Τα περασμένα ξεχασμένα πλέον

[Throgos]

Άναψε το τσιγάρο, δώσ’ μου φωτιά

 

Έντερα τακτικά τυλιγμένα γύρω από την κολόνα φτιαγμένη από λείο, παρθένο σίδερο, των Δωριέων, αυτό που το κοιτάς και το κλοτσάς στο δρόμο καθώς περνάς κάτω από ρημαγμένο βράχο. Αυτό που πέφτει και το νερό τρέχει προς τα πάνω στην ηλιοκαμένη απ’ το φεγγάρι πλαγιά του βουνού. Εκείνη που δεν φαίνεται ποτέ, που κρύβεται κι έχει σκιά κάτω απ’ τα μεγάλα βαριά δέντρα της ακροποταμιάς, των φύλλων, των ινδιάνων που πέθαναν καρφωμένοι στα τσεκούρια τους και κρεμάστηκαν πάνω στα κλαδιά.

Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά

 

Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά...ένα χαρέμι έπεσε κάτω από πυροβολισμούς αρμάτων μάχης, που είχαν ως σκοπό να καταλάβουν αυτά που καταλαμβάνονται. Ένα από τα μάτια ενός παιδιού κοιτούσε προς την άλλη πλευρά της κάμερας, έβλεπε το θάνατο, έβλεπε «τό πέρα». Πόλεις, πόλεμος, σερβιέτες με έξτρα απορροφητικό υλικό και φτερά πουλιών και πούπουλα και ασβέστη για να μη φαίνεται η αηδία κάτω από τον φακό της τάχα «κοινωνικής κριτικής», «κοινωνικής αιδούς», κοινωνικής αποσιώπησης της κακίας με σκοπό την εγωιστική αυτοσυντήρηση, την εγωιστική καταπάτηση, εξευτελισμό, εξαθλίωση οποιουδήποτε σταθεί στο δρόμο μας προς το «όνειρο».

 

Νταν. Νταν. Η αρχαιότροπη καμπάνα νόμιζε πως ξυπνούσε κάποιον, πώς υπέβαλλε προσοχή, πως προκαλούσε θαυμασμό, πως επέτασσε την προσοχή των μυουμένων. Μα όχι. Πότε μια καμπάνα τράβηξε την προσοχή μας; Ξέχνα την καμπάνα. Είναι ένας αντίλαλος. Αν έχει γίνει κάτι θα ακουστεί κι άλλη.

 

Αν σε φωνάξει κάποιος, μην απαντήσεις πριν σε φωνάξει για δεύτερη φορά, γιατί μπορεί να είναι ο διάβολος.

 

Ο διάβολος...χαμένη παλιοκοινωνία, ποιος διάβολος; Συνέλθετε! Τα χρόνια της νιότης που ήταν γεμάτα βάσανα και περιμέναμε εμπειρία και τα θυμόμασταν στα γεράματα και νοσταλγούσαμε δεν υπάρχουν πια! Πώς επιβιώνουμε με το χαμόγελο κολλημένο στο στόμα, και ξεχάσαμε τα δάκρυα; Ποια η χαρά χωρίς τη λύπη;

 

Πού πήγε ο σκοπός;

 

Τι ψάχνεις χρυσό στα σκατά;

[Orpheus]

 

Πωπω, σε αιφνιδιάζει στο τέλος. Δεν ξέρω, μου φάνηκε σαν να σοβαρεύει απότομα, κάπου εκεί μετά τη σερβιέττα, και πριν το συνειδητοποιήσω είχα φτάσει στις καμπάνες και το γενικό κράξιμο/χώσιμο. Well done.

 

 

Οι Μούσες μαζί σου,

-Ορφέας

[Nienna]

Νόμιζα πως το είχα σχολιάσει αυτό, αλλά όχι. Το είχα απλά διαβάσει φωναχτά στον Lord Celeborn με το που το άνοιξα, και καθώς προχωρούσα οι λέξεις στέγνωναν στο στόμα μου και γινόντουσαν σοβαρότερες...

Είναι πάρα πολύ καλό. Έχει αντίκτυπο στον αναγνώστη.

[month]

Μια μόνο σκέψη έχω μετά που το διάβασα.

 

Καλώς ορίσατε στην ζωή. Αυτά θα βρείτε μπροστά σας. Να περάσετε καλά.

[Bardoulas©]

As I say, Nowhere do we go.

Συγχαρητήρια για μία ακόμη φορά. Είσαι από τα λίγα άτομα που δε σταματούν να με εκπλήσουν ευχάριστα ή δυσάρεστα με κάθε ιστορία τους.

 

ΥΓ: Το Πόλεις, πόλεμος, σερβιέτες με έξτρα απορροφητικό υλικό και φτερά πουλιών και πούπουλα και ασβέστη για να μη φαίνεται η αηδία κάτω από τον φακό της τάχα «κοινωνικής κριτικής», «κοινωνικής αιδούς», κοινωνικής αποσιώπησης της κακίας με σκοπό την εγωιστική αυτοσυντήρηση, την εγωιστική καταπάτηση, εξευτελισμό, εξαθλίωση οποιουδήποτε σταθεί στο δρόμο μας προς το «όνειρο». μπαίνει χαλαρά σε υπογραφή. Το πιο δυνατό σημείο του κειμένου σου