Συγγραφή, τέχνη και εμπειρίες

[Lord_Velkion]

Πολλές φορές βλέπουμε κάποιον "καλλιτέχνη" να ασχολείται με διάφορες αρνητικές καταστάσεις όπως ναρκωτικά, κλειστοφοβία, βραδυνή ζωή στους δρόμους της πόλης κτλ κτλ. Όμως αυτός ο "καλλιτέχνης" μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το θέμα. Το σκληρότερο ναρκωτικό που έχει πάρει ή έχιε δεί να παίρνουν είναι το Sinecod για τον βήχα, να διασκεδάζει πολύ να είναι κλεισμένος στο ασανσέρ με μία ωραία κοπέλα και να κοιμάται πάντα πρίν τις 3 το πρωί καθώς και την υπόλοιπή του ζωή την έχει περάσει διαβάζοντας και οι πιό ακραία κατάσταση που έχει αντιμετωπίσει είναι στην τηλεόραση.

 

Και όμως μπορεί να γράφει με υποτιθέμενο ( ; ) πάθος και συντριβή. Να μιλάει για τον χαμό και το κενό που αισθάνεται ένας ναρκωμανής καθώς και την λύτρωση που του δίνει ένας γερός μύτος ή ένα τρύπημα. Να λέει για τον πανικό που νοιώθει κάποιος με φοβίες ή να περιγράφει την Αθήνα το βράδυ (και να ακούγεται σαξόφωνο σε φάση ταινίας του 50' με αλκοολικό ντετέκτιβ).

 

Εγώ πιστεύω πώς κάτι τέτοιο, μπορεί να γελιοποιήσει κάλλιστα τον συγγραφέα κτλ. Νομίζω πως οι μόνοι που μπορούν να εκφράσουν τέτοιες καταστάσεις είναι αυτοί που τις ζούν, τουλάχιστον που έχουν κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπό τους σε μία τέτοια κατάσταση. Πολλές φορές μπορεί ο καλλιτέχνης να έχει καλλές προθέσεις, αλλά το έργο του δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένο. Θα είναι ψεύτικο.

 

Από την άλλη, έχουμε ένα σωρό "καλλιτέχνες" να μας πρήζουν με σουξέ αρνητικών καταστάσεων. Τα βλέπουν και κάποιοι και τα θεωρούν μαγκιά "ώ ρε φίλε, κοίτα, αυτός εκεί είναι σχιζοφρενής. Πωωω ρε τι γαμάτο έργο", "η ζωή είναι άχαρη. Κόλαση. Θέλω να αυτοκτονήσω. Αλλά ας πάω πρώτα για έναν καφέ στις 18:00 και αυτοκτονώ αύριο".

 

Στα παραπάνω υπάρχουν διάφορα θέματα. Θα ήθελα να δώ τις απόψεις σας.

Edited October 27, 2005 by Lord_Velkion

[Nihilio]

Αξίωμα: καλός συγγραφέας = καλός ψεύτης

Γενικά ένας συγγραφέας θα βάλει αυτό που του λέει η φαντασία του στο γραπτό του. Αν αυτή επιβάλλει αρνητικά θέματα, όπως τα λες, τότε οφείλει να τα βάλει. Το αν θα κάνει έρευνα ή όχι είναι ένα άλλο καπέλο.

[Lord_Velkion]

Αν καλός συγγραφέας = καλός ψεύτης

 

τότε καλό έργο = ψεύτικο έργο. Και το ψέμα θα το αντιληφθεί κάποιος που γνωρίζει την αλήθεια, είναι μέρος του προβλήματος και ίσως να θειχτεί.

Edited October 27, 2005 by Lord_Velkion

[Throgos]

Το θέμα είναι γενικότερο, και ίσως θα έπρεπε να γίνει ένα άλλο τόπικ:

Είναι ικανός ο συγγραφέας να περιγράφει εμπειρίες που δεν έχει ζήσει, να εκφράζει συναισθήματα που δεν έχει νιώσει, να περιγράφει πρόσωπα που δεν έχει γνωρίσει και πράξεις που δεν έχουν γίνει;

 

Αν ήταν έτσι όπως λες όλοι θα έγραφαν αυτοβιογραφίες και απομνημονεύματα.

 

Το κενό μεταξύ πραγματικότητας και και λογοτεχνίας έρχεται να καλύψει η φαντασία. Ο συγγραφέας με τον τρόπο του φαντάζεται αυτά που δεν έχει ζήσει.

