Rikochet Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Εκείνη στάθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πρέσα. Φαντάστηκε τον εαυτό της να βρίσκεται παγιδευμένος στην κρύα, μεταλλική επιφάνεια. Ανατρίχιασε και έδιωξε την εικόνα απ’το μυαλό της. Προς το παρόν, υπήρχαν πιο σημαντικές ερωτήσεις που πάσχιζε να απαντήσει, όπως, για παράδειγμα, την ταυτότητα του ατόμου που την κάλεσε σ’αυτό το παλάτι των νεκρών, ακίνητων μετάλλων. Ένα παρατημένο εργοστάσιο δεν ήταν και το ιδανικότερο μέρος για μια ανώνυμη συνάντηση. Απομακρύνθηκε απο την πρέσσα, και συνέχισε να περιεργάζεται τις μηχανές και τα εξαρτήματα που υπήρχαν διάσπαρτα στο χώροּ όλα σκουριασμένα και ασυντήρητα. Ακόμα δεν καταλάβαινε τι ήταν αυτό που την έκανε να έρθει. Στη ζωή της ήταν πάντα διακριτική, και έψαχνε την γαλήνηּ ποτέ περιπετειώδης και ποτέ αρκετά περίεργη ώστε να βρεθεί σε κίνδυνο. Ακόμα και όταν είχε τις ευκαιρίες να παραστρατήσει απο το μονοπάτι που η ίδια είχε διαλέξει και, τόσο αυστηρά, ακολουθούσε, ακόμα και τότε δεν το έκανε. Είτε απο ανάγκη για συνέπεια, είτε για ανάγκη προσκώλησης σε κάποιες αξίες που είχε αρχίσει να αμφιβάλλει αν υπήρχαν. Κάποτε, τα ιδανικά της ήταν σαν μεγάλα, φανταχτερά κοσμήματα. Τα φορούσε και άφηνε τον κόσμο να θαμπωθεί απο την λάμψη τους. Η αντίδραση την χτύπησε δυνατότερα απ’όσο περίμενεּ είχε τυφλωθεί και η ίδια. Ο κόσμος δεν δεχόταν τον τρόπο ζωής που σε κάθε ευκαιρία πρόβαλλε, και την απομόνωνε, την έκλεινε σε μικρά, αποπνικτικά δωμάτια, και μόνο όταν ο λαιμός της ήταν γδαρμένος απο τις απελπισμένες κραυγές της, μόνο τότε άνοιγαν. Η πληγή που της δημιουργήθηκε μάτωνε ακόμα, πότε-πότε. Βλέποντας όλα αυτά τα, τώρα πια, άχρηστα μηχανήματα, πήρε κουράγιο. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω καταντήσει έτσι. Έχω μια δουλειά που μ’αρέσει και κέρδισα με τον ιδρώτα μου. Και θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να σκουριάσω. Ένας ξαφνικός ήχος την έκανε να τιναχτεί και να πισωπατήσει. Ένα πνιχτό, βραχνό γέλιο, που έσταζε σκουριά και λάδι μηχανής. Όταν ολόκληρο το εργοστάσιο ζωντάνεψε, και η μεγάλη αίθουσα με την μεταλλική επένδυση γέμισε γέλια, το μόνο που η ίδια μπορούσε να κάνει, ήταν να λιποθυμήσει. *** Ξύπνησε απότομα απο μια απαίσια, οξεία τσιρίδα, που προερχόταν απο τον μεταλλικό τροχό που στριφογύριζε απειλητικά δίπλα της. Πανικόβλητη, προσπάθησε να κάνει κάποια –οποιαδήποτε!