέπει να τη γράψω εκείνη τη στιγμή, τουλάχιστον να την ξεκινήσω, αλλιώς μπορεί και να μην τη γράψω ποτέ.

 

Επίσης, πάσχω από το σύνδρομο Mozart. Δεν "χτενίζω" τις ιστορίες μου, δεν τις κοιτάω καν δεύτερη φορά. Όπως βγουν, βγήκαν.

 

Απ' αυτά εξαιρούνται ιστορίες που είναι βασισμένες σε χαρακτήρες rpg. Εκεί, η έμπνευση δεν είναι η ιστορία, έχει υπάρξει ως έμπνευση η δημιουργία του χαρακτήρα. Τα υπόλοιπα είναι "χτίσιμο" του συγκεκριμένου χαρακτήρα και των συμπαικτών με τους οποίους έγινε το interaction (βλ. A rainy night, choices and wishes).

 

Μπορώ να γράψω και "κατά παραγγελία", αρκεί να με ιντργκάρει το θέμα.

[Nienor]

Θα διαφωνήσω με την άποψη της Nienor. Απλά πιστεύω ότι όπως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ένα σπίτι, έτσι και όλες οι σκέψεις πρέπει να έχουν ένα χαρτί.

 

Η οργάνωση στη συγγραφή ίσως βοηθάει... Μα είναι απαραίτητη? Εγώ πιστεύω πως όχι. Γιατί οι ιδέες πρέπει να αποτυπώνονται στο χαρτί όσο γίνεται αυτούσιες. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, λένε, και νομίζω ότι το ρητό έχει τη θέση του και εδώ.

 

Ναι εν μέρη, κι εγώ αυτής της άποψης ήμουνα. Μέχρι που την πάτησα. Βρέθηκα δηλαδή με ένα δωμάτιο κι ένα μηχάνημα, ντίγκα στις ιδέες, ιδέες που δεν πετούσα στα ξεκαθαρίσματα, ιδέες που έβγαιναν από παλιές ιδέες, ιδέες για την ίδια ιστορία που δεν θυμόμουν καν πως την είχα ξανασκεφτεί στο παρελθόν, γενικότερα ιδέες. Που δεν ήξερα ποιες άξιζαν τον κόπο να γίνουν ιστορίες και ποιες όχι. Χαρτιά που είχαν επάνω τους ένα κάρο διαφορετικά πράγματα και που για να ταξινομηθούν θέλουν περισσότερο χρόνο από αυτόν που τους πήρε για να δημιουργηθούν, και αρχεία γεμάτα με ατελείωτες ιστορίες, επειδή ακριβώς την ώρα που είχα για να κάτσω να δουλέψω, αυτή που είχα ήδη ξεκινήσει, σκεφτόμουν κάτι καινούργιο και έγραφα άλλα.

 

Έτσι πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως, ναι, η οργάνωση είναι απαραίτητη άμα θες να τελειώνεις κάτι που και που. Γιατί τελικά αυτό που μετράει είναι διαθεση σου για δουλειά, κι όχι οι ιδέες. Ολονών τα κεφάλια μας γεμάτα με τέτοιες είναι. Το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις μαζί τους κι όχι το αν τις έχεις απλά.

 

Με την άδεια του topic starter να επεκτείνω λίγο την ερώτηση: Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση;

Δεν νιώθετε μερικές φορές σαν οι λέξεις να γράφονται μόνες τους στο χαρτί? Έχετε νιώσει ποτέ χαμένοι αφού ολοκληρώσετε ένα έργο, σαν να ξυπνήσατε και να βρήκατε τον εαυτό σας μπροστά από ένα τελειωμένο έργο, χωρίς καμία ανάμνηση του ότι το γράψατε? Σαν το στυλό να κουνούσε το χέρι σας και όχι το αντίθετο?

 

Αυτό σε μένα συμβαίνει πολλές φορές. Και είναι αυτό νομίζω που αναφέρεται ως "συγγραφή δίχως έμπνευση"...

