Πλέοντας πίσω στις αναμνήσεις

[heiron]

Πλέοντας πίσω στις αναμνήσεις

 

Το κρεβάτι του Ολγκένας πήγαινε πέρα δώθε. Παραλίγο να πέσει στο πάτωμα αλλά πρόλαβε να πιαστεί από το πόδι της νεαρής σκλάβας.

Θα μπορούσε να φταίει το ποτό που ήπιε. Αλλά ποτέ του δεν έπινε πάνω από μια κούπα κρασί πριν πάει με γυναικά και μια κούπα δεν τον ζάλιζε ούτε όταν ήταν ένας νεαρός ψαράς.

«Που πας;» ρώτησε η σκλάβα καθώς τον είδε να σηκώνεται και να φορά βιαστικά το λιωμένο δερμάτινο παντελόνι του.

Γύρισε και την κοίταξε. Η Βυρίθεη ήταν μια από τις ομορφότερες σκλάβες που είχε δει. Είχε πληρώσει ακριβά τα σμαραγδένια μάτια της και τα σμιλευμένα οπίσθια της. Το στήθος της ήταν μικρό αλλά αν ήταν μεγαλύτερο δύσκολα θα την αγόραζαν.

«Λοιπόν;» τον επανάφερε στην πραγματικότητα ενώ ταυτόχρονα μάζεψε τα ανακατωμένα κόκκινα μαλλιά της .

«Ο καιρός χαλάει, πρέπει να βρω τον καπετάνιο.» είπε και βάζοντας ένα λινό πανωφόρι βγήκε στο κατάστρωμα.

Μαύρα σύννεφα είχαν μαζευτεί από το πουθενά. Κεραυνοί έσκιζαν τον ουρανό με εκκωφαντικό θόρυβο. Ίσως ήταν αλήθεια οι μύθοι για το θεό του Σκότους Γκέταν. Ίσως στα αλήθεια προσπαθούσε να σπάσει την ουράνια ασπίδα και να μπει στον κόσμο των ανθρώπων.

«Μούταρ, που είναι ο καπετάνιος;»

Ο γιγαντόσωμος Μούταρ εκείνη την ώρα έδινε διαταγές στους κωπηλάτες. Στα χέρια του κρεμόταν ένα μακρύ μαστίγιο. Σπάνια το είχε ανάγκη αφού το παρουσιαστικό του ήταν από μόνο του αρκετό να επιβάλλει την πειθαρχία στους ναύτες. Εφτά πόδια ύψος με τεράστιες τριχωτές πλάτες και δυνατά άκρα. Τα μαλλιά του ήταν ξυρισμένα και τη θέση τους είχαν πάρει τελετουργικά τατουάζ της φυλής του. Τα μάτια του ήταν σκούρα μπλε σαν την αγριεμένη θάλασσα ενώ το παχύ ξανθό μουστάκι του και τα μακριά του γένια έκρυβαν το παραμορφωμένο στόμα του.

Κάποτε ένας δουλέμπορος τον είχε χτυπήσει με το ραβδί του στο πρόσωπο. Αυτό κληροδότησε στον Μούταρ τρία σπασμένα δόντια και σκισμένα χείλη και στον γιο του δουλεμπόρου ένα μεγάλο πλοίο. Ο Σάλκος τον προσέλαβε αμέσως ως κελευστή για το αναπάντεχο δώρο που του έκανε με αυτή του την πράξη.

«Ο Σάλκος κοιμάται του καλού καιρού. Μέθυσε πάλι. Φώναξα κι εσένα αλλά πηδούσες εκείνη την τσούλα που αγοράσαμε για παρθένα»

«Δεν είναι τσούλα. Ήταν όντως παρθένα. Απλά τώρα πια δεν είναι. Από κάθε άποψη.»

Ο Μούταρ έβγαλε ένα βρυχηθμό. Σάλιο πετάχτηκε από τα σπασμένα δόντια του.

«Τώρα θα πρέπει να πληρώσεις τη διαφορά εσύ όμως»

«Καλά, καλά… Τώρα ας οδηγήσουμε το πλοίο στον όρμο της Αλμυρής Πέτρας πριν καταλήξουμε στο βυθό της θάλασσας. Θα πιάσω εγώ το τιμόνι. Ξέρω αυτά τα νερά καλυτέρα από σένα.»

