Nienna Posted October 21, 2005 Share Posted October 21, 2005 (edited) Κομήτες Δεν μ' έχεις ακούσει να μιλώ για της φύσης τα καμώματα· μονάχα να παρομοιάζω με κεραυνούς, με φουρτούνες, με ανέμους τα πάθη των ανθρώπων – τα δικά μου. Τι σημάδια στο χαρτί ν' αφήσω, τι λέξεις να σκαλίσω βιαστικές σαν τα βράχια μόνα, τα τόσα τους χρώματα που αδύναμοι όντας να καταλάβουμε τα βαφτίζουμε γκρίζα, σαν τα τόσα τους σχήματα που 'ναι ικανά να δώσουν μορφή σε ξεστρατίσματα της φαντασίας θαλασσινά, άθελα, αβίαστα με ντροπιάζουν; Κρεμόμαστε με τρεμάμενα δάκτυλα από ημιδιάφανες ελπίδες. Ίσως πολύ να ζήσει τούτο το χαρτί, ίσως ν' αντηχήσει για κάμποσο το τραγούδι μας – μα γκρίζος βράχος δε θα γίνει, αιώνιος, κι απ' τον άνεμο χιλιοφιλημένος. Ίσως να κάμουμε μόνο να λάμψουν αγκαλιά με τις λιγοστές στιγμές μας της ίριδας τ' αγνά χρώματα μέσα σε ουράνια, βραχύβια τόξα· ίσως… Ίσως ν' αφήσουμε μόνο πίσω μας ουρές χρυσές να στραφταλίζουν για λίγο στο χρόνο– κομήτες εμείς, να φεύγουμε στ' απέραντο στερέωμα. ----- Γραμμένο στις 20-10-2005, ένα εκ των τεσσάρων της νύχτας. Edited August 13, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tec-goblin Posted October 21, 2005 Share Posted October 21, 2005 Δεν μου άρεσε ο ρυθμός. Δυσκολευόμουν να καταλάβω που κόβονται οι προτάσεις, έτρεχα υπερβολικά, σκοντάφτοντας, σαν να κουτρουβαλάω σε μια πλαγιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Throgos Posted October 21, 2005 Share Posted October 21, 2005 Εμένα μου άρεσε. Ο ρυθμός βέβαια δε σε οδηγούσε ανάλαφρα από τον ένα στίχο στον άλλον, ούτε εντελώς αβίαστα, (μάλλον έχω καλομάθει τώρα τελευταία στο καθορισμένο μέτρο και συλλαβές) μα μου άρεσαν πολύ οι εικόνες, τα νοήματα, οι λέξεις, οι ήχοι, τα χρώματα... Τι ωραία ποιητική σύλληψη... Μου δημιούργησε συναισθήματα νοσταλγίας, μια αίσθηση απομάκρυνσης, και με έκανε να ονειρεύομαι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 21, 2005 Share Posted October 21, 2005 Σε ένα μεγάλο μέρος φαινόταν να υπάρχει ένας ρυθμός που σε σημεία έσπαγε. Αυτό με χάλασε λίγο. Οι εικόνες που χρησιμοποιείς, κλασικά, είναι πάρα πολύ όμορφες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 22, 2005 Share Posted October 22, 2005 Είναι σαν την παλίρροια που έρχεται και φεύγει, σαν κύμα που περνώντας ανακατεύει τις πέτρες και σ αφήνει ξέπνοο να περιμένεις το επόμενο. Κρεμόμαστε με τρεμάμενα δάκτυλα από ημιδιάφανες ελπίδες. Κάπως έτσι με έχεις αφήσει μετά από την πρώτη ανάγνωση. Είναι ξέχειλο από συμβολισμό και συναίσθημα, δεν το έχω διαβάσει αρκετά ώστε να κατακάτσει μέσα μου για να σου πω περισσότερα. Προς στιγμήν δεν έχω χρησιμοποιήσει τη λογική μου, μου είναι αδύνατο να σου πω κάτι με αυτή, όπως καλογραμμένο, άρρυθμο ... ό,τι. Είναι σκέψεις που υπήρχαν και μέσα μου, τις βλέπω εδώ αποτυπωμένες με έναν τρόπο που καταλαβαίνω απόλυτα, εικόνες που παίρνουν σχήματα μπροστά στα μάτια μου. Είναι ίσως η πρώτη φορά που με λυπεί λιγάκι που κάτι το διαβάζω σε ηλεκτρονική μορφή. Ούτε καν σκέφτηκα να το τυπώσω, το αντέγραψα μόνο. Δεν το έκανα copy paste. Το αντέγραψα κανονικά, σε μια κόλλα χαρτι. Ίσως επειδή λες για τους βράχους, που μην μπορώντας να ξεχωρίσουμε τι χρώμα έχουν τους είπαμε γκρι ή μπορεί επειδή διαβάζοντας το εδώ να μην συγκεντρώνομαι αρκετά σε αυτό ώστε να μπορέσω να ονομάσω τις ώρες του. Φλυαρώ ασκόπως, αλλά δε μου αρκεί για αυτό το συγκεκριμένο να σου πω απλά "είναι καλό", δε θα το είχα σεβαστεί. Θα επιστρέψω και για άλλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.