Βάρδος Posted October 24, 2005 Share Posted October 24, 2005 Έχετε συναντήσει λογοτεχνήματα, ή συγκεκριμένα σημεία μέσα σε λογοτεχνήματα, που σας θυμίζουν ένα πραγματικό γεγονός ή που είστε σίγουροι ότι αυτό θα μπορούσε άνετα να είχε γίνει και στην πλαΐνή πόρτα; Πόσο στενά έχετε βρει να είναι δεμένη η λογοτεχνία φαντασίας με την πραγματικότητα; Οι χαρακτήρες που διαβάζετε στα μυθιστορήματα έχει τύχει ποτέ να κάνουν σκέψεις που έχετε κάνει κι εσείς; Έχει τύχει ποτέ να μπλεχτούν σε καταστάσεις που έχετε μπλεχτεί κι εσείς (κι επομένως, μπορείτε να "κατανοήσετε"), ή καταστάσεις παραπλήσιες (πχ, τραυματισμός); Πιστεύετε ότι η καλή λογοτεχνία αντανακλά την πραγματικότητα; Ή θεωρείτε πως η λογοτεχνία μπορεί να είναι άψογη ακόμα κι όταν είναι τελείως αποκομμένη από την πραγματικότητα; Τίποτα άλλες σκέψεις πάνω σ'αυτό το θέμα λογοτεχνίας-πραγματικότητας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 25, 2005 Share Posted October 25, 2005 Πρίν λίγες μέρες δεν ασχοληθήκαμε με το ίδιο θέμα; Προσωπικά θέλω η λογοτεχνεία φαντασίας να έχει ΚΑΙ καθημερινά, ρεαλιστικά προβλήματα και όχι μόνο φανταστικά, χωρίς να το παρακάνει όμως, ή ακόμα καλύτερα μπλέκοντάς τα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 25, 2005 Author Share Posted October 25, 2005 Πρίν λίγες μέρες δεν ασχοληθήκαμε με το ίδιο θέμα; Εκεί ήταν περισσότερο θέμα ώριμης θεματολογίας στη φαντασία VS μη-ώριμης θεματολογίας. Εδώ είναι κατά πόσο έχετε νιώσει ότι κάποια πράγματα που έχετε διαβάσει ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Μπορεί να μην έχουν καν ώριμη θεματολογία. Αντίστροφο παράδειγμα είναι, για μένα, το Gormenfhast: έχει ώριμη θεματολογία κι όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πάντως, για το αν είναι κάτι καλή λογοτεχνία ή μη, πιστεύω ότι είναι άσχετο με το αν ανταποκρίνεται άμεσα στην πραγματικότητα ή όχι. Πχ, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (κατ'εμέ), αλλά εξακολουθεί να είναι καλή λογοτεχνία. (Ίσως να έχει και τα τρωτά του, όμως αυτό είναι άλλο θέμα.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Deodonus Posted October 25, 2005 Share Posted October 25, 2005 Εγώ θεωρώ πως μία λογοτεχνική δημουργία μπορεί να είναι ή όχι καλή, ανεξάρτητα από το εάν είναι ή όχι κοντά στην πραγματικότητα. Εάν είναι φαντασική έχει την δυσκολία να την γραφτεί έτσι ώστε να "κατανοηθεί", ενώ εάν είναι πραγματική έχει την δυσκολία να γραφτεί έτσι ώστε να κινεί το ενδιαφέρον. Αυτά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted October 25, 2005 Share Posted October 25, 2005 Το τελευταίο βιβλίο που θυμάμαι να μ'έκανε να νοιώσω έτσι ήταν το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Δεν ξέρω αν το θεωρείτε φανταστική λογοτεχνία πάντως εγώ εκεί το κατατάσσω. Θυμάμαι ότι το διάβαζα στο τρένο από Θεσσαλονίκη Αθήνα και όλη την ώρα έλεγα ουάου! Λες και είχε μπει ο συγγραφέας στο κεφάλι μου και έγραφε οτιδήποτε είχα σκεφτεί μέχρι τότε. Ταυτίστηκα απίστευτα πολύ. Όπως έχω τονίσει πολλές φορές, θεωρώ τη σύνδεση με την πραγματικότητα ή με τις σκέψεις μου σχεδόν απαραίτητη για να ξετρελαθώ μ'ένα βιβλίο. Τώρα αν αυτό ονομάζεται καλή λογοτεχνία ή όχι λίγο μ'ενδιαφέρει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 25, 2005 Author Share Posted October 25, 2005 Χεχε. Κι εγώ παρόμοια την είχα πατήσει το καλοκαίρι με το Πορτρέτο. Και πράγματι, πολλά πράγματα που διάβαζα μέσα νόμιζα ότι είχαν βγει από τις δικές μου σκέψεις. Είναι καταπληκτικό πώς ο Wild