[Nihilio]

καλό έργο = πετυχημένο ψέμα.

Τώρα αν κάποιος γνωρίζει την αλήθεια ναι, υπάρχει πρόβλημα, αλλά πόσοι θα διάβαζαν ένα βιβλίο για τη ζωή τους; Και πόσοι θα ξενέρωναν;

Για παράδειγμα έχουμε δει άπειρες φορές τον hacker σε ταινία να πληκτολογεί 4 λέξεις στον υπολογιστή και, μέσα από ένα θεαματικό interface, να βρίσκει παπάδες. Ένας που έχει μια πάνω από στοιχειώδη γνώση υπολογιστών καταλαβαίνει ότι του πασάρουν φιδιές, αλλά δε νομίζω ότι θα τον χαλάσει πολύ το αποτέλεσμα μόνο για τον λόγο αυτό.

Νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω με το παράδειγμα μου.

[Lord_Velkion]

Ένας συγγραφέας μπορεί να γράψει πολλά πράγματα, όχι μόνο αυτοβιογραφία. Μπορεί να γράψει και λογοτεχνία φαντασίας. Αλλά να δώ ένα σύντομο ποίημα για την μανιοκατάθλιψη από έναν ποιητή που, ο Θεός να τον έχει καλά, είναι τρισευτυχισμένος, είναι καραγκιοζιά.

 

Νιχίλιε καταλαβαίνω τι λές, αλλά φαντάσου να είχες τάσεις αυτοκτονίας, η αδερφή σου να είχε, και να διαβάζεις την καραγκιοζιά του άλλου που το παίζει διανοούμενος και τάχα συγκινημένος.

Edited October 27, 2005 by Lord_Velkion

[Nihilio]

Τώρα το πας αλλού. Προσωπικά αν διάβαζα κάτι τέτοιο είτε

α) θα έλεγα ότι κάποιος με καταλαβαίνει

β) θα του έριχνα δυο μούτζες και θα γέλαγα με τις μαλακίες που γράφει.

Η αντίδραση θα ήταν ανάλογη της ικανότητάς του να αναπλάσει το συναίσθημα μανιοκατάθλιψης. Για αυτό λέω ότι η πεζογραφία είναι ψέμα (η ποίηση είναι ένα άλλο καπέλο που θα στο αναλύσουν καλύτερα άλλοι)

[Throgos]

Άλλο το ποίημα και άλλο μια ιστορία. Εκτός κι αν είναι αφηγηματικό ποίημα! Δεν μπορεί όμως ένας συγγραφέας να βάζει στο βιβλίο του έναν μανιοκαταθλιπτικό χαρακτήρα χωρίς να είναι ο ίδιος μανιοκαταθλιπτικός; Βεβαίως, χρειάζεται γνώσεις πάνω στο θέμα, έτσι όπως χρειάζεται για να γράψει - ξέρω γω - μια σκηνή στο θέατρο του μονάχου. Αν έχει γνώσεις πάνω στο θέμα των τάσεων αυτοκτονίας, γιατί να μη βάλει στο βιβλίο του έναν χαρακτήρα με αυτές τις τάσεις;

[Nienna]

Λίγο επιφανειακά τα προσεγγίζεις τα πράγματα Λόρδε Βέλκιον. Ίσως να μην έχεις ασχοληθεί ιδιαίτερα, ίσως να μην θέλεις καν, ή ίσως απλά να προσπαθείς να μας "διδάξεις" και να "διδαχτείς" θίγοντας απλά το θέμα στην επιφάνεια και αφήνοντας τον καθένα να πει τις απόψεις του. Όπως και να έχει το πράγμα, παραθέτω τις δικές μου.

 

Ο καλλιτέχνης πάνω απ' όλα είναι ένα μεγάλο αυτί. Αν δεν ακούει καλά αυτό που λέμε "παλμό του κόσμου", δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να δώσει κάτι στο κοινό του. Πρέπει να νοιώθει. Πρέπει να αφήνεται να νοιώσει παραπάνω από άλλους ανθρώπους, αν θέλει να παράξει κάτι δυνατό. Πρέπει να κυνηγάει την εμπειρία αν θέλει να έχει πολύπλευρο έργο. Όταν μιλάω για εμπειρία δεν μιλάω μόνο για εμπειρία πρώτου βαθμού. Το έργο ενός καλλιτέχνη δεν είναι κυριολεκτικά η αυτοβιογραφία του, αν και πάντα έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Κάποιοι καλλιτέχνες δημιουργούν και λειτουργούν καθαρά βιωματικά. Κάποιοι άλλοι όχι. Είναι γεγονός όμως πως εμπειρία δεν είναι μονάχα κάτι που έχεις ζήσει ο ίδιος, εμπειρία μπορεί να είναι και ένα βιβλίο, μια ταινία, η ζωή ενός φίλου σου, ένας πίνακας που είδες, μια έρευνα που έχεις κάνει πάνω σε κάτι.