Η Βυρίθεη ήταν μια καλή ευκαιρία να αυξήσει το κομπόδεμα του. Κλασική περίπτωση μεταπώλησης παρθένας. Την αγόρασαν από την πατρίδα της σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή. Φτωχή χώρα και η Βυρίθεη ήταν τότε μόλις δεκατριών χρονών. Με κοντά απεριποίητα μαλλιά, απελπιστικά αδύνατη, χωρίς καμπύλες έδειχνε να είναι ένα δεκάχρονο αγοράκι. Κανείς δεν ήθελε ένα τόσο καχεκτικό παιδί για σκλάβο. Μερικοί μήνες καλής ζωής όμως την μεταμόρφωσαν σε όμορφη και πανάκριβη παρθένα. Ήταν μια τυπική διαδικασία. Έτσι γινόταν με πολλές κοπέλες αλλά αυτή τον είχε γοητεύσει. Έπρεπε να την κάνει δική του με οποιοδήποτε κόστος.

Μόλις έφταναν στον προορισμό τους, το μεγάλο λιμάνι της Αγκ Σάτι, ο Ολγκένας θα έπρεπε να την πουλήσει σε τιμή πολύ χαμηλότερη από αυτή που σκόπευε. Οι ωραίες κοπέλες δεν ήταν τόσο σπάνιες όσο οι ωραίες παρθένες και αυτό το ήξεραν από το Αγκ Σάτι ως το μακρινό Τότζι. Η διαφορά στην τιμή ήταν μεγάλη.

Ένα μεγάλο κύμα τον περίελουσε κάνοντας τον να ουρλιάξει από τον πόνο καθώς η αλμύρα έκαιγε τις πληγές που του είχαν κάνει τα νύχια της στην πλάτη του. Έπρεπε να βγάλει το πανωφόρι του αλλά τώρα δεν υπήρχε κάποιος να κρατήσει το τιμόνι για αυτόν μέχρι να το κάνει.

Έπεφτε ολόκληρος πάνω στο τιμόνι για να κρατήσει το πλοίο στην πορεία του. Αναγκασμένος να δουλεύει από μικρός το σώμα του ήταν δυνατό αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πλησίαζε τις διαστάσεις του Μούταρ. Το κορμί του ήταν τυπικό των Σάτι. Ψηλός με ελαφρώς καφετιά επιδερμίδα, μαύρα μάτια και μακριά μαύρα μαλλιά, δεν ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους νεαρούς που δούλευαν στο λιμάνι.

Η χώρα των Σάτι, η πατρίδα του. Ένα μέρος γεμάτο εμπόρους και ψαράδες. Η χερσόνησος Σάτι ξεκινούσε από το βορειοανατολικό άκρο της ηπείρου Ηζρίθα και στα μισά έστριβε δυτικά για να ξαναγυρίσει νότια. Έτσι το πιο απομακρυσμένο άκρο της χερσονήσου με τα πόδια ήταν το πιο κοντινό στην πρωτεύουσα των Σάτι στη βάση της χερσονήσου, την Αγκ Σάτι.

Στο κέντρο της χερσονήσου ορθωνόταν το όρος Πελ, κατάφυτο από μηλιές, καστανιές και πολλά άλλα δέντρα τους καρπούς των οποίων πουλούσαν σε όλο τον κόσμο. Στις ακτές υπήρχε ένα πλήθος από ψαροχώρια σαν το Ντόμπιν, το χωριό του.

Μες στο σκοτάδι που περιέβαλλε το πλοίο του ήταν αδύνατο να δει τις πλαγιές του Πελ αλλά σύντομα θα περνούσε ανοιχτά του Ντόμπιν στην προσπάθεια του να οδηγήσει το πλοίο σε ασφαλή όρμο. Υπό άλλες συνθήκες θα οδηγούσε το πλοίο στο μικρό λιμάνι του χωριού του αλλά ήξερε πως αυτός ο άνεμος ήταν ο μόνος από τον οποίο δεν προσέφερε ασφάλεια ο παλιός κυματοθραύστης του.

Τα ουρλιαχτά του ανέμου σκέπαζαν τις άγριες φωνές του Μούταρ, το λαχάνιασμα των υγρών από ιδρώτα, βροχή και θάλασσα κωπηλατών και το τρίξιμο των ξύλων του πλοίου.