μπορεί να καταδύεται στα πιο ερεβώδη βάθη της ψυχής του ανθρώπου. Βέβαια, δε νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στην πλαϊνή πόρτα, αλλά είναι σίγουρα μέσα στο κεφάλι μας' κι αυτό είναι πιο σημαντικό, συνήθως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted October 25, 2005 Share Posted October 25, 2005 ¨Οπως είχα αναφέρει και σε παρεμφερη τοπικ, ένα τετοιο βιβλιο για μενα ήταν το Τραγούδι της Κάλι, οπου περα απο το πόσο αληθινό μου φάνηκε οταν το διάβασα, έτυχε κατι μηνες μετα να ζήσω κατι αντίστοιχο (οχι φυσικα στην κλιμακα του βιβλιου). Πολυ γενικά, (για να μη σας σποιλεριασω το βιβλιο), ο ήρωας επισκέπτεται για πρωτη φορά την Καλκούτα και απο πολύ νωρις κατι δεν του παει καλα με την πολη, και μετα αρχιζουν τα περιεργα που περιλαμβανουν μαφιες και οπαδους της Κάλι. Ο ηρωας καταληγει (και το βιβλιο ξεκιναει μ αυτη τη φραση) να λεει ¨ονειρευομαι πυρηνικα μανιταρια πανω απο την Καλκουτα". Ετυχε λοιπον κατι μηνες μετα να παω στις Βρυξελλες....παιδια μη με πειτε τρελη, αλλα αυτη η πολη κατι έχει....θυμαμαι την τελευταια μερα περπατουσα στους δρομους και ανακατευοταν το στομαχι μου απο απροσδιοριστους λιγο πολυ λογους. Οπως και να το παρεις, θυμιζε λιγο το βιβλιο (και δεν ειναι οτι επηρεαστηκα in any way) Οσον αφορα συγγραφεις που ειναι σαν να ξερουν τις σκεψεις μου,μου συμβαινει αυτο συχνα με τον Κινγκ. Εχει εναν τροπο να μπαινει στην ψυχολογια σου που τον βρισκω απιστευτο, αλλα επισης εχω πετυχει και πολλες σκεψεις που οντως τις εχω κανει κι ειναι απιστευτο συναισθημα! Ας πουμε για παραδειγμα στο Καρδιες στην Ατλαντιδα, ταυτιστηκα τοσο πολυ με τη δευτερη ιστορια, οπου κατι μαντραχαλαδες εν μεσω πολεμου του Βιετναμ, αντι να διαβαζουν να διατηρησουν την υποτροφια τους για να μη πανε στρατο, καθονται και παιζουν ολη μερα Κουπες και κοβονται στα μαθηματα....Καταλάβαινα απόλυτα πως μπορει να γινει αυτο, γιατι την ιδια εποχη ήμουν κι εγω φοιτητρια και κολλαγαμε ομαδικως με τα πιο ηλιθια παιχνιδια και δεν καναμε τιποτα αλλο (ευτυχως που δεν υπηρχε Βιετναμ δηλαδη ) Γενικα δε μ αρεσει η φανταστικη λογοτεχνια να ειναι αποκομμενη απο την πραγματικοτητα, οσο καλη και να ειναι. Κατι θα μου λειπει στο τελος αν δεν μπορω να συνδεσω καποια πραγματα που διαβαζω με την πραγματικοτητα (αν και δε μου αρεσει κι οταν ο συγγραφεας κατα καποιο τροπο στο πεταει στα μουτρα, όταν οι συνδεσεις ειναι πασιφανεις...θέλω να τα ανακαλυπτω μονη μου, να κανω τις δικες μου σκεψεις) Θα ψαξω λιγο τη βιβλιοθηκη μου για περισσοτερα και θα επανελθω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
brave Posted October 26, 2005 Share Posted October 26, 2005 Κώστα έχω την εντύπωση πως κάτι προσπαθείς να καταλάβεις κάτι για τον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος αναγνώστης (αν κρίνω πως ανεβάζεις στο καπάκι δίδιμο θέμα). Εμένα προσωπικά δε με απασχολεί ιδιέταιρα το να μου θυμίζει κάτι μια ιστορία, (αν και μου έχει τύχει αρκετές φορές), όμως ερωτεύομαι κυριολεκτικά τις ιστορίες που καταφέρνουν να με βάλουν στον κόσμο τους (και πάλι είναι αρκετές), και μου αρέσει όταν ταυτίζομαι με κάποιον απο τους ήρωες (ναι... σιγά μη μεγαλώσω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