- κίνησηּ μάταια. Βρισκόταν δεμένη σε μια σιδερένια καρέκλα. Κόντεψε να ξαναλιποθυμήσει όταν κοίταξε στο πλάι, και είδε εναν πάγκο γεμάτο χειρουργικά εργαλεία, πρόσφατα γυαλισμένα, και, σε μια στίβα δίπλα τους, τα ρούχα και τα παπούτσια της. Τα δεκάδες μεταλλικά άκρα που συνάντησε μόλις κοίταξε ξανά μπροστά, σε συνδιασμό με το συνεχές τσίριγμα του τροχού δίπλα της, τελικά, τη λύγισαν. Ξέσπασε σε κλάμματα, και προσπάθησε να κουλουριαστεί, όπως έκανε πάντα όταν βρισκόταν σε υπερβολική πίεση. Τα δεσμά δεν της επέτρεπαν ούτε αυτή τη μικρή ανακούφιση. Την ίδια στιγμή ο τροχός σταμάτησε, ησυχία απλώθηκε στο σκουριασμένο δωμάτιο, και μια περίεργη μυρωδιά έφτασε στα ρουθούνια της. Ζεστή και ανακουφιστική, την ρούφηξε σε υποσχέσεις ευχαριστήσεων, και τα μέλη της γυναίκας χαλάρωσαν, οι παλμοί της επανήρθαν στο φυσιολογικό, και βυθίστηκε σε έναν ωκεανό γαλήνης. Μέσα απ’αυτό τον ωκεανό φάνηκε να αναδύεται η φωνή που απευθυνόταν τώρα στην ίδια, και που, σε αντίθεση με τα τραχειά, μοχθηρά γέλια των μηχανών, ήταν ήρεμη και βέβαιη και σταθερή. Της θύμιζε έναν εραστή της, εναν σύντροφο στην καταιγίδα της εφηβείας της, που η φωνή του είχε ακριβώς την ίδια χροιά. «Καλησπέρα, Αστερία» της ψιθύρισε γλυκά. Η Αστερία μπορεί να είχε χαλαρώσει, αλλά μέρος του φόβου και της ανησυχίας της παρέμενε ακόμη. «Ποιός είσαι; Τι είναι εδώ; Τι θες απο μένα;» τον ρώτησε, με τρεμάμενη φωνή. «Είμαι φίλος σου, αν και δεν με γνωρίζεις. Σε παρακολουθώ όλη σου τη ζωή. Κάποτε ίσως συναντηθήκαμε, αν και καμιά απο τις τότε μορφές μου δεν αντιστοιχεί στην τωρινή. Είσαι εδώ, γιατί κατάλαβα ότι είσαι η εκλεκτή» «Είμαι η... ποιά;» ρώτησε, σχεδόν γελώντας. Αμέσως η μυρωδιά έγινε εντονότερη, και οι σκέψεις τις θόλωσαν εντελώς. «Ναι... ναι, η εκλεκτή... Αλλά... σε... τι εννοείς;» Η φωνή της ήταν χαμένη, τα μάτια της μισόκλειστα. «Η ανθρωπότητα χρειάζεται εναν καινούριο, ζωντανό Μεσσία. Όλοι οι θεοί έχουν πεθάνει, και οι άνθρωποι είναι σαν πρόβατα δίχως βοσκό, δίχως καθοδηγητή. Με τον ερχομό της νέας χιλιετίας, δυο χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του πρώτου Εκλεκτού, θα έρθεις εσύ, και θα χαρίσεις στον Άνθρωπο τη λύτρωση που τόσο αποζητά» «Εγώ... γιατί εγώ;» Αμφισβήτηση του εγωϊσμού. Δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες, μόνο ενα μεγάλο «εγώ». Η Αστερία ένιωσε απαλά χέρια να χαϊδεύουν κάθε γωνιά του σώματος της, και να της φέρνουν ευφορία. «Εγώ... Εγώ θα γίνω η εκλεκτή σου...» είπε, χαμογελώντας. «Μπορούμε να αρχίσουμε, λοιπόν. Ο Μεσσίας ταπεινώθηκε τόσο, που στο τέλος θα έπρεπε να θυμίζει ενα μικρό, ασήμαντο σκουλήκι. Δεν παραδώθηκε όμως. Άνοιξε τα μάτια σου, και θα δοκιμαστείς» Η Αστερία άνοιξε τα μάτια της, και με έκπληξη διαπίστωσε ότι στους τοίχους του δωματίου υπήρχαν δεκάδες, εκατοντάδες οθόνες. Και σε αυτές τις οθόνες, περίεργα και ανήσυχα, κοιτούσαν άτομα απο τη ζωή της. Με μια γρήγορη ματιά διέκρινε την μητέρα της, καθηγήτριες της, παλιούς φίλους και συντρόφους, την καλύτερη της φίλη. Όλοι την κοιτούσαν καθώς