month Posted October 25, 2005 Share Posted October 25, 2005 Όπωςκαι τα περισσότερα πράγματα, έτσι και η ιστορία μας ξεκίνησε απλά. Με έναν νεαρό άντρα να περπατάει στον δρόμο, χωρίς να σκέφτεται τίποτα πιο πολύπλοκο, από το πού θα βρει σουβλατζίδικο για να φάει κάτι. Αλλά, έτσι τα φέρνει η στιγμή, και ένα απλό βήμα φτάνει για να αλλάξει αρκετές ζωές. Το βήμα αυτό δε, ήταν τόσο καλλιτεχνικά ενορχηστρωμένο από την μοίρα, όσο και οι κινήσεις ενός θεατρικού έργου! Πρελούδιο: Ο σοβάς ενός μπαλκονιού έχει φουσκώσει από τις πρόσφατες βροχές και είναι έτοιμος να πέσει, γεγονός που περνάει απαρατήρητο τόσο από τους ιδιοκτήτες του μπαλκονιού, όσο και από την γειτόνισσα την κουτσομπόλα. Πρώτη Πράξη: Ο νέος μας, χάριν ευκολίας Γιάννης, αποφασίζει να βγει βόλτα για να φάει κάτι. Για να μην ξοδέψει λεφτά στις βενζίνες, πάει με τα πόδια και όχι με το μηχανάκι, ως συνήθως. Άσε που κάνει ψόφο πάνω στην μηχανή τον χειμώνα!! Ειδικά τώρα που φυσάει. Τη ίδια ώρα, κάτι πιτσιρικάδες παίζανε μπάλα κάτω από το επίμαχο μπαλκόνι, και αστοχώντας μνημειωδώς σε ένα σουτ, χτυπάνε τον σουβά και αυτός ανοίγει και άλλο. Κανείς μέχρι αυτήν την μέρα δεν μπορεί να εξηγήσει αυτήν την αστοχία… Δεύτερη Πράξη: Ο Γιάννης πλησιάζει το επίμαχο μπαλκόνι. Ο άνεμος κόβει λίγο. Η μπάλα εκτοξεύεται και σκάει πρώτα στον σοβά και μετά στα πόδια του Γιάννη. Ο Γιάννης, κάτω από το μπαλκόνι τώρα, σκύβει για να πάρει την μπάλα. Άξαφνα μια ισχυρή ριπή ανέμου κάνει τον σοβά να ξεκολλήσει, την στιγμή που ο Γιάννης χαμογελαστός σηκώνεται για να δώσει την μπάλα. Ο σοβάς σκάει στο κεφάλι του Γιάννη, κοντά στον αυχένα. Με το χαμόγελο στα χείλη ο Γιάννης πέφτει μπροστά, και χτυπάει το μπροστινό μέρος του κεφαλιού του επίσης. Τα παιδιά αρχίζουν να φωνάζουνε τους γονείς τους. Η κουτσομπόλα αρχίζει να φωνάζει ότι οι κακούργοι οι γείτονές της το φάγανε το παιδί. Ένας περαστικός, καλεί με το κινητό του το 166, ενώ οι γείτονες αρχίζουν να μαλώνουνε με την κουτσομπόλα. Πέντε λεπτά αργότερα καλούνε και αυτοί το νοσοκομειακό, το οποίο μπλοκάρει στην κίνηση, και φτάνει μισή ώρα αργοπορημένο. Και η ιστορία μας ξεκινάει στην Τρίτη πράξη, αφού ο Γιάννης έχει μπει στο νοσοκομείο… «Τι περίεργο μέρος είναι αυτό;» Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις του Γιάννη, καθώς άνοιγε τα μάτια του. Παντού γύρω του επικρατούσε το πράσινο σε κάθε του απόχρωση. «Λες να πήγα στην κόλαση; Μπα, σε δάσος είμαι.» Συνέχισε ο φανατικός Ολυμπιακός. Σηκώθηκε από το έδαφος, και κύταξε καλύτερα. Το ήξερε αυτό το μέρος! Ήταν η κατασκήνωση στην οποία πήγαινε μικρός με όλους του τους φίλους. Ξαφνικά θυμήθηκε και τον λόγω για τον οποίο ήταν εκεί. Η κατασκήνωση, μετά από χρόνια έκλεινε, και πήγανε εκεί μια τελευταία φορά. Κοίταξε γύρω του και είδε το σπασμένο κλαδί που του είχε έρθει στο κεφάλι. Πάλι καλά που δεν τον είχε αφήσει στον τόπο!Ξεκίνησε να βρεί τους υπόλοιπους της παρέας. Ήταν έξι άτομα μαζί με αυτόν συνολικά. Η Γιώτα, ο Κώστας, ο Νίκος, ο Γιώργος και ο Παναγιώτης. Είχαν πεί ότι θα πάνε για μπάνιο σε μια διπλανή παραλία. Ήξερε ακριβώς τι θα έκανε ο καθένας τους. Ο κώστας φασαρία και θα κυνηγούσε κάθε θυληκό της παραλίας. Ο Νίκος ή θα διάβαζε κανένα βιβλίο, ή θα κατέγραφε τα πάντα στην κάμερά του. Ο γιώργος θα είχε απλώσει την αρίδα του σε μια σεζ λονγκ, με ένα ποτήρι «ζιπέλαιο» δίπλα του, και ο Παναγιώτης θα έκανε το μοναδικό πράγμα που ξεχνάνε όλοι να κάνουνε στην παραλία• μπάνιο. Έφτασε στην παραλία, και όντως όλοι κάνανε αυτό που περίμενε. Ο κώστας είχε αγκαζάρει δύο τουρίστριες. -Έλα ρε μαλάκα, που είσαι τόσην ώρα! Εδώ τα κορίτσια θέλανε παρέα. Η Ζαμπίνε και η Ντάγμαρ, που είναι από την Γερμανία! Γουστάρεις φάση, ή να ρωτήσω τους ξενέρωτους; -Ξενέρωτο να πεις την θειά σου! αποκρίθηκε ο Γιώργος από την καρέκλα του. -Ρε μαλάκα, για μπάνιο ήρθαμε, και όχι να κάνουμε καμάκι! Το άδειο βλέμα του Κώστα τα έλεγε όλα. -Καλά εντάξει λάθος μου. Καλό βράδυ να περάσεις! -Ότι θες μεγάλε, εγώ πάντως θέση θα σου κρατήσω. Όλη αυτήν την ώρα ο Νίκος κατέγραφε τα πάντα στην κάμερά του. -Πάλι κρατάς αρχείο; ρώτησε ο Γιάννης καθώς καθότανε δίπλα του -Μια μέρα θα τα δείχνουμε αυτά στην κοπέλα του Κώστα και θα γελάμε! είπε χαμογελαστός ο Νίκος. -Και μετά θα μείνεις χωρίς κάτω κεφάλι! -Δεν πειράζει εγώ θα έχω την τέχνη μου! -Την οποία θα γαμάς και χωρίς τα απαραίτητα. Όλοι γέλασαν με την απόκριση του Κώστα, ακόμα και οι Γερμανίδες που δεν καταλαβαίνανε τίποτα. Εκείνη την στιγμή βγήκε ο Παναγιώτης από την θάλασσα. -Καλά χάνετε! Έχει και γαμώ τα νερά! -Και εδώ και γαμώ τη θέα! -Και γαμώ σίγουρα, όπως και να το δείς! Το γέλιο ξανάρχισε για κάμποση ώρα. Η Γιώτα που καθότανε λίγο παράμερα τον πλησίασε. -Τι με έφερες εδώ; -Αφού ποτέ δεν ήμουν στην ίδια κατασκήνωση με σένα! Εγώ δεν έχω καμιά δουλειά εδώ! φώναζε η Γιώτα. -Και βέβαια ήσουν εδώ, τότε μάλιστα έκανες… Ο Γιάννης σταμάτησε προβληματισμένος. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι έκανε τότε η Γιωτούλα. -Και κάτι άλλο. Πότε η ζωή για εσάς τους πέντε πήγαινε τόσο καλά; Ο Γιάννης την κοίταξε περίεργα. -Δεν είναι ανάγκη να συνεχίσεις. -Γιατί; Τόσο σαθρή είναι η πίστη σου σε αυτά που εσύ έφτιαξες; -Δεν έφτιαξα τίποτα! Τα πάντα είναι αληθινά! Όσο περισότερο όμως νευρίαζε, τόσο περισσότερο χανότανε ο κόσμος γύρω του, τόσο ποιο πολύ ξεθώριαζε και γινότανε όλο και ποιο λευκά. Το μόνο σημείο που παρέμεινε σταθερό, ένα νησί χρώματος σε μια θάλασσα λευκότητας, ήταν η Γιωτούλα. Ο Γιάννης τώρα την κοίταζε με πικρία. -Χάρηκες τώρα; Πρέπει να καταστρέφεις ότι αγκίζεις; Το φως γύρο του άρχισε να πάλετε. Είχε πάρει μια σκληρή νότα που τόνιζε τα λόγια του. -Έτσι τα θυμάσαι έτσι δεν είναι; -Θυμάμαι την αλήθεια μόνο. Το φως γύρω του έμοιαζε να συμφωνεί απόλυτα μαζί του. -Θυμάσαι τότε πως χωρίσαμε, ή τα έχεις αλλάξει καταπώς σε βολεύουνε; -Θυμάμαι ότι με πρόδωσες! Το τοπίο μπροστά του θόλωσε καθώς άρχισε να βλέπει ξανά το τι οδήγησε στον χωρισμό τους. Ήταν πρωί, και είχε δουλειά τότε. Όλα πηγαίνανε καλά στην ζωή του. Μετά από κόρτε πολλών μηνώ η Γιωτούλα είχε γίνει κοπέλα του. Χαμογέλασε στην θύμησή της. Έτρωγε πρωινό για να φύγει, όταν χτύπησε η πόρτα. Μέσα ξεπρόβαλε η κολητή της Γιωτούλας, ένα ξέκολο, ή μια αρκετά επιτυχημένη προσπάθεια εξομείωσης αυτού. Ποτέ δεν φόραγε κάτι που να κρύβει κάτω από το μέσο των γλουτών της, και ποτέ δεν έκρυβε όλο το ντεκολτέ της. Για πολωστή φορά αναρωτήθηκε πως δεν πάθαινε κρυολογήματα με αυτά α ρούχα καταμεσής του χειμώνα. Το κεφάλι της ξανθό, παρόλο που κανένας δεν μπορούσε να πάρει όρκο, ποιο ήταν το αρχικό της χρώμα. Ήταν από τις λίγες γυναίκες που ο Γιάννης δεχότανε αυτό το έξαλο σύνολο, όλες τις ώρες. Γιατί πράγματι το πακέτο ήταν πάρα μα πάρα πολή ωραίο. Υπό άλλες συνθήκες… -Τι θες Ελένη; Η φίλη σου λύπει αυτην την ώρα. -Νίτσα σε παρακαλώ! Το είπε με τέτοιο νάζι και του έριξε τέτοιο βλέμμα που άρχισε να ψυλιάζεται. -Θέλω να σου πω για την φίλη μου! Το νάζι χτύπαγε κόκκινο, ενώ τα βλέματα ήταν όλο νοήματα. -Τι να μου πεις ρε Ελένη; ρώτησε ο Γιάννης τρώγοντας το πρωινό του. Να σε κεράσω κάτι; -Όχι ευχαριστώ. Το ξέρεις ότι η φίλη μου σε κεράτωσε; Το μαχαίρι που κρατούσε είχε πέσει στο πάτωμα, και το στόμα του είχε μείνει ανοιχτό. Μια ιδέα δημιουργήθηκε στο μυαλό του, αλλά δεν μίλησε. -Πήγε με ένα φίλο σου, τον Τάκη νομίζω. Χτες το βράδυ που ήταν και καλά μαζί μου. -Και γιατί μου τα λες αυτά ρε Ελένη; Κολητή σου δεν είναι; -Γούσταρα τον Τάκη, και αυτή μου τον πείρε μέσα από τα χέρια! Οπότε λέω να την εκδικηθώ με το ίδιο νόμισμα, τι λές; Το είπε με τόση φυσικότητα, που ο Γιάννης έμεινε να την βλέπει αποχαυνομένος. Ήταν σαν να το είχε ξανακάνει, και μάλλον το είχε ξανακάνει. Ωραία φίλη… Μάλλον της αξίζει της Γιωτούλας, σκέφτηκε με πικρία ο Γιάννης. -Ελένη, αν θες το καλό σου, εξαφανίσου. Ο Γιάννης κοίταξε την Γιωτούλα με πικρία. -Αυτό έγινε. Με πούλησες και μάλιστα άσχημα. -Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα! Είναι ψέματα! Προσπάθησα να σου εξηγήσω τι έγινε! Η φωνή της Γιώτας έμοιαζε πανικόβλητη τώρα. Με την αγωνία διάχυτη στην φωνή της άρχισε να μιλάει. -Ποτέ δεν σε απάτησα! Ποτέ. Αυτά που είπε η Ελένη εκείνη την μέρα, και όλα όσα σου είπε ο Τάκης, ήταν ψέματα! Σε αγαπούσα με όλη μου την καρδιά, και μάλιστα πριν τα φτιάξουμε! Σου έδωσα ότι είχα, και όμως δεν με πιστεύεις. -Πώς να το κάνω αυτό Γιώτα; Ρώτησα και άλλα άτομα και όλοι λένε ότι ήσουν για μισή ώρα περίπου σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μαζί του. Ψέματα λένε όλοι αυτοί; Το φώς γύρω του παλότανε σε συμφωνία με ότι έλεγε. Ήτανε ένα περίεργο φως, που συμφωνούσε με ότι έλεγε ο Γιάννης αλήθεια ή ψέματα, που δημιουργούσε μια αγκαλιά που έτρεφε τις αυταπάτες του. -Οι άλοι είναι οι κολητοί του Τάκη; Και όσο για την Ελένη• ξέρεις ότι μου είπε ότι της ρίχτηκες; Γιατί να μην την πιστέψω; Η Γιώτα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, σε αντίθεση με το φώς που έπερνε τα πάνω του. -Ότι και να λές τώρα Γιώτα… Κάτι τον διέκψε πριν ολοκληρώσει την φράση του. Μια φωνή λες και ερχότανε από το υπερπέραν. Η Γιώτα είχε εξαφανιστεί. -Καλώς ήρθες κόρη μου! Όλοι οι άλοι έχουν πάψει να έρχονται, εκτός από εκείνους τους μαλιαρούς. -Μην ανυσηχείται κατά βάθος, είναι καλά παιδιά! Η φωνή της Γιώτας και της μάνας του! Τι κάνανε μαζί, αφού αυτές σκοτωνόντουσαν! Και οι μαλιαροί πρέπει να ήτανε οι φίλοι του. Τι εννοούσανε επισκέπτονταν; -Πότε θα ξαναέρθεις κόρη μου; -Όταν μπορέσω. Η φωνή χάθηκε, και η Γιωτούλα ξαναφάνηκε. -Που είναι λοιπόν οι καλοθελητές; Που είναι όλοι αυτοί που σε βοηθήσανε; Γιατί δεν με ρώτησες ποτέ τι έγινε πραγματικά; Η φωνή της Γιώτας ήταν γεμάτη πικρία. -Πώς να ρωτήσω; Δεν μπορούσα να σε δω μπροστά μου! Ακόμα και τώρα δεν θέλω να σε ξαναδώ! -Τότε γιατί με δημιούργησες; -Ε; -Γιατί έφτιαξες μια Γιώτα, που είναι ακριβώς όπως και αυτή στην πραγματική ζωή; Αφού σε πλήγωσα τόσο γιατί με φωνάζεις ακόμα; -Δεν σε θέλω! Φύγε! -Αφού το λές… Είναι η τελευταία φορά που βλεπόμαστε. Το φως γύρω του έμοιαζε σχεδόν να χαίρεται, καθώς η μορφή της Γιωτούλας άρχισε να χάνεται. Τότε μπροστά από τα μάτια του πέρασαν κάποιες από τις αναμνήσεις που είχε μαζί της. Τα γενέθλια που περάσανε μαζί. Είχε φέρει μια τούρτα και του είπε να ευχηθεί τι επιθυμούσε. Αυτός ευχήθηκε να είναι μαζί τόσα χρόνια όσες και η θερμίδες που θα φάει. Η Γιωτούλα, που δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα έφαγε την μισή τούρτα. Σε ένδειξη συμπαράστασης, και λαιμαργίας, ο Γιάννης καθάρισε την άλλη μισή. Οι φίλοι τους που βλέπανε από πάνω άρχισαν να γιουχάρουν, και τελικά αγοράσανε άλλη μία για αυτούς. Γλυκές και όμορφες αναμνήσεις, ενώ η μορφή της χανότανε από τα μάτια του… -Καλώς την! Αυτούς τους μαλλιαρούς, γιατί τους έφερες; Η κυρά-Μαριώ κοίταξε αποδοκιμαστικά τους νέους που της θυμίζανε τον γιό της πριν το ατύχημα. Το πρώτο που έκανε αφού της πέρασε το σοκ, ήταν να τον ξυρίσει. Οι γιατροί για να τον εξετάσουν στο κεφάλι τον είχαν είδη κουρέψει. -Κερά-Μαριώ! Άσε μας να τον δούμε! Ποτέ δεν του κάναμε κακό! -Προσπαθούσαμε μάλιστα λίγο καιρό πριν πάθει το ατύχημα να βρούμε την αληθινή αιτία. Δηλαδή να να μάθουμε τον λόγο για τον οποίο ο Γιάννης τα χάλασε με την Γιώτα. Μάθαμε ότι… -Άσε Παναγιώτη, θα τα πω εγώ. Η κολητή της Γιώτας ήθελε να φασκιώσει τον γιό σου. Έστησε παγίδα στην Γιώτα, αλλά κανείς δεν έκατσε στους άλλους. Τελικά δεν έγινε τίποτα, αλλά ο Γιάννης παραείναι ξεροκέφαλος, για εξηγήσεις. -Πως τα μάθατε όλα αυτά; -Γιουζούι! Οι πέντε τους κοιταχτήκανε με ένα πλατύ χαμόγελο ο καθένας. Η κασέτα με την ανάκριση ήταν για τα μάτια του Γιάννη μόνο. -Ας πούμε κερά-Μαριώ, ότι τα μάθανε με πλάγιους τρόπους! -Κάτι πλάγιους τρόπους να! με το συμπάθιο. -Ελπίζω να μην σπάσατε κανέναν νόμο! Το ταβάνι ξαφνικά φάνηκε σαν να είχε κάτι το θελκτικό σαν θέαμα. -Έλα μωρέ τώρα! είπε ο Γιώργος. -Ένας τόσο δα νομούλης ήτανε! Είπε ο Κώστας. -Τι θα γίνει θα την φάμε την τούρτα; πετάχτηκε ο Νίκος. -Ναι, ναι, την τούρτα, την τούρτα! συμφωνήσανε όλοι που δεν θέλανε να δώσουν περαιτέρω εξηγήσεις. Το μόνο που δεν είχανε παρατηρήσει, ήτανε τα μάτια του Γιάννη που είχανε ανοίξει δύο μικρές σχισμές και του ς παρακολουθούσανε. -Αλήθεια που είναι οι γιατροί; -Κάτι θα κάνουν. Άντε τώρα το τραγουδάκι! Αφού είπανε το τραγουδάκι την τοποθετήσανε μπροστά του, και βγάλανε μπροστά την Γιώτα. -Άντε κάνε εσύ ευχή. Η Γιώτα άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, όταν ακούστηκε η βραχνή, από την αχρηστία, φωνή του Γιάννη. -Όσες θερμίδες φας από την τούρτα αυτή, τόσα χρόνια να είμαστε μαζί! Μία κάμερα και έξι στόματα χτυπήσανε το πάτωμα, καθώς τον είδανε να ανασηκώνεται ελάχιστα. -Δεν τα κλείνετε λέω εγώ; Μπάζει ρέμα! Ο πανζουρλισμός που ακολούθησε μέσα στο δωμάτιο, ήταν άνευ προηγουμένου. Επίλογος Έξω από το δωμάτιο ο γιατρός και μια νεαρή νοσοκόμα κάνανε χάζι την λεπτή κοπελίτσα που έτρωγε το ένα κομμάτι τούρτα μετά το άλλο. -Γιατρέ, γιατί δεν ειδοποιήσαμε τους συγγενείς αμέσως όταν ξύπνησε; -Ζήτησε να μην φωνάξουμε κανέναν. Είπε ότι ήθελε να δεί ποιοι θα ερχόντουσαν ειδικά αυτή τη μέρα. -Το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά τι φώναζε όταν ξύπνησε; -Ούτε εγώ κατάλαβα. Κάτι που έμοιαζε, με μην φύγεις. Ελπίζω να σας άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted October 27, 2005 Author Share Posted October 27, 2005 χμμμμ, πάλι χωρίς απάντηση... Μάλλον κάτι προσπαθούν να μου πούνε τα παιδιά εδώ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 27, 2005 Share Posted October 27, 2005 Ότι βαριούνται να απαντάνε Το διάβασα χθες το βράδυ, αλλά δεν απάντησα. Αν απαντούσα θα σου έλεγα ότι είναι καλούτσικο. Έχει μια ιστορία να πει, και την λέει καλά. Μόνο ελάττωμα το τέλος, που είναι λίγο συκγεχημένο. Δε μας λες καθαρά τι παίζει με τον πρωταγωνιστή. Είναι τα γεννέθλιά του τη μέρα που μπαίνει στο νοσοκομείο; Τον κρατούν μέσα; Είναι σε κόμμα και συνέρχεται την ημέρα εκείνη; Ως συμβουλή: συνέχισε να γράφεις, έχεις δρόμο μπροστά σου, δείχνεις όμως ότι έχεις βρει τα βήματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 27, 2005 Share Posted October 27, 2005 Το διήγημα θέλει πολύ δουλειά για να γίνει διήγημα month. Έχει πολλά ορθογραφικά λάθη και αρκετά τυπογραφικά. Επίσης έχει μέσα φράσεις αδούλευτες, που δεν τις έχεις ξανακοιτάξει μετά την πρώτη γραφή, και άλλες που θέλουνε ένα κόμμα ή μια τελεία που να χωρίζει για να καταλάβεις τι ακριβώς λένε. Αυτά είναι τα εύκολα που θα έπρεπε να έχουν γίνει, γιατί τα ξέρεις κι όχι γιατί στα πούμε εδώ. Στο θέμα τώρα. Γλυκούλι είναι και ανάλαφρο, δεν κουράζει σε καμία περίπτωση. Προσωπικά δε μου είπες κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι πολύ χαριτωμένο ασχέτως με το αν μιλάει σε μένα προσωπικά ή όχι. Το όνειρο/όραμα/οπτασία αυτό που βλέπει τελοσπάντων, θέλει δουλίτσα νοηματικά. Δηλαδή: Ωραία αρχίζεις με την κατασκήνωση κτλ και τους φίλους και το κλαδί....υπέροχα. Ο διάλογος και οι Γερμανίδες δε βλέπω σε τι εξυπηρετούν. Το μόνο που εισπράττω από αυτόν είναι το ότι μας γνωρίζεις έναν από τους φίλους του και μας περιγράφεις λιγάκι και τους υπόλοιπους. Εντάξει δεκτό. Γιατί? Τι θα την κάνουμε αυτή τη γνώση? Μας βοηθάει πουθενά στην ιστορία? Όχι σε όλα. Περιττός λοιπόν. Λέω πως θα έπρεπε ή να αποκτήσει χρησιμότητα ή να φύγει. Συνεχίζεις ωραία με την τύπισσα που δεν ήταν ποτέ εκεί. Ονειρώδες. Και η συνειδητοποίηση και το όλο. Άλλαξε μέρος για να υπηρετήσεις το ότι τα θυμάται όπως θέλει. Για παράδειγμα βάλτους τις ευτυχισμένες μέρες τους σε έναν αγρό που είναι η κατασκήνωση αλλά δεν είναι κιόλας, και το χωρισμό σε μια βρώμικη/έρημη πλατεία. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Απλά τρυκ. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, όχι τις δικές μου προτάσεις, τα δικά σου τρυκ. Άλλο ένα θεματάκι. Τι τους θες τους τίτλους? Μια χαρά ξεκινάει χωρίς αυτούς, ωραία εισαγωγή, κινηματογραφική. Γιατί να τη σπάσεις σε κομμάτια? Κολλάει έτσι σταμάτα - ξεκίνα. Πιστεύω ότι όχι μόνο δε χρειάζονται, αλλά σου χαλάνε και το κομμάτι της ιστορίας που είναι ξεκάθαρο και σε πάει παρακάτω. Αν θες να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις για να φαίνεται περισσότερο η δομή του θεατρικού βάλτες σε προτάσεις. Επίσης θέλεις ένα τρόπο να διαχωρίσεις το όνειρο από την πραγματικότητα. Όχι θεωρητικώς, πρακτικώς εννοώ, στο σημείο που τα ενώνεις. Είχες διαλογοφάση συνεχίζεις με τέτοια. Μπέρδεμα. Κανονικοί χαρακτήρες και στο ένα και στο άλλο. Οι ατάκες πανομοιότυπες. Ε, θέλει κάτι, είτε ανάμεσα είτε στα δύο κομμάτια. Οι χαρακτήρες, αν και σου είπα ήδη για τους δεύτερους, είναι λίγο...κάπως. Άσε τους φίλους εντελώς και κάνε το Γιάννη χαρακτήρα αν είναι δυνατόν. Δώστου υπόσταση, κινήσεις. Στερέωσέ τον. Το ότι τον ονομάζεις «Κάθε Γιάννη» δεν αρκεί για το «συνηθισμένος μαλλιαρός με μηχανάκι». Μετά πιάσε τη Γιώτα. Δεν ξέρω καθόλου ποια είναι αυτή η κοπέλα. Ή αστους και τους δυο ως έχουν, απρόσωπους. Αλλά δώσε πρόσωπο στη σχέση. Μια σχέση που ήταν έτσι κι έτσι κι έτσι. Όχι όπως το λέω επεξηγηματικά, αλλά κάπως, πρέπει να υπάρχει ένας ήρωας. Αν αυτός επιλέγεις να είναι η σχέση των δύο παιδιών κι όχι τα ίδια τότε γνώρισέ μας μαζί της. Κι έτσι για να μην κλείσω με το δάχτυλο ψηλά, σε φάση κάνε αυτό και κάνε εκείνο, να σου πω για το τούρτα-θερμίδες κόνσεπτ, το οποίο είναι πολύ πολύ γλυκούλι και πετυχημένο. Είναι και η μοναδική σου εικόνα μέσα στην ιστορία που φαίνεται να έχει πίσω της σκέψη. Ωραία εικόνα, η λεπτή κοπελίτσα που τρώει όση περισσότερη τούρτα μπορεί να μπουκώσει. Ωραία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 28, 2005 Share Posted October 28, 2005 Η αλήθεια είναι ότι εδώ, να με συγχωρέσετε όλοι σας, αλλά κάνετε όλοι ένα λάθος... Πρώτον, δεν είναι, ακριβώς, διήγημα, αλλά σύντομη ιστορία (ο όρος διήγημα αναφέρεται σε μεγαλύτερα κείμενα, γενικά)݇· αυτό αλλάζει πάρα πολύ το πως υποχρεούται να κάνει κάποια πράγματα ο συγγραφέας, αφού, όχι μόνο δεν έχει ανάγκη να εξηγήσει τα πάντα, αλλά δεν πρέπει ν' αναφέρει και τα πάντα! Δε νομίζω ότι υπάρχει έλλειψη σκέψης, όσο έλλειψη επανεξέτασης, γενικά, ή έστω αναθεώρησης. Δεύτερον, γι' άλλη μια φορά νομίζω ότι κόλλησες υπερβολικά, Nil· δεν είναι τόσο δύσκολο στη σύλληψή του: ένας νέος υπόκειται σε μια τραυματική εμπειρία (μοιάζει να έπεσε σε κόμα για 1 χρόνο περίπου), και βιώνει ξανά το παρελθόν, πράγμα που του επιτρέπει να «γλυτώσει.» Μηηνάαα...... Εσύ έκανες τα κάτωθι λάθη: κόμματα αλλού κι αλλούθε, ορθογραφία χρήζει διόρθωσης, όπως και η σύνταξη πολλών περιόδων και θεματικών ενοτήτων. Αλλά, το κυριότερο σφάλμα είναι το πλάνο της κάμερας: δε θα έπρεπε ν' αναφέρεσαι σε σκηνές. Καλό σε κάποια σημεία, αλλά θέλει αρκετή δουλειά για να γίνει όπως πρέπει. Πρόσεχε τ' άσκοπα σημεία, αλλά οι Γερμανίδες απλά θέλουν περισσότερη σκέψη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 28, 2005 Share Posted October 28, 2005 Ωραία λοιπόν, επιτρέψτε μου να κάνω μια διαφοροποίηση στην εισαγωγή του ποστ. "Μια σύντομη ιστορία, θέλει πολύ δουλειά για να γίνει μια σύντομη ιστορία" Τώρα εντάξει, πέρα από το χαβαλέ, δεν έχει και τόση σημασία. Θεωρώ πραγματικά ότι όλα αυτά θέλουν σκέψη όπως και να ονομάσουμε το κείμενο. Αν δεν το πίστευα δε θα καθόμουν να γράψω όλα αυτά εξάλλου. Καλό σε κάποια σημεία, αλλά θέλει αρκετή δουλειά για να γίνει όπως πρέπει. Πρόσεχε τ' άσκοπα σημεία, αλλά οι Γερμανίδες απλά θέλουν περισσότερη σκέψη. Τώρα αυτό RaspK Fog, το λες σε μένα ή στο month? χμμ ελπίζω να το λες σε μένα, για να μην σε άδικα quote. Λοιπόν, ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανίδες εδώ. Το οποίο ίσως και να το σκέφτηκες αλλά δε βγαίνει καλά. Θα μπορούσαν να φτιάξουν χαρακτήρα στη Γιωτούλα. Να μας πεις δηλαδή "τι δεν είναι" διαμέσου των Γερμανίδων. Δε θα ήταν κακό κομμάτι αν το χρησιμοποιούσες για κάποιο λόγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 Ωραία λοιπόν, επιτρέψτε μου να κάνω μια διαφοροποίηση στην εισαγωγή του ποστ. "Μια σύντομη ιστορία, θέλει πολύ δουλειά για να γίνει μια σύντομη ιστορία" Τώρα εντάξει, πέρα από το χαβαλέ, δεν έχει και τόση σημασία. Θεωρώ πραγματικά ότι όλα αυτά θέλουν σκέψη όπως και να ονομάσουμε το κείμενο. Αν δεν το πίστευα δε θα καθόμουν να γράψω όλα αυτά εξάλλου. Τώρα αυτό RaspK Fog, το λες σε μένα ή στο month? χμμ ελπίζω να το λες σε μένα, για να μην σε άδικα quote. Λοιπόν, ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανίδες εδώ. Το οποίο ίσως και να το σκέφτηκες αλλά δε βγαίνει καλά. Θα μπορούσαν να φτιάξουν χαρακτήρα στη Γιωτούλα. Να μας πεις δηλαδή "τι δεν είναι" διαμέσου των Γερμανίδων. Δε θα ήταν κακό κομμάτι αν το χρησιμοποιούσες για κάποιο λόγο. Καταλαβαίνω που το πας, αλλά ίσως... Θα το πάρω αλλιώς, μιας και δε βλέπω άλλη λύση. Ναι τα σχολιά σου έχουν κάποια βάση. Αλλά το ζήτημα, κατ' εμέ, είναι ότι, αν ο συγγραφέας πιστεύει ότι κάτι το κάνει σωστά και, βλέποντας το από τη σκοπιά του ή κάποια παραπλήσια, έχει δίκιο, το έργο δεν έχει λάθος - γενική παρατήρηση, βέβαια, γι' αυτό δείτε το αναλόγως... Το εν λόγω κείμενο έχει ένα καταπληκτικό σνιπέτο που ο πολύς κόσμος δε θα πιάσει, τα easter eggs και cameo που τόσο πολύ λατρεύω, και ίσως είμαι λίγο προκατηλημένος, αλλά κι αυτό μέρος της τέχνης είναι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 Εδώ όσον αφορά στις κριτικές κειμένων, όλα έχουν σταθερούς αργούς ρυθμούς! Κατά βάση θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες. Γενικά αντιπαθώ τους διαλόγους (εκτός κι αν συζητώ αποτυχημένα με τον εχθρό μου) και αν είναι ένα πράγμα που μου άρεσε είναι που η φρασεολογία παρα-ήταν ρεαλιστική. Αυτό, βέβαια, είναι επιτυχία σου, γιατί πραγματικά οι ερωτ-απαντήσεις παρουσιάστηκαν αβίαστες. Όμως δε με "ταξίδεψαν" νοερά, δε με έβαλαν να σκεφτώ. Ένιωσα πως είμαι κάπου στον ηλεκτρικό κι ακούω δυο μαντράχαλους να τα λένε. Τα ζω κάθε μέρα και η επαναληψιμότητα με κουράζει αφάνταστα, πρέπει να τα διαβάζω κιόλας; Κατα τα άλλα ήταν μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια, από την οποία έλειψε έντονα το προσωπικό στοιχείο, για να δημιουργήσεις ύφος και να λέμε πως "αυτή την ιστορία δε γίνεται να την έγραψε άλλος από το month". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted October 29, 2005 Author Share Posted October 29, 2005 Έχω δρόμο μπροστά μου ακόμα. Αυτό το ξέρω. Απαντώ σε κάποια σημεία που θεωρώ ότι, ίσως, αδικούμαι. 1) Η φρασεολογία είναι φυσική και κατα φάσεις του δρόμου. Αν ακούγεται σαν να σηζητάνε δύο μαντράχαλοι, είναι γιατί συζητάνε δύο μαντράχαλοι. 2) Νοηματικές ελείψεις δεν υπήρχανε. Αν κάποια πράγματα είναι φλού, χρειάζεται να ξέρουμε ακριβώς τι έγινε; Δηλαδή ποια η διαφορά αν έπεσε σε κόμα έναν χρόνο ή εννέα μήνες; Πρακτικά καμία. 3) Οι Γερμανίδες στήνανε χαρακτήρα τόσο στον προτ., όσο και στους άλλους φίλους του. Χωρίς αυτό το στοιχείο, θα ήταν μια άχαροι μέρα μεταξύ μας όπως πάντα. Και όπως λέει και η Γιώτα, "Πότε τα πράγματα πήγαν τόσο καλά για εσάς;" 4) Για να σκεφτείς τι λέει το κείμενο πρέπει να κρύβει κάτι. Και ίσως έκρυβε περισσότερα απο αυτά που νομίζετε. Το κατα πόσο επιρεάζεται μια σχέση απο τους γύρω, το κατα πόσο πιστεύεις αυτων που αγαπάς, πόσο αληθινά είναι αυτά που σου πλασάρουν οι "καλοθελητές". 5) Μια παραπάνω σκηνή του παρελθόντος τους, θα φόρτωνε το κείμενο χωρίς λόγο και αιτία. Αυτή είναι η άποψη μου, και την υπερασπίζομαι μέχρι εσχάτων. Για λάθη ορθογραφικά και στίξης... Δεν έχω άλλη διακιολογία πέραν του ότι ποτέ δεν ήμουν καλός στην σωστή χρήση τους. Να φανταστείτε, αυτή είναι η διορθωμένη έκδοση, για να την διαβάσουν άλλοι. Ο Rasp, ξέρει τι εννοώ, αφού έχει διαβάσει τα πρωτότυπα κειμενά μου... Δράμα σκέτο. Τέλος για το πρωσοπικό ύφος που ανφέρθηκε. Για να αναπτύξω ένα, πρέπει να γρ΄ψω αρκετά ακόμα. Ευχαριστώ για τις κριτικές, και θα τα σκεφτώ όλα αυτά, όταν θα γράφω την επόμενη ιστορία μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 29, 2005 Share Posted October 29, 2005 month, οι κριτικές είναι για να τις ακούς, να τις σκέφτεσαι και μετά αν θέλεις να κρατάς κάποιες και να πετάς κάποιες άλλες. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξεις γιατί δεν αντιπροσωπεύουμε διαφορετικά πράγματα. Απλά βλέπουμε ο καθένας το ίδιο κείμενο με τον καθαρά προσωπικό μας (μοναδικό) τρόπο. Θέλω να πω κι άλλο ένα πραγματάκι, που επίσης αν θέλεις το κρατάς αν όχι το πετάς. Η πραγματική δουλειά σε ένα κείμενο, είναι η διόρθωση του. Τα χτενίσματα που θα βάλεις επάνω του. Η ίδια η συγγραφή είναι το ευχάριστο μέρος. Η διόρθωση όμως, είναι που σε κάνει να αποκτάς την όποια πείρα επάνω σε αυτά που γράφεις, γιατί αυτή είναι η πραγματική δουλειά. Συνεπώς είμαι της άποψης να μην εγκαταλείπεις τα κείμενα και να σκέφτεσαι αυτά που σου είπαν στα μετέπειτα κείμενα. Να προσπαθείς πάντα να καλυτερεύεις αυτά που έχεις ήδη. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις αμέσως μετά, που είναι σύνηθες φαινόμενο, άστο, ξέχνα το για ένα διάστημα, να φτάσεις να είσαι ψυχρός απέναντι του, για να μπορέσεις να το πετσοκόψεις/αλλάξεις/κρίνεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 30, 2005 Share Posted October 30, 2005 Νίενορ, εκφράζεις αυτ' ακριβώς που πιστεύω! (Με τη σημαντική, φοβάμαι, λεπτομέρεια ότι μου αρέσει ν' αφήνω το κείμενο για να το διορθώσω όταν θα μου έχει φύγει η μούρλα, για να το βλέπω σαν κείμενο προς σφα... έε, κρίση, εννοώ.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saulot Posted October 31, 2005 Share Posted October 31, 2005 Κάφρεεε. Δεν *μπιπ* να κανεις καριέρα? Δεν διαφωνώ με το υφός σου, ουτε με το σκεπτικό του διηγήματος, αλλα ειμαι κάθετος στην χρήση συγκεκριμένων ατόμων με τόση αστοχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 1, 2005 Share Posted November 1, 2005 Δε νομίζω ότι είναι τόσο άστοχα (είναι και λίγο inside jokes, όχι καθαρή ρεφερένσα, βρε συ)! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 1, 2005 Author Share Posted November 1, 2005 Σωστό αυτό με την διώρθωση κειμένων, αλλά.... Είναι ένα μεγάλο αλλά εδώ, τόσο μεγάλο που μόνο αν γνωρίσεις το πώς σκέφτομαι συνήθως θα το καταλάβεις. Δεν είμαι τεμπέλης. Προς θεού, αν ήμουνα, δεν θα έγγραφα σε χαρτί για να τα περνάω δέκα ώρες μετά στον υπολογιστή. Όχι. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι όταν βλέπω ένα κείμενο με αντικειμενικό μάτι, και ενώ είναι καλό, να το απορίπτω απο την αρχή. Έχω καταστρέψει πολλά κείμενα γιατί δεν μου αρέσανε, και έβρισκα μετά ότι ήτανε καλά. Έτσι προτιμάω να τα αφήνω όπως είναι και να βγάζω τα λίγα που πιστεύω ότι αξίζουν, παρά να κάνω διορθώσεις επι διορθώσεων, με αποτέλεσμα να χαθεί το αρχικό κείμενο. Επ'ουδενή βέβαια δεν σκέφτηκα να μην ακούσω κριτικές. Μόνο μέσω αυτών μπορεί κάποιος να δεί κάποια λάθη που μπορεί να του ξέφευγαν. Αλήθεια, ήμουν τόσο δεικτικός στην προηγούμενη απάντηση; Ζητώ συγγνώμη, και ευχαριστώ ξανά αυτούς που ξοδέψανε χρόνο για να σχολιάσουν. Και Saulot.... Γιουζούι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saulot Posted November 2, 2005 Share Posted November 2, 2005 Saulot: Oooooi month:Γιουζούι month: Πώς συννενοηθήκαμε? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 5, 2005 Author Share Posted November 5, 2005 Η απορία έρχεται. Η κατανώηση μένει. Αν και δεν κατάλαβα σε τι συμφωνήσαμε ποτέ. Απλά συμφωνήσαμε. Τι λέω πάλι; Τεσπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 8, 2005 Share Posted November 8, 2005 Η ιστορία μου άρεσε πολύ .... το τέλος το λάτρεψα... Επίσης χαρακτηριστική ήταν η σκηνοθεσία που είχες στο μυαλό σου, όταν την έγραφες... Είχε νόημα πάντως.. η τουλ είδα εγώ κάποιο !!!! Γουέλ Ντάν !!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Saulot Posted November 9, 2005 Share Posted November 9, 2005 Μου επιτρέπεις μια μικρή προσθήκη month; -Καλώς την! Αυτούς τους μαλλιαρούς, γιατί τους έφερες;Η κυρά-Μαριώ κοίταξε αποδοκιμαστικά τους νέους που της θυμίζανε τον γιό της πριν το ατύχημα. Το πρώτο που έκανε αφού της πέρασε το σοκ, ήταν να τον ξυρίσει. Οι γιατροί για να τον εξετάσουν στο κεφάλι τον είχαν είδη κουρέψει. -Κερά-Μαριώ! Άσε μας να τον δούμε! Ποτέ δεν του κάναμε κακό! -Προσπαθούσαμε μάλιστα λίγο καιρό πριν πάθει το ατύχημα να βρούμε την αληθινή αιτία. Δηλαδή να να μάθουμε τον λόγο για τον οποίο ο Γιάννης τα χάλασε με την Γιώτα. Μάθαμε ότι… -Άσε Παναγιώτη, θα τα πω εγώ. Η κολητή της Γιώτας ήθελε να φασκιώσει τον γιό σου. Έστησε παγίδα στην Γιώτα, αλλά κανείς δεν έκατσε στους άλλους. Τελικά δεν έγινε τίποτα, αλλά ο Γιάννης παραείναι ξεροκέφαλος, για εξηγήσεις. -Πως τα μάθατε όλα αυτά; -Γιουζούι! Οι πέντε τους κοιταχτήκανε με ένα πλατύ χαμόγελο ο καθένας. Η κασέτα με την ανάκριση ήταν για τα μάτια του Γιάννη μόνο. -Ας πούμε κερά-Μαριώ, ότι τα μάθανε με πλάγιους τρόπους! -Κάτι πλάγιους τρόπους να! με το συμπάθιο. -Ελπίζω να μην σπάσατε κανέναν νόμο! Το ταβάνι ξαφνικά φάνηκε σαν να είχε κάτι το θελκτικό σαν θέαμα. -Έλα μωρέ τώρα! είπε ο Γιώργος. -Ένας τόσο δα νομούλης ήτανε! Είπε ο Κώστας. -Τι θα γίνει θα την φάμε την τούρτα; πετάχτηκε ο Νίκος. -Ναι, ναι, την τούρτα, την τούρτα! συμφωνήσανε όλοι που δεν θέλανε να δώσουν περαιτέρω εξηγήσεις. Το μόνο που δεν είχανε παρατηρήσει, ήτανε τα μάτια του Γιάννη που είχανε ανοίξει δύο μικρές σχισμές και του ς παρακολουθούσανε. -Αλήθεια που είναι οι γιατροί; -Κάτι θα κάνουν. Άντε τώρα το τραγουδάκι! Αφού είπανε το τραγουδάκι την τοποθετήσανε μπροστά του, και βγάλανε μπροστά την Γιώτα. -Άντε κάνε εσύ ευχή. Η Γιώτα άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, όταν ακούστηκε η βραχνή, από την αχρηστία, φωνή του Γιάννη. -Όσες θερμίδες φας από την τούρτα αυτή, τόσα χρόνια να είμαστε μαζί! Μία κάμερα και έξι στόματα χτυπήσανε το πάτωμα, καθώς τον είδανε να ανασηκώνεται ελάχιστα. -Δεν τα κλείνετε λέω εγώ; Μπάζει ρέμα! Γιώργος: Παίζει μαλακία… Παναγιώτης: Τι εννοείς; Κώστας: η τούρτα είναι light… Νικος: Ξέρεις, νομίζω ότι τελικά θα αρκέσει… Ο πανζουρλισμός που ακολούθησε μέσα στο δωμάτιο, ήταν άνευ προηγουμένου. Επίλογος Έξω από το δωμάτιο ο γιατρός και μια νεαρή νοσοκόμα κάνανε χάζι την λεπτή κοπελίτσα που έτρωγε το ένα κομμάτι τούρτα μετά το άλλο. -Γιατρέ, γιατί δεν ειδοποιήσαμε τους συγγενείς αμέσως όταν ξύπνησε; -Ζήτησε να μην φωνάξουμε κανέναν. Είπε ότι ήθελε να δεί ποιοι θα ερχόντουσαν ειδικά αυτή τη μέρα. -Το καταλαβαίνω αυτό. Αλλά τι φώναζε όταν ξύπνησε; -Ούτε εγώ κατάλαβα. Κάτι που έμοιαζε, με μην φύγεις. Ελπίζω να σας άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 9, 2005 Share Posted November 9, 2005 ROFLMAO!! Εύγε, ωραίοτατο το σχόλιον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted November 9, 2005 Author Share Posted November 9, 2005 Απίστευτο. Καταπληκτικό. Με ένα σχόλιο η καφρίλα της ιστορίας αυξάνεται! και μάλιστα κατακώρυφα. Θα το κάνουμε copyrighted to Saulot το συγκεκριμένο σχόλιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted November 9, 2005 Share Posted November 9, 2005 Saulot says: Στη διάθεσή σου, Month... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.