darky Posted October 27, 2005 Share Posted October 27, 2005 Θα συμφωνήσω με τον brave. Όταν διαβάζω κάτι μερικές φορές το πιστεύω για πραγματικό(όταν διαβάζω κάτι τέτοιο χάνω κάθε επαφή με τον κόσμο και ζω κυριολεκτικά στον κόσμο του βιβλίου). Μετά την ανάγνωση μπορεί να δω ότι η πραγματικότητα του βιβλίου δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να βγάλω το καπέλο στο συγγραφέα. Από την άλλη υπάρχουν και βιβλία που δεν μου περιγράφουν αρκετά και έχουν πολλά λάθη ώστε παρά την καλλή μου πρόθεση να μην μπορώ να μπω στον κόσμο τους. Για παρόμοιους λόγους δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάνενα ήρωα. Μπορεί να λένε μια εκπληκτική ιστορία και να τα απολαύσω, αλλά θα προτιμούσα την πρώτη περίπτωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 28, 2005 Share Posted October 28, 2005 (edited) Εφόσον ο κάθε συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος που ζει την πραγματικότητα, όσο ανεπτυγμένη και να είναι η φαντασία του, δε μπορεί το έργο του να είναι ξεκομμένο από αυτήν εντελώς. Άρα νομίζω πως η ερώτηση σου είναι: αν η πραγματικότητα για την οποία μιλάει σε αφορά? ε? Όσο καλύτερος είναι ένας συγγραφέας τόσο περισσότερο αυτά που λέει σε αφορούν. Δηλαδή με ο πορτρέτο, ο Ουάιλντ, μιλάει για πράγματα που ενυπάρχουν σε όλους μας. Είναι φορές που ο Ντόριαν είμαστε όλοι εμείς και γίνεται αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ο Beagle το κάνει αυτό σε μεγάλο βαθμό (χμμ, κάτι έχω πάθει τώρα τελευταία μαζί του...). Με αφορούν αυτά για τα οποία μιλάει και ξέρω ότι το κάνει εσκεμμένα, ότι δηλαδή ξέρει τι είναι αυτό για το οποίο θα σου μιλήσει και μετά το επεξεργάζεται. Δεν ξεκινάει δηλαδή με την ιστορία αλλά αυτή είναι απόρροια του θέματος με το οποίο ασχολείται. Ένα βιβλίο το οποίο το έχει σε μεγάλο βαθμό είναι το Solaris. Ένας πλανήτης στον οποίο ζωντανεύουν οι αναμνήσεις. Που είναι μέσα μας, εκεί που συμβαίνει αυτό. Τρεις τύποι ανθρώπου που είναι όλοι μας -κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί- και η διερεύνηση τους. Όλοι έχουμε μπλεχτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον Solaris, καταφεραμε να ξεφύγουμε και ξαναμπλεχτήκαμε. Για μένα, αυτή η αλήθεια που εμπεριέχει ή όχι ένα βιβλίο, όταν δεν είναι φτηνή είναι και το μέτρο που κάνει το βιβλίο καλή τέχνη ή όχι. Edited October 28, 2005 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Dune Posted August 6, 2007 Share Posted August 6, 2007 Ενα φανταστικο μυθιστόρημα θα έχει κάποιους χαρακτηρες. Πέρα από την ιστορία που θα ειναι φανταστική, ίσως και το μέρος, ή οι άλλες μορφές ζωής, (δράκοι τέρατα εξωγήινοι φαντάσματα κλπ) νομίζω ότι οι σκέψεις τα συναισθήματα και ειδικά η αλληλεπίδραση των πρωταγωνιστών μεταξύ τους θα είναι "αληθινές". Όσο πιό "αληθινές" δηλαδή είνα τόσο καλύτερο θα είναι το βιβλίο ακριβώς γιατί "υπό τις παρουσιαζόμενες συνθήκες" θα μπορούσε να συμβεί. Κάτι που "θα" μπορούσε να συμβεί μπορεί λοιπόν κάλιστα να είναι αναπαράσταση μίας αληθινής ιστορίας η οποία απλά δεν έχει συμβεί ή, έχει συμβεί και δεν την εχουμε επιβεβαιώσει (π.χ. προιστορικές ιστορίες σε αρχαίους κόσμους) Το σίγουρο, από συγγραφικής πλευράς΄, είναι ότι είναι απείρως ευκολότερο να φτιάξεις μία "αληθοφανή" φανταστική ιστορία, παρά να γράψεις ένα μυθιστόρημα γύρω από μία πραγματική αληθινή ιστορία. Αυτό γιατί, στην ροή μιάς φανταστικής ιστορίας όταν συμβεί μία αναπάντεχη τροπή είναι μία τροπή που την έχει σχεδιάσει ο συγγραφέας. Εχει βάλει τους διάφορους που αλληλεπιδρούν ακριβώς να κάνουν και να πούν αυτά που πρέπει ώστε να οδηγηθεί η ιστορία στο σημείο που θέλει. Αντίθετα στην περιγραφή της αληθινής ιστορίας, πχ. μίας αυτοκτονίας, εχουμε το αναπάντεχο γεγονός και, γύρω από αυτό, αγωνιζόμαστε, με όσα ξέρουμε από τους εμπλεκόμενους, που φυσικά δεν είναι οι μύχειες ΄σκέψεις τους, να φτιάξουμε μία αληθινή ιστορία. Στην φανταστική ιστορία ξέρουμε όλες τις μύχιες σκέψεις των εμπλεκομένων αφού τα μυαλα τους τα συναισθήμτα τους τα πάντα τους τα έχουμε φτιαξει εμείς. Ετσι όσο και άν φαίνεται αστείο ίσως, ειναι ευκολότερο μία φανταστική ιστορία να φαίνεται "αληθινή" ακριβώς γιατί με προσεγμένους χαρακτήρες και εμπλοκή, η λογική συνέπεια των διαδραματιζομένων, φαίνεται άψογη. Κι αυτο δημιουργεί την αίσθηση ότι "θα μπορούσε να συμβεί", επειδή από αυτους τους ήρωες με αυτή τη πλοκή ναι, θα μπορουσε να συμβεί. Αντίθετα στην περιγραφή μίας αληθινής ιστορίας καλείται κάποιος να δικαιολογήσει, ας το πούμε έτσι, τον παραλογισμό της ζωής, σαν να είναι ενας αστυνομικός ντετέκτιβ κυριολεκτικά εξιχνιάζοντας χαρακτήρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 15, 2009 Share Posted June 15, 2009 Ενιδαφέρον θέμα + νέα μέλη από τότε που έγινε = ανάγκη για να ξεθαφτεί. Σχολιάστε λοιπόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Ενιδαφέρον θέμα + νέα μέλη από τότε που έγινε = ανάγκη για να ξεθαφτεί. Σχολιάστε λοιπόν. Πράγματι ενδιαφέρον θέμα. Πάντως κι εγώ θα συμφωνήσω σε πολλά απ' όσα αναφέρουν οι προηγούμενοι κι ας τα είπαν κάτι χρόνια πριν. Οι καταστάσεις που εμπλέκονται οι ήρωες μπορεί να συμβαίνουν σ' έναν εντελώς φανταστικό κόσμο, αλλά το ανθρώπινο στοιχείο, αυτό που κάνει τις σκέψεις ή τις πράξεις τους τέτοιες που θα συναντούσε κανείς στη διπλανή πόρτα κι ακόμα περισσότερο μέσα του, είναι που δίνει ζωή στο έργο. Μόνο όταν συναντήσεις έναν ήρωα που κάνει σκέψεις παρόμοιες με σένα μπορείς πραγματικά να ταυτιστείς μαζί του. Μου έχει τύχει να διαβάσω ιστορίες που δεν είχαν τίποτα συγκλονιστικό, αλλά έχουν κάποια λεπτομέρεια ταύτισης και τελικά μένουν στο μυαλό μου για πάντα. Μπορεί να είναι ένας ασήμαντος φόβος, μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια για τον τρόπο που κρατάει η ηρωίδα ένα πιάτο, μπορεί να είναι οτιδήποτε, και μάλιστα συχνά δεν είναι καθόλου ηρωικό και μεγαλοπρεπές αυτό που με δένει με την ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Σε άλλο, πρόσφατο, topic έγινε αναφορά σε ένα νέο περιοδικό, το outer.gr, στο οποίο, μεταξύ άλλων, φιλοξενούνται άρθρα για την Αθανασία, την Αιώνια Ζωή, το Τέλος του κόσμου κλπ. Τα ίδια, πάνω-κάτω, θα μπορούσαμε να δούμε και στις εκπομπές γνωστού τηλεπαρουσιαστή βιβλίων και στα κάθε λογής μεταφυσικό-αποκρυφιστικά κείμενα που επιχειρούν να συνδέσουν τις θεωρίες τους με την πραγματικότητα (όπως, π.χ. η θεωρία του 2012). Ένας συγγραφέας-ερευνητής αυτού του είδους κειμένων μοιάζει με ένα συγγραφέα φαντασίας (επιστημονικής ή μη). Η διαφορά τους έγκειται στο εξής: ο πρώτος παρουσιάζει τα κείμενά του ως αποκαλυπτικά και ο άλλος ως λογοτεχνία. Ο πρώτος παρουσιάζει τα γραπτά του ως "πραγματικότητα": ντύνει τις ιδέες του με στοιχεία της κοινής εξωτερικής μας πραγματικότητας (χρονολογίες, πρόσωπα, γεωγραφικές συντεταγμένες) και εκμεταλλεύεται στοιχεία της εσωτερικής μας πραγματικότητας (φόβους, εμμονές, τάσεις αμφισβήτησης κλπ.). Στηριγμένος στα παραπάνω, ο συγγραφέας-ερευνητής έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να πλουτίσει, γιατί επιτίθεται στην άγνοια και στη θυμική αστάθεια των δεκτών. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morimel Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 μάλιστα συχνά δεν είναι καθόλου ηρωικό και μεγαλοπρεπές αυτό που με δένει με την ιστορία. Συμφωνώ. Άλλωστε τα ηρωικά και μεγαλοπρεπη συμβάλλουν στο να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και να δουμε με τη φαντασία μας πράγματα που δεν θα μπορούσαμε αλλιώς να αγγίξουμε. Και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να ταυτιστούμε με κάποιο χαρακτήρα, τόσο απλό και πραγματικό όσο εμείς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Πάντως το μυθιστόρημα "Κώδικας Ντα Βίντσι" πούλησε πολύ περισσότερο από το δοκίμιο-ερευνα "Ιερο Αιμα,Ιερό Γκράαλ". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Πάντως το μυθιστόρημα "Κώδικας Ντα Βίντσι" πούλησε πολύ περισσότερο από το δοκίμιο-ερευνα "Ιερο Αιμα,Ιερό Γκράαλ". Διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε όλοι, Χείρωνα. Εγώ μίλησα για πιθανότητες. Μπορείς, αν θέλεις, να σχολιάσεις το θέμα, αντί να αποσπάς και να σχολιάζεις μια μεμονωμένη δήλωση - που μπορεί να είναι και αναληθής Με την ευκαιρία, πες μου, πόσο κοντά σου έφτασε το "Ιερό Αίμα, Ιερό Γκράαλ"; Ήξερες τίποτε γι' αυτό πριν μάθεις για τον Κώδικα; Κλείνοντας, να τονίσω ότι η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, το δημοσιοσχεσίτικο πηγαινέλα και το μαναβίστικο "Εδώ το μεγάλο εκδοτικό γεγονός" δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του ερευνητή-συγγραφέα. Το κάνουν και αρκετοί "λογοτέχνες". Αλλά το θέμα μας είναι άλλο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Το φανταστικο θα έλεγα πως πολλές φορές λειτουργεί ως ένας μανδυας με τον οποίο ενδύουμε το κείμενο για να καλύψουμε αδυναμίες μας και την άγνοιά μας για πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη στήνοντας μια ιστορία. Θέλω να πω πως αν δεν ξέρουμε να χειριστούμε το φανταστικό ως συμβολικό μέσο, ενώ αδυνατούμε να προσεγγίσουμε αποτελεσματικά την χρήση του με αισθητική κριτήρια, τότε απλά καταλήγει μια πρόφαση. Πάντα έχουμε ένα όραμα όταν γράφουμε φαντασία ή μήπως έτσι έχουμε συνηθίσει; Ακόμα χειρότερα, μήπως έτσι μας βολεύει, αφου εντάσσοντας την γραφή μας σε είδη, απεμπολούμε την υποχρέωσή μας να δούμε το έργο μας καλλιτεχνικά - με ένα πιο σφαιρικό κριτήριο. Μαθαίνουμε να μιλάμε μια λειψή γλώσσα, χειριζόμενοι μοτίβα τα οποία, κουρασμένα πια, έχουν καταντήσει διεκπεραιωτικά στερεότυπα - ξεφυχισμένες φόρμες τις οποίες χειριζόμαστε για να αντιγράψουμε και όχι να δημιουργήσουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Μπορείτε να κάνετε όλοι διαπιστώσεις αλλά δεν τα λετε δεν τα γράφετε κι οταν το κάνετε τα λετε λάθος που λεει κι ο Αναστο. :tongue: Με την ευκαιρία, πες μου, πόσο κοντά σου έφτασε το "Ιερό Αίμα, Ιερό Γκράαλ"; Ήξερες τίποτε γι' αυτό πριν μάθεις για τον Κώδικα; Πολύ κοντά,το είχα ξεφυλλίσει ήδη. Ον τοπικ,δεν έχω πολλά να πω και για αυτό άλλωστε δεν ποσταρα πριν από χρόνια.Σε γενικές γραμμές πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι οι ιστορίες τρόμου θα έλεγα αλλά επειδή δεν τις διαβάζω δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό πέρα από το Τραγούδι της Καλι για το οποίο δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από αυττά που είπε η Τριλ. Πιστεύετε ότι η καλή λογοτεχνία αντανακλά την πραγματικότητα; Ή θεωρείτε πως η λογοτεχνία μπορεί να είναι άψογη ακόμα κι όταν είναι τελείως αποκομμένη από την πραγματικότητα; Τελείως αποκομμένη δεν είναι ποτέ η λογοτεχνία από την πραγματικότητα.Αλλά γενικά προτιμώ μια κάποια αποκοπή προφανώς γιατί γουστάρω φανταστική λογοτεχνία.Φυσικά η καλή ή έστω η δημοφιλή λογοτεχνία αντανακλά την πραγματικότητα σε κάποιο βαθμό.Δεν είναι τυχαίο ότι η ατάκα "βγαλμένο από τη ζωή" θεωρείται πολύ θετικό σχόλιο γενικά(αν και δεν το ασπάζομαι).Επίσης τα περισσότερα κλασικά έργα αντανακλούν κάποια στοιχεία της ανθρώπινης φύσης,της κοινωνίας κτλ και για αυτό θεωρούνται κλασικά.Αναφέρθηκε ήδη το Πορτραίτο του ΝΤ.ΓΚ. που μαλιστα μπορεί να θεωρηθεί και φανταστική λογοτεχνία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Το φανταστικο θα έλεγα πως πολλές φορές λειτουργεί ως ένας μανδυας με τον οποίο ενδύουμε το κείμενο για να καλύψουμε αδυναμίες μας και την άγνοιά μας για πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη στήνοντας μια ιστορία. Θέλω να πω πως αν δεν ξέρουμε να χειριστούμε το φανταστικό ως συμβολικό μέσο, ενώ αδυνατούμε να προσεγγίσουμε αποτελεσματικά την χρήση του με αισθητική κριτήρια, τότε απλά καταλήγει μια πρόφαση. Πάντα έχουμε ένα όραμα όταν γράφουμε φαντασία ή μήπως έτσι έχουμε συνηθίσει; Ακόμα χειρότερα, μήπως έτσι μας βολεύει, αφου εντάσσοντας την γραφή μας σε είδη, απεμπολούμε την υποχρέωσή μας να δούμε το έργο μας καλλιτεχνικά - με ένα πιο σφαιρικό κριτήριο. Μαθαίνουμε να μιλάμε μια λειψή γλώσσα, χειριζόμενοι μοτίβα τα οποία, κουρασμένα πια, έχουν καταντήσει διεκπεραιωτικά στερεότυπα - ξεφυχισμένες φόρμες τις οποίες χειριζόμαστε για να αντιγράψουμε και όχι να δημιουργήσουμε. Γιατί τόση μαυρίλα, βρε παιδί; Αίφνης αισθάνθηκα ένα ποταπό σκουπίδι που γράφω μόνο στο χώρο του φανταστικού. (Καλά να μας τα κάνουν αυτά οι απέξω, αλλά και μεταξύ μας;) Γιατί να πρέπει να το δούμε τόσο απαισιόδοξα; Υπάρχουν καλές και κακές ιδέες σε όλα τα είδη γραφής. Υπάρχουν καλές και κακές αφηγήσεις σε όλα τα είδη γραφής. Αν κάποιος αισθάνεται ότι γράφει μια ανάξια λόγου ιστορία και ότι το φανταστικό περιβάλλον είναι το πρόσχημα, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να διορθώσει την ιστορία κι όχι να πετάξει το περιβάλλον. Δε βλέπω γιατί να μην μπορούμε να δούμε το έργο μ' ένα πιο σφαιρικό κριτήριο, σε οποιονδήποτε χώρο κι αν ανήκει. Όμως, το αρχικό ερώτημα εδώ, τουλάχιστον όπως το κατάλαβα, δεν ήταν αν έχουμε την υποχρέωση να δούμε το έργο μας καλλιτεχνικά ή αν το φανταστικό αποτελεί άλλοθι, αλλά αν αισθανόμαστε διαβάζοντας (και αντίστοιχα γράφοντας, αφού οι περισσότεροι εδώ γράφουμε) ότι κάποιο μέρος της ιστορίας -έστω κι ένα ασήμαντο περιστατικό- θα μπορούσε να διαδραματίζεται στον πραγματικό κόσμο. Και σ' αυτό δεν είναι δυνατόν να μην απαντήσουν οι περισσότεροι ότι σίγουρα τους έχει συμβεί σε κάποιο βαθμό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Το φανταστικο θα έλεγα πως πολλές φορές λειτουργεί ως ένας μανδυας με τον οποίο ενδύουμε το κείμενο για να καλύψουμε αδυναμίες μας και την άγνοιά μας για πολλά πράγματα τα οποία θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη στήνοντας μια ιστορία. Θέλω να πω πως αν δεν ξέρουμε να χειριστούμε το φανταστικό ως συμβολικό μέσο, ενώ αδυνατούμε να προσεγγίσουμε αποτελεσματικά την χρήση του με αισθητική κριτήρια, τότε απλά καταλήγει μια πρόφαση. Πάντα έχουμε ένα όραμα όταν γράφουμε φαντασία ή μήπως έτσι έχουμε συνηθίσει; Ακόμα χειρότερα, μήπως έτσι μας βολεύει, αφου εντάσσοντας την γραφή μας σε είδη, απεμπολούμε την υποχρέωσή μας να δούμε το έργο μας καλλιτεχνικά - με ένα πιο σφαιρικό κριτήριο. Μαθαίνουμε να μιλάμε μια λειψή γλώσσα, χειριζόμενοι μοτίβα τα οποία, κουρασμένα πια, έχουν καταντήσει διεκπεραιωτικά στερεότυπα - ξεφυχισμένες φόρμες τις οποίες χειριζόμαστε για να αντιγράψουμε και όχι να δημιουργήσουμε. Έχω την εντύπωση ότι παρουσιάζεις μια υπαρκτή κατάσταση σε στυλ κατηγόρου, ενώ δε θα έπρεπε. Πράγματι, κάποιοι γράφουν φανταστικό επειδή μόνο αυτό ξέρουν. Κάποιοι άλλοι μόνο για να εκφράσουν συμβολικά κάποιο υπαρκτό πρόβλημα. Και οι δύο κατηγορίες κατά τη γνώμη μου κάνουν λάθος, οι μεν γιατί αναπαράγουν κλισέ χωρίς σκέψη, οι δε επειδή θυσιάζουν τις δυνατότητες που τους προσφέρει το μέσο προσπαθώντας να γίνουν "αλληγορικοί". Πιστεύω ότι ο "σωστός" τρόπος (αν υπάρχει τέτοιος) είναι φαντασία εμπνευσμένη από κάτι το πραγματικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted June 16, 2009 Share Posted June 16, 2009 Που ακούστηκε τέχνη που δεν μιμείται την πραγματικότητα; Πως να γράψει κάποιος για μικρόβια αν η κοινωνία του δεν ξέρει τι είναι τα μικρόβια; Και γενικώς, δεν χρειάζεται να είσαι αστροναύτης για να γράψεις για το διάστημα. Απλά η ιστορία σου δεν θα είναι τόσο ψαγμένη ή αληθοφανής. Οπότε, για εμένα η λογοτεχνία είναι μια ρομαντική, απλοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted June 17, 2009 Share Posted June 17, 2009 Γιατί τόση μαυρίλα, βρε παιδί; Αίφνης αισθάνθηκα ένα ποταπό σκουπίδι που γράφω μόνο στο χώρο του φανταστικού. (Καλά να μας τα κάνουν αυτά οι απέξω, αλλά και μεταξύ μας;) Γιατί να πρέπει να το δούμε τόσο απαισιόδοξα; Υπάρχουν καλές και κακές ιδέες σε όλα τα είδη γραφής. Υπάρχουν καλές και κακές αφηγήσεις σε όλα τα είδη γραφής. Αν κάποιος αισθάνεται ότι γράφει μια ανάξια λόγου ιστορία και ότι το φανταστικό περιβάλλον είναι το πρόσχημα, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να διορθώσει την ιστορία κι όχι να πετάξει το περιβάλλον. Δε βλέπω γιατί να μην μπορούμε να δούμε το έργο μ' ένα πιο σφαιρικό κριτήριο, σε οποιονδήποτε χώρο κι αν ανήκει. Όμως, το αρχικό ερώτημα εδώ, τουλάχιστον όπως το κατάλαβα, δεν ήταν αν έχουμε την υποχρέωση να δούμε το έργο μας καλλιτεχνικά ή αν το φανταστικό αποτελεί άλλοθι, αλλά αν αισθανόμαστε διαβάζοντας (και αντίστοιχα γράφοντας, αφού οι περισσότεροι εδώ γράφουμε) ότι κάποιο μέρος της ιστορίας -έστω κι ένα ασήμαντο περιστατικό- θα μπορούσε να διαδραματίζεται στον πραγματικό κόσμο. Και σ' αυτό δεν είναι δυνατόν να μην απαντήσουν οι περισσότεροι ότι σίγουρα τους έχει συμβεί σε κάποιο βαθμό. Έχω την εντύπωση ότι παρουσιάζεις μια υπαρκτή κατάσταση σε στυλ κατηγόρου, ενώ δε θα έπρεπε. Πράγματι, κάποιοι γράφουν φανταστικό επειδή μόνο αυτό ξέρουν. Κάποιοι άλλοι μόνο για να εκφράσουν συμβολικά κάποιο υπαρκτό πρόβλημα. Και οι δύο κατηγορίες κατά τη γνώμη μου κάνουν λάθος, οι μεν γιατί αναπαράγουν κλισέ χωρίς σκέψη, οι δε επειδή θυσιάζουν τις δυνατότητες που τους προσφέρει το μέσο προσπαθώντας να γίνουν "αλληγορικοί". Πιστεύω ότι ο "σωστός" τρόπος (αν υπάρχει τέτοιος) είναι φαντασία εμπνευσμένη από κάτι το πραγματικό. Απλά είναι μια οπτική και όχι ολιστική αντιμετώπιση της φανταστικής λογοτεχνίας. Επειδή δεν την τονίσατε είπα να το αναλάβω εγώ. Μη κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλό μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 17, 2009 Share Posted June 17, 2009 Καμιά φορά πασχίζω να σας καταλάβω και γι αυτόν τον λόγο βγαίνω και σπαμ στο τέλος. Αυτή είναι άλλη μία από εκείνες τις θεωρητικές συζητήσεις για τις οποίες λατρεύεται να χύνεται ψηφιακή μελάνι, έτσι δεν είναι; Σαν το άλλο τόπικ, για τον αστικό ή επαρχιώτικο τρόμο. Όπως τα αθλητικά…Για μένα ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που θα τραβήξει το ενδιαφέρον μου έχει νόημα στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί το παιχνίδι. Μου είναι συγκλονιστικό το ότι υπάρχουν τόσες πολλές, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ αθλητικές εφημερίδες, με τόσες σελίδες και τόσα πολλά κατεβατά από άρθρα. Μα είναι δυνατόν; Όταν έρθει στο μυαλό μου μια ιστορία, πρώτα σε θραύσματα και μετά ολοκληρωμένη, έρχεται έτοιμη σαν τρόμου ή ε.φ., και χωρίς σκέψη ή ανάλυση θα διαδραματίζεται είτε σε πόλη είτε σε χωριό, και η ισορροπία ανάμεσα σε φανταστικό και πραγματικό (σοκ!) όπως καταλήξει. Δεν κάνω λάθος στην εκτίμηση μου έτσι; Δηλαδή τι αποσκοπεί η συζήτηση εδώ; Σε κάποιο συμπέρασμα που θα είναι πάγιο για όλους; Πεπεισμένοι (στο άλλο τόπικ) θα γράφουμε…αληθινό τρόμο, μόνο σε πόλη ή μόνο σε επαρχία; Στο να αντιληφθούμε πως είμαστε διαφορετικοί; (duh!) Ζητώ συγνώμη για την παρέμβαση και το σπαμ αλλά δεν το κάνω για να κάνω τον έξυπνο. Αυτή είναι ίσως η γνώμη μου γι αυτές τις συζητήσεις, δεν θα έμπαινα όμως στον κόπο να σας την γράψω αν δεν διέκρινα σε σημεία οι ανταλλαγές απόψεων να καταλήγουν σε πλάγια επίθεση στις επιλογές των άλλων. Και όπως θα το έθετε ο παλαιότερος Ντίνος «Σιγά τα τόπικ ρε παιδιά, είμαστε πια τόσο κουλτουριάρηδες;» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted June 17, 2009 Share Posted June 17, 2009 Ντίνο, πρόσεχε! Όποιος ανησυχεί για την υπερκατανάλωση χαρτιού μπορεί να κατηγορηθεί ως εχθρός της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης (αν και στις μέρες μας, όποιος δεν ανησυχεί για την υπερκατανάλωση χαρτιού μάλλον θεωρείται εχθρός του περιβάλλοντος, άρα υπονομεύει το μέλλον των παιδιών μας, άρα... άρον-άρον σταύρωσον αυτόν - κι άλλες υστερίες). Τώρα, στο τι αποσκοπεί η συζήτηση εδώ: σε τίποτε Ντίνο. Αλλά η συζήτηση "για τη συζήτηση", το "με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε", από πότε συνιστούσε αδίκημα ή κατάχρηση; Θέτεις έναν προσωπικό σου προβληματισμό που, στο κάτω-κάτω, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η δήλωσή σου "δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο" δεν σε σώζει. Αν δεν σου αρέσει αυτή η συζήτηση, μην την υπονομεύεις. Μη συμμετέχεις. Αν θέλεις να συμμετάσχεις, τουλάχιστον πάρε θέση και απάντησε στα εξής: Έχετε συναντήσει λογοτεχνήματα, ή συγκεκριμένα σημεία μέσα σε λογοτεχνήματα, που σας θυμίζουν ένα πραγματικό γεγονός ή που είστε σίγουροι ότι αυτό θα μπορούσε άνετα να είχε γίνει και στην πλαΐνή πόρτα; Πόσο στενά έχετε βρει να είναι δεμένη η λογοτεχνία φαντασίας με την πραγματικότητα; Οι χαρακτήρες που διαβάζετε στα μυθιστορήματα έχει τύχει ποτέ να κάνουν σκέψεις που έχετε κάνει κι εσείς; Έχει τύχει ποτέ να μπλεχτούν σε καταστάσεις που έχετε μπλεχτεί κι εσείς (κι επομένως, μπορείτε να "κατανοήσετε"), ή καταστάσεις παραπλήσιες (πχ, τραυματισμός); Πιστεύετε ότι η καλή λογοτεχνία αντανακλά την πραγματικότητα; Ή θεωρείτε πως η λογοτεχνία μπορεί να είναι άψογη ακόμα κι όταν είναι τελείως αποκομμένη από την πραγματικότητα; Με δυο λόγια, το ερώτημα είναι το εξής: Ανάμεσά σε εμάς που είμαστε βυθισμένοι μέχρι τα μπούνια στο φανταστικό και έχουμε ξεχάσει ότι η λογοτεχνία είναι μια δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα μέσα στην πραγματικότητα, από ανθρώπους πραγματικούς, με πραγματικά προβλήματα, πάθη, εμμονές και φιλοδοξίες, υπάρχει κάποιος που ακόμη βρίσκει σημεία επαφής ανάμεσα στη λογοτεχνία και στην πραγματικότητα; Αν θέλεις Ντίνο, απάντησε σε αυτό. Και άσε τις εξυπνάδες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.