 

Όχι ακριβώς αυτό που περιγράφεις αλλά κάτι παρόμοιο μου συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που ολοκληρώνω κάτι. Ενώ δηλαδή προηγουμένως το σκέφτομαι συνεχώς και δε μπορώ να ξεκολλήσω από αυτό -γιαυτό και το γράφω τελικά- όταν ολοκληρωθεί, περνάει. Οι έννοιες δηλαδή προφανώς μένουνε, αλλά η ίδια η ιστορία σβήνει. Μπορεί να την ξαναθυμηθώ πολύ αργότερα, προς στιγμήν όμως είναι σαν να μην ασχολιόμουνα μαζί της το τελευταίο πεντάωρο.

 

Δεν ξέρω αν είναι αυτό που περιγράφεις, αλλά εμένα μου φαίνεται φυσιολογικό. Δηλαδή η ανάγκη που έχει το μυαλό να ξεκουραστεί μετά από αυτό που έφτιαξε. Μην το κατηγορείς δηλαδή όταν συμβαίνει και μην αισθάνεσαι πως αυτό που άφησε πίσω του είναι κακό. Δεν είναι μόνο έμπνευση μια καλή ιστορία.

Edited November 5, 2005 by Nienor

[Björne]

Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση; Αν ναι είναι το αποτέλεσμα κατώτερο, ίδιο, (ανώτερο!) από όταν έχεις έμπνευση; Είναι "νόμιμο" κάτι τέτοιο;

 

Σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής για παραμύθια, είχαμε μάθει έναν γρήγορο τρόπο να παράγουμε παραμύθια από το τίποτα.

Σε ένα πάκο με πράσινα χαρτιά, γράφαμε το "ποιος". Δηλ τον ήρωα της ιστορίας που μπορούσε να είναι από νάνος, μέχρι η Δούκισσα Νομικού.

Σε ένα άλλο πάκο με κίτρινα χαρτιά γράφαμε το "που" και

Σε ένα πάκο με κόκκινα χαρτιά το "τί συνέβη".

 

Όλα αυτά τα βάζαμε σε 3 διαφορετικά κουτιά και τα ανακατεύαμε.

 

Γενικά για οποιαδήποτε ιστορία fantasy πιστεύω θα σε βοηθήσει πολύ να γνωρίζεις μερικά κοινά patterns κίνησης λαϊκότροπων παραμυθιών, όπως επίσης και τις λειτουργίες του PROPP.

 

Μετά ανοίγαμε 3 κάρτες για να πούμε από ποιούς θα αποτελείται η ιστορία μας (πχ τον ήρωα, το βοηθό και έναν ψεύτικο ήρωα). Από τον πράσινο πάκο διαλέγαμε στην τύχη 3 κάρτες για κάθε ένα πρόσωπο της ιστορίας, από τα κίτρινα το πού βρίσκονταν όλοι αυτοί και από τον κόκκινο, τί συνέβη μεταξύ τους (τη διαδικασία στη λέω ενδεικτικά. Δεν είναι οι μόνες κάρτες που χρησιμοποιήσαμε).

Σε πληροφορώ ότι η διαδικασία μας είχε ιντριγκάρει όλους τόσο πολύ, που μέσα σε μια ώρα είχαμε βγάλει άπειρες πλοκές. Αν μας άφηναν εκεί, ακόμη θα βγάζαμε!

 

Επομένως πιστεύω πως μπορείς άνετα να γράψεις ακόμη κι αν δεν έχεις έμπνευση. Βασικά, το 80% των περιπτώσεων θα μάθεις να γράφεις με tools και όχι με έμπνευση...κοίτα το Φοίβο! :-)Ρ

 

Τώρα σχετικά με το αποτέλεσμα, νιώθεις εάν ένα έργο είναι εμπνευσμένο ή αν βασίζεται μόνο σε τετριμμένα, tools ή/και πιο πρωτότυπη περιγραφή κλισέ πραγμάτων.

Edited April 24, 2016 by Björne

[Ιρμάντα]

 

Είναι δυνατόν να γράψεις δίχως έμπνευση; Αν ναι είναι το αποτέλεσμα κατώτερο, ίδιο, (ανώτερο!) από όταν έχεις έμπνευση; Είναι "νόμιμο" κάτι τέτοιο;

 

Σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής για παραμύθια, είχαμε μάθει έναν γρήγορο τρόπο να παράγουμε παραμύθια από το τίποτα.