αυτή ήταν γυμνή και δεμένη, μην μπορώντας να καλύψει ούτε τις πιο... ιδιαίτερες περιοχές της. Κινήσεις απο πάνω της, τράβηξαν την προσοχή της. Κοίταξε, και είδε τα ίδια μεταλλικά άκρα, να πλησιάζουν το απροστάτευτο σώμα της. Ούρλιαξε. Την βίασαν, ξανά και ξανά. Χωρίς χάρη, χωρίς ευγένεια, προσέβαλλαν κάθε σημείο του σώματος της, κρυφό ή φανερό, προσπάθησαν να την χαϊδέψουν αλλά την γέμισαν με πληγές και μελανιές. Η αναπόφευκτη ευχαρίστηση του οργασμού της πνίγηκε σε ντροπή, αηδία, φόβο. Και όταν τα άκρα έφυγαν απο πάνω της, την άφησαν παγωμένη και κουρελιασμένη. Κατάφερε να κοιτάξει τις οθόνες. Πολλοί είχαν λιποθυμήσει, άλλοι είχαν φύγει. Όσοι κοιτούσαν ακόμη, δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Έκλεισε τα μάτια της, και οι οθόνες χάθηκαν. Η φωνή ακούστηκε ξανά, αυτή τη φορά πιο σκληρή αλλά πιο ευχαριστημένη. «Άντεξες την πρώτη δοκιμασία. Συγχαρητήρια....» Η Αστερία δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. «Ο Μεσσίας, πριν πεθάνει, υπέφερε. Και εσυ θα πρέπει να περάσεις μέσα απο τον κλίβανο του πόνου, για να γίνεις ο καινούριος Σωτήρας» Ο τροχός ξεκίνησε ξανά τότε, και τα άκρα ξανακατέβηκαν, αυτή τη φορά κρατώντας εργαλεία, κοφτερά και γυαλιστερά. «Καταλαβαίνεις, βέβαια, ότι δεν θα μπορούσα να σε ναρκώσω...» *** Τα άκρα προσγειώνονται βαριά επάνω της. Σπάζουν τα κόκκαλα της, και τα αντικαθιστούν με σιδερόβεργες. Την στραγγίζουν απο αίμα, και γεμίζουν τις φλέβες της υγρό αλουμίνιο. Στη θέση των ματιών της βάζουν ηλεκτρικές ασφάλειες – η όραση μπορεί να προκαλέσει καταστροφή. Πίσω απο τα πλευρά της κεραμικές λεπίδες – χωρίς αναπνοή δεν θα υπάρξει φθορά. Σκίζουν το –άχρηστο πια- δέρμα της, και το καρφιτσώνουν πάνω απο τα αυτιά της – χωρίς ακοή δεν θα φοβάται. Γεμίζουν το στόμα της βίδεςּ ακονισμένες, για να αχρηστεύσουν την πηγή κάθε βίας – χωρίς γλώσσα δεν θα υπάρξει απάτη. Καταστρέφουν τα πόδια της, στη θέση τους βάζουν μέταλλο – το δέρμα είναι πηγή αδυναμίας. Κάθε σωστός καλλιτέχνης, στο τέλος, προσθέτει τις μικρές λεπτομέρειες που θα κάνουν το έργο του τέλειο. Έτσι, οι άψυχοι γλύπτες βαπτίζουν την Αστερία σε βιτριόλι. Τα χαρακτηριστικά της δεν υπάρχουν πια. Το γέλιο του ευεργέτη της ακούγεται πάλι, μόνο που τώρα θυμίζει επικίνδυνα αυτό των μηχανών. *** Είναι μόνο του το πλάσμα που κάποτε λεγόταν και έμοιαζε με την Αστερία. Τώρα είναι έξω απο το εργοστάσιο, στον λόφο, και βλέπει τις πόλεις να γιορτάζουν την νέα χιλιετία. Αυτό είναι το δώρο του. Αυτό είναι το όραμα και η κληρονομιά του. Απλώνει ό,τι έχει απομείνει απο τα χέρια του για να το αγκαλιάσει. Οι ηλεκτρικές ασφάλειες έχουν κάποιες παρενέργειες στην όραση του: τώρα βλέπει γιγάντια ρεύματα να σκίζουν τον αέρα, σπείρες να σχηματίζουν