Το μάτι του Ολγκένας είδε τον Μούταρ να του φωνάζει αλλά το μυαλό του πλημμύριζαν οι αναμνήσεις καθώς μέσα από την ομίχλη και το σκοτάδι ξεπρόβαλλε το Ντόμπιν.

Δεκατέσσερα χρόνια πριν, η νύχτα ήταν ίδια αλλά ο Ολγκένας ήταν ένας άλλος. Ένα αθώο και αγαθό παιδί που βοηθούσε τον πατέρα του στο ψάρεμα.

Είχε μόλις βρέξει όταν ο πατέρας του, ο Τάρεν, αποφάσισε ότι ήταν ευκαιρία να βγουν με τη βάρκα στα ανοιχτά για μια γερή ψαριά. Ο ουρανός έδειχνε να καθαρίζει και ο αέρας είχε κοπάσει έτσι απομακρύνθηκαν αρκετά από την ακτή. Μετά από λίγες ώρες τα σύννεφα άρχισαν να ξανασυγκεντρώνονται αλλά τα ψάρια ήταν άφθονα και οι δυο τους δεν αποφάσιζαν να γυρίσουν πίσω.

Δεν είχε φτάσει ακόμη το μεσημέρι όταν είδαν τις πρώτες φωτιές στα σπίτια. Έπεφταν κεραυνοί αλλά αυτό δεν έμοιαζε να είναι δουλειά της φύσης. Έδειχνε δουλειά ανθρώπων και έτσι πατέρας και γιος γύρισαν πίσω κωπηλατώντας με δύναμη. Μόλις έφτασαν διαπίστωσαν ότι οι επιδρομείς είχαν καταλάβει ήδη το χωριό καίγοντας και λεηλατώντας τα σπίτια.

Ο Τάρεν πήδηξε αμέσως στη στεριά και έτρεξε προς το σπίτι.

Ο Ολγκένας τα είχε χαμένα. Αντί να τον ακολουθήσει έμεινε στη βάρκα τρομαγμένος. Το ήσυχο ειρηνικό χωριό είχε μετατραπεί σε πεδίο σφαγής. Τα σπίτια είχαν παραδοθεί στις φλόγες. Φλόγες που δεν έλεγαν να σβήσουν παρά τη βροχή που έπεφτε. Όλες οι βάρκες ήταν μισοβυθισμένες αφού οι εχθροί τις είχαν τρυπήσει ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει κανείς με αυτές. Μόνο η δική του ήταν άθικτη. Ήταν η μόνη του ευκαιρία να ξεφύγει. Αλλά αυτό σήμαινε ότι θα άφηνε τους γονείς του και την αδερφή του Φερχάνια στο έλεος των φονιάδων. Αν έφευγε θα είχε τύψεις για όλη του τη ζωή.

Λίγη ώρα αργότερα είχε κουραστεί να κωπηλατεί χωρίς να έχει απομακρυνθεί πολύ από το χωριό. Οι φωνές και τα ουρλιαχτά ακουγόταν ακόμη αλλά έπρεπε να βγει στη στεριά. Η βάρκα είχε γεμίσει νερά και δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσει μακριά με αυτή την καταιγίδα. Πήρε το μαχαίρι που είχαν για να τεμαχίζουν τα ψάρια, πήδηξε στο νερό και περπάτησε στην αμμουδιά.

Ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Ήταν ταραγμένος αλλά η ελπίδα ότι θα σωθεί μεγάλωνε μέσα του. Κοίταξε προς το χωριό. Μια ομάδα ιππέων είχε κυκλώσει μερικούς χωρικούς και τους σκότωνε χωρίς έλεος. Ένας από τους ιππείς ξεμάκρυνε από την ομάδα και κάλπασε προς το μέρος του. Δεν υπήρχε χρόνος για ανάπαυση και εφησυχασμό. Τον είχαν εντοπίσει και το μόνο του όπλο απέναντι σε επαγγελματίες φονιάδες ήταν ένα μαχαίρι.