Σε ένα πάκο με πράσινα χαρτιά, γράφαμε το "ποιος". Δηλ τον ήρωα της ιστορίας που μπορούσε να είναι από νάνος, μέχρι η Δούκισσα Νομικού.

Σε ένα άλλο πάκο με κίτρινα χαρτιά γράφαμε το "που" και

Σε ένα πάκο με κόκκινα χαρτιά το "τί συνέβη".

 

Όλα αυτά τα βάζαμε σε 3 διαφορετικά κουτιά και τα ανακατεύαμε.

 

Γενικά για οποιαδήποτε ιστορία fantasy πιστεύω θα σε βοηθήσει πολύ να γνωρίζεις μερικά κοινά patterns κίνησης λαϊκότροπων παραμυθιών, όπως επίσης και τις λειτουργίες του PROPP.

 

Μετά ανοίγαμε 3 κάρτες για να πούμε από ποιούς θα αποτελείται η ιστορία μας (πχ τον ήρωα, το βοηθό και έναν ψεύτικο ήρωα). Από τον πράσινο πάκο διαλέγαμε στην τύχη 3 κάρτες για κάθε ένα πρόσωπο της ιστορίας, από τα κίτρινα το πού βρίσκονταν όλοι αυτοί και από τον κόκκινο, τί συνέβη μεταξύ τους (τη διαδικασία στη λέω ενδεικτικά. Δεν είναι οι μόνες κάρτες που χρησιμοποιήσαμε).

Σε πληροφορώ ότι η διαδικασία μας είχε ιντριγκάρει όλους τόσο πολύ, που μέσα σε μια ώρα είχαμε βγάλει άπειρες πλοκές. Αν μας άφηναν εκεί, ακόμη θα βγάζαμε!

 

Επομένως πιστεύω πως μπορείς άνετα να γράψεις ακόμη κι αν δεν έχεις έμπνευση. Βασικά, το 80% των περιπτώσεων θα μάθεις να γράφεις με tools και όχι με έμπνευση...κοίτα το Φοίβο! :-)Ρ

 

Τώρα σχετικά με το αποτέλεσμα, νιώθεις εάν ένα έργο είναι εμπνευσμένο ή αν βασίζεται μόνο σε τετριμμένα, tools ή/και πιο πρωτότυπη περιγραφή κλισέ πραγμάτων.

 

Φίλε Βασίλη, καλώς όρισες στο sff.gr.!!

Διαβάζοντας το ποστ αυτό έχω ένα προαίσθημα ότι μπορεί να σε ενδιαφέρει αυτή εδώ η άσκηση: http://community.sff.gr/topic/16751-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%B7-1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%86/

...περίπου κάνουμε αυτό που περιγράφεις.

 

O.T.	Σεμινάριο δημιουργικής γραφής για παραμύθια, ε; Τι μου θύμισες τώρα...Να ψάξω τις σημειώσεις μου....

[Cassandra Gotha]

Θα ξεκινήσω με μία διαπίστωση: είναι πολύ ενδιαφέρον το πόσοι (πολλοί) έχουμε πει, στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής μας με τη συγγραφή, "εγώ δεν διορθώνω, τα αφήνω όπως είναι".

 

Και τώρα στο θέμα: συγγραφή χωρίς έμπνευση. Ναι, γίνεται, το έχω κάνει πολλές φορές. Αν το κάνω καλά, το αποτέλεσμα είναι καλό. Το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει με την έμπνευση, αλλά με τον χειρισμό των εργαλείων και των υλικών. Οι μισές από τις ιστορίες μου που έχουν αρέσει σε όσους τις διάβασαν, γράφτηκαν έτσι. Αλλά δεν είναι αυτές που αγαπώ. Αυτές που αγαπώ είναι όσες γράφτηκαν επειδή μου ήρθαν εικόνες που δεν θέλησα να τις αποκρυπτογραφήσω, να τις εξηγήσω, παρά μόνο να τις δείξω.

