Deodonus Posted October 15, 2005 Share Posted October 15, 2005 (edited) Το ποίημα που ακολουθεί αποτελεί τον δραματικό μονόλογο (δραματικό με την παλιά έννοια) ενός χαρακτήρα φαινομενικά τέλειου, που όμως συνειδητοποιεί το μεγαλύτερο ελάττωμά του... -------------------------- Μυαλό λαμπρό μου δόθηκε, Εξυπνάδα αμέτρητη, πολύπλοκης σκέψης χάρισμα Συναίσθημα τετραπέρατο, Σαν πελώριας θάλασσας ατελείωτου ορίζοντα όψη. Εμφάνιση αξιοζήλευτη Σώμα περήφανο, εντυπωσιακό και ωραίο. Και σε ό,τι πιάσω ταλέντο Σε ό,τι τέχνης και επιστήμης σκοτεινό μονοπάτι βαδίσω Να φωτίζει, τον δρόμο να βρίσκω πάντα. Όλοι γύρω μου με θαυμάζουν Είμαι για αυτούς ο ένας, ο μόνος Ίσως ο τέλειος, και απλά φοβούνται να το πουν Και απλά διστάζουν να το παραδεχθούν. Μόνος από το πλήθος ξεχωρίζω Μόνον από το πλήθος με ξεχωρίζουν. Και με θέλουν δικό τους όλοι Μαζί τους φίλο. (Λίγο από το φως μου και αυτοί να κλέψουν.) Και έχουν για μένα σίγουρο μέλλον Λαμπρό Με δόξες και μεγαλεία Με αξιώματα, με δύναμη Τον δρόμο για την αθανασία. Μα ποιος είμαι; Και όταν ένα άτομο από το πλήθος ξεχωρίσω Όταν το ανθισμένο ρόδο στην μανιασμένη βροχή Να διακρίνω καταφέρω, μετά από μέρες Απελπισμένης αναζήτησης ξυπόλητος. Όταν την μόνη ηλιαχτίδα μπορέσω να δω Την μόνη αυτή που κατάφερε τα γκρίζα σύννεφα του ουρανού να διαπεράσει Και ευαίσθητη στην ομίχλη να τρεμοπαίξει Ολομόναχη, μετά από νύχτες σκοτεινού χειμώνα. Όσο και να προσπαθήσω να τα αγγίξω Το δροσερό ρόδο, την γλυκιά ηλιαχτίδα Όσο απαλά και εάν το χέρι μου απλώσω Όσο και εάν λαχταρίσω απαλά να τα αγκαλιάσω , Πάντα τα πνίγω… Ίσως φταίει η βαριά λογική μου Ή το υπέρογκο συναίσθημά μου Ή η τελειότητα που τόσο ανελέητα Οι γύρω μου πάντα μου φορτώνουν Ίσως αυτά σκοτώνουν ό,τι αγγίζω Και δηλητηριάζουν το κάθε ρόδο Σβήνουν την κάθε ηλιαχτίδα Πληγώνουν όποιον αγαπήσω. Αγάπη… Όλα τα αγαθά τα έχω Αλλά άργησα να καταλάβω Ό,τι στερούμε το πιο μεγάλο. Και αυτό που μόνο πάντα μένει. Μπροστά του όλα τα άλλα λυγίζουν Πολύχρωμα φώτα που ξελογιάζουν Το μάτι συνεπαίρνουν, μα πολύ καλά κρύβουν Το σκοτάδι που υπάρχει στην ψυχή. Τυφλός στην αγάπη γεννήθηκα -Η κατάρα των θεών- Και δεν μπορώ να την νοιώσω Δεν μπορώ να την δώσω Δεν μπορώ… Ανόητος όποιος νομίσει ότι μπορεί Στην θύελλα να σταθεί μόνος. Το ψηλό το δέντρο πιο γρήγορα θα πέσει Και πρώτο ο ουράνιος κεραυνός θα το κάψει. --------------------- [edit: έβαλα το "το" ] Edited October 15, 2005 by Deodonus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted October 15, 2005 Share Posted October 15, 2005 Μμμ... προσωπικά μ'αρέσει πολύ. Είναι όντως πολύ 'δραματικό', με την παλιά έννοια, και πολύ ωραίο φινάλε. Πιστεύω ότι σου λείπει ένα "το" στον κάπου τελευταίο στίχο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 15, 2005 Share Posted October 15, 2005 Καταλαβαίνω αυτό που θέλεις να πεις, αλλά σαν ποίημα δεν με ικανοποιεί. Έχεις γράψει σαφώς καλύτερα. Η τελευταία στροφή θα μου άρεζε αν είχε ένα "το" πριν το "κάψει". ----- Συμβουλή: Όλα τα προβλήματα λύνονται με ενδοσκόπηση, παραδοχή λαθών και αδυναμιών, και συστηματική δουλειά για την βελτίωσή τους. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο εαυτός. Και όπως ξαναείπα, τίποτα δεν είναι πολύ για την αγάπη, τίποτα δεν φτάνει για την αγάπη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 16, 2005 Share Posted October 16, 2005 ΨΩΝΑΡΑ :P:P:P:P:P:P Σοβαρά τώρα, οι μινιατούρες σου παν καλύτερα. Πλατειάζεις πολύ και αυτό κουράζει τον αναγνώστη. Ένα πιο λιτό ποιήμα θα λειτουργούσε καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 Πολύ οραίο ποίημα... διαφορετικό... Δέν θα συφωνήσω με τον Νιχ. διότι δέν νομίζω η "ιστορία" του ατόμου που περιέγραψες θα έβγαινε σε μινιατούρα, ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή η προσπάθεια σου... Γουέλ Ντάν !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.