Δυο χιλιάδες βήματα πιο πέρα ήταν ένας χείμαρρος που φούσκωνε όταν έβρεχε. Αν μπορούσε να τον περάσει πριν φουσκώσει για τα καλά ίσως να γλίτωνε. Έτρεξε όπως δεν είχε ξανατρέξει. Το νερό της βροχής έτρεχε άφθονο μέσα από το ανοιχτό στόμα του στην προσπάθεια του να πάρει βαθιές ανάσες. Ο ήχος των οπλών του αλόγου στις λάσπες ακουγόταν ολοένα και πιο κοντινούς.

Σύντομα έφτασε στο ποτάμι. Φούσκωνε γρήγορα αλλά προς το παρόν μπορούσε να το περάσει. Μπήκε μέσα. Το νερό έφτανε μέχρι τη κοιλιά του. Το ρεύμα τον παρέσερνε. Σπασμένα κλαδιά και μικρά δέντρα ακολουθούσαν την ροή οδεύοντας προς τη θάλασσα. Αυτό σήμαινε οι το φράγμα που έκοβε τον κύριο όγκο του νερού λίγο πιο ψηλά στο βουνό ήταν έτοιμο να διαλυθεί. Έπρεπε να βιαστεί.

Έπεσε και παρασύρθηκε λίγο πιο κάτω. Εκείνη τη στιγμή ένα βέλος σφύριξε δίπλα του. Κατάφερε να περάσει στην αντίπερα όχθη και κοίταξε τον πολεμιστή. Ήταν μακριά για να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του. Έδειχνε πάντως εκνευρισμένος που το τόξο του είχε αχρηστευτεί από τη βροχή. Τον είδε να παρακινεί το άλογο του να διασχίσει το ποτάμι. Λένε ότι τα ζώα έχουν διαίσθηση. Ίσως αυτή να έσωσε τον πολεμιστή αφού εκείνη τη στιγμή ένας ισχυρός κρότος ακούστηκε και ένας τεράστιος όγκος από νερά και ξύλα γέμισε το ποτάμι. Το φράγμα είχε καταρρεύσει.

Φανερά νευριασμένος τώρα ο άγνωστος πολεμιστής πέταξε το κράνος του στις λάσπες και ξεπέζεψε. Πηρέ στο χέρι μια λόγχη και τη ζύγιασε. Ο Ολγκένας ήθελε να τρέξει αλλά είχε παραλύσει. Πίστευε ότι θα πέθαινε επειδή παράτησε στο έλεος των επιδρομέων την οικογένεια του. Έκανε την προσευχή του καθώς η λόγχη έφευγε από το χέρι του πολεμιστή. Από το φόβο του πισωπάτησε και έπεσε. Η λόγχη τον πέτυχε στο αριστερό του πόδι και καρφώθηκε στο έδαφος. Αίμα πότισε το ρούχο του αλλά η πληγή δεν ήταν σοβαρή. Ο πολεμιστής φώναξε μια ακαταλαβίστικη βρισιά και επέστρεψε απογοητευμένος στο λόχο του ενώ ο Ολγκένας ξεκάρφωσε τη λόγχη και ξεκίνησε κουτσαίνοντας για το Αγκ Σάτι.

«Βρε μήπως τα ήπιες και εσύ με τον Σάλκος; Φαίνεσαι υπνωτισμένος.»

Ο Μούταρ είχε πιάσει πλέον το τιμόνι με τα στιβαρά του χέρια.

«Μου λείπει ύπνος. Ανέλαβε εσύ. Τώρα πια έχουμε μπει σχεδόν στον όρμο», απάντησε ο Ολγκένας και προχώρησε προς το δωμάτιο του.

Ο ήλιος είχε ξεπροβάλλει μέσα από τη θάλασσα ενώ τα σύννεφα έτρεχαν προς άλλες χώρες. Λίγο πριν τον ξαναπάρει ο ύπνος ένας γλαρός ακούστηκε έξω από το παράθυρο του. Ήταν ο μόνος που καλωσόριζε τον Ολγκένας στην πατρίδα του.