 

Όσο παιδεύω το γράψιμό μου, τόσο μαθαίνω να συνδυάζω την έμπνευση με τη δουλειά με σύστημα, χωρίς να εμποδίζει η μία την άλλη, χωρίς να προσπαθεί να πατήσει πάνω της και να την πλακώσει. Και είναι το δυσκολότερο πράγμα που καλούμαι να κάνω.

[Naroualis]

Έγραψα ένα μυθιστόρημα. 80,000 λέξεις. Τις 58,000 πρώτες λέξεις τις έγραψα μέσα σε 30 μέρες (στο NaNoWriMo), οι υπόλοιπες από διορθώσεις διορθώσεων.Το έδωσα κάπου να μου πουν μια γνώμη και ο beta reader μου θεώρησε ότι έλειπε μια σκηνή bonding μεταξύ μιας τριάδας χαρακτήρων. Αυτό για να γραφτεί ήταν κυριολεκτικά κοπτική-ραπτική: ήταν κάτι ουσιαστικά επουσιώδες, μια μικρή σκηνή, 1500 λέξεις όλη κι όλη, και μετά απλά έπρεπε να την αναφέρω μια-δυο φορές, για λόγους ομοιομορφίας.

 

Αλλά.

 

Αλλά αυτή τη σκηνή την έγραψα χωρίς καμία έμπνευση. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να γράψω, δε βόλευε τίποτε, δεν ήθελα και πολύ να το γράψω, όμως ήξερα ότι έπρεπε. Και την έγραψα.

 

Και παίρνει άλλος beta reader το βιβλίο και το διαβάζει και  τι μου λέει; "Γαμάτη η σκηνή με το καλαμάρι, φάνηκε ότι ήθελες πολύ να τη γράψεις."

 

   

 

Τι θέλω να πω. Καμιά αφορά η έμπνευση δεν είναι αυτό που θα κάνει ένα κείμενο πολύ ενδιαφέρον. Καμιά φορά η καταπίεση είναι πολύ πιο σημαντικός παράγοντας πίεσης που θα βγάλει ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι. Σκεφτείτε τον Μούρκοκ. Ανάθεμα κι αν έγραψε έστω ένα κείμενο χωρίς να έχεις deadline που να λήγει σε τρεις ώρες. Κι  όμως τον προσκυνάμε για τις ιδέες του. Τι έμπνευση να είχε;

[WILLIAM]

Μερικοί αποδίδουν καλύτερα υπό πίεση, οπότε έχουν και έμπνευση τότε.

Από την άλλη τα γούστα ταν ανθρώπων είναι κάτι το τελείως υποκειμενικό και έτσι ότι εσένα σου φάνηκε απλό και διαδικαστικό του άλλου του φάνηκε διαμάντι. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

[wordsmith]

Υπάρχουν φράσεις ή παράγραφοι στα γραπτά μου που, ενώ τα έχω παιδέψει πολύ και έψαξα αρκετά να βρω με ποιες ακριβώς λέξεις θα τα γράψω, οι αναγνώστες είπαν ότι δεν τους άρεσαν ή ότι ακούγονται ψεύτικα. Αλλά είναι κι άλλα σημεία που τα έγραψα αυθόρμητα (σε email, ούτε καν σε διήγημα), έστειλα μετά κι άλλο μήνυμα που έλεγε "συγγνώμη, έπεσα σε παραληρημα" και ο παραλήπτης μου είπε "όταν παραληρείς είσαι μεγάλη συγγραφέας" . Οπότε συμπεραίνω, αν μη τι άλλο, ότι δεν ξέρω να ξεχωρίζω πότε είναι καλό αυτό που γράφω και πότε όχι. Αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι beta-readers. Και οπωσδήποτε είμαι υπέρ της άποψης να τα χτενίζει κανείς όσο μπορεί αυτά που γράφει, να μη θεωρεί τον εαυτό του ξενιστή κάποιας μεγαλοφυούς επιφοίτησης και να μην περιμένει ότι θα γράψει κάτι τέεεελειο με την πρώτη (το ψώνιο).