τα πιο παράδοξα σχήματα. Αυτός είναι ο κόσμος μου. Πάει να κατέβει το λόφο. Τα τρία-τέσσερα πρώτα βήματα είναι αργά αλλά σταθερά. Δεν ξέρει, όμως, την έννοια της ισορροπίαςּ την έχασε μαζί με τα πόδια του. Παραπατάει και πέφτει. Τα ψεύτικα πλευρά του σπάζουν. Οι βίδες μπαίνουν πιο βαθιά στα τειχώματα του στόματος του. Τα πόδια του λυγίζουν. Το αλουμίνιο αρχίζει και καίει. Μια φωνή, εύθυμη και κοροϊδευτική, πίσω του, την οποία δεν ακούει: «Κοιτάξτε, όλοι, αυτό το ανθρώπινο παζλ! Το οργανικό ανάγραμμα! Κοιτάξτε την ενσάρκωση της μεγαλομανίας!» Μια κλωτσιά προσγειώνεται στην πλάτη του. Θέλει να μιλήσει, αλλά δεν έχει πια γλώσσα. Βρίσκεται κομματιασμένη ανάμεσα στις βίδες. «Όχι, δεν είσαι ο Εκλεκτός. Δεν είσαι τίποτα. Είσαι η ασχήμια της ανθρωπότητας του 21ου αιώνα προσωποποιημένη – παρατηρείς την ειρωνεία της τελευταίας λέξης; Δεν έχεις πρόσωπο! Σε τάισα με μια ψευδαίσθηση, και την έκανες πραγματικότητα. Δεν περίμενα ότι υπάρχει μυαλό τόσο δυνατό ώστε να καταφέρει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς, βρήκα εσένα. Είσαι ιδιοκτησία μου τώρα. Είσαι το έκθεμα μου. Ό,τι και αν έφτιαχνα πριν, με απέρριπταν. Ήμουν πολύ προοδευτικός γλύπτης για τα γούστα τους. Τώρα όμως έφτιαξα το πιο αληθινό γλυπτό που υπάρχει, κρύβοντας μέσα του όλη την κενότητα του ανθρώπου. Όλη την ψευτιά, την... Αναρωτιέμαι γιατί σου μιλάω ακόμα, αφού δεν μπορείς να με ακούσεις. Σύντομα θα τους καταπλήξω. Σύντομα...» Αυτό που κάποτε ήταν η Αστερία, τεντώνει τα χέρια στο πλάι του, προσπαθώντας να σχηματίσει σταυρό. Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου. Τετέλεσται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Άρρωστο. Απλά άρρωστο. Ή μάλλον πολύ άρρωστο. Ως γραφή δε με εντυπωσίασε, ούτε όμως και με χάλασε, νομίζω όμως ότι θέλει λίγο γυάλισμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Φαντάστηκε τον εαυτό της να βρίσκεται παγιδευμένος στην κρύα, μεταλλική επιφάνεια. Μάλλον εννοούσες παγιδευμένη! Μου δημιούργησε εικόνες φρίκης και αποστροφής...ίσως δεν έχω καλύτερη λέξη από εκείνη που χρησιμοποίησε ο Nihilio! Δεν ξέρω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Όχι, "παγιδευμένος" εννούσε, ο εαυτός είναι γένους αρσενικού. Ο εαυτός της ήταν παγιδευμένος. ----- Δεν είναι ακριβώς άρρωστο, είναι μια μεταφορά. Τραβηγμένη , άρρωστη μεταφορά, αλλά μεταφορά. Ταλαντούχα τραβηγμένη μεταφορά θα έλεγα... Ναι, είναι πολύ, πολύ σκληρό, ειδικά εμένα που ξέρεις πόσο με επηρρεάζουν τα όσα διαβάζω και περιέχουν τέτοιες εικόνες, (θυμάσαι για το γυαλί;), με ταρακούνησε άσχημα. Αλλά νομίζω είχε αυτή την πρόθεση, είναι προφανές. Άλλα έργα τέχνης συγκλονίζουν με ομορφιά, άλλα με την αίσθηση του αποτρόπαιου. Υπάρχουν μερικά