 

*Ελπιζω να σας αρεσε. Η ιστορια θα εχει και συνεχεια αν και δε νομιζω να ποσταρω στο σφφ τιποτα σχετικο με τον Ολγκενας.Η ιδεα προηλθε απο ενα φιλο μου που μου ζητησε να "φτιαξω ενα χαρακτηρα". Ολοι στην παρεα κανανε κλασικους ερπιτζιοειδεις τυπους αλλα εγω πηρα την εμπνευση μου απο καπου αλλου.Παντως πιστευω οτι διαβαζεται ανετα κι ως αυτοτελες κειμενο.*

[Throgos]

Πολύ όμορφη ιστορία. Νομίζω πως είναι και η πρώτη που διαβάζω από σένα. Μου άρεσε πολύ, ρεαλιστική και παρ' όλ' αυτά ρομαντική. Αν και δεν ξεφεύγει το κλισέ του "μικρό παιδάκι από χωριό αποχωρίζεται από την οικογένειά του και αναγκάζεται να επιβιώσει μόνο του".

[Βάρδος]

heiron, δε σ'έχω ξεχάσει, αλλά αυτό τον καιρό διορθώνω ένα βιβλίο και, όταν κοιτάω μεγάλο κείμενο, με πιάνει ένα ρίγος: ούτε ένα μυθιστόρημα δεν μπορώ να διαβάσω.

 

Θα το κοιτάξω, όμως, σύντομα.

[heiron]

Ειναι το 4ο κειμενο μου στη βιβλιοθηκη και το τελευταιο που εχω γραψει γενικως.Και ναι,εχει το κλασικο μοτιβο που παρατηρησε ο Θρογκος αν και δεν ειπα ποτε οτι θελω να γραψω-ποσο μαλλον οτι γραφω-πρωτοτυπα/πρωτοποριακα/καινοτομα.Δεν εγραψα κλασσικο ερπιτζοειδες διοτι δεν ειμαι πολυ φαν των παιχνιδιων ρολων-χωρις να εχω κομπλεξ εναντιον τους.

Πιστευω οτι η φυγη απο την πατριδα αν και κοινοτοπη ειναι και διαχρονικη.Απο τον Γκιλγκαμες και τον Οδυσσεα ως τον Φροντο κατι τετοια βλεπουμε.Αυτο που ηθελα να φανει βεβαια ειναι οτι ο τυπος ηταν ενας αβγαλτος και δειλος μικρος που τελικα κοιταξε την παρτη του.

Τωρα υποτιθεται οτι ειναι τυπας κατι λογικο αφου τοσα χρονια μονος του "στη βιοπαλη",ε...σκληραγωγηθηκε.Επισης ηθελα να δειξω κατι απο το παρελθον συνδυαζοντας το με την οικογενεια του.

Α και βεβαια ειναι κομματι αντιηρωας."Υπαρχος" σε δουλεμπορικο δεν ειναι το προτυπο του καλου παιδιου.

Κατι ασχετο-γενικοτερο: Τα κειμενα θα πρεπει μαλλον να εχουν κενα μεταξυ των παραγραφων ε;Εχω δει οτι οι παλιοι το συνηθιζετε και οντως φαινονται πιο καλα ετσι.Εγω απλα εκανα copy-paste απο τον ΗΥ.

[Isis]

Πέρα από το θεματολογικό κλισέ στο οποίο αναφέρθηκε ο Throgos, η γραφή μου θύμισε έντονα Le Guin: περιγραφική στα γεγονότα και δεν ανέπτυξε ιδιαίτερα την ψυχολογία-ψυχοσύνθεση-σκέψεις των χαρακτήρων.

 

Η ιστορία είναι επηρεασμένη από κόσμο DND, είναι όμορφη όμως και κυλάει σχεδόν άψογα από την αρχή ως το τέλος της!

[heiron]

Dnd????Κλασικο φαντασυ μοτιβο μεν (τετοια σκηνη θα βρειτε σε πολλα εργα-βλεπε και επιστροφη/ες του Ελρικ στο Μελνιμπονε,του Γκεντ στο νησι του,κτλ)αλλα DND οχι.Πρωτον γιατι δεν εχει ουτε "Ντανζτεονς" ουτε "ντραγκονς"(ουτε ορκ,ουτε μαγους,ουτε ξωτικα,...).Δευτερον γιατι δεν εχω παιξει ποτε το συγκεκριμενο παιχνιδι!Και απο την αντιστοιχη λογοτεχνια εχω περιοριστει στα Χρονικα της Δρακολογχης.

"η γραφή μου θύμισε έντονα Le Guin"

Ε,αυτο θα το εκλαβω ως κομπλιμεντο(με την ψυχολογια δεν τα παω καλα οποτε γιατι να μπλεκω...)!Ισως φταιει οτι διαβασα προσφατα Λεγκεν αλλα τοτε θα επρεπε να εχω επηρρεαστει περισσοτερο απο Ερικσον και Ντικ.(Ενα Ντικοειδες διηγημα εχω στο μυαλο μου αλλα εχω κολλησει σε ενα σημειο του.Τιποτα σοβαρο-απλα δεν μπορω να το ξεκινησω!).

Πλακα πλακα δεν εχετε καταλαβει ακομα σε ποιον ηρωα παραπεμπει αμυδρα ο Ολγκενας;

[Nienor]

η γραφή μου θύμισε έντονα Le Guin: περιγραφική στα γεγονότα και δεν ανέπτυξε ιδιαίτερα την ψυχολογία-ψυχοσύνθεση-σκέψεις των χαρακτήρων.

 

Συμφωνώ στο ότι αυτό γίνεται εδώ και εφόσον αντιμετωπίζεις έναν αντιήρωα (χμ) έναν μάλλον εγωιστή χαρακτήρα είναι θεμιτό και ωραίο που το κάνεις έτσι, αντί να προσπαθείς να μας πλασάρεις τις σκέψεις του.

(βεβαίως διαφωνώ στο ότι αυτό είναι που κάνει η Λεγκέν, αλλά είναι άλλη ιστορία, δε μας αφορά εδώ)

 

Όσο για τον χαρακτήρα, εμένα μου θυμίζει τον Αρτέμιο Εντρεράι, ο οποίος είναι από DnD, οπότε δεν έχω πέσει μέσα. Η ιστορία του όμως είναι αρκετά παρόμοια, αν και δεν έχει σχέση με τη θάλασσα.

 

Αυτό που μ'αρέσει σε αυτό το κείμενο είναι πως μέσα σε δύο φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες (το φλας μπακ δεν είναι πάντοτε καλός τρόπος να συνδέσεις δύο πράγματα) καταφέρνεις να ολοκληρώσεις ένα απλό πράγμα. Να μας βάλεις να σκεφτούμε σαν εκείνον την ώρα που αντικρίζει ξανά την πατρίδα του. Πάει καλά έως εκεί και κατανοητά.

 

Με χαλάει η όλη ιστορία με τις παρθένες. Το πας καλά μέχρι ένα σημείο, φαίνεται να οδηγεί κάπου μα τελικά δεν πάει πουθενά. Είναι εκεί σαν μέρος της αφήγησης απλά για να στήσεις το χαρακτήρα, στο κομμάτι που έχεις ποστάρει φυσικά. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει στη συνέχεια, απλά θεωρώ σωστό να το λύσεις στη συνέχεια. Να το φτάσεις κάπου για να δικαιολογείται η ύπαρξη του και εδώ.

 

Γιατί δε θα ξαναποστάρεις κάτι με τον ήρωα που μας γνώρισες;

Εγώ, πάντως, θα ήθελα να διαβάσω τη συνέχεια.

[heiron]

6:30 το πρωι εγω δεν εχω κουραγιο να σχολιαζω κειμενα στη βιβλιοθηκη.Μπραβο...

Ναι,δεν καταλαβα τη συγκριση με τη Λεγκεν(αν και "με" αρεσε!) αλλα τεσπα.

Ο τυπος ειναι λιγο-εως πολυ-εγωιστης.Ειπα να κανω καποιον πιο αντιηρωα απο αλλους που γεννηθηκαν στο μυαλο μου γιατι οι περισσοτεροι τεινουν να μοιαζουν πολυ σε εμενα ενω αυτος ειναι ανεξαρτητος.Τον Ερντεραι δεν ειχα την τυχη(?) να τον γνωρισω...

Το φλας μπακ περιμενα να με παιδευσει αλλα βγηκε καλα.Θα εβαζα κι αλλα στοιχεια αλλα φοβηθηκα μηπως το παρακανω και χαλασει το γλυκο.

Οι παρθενες ειναι μερος της δουλειας του και ετσι αναφερονται.Αν δεν τις ανεφερα θα γεννιοταν η απορια:Ωραια,δουλευει σε πλοιο.Και τι κανει δηλαδη;Αν πουλουσε απλα γεροδεμενους σκλαβους η απλα παρθενες που επιασαν σε μια επιδρομη θα παραηταν κλισε.Εστησα μια επιχειρηση μεταπωλησης που ειναι καπως διαφορετικη.Το θεμα ειναι κυριως η συγκεκριμενη σκλαβα η οποια ισως και να ειναι εκ των πρωταγωνιστων αργοτερα(μαλλον θα ειναι δηλαδη).

Αντιλαμβανομαι οτι σταματα λιγο αποτομα.Οχι απο πλευρας γραφης αλλα νοηματος.Αντιμετωπιστε το ως "προλογο" σε ενα μεγαλυτερο εργο κι οχι ως αυτοτελες διηγημα(που παντως στεκεται και μονο του).

[Bardoulas©]

«Δεν είναι τσούλα. Ήταν όντως παρθένα. Απλά τώρα πια δεν είναι. Από κάθε άποψη.»

 

 

Αααααααααααααχχαχαχααχχααχαχχααχαα

 

Το τελειώνεις λίγο απότομα για ιστορία, τέλεια όμως για background χαρακτήρα στο DnD. Σε πειράζει να το δανειστώ; Ελπίζω όχι

 

Δυνατό σου σημείο είναι οι περιγραφές. Το είδα και στο Κάστρο (των πορφυρών) το είδα και εδώ. Ξέρεις πόση "ποσότητα" περιγραφής χρειάζεται η κάθε σκηνή. Δεν φλυαρείς εκεί που δεν πρέπει και ομοίως δε βιάζεσαι.

[heiron]

Κανε ενα καμπαιην με τον τυπο μονο που θα πρεπει να τον αλλαξεις λιγο.Κανε τον...Τζον Ορκ ας πουμε!!!

(Ξερεις εσυ-αλλα μονο για ρου που τζου που εγω δεν παιζω ουτως η αλλως...Χαχαχα...)

Κι αλλος ενας μου λεει για DnD.Ρε μηπως να στειλω ενα βιογραφικο στη WOTC?

Εμενα μου αρεσε και η σκηνη με την...κληροδοτηση.

Ειδες,κι εδω χασαμε το σεξ.Ηταν λιγο πιο πριν.Εχει μια μικρη δοση βιας που θα μπορουσε να ειναι μεγαλυτερη αλλα ο Ολγκενας οταν ηταν παιδι δεν μπορουσε να πολεμησει με επαγγελματια προφανως!

[WILLIAM]

Μια ωραία ιστορία, θα μπορούσε να είναι το κομμάτι ενός μυθιστορήματος που μας γνωρίζει το συγκεκριμένο χαρακτήρα μιας και μας τον περιγράφεις και μας δίνει με έναν πολύ καλό τρόπο να καταλάβουμε τι μέρος του λόγου είναι, πως είναι φυσιογνωμικά, τι κάνει για τα προς το ζειν αλλά και το χαρακτήρα του. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι από’ σενα και μου άρεσε ο τρόπος γραφής σου.

[heiron]

Παραδόξως, σχετικά πρόσφατα (όχι πολύ πρόσφατα,αλλά σε σύγκριση με τα 10+ χρόνια από το τελευταίο σχόλιο) πέτυχα το έγγραφο της ιστορίας που είχα τυπώσει. Σπάνια κάνω κάτι τέτοιο. Τώρα το ξανάχασα   και ίσως να έχει πάει για ανακύκλωση αλλά η αλήθεια είναι περίμενα κάτι που είχα γράψει μία δεκαετία πριν να μου φαινόταν μάλλον χάλια(απλά και μόνο λόγω απομάκρυνσης και πλέον αντικειμενικής ματιάς) και επίσης να έβγαζα κάποιες παραξενιές που τότε με βασάνιζαν ενώ τελικά μου άρεσε αρκετά. Ο σκοπός για τον οποίο έγινε ο ήρωας ακυρώθηκε πριν από χρόνια αλλά στον κόσμο αυτό έχω στα σκαριά κάτι πολύ μεγαλύτερο και θα τον χρησιμοποιήσω αν ποτέ πάρω απόφαση να ενώσω τα κομμάτια του και το ολοκληρώσω.
 

[WILLIAM]

Αν μη τι άλλο το κομμάτι έδειχνε αρκετή σκέψη για τον κόσμο και τη δομή του.