 

Ο νους μας έχει ικανότητες ανάλυσης, σύνθεσης, αναγωγής. Δεν είναι ένα στείρο πράγμα που μπορεί απλώς να επαναλαμβάνει αυτά που βλέπει, παπαγαλίζοντας. Αν κάποιος έχει δει ελέφαντες και πουλιά, είναι πολύ εύκολο να φανταστεί έναν ελέφαντα με φτερά, και να γράψει γι αυτόν ή να τον ζωγραφίσει. Αν κάποιος έχει γνωρίσει έναν ναρκομανή και έχει διαβάσει μερικά βιβλία για ανθρώπους μανιακούς με τον τζόγο, είναι πολύ πιθανόν να μπορέσει να γράψει ένα αριστούργημα που θα μιλάει για κάποιον ναρκομανή που είναι εθισμένος και στο τζόγο. Τα παραδείγματά μου είναι σχετικά παιδαριώδη, αλλά μιας και δεν έχω χρόνο μπορώ μόνο να ελπίζω πως δίνουν μια ιδέα για το τι πραγματικά θέλω να πω.

 

Καταλαβαίνω πως απαιτείς ένα γερό ποσοστό αλήθειας σε αυτά που διαβάζεις - κι εγώ το ζητάω αυτό. Είναι όμως λίγες οι τέχνες που μπορούν να αντλούν από τα βιώματα ενός ανθρώπου και μόνον. Η ποίηση μπορεί να το κάνει αυτό ως ένα βαθμό. Η συγγραφή όμως; Πόσους διαφορετικούς χαρακτήρες να φτιάξει ο άμοιρος ο συγγραφέας που δεν θα ναι παρά ο εαυτός του από άλλες οπτικές γωνίες; Θα χρειαστεί να κάνει έρευνα, να ζήσει με άλλους ανθρώπους, να μελετήσει την ανθρώπινη φύση και να αρχίσει να φτιάχνει χαρακτήρες διαφορετικούς, που το ποσοστό τους μέσα του είναι σχεδόν μηδαμινό. Αλλιώς θα καταδικαστεί να έχει πολύ μικρό και επαναλαμβανόμενο έργο. Η υποκριτική; Να παίζει κανείς πάντα τον εαυτό του ή κάτι παραπλήσιο, κάτι που το κατέχει μόνον; Όχι. Θα κάνει έρευνα, θα προσπαθήσει να μπει στο πετσί του ρόλου, θα προσπαθήσει να δει με τα μάτια του χαρακτήρα του. Αν δεν το κάνει καλά και βαθιά, το αποτέλεσμα θα είναι ρηχό, αν το κάνει αρκετά καλά θα είναι μια άριστη ερμηνεία. Η σκηνοθεσία; Είναι δυνατόν να έχει ζήσει σε μια παλιά εποχή ένας σκηνοθέτης, και να κάνει μια ταινία βασισμένη στα βιώματά του αν είναι μια ταινία π.χ. εποχής; Όχι, και πάλι έρευνα, και πάλι βουτιά μέσα σε άλλα πράγματα, πράγματα εκτός των "οριων" του εαυτού.

 

Τα εισαγωγικά στα όρια του εαυτού έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Δεν πιστεύω πως ο εαυτός είναι ένα πράγμα πεπερασμένο. Ο εαυτός διευρύνεται, ο εαυτός μπορεί να αγκαλιάσει πράγματα που κάποτε νόμιζε πως δεν έφτανε. Αντί να προσπαθεί ξανά και ξανά ο καλλιτέχνης να βουτά μέσα του, θα έλεγα πως πρέπει να βουτά εναλλάξ μέσα του και στον έξω κόσμο, προσπαθώντας ν' ανασάνει όσο παραπάνω από αυτόν μπορεί, μέσα από κάθε πιθανό μέσο είτε αυτό είναι να κάνει ταξίδια, να επιδιώκει χειροπιαστές εμπειρίες, είτε είναι να έρχεται σε επαφή με τέχνη άλλων και με τους ίδιους τους άλλους.