σημεία και ιδέες που μου άρεσαν πάρα πολύ, γιατί καταφέρνεις να χρησιμοποιήσεις σύμβολα διαχρονικά και δυνατά με έναν εξ'ίσου δυνατό τρόπο. Η γραφή ήταν καλή, όχι εξαίσια, καλή, αλλά αν ήταν εξαίσια ίσως να έκλεβε από τις εικόνες και τα νοήματα... δεν ξέρω. Δοκίμασε λίγο γυάλισμα αν αντέχεις, δείξε μου, και θα σου πω αν το χαλάει ή αν το φτιάχνει. Εγώ προσωπικά δεν θα άντεχα να το γυαλίσω, θα το άφηνα με τη σκουριά για χρόνια. Εδώ που τα λέμε ίσως αργήσω και να το ξαναδιαβάσω... Πάντως τα καταφέρνεις και δοξάζεις το αποτρόπαιο. Είναι πετυχημένο, ανατριχιαστικό, φρικτό. Μπορεί να μου χαρίσει και κανέναν εφιάλτη. Ας είναι, έμπνευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Όχι, "παγιδευμένος" εννούσε, ο εαυτός είναι γένους αρσενικού. Ο εαυτός της ήταν παγιδευμένος. Χμ...έχεις δίκιο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Πραγματικά, τα μάτια μου τώρα είναι κάπως έτσι: Θα το διαβάσω όταν είμαι πιο ξεκούραστος. Για να δημιουργεί τόσα αντικρουόμενα συναισθήματα, πρέπει νάχει κάτι το περιέργο. Διορθώνων Βάρδος, Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Εύγε Ρίκο πολύ καλό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Εξαιρετικά άρρωστο... Το παρακάτω πάντως με πήγε εντελώς αλλού - σε πιο προσωπικά θέματα: "Κάποτε, τα ιδανικά της ήταν σαν μεγάλα, φανταχτερά κοσμήματα. Τα φορούσε και άφηνε τον κόσμο να θαμπωθεί απο την λάμψη τους. Η αντίδραση την χτύπησε δυνατότερα απ’όσο περίμενεּ είχε τυφλωθεί και η ίδια. Ο κόσμος δεν δεχόταν τον τρόπο ζωής που σε κάθε ευκαιρία πρόβαλλε, και την απομόνωνε, την έκλεινε σε μικρά, αποπνικτικά δωμάτια, και μόνο όταν ο λαιμός της ήταν γδαρμένος απο τις απελπισμένες κραυγές της, μόνο τότε άνοιγαν. Η πληγή που της δημιουργήθηκε μάτωνε ακόμα, πότε-πότε." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Raistlin Majere Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Παρα πολυ καλο! Απιστευτα καλο! Ηταν σκληρο, αγριο και ωμο. Χειμαρρωδες σαν το μισος που καιει την ψυχη καποιου που εχει πονεσει πολυ. Παρα πολυ αυθεντικη δουλεια. Δεν μπορεσα να παρατηρησω το γραψιμο σου. Οι εικονες ηταν πολυ πιο εντονες. Απλα φοβερο! Keep it up! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 17, 2005 Share Posted October 17, 2005 Αυτό είναι κάτι που θα αποκαλούσα "luciferian fantasy". Είναι πιο καλογραμμένο από άλλα που είχες γράψει τελευταία... ή ίσως να φταίνε και οι κουρασμένοι μου οφθαλμοί γι'αυτό το συμπέρασμα. :Ρ Αλλά γιατί δε βάζεις κόμματα και τελείες στους διαλόγους; Τσκ, τσκ, τσκ. Εντροπία. ΟΚ, κατάλαβα ότι μιλάς για τον σύγχρονο άνθρωπο, αλληγορικά, αλλά δεν παρουσιάζεις πουθενά τα κίνητρα του villain της ιστορίας. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Τι έχει να κερδίσει; Ποιος είναι, στην τελική; Είναι ο Εωσφόρος; Εγώ για το φίλο μου τον Εωσφόρο τον έκοψα, με τον οποίο πίνουμε καφεδάκι κάθε Τρίτη και Σάββατο μεσημέρι. Αυτό το τελευταίο-- Αυτό που κάποτε ήταν η Αστερία, τεντώνει τα χέρια στο πλάι του, προσπαθώντας να σχηματίσει σταυρό.Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου. Τετέλεσται. --με χάλασε. Δε μας λες πουθενά πριν ότι το θύμα ήταν θρήσκο. Για την ακρίβεια, έτσι όπως το παρουσιάζεις, μου δίνεις την εντύπωση ενός άθεου, τεχνοκράτη ανθρώπου. Δε νομίζω ότι δένει καλά με τα προηγούμενα. Ο διάλογος μεταξύ Εωσφόρου και της ηρωίδας μού φάνηκε μέτριος. Η τύπισσα το πήρε πολύ χαλαρά, σε σχέση με όπως την παρουσιάζεις πιο πριν. Αλλά και ο Εωσφόρος μού έδωσε την εντύπωση ότι μιλούσε κάπως διαδικαστικά, ελλείψει καλύτερης λέξης. Το τέλος ήταν, κλασικά, Ρικουλιάρικο. Δηλαδή, απογοητευτικό (όχι λογοτεχνικά, αλλά ως μήνυμα). :Ρ Συνολικά, πάντως, ήταν αξιόλογο ως λογοτέχνημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 18, 2005 Author Share Posted October 18, 2005 αλλά δεν παρουσιάζεις πουθενά τα κίνητρα του villain της ιστορίας. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Τι έχει να κερδίσει; Ποιος είναι, στην τελική; Είναι ο Εωσφόρος; Εγώ για το φίλο μου τον Εωσφόρο τον έκοψα, με τον οποίο πίνουμε καφεδάκι κάθε Τρίτη και Σάββατο μεσημέρι. Ξαναδιάβασε εδώ: Είσαι ιδιοκτησία μου τώρα. Είσαι το έκθεμα μου. Ό,τι και αν έφτιαχνα πριν, με απέρριπταν. Ήμουν πολύ προοδευτικός γλύπτης για τα γούστα τους. Τώρα όμως έφτιαξα το πιο αληθινό γλυπτό που υπάρχει, κρύβοντας μέσα του όλη την κενότητα του ανθρώπου. Όλη την ψευτιά, την...Αναρωτιέμαι γιατί σου μιλάω ακόμα, αφού δεν μπορείς να με ακούσεις. Σύντομα θα τους καταπλήξω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted October 18, 2005 Share Posted October 18, 2005 (edited) TEXNIKA ΣΧΟΛΙΑ. [ Σημειώνω ότι τα σχόλια είναι σε λεπτομέρειες και η πρότασή μου προς την τελειότητα, και τέτοια Υπάρχει και το ξεκάρφωτο σχόλιο για την ενίοτε άτονη λέξη, απλώς ως reminder, αν σε ενοχλεί αγνόησέ το ] Εκείνη στάθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πρέσα. Αυτό το "εκείνη" είναι νομίζω αγγλικισμός. Άλλως δίνει την αίσθηση ότι προηγείται απόσπασμα με δύο ή περισσότερα πρόσωπα διαφορετικού γένους. Φαντάστηκε τον εαυτό της να βρίσκεται παγιδευμένος στην κρύα, μεταλλική επιφάνεια. Χάου αμπάουτ "Φαντάστηκε τον εαυτό της παγιδευμένο"; Ρέει καλύτερα, πιο φυσικά. Προς το παρόν, υπήρχαν πιο σημαντικές ερωτήσεις Κάτι με ενοχλεί σ'αυτό το "Προς το παρόν" σε συνδυασμό με παρελθόν, δεν είμαι σίγουρος αν είναι απλώς δικό μου ή γενικό. που πάσχιζε να απαντήσει, όπως, για παράδειγμα, την ταυτότητα του ατόμου που την κάλεσε Θα αντικαθιστούσα το πρώτο κόμμα με παύλα (–) σ’αυτό το παλάτι των νεκρών, ακίνητων μετάλλων. Είναι λίγο πλαδαρό έτσι· αν έβαζες "των ακίνητων, νεκρών μετάλλων"; Ένα παρατημένο εργοστάσιο δεν ήταν και το ιδανικότερο μέρος για μια ανώνυμη συνάντηση. Θα έλεγα "δεν είναι". Είσαι στο παρελθόν, αλλά μιλάς για ένα γεγονός με 'γενική ισχύ'. Απομακρύνθηκε απο την πρέσσα, "από" τα εξαρτήματα που υπήρχαν διάσπαρτα στο χώροּ όλα σκουριασμένα και ασυντήρητα. Νομίζω καλύτερα να βάλεις κόμμα ή παύλα αντί άνω τελείας. Πάντως η άνω τελεία είναι αυτός ο χαρακτήρας: <·> όταν είχε τις ευκαιρίες να παραστρατήσει απο το μονοπάτι "από" που η ίδια είχε διαλέξει και, τόσο αυστηρά, ακολουθούσε, ακόμα και τότε δεν το έκανε. Δεν ενίσταμαι στα κόμματα που δίνουν ένταση στο "τόσο αυστηρά", αλλά θα είναι καλό να βάλεις κάτι άλλο–μια παύλα, ας πούμε–αντί του κόμματος που ακολουθεί. Είτε απο ανάγκη για συνέπεια, Καλά, σταματάω. Βάλε ένα Find&Replace "απο" with "από" στο Word και τελείωσε. Βλέποντας όλα αυτά τα, τώρα πια, άχρηστα μηχανήματα, Μάλλον θα έδιωχνα τα δύο πρώτα κόμματα, προσωπικά. { Ποστάρω τώρα, γιατί πρέπει να περιπατήσω τα σκυλιά, και - Θεού θέλοντος - συνεχίζω μετά } Edited October 18, 2005 by Orpheus Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted October 18, 2005 Share Posted October 18, 2005 Ω, θεοί! Ρίκο, είναι απίστευτα ζωντανό κείμενο, επώδυνα δυνατό. Οι εικόνες του, τα νοήματά του, η γραφή του... σαν νυστέρι που ξύνει ανοιχτή πληγή. Ουσία, ωμή, πραγματική ουσία. Εύγε, αγόρι μου, εύγε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted October 19, 2005 Share Posted October 19, 2005 Έφη Ορφεύς: Προς το παρόν, υπήρχαν πιο σημαντικές ερωτήσεις Κάτι με ενοχλεί σ'αυτό το "Προς το παρόν" σε συνδυασμό με παρελθόν, δεν είμαι σίγουρος αν είναι απλώς δικό μου ή γενικό. Ωραία. είπες το σχόλιό σου, αλλά δεν πρότεινες και κάτι! Βάλε αντί για προς το παρόν "για την ώρα" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 19, 2005 Share Posted October 19, 2005 Ή κάτι πιο απλό, όπως: βέβαια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted October 20, 2005 Share Posted October 20, 2005 Βασικά νομίζω πως το νόημα είναι λιγάκι αδόκιμο, και κάθε έκφραση που σημαίνει το ίδιο [όπως αυτό που είπες, Θρογξ] έχει μια περίεργη χροιά. Πάλι δε θέλησα να προτείνω κάτι σαν αυτό που λέει ο Nih, γιατί αυτό αλλάζει το νόημα - αν είναι να αλλάξει το νόημα ας το κάνει ο συγγραφεύς. Εξ άλλου ο Ρίκο δεν είναι και κανένας ανεγκέφαλος, μάλλον το αντίθετο μαρτυρά η συμπεριφορά του (παρουσία εγκεφάλου, δηλαδή), οπότε μπορεί να σκεφτεί μόνος του εναλλακτικές. Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 10, 2005 Share Posted November 10, 2005 Πολύ ενδιαφέρον ... !!! Το με πολύ περιέργια, γιατί καταλάθος είδα πρώτα όλες τις άλλλες κριτικές και έχουν δίκιο, αλλά εγώ θα πρόσθετα οτι είναι πολύ γλυκό... σαν ιδέα εξαίσιο ! Με εντυπωσίασες ... Μπράβο !!! Γουέλ Ντάν !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 10, 2005 Share Posted November 10, 2005 Γ.. γ... γλυκό...; Μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς; Θέλω να καταλάβω την οπτική σου γωνία, αν μπορώ. Το διήγημα μου έχει κάνει εντύπωση, και με ενδιαφέρει να δω πως σκέφτονται άλλοι πάνω σ'αυτό. Μιας και μπορεί να ενδιαφέρει και το Ρίκο, καλύτερα εδώ και όχι σε ΠΜ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 11, 2005 Share Posted November 11, 2005 Γλυκό όχι απο πλευράς αγάπης και πομαντισμού... Δές το απο την πλευρά του φίλτατου Lucifer ... Είναι άψογο ... τί είναι ο Εωσφόρος; Ο κύριος του Ψέματος και της Απάτης. Είναι απλά τέλειο, σου φτιάχνει το "γλυκό" μέλλον της κοπέλας και μετά το καταστρέφει με τον δικό του, "σατανικό" τρόπο !!! Και το κάνει πού; Σε μία απόλυτα θρήσκα κοπέλα ... !!! Τα γούστα μου και η οπτική γωνία που "χαζεύω" είναι λίγο περίργη !!! ταινίες και Anime όπως N E Evangelion και Elfen Lied στο τέλος μου έδωσαν μια ατελείωτη χαρά και ευτυχία ενώ σε κάποιους φίλους μου κατάθλιψη (σχεδόν) ... είμαι κάπως ελεεινός σε αυτά τα θέματα !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted November 11, 2005 Author Share Posted November 11, 2005 Απάντηση στον Balidor: Δές το απο την πλευρά του φίλτατου Lucifer ...Είναι άψογο ... τί είναι ο Εωσφόρος; Ο κύριος του Ψέματος και της Απάτης. Είναι απλά τέλειο, σου φτιάχνει το "γλυκό" μέλλον της κοπέλας και μετά το καταστρέφει με τον δικό του, "σατανικό" τρόπο !!! Και το κάνει πού; Σε μία απόλυτα θρήσκα κοπέλα ... !!! Ο τύπος δεν είναι ο Εωσφόρος. Ένας τρελός καλλιτέχνης που διψάει για αναγνώριση είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 12, 2005 Share Posted November 12, 2005 (edited) Παιδιά, αυτό το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που είχα τελειώσει το κείμενο, δε βλέπω γιατί δεν το βλέπετε κι εσείς... Έχω βιώσει (έστω και σ' εφιάλτη, είναι πολύ ζωντανά τα όνειρά μου) ένα βιασμό φίλης και με τάραξε συθέμελα, κι άλλα πράγματα επίσης έχω δει: το εν λόγω κείμενο μου δημιούργησε τα σωστά συναισθήματα, αυτά της φρίκης από την οποία, αν και θα θέλαμε, υποσυνείδητα επιθυμούμε να ΜΗΝ αποστρέψουμε το βλέμμα! Εύγε, και τα φραστικά τ' αφήνω σ' εσένα· δε νομίζω ότι με αφορούν, έχοντας διαβάσει κάτι τόσο καλό μόλις τώρα, αν κι ανύποτα σκληρό και βάναυσο... ή ίσως θα ήταν καλύτερα να πω, μάλλον, ωμό. Edited November 12, 2005 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.