 

Εξ' άλλου κάθε τι που συναντά κανείς αναπόφευκτα το ανάγει στον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερη η ταύτιση τόσο περισσότερο τον αγγίζει αυτό το κάτι. Αναλύοντας, συνθέτοντας, ανάγοντας, εκφράζοντας ό,τι νοιώθει κανείς, ό,τι σκέφτεται, ό,τι βλέπει, είναι καλλιτέχνης. Δεν δημιουργεί ωθούμενος μόνο από όσα ήδη γνωρίζει, αλλά και μέσω όσων ακόμα πασχίζει να κατανοήσει. Η τέχνη είναι σπανίως το συμπέρασμα. Είναι πολύ συχνότερα η πορεία προς αυτό, είτε αυτό κάποτε υπάρξει, είτε όχι. Δεν είναι απόσταγμα σοφίας κατ' ανάγκην, είναι η αλήθεια περασμένη μέσα από φίλτρα, τα φίλτρα του καλλιτέχνη. Την αλήθεια εξ' άλλου μπορει να την κοιτάζει κανείς από απειρίζουσες οπτικές γωνίες. Θα έλεγα άπειρες, αλλά ως άνθρωπος δεν νομίζω πως έχω την επολογή της πλήρους κατανόησης του απείρου.

 

Η τέχνη είναι αληθινή όταν ο καλλιτέχνης είναι ειλικρινής ως προς τον εαυτό του, ή τουλάχιστον ξέρει κατά βάθος τα ψέμματα που αραδιάζει στον εαυτό του...

[Nienor]

Εγώ, καταρχάς, να πω ένα ευχαριστώ στην Αταλάντη που με γλίτωσε από την συγγραφή δοκιμίου. Τα ίδια ετοιμαζόμουνα να γράψω πριν να δω το ποστ.

 

 

Θέλω να συμπληρώσω επίσης πως ο καλός "ηρωοπλάστης" είναι ένας άνθρωπος με πολύ καλά αντανακλαστικά. Εννοώ με ευαισθητοποιημένα κέντρα ως προς το να "δει" πραγματικά τον άνθρωπο που έχει απέναντι του. Το οποίο συμπληρώνει η ανοχή του να καταλαβαίνει τα λάθη της πρώτης εντύπωσης και να αναπροσαρμόζει.

 

Όσο για την απλή ενασχόληση με κάτι, εντάξει, αυτό είναι εύκολο σαν έρευνα. Δηλαδή άμα θες να γράψεις για έναν κομπιουτερά, ε, προφανώς θα πρέπει να μάθεις πέντε πράγματα προτού το κάνεις όπως και αν θες να γράψεις για έναν μουσικό (πράγμα που είναι πολύ σύνηθες το να σου βγει μούφα, ειδικά στις ταινίες) δε μπορείς να το κάνεις χωρίς να ξέρεις καν σε τι χρησιμεύει ένα πεντάγραμμο.

 

Στην τελική αν τα πράγματα είχαν έτσι, αν δηλαδή ο καθένας έγραφε αριστουργήματα για τα πράγματα που ζει, ε θα έπρεπε να ακολουθούμε το δρόμο που χάραξαν οι συντάκρτιες του περιοδικού free.

 

 

Από την άλλη, έχουμε ένα σωρό "καλλιτέχνες" να μας πρήζουν με σουξέ αρνητικών καταστάσεων. Τα βλέπουν και κάποιοι και τα θεωρούν μαγκιά "ώ ρε φίλε, κοίτα, αυτός εκεί είναι σχιζοφρενής. Πωωω ρε τι γαμάτο έργο", "η ζωή είναι άχαρη. Κόλαση. Θέλω να αυτοκτονήσω. Αλλά ας πάω πρώτα για έναν καφέ στις 18:00 και αυτοκτονώ αύριο".

 

Σε αυτό όμως συμφωνώ από λιτά μαζί σου. Όσο πιο μαύρο είναι κάτι και όσο πιο πολλούς ψυχολογικά εύθραυστους ανθρώπους του βάλεις μέσα, είσαι στον κατάλληλο δρόμο για να σε θεωρήσουν οι κριτικοί κούκλο. Άντε στη χειρότερη περίπτωση να το πουν "ψυχόδραμα" το οποίο μοιάζει να σημαίνει κάτι καλό για αυτούς.

[The Blackcloak]

Εδώ συμφωνώ με τη Νιέννα. Όντως τα έργα με τους πολλούς μανιοκαταθλιπτικούς και τις ζοφερές καταστάσεις είναι σε ορισμένο κοινό δημοφιλή (γιατί υπάρχουν και άτομα που τα σιχαίνονται) , ανεξαρτήτως ποιότητας. Αλλά αυτό συμβαίνει και για άλλα είδη λογοτεχνίας όπως π.χ. τη φανταστική λογοτεχνία, για την οποία υπάρχουν οπαδοί που διαβάζουν ακόμα και γελοία πράγματα και τα θεωρούν φοβερά, απλά επειδή έχουν μέσα δράκους και μάγους. Ένας λόγος που μπορώ να σκεφτώ το γιατί είναι δημοφιλή τα ψυχοδράματα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται να βλέπουν άλλους να υποφέρουν (ακόμα και ψεύτικα) και να είναι σε άσχημη κατάσταση, γιατί αυτό τους κάνει να σκέφτονται πόσο τυχεροί και ευνοημένοι είναι οι ίδιοι(ακόμα και αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο).

Edited October 27, 2005 by The Blackcloak

[ymeο gamawa]

εγω ας πουμε.. δε θα δοκιμαζα ποτε να γραψω για την απωλεια του θανατου αν δεν την ειχα ζησει στο πετσι μου. δε θα εγραφα ποτε για ναρκωτικα αν δεν ειχα κανει η δεν τα ειχε κανει ενας δικος μου ανθρωπος.

 

οσο πειστικα κι αν γραφεις αν δε το εχεις ζησει τοτε γραφεις αυτο που νομιζεις οτι μπορει να ειναι. η αυτο που εγραψε καποιος αλλος πειστικα. η αυτο που ακουσες.

το να το διακρινει (και να το κρινει) καποιος ειναι θεμα της οξυδερκειας του. και παντα μπορει ο συγγραφεας να το καμουφλαρει και να το παρουσιασει ωστε να σε συγκλονισει γιατι το μισο εργο το γραφει το μυαλο του αναγνωστη... αρκει να ενεργοποιηθει το καταλληλο σημειο!

 

η δουλεια του συγγραφεα δεν ειναι να διηγειται τις εμπειριες του. η συγγραφη δεν ειναι αμιγως δημιουργια. ειναι συρραφη. κολλαζ. μετατροπη. αφαιρεση. τεχνη. οποτε ειναι λογικο να συμβαινει αυτο.

 

ας παρουμε δυο προσφιλη παραδειγματα. οι καθ ολα αγαπητοι και διασκεδαστικοι manowar... (βελκιον! σιλανς!)

 

τα παιδια αυτα ειναι σιγουρο οτι δεν εχουν πολεμησει ποτε στο μεσαιωνα με σπαθια. αληθεια. δεν εχουν ζησει σε σκληρες εποχες και ειμα σιγουρος οτι οι ιπποτες και ο βαρβαροι δεν επαιζαν ποτε ηλεκτρικη κιθαρα!

αυτο ομως δε με κανει να ανατριχιαζω απο καυλα οταν ακουω τις μαλακιες τους. αυτο δε σημαινει πως αδυνατουν να μου μεταδωσουν κατι το οποιο βρισκει μεσα μου το αντικαθρεφτισμα του,,,, (που για να πω τιν αληθεια ουτε εγω εχω πολεμησει ποτε στο μεσαιωνα ουτε εχω σκοτωσει)

 

τι συμβαινει λοιπον; τα φλωρακια (σε συγκριση μ αυτους που δοξαζουν) manowar απλα κανουν καλα τη δουλεια τους....

 

εχουμε και τον Τολκιν. δεν εχει δει ποτε ξωτικο. δεν εχει δει δρακο. δεν εχει δει ποτε μαγικο σπαθι... αλλα μεταδιδει πολυ καλα ολα τα σχετικα συναισθηματα. ισως οταν ηταν στα χαρακωματα να ειδε κανενα αρμα. ισως να εχει διαβασει πολλα για δρακους απο αλλους. δεν ξερω. το γεγονος ειναι οτι γραφει ωραια και μου περναει αυτο που θελει και θελω...

 

βλεπεις μια ταινια. ειναι 100% ψεμα. κανεις δεν ποναει, κανεις δεν κλαιει αληθεια, κανεις δε χεστηκε!

 

αλλα αυτο το ψεμα μπορει να σε κανει να αγχωθεις, να φοβηθεις, να κλαψεις, να θυμωσεις... γιατι ειναι απλα μια ιστορια που τη λες με αποτελεσματικο τροπο.

 

φτανουμε λοιπον στους δυο πιθανους δρομους. η θα περιμενεις να ζησεις κατι για να το γραψεις... (κλασε μας τα φρυδια δεν υπαρχει fantasy) η θα εισαι πολυ τεχνιτης-απατεωνας-ψευτης-μπασταρδος-ταλεντο και θα πεισεις....

 

εγω προτιμω τη μεση οδο. οταν μιλας για πραγματα σημαντικα (οπως ο θανατος) πρεπει να εχεις ενα σεβασμο. να ξερεις για τι μιλας.

αν μιλας για αλλα ασχετα πες οτι θελεις αρκει να μην πεταξεις ατακες του στυλ

"εφαγα μια σφαιρα και ενιωσα κατι σαν γαργαλημα" δεν θα πεισεις ουτε το ανηψακι σου!

 

βασικα... αυτα...

[Βάρδος]

Velkion, θεϊκό topic. Και πολύ γαμάτες όλες οι απάντησεις ως τώρα.

 

Εγώ, για αρχή, θα συμφωνήσω με το Νιχίλιο. Ο καλός συγγραφέας είναι καλός ψεύτης. Μιλάμε, βέβαια, πάντα για τον συγγραφέα που γράφει μια ιστορία. Αυτός ο συγγραφέας είναι παραμυθάς, δεν είναι αυτοβιογράφος (sic). Πρέπει να λέει την ιστορία του με τέτοιο τρόπο, ώστε να σου τραβά την προσοχή, να σε ρίχνει μέσα στην ιστορία, και να σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις παρακάτω. Πρέπει, δηλαδή, να λέει την ιστορία του με ενδιαφέρον τρόπο.

 

Όμως αυτό δε σημαίνει πως δε χρειάζεται και κάποια μελέτη. Βασικά, ό,τι και να θέλεις να γράψεις, πρέπει να κάνεις κάποια μελέτη. Ας πούμε, νομίζετε για να γράψεις φαντασία δε χρειάζεται να κάνεις μελέτη; Think again. Χρειάζεται πάρα πολλή μελέτη ανάλογα με τα θέματα που διαπραγματεύεσαι. Δε μπορείς να γράφεις βλακείες, πράγματα που δε στέκουν καθόλου.

 

Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη θεματολογία. Αν δεν ήταν έτσι, τότε το πεδίο των θεμάτων που μπορεί να γράψει κανείς θα ήταν πολύ, πολύ περιορισμένο. Εξάλλου, όταν κάποιος γράφει ένα μυθιστόρημα δεν περιμένουμε να διαβάσουμε τις εμπειρίες του' περιμένουμε να διαβάσουμε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Αν μπορεί να μου δώσει αυτή την ιστορία, με αληθοφανή τρόπο, δε με νοιάζει τι έχει βιώσει ο ίδιος και τι δεν έχει.

 

Επιπλέον, αυτός που έχει βιώσει κάτι δε σημαίνει ότι μπορεί και να το γράψει και πιστευτά. Δώσε σε έναν ναρκωμανή να σου γράψει ένα μυθιστόρημα. Αν δεν έχει ταλέντο, αν δεν έχει μάθει πώς να γράφει, δεν πρόκειται ποτέ να γράψει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Εκτός κι αν γράψει την αυτοβιογραφία του, που είναι άλλο θέμα τελείως.

 

Για μένα, το συγγράφειν είναι να σε βάζει να ζεις και καταστάσεις που δεν έχεις βιώσει. Δεν έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι να σε κυνηγάνε μέσα σε ένα δάσος για να σε σκοτώσουν; Φαντάσου το. Πώς θα ήταν, άραγε; Κλείσε τα μάτια σου λίγο και ονειρέψου. Θα ήσουν λαχανιασμένος, δε θα ήσουν; Όχι μόνο από το τρέξιμο, αλλά κι από το φόβο. Θα ήσουν ιδρωμένος, τα ρούχα σου θα κολλούσαν επάνω σου. Κι όταν σταματούσες, θα κοίταζες συνέχεια γύρω-γύρω, σα νευρόσπαστος, από τον τρόμο μην πεταχτούν ξαφνικά οι διώκτες σου από τις σκιές. Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλές άλλες πλροφορίες. Βασικά, ένας συγγραφέας που ξέρει τι κάνει μπορεί να σου λέει όσες λεπτομέρειες θέλεις και να μην τελειώνει ποτέ. Το θέμα είναι να ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει και τι αποτέλεσμα θέλει να πετύχει. Θέλει να σε πάει κοντά στο χαρακτήρα; Ε, θα σου πει πολλά για το πώς νιώθει, τι σκέφτεται κτλ. Θέλει να σε αποστασιωποιήσει; Θα σ'τα παρουσιάσει όλα ως εικόνα, όπως το βλέπεις στον κινηματογράφο.

 

Αλλά, αφήνοντας τον αναγνώστη για μια στιγμή, ο συγγραφέας, έχοντας γράψει για ένα τέτοιο πράγμα (μια καταδίωξη, ας πούμε), θα έχει μάθει κάτι από αυτό. Μπορεί να μην την έχει ζήσει στην πραγματικότητα, αλλά θα την έχει ζήσει στο κεφάλι του. Και μην ξεχνάμε πως όλα από τα κεφάλι περνάνε πρώτα. Από το μυαλό.

 

Όταν λοιπόν μπορεί ο συγγραφέας να "δει" στο μυαλό του αυτό που θέλει να γράψει, και όταν έχει κάνει και μια σχετική μελέτη πάνω στο αντικείμενο, ναι, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι μπορεί να γράψει μια ενδιαφέρουσα, αληθοφανή ιστορία.

[heiron]

Oντως πολυ καλο θεμα.

Ναι,οταν καποιος δεν κατεχει ενα θεμα καθολου και γραψει για αυτο οντας ασχετος ειναι συνηθως μαπα το καρπουζι.

Αλλα,δεν γραφει βιογραφια ετσι;Εξαλλου σε καθε βιβλιο υπαρχουν διαφοροι ηρωες,αρα δεν γινεται να ειναι ολοι ιδιοι δηλαδη κλωνοι του συγγραφεα!Γραφει και για ατομα αλλου φυλου(θεμα που το εχουμε συζητησει),γραφει για ατομα μεγαλυτερης ηλικιας,αλλης εποχης,αλλου κοσμου...Σκεψου λιγο απο φαντασυ τον Μαρτιν.Ειναι ολοι οι τυποι στα βιβλια του ο Μαρτιν με αλλο προσωπειο;Η μηπως ξερει πως σκεφτονται οι βασιλεις;Ο Ερικσον ξερει πως ειναι να εισαι μαγος;Ο Μουρκοκ εχει εξαρτηση απο ενα τεραστιο μαυρο σπαθι που ρουφα ψυχες;

 

"εγω ας πουμε.. δε θα δοκιμαζα ποτε να γραψω για την απωλεια του θανατου αν δεν την ειχα ζησει στο πετσι μου. δε θα εγραφα ποτε για ναρκωτικα αν δεν ειχα κανει η δεν τα ειχε κανει ενας δικος μου ανθρωπος."

Σωστος ο γαμαουα!Αν δεν εχεις εμπειριες η εστω στοιχεια για κατι ωστε να γραψεις κατι αληθοφανες,δε το γραφεις καθολου.Μπορεις να γραψεις για ενα ναρκομανη χωρις να εχεις πιει Σινεκοντ,Μουκοθιολ,Μουκοσολβαν και λοιπα βαρια αντιβηχικα.Αλλα θα αποφυγεις τις πολλες "εσωτερικες περιγραφες":Τις σκεψεις και τα οραματα του,το τι νιωθει εκεινη τη στιγμη κτλ.Μπορεις να τον περιγραψεις εξωτερικα πχ.

Το να λες για καποιο συγγραφεα "αυτος δεν ξερει απο ναρκωτικα-θανατο-φτωχεια-πολεμο" ειναι χαζο.Δεν ειναι δοκιμιο οποτε θες να σου πει για κατι που κατεχει.Το θεμα ειναι να σε πεισει οτι ο ηρωας του ΞΕΡΕΙ απο ναρκωτικα-θανατο-φτωχεια-πολεμο,και μαλιστα να σε ευχαριστησει με τον τροπο που θα σε πεισει.

Βεβαια,για να επανελθω στην αρχη...Πιστευω οτι εφαρμοζεται και εδω το νευτωνειο "Δε διατυπωνω υποθεσεις" με την εννοια οτι δεν ειναι σωστο να λες αρλουμπες για πραγματα που δεν ξερεις.Αν μπορεις να πεις αυτο που θες αποφευγοντας τις αρλουμπες,εισαι καλος.

[darky]

Οι αρνητικές καταστάσεις και η τραγωδία πουλάνε. Λίγοι θα δεχτούν ως πραγματικό έναν κόσμο όπου όλα είναι ωραία και τα πουλάκια κελαηδούν(κάτι που αναφέρεται σε κάποια από τις "οάσεις" της ταινίας The Matrix).

 

Η συγγραφή δεν είναι άθλημα για τα τσικό. Πρέπει να έχεις ζήσει(μες στον κόσμο, όχι σε κανά μοναστήρι).

 

Όπως γράφει κι ο bardos θέλει και μελέτη. Γενικά κάποιος που γράφει είναι καλό να του αρέσει να μαθαίνει συνεχώς καινούρια πράγματα. Να μη βλέπει την έρευνα και τη μελέτη σαν αγκαρεία.

 

Όταν γράφεις το μυαλό ανοίγει. ALL DATA IS AVAILABLE.

 

Και πάμε γρήγορα γρήγορα στα μικρά φτηνά κόλπα του συγγραφέα:

*Αν δεν το ξέρεις αλλά πολύς κόσμος το ξέρει:

-Αποσιώπησέ το. Μη δώσεις έμφαση. Απλά κάνε γνωστό ότι συνέβει.

-Μπέρδεψέ το. Σκίστο στο σουρεαλισμό ώστε ο καθένας να δώσει τις δικές του απαντήσεις.

-Αντέγραψέ το. Βρες ένα βιβλίο που το κάνει καλά και προσάρμοσέ το στο δικό σου έργο.

-(Ριψοκίνδυνο) Κάνε υποθέσεις.

 

*Αν δεν το ξέρεις και λίγος κόσμος το ξέρει. Ισχύουν τα παραπάνω και επίσης:

-Κάνε υποθέσεις/συνδυασμούς.

-Πες ψέμματα με πειστικό τρόπο. Ελάχιστοι έχουν πεθάνει, έχουν φάει μαχαίρι στην καρδιά ή σφαίρα στο κεφάλι για να ξέρουν πώς είναι.

 

P.S. Very nice topic btw.

[Nienor]

Αλλά, αφήνοντας τον αναγνώστη για μια στιγμή, ο συγγραφέας, έχοντας γράψει για ένα τέτοιο πράγμα (μια καταδίωξη, ας πούμε), θα έχει μάθει κάτι από αυτό. Μπορεί να μην την έχει ζήσει στην πραγματικότητα, αλλά θα την έχει ζήσει στο κεφάλι του. Και μην ξεχνάμε πως όλα από τα κεφάλι περνάνε πρώτα. Από το μυαλό.

 

Έχετε δει (ή διαβάσει) τη Μίζερυ? Και λέω δει, γιατί στην ταινία, υπάρχει μια ατάκα που δε θυμάμαι αν υπάρχει στο βιβλίο ή όχι.

 

Είναι μια σκηνή στην οποία ο συγγραφέας κρατάει μια φουρκέτα και προσπαθεί να ξεκλειδώσει την πόρτα του δωματίου όπου τον έχει φυλακισμένο η γυναίκα. Έχει στραβώσει τη φουρκέτα για να ανοίξει την κλειδαριά και προσπαθώντας να την παραβιάσει λέει "έλα τώρα, ξέρεις να το κάνεις, τόσες φορές έχεις γράψει πως γίνεται".

 

Τη θεωρώ μια ευρηματική ατάκα, και μια επίσης καλή απάντηση στο θέμα, από τον κύριο Κινγκ (αν υποθέσουμε πως είναι και στο βιβλίο και είναι όντως δικιά του κι όχι του σεναριογράφου).

[RaspK]

Πιστεύοντας ότι ως επί το πλείστον έχω δει στις ανωτέρω απαντήσεις την άποψή μου, να συμπληρώσω ότι όλοι οι συγγραφείς έχουν το αιθεροβατικό πρόβλημα του να γράφουν για πράγματα που μπορεί και να μην έζησαν ποτέ μέσ' από το πρίσμα των καταστάσεων που έχουν, ακριβώς, ζήσει: ο καλός συγγραφέας θα ξέρει κάτι για την τρινιτροτολουόλη και την αξία των εκρηκτικών σε κιλά/τόνους αυτής πριν κάνει ανάλογες νήξεις· θα ρωτήσει για θεραπευτικές αγωγές πάνω σε παθήσεις όπως η αναιμία και το AIDS, ενώ θα έχει ζήσει κάποιο θάνατο για ν' αποζητήσει να γράψει γι' αυτόν.

 

Τέλος, όσοι δεν έχετε διαβάσει